Unfogettable Love

Winter Sonata : Episode 4

รักนี้มิรู้ลืม

ในวันที่ ยูจิน ได้ พบกับ ลีมินฮุง ที่โรงเรียนเก่าในงานหมั้นที่เพื่อนๆ จัดให้ นั้น
ยูจิน พยายามปรับอารมณ์ความรู้สึก ของตัวเองอย่างเต็มที่ ทั้ง ๆ ที่ ความจริงแล้ว ยูจินรู้สึกเหมือนหัวใจของเธอ จะหลุดลอยออกไปจากร่างกาย

ใน คืนที่เผารูปของ จุนซาง เพราะ ยูจิน ต้องการจะลืม จุนซาง ไม่ต้องการนึกถึง จุนซางอีกนั้น นั่นเป็นเรื่องยากลำบากสำหรับ ยูจิน ยิ่งนัก
แต่ขณะนี้ กลับมีคนที่หน้าตาเหมือนจุนซาง ราวกับเป็นคนคนเดียวมาปรากฏตัวต่อหน้า แต่ เขากลับชื่อ ลีมินฮุง

เมื่อ ลีมินฮุง และแชรีน กลับออกไปแล้ว
งานเลี้ยงเลยเลิกรา ยงกุ๊กและจินซุก ตามหลังแชรีนออกไปอีกคู่ เหลือเพียง ยูจิน และ ซังฮวก
ยูจิน บอกกับ ซังฮวก ว่า “ ฉันเคยเห็นเขาแล้วละ ที่แท้เป็นเขานี่เอง ฉันโง่มากเลยว่ามั๊ย”

แต่แล้ว วันนี้ ที่ บริษัทมาเซียน

ยูจิน มองภาพจิ๊กซอว์ ที่เธอ เป็นผู้ทำให้ภาพนี้เสร็จสมบูรณ์ ด้วยชิ้นจิ๊กซอว์ชิ้นที่เธอเก็บได้ในคราวก่อน ยูจิน เกิดความรู้สึกพิเศษ สุขใจกับภาพนี้เหมือนกับ ยูจิน ได้ช่วยใครบางคนค้นหาสิ่งที่ขาดหายไป


เป็นภาพเรือไม้ที่จอดริมฝั่งน้ำ.....เป็นเรือไม้ลำเล็ก ๆ ที่พบเห็นได้ทั่วไปตามริมน้ำทุกสาย(ของเกาหลี เรือที่เมืองไทย ตามริมน้ำไม่เป็นรูปร่างนี้ หรือมี ? ) ใจของ ยูจิน นึกไปถึง เรือที่ริมทะเลสาบ ชุนชงในช่วงเวลาที่ ยูจิน อยู่กับ จุนซาง แล้วประตูก็เปิดออกมีคนเดินเข้ามาในห้องทำงานนั้น จุนซาง นั่นเอง จุนซางยืนอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว

วันก่อน ยูจิน เห็นเพียงว่า เขามีรูปร่างหน้าตาคล้าย จุนซางมาก แต่วันนี้เมื่อได้อยู่ใกล้กันเพียงแค่นี้ ยูจิน พิศดูรายละเอียดของเขาแล้ว เขาอยู่ตรงนี้ นี่คือ จุนซางของ ยูจิน อย่างแน่นอน
แต่แล้ว ยูจิน ก็ได้รู้ว่า เธอ ฝันไปอีกแล้ว และ สับสน กับความรู้สึกภายใน ในขณะนั้น




Episode 4 : Reunion

Min-hyung
Aren't you Che-reen's friend? We met in Choonchun, didn't we? What a nice coincidence. My name is Lee Min-hyung. Don't you remember me?

Yoo-jin :I remember.

Min-hyung : Yoo-jin. Yoo-jin.
I like your name. Your fiance must enjoy calling your name. I saw your fiance that day, didn't I? Shall we start business now? I heard from my employees that your team didn't like the way I do my work, is that right? I should have been nice to you. If I knew you were Chea-reen's friend. We both agreed on the general concept ... Shall we look through the final plan before going into the meeting?

ลีมินฮุง เดินไปที่โต๊ะทำงานตัวเองหยิบเอกสารขึ้นดู
ส่วนยูจิน นั่งโต๊ะรับแขก คำพูดของ มินฮุง ไม่ได้ เข้าไปอยู่ในการรับรู้ของ ยูจิน เลยแม้แต่น้อย
มินฮุง รู้สึก ว่า ยูจิน ตกใจและตื่นเต้นเพราะอะไรสักอย่าง
เมื่อมานั่งร่วม โต๊ะกับ ยูจิน มือ ยูจิน อยู่ที่ถ้วยกาแฟ เริ่มสั่น
มินฮุง หยิบเอกสารส่วนของ ยูจิน ขึ้นมาอ่าน มินฮุง รู้สึกว่า ผู้หญิงคนนี้แปลกจริงๆ

ยูจิน พยายามระงับสติอารมณ์ แต่สายตาของ ยูจิน ไม่ได้ละไปจาก มินฮุง ที่กำลังตรวจสอบเอกสาร ยิ่งเวลาผ่านไป ยูจิน ก็ยิ่งไม่อยากเชื่อเลยว่า คนที่นั่ง อยู่เบื้องหน้าเธอในขณะนี้ คือ มินฮุง ไม่ใช่ จุนซาง ในโลกนี้ จะมีคนที่มีหน้าตาเหมือนกันแบบนี้ด้วยหรือ

มินฮุง พลิกอ่านเอกสารกับแบบแปลนที่ยูจินมอบให้ มินฮุง จู่ ๆ ก็เอ่ยถามยูจินว่า





Min hyung : What do you think? Do I look alright to you?
I have two eyes, one nose and a mouth ...
Do you always look at a person like that? Are you okay? Was I being too rude to you? Yoo-jin. Look ...

Yoo-jin : I am sorry.


มือ ยูจิน สั่นระริก จนถ้วยกาแฟและจานรอง กระทบกันเสียงดัง
มินฮุง : เป็นอะไรหรือเปล่า
: ผมหยาบคายกับคุณหรือ
: จุง ยูจิน

หยาดน้ำตาที่เอ่อคลอดวงตาของยูจิน ไหลร่วงลงมา
ยูจินไม่อาจนั่งอยู่ที่นี่ได้อีกต่อไปแล้ว จุนซาง กลายเป็น ลี มินฮุง
หัวใจของยูจินแทบจะระเบิดออกมาเป็นเสี่ยงๆ ยูจิน ไม่สามารถอยู่เผชิญหน้ากับคนที่เรียกตัวเองว่า ลี มินฮุง ได้
เธอกล่าวคำขอโทษ
ก่อนที่จะวิ่งออกจากห้องไป ยูจิน ต้องการหนีความจริง ที่ว่า เขา คือ ลีมินฮุง เขาไม่ใช่ จุนซาง ของเธอ
มินฮุง มองตามหลังยูจิน ผู้หญิงที่เข้าใจยากและเหตุการณ์ที่ยากจะเข้าใจ เมื่อครู่นี้

ส่วน ยูจิน ที่ออกมาข้างนอก นึกถึงเสียงเรียก ชื่อ เธอ ยูจิน จาก มินฮุง สีหน้าที่แสดงออกมา เหมือนกับจุนซางไม่ผิดเพี้ยน ตอนที่ จุนซาง เรียกชื่อ เธอ ยูจิน ก็มีสีหน้าแบบนี้ จิตใจของ ยูจินไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ยูจินไปหาแชรีน แชรีนย้ำว่า จุนซางตายแล้ว มินฮุงไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับจุนซางเลย


มินฮุงโทรศัพท์ไป polaris ยูจิน ยังไม่กลับมาที่ Polaris



คุณคิม ถือกล่อง อาหารเย็น เข้า มา
คุณ คิม เรียก มินฮุง ว่า Playboy ( ก็สมแล้วจริงๆ พ่อนักรักบรรลือเกาหลี)
มินฮุง : จุง ยุจิน เราต้องนัด Polaris มาอีกครั้ง เรายังไม่ได้เซ็นต์สัญญา
: สงสัยว่าผมคงดูไม่ค่อยดี ยูจิน พอเขาเห็นหน้าผม ก็เอาแต่จ้องหน้าผมแล้วจู่ๆ ก็วิ่งหนีไปเลย



วันรุ่งขึ้น มินฮุง มองดูภาพจิ๊กซอว์ ภาพนั้นต่อเสร็จเรียบร้อยแล้วอย่างน่าพิศวง มินฮุง หยิบ ชิ้นที่หายไปออกมาจากภาพ
ชิ้นจิ๊กซอว์ ที่เขาหาไม่พบ ชิ้นที่ขาดหายไป และไม่อาจ เอาจิ๊กซอว์ ชิ้นอื่นใดมาทดแทนได้ แต่เวลานี้ ภาพจิ๊กซอว์ชิ้นนั้น ได้มาเติมเต็มให้ภาพแล้ว เป็นใครกันหนอ
คุณคิม เข้ามา ร้องทัก ว่า มาแต่เช้าเชียวนะครับ วันนี้ Polaris จะมาเซ็นต์สัญญา อีกเดี๋ยวนะครับ
มินฮุง : นี่คุณเอาชิ้นนี้มาใส่หรือ ( จิ๊กซอว์ในมือ) คำตอบคือเปล่า
มินฮุง : แปลกจริง ใครเป็นคนเอามาใส่
คุณคิม : อะไรกัน นี่คุณจำผู้หญิงทุกคนได้หมดจริงหรือ ผมสงสัยมาตั้งนานว่าทำไมคุณถึงชอบต่อจิ๊กซอว์นี่ ทุกครั้งที่คุณต่อแต่ละชิ้น คุณคิดถึงบรรดาแฟนเก่าใช่มั๊ย ล่ะ
มินฮุง : เอาอะไรมาพูด
คุณคิม : ก็ จุง ยูจิน ที่มาจาก Polarris ผมบอกเขาว่า ผมสงสารคนที่ชอบต่อจิ๊กซอว์ เขาว่าคุณ อาจมีความทรงจำมากมายที่อยากจดจำ ผมว่าเธอพูดถูกนะว่ามั๊ย
มินฮุง หัวเราะ เอาจิ๊กซอว์ ตัวที่หยิบขึ้นมาวางลงไปที่เดิม



จุงอา มาบริษัทมาเซียน แทนยูจิน
มินฮุง แปลกใจถามว่า : ทำไมคนที่ดูแลโครงการไม่มา
จุงอา บอกว่า : ยูจิน ไม่ว่าง และฉันเป็นคนดูแลเรื่องสัญญา และจะมาดูแลโครงการนี้แทนยูจิน ที่จะไปดูโครงการอื่น

มินฮุง มีเงื่อนไขก่อนเซ็นต์สัญญา ว่าทาง polaris ต้องให้ จุงยูจิน เป็นคนเข้ามา Present โครงงาน กับมินฮุงและเจ้าหน้าที่ฝ่ายอื่นๆ

จุงอา จึงต้องขอร้องยูจิน โดยบอกว่า : ฉันไม่รู้จะปฏิเสธเขาอย่างไร เมื่อคนหล่อๆ พูดกับฉันแบบนี้

ยูจินจึงต้องมานำเสนอ โครงงาน ของโครงการนี้ มินฮุง นั่งฟังการบรรยาย จนจบ การบรรยายเป็นที่พอใจของทุกคน และค่อยๆทะยอยกันออกไปจากห้องรวมทั้ง ยูจิน แต่มินฮุงเรียกไว้

“จุง ยูจิน คุณทำงานแบบนี้ตลอดเวลาเลยหรือ
หัวเราะเบาๆ แล้วพูดต่อ : เปล่า ผมไม่ได้ว่าคุณทำงานไม่ดี แต่เหมือนคุณเพิ่งท่องจำเมื่อคืน คุณทำงานสไตล์นี้ตลอดเลยหรือ
ยูจิน ท่าทางเคร่งขรึม: ถ้าอยากได้คำอธิบายเพิ่มก็ถามฉันได้ค่ะ
มินฮุง : นี่ผมทำให้คุณอึดอัดหรือเปล่า
ยูจินเหลือบตามอง มินฮุง มินฮุงพูดต่อว่า : ถ้าเรารู้สึกอึดอัดต่อกัน จะทำงานด้วยกันได้อย่างไร ผมไม่อยากให้คุณรู้สึกแบบนั้น
ยูจิน : ฉันเชื่อว่าเราจะสนุกกับงานนี้ได้ โดยไม่จำเป็นต้องชอบลูกค้าหรือไม่
..........................
(ต่อปากต่อคำกัน อีกหลายประโยค)

มินฮุง : คุณกำลังบอกว่าคุณชอบงานนี้แต่ไม่ชอบขี้หน้าผมใช่ไหม
ยูจิน : ถ้ามันทำให้คุณคิดแบบนั้น ฉันก็ขอโทษค่ะ
มินฮุง : แต่ผมต้องชอบคนที่ผมทำงานด้วย
ยูจิน : ฉันจะไม่ว่าอะไรหรอกนะคะ ถ้าคุณจะผิดสัญญาเพราะไม่ชอบฉัน
( เก่งจริงยูจิน สาวแกร่งของเราแม้จะขี้แยร้องไห้น้ำตาไหลรินทั้งเรื่อง แต่ด้านจิตใจแล้ว ยูจิน เข้มแข็ง มาก ไม่หวั่นกับอะไร ๆทั้งนั้น แม้แต่โชคชะตา)
มินฮุง ทำเสียงจึ๊แบบไม่สบอารมณ์เล็กน้อย( ก็ยูจินไม่ลดราวาศอกให้เลย) : อย่างไรก็ดีผมอยากทำงานกับคุณ เพราะว่าผมชอบคุณ
ยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา : หิวหรือยังครับ ไปทานข้าวด้วยกันเถอะ
ยูจิน : ไม่ละค่ะ ขอบคุณมากนะคะ
มินฮุง หัวเราะ : จุง ยูจิน รู้ไหมทำไมคนเราถึงต้องไปกินข้าวหรือไปดื่มกัน เพราะมันทำให้คนเราเริ่มสนิทกันได้ไงล่ะ อย่าเข้าใจผิดไปเลยนะ
มินฮุงลุกขึ้นยืน : ผมน่ะเป็นคนเข้มงวด ระหว่างที่ทำงานกับคุณ ผมจะใช้คุณคุ้มเลยล่ะ เพราะฉะนั้น เราจำเป็นต้องสนิทกันกว่านี้
มินฮุงเดินวนไปมา : ตกลงจะปฎิเสธอยู่อีกไหม

( โอ้โฮ playboy เรื่มรุก กระชั้น คนที่ผมชอบแล้วซีนี่ มินฮุง นะมินฮุง )
แล้ว คุณมินฮุง ก็ ถูก คุณยูจิน น๊อคเอ้าท์ มึนหมัดกับคำตอบของคุณ ยูจิน งง งวย นับสิบยังลุกไม่ขึ้น

“ ฉันเสียใจค่ะ”

ยูจินรีบเก็บของบนโต๊ะ เดินออกไปจากห้องอย่างรีบร้อน ( แบบอยากไปให้พ้นหน้าคุณ มินฮุง ให้เร็วที่สุด)
ลี มินฮุง มองตามหลัง ยูจิน อย่างไม่มีทางเข้าใจเลยว่าผู้หญิงประหลาดคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่

(โถ... มีผู้หญิงปฎิเสธ การกินข้าว กับชายหนุ่ม perfect profile ดี รูปหล่อ พ่อรวย การศึกษาดี หรือนี่ ผมไร้เสน่ห์ แล้วหรือนี่ ... อมร เขียนเองค่ะ)
มินฮุงยกมือแตะศรีษะ พิศวง งง งวย จนพูดไม่ออก บ่นไม่ถูกเลยเชียวละ
นี่ถ้าไม่ใช่พระเอก คงต้องนึกในใจ แบบชาวบ้าน ๆ ไทยว่า อะไรกันวะ!!! (ก็แบบไทยไงไม่ใช่ไม่สุภาพนะนี่)

ซังฮวก มาคอยรับ ยูจิน ที่หน้าบริษัทมาเซียน คุณคิม ทักทายยูจินว่ากำลังจะกลับหรือ ซังฮวกคิดว่า คุณคิม คือ กรรมการบริหาร เจ้าปัญหา ของบริษัท คิดจะเข้าไปขอพูดว่า อย่าทำให้ ยูจิน ลำบากเกินไปนักเลย ยูจิน เข้ามาห้าม จับตัวซังฮวกไว้ไม่ให้ไปพูดกับคุณคิม ยูจิน กรอกตา แล้วหัวเราะออกมาอย่างสบายอกสบายใจ ลีมินฮุง ที่ออกมายืนรับลมอยู่ อยู่ข้างบน มองดู ทั้งคู่ ยื้อยุดฉุดกันไปดึงกันมา ยูจิน ตีแขน ซังฮวก

แชรีนเปิดร้าน มินฮุงไปแสดงความยินดี แล้วไปทานข้าวเย็นกัน

แชรีนบ่นเรื่องการจัดร้าน มินฮุงเอาใจ บีบนวดไหล่ ต้นแขนให้แชรีน

( คุณมินฮุง เอาใจผู้หญิงเก่งจริงๆ เลย แต่ที่สำคัญ นั่นน่ะ ยงจุนค่ะ อิจฉาแชรีน จัง )

มินฮุง : ผมน่ะชอบผู้หญิงแต่งตัวและก็ชอบเลือกเสื้อผ้าให้
: ผมได้ทำงานกับมัณฑนากรคนใหม่
: คุณควรอิจฉาเขานะ เขาเป็นคนมีพรสวรรค์แถมยังมีเสน่ห์ด้วย อยากรู้ไหมว่าเขาเป็นใคร
: ก็ได้ งั้น ผมจะไม่บอกคุณดีกว่า

แชรีน ไม่ใส่ใจในเรื่องนี้ แต่สนใจว่าเมื่อไร มินฮุง จะย้ายออกจากโรงแรม ไปอยู่บ้าน

มินฮุง : ผมกำลังจะสร้างบ้านใหม่
: นี่คุณคิดว่าบ้านแบบไหนจะสวยที่สุดในโลก
แชรีน : ไม่รู้สิ
มินฮุง : บ้านที่สร้างในหัวใจคนที่เรารักไง
แชรีน ยิ้มถูกใจ : ก็ดีค่ะ งั้นคุณสร้างมันเลยตอนนี้สิ
มินฮุง : อย่าเพิ่งดีกว่า ตกลงคุณไม่อยากรู้หรือว่าเขาเป็นใคร
แชรีน : ช่างเถอะ

จุงอา และคุณคิม มีนัด ที่จะไปตรวจงานที่สกีรีสอร์ต แต่ กลับกลายมีเหตุความบังเอิญ ทำให้ กลายเป็น ยูจิน ไปกับมินฮุง แทน

Drive on snowy road:

Min-hyung : Do you like snow? Don't you like snow?
Yoo-jin : I like snow.
Min-hyung : That's very pretty. I mean your ring. Is that your engagement ring? But it's too shiny and it doesn't seem to suit your style. Ladies who fall in love always have some kind of light coming out of their face. But you look depressed. Is it because of the long time relationship?
Yoo-jin : You have a very unique interest, Mr. Lee.
Min-hyung :Did I offend you?
Yoo-jin : It doesn't feel that good.

Min-hyung : Yoo-jin, your blood type is A, isn't it? You are honest, can't hide your feeling well, can't lie to someone, but you always keep the most important thing in your heart and never tell anyone, isn't that true?

Yoo-jin : Stop it. I don't feel good when someone who doesn't even know me speak to me as if they knew me a lot.

Min-hyung : I got it correctly, didn't I? Otherwise you wouldn't have felt bad about it.

Yoo-jin : Mr. Lee?

Min-hyung : My name is Lee Min-hyung.

I hope you wouldn't call me Mr. Lee.

I would like you to call my name.

I am calling you Yoo-jin, don't I?

มินฮุง แอบสังเกตุยูจิน ที่หันหน้าไปดูนอกหน้าต่างรถ เหมือนกำลังชื่นชมทิวทัศน์อย่างเพลิดเพลิน

มินฮุงไม่รู้ว่ายูจินกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ

(คุณ คิมอุนฮี และ คุณยุนอุนควงคะ ถ้า มินฮุง รู้ ก็จะแสนรู้เกินไปแล้วล่ะค่ะ)

มินฮุงได้แต่ชวนคุยว่า
: ดูหิมะพวกนี้สิ หิมะกำลังตกหนัก คุณชอบหิมะรึเปล่า ยูจินไม่ตอบ

มินฮุงถามซ้ำ คุณชอบหิมะไหม

ยูจิน : ฉันชอบหิมะ
ยูจินเกือบพลั้งปากบอกไปว่าเธอชอบหิมะมากเพียงไร ความรักสีขาวระหว่าเธอและจุนซาง เรื่องราวทั้งหลายที่เธอทำร่วมกันท่ามกลางฤดูหนาวที่โปรยปรายลงมา
แต่สิ่งยูจินที่กำลังจะทนไม่ได้ที่สุดในขณะนี้ คือเธอกำลังนั่งอยู่ข้างกาย มินฮุงที่ใบหน้าเหมือนจุนซาง ความคิดคำนึงนี้พุ่งทะยานทะลุผ่านพื้นดินที่ขาวโพลนขึ้นมา

มินฮุง เหลือบมองมือยูจิน : สวยดีนะ ผมพูดถึงแหวนคุณ นั่นแหวนหมั้นใช่ไหม แต่เพชรมันวูบวาบไปหน่อย ไม่เหมาะกับบุคลิกคุณ
ยูจิน เงียบเฉย
มินฮุง : ผู้หญิงที่ตกอยู่ในห้วงแห่งความรัก มักจะมีรัศมีส่องประกายออกมาจากใบหน้า แต่คุณดูเศร้าจัง มาจากความสัมพันธ์ยาวนานเหรอครับ
ยูจิน : คุณลี

ยูจิน ลงเสียงหนักเยือกเย็น เย็นชา : คุณนี่ช่างสังเกตจริงๆเลยนะคะ

มินฮุงยิ้มเจื่อนๆ : ผมละลาบละล้วงเกินไปหรือ
ยูจิน : ก็อะไรประมาณนั้น
มินฮุง : ยูจิน คุณเลือดกรุ๊ป เอ ใช่ไหม เป็นคนซื่อสัตย์ นิสัยเปิดเผยตรงไปตรงมาไม่รู้จักเก็บงำความรู้สึกของตัวเอง ซ่อนความรู้สึกไม่เก่ง โกหกใครไม่เป็น แต่มักจะเก็บสิ่งสำคัญที่สุดไว้ในใจใช่ไหมครับ

( คุณ ตรงไปตรงมา คิดจะพูดอะไรก็พูด ผมโดนคุณ ซัดเปรียงๆ หลายเปรี้ยงแล้วนี่ครับ)

ยูจิน “ พอทีเถอะ ฉันไม่ชอบให้คนที่ไม่รู้จักฉันดีพอ มาพูดเหมือนรู้จักฉันดี
มินฮุง ยิ้ม : ผมเดาถูกใช่ไหมล่ะ ไม่งั้นคุณคงไม่โมโหหรอก

(ยังตอแย ยูจินไม่เลิกนะคุณ มินฮุง เจ็บแล้วไม่จำเลย)
ยูจิน : คุณ ลี คะ

( ยูจินกำลังจะให้มินฮุงกินหิมะที่กำลังโปรยลงมา ในขณะที่ยูจินก็กำลังกิน ชาเย็นที่ เติมหิมะลงไปอีกหน่อยอยู่).

มินฮุง : ผมชื่อ มินฮุงครับ ผมรุ้ว่าคุณอยากเรียกผมว่า ลี แต่อยากให้คุณเรียกชื่อมากกว่า ที ผมเองยังเรียกคุณว่า ยูจิน นี่นา

แชรีน ไปหามินฮุงที่ มาเซียน คุณคิม บอกว่า : เขาไปดูที่ กับสาวสวยที่มาทำโปรเจคด้วยกันกับเรา เขาไปกันสองต่อสองนะ ( ปรารถนาดีประสงค์ร้าย นี่นาคุณ คิม)

ในบริเวณก่อสร้าง มินฮุง แนะนำยูจินกับทีมงาน และเดินตรวจสถานที่กับแปลนงาน ยูจินสะดุดตากับตุ๊กตาหิมะ ที่มีคนปั้นเอาไว้ ยูจินนึกถึงภาพ ตุ๊กตาหิมะที่ปั้นกับจุนซาง จุนซางที่ร่าเริงสนุกสนาน





(ใช้รูปนี้ แทนแล้วกัน เพราะ จุนซาง ยิ้มอ่อนโยน มากเลย )


มินฮุงเอาเสื้อที่ท้ายรถของตนเองมาคลุมให้ยูจิน ยูจินไม่ยอมจะใส่
มินฮุง : คุณไม่ชอบให้ผมคุยกับคุณใช่มั๊ย งั้นคุณก็อย่าเถียงผมสิ แล้วก็เดินจากไป

ยูจิน ถ่ายภาพ ที่จะต้องนำไปใช้ในการทำงาน และ แอบถ่ายภาพ รอยยิ้มของมินฮุง มินฮุง ที่ทำท่าทางชี้โน่นชี้นี่ มินฮุง ที่ หยิบบุหรี่ออกมาจุดสูบ ท่าทางเดียวกับที่ จุนซางเคยทำไม่ผิดเพี้ยน มินฮุงคว้ากิ่งไม้เขย่าจนหิมะร่วงหล่นพรูลงมา (ระหว่างนี้ก็มีเพลง my memory )
ในสมองของยูจินมีภาพของจุนซางลอยขึ้นมา จนมินฮุงหันมาและรู้ว่ายูจินถ่ายภาพเขาไว้แต่ไม่พูดอะไร ยูจินต้องเบนกล้องไปทางอื่น

ยูจินเอาฟิล์ม ที่ถ่ายเสร็จแล้วใส่กระเป๋า เสื้อของมินฮุง
ซังฮวกโทรศัพท์มาพอดี เพราะเป็นห่วงยูจิน
( พระร้อง...พระรองเกาหลี อีกแล้ว) และเข้าใจว่าจุงอามาที่นี่ด้วย

มินฮุง : คู่หมั้นโทรมาหาเหรอ ยูจินหันมามอง
มินฮุงหัวเราะ : ผมไม่ได้ตั้งใจแอบฟังหรอกนะ ไปเถอะเราต้องไปที่อื่นกัน


ในท่ามกลางหิมะ

Favorite home:

Min-hyung : Where do you want to live when you get married?
Yoo-jin : I have never thought about that before.
Min-hyung : That's funny. I thought women think about what kind of house they want to live in, and how they would decorate their bed room, entrance, kitchen and that kinds of things.

Yoo-jin : I don't know. If they are really in love, I don't think that would matter so much.
Min-hyung : Then what is important?
Yoo-jin : A house itself doesn't really matter to the couple.
To the couple who are in love, their heart would be their favorite home.




มินฮุง : พอแต่งงานแล้วคุณตั้งใจจะไปอยู่ที่ไหน
ยูจิน : ฉันไม่เคยคิดเรื่องนั้นเลยค่ะ
มินฮุง : แปลกนะ นึกว่าผู้หญิงจะคิดว่า บ้านแบบไหนที่จะเป็นเรือนหอ จะตกแต่งห้องนอนยังไง ประตูบ้าน ห้องครัว หรืออะไรทั้งหลายแหล่
ยูจิน : ไม่รู้สิ ถ้าคนเรารักกันจริง คงไม่ต้องแคร์เรื่องนั้นหรอกค่ะ
มินฮุง : งั้นอะไรล่ะที่สำคัญ
ยูจิน : ฉันว่าตัวบ้านไม่สำคัญสำหรับคนสองคนหรอกค่ะ คนสองคนที่รักกัน หัวใจน่าจะเป็นบ้านที่โปรดปรานที่สุด


มินฮุง แปลกใจกับคำตอบนี้ ยิ้มกับคำตอบของ ยูจิน นึกถึงคำพูดของตนเองที่บอกแชรีน


ทั้งสองเดินสำรวจต่อ บางครั้ง ยูจินก็เดินเข้ามาใกล้ บางครั้งก็เดินห่างๆตามย่างก้าวของ มินฮุง เธอย่ำลงบนรอยเท้าที่ มินฮุง ทิ้งไว้เหมือนเมื่อครั้งอยู่กับจุนซาง ยูจิน รู้ดีว่าเขาไม่ใช่จุนซาง แต่ ก็อดนึกถึงจุนซางไม่ได้ จุนซางแกล้ง ยูจิน เดินเหยียบเงาของ ยูจิน และบอกเธอว่า “ฉันอยากให้เธอจำเอาไว้ “
แล้วทั้งคู่ (จุนซางและยูจิน)ก็วิ่งไล่เหยียบเงาของกันและกัน


จนค่ำ มินฮุง พายูจินเข้าไปในคอฟฟี่ชอพเก่าที่มืดสนิท มินฮุง ทำแสงสว่างขึ้นมา และติดเตาให้ความอบอุ่นเพราะวันนี้หนาวมาก ยูจิน ตรวจดูแบบแปลน เพื่อเปรียบเทียบรายละเอียดจริงของอาคาร

มินฮุง : เลิกทำแต่งานเสียทีเถอะ ผมประทับใจความขยันของคุณแล้ว
: มานั่งนี่สิ อย่าทำให้ผมรู้สึกอึดอัด
ยูจิน คราวนี้ว่าง่าย

มินฮุง : คุณไม่ค่อยจะคุยอะไรเลยนะ จุดบุหรี่สูบ แล้วพูดต่อ มีผู้หญิงไม่กี่คนหรอกนะที่ไม่มีอะไรจะถามผม
ยูจิน : ฉันไม่มีอะไรจะคุย
มินฮุง หัวเราะ: ผมก็แค่ล้อเล่นน่ะ ทำไมต้องคิดเป็นจริงเป็นจังด้วย



Put a fire of questions:


Min-hyung : Come and sit down. It will be warm soon. ...
Yoo-jin. You save too much of your talking time. There were not many girls who doesn't have any questions to ask me.

Yoo-jin : I don't have anything to say.
Min-hyung : I was only joking. Did you take it seriously? My shoes are wet. How about your shoes? We can dry them here. Aren't you going to dry yours?

Yoo-jin : Which high school did you go to?
: Were you in the States?
: Are you sure you were in the States?

Min-hyung : Yes, I graduated school in the States.
Yoo-jin : Choonchun, do you know Choonchun?
: Choonchun high school. :
: Don't you remember Je-il high school in Choonchun?
:Haven't you ever lived in Korea?

Min-hyung : Ask me one at the time. How did you keep quiet all this time?
Yoo-jin : Can you take off your glasses?
: Please, can you take off your glasses?
Min-hyung : Yoo-jin ...
Yoo-jin : I am sorry.
Min-hyung :Is everything alright? You sound strange whenever I see you. Is there a reason for doing that? Can you tell me?
Yoo-jin : Would you believe whatever I say?



ยูจิน นึกถึง จุนซางที่สวมรองเท้าให้เธอบนกำแพง อีกแล้ว


แชรีนตามมาหา และชวน ยูจิน กลับรถคันของเธอ กีดกันไม่ให้ ยูจิน นั่งรถกลับ กับมินฮุง และไม่พอใจที่ ยูจิน สวมเสื้อของ มินฮุง ยูจิน ถอดเสื้อคืน มินฮุง


ที่โซล เมื่อแยกย้ายกันแล้ว มินฮุงไปกินข้าวกับ แชรีน และถาม แชรีน ถึง ยูจิน ในสมัยเป็นนักเรียน
แชรีน : ยูจิน น่ะเหมือนเด็กผู้ชาย เขาน่ะร้ายกาจกับฉัน (เปิดกระโปรงนักเรียนของแชรีน) ตอนเรียน ม.ปลาย บางทีตอนนี้เขาอาจเปลี่ยนไป
แชรีน หาว่า ยูจิน เรียกร้องความสนใจจาก มินฮุง แกล้งโง่เวลาอยู่กับผู้ชายดีๆ เพราะมินฮุงรูปหล่อ อย่าไปสนใจ ยูจิน เลย
มินฮุง ชอบใจ : ผมดีใจที่มีผู้หญิงสวยๆและฉลาดสนใจตัวผม เวลาทำงานผมคงจะเกร็งน่าดู
แชรีน ค้านว่า : มินฮุง ยูจิน เขามีคู่หมั้นแล้วนะ
มินฮุง : ขนาดแต่งงานแล้วยังหย่ากันได้เลย แค่หมั้นจะสำคัญอะไรใช่ไหมล่ะ
แชรีน เริ่ม ซีเรียส
มินฮุง เย้าแหย่ เอามือหยิกแก้ม แชรีน เบาๆ แล้ววางมือบนไหล่ แชรีน : ผมล้อเล่นน่ะทำไมต้องซีเรียสด้วย อย่าทำหน้างอสิ




ซังฮวก เริ่มรู้สึกว่า ยูจิน ผิดปกติ มีเรื่องปิดบัง เรื่องของจุงอา...
ยูจิน ที่โกหกใครไม่เป็น หน้าตาของ ยูจิน ฟ้อง ซังฮวก ประกอบกับรู้มาก่อนแล้ว ซังฮวก บอกว่า ยูจิน น่าจะมีเหตุผลดีๆ ที่มีเรื่องปิดบังเขา

ตอนที่ 4 นี้ มีเพลง only You ที่คุณร้อยตะวัน Load มาให้นะคะ ขอบคุณค่ะ

Amornbyj : Writer

Winter Sonata : Episode 4
Yu Jin went to meet her client at Marcian. In the Director's office, she found that there was a missing piece in a large jigsaw puzzle. She took out the piece of jigsaw puzzle that she has picked up from the staircase earlier and fitted it into the "hole". At this point, the door opened. Yu Jin turned around and was stunned by the sight of a cheerful Man Yeong. He walked into the room and introduced himself as her new client. Yu Jin was very confused with the remarkable resemblance of Man Yeong to Joon Sang, and kept staring at him. Jokingly, Man Yeong asked if that it is her habit to look at people like that....

Yu Jin came out of Man Yeong's office in tears. Immediately, she went to see Choi Lim about Man Yeong. Choi Lim told her that Man Yeong and Joon Sang were not related.

Yu Jin tried to avoid seeing Man Yeong. However, it became unavoidable as Man Yeong insisted that Yu Jin be the officer in charge of his project.... One day, Man Yeong brought Yu Jin to the ski field to discuss about the project. Tracing Man Yeong's footsteps the snow, Yu Jin had flash backs and compared Man Yeong with the deceased Joon Sang... Yu Jin's mobile phone rang, and it was Sang Hyuk.Over the phone, Yu Jin lied that she was with her senior at the ski field.

In the evening, Man Yeong and Yu Jin went to an empty house in the ski field. Around the fireplace, Man Yeong joked that this was the first time he met a girl who was not interested in him. Yu Jin had flashbacks about Joon Sang again, and started asking Man Yeong about his past, and whether he had any prior memory of Korea. Man Yeong was curious about her questions, but Yu Jin’s explanations were interrupted by Choi Lim’s arrival.

At Lung Kok's place, Sang Hyuk met Yu Jin's senior and found out that Yu Jin lied to him...

At dinner, Man Yeong asked Choi Lim about Yu Jin. Choi Lim told Man Yeong that Yu Jin was pretending to be a nice girl in front of him to attract his attention.

Sang Hyuk went to see Yu Jin, asking her out for the next day... Next day, they met, tried to go for a movie but found that tickets have been sold out everywhere... Sang Hyuk apologized to Yu Jin that he has not been able to make her happy and promised to try harder. On the way back home, Sang Hyuk asked if she was hiding anything from him but Yu Jin denied.

Later, Yu Jin found out from her senior that Sang Hyuk knew about her lies. She planned to explain to Sang Hyuk over dinner. Their conversation was overheard by Choi Lim... At dinner, before Yu Jin could explain, Choi Lim came in with Man Yeong, telling Sang Hyuk that Man Yeong was working with Yu Jin ...

http://www.hotelier2002.com/

Only you-

Geu-dae -man-ee

คือ-เต-มา-นี

เธอเท่านั้น

Ryu

เซ้น-ว้า โก้-โมว โก-โวล-โย เม่-อีฟ ขื่อ-เด คื้อ-เท

พ้ง-อะโร-วู อะ-ชี เซ้น-ว้า นา-เย-เก ฮัง-ซาง

มาล-รี น่า-รึล ฮา-รา-กา-ยี อัน-เน๊-โย

* คือ-โจ่ ดา-ชีน-มา-เน่ พา-รา-โบ-บูน-อี-โจ๊ คื้อ-เต

เหน่-กา โอ-เต่-กา-จี๊ ฮา-โบ-มา เน-กา-โด กี-เน-เร-โจว-โยว

กือ-เต อะ-ดือ-วูน มี-โซ-รา-โด คือ-โร-เก-รา-โด้ โบล-ซู อิท-เก้

** อี-เจน นา-รึล ซา-ราง-นา-เมนนาน-เว้-น่า-โย โอ่-จือ

คือ-เด-ม่า-นิล นัล-ซา-ราง-ฮาน-ซู อิท-โซ-โย

ชี้-กึ้ม คื้อ-เด มา-อี้ม-เม มาล-รี ดา-รึน หย่า-รี บีน-นาน-โก อิท-เน้-โย

(ซ้ำ *, **)

ฉันเองนั่นแหละ ที่ถวิลหาอรุ่ณรุ่ง

ที่จะมีเพียงสองเราตลอดมา เธอเองนั่นแหละ

ที่จากฉันไปแสนไกล ไม่ยอมแม้แต่จะให้ฉันได้ชิดใกล้

* ฉันจึงได้แต่เพียงคอย คอยจนกว่าเธอจะหวนกลับมา

ให้โอกาสฉันสักครั้งเถิดที่รัก

ถึงแม้เธอจะให้ฉันไเพียงรอยยิ้มอันขมขื่น

ก็ขอให้ฉันเห็นหน้าเธออีกสักครั้ง

** ที่รักฉันไม่ต้องการให้เธอรักฉัน

ขอเพียงมีแต่เธอเท่านนั้นที่ฉันจะรัก

(ซ้ำ *, **)

Credits to The Connect

Konglish

C'est moi kkum-eul kkoo-uh-yo

meh-il geu-dae-kyut-ei pyeong-hwah-ro-oon ah-chim

C'est toi na-ae-gaen hang-sahng muhl-ri na-reul huh-lak-ha-ji ahn-nae-yo

geu-juh dang-shin-mah-neul bah-la-bol ppoon-ee-jyo

geu-ddae nae-gae ol ddae-kka-jji

hahn-buhn-mahn nae-gae-do ki-hee-reul jwuh-yo

geu-dae uh-doo-oon mi-soh-la-do geu-luh-kae-la-do bol soo ees-gae

ee-jen na-reul sar-ang-ha-myun ahn-dwi-na-yo

o-jik geu-dae-mahn-ee nal sa-rang-hal soo ee-suh-yo

ji-geum geu-dae ma-eum-aehn mul-ri da-reun byul-ee-beet-na-go ees-nae-yo

geu-juh dang-shin-mah-neul bah-la-bol ppoon-ee-jyo

geu -ddae nae-gae ol ddae-kka-ji

hahn-buhn-mahn nae-gae do ki-hee-reul jwuh-yo

geu-dae uh-doo-oon mi-soh-la-do geu-luh-kae-la-do bol soo ees-gae

ee-jen na-reul sa-rang-ha-myun ahn-dwi-na-yo

o-jik geu-dae-mahn-ee nal sa-rang-hal soo ee-suh-yo

ee-jen na-reul sa-rang-ha-myun ahn-dwi-na-yo

o-jik geu-dae-mahn-ee nal sa-rang-hal soo ee-suh-yo