Barefooted Youth : 8 (จากดินสู่ดาวตอนที่ 8)

ตอนที่ 8

ในร้านขายยาเฮจุนกำลังซื้อครีมนวด ผ้ากอส ถอยหลังและเดินอย่างรวดเร็ว มองออกไปด้านนอก เพื่อให้แน่ใจว่ายูซุกยังคงรออยู่ที่รถ

ด้านในรถของซังจี

เฮจุนกำลังเช็ดเลือดออกจากใบหน้ายูซุก ยูซุกพยายามพูดให้เฮจุนหายกังวลว่าเขาไม่เป็นไรและจะจากไป เฮจุนไม่สนใจและยังคงเช็ดเลือดออกจากใบหน้าเขาต่อไป


ชั้นใต้ดินภายในองค์กรลับ

ชาดูกับโทบุกกำลังคุกเข่า ใบหน้าพวกมันเต็มไปด้วยบาดแผลและความโกรธแค้น พวกมันกำลังถูกลงโทษและให้สารภาพโดยแบงเก "ทางที่ดีพวกแกบอกฉันมาดีกว่า ว่ามันเกิดอะไรขึ้น"

ด้านนอกองค์กรลับ

ยูซุก : ให้ผมลงตรงนี้แหละ (ลงจากรถซังจี)คุณต้องไปเดี๋ยวนี้
เฮจุน : ไม่ขยับเขยื้อน ยูซุกเดินจากไป ห้นหลังและเดินกลับมา
ยูซุก : นี่มันใกล้บ้านของผม มันจะไม่ปลอดภัยหากมีใครมาเห็นคุณเข้า ไปซะ ราตรีสวัสดิ์
(เฮจุนผงกหัว): "ก็ได้ค่ะ"

ห้องนั่งเล่นภายในองค์กรลับ

ชาดูกับโทบุกยืนเรียงกันอยู่ ด้วยใบหน้าที่แสดงความ "พ่ายแพ้" จีซิกกำลังฟังการสนทนา พยายามที่จะไม่พูดแทรก
แบงเก :(พูดกับแซงยุบ) ถ้านายใหญ่รู้เรื่องนี้ละก็ เค้าต้องไม่พอใจแน่ ๆ

แซงยุบ :นั่นก็หมายความว่าเราไม่ต้องรับผิดชอบถ้าพวกมันถูกทำร้ายหรือ? ตราบใดที่มันยังเป็นหมาลอบกัด
และจ้องทำร้ายพ่อชั้นล่ะก้อ ชั้นไม่มีวันยกโทษให้มัน
แบงเก :แต่ถ้าคุณพยายามที่จะทำร้ายอัยการกี คุณจะทำอย่างนั้นไม่ได้เพราะเราไม่รู้ว่าจะเกิดอะไร
ตามมา เพราะฉะนั้นคุณต้องคิดให้รอบครอบ
จีซิก :(ไม่สามารถพูดเลียนเสียงแบงเกได้) พวกแกก็รู้กันดีอยู่แล้วไม่ใช่หรือ? ว่าใครที่เขากำลัง
พยามยามสอนอยู่? ใช่ไหมคุณจางเมียงซุก? ไปจากที่นี่กันเถอะ
เมียงซุก :(เดินออกไปนอกห้อง) นั่นมันไม่ใช่เรื่องสำคัญเลย

แซงยุบกับจีซิก ยืนขึ้นพร้อมมองไปทางเดียวกัน ด้วยความตื่นตะลึง ยูซุกเดินเข้ามาจากด้านนอก เมียงซุกเดินตรง
ไปตบหน้าแซงยุบ หนึ่ง สอง และกำลังจะตบอีกแต่จีซิกห้ามไว้ แซงยุบเดินออกไปจากห้องอย่างรวด
เร็ว ด้วยความอับอาย เดินกระแทกยูซุกให้ออกไปพ้นทางเดิน

เมียงซุก :(พูดกับยูซุก)มาแล้วหรือ? ผู้ชายคนนั้นละพี่ชายเจ้าล่ะ มันก็เป็นของมันแบบนี้ล่ะ(หันไปทาง
จีซิก)ส่งเครื่องแบบให้เขาสิ

ยามรุ่งสางที่ด้านนอกองค์กรลับ
ยูซุกในเครื่องแบบตำรวจกำลังเดินไป จนพบเข้ากับรถจองซังจี เขาหยุดเดิน มองเฮจุนที่กำลังหลับสนิทอยู่ภายในรถ จนกระทั่งรอบตัวทั้งสองสว่างเต็มที่ เฮจุนรู้สึกตัวตื่นขึ้นพร้อมเช็ดฝ้าที่กระจก และเห็นใบหน้ายูซุกที่อยู่ด้านนอก

ภายในรถของซังจีที่วิ่งอยู่บนถนน
เฮจุนกำลังหลับอยู่ข้าง ๆ ยูซุกที่ขับรถอยู่

ด้านหน้าสำนักงานกฎหมาย
ซังจี :(กล่าวทักทายทนายซู)อรุณสวัสดิ์ ผมยังจำที่อาจารย์ของผมเคยพูดถึงคุณก่อนหน้านี้ได้ ท่านพูด
ว่าครั้งแรกที่ได้เริ่มรู้จักคุณท่านคิดว่าคุณเป็นคนที่มีพรสวรรค์คนหนึ่ง แต่สิ่งที่คุณเลือกกลับเป็น
ความชั่วร้าย
ทนายซู : ผมแค่ทำตามหน้าที่
ซังจี : โดยการปล่อยผู้ต้องหาให้ลอยนวลหรือ?
ทนายซู : ผู้ต้องหาหรือ? ทั้งที่กฎหมายตัดสินว่าพวกเขาบริสุทธิ์เนี่ยนะ
ซังจี : บริสุทธิ์หรือ? พวกเขาคือพวกอันธพาลเนี่ยนะ? ใครจะไปรู้ว่าพวกเขามี่ข้อตกลงบางอย่างกับใคร
หรือเปล่า?
ทนายซู : คุณเองก็กำลังจะเป็นครอบครัวเดียวกับอัยการไม่ใช่หรือ? แต่ถ้าคุณยังข้องใจ ทำไมคุณไม่หา
หลักฐานด้วยตัวคุณเองล่ะ?

ห้องเมียงซุกในองค์กรลับ
เมียงซุกกำลังนอนหลับตาอยู่บนเตียง โดยพยาบาลคนหนึ่งกำลังดูแลเค้าอยู่

เมียงซุก : แซงยุบกลับมาหรือยัง?
จีซิก : ท่านครับ ผมว่าเค้าคงรอให้ท่านยกโทษให้เค้าก่อน นี่มันก็ผ่านมา 5 วันแล้ว ท่านจะไม่โทรหา
เค้าหรือครับ?
เมียงซุก : ทำให้โง่หรือ! ส่งบุหรี่มาให้ชั้น!
นางพยาบาล : ท่านสูบไม่ได้นะคะ
จีซิก : คนอย่างท่านจางไม่เคยต้องให้ใครมาบอกให้ทำได้หรือทำไม่ได้(จุดบุหรี่ให้เมียงซุก)
เมียงซุก : เมื่อไหร่ก็ตามที่ชั้นคิดถึงมันชั้นคิดเสมอว่า ชั้นบังคับเค้ามากเกินไปหรือเปล่า?

ห้องเล่นบิลเลียด
แซงยุบดูเหมือนกำลังคอยอะไรอยู่ ก้มมองนาฬิกา เค้ากำลังใช้ความพยายามในการรอ ลุกขึ้นและเริ่มแทงบิลเลียด
ใครคนหนึ่งมาถึงและหยุดลูกบอลไว้ เค้าคือทนายซู

ทนายซู : ครั้งนี้ผมเป็นฝ่ายมาหาคุณ ซึ่งมันจะเป็นครั้งแรกและเพียงครั้งเดียว คราวหน้า ถ้าคุณต้องการพบ
ผมล่ะก็คุณจะต้องเป็นฝ่ายมาหาผมเอง เข้าใจไหม?
แซงยุบ : หากใครมาพูดแบบนี้กับผมล่ะก็ มันคงฟันหักไปแล้ว
ทนายซู : (หัวเราะ) ถ้ามันเป็นอย่างนั้นล่ะก็ผมบอกอนาคตคุณได้เลย คุณต้องเข้าไปอยู่ในคุกไม่น้อยกว่า
สามปีแน่
แซงยุบ : สิ่งที่ผมคิดอยู่ตอนนี้ก็คือ เราพูดภาษาเดียวกัน หรือคุณไม่คิดเหมือนผม?
ทนายซู : จริงรึ?
แซงยุบ : พ่อผมมักจะพูดว่าผมมันไร้ค่า แต่ตอนนี้ผมคิดว่าคุณก็ไร้ค่าเช่นกัน
ทนายซู : คิดเหมือนกัน
แซงยุบ : เรามาพูดกันอย่างตรงไปตรงมาดีกว่า ผมต้องการให้คุณช่วย จากความคิดอันน้อยนิดของผม
(ชี้ไปที่หัวตัวเอง)และผมก็คิดว่าคุณก็คิดเหมือนผม
ทนายซู : ทำไมต้องเป็นผม?
แซงยุบ : เพราะเราเป็นคนประเภทเดียวกัน ถูกต้องไหม?
ทนายซูพูดอะไรบางอย่างก่อนที่จะเดินออกไป เขาส่งกระดาษบอกความลับบางอย่าง ยัดใส่มือซาดู

ภายในโถงโรงเรียนนายร้อยตำรวจ
ยูซุกนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ ดองจุนซื้อน้ำผลไม้มา 2 กระป๋อง ส่งให้ยูซุกกระป๋องหนึ่ง

ดองจุน : มีแต่คนพูดว่าจีฮุน จะทำคะแนนได้เป็นอันดับหนึ่งของห้อง ตอนนี้เขาได้รับการยกย่องให้เป็นคน
ระดับชั้นยอดเรียบร้อยแล้ว และหนึ่ง "จงยอมแพ้ทิ้งไป" (ยูซุกยิ้ม)และพวกเขายังพูดถึงนายด้วย
(ยูซุกหยุดยิ้ม)สำหรับนายแล้วคงเป็นเรื่องยากที่จะทำคะแนนได้ดี
ยูซุก : แล้วนายคิดว่าไง?
ดองจุน : ชันก็ไม่แน่ใจ แต่ที่แน่ ๆ ก็คือชั้นกำลังเดินตามรอยนาย

ที่ทำการนักศึกษาภายในมหาวิทยาลัย
เฮจุนนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ มองไกลออกไป กำลังใช้ความคิด รุ่นพี่ปีสองมองตรงมาที่เธอจากไกลออกไปจากด้านขวามือ สูบบุหรี่ไปและทำงานในเครื่องคอมพิวเตอร์ของเขาไปด้วย

เฮจุน : (มองตรงไปที่คนที่สูบบุหรี่)คิดว่าดีแล้วหรือ?
รุ่นพี่ปีสอง : มันต้องดีอยู่แล้ว
เฮจุน : ถ้าฉันทำบ้างล่ะ?
รุ่นพี่ปีสอง : ที่นี่

รุ่นพี่ดับบุหรี่และเก็บลงกล่องแล้วเดินตรงมา เฮจุนหยิบบุหรี่ตัวหนึ่งขึ้นมาและจะจุดไฟ อินซูตรงเข้ามาดึงบุหรี่ไป จากมือเธอ

อินซู : สิ่งที่เธอได้เรียนรู้จากอาจารย์ฮรุงล้วนเป็นสิ่งที่ดีเลิศ!ถ้าเธอรู้ในสิ่งที่เธอพยายามจะทำอะไรอย่าง
นี้ล่ะก็ ชั้นว่าเธอต้องโดนอัดแน่
รุ่นพี่ปีสอง : ถ้าเธอไม่มีความเชื่อมั่นในตัวเองแล้วละก็ เธอก็ไม่ควรจะปล่อยเนื้อปล่อยตัวแบบนี้ หรือเธอจะยอม
แพ้?(รุ่นพี่ยังคงทำงานต่อไป) ตอนนี้ช่วยไปให้พ้น ๆ หน้าชั้นซะที เพราะบางคน เค้าอาจจะ
คิดว่า เธอสองคนกำลังคบกันอยู่!
เฮจุน ???

ห้องบรรยายที่ว่างเปล่าภายในมหาวิทยาลัย
เฮจุนนั่งอยู่ด้านบนสุด อินซูนั่งในชั้นที่ถัดลงมา มองที่ใบหน้าเธอ อยู่ในความเงียบ

เฮจุน : ทำไมไม่พูดอะไรเลยล่ะ?
อินซู : ชั้นกำลังมองเธออยู่ และจะให้ชั้นพูดอะไรล่ะ?
เฮจุน : วันนั้น วันที่ชั้นไม่รู้จะทำยังไง...ขอบใจนะ
อินซู : สำหรับอะไร?
เฮจุน : วันที่เธอโกหกพ่อชั้น ว่าชั้นไปดูหนังอยู่กับเธอทั้งคืน
อินซู : ชั้นถามเธอได้ไหมว่าเขาคือใคร? เธอคงชอบเค้ามากละซิ? (ต่างไม่รู้จะพูดอะไร)ไปกันเถอะ
ชั้นจะพาเธอไปส่งบ้าน
เฮจุน : อินซู ชั้นบอกเธอก็ได้ถ้าเธออยากได้ยิน ชั้นชอบเขา นั่นคือเรื่องจริง ชั้นชอบเค้ามาก

หอพักในโรงเรียนนายร้อยตำรวจ
ยูซุกกับเพื่อนร่วมห้องกำลังทบทวนตำราเรียนอยู่ รุ่นพี่ได้ผลักประตูห้องเข้ามา "ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้" มีอีกสี่คนยืนอยู่
กับรุ่นพี่

รุ่นพี่ : ชั้นขอถามนายอย่าง ด้วยเกียริตของตำรวจขอให้พูดความจริงมา ชั้นพบสิ่งนี้ หยิบก้นบุหรี่ที่สูบแล้วให้ดู)
เฟี้ยงมันลงบนพื้น นี่ของใคร? (ยูซุกมองไปรอบ ๆ ห้อง)นี่ยังอุ่น ๆ อยู่เลย ในนี้มีแค่สองคนและคนที
สามเพิ่งออกไปจากห้องไม่เกิน 30 นาทีที่ผ่านมา บอกชั้นมาเดี๋ยวนี้ เค้าคือใคร?(จีฮุนชำเลืองมองไป
ทางยูซุกมองไปที่ลูกบิดประตู)จะพูดความจริงไหม?เอาความกล้าไปทิ้งไว้ไหนหมดล่ะ?
ยูซุก : มันเป็นของผมเอง(จีฮุนมองด้วยความแปลกใจ)
รุ่นพี่ : คน ๆ นั้นคือนายเองหรือ นายไม่รู้ระเบียบหรือไง? พรุ่งนี้ตอนเช้าไปพบชั้นที่โรงยิม (หันหลังกลับและ
จะเดินออกไป)
จีฮุน : รุ่นพี่ รอเดี๋ยวครับ มันคือของผมเอง จางยูซุก ใครใช้ให้นายออกรับแทนชั้น
รุ่นพี่ : (มองหน้าหนึ่งในสองคน) นี่มันเรื่องตลกอะไร พวกนายคิดว่ากำลังทำอะไรอยู่? อย่าคิดว่าชั้นจะ
เชื่อคิดว่าจะพูดความจริงกันไหม (เงียบ)
รุ่นพี่ : ในเมื่อไม่มีคำตอบสำหรับเรื่องนี้ นายสองคน พรุ่งนี้เช้าไปพบชั้นที่โรงยิม

โรงยิมโรงเรียนนายร้อยตำรวจ
ยูซุกกับจีฮุนกำลังวิ่งรอบโรงยิม ท่ามกลางสายฝนและควบคุมของรุ่นพี่

ยูซุก : หวังว่าเรื่องแค่นี้คงไม่ทำให้นายยอมแพ้หรอกนะ
จีฮุน : นั่นมันไม่ใช่เรื่องของนาย
ยูซุก : นั่นเพราะชั้นเป็นลูกชายพวกอันธพาลหรือ? สักวันนายจะต้องเสียใจกับความหยิ่งยโสของนาย?
จีฮุน : ตอนนี้นายก็รู้แล้วนี่ (วิ่งเร็วขึ้น)
รุ่นพี่ : นับจากวันนี้จนจบภาคเรียน นายสองคนต้องมาวิ่งยี่สิบรอบทุกเช้า

ที่ทำการแก๊งโกกังซู
กังซูกำลังกินอาหารญี่ปุ่นอยู่กับด็อกเอ็นและเมจู พวกเขากำลังลิ้มรสชาดของ "ความมั่งมีและหรูหรา" ซึ่งพวก
เขาไม่ได้ชอบมันเลย "ฟังอย่างตั้งใจ เรากำลังจะไปกรุงโซล และเราก็ยังมีที่พักที่นี่ นับจากนี้ไม่ต้องกลัวอะไร.."

บ้านพักมันโบ
ซูวากำลังเตรียมตัวจะออกไป เธอพูกกับมันโบว่า

ซูวา : กังซูสัญญาว่าจะดูแลชั้นจนกว่าจะประสบความสำเร็จ ชั้นกำลังจะเป็นนางแบบและดารา
มันโบ : สัญญากับชั้นนะว่าเธอจะไม่โดนหลอก และจะไม่ไว้ใจใคร

ในรถแซงยุบ
แซงยุบ :(ในที่นั่งผู้โดยสาร กำลังโทรศัพท์)ตกลงพ่อไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับชั้นเลยเหรอ?ไม่ถามถึงชั้น
เลยหรือ? (วางโทรศัพท์ด้วยความโกรธ)
แซงยุบ :(พูดกับชาดู)หยุดรถ (ชาดูหยุดรถ)ลงไป
ชาดู : ที่นี่หรือ?
แซงยุบ : ลงไปเดี๋ยวนี้ (ขับรถจากไป)

ในโรงภาพยนต์
ยังจุนเธอกำลังเล่นเปียโน แซงยุบเดินเข้ามา

ยังจุน : คุณมาทำอะไรที่นี่ดึกดื่นป่านนี้? อ้อ!พวกนักเลงจะทำงานในเวลากลางคืน นี่คงเป็นเวลาเริ่มงานสินะ?
หุ่นยนต์บังคับ : วางอาวุธลง ปัง ปัง ปัง!!! (เดิน,ถอยและยิงแสงไฟ)วางอาวุธลง!!!(ยังจุนอุ้มมันขึ้นมา
และหมุนตัวจะเดินออกไป)
แซงยุบ : ผมจะเอามันไปใส่รถ นี่เป็นเงินเดือนเดือนแรกตั้งแต่ชั้นเริ่มทำงานเมื่ออายุ 15 ผมซื้อมันด้วย
เงินของผมเอง พ่อดุด่าผม "นี่จะเป็นของเล่นเพียงชิ้นเดียวในชีวิตแก" และเขาก็ไม่เคยซื้อของ
เล่นอย่างอื่นให้ผมอีกเลย นั่นคือจุดเริ่มต้น ผมเป็นหนึ่งในหลายคนที่ถูกสาปแช่งมากที่สุด เพื่อนทั้ง
หมดที่ผมมี ก็คือความหรูหราใหญ่โตและผมได้เรียนรู้สิ่งทั้งหมดนั้นจากคำสาปแช่งและการ
ดูถูกเหยียดหยาม คุณเข้าใจถูกแล้วผมคือหนึ่งในคนพวกนั้น คนที่เกิดมาเพื่อเป็นหนึ่งในแก๊งส์
อันธพาล (หัวเราะเหมือนเยาะตัวเอง)ยังจุน ผมได้พบน้องชายคนใหม่ แม่ของเขาคือดาราที่มีชื่อ
เสียงฮานซูนัม ผมก็ไม่รู้ว่าเราเหมือนกันไหม แต่ที่แน่ ๆก็คือเขาดูดีกว่าผม พ่อก็คิดเช่นนั้น เขา
เป็นเด็กหนุ่มที่มีความสุข เพราะอย่างน้อยเขาก็รู้ว่าใครเป็นแม่ของเขา ผิดกับผมที่ไม่เคยเห็น
แม้แต่หน้าของแม่ บางคนก็ว่าแม่หนีผมไปเมื่อตอนที่พ่ออยู่ในคุก บางคนก็บอกว่าแม่ของผมเป็น
โสเภณีพ่อถึงไปเอาตัวผมมา (เขาหัวเราะทั้งน้ำตา)
ยังจุน :(เธอเดินเข้าสัมผัสตัวเขา และพยายามที่จะไม่ร้องไห้)แล้วนี่คุณจะทำอย่างไรต่อไป? หรือพยายาม
ที่จะทำให้ชั้นร้องไห้? (กอดเขาไว้)แต่ถ้าเรื่องที่คุณเล่ามาเป็นการแสร้งทำล่ะก็ ชั้นจะฆ่าคุณ!

ที่ทำการสำนักอัยการ
ซังจีกำลังพาจีฮุนชมภายในสำนักงาน "เก้าอี้ตัวนี้ได้ถูกใช้งานมากว่า 10ปีแล้ว สร้างความภาคภูมิใจให้พ่อมากมาย และที่ทำให้พ่อภูมิใจมากที่สุดก็คือการได้ส่งตัวคนทำผิดเข้าคุกด้วยมือของพ่อเอง แต่ตอนนี้เวลาของพ่อใกล้จะหมดแล้ว และจากนี้ไป ลูกต้องทำตัวให้เป็นผู้นำ และสักวันหนึ่ง ที่นี่จะเป็นที่ทำงานของลูก และเมื่อเวลานั้นมาถึง จงอย่าได้ทำอะไรออกนอกลู่นอกทางไปจากนี้"

ที่ทำการแก๊งสกังซู
กังซู ด็อกเอ็นและเมจู กำลังปรึกหากันเป็นครั้งสุดท้าย ซูวาได้มาถึงและร้องเรียกมัน พวกมันบอกให้เธอรอไปอีกหนึ่งวันแล้วค่อยไปกับพวกมัน แต่เธอบอกพวกมันว่าตอนนี้ป้าของเธอได้ไปรอเธออยู่ที่กรุงโซลแล้ว

กังซู : ชั้นได้ทำข้อตกลงกับผู้กำกับให้เธอเรียบร้อยแล้ว ไม่ต้องห่วง เขาจะต้องดูแลเธอเป็นอย่างดี
ด็อกเอ็น : ยังไงเธอก็อย่างลืมว่าใครเป็นคนฝากฝังให้เธอก็แล้วกัน

อีกครั้งที่ด้านนอก ซูวากำลังกอดเครื่องแบบตำรวจไว้แนบตัวพร้อมยิ้มไปก้บความฝันของตัวเอง

โรงยิมโรงเรียนนายร้อยตำรวจ
ยูซุกและจุนฮีกำลังวิ่งรอบโรงยิม รุ่นพี่ปีสองเดินเข้ามา "ยูซุกมีเพื่อนสาวมารอพบเธอ"

แผงกั้นของโรงเรียนนายร้อยตำรวจ
เฮจุนถือร่มยืนรออยู่ ยูซุกในเครื่องแบบตำรวจเดินออกมา เขายิ้มให้เธอ

ถนนนอกเมืองริมทุ่งหญ้าใกล้โรงเรียนนายร้อยตำรวจ
เฮจุนและยูซุกเดินเคียงไปด้วยกัน ใกล้กว่าเมื่อสักครู่ ทั้งคู่กำลังยิ้มให้กัน เมื่อเขาเดินลงมาที่ถนนรถประจำทางคันหนึ่งวิ่งผ่านมา ยูซุกพยายามดึงตัวเฮจุนออกจากถนนและดึงมือเธอให้เข้ามาหาตัว ภายในรถประจำทาง ซูวาที่นั่งอยู่ด้านท้ายสุดตัวรถ และยังคงฝันกลางวัน

ร้านกาแฟเล็กใกล้โรงเรียนนายร้อยตำรวจ
ยูซุกและเฮจุนนั่งล้อมโต๊ะตัวเล็ก ๆ

เฮจุน : ชั้นรู้นะว่าเธอต้องตั้งใจเรียนอย่างหนักตอนนี้ และชั้นก็พึ่งจะรู้เดี๋ยวนี้เองว่าเธอเรียนหนักขนาดไหน
ยูซุก : (พยายามทำให้ดูเป็นเรื่องตลก)โฮ้ นั่นมัน? ชั้นเหมือนเครื่องจักรทีถูกสร้างขึ้นมาให้มีชีวิตเป็น
อมตะ เพราะชั้นคือมนุษย์ไขลาน
เฮจุน : การแข่งมาราธอนที่จะมีขึ้นในฤดูใบไม้ร่วง
ยูซุก : จริงหรือ? แล้วเค้าจะให้ตุ๊กตาไขลานลงแข่งไหม?
เฮจุน : (ส่งกระดาษเทียนไขสีแดงให้ตรงหน้าเขา) ชั้นอยากให้ใครก็ตามที่พูดโกหกห้อยเจ้าสิ่งนี้ไว้บน
หน้าผาก
ยูซุก : ไม่ต้องเป็นห่วง ชั้นจะแขวนมันไว้ตรงนี้ นี่กี่โมงแล้ว?
เฮจุน : สามทุ่มแล้ว
ยูซูก : เราต้องไปก้นแล้วล่ะ เพราะเหลือเวลาอีกแค่ 30 นาทีก่อนที่กริ่งจะดัง
เฮจุน : แล้วถ้าเราไปไม่ทันล่ะ?
ยูซุก : มันต้องทันซิ

บริเวณแผงกั้นโรงเรียนนายร้อยตำรวจ
ซูวากำลังยืนรออยู่ที่บริเวณรั้วโรงเรียน มันเป็นเวลาค่ำแล้วและฝนก็กำลังตก รถสีแดงได้มาจอดใกล้ ๆ และยูซุก
ก้าวลงมาจากรถ ซูวาดีใจที่ได้พบและวิ่งไปหา แต่เมื่อเธอมองเข้าไปภายในรถและเห็นเฮจุนในที่นั่งด้านคนขับ
เฮจุนกำลังส่งร่มให้เขาแต่เขาปฏิเสธ และพวกเขากล่าวคำราตรีสวัสดิ์กัน ยูซุกเดินเข้าไปด้านในโรงเรียนนายร้อยตำรวจและเดินหายไป

ซูวา :(เธอเดินถอยออกมาหันหลังกลับพร้อมร้องไห้ด้วยความเสียใจ)ยูซุก..(ตะโกนเรียก)ยูซุก... ยูซุก หันกลับมาแต่เค้าไม่พบใคร กรังซูเดินเข้ามาด้านในรั้วและพบยูซุกยืนอยู่ที่นั่น พยายามมองหาอะไรบางอย่าง "มาเถอะ, เราต้องรีบแล้วเหลือเวลาอีกแค่ 5 นาทีเอง"

ห้องเมียงซุกในองค์กรลับ
เมียงซุก (พูดกับจีซิก) ช่วยพยุงชั้นขึ้นหน่อย ชั้นอยากลุกออกไปจากเตียง ชั้นแข็งแรงขึ้นแล้ว และโทรหากีซังจีให้ชั้นที บอกเขาว่าชั้นต้องการพบ

ภัตราคารอาหารญี่ปุ่น

เมียงซุก : (ลุกขึ้นต้อนรับซังจี) ขอบคุณที่มา
ซังจี : (นั่งลง) ได้ข่าวว่าคุณสุขภาพไม่ค่อยดี
เมียงซุก : ครั้งหนึ่งคุณเคยพูดว่าผมควรที่จะวางมือซะทีไม่ใช่หรือ?

ซังจี : แล้วมันเมื่อไหร่ล่ะ? เลือกมาสักวัน

เมียงซุก : ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมต้องวิ่งไล่ตามหลังคุณและต้องตามหาคุณอยู่เสมอ มันทำให้ผมรู้สึกเหนื่อย กับมันเต็มทีแล้ว ดังนั้นผมควร วางมือจริง ๆ ซะที

ซังจี : คุณพูดจริงหรือ?

เมียงซุก : ใช่ และผมอยากจะขอร้องคุณว่าถึงเวลาที่เราควรจะยุติความบาดหมางระหว่างคุณกับผมซะที

ซังจี : คุณหมายความว่ายังไง?

เมียงซุก : ท่านอัยการ? ผมอยากจะขอร้องคุณช่วยส่งหลักฐานต่าง ๆ ที่เกี่ยวพันกับการดำรงค์อยู่ขององค์กร ของผมตลอดระยะเวลา 40 ปีที่คุณมีอยู่ให้ผมได้ไหม?

ซังจี : ล้มเลิกความคิดที่จะได้รับหลักฐานนั่นซะเถอะ?

เมียงซุก : คุณต้องการให้หลักฐานทั้งหมดตกไปอยู่ในมือลูกชายของคุณหรือ? ท่านอัยการ เป็นที่รู้กันดี ของนักกฎหมายทั้งหลายว่าเรื่องนี้ไม่ได้ง่ายเลย แต่ถ้าคิดให้ดีล่ะก็ มันจะไม่เกิดความสงบสุขหลังจากที่เรา สองคนวางมือไปแล้วแน่นอน นอกซะจากว่ามันจะเริ่มจากเราสองคนซะก่อน สำหรับเรื่องนี้ เราพยายามที่จะ หลีกเลี่ยงที่จะไม่เป็นกลุ่มคนที่มีแต่ความเลวร้าย ซึ่งผมสามารถรับรองได้ ว่าพวกเราไม่ใช่จำพวกที่เลวร้าย แน่นอน

ซังจี : หากผมช่วยให้คนอย่างพวกคุณหลุดพ้นจากคำว่าอาชญากร ผมจะไม่ยิ่งเลวร้ายกว่าพวกคุณหรือ? ซึ่งนั่นไม่ใช่ผม

เมียงซุก : ผมจะไม่ถามคุณว่าต้องการสิ่งตอบแทนหรือไม่ แต่ถ้าคุณไม่ได้ทำงานในหน่วยงานของรัฐ แล้วล่ะก็ คุณสามารถที่จะเปิดสำนักงานของตัวเองได้ คุณอาจต้องการเงินสำหรับเรื่องนี้ ซึ่งผมสามารถช่วย ทำให้มันเป็นความจริงได้

ซังจี : ผมต้องการให้มือของผมไร้มลทิน เพราะฉะนั้นทางเดียวที่จะทำให้เราเป็นเพื่อนกันได้ก็คือคุณ ต้องยุบแก๊งส์ของคุณและกลับมาใช้ชีวิตเหมือนคนปกติทั่วไป เพราะไม่อย่างนั้น สงครามระหว่างเราก็คงยังมี อยู่ต่อไป ผมต้องไปแล้ว

ณ ที่เปล่าเปลี่ยวริมแม่น้ำ

เมียงซุกกำลังใช้ความคิดและจีซิกเข้ามาพบเขา

เมียงซุก : เราต้องกำจัดกีซังจี

จบไปอีกตอนแล้วนะคะ ตามอ่านตอนที่ 9-10 จากคุณThida ต่อได้เลย แล้วพบกันตอนที่ 11 ค่ะ

"YIMPAN"