จากดินสู่ดาว ตอนที่ 13

*ด้านในโรงแสดงดนตรี*

มองไปทางไหนมีแต่ภาพคนวิ่งไปวิ่งมา ซุนจุนกำลังคุยอยู่กับเจ้าที่ตำรวจ ขอรายละเอียด เรื่องที่เกิดขึ้นจีฮุนนำเอกสารพร้อมวีดีโอม้วนหนึ่งมาให้

จีฮุน : นับเป็นโชคดีที่วีดีโอม้วนนี้บันทึกภาพก่อนเหตุการณ์จะเกิด 30นาที ถ้าเราเปิดเทปดู บางทีเราอาจจะได้เบาะแสคนทำผิดก็ได้

*จุดนั่งรอโรงพยาบาล*

แซงยุบกำลังนั่งรอ วิตกกังวล เต็มไปด้วยบาดแผลที่เลือดยังซึมอยู่ คนของเขาที่ยืนอยู่ด้านหลัง ก็บาดเจ็บเช่นเดียวกัน แซงยุบตรงไปที่ห้องตรวจ
**ห้องตรวจโรงพยาบาล เยจูกำลังให้หมอตรวจร่างกาย ในจอมอนิเตอร์กำลังแสดงภาพ บางอย่างภาพหัวใจกำลังเต้น

**นอกห้องตรวจโรงพยาบาล ภาพแซงยุบยืนเอาหัวพิงประตู

**ห้องนอนที่มืดสนิทในองค์กรลับ**

เมียงซุก : (อารมณ์โกรธ) ไอ้หมาลอบกัด*+*+(คำสบถ)

*ห้องแพทย์ในโรงพยาบาล*

หมอ : ภรรยาคุณตั้งท้องได้สี่เดือนแล้ว คุณไม่รู้เลยหรือ

แซงยุบ : (ไม่มองหน้า) เด็กเป็นยังไงบ้าง?

หมอ : โอกาสที่เธอจะเสียเด็กมีค่อนข้างสูง เพราะฉะนั้นตอนนี้เธอต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ

*ห้องพักฟื้นเยจุนในโรงพยาบาล*

แซงยุบ : (มองที่พื้น) ทำไมเธอถึงไม่บอกฉัน? ทำไม่เธอไม่บอกอะไรฉันเลย? นั่นมันลูกของ เรานะ ฉันมีสิทธิ์ที่จะได้รู้

เยจุน : (มองอย่างไร้จุดหมาย) ฉันไม่กล้าบอกคุณ

แซงยุบ : กล้าสำหรับอะไร? เธอกลัวว่าจะมีลูกของแก๊งส์อันธพาลหรือ?

เฮจุน : นั่นมันชีวิตของคุณ ไม่มีใครรู้หรอกว่าหากเกิดเหตุการณ์แบบนี้กับคุณ ทุกหนทุกแห่งที่ คุณไป คุณต้องเอาลูกน้องไปด้วยเพราะคุณไว้ใจใครไม่ได้ คุณถามฉันว่ากลัวหรือ ที่จะมีลูกที่ ได้ชื่อว่าเป็น ทายาท แก๊งส์อันธพาลหรือ? ถ้ามีโอกาสเลือกได้ฉันก็อาจจะเลือกการเสียเค้าไปดีกว่า

แซงยุบเดินออกไปจากห้องอย่างหัวเสีย เยจุนยังคงร้องไห้ด้วยความเสียใจ

*ที่จอดรถชั้นใต้ดินโรงพยาบาล*

แซงยุบยังคงยืนรออยู่ ที่แขนยังมีผ้าพันแผล ซาดูนำรถของเขามาจอดเทียบแซงยุบขึ้นนั่งรถ

แซงยุบ : แกหาตัวมันเจอหรือยัง?

ซาดู : เจอแล้วครับ

แซงยุบ : มันอยู่ที่ไหน?

ซาดู : ห้องซาวน่าโรงแรมโจกัง แต่มันจะปลอดภัยหรือหากเจ้านายจะไปพบมันด้วยตัวเอง?

แซงยุบ : หุบปากและไปได้แล้ว

*โถงทางเดินโรงแรมโจกัง*

มันว่างเปล่าและเงียบสงัดมีเพียงพนักงานรักษาความปลอดภัยยืนอยู่ ทันใดนั้น พวกมันถูกเก็บ ไปทีละคนด้วย ความเงียบ ด้วยฝีมือของซาดู ที่เข้าเคียร์พื้นที่ให้แซงยุบ แซงยุบตรงไป ยังห้องซาวน่า

*ห้องซาวน่า* หัวหน้าคนที่ 1 นอนอยู่บนเตียง ตาหลับสนิท เมื่อลืมตาขึ้น และมองเห็นแซงยุบ แซงยุบล้อคประตู หัวหน้ามองด้วยความตื่นกลัว

หัวหน้าคนที่ 1 : อ้าว แซงยุบ (คำพูดติดอยู่แค่ลำคอ) แซงยุบ.....

แซงยุบ : (เอาแขวนรัดคอ)ชั้นยกโทษให้แกไม่ได้อีกแล้ว แกทำร้ายเมียของชั้น แกเกือบจะฆ่าลูก ของชั้นที่ยังไม่ทันได้ลืมตามาดูโลก ซึ่งเขาอาจจะไม่ได้เกิดมาด้วยซ้ำ!!! (เขารัดแขนแน่นขึ้น) จนทำให้หัวหน้า คนที่ 1 ต้องคุกเข่าลงกับพื้น และจับแขนเขาเขย่า)ดังนั้น ชั้นยกโทษให้แกไม่ได้

หัวหน้าคนที่ 1 :เดี๋ยวก่อน!ขอร้องล่ะฟังชั้นอธิบายก่อน(แซงยุบรัดแขน แน่นขึ้นอีกจนกระทบกับ บางสิ่ง) แซงยุบได้โปรด

แซงยุบ : ฮา ....แสงไฟดับลง

*บาร์แห่งหนึ่ง*

แบงเก : (พูดโทรศัพท์)อะไรนะ?นี่มันเรื่องจริงหรือ?ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน?(พูดกับตัวเอง) เราเละเป็นโจ๊กแน่ (ยังคงถือสายอยู่)ไปสืบมาว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน เร็วเข้า!ตามหาให้เจอ และสกัดเขาไว้ เร็วเข้าตอนนี้ เขาบ้าไปแล้ว (สบถ) (แซงยุบกับชาดูเข้ามาในห้อง)ลืมไปได้เลย ยกมือขึ้น! (แบงเกและคนของมันอีก 4 คนยืนขึ้นพร้อมกัน) แซงยุบจุดซิการ์และเอนตัวลงนั่ง

แบงเก : นี่มันอะไรกัน? นี่แกมาจากไหนเนี่ย?

แซงยุบ : (โยนไฟแช็กไปบนโต๊ะ)แกจะรู้ไปทำไม? เรียกคนของแกมา หรือว่ามันยังอยู่นอกเมืองกัน

แบงเก : ทำไมแกทำอย่างนี้? (แซงยุบดื่มเบียร์)ชั้นรู้ว่าแกรู้สึกยังไง บางทีแกอาจจะชอบอะไรแบบนี้ ก็ได้ อะไรที่มันยาก ๆ มคนของ "ยงดงไบ", กลุ่ม "จูแมน" เดินเข้ามาด้วยกัน..มาเป็นพวกชั้นเถอะ

แซงยุบ : พวกมันต้องการสงครามใช่ไหม? ชั้นก็จะมอบสงครามให้ ทำไมชั้นจะต้องกลัวมันด้วย?

แบงเก : ถ้า "นาย" ต้องการสั่งสอนพวกมันล่ะก้อ ให้พวกเราจัดการมันเองเถอะ พวกผมต้องเตรียมคน แค่ไหน? แต่นายไม่ต้องลงมือเองหรอก และสำหรับตัวหัวหน้าของพวกมัน ผมจะให้เจ้านายเป็นคน สั่งสอน มันด้วยตัวเอง

แซงยุบ : บอกพวกมันลงมือได้เลย (ยืนขึ้นพร้อมทั้งเตะโต๊ะล้มลง)

แบงเก : ทำไมพวกมันต้องทำอย่างนั้น? พวกมันน่าจะรู้ผลหากมันเล่นงานเจ้านายก่อน เจ้านายจะเกณฑ์ หัวหน้าแก๊งสต่างๆ และทำให้มันอับอายได้ขนาดไหน

แซงยุบ : (บีบคอแบงเก)แล้วไง? แกกลัวหรือ? ถ้าแกกลัวที่จะอยู่กับชั้น?(พูดกับทุกคน) ถ้าใครกลัว ก็ไสหัวไป ชั้นไม่ต้องการคนแบบนั้น

*ห้องพักฟื้นหัวหน้าคนที่1ในโรงพยาบาล*
มีคนเดินเข้าไป และจ้องมองหัวหน้าคนที่ 1

*สำนักงานซุนจุน*

จีฮุน : เขาไปที่นั่นจริง ๆ เขาไม่มีส่วนเกี่ยวกับเหตุการณ์นั้น ผมไม่สามารถตั้งข้อหาเขาได้ แต่ถ้ามัน เกิดผิดพลาดขึ้นมาและคนที่ทำเป็นจางแซงยุบละ (ซุนจุนพยักหน้า)

*โรงเรียนประถมแห่งหนึ่ง*

ยูซุกกำลังเล่นบาสเกตบอลกับเด็ก ๆ พวกเด็กกำลังแสดงความยินดีกับชัยชนะที่ได้รับ ยูซุกหัวเราะ เขาได้ยินเสียงบรรเลงเปียโน เขาหยุดหัวเราะ มันคือเพลง "เลิฟแอฟแฟร์" เขาเดินตามเสียงเพลงไป เข้าไปในห้องดนตรี เลเดียกำลังเล่นเปียโน

เลเดีย : (หยุดเล่น)ฉันเคยเห็นคุณเล่นเพลงนี้และฉันก็หัดเล่นมันตามเนื้อเพลง คุณชอบเพลงนี้ ไม่ใช่หรือ?

ยูซุก : ใช่ มันเคยเป็นเพลงโปรดของใครบางคนที่ผมชอบ...(มองออกไปนอกหน้าต่าง ระลึกถึงความหลัง)

***ยูซุกนึกย้อนกลับไป***
ในทุ่งหญ้าถนนนอกเมือง ใกล้โรงเรียนนายร้อยตำรวจ เฮจุนและยูซุกเดินเคียงกัน เมื่อเดินลงมายังถนน รถประจำทางวิ่งผ่านมา เฮจุนพยายามหลบรถและยูซุกดึงแขนเธอเข้า มาหาตัวจนอยู่ในอ้อมกอดเขา

**ภาพเฮจุนส่งเทียนสีแดงมาตรงหน้าเขา

**เฮจุนที่มองยูซุกเดินจากไป ทันใดนั้น เธอเปิดประตูและเดินออกไป ยูซุกหยุดและหันกลับไป เฮจุนวิ่งตรงมายังยูซุกและซบหน้าลงที่ไหล่ของเข้าอย่างช้า ๆ ยูซุกกอดเธอไว้

*สำนักงานห้องเสื้อแห่งหนึ่ง*
"เลิฟแอฟแฟร์" ดังมาจากเครื่องเสียงเก่าเก่าเครื่องหนึ่ง อินซูเดินไปปิดมัน

อินซู : ทำไมบริษัทนี้ถึงใช้งานคุณหนักไปหรือเปล่า?

เฮจุน : (กำลังร่างภาพ,โดยไม่เงยหน้า)คุณเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่? นี่มันที่ส่วนบุคคลนะ

อินซู : ผมเป็นผู้สื่อข่าวนะ ผมแค่บอกเค้าว่าจะมาสัมภาษณ์คุณ (นั่งลงและมองไปรอบ ๆ)

เฮจุน : (ยังคงวาดภาพต่อไป)นี่มันเวลาพักดื่มกาแฟแล้ว บริการตัวเองนะ อีกชั่วโมงฉันก็ต้องไปแล้ว

อินซู : ผมเข้าใจ ไม่ต้องห่วงผมหรอก เราเริ่มมองหาอะไรมาอ่านฆ่าเวลา มองไปบนชั้นตรงมุม ตารางเวลาของเฮจุนมีรูปใบหนึ่งซ่อนอยู่ หยิบมันออกมา เป็นรูปของยูซุกที่ถูกเผาเหลือครึ่งใบ เฮจุน มาแย่งมันคืนไป

อินซู : ผมขอโทษ ผมไม่ทันระวังเพราะคิดว่ามันเป็นตารางการทำงานของคุณ (เฮจุนมองไปที่พื้น)

*ภายในลิฟท์ห้องเสื้อ*

เฮจุนกับอินซูต่างคนต่างเงียบ

เฮจุนขับรถอยู่ อินซูนั่งคู่มาด้วยกัน ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรกันเฮจุนหยุดรถ

เฮจุน: คุณคงไม่ได้คิดว่าฉันโกหกคุณหรอกนะ ฉันกำลังพยายามที่จะลืมเขา และสักวันหนึ่ง ฉันคงจะ ลืมเขาได้

อินซู : ถ้าเป็นสิ่งที่คุณต้องการ ผมบอกคุณได้นะว่าเขาอยู่ที่ไหน ก่อนหน้านี้ผมเคยไปที่นั่น เพื่อเอาแหวนไปคืนให้เขา ผมว่าคุณอาจจะรู้สึกดีขึ้นหากได้พบเขา และจากนั้นคุณจะตัดใจจากเขา ได้ง่ายขึ้น ถ้าคุณต้องการจะเลิกกับเขาจริง ๆ ล่ะก้อ (หยิบโน๊ตบุ๊คขึ้นมาพิมพ์ข้อความบางอย่างแล้ว ส่งให้เฮจุน)

*โรงถ่ายภาพยนต์*

ซูวานั่งรออยู่ รอบด้านมีแต่คนเดินไปเดินมา ผู้จัดการเดินตรงมาที่เธอ เธอยืนขึ้น

ผู้จัดการ : นี่พวกเขาทำอะไรกันอยู่? นี่เขาได้นักแสดงสำหนังเรื่องนี้หรือยัง

ซูวา : เมื่อไหร่จะเสร็จซะที? ฉันนั่งรอมา 4 ชั่วโมงแล้วนะ!

ผู้จัดการ : ผมก็มีอารมณ์เหมือนกันนะ พวกเขาสัญญาว่าต้องได้นักแสดงแน่ ๆ ผมละเบื่อ ไอ้ธุรกิจแบบนี้เต็มทีแล้ว (มีผู้ชายคนหนึ่งเดินผ่านมา) เฮ้! คุณผู้กำกับ (ไม่ได้สนใจทั้งสองเลย)

*ที่ทำการกังซู*

กังซู : (พูดกับซูวา) ชั้นเคยบอกเธอแล้ว ถ้าชั้นไม่ได้คอยดูแลเธอละก้อ ใครจะทำได้? เธอต้องเรียนรู้ทุกอย่างด้วยตัวของเธอเอง ชั้นก็รออยู่ว่าเมื่อไหร่เธอจะต้องการให้ชั้นช่วยซะที

*สถานีเดินรถในกรุงโซล*

ซูวาเดินลงไปยังชั้นใต้ดินพร้อมลากกระเป๋าเดินทางไปด้วย เธอกำลังรอรถไฟเทียบท่า ไม่ค่อยแน่ใจ เธอตัดสินใจซื้อตั๋ว

*โรงเรียนประถมแห่งหนึ่ง*

ยูซุกกำลังทาสีม้านั่ง มันเป็นสีขาว เฮจุนขับรถมาถึง เธอจอดรถลงด้านนอกตรงทางเข้า มองไป ที่ป้ายบอกทางซึ่งมีเส้นทางต่าง ๆ ไกลออกไปเธอมองเห็นยูซุกกำลังเล่นกับเด็ก ๆ อยู่ เธอเลี้ยวรถ กลับ และขับตรงไป ซูวากำลังเดินมาตามถนน ในมือถือตะกร้าผลไม้มาด้วย เธอหยุดเพื่อให้รถผ่าน ไปก่อน เธอมองไปที่คนขับ - เฮจุน....

*ด้านในห้อง*

เมจูและด็อกเอนนั่งอยู่ ขวดเหล้ากลิ้งอยู่ที่พื้น อยู่พร้อมหน้าทั้งลูกน้องในแก๊งส์ เมจูและด็อกเอน อยู่ในอาการเหนื่อยอ่อน บ่นว่าทำไมเจ้านายเข้าไปนานนัก ประตูเปิดออกพร้อมกับกังซูเดินเข้ามา พร้อมแบงเกและแทบุก ทุกคนยืนขึ้นพร้อมกัน

แบงเก : เอาละทุกคน (พวกลูกสมุนแก๊งส์กังซูพากันยืนเรียงแถว) นั่นคือสิ่งที่ถูกต้อง จากนี้ไป เราทุกคนจะเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน ชั้นเองก็ไม่รู้หรอกว่าเมื่อไหร่จะต้องการพวกแก แต่ถ้าวันนั้น มาถึงเมื่อไหร่

กังซู : (เดินไปยังพวกสมุนที่ยืนอยู่) มันคงเป็นไปไม่ได้ที่จะมีชีวิตอยู่ที่นี่ภายใต้การปกครองของคุณ หากวันหนึ่งได้กลายเป็นเจ้าพ่อนั่นก็เพระเค้ามีผู้ทรงอิทธิพลหนุนหลังอยู่ จริงไหมครับ เจ้านาย?

แบงเก : ถูกต้อง!

กังซู : เราก็เหมือนกัน พวกเราจะติดตามกังซูและจะยิ่งใหญ่ขึ้น พวกแกเข้าใจไหม?

ทุกคนยกเว้นแบงเกกับแทบุก ครับผม(ทุกคนโค้งคำนับ มีเพียงเมจูกับด็อกเอนที่ทำช้ากว่าคนอื่น)

*ห้องรับรองบาร์แห่งหนึ่ง*

แบงเกกับแทบุกเดินเข้ามา

แจซิก : พวกแกหายหัวไปไหนมา? (แบงเกกับแทบุกโค้งคำนับ) แกกำลังทำอะไรกันอยู่? ชั้นบอก พวกแกแล้วว่าอย่าอยู่ห่างจากจางแซงยุบเกิน 5 เมตร เวลาที่ชั้นต้องการพวกแกมัวไปอยู่ที่ไหน!

แบงเก : ฟังผมอธิบายก่อน

แจซิก : (พูดกับพวกมัน) สิ่งที่พวกแกต้องทำตอนนี้ก็คือ (เดินตรงไปหาแบงเกหลังจากอีกคนไปแล้ว) อะไรทำให้แกพึ่งจะมาได้คิดเอาตอนนี้?

แบงเก : ฮรุง..

แจซิก : ชั้นกำลังถามแกอยู่ ถ้าแกโกหกชั้นละก็ ชั้นจะฆ่าแก

แบงเก : (คุกเข่าลง) ฮรุง ผมคิดว่านายกำลังเข้าใจอะไรผมผิด แต่มันไม่มีทางเกิดขึ้นแน่นอน เจ้านายไว้ใจผมได้สำหรับเรื่องนั้น

แจซิก : แล้วแกไปรวบรวมลูกน้องของแกทำไป? แกไม่ต้องมาแก้ตัว บอกชั้นมา

แบงเก : พวกมันไม่ใช่พวกผม ผมแค่รวบรวมพวกแก๊งส์ต่าง ๆ เพื่อแก้ข้อกล่าวหา...ฮรุง หากเจ้านายบีบผม ผมก็ตาย

แจซิก : แกกลัวด้วยหรือ?

แบงเก : ถ้าผมต้องตายด้วยมือของเจ้านาย ผมก็ยอม แต่ผมต้องการให้เจ้านายรู้ถึงความ ซื่อสัตย์ ของผม แบงเกคนนี้ไม่เคยคิดร้ายหรือทรยศนายของมันเลย

แจซิก : เอาล่ะ เมื่อแกพูดอย่างนั้น แกก็ต้องทำตามที่แกพูด อย่าลืมคำพูดก็แล้วกัน!

*ด้านนอกบาร์*

แทบุกกำลังจากไปแต่หารู้ไม่ว่าแบงเกสะกดรอยตามมา

*ด้านในบาร์*

แจซิกกำลังครุ่นคิด

***ห้องเมียงซุกในองค์กรลับ***

เมียงซุกกำลังดื่มน้ำ นางพยาบาลคนหนึ่งกำลังดูแลเขาอยู่

เมียงซุก : แจซิก (แจซิกเดินเข้ามาใกล้) แกอายุเท่าไหร่แล้ว?

แจซิก : แก่เกินจะนับแล้ว ผมอยู่ภายใต้การดูแลของปู่มากว่า 20 ปีแล้ว

เมียงซุก : ฉันก็ยังเป็นห่วงแกอยู่เสมอ แต่นับจากนี้ไปแกเป็นอิสระแล้ว

แจซิก : ผมจะอยู่กับปู่จนกว่าปู่จะจากผมไป

เมียงซุก : แจซิก

แจซิก : ครับปู่

เมียงซุก : แกคิดยังไงกับองค์กรของเรา? แกต้องการสืบทอดมันหรือเปล่า

แจซิก : ไม่ครับ แซงยุบก็ยังอยู่

เมียงซุก : ไม่ เค้าทำไม่ได้หรอก

แจซิก : แต่ผมก็ทำไม่ได้เหมือนกัน วันหนึ่งหากปู่จากไป ผมก็จะออกจากแก๊งส์

เมียงซุก : จากไปหรือ? ที่ไหน เพื่อ?

แจซิก : ผมอยากแต่งงานกับผู้หญิงธรรมดาแล้วก็มีลูก ผมต้องการใช้ชีวิตอย่างถูกต้อง

เมียงซุก : ถ้าแกจากไปอีกคน อะไรจะเกิดขึ้นกับแก๊งส์ของเรา..บอกแซงยุบให้กลับมาที่นี่ ตอนเช้าวันพรุ่งนี้

***ห้องนั่งเล่นในองค์กรลับ***

เมียงซุก : แก วางมือจากองค์กรเราซะเถอะ

แซงยุบ : (ประหลาดใจ) พ่อ...

เมียงซุก : (พูดกับแจซิก) อย่าให้เขามายุ่งเกี่ยวกับแก๊งส์ของเราอีก ทำตามที่ชั้นสั่ง! และเตรียมตัว ให้พร้อม ,มันยังมีบางที่ที่แกอยากจะไป

***ห้องหัวหน้าคนที่1 ในโรงพยาบาล***

นายคนที่ 1 สูบบุหรี่รอบใบหน้ายังมีผ้าพันแผลพันอยู่ เมียงซุกกับแจซิกเดินเข้ามา

เมียงซุก : ชั้นได้ยินวันนี้ตำรวจมาที่นี่เหมือนกัน อะไรที่แกตั้งใจจะทำต่อไป? (ไม่ตอบ) ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่ว่าจะทำอะไรเราจะไม่มีทางให้เหลืออะไรไว้ให้สาวมาถึงตัวเราได้ ซึ่งมันเป็นเรื่องธรรมดาที่จะไม่ให้ตำรวจสาวมาถึงเราได้ (นายคนที่ 1 มองเหม่อไปไกล) ถ้าแกต้องการให้ชั้นร้องขอความเมตตาละก็ ฉันจะทำ

แจซิก : (พยายามห้ามไม่ได้เมียงซุกเข้าทำร้าย) ปู่ครับ!

เมียงซุก : (พูดกับแจซิก) ปล่อยฉัน

แจซิก : ปู่ครับ!

เมียงซุก : เอามือแกออกไปเดี๋ยวนี้!!! (แจซิกปล่อยมือเขา และหันไปพูดกับหัวหน้าคนที่ 1) คุณต้องไม่ให้ตำรวจเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้ เพราะฉันจะปกป้องเขาเอง เขาคือคนที่ฉันเคารพที่สุด ถ้าคุณยกโทษให้เขาตอนนี้ ฉันมั่นใจได้เลยว่าเขาจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับพวกอันธพาลอีก พวกชินแชกี ต้องถึงจุดจบที่ฉัน คุณจะพูดอะไร? (หัวหน้าคนที่ 1มองอย่างแปลกใจ) แต่ถ้าคุณสัญญากับผม ใช่ คุณต้องสัญญากับผมว่าถึงแม้ว่าคุณตาย คุณต้องให้เขามีชีวิตอยู่ต่อไป ถ้าคุณสัญญากับผมได้ ผมจะรักษามันไว้วันตาย

***ห้องพักในองค์กรลับ***

เมียงซุก : (พูดกับแซงยุบ) วางมือจากแก๊งส์แล้วไปกบดานนอกเมือง และอย่ากลับมาจนกว่า พ่อจะสั่ง! ไปเดี๋ยวนี้

***ในรถสีดำถนนนอกเมือง***

แซงยุบส่งสัญญาณลับ ซาดูส่งซิการ์ตัวหนึ่งให้แซงยุบ คาบมันไว้ที่ปากแต่เยจุนดึงมันทิ้งไป แซงยุบกับเยจุนจับมือกันไว้

**ห้องทำงานในบ้านซุนจุน**

ซุนจุน : (ไม่ได้มองมาที่เฮจุน) พ่อจากเราไปจะครบห้าปีแล้ว ตอนนี้ถึงเวลาเอาคืนแล้ว

**ริมทะเลสาปนอกเมือง**
แซงยุบเดินเล่นอยู่ใกล้ทะเลสาป ในมือถือกิ่งไม้เล็ก ๆ ด้านในเรือที่ทำเป็นบ้านพักเยจูมองเหม่อ ไปในทะเลสาป

แซงยุบ : กำลังทำอะไรอยู่หรือ? (เยจูยิ้มแบบฝัน ๆ ยืนขึ้นแล้วเดินไกลออกไป)

เยจู : คุณไม่คิดว่าที่นี่มันเงียบสงบดีหรือ? เราอยู่ที่นี่มาห้าปีแล้วนะ ฉันไม่เคยคิดว่าเราจะต้องมา ใช้ชีวิตแบบนี้มาก่อนเลย ฉันคิดจะหนีไปให้ไกลอยู่ตลอดเวลา หากมีบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้นทำให้ ฉันต้องจากคุณไปกระทันหัน ถ้าคุณไม่ขัดข้องฉันพร้อมที่จะมีลูกของเราสักคน ทำไมเราไม่เคยคิดถึง เรื่องนี้กันก่อนหน้านี้นะ?

แซงยุบ : อย่างคิดอะไรที่มันไร้สาระได้ไหม เพราะอีกสองเดือนเราจะต้องกลับโซลกันแล้ว มันไม่มี ทางเป็นไปได้ที่เราจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ สักวันมันอาจจะเกินอะไรขึ้นกับเราก็ได้ พ่อกำลังจะเรียกตัวผม กลับไป ตอนนี้เราได้แต่รอเท่านั้น

***ด้านนอกโรงเรียนประถม***

แซงยุบและยูซุกนั่งล้อมโต๊ะตัวหนึ่ง นั่งทานเนื้อย่างบาร์บีคิวพร้อมดื่มเหล้าไปด้วย

แซงยุบ : เมื่อไหร่มันจะจบเสียที! นายอยู่ได้ยังไงในที่ที่เงียบแบบนี้? (ยูซุกยังคงดื่มต่อไป) นายดูแย่มาก ทำไมต้องดื่มหนักขนาดนี้?

ยูซุก : แล้วมันต่างกันยังไง? ไม่ว่าผมจะดื่มมากแค่ไหน มันก็เหมือนกับไม่ได้ดื่มเลย ผมหวังว่าจะดื่มให้เมา

แซงยุบ : นี่นายคิดว่าที่นายเรียนไม่จบโรงเรียนนายร้อยตำรวจ เพราะเรื่องทั้งหมดมันเป็นความผิดของ นายหรือ?

ยูซุก : นั่นมันก็แค่ความฝัน ไม่ว่าผมพยายามวิ่งหนีเท่าไหร่ ผมก็ไม่สามารถปฏิเสธว่าผมเป็นหนึ่งในแก๊งส์ไม่ได้ (ยิ้ม) แล้วนายรู้ไหม ว่าผมยอมรับมัน?

**ส่วนให้บริการเกี่ยวกับทหาร**

เสียงยูซุก : ผมกำลังจะกลับการฝึกซ้อม

ยูซุกและเพื่อนของเขากำลังเดินมาด้วยกันในชุดทหาร พวกเขามองเห็นผู้บังคับบัญชาทั้งคู่แสดงความเคารพ พร้อมกัน ผู้บังคับบัญชาส่งสัญญาณให้เพื่อนของเขาเดินไปก่อน เมื่อเพื่อนเดินจากไป ผู้บังคับบัญชาเดินมาข้างยูซุก มองจนแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่แถวนั้น ส่งเหล้าให้ยูซุก ยูซุกมองด้วยความไม่เข้าใจ

ผู้บังคับบัญชา : ฉันได้รับโทรศัพท์จากพ่อของเธอที่โซล ว่าตราบใดที่เธอยังอยู่ที่นี่ ฉันต้องคอยดูแลให้เธอสะดวกสบายที่สุด ถ้ามีอะไรที่ต้องการล่ะก็บอกมาได้เลย ครับท่าน

เสียงยูซุก : นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการ ผมเข้าใจถึงหน้าที่ของตัวเองดี

แซงยุบ : (ยิ้ม) ถ้าแกรู้สึกอย่างนั้นจริง กลับโซลพร้อมฉันเถอะ ถ้าเราอยู่ด้วยกันละก็ มันก็ไม่มีอะไรที่เราต้องกลัว ถ้าแกช่วยชั้นจะไม่ใครแตะต้องเราได้เลย

ยูซุก : ผมคิดว่าจะใช้ชีวิตชาวไร่อยู่ที่นี่ ผมพบที่สงบสุขสำหรับผมแล้ว มันเป็นที่ที่ผมจะใช้ชีวิตเป็นที่สุดท้ายและไม่เกี่ยวข้องกับแก๊งส์อีก นายไม่ติดอย่างนั้นหรือ?

***ถนนนอกเมือง***

รถสีดำคันเล็กกำลังวิ่งลงมาจากถนนด้วยความเร็วสูง

***โรงเรียนประถม***

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นแต่มันไม่ผู้รับ

***ในรถแซงยุบ***

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นแต่ไม่มีใครอยู่ที่นั่น

***องค์กรลับ***

แจซิก : ไม่มีใครรับสาย

เมียงซุก : ไปที่นั่นเดี๋ยวนี้...! ไม่สิ, โทรไปที่สถานีตำรวจ

*****ที่ทะเลสาปนอกเมือง***

แซงยุบกำลังตกปลาเล่นกับเยจู

***ใกล้ถนน

ยูซุกกำลังเดินเล่นอยู่เขามองเห็นรถสีดำของพวกแก๊งส์อันธพาล เขาหยุดเดิน และเริ่มวิ่ง

***ใกล้ทะเลสาป

ซาดูกำลังถือตระกล้าใส่ปลาที่ตกได้ในมือ แซงยุบกับเยจูยังคงเดินเล่นอยู่ด้วยกัน ทั้งคู่ปล่อยปลาที่ตกมาได้ลงสู่ทะเลสาป ยิ้มให้กัน ภาพเงาในน้ำ มองเห็นกลุ่มคนกำลังมุ่งตรงมา หยุดยิ้ม

แซงยุบ : ซาดู พาเมียชั้นหนีไป อย่าให้ใครแต๊ะต้องเธอได้ ไม่อย่างนั้นชั้นจะฆ่าแก

ซาดู : เจ้านาย

แซงยุบ : ไปเดี๋ยวนี้! (ซาดูพาเยจูวิ่งจากไป)

แซงยุบ : วิ่งไปด้านหน้า แซงยุบกำลังต่อสู้กับคนถึง 10 คน ยูซุกมาช่วยสู้ สองพี่น้องหันหลังชนกัน ต่อสู้กับพวกแก๊งส์ แซงยุบยิ้มยูซุกยิ้มตอบ ทั้งสองสู้ทั้งด้านซ้ายและขวา ทั้งเตะและต่อย ยูซุกช่วยปกป้องพี่ชายของเขา ทั้งคู่ได้ยินเสียงหวอตำรวจใกล้เข้ามา มองตรงไป ผู้ชายคนหนึ่งกำลังวิ่งตรงมาที่ยูซุก....

***บ้านซุนจุน***

นี่มันอะไรกัน? จางแซงยุบ และจางยูซุก มันบ้าอะไรกัน! หาความจริงมาให้ได้ คุณหมายความว่ายังไง? หาหลักฐานมาให้ได้! (เฮจูมองด้วยความตื่นตะลึง) ฉันจะไปที่นั่น รอฉันด้วย

***ในรถเฮจู***

เฮจูขับรถไปด้วยความวิตกและหวาดกลัว

***ระเบียงโรงพยาบาลท้องถิ่น***

ยูซุกรออยู่ที่นั่น ตัวเต็มไปด้วยเลือด ยืนขึ้นและมองไปที่ซาดู

ซาดู : เราไม่รู้ว่าเมื่อไหร่มันจะมาทำร้ายเราอีก ดังนั้น นายใหญ่มีคำสั่งให้คุณกลับไปเรียน เพราะตอนนี้นายไม่ได้เข้ามายุ่งเกียวกับองค์กรอีกแล้ว ตอนนี้เค้าเกษียรตัวเองแล้ว

ยูซุก : แล้วพี่สะใภ้ของฉันละ?

ซาดู : (มองไปที่พื้น) เธอแท้งลูก?

***ด้านนอกโรงเรียนประถม***

ยูซุกเดินมาอย่างช้า ๆ ก่อนที่จะมองเห็นรถสีแดงคันหนึ่ง เขาหยุดเดิน มองไปรอบ และเค้าก็มองเห็นเฮจู เขายืนอยู่คนละฝากถนน มองกันและกัน

ทั้งคู่นั่งลงที่ม้านั่ง ต่างคนต่างมองไปไกล ๆ ไม่ได้มองกัน เฮจูเริ่มเดินจากไป

ยูซุก : รอเดี๋ยว

เฮจู : (เธอหยุดเดินและหันกลับมา) ไม่! ตอนนี้ฉันเห็นแล้วว่าคุณสบายดี นั่นก็ดีอยู่แล้ว มันมากเกินไปด้วยซ้ำ ฉันมาที่นี่เพื่อให้แน่ใจว่าคุณปลอดภัย จริง ๆ (เธอเริ่มเดินจากไปอย่างช้า ๆ)

ยูซุก เฝ้าภาวนาอยู่ในใจให้เธออย่าหายไปในคืนนี้ เค้ามีบางสิ่งบางอย่างจะบอกไม่ให้เธอจากเค้าไป เค้ายืนขึ้น ทันใดนั้น เขาก็เรื่มวิ่ง เขามองเห็นเธอเดินอย่างช้า ๆ อยู่บนถนน เค้าเข้าไปหยุดเธอไว้ ดึงเธอจากด้านหลังให้หันกลับมา กอดเธอไว้พร้อมสัมผัสผมของเธอ ตาจ้องตา...

***เอาละจบไปอีกตอนแล้ว ขอโทษจริง ๆ ค่ะ ที่ให้รอนานไปนิ๊ด...ด (ไม่นิดเลยเนอะ) ติดตามอ่านตอนที่ 14 - 15 จากคุณ Cutey ต่อเลยนะคะ แล้วพบกันใหม่ตอน อวสานค่ะ***

"Yimpan"