WINTER SONATA-18: Irony of fate

WINTER SONATA

Episode -18: Irony of fate

นาฎกรรมอำลา

ในที่สุด จุนซาง ก็สิ้นพละกำลังที่จะแข็งขืนกับชะตากรรม ที่โหมกระหน่ำนำพา ฝันร้าย ที่สุดในชีวิตมาสู่ตน
จุนซาง สิ้นแรงจะดิ้นรนไขว่คว้า ยูจิน มาอยู่ข้างกายได้อีกแล้ว ความเศร้าโศก รันทด สิ้นหวัง ถูกแทรกซึม ความอาดูร พูนเพิ่มเข้าไปอีก แม้จะคร่ำครวญ หวนไห้สักเพียงไร สวรรค์ ก็ไม่รับรู้เสียแล้ว จุนซางจะทำฉันใดกันหนอ ...

คงมีหนทางเดียวเท่านั้นละกระมัง ที่ดีที่สุดสำหรับ จุนซาง ที่จะทำเพื่อ ยูจิน ได้ คือ ยอมแบกรับความอาดูรพูนเทวศ นี้ ไว้เพียงคนเดียว เมื่อไม่สามารถ รักษาสัญญา ที่เคยสัญญากับ ยูจิน ว่า เราจะไม่พรากจากกันอีกไว้ได้แล้ว

....... ก็ขอ อำลา จากกัน...เสียเถิด..... จุนซาง..ขอจากไปอย่างไร้เยื่อใย เพื่อให้ ยูจิน ได้มีชีวิตอยู่ต่อ โดยไม่ต้องมารับรู้ ถึงเหตุผลแห่งการลาจาก ...ชั่วกาลนานนี้....

จงอยู่ดีเถิดหนา ยูจิน ยอดดวงใจของ จุนซาง.............
จุนซาง ของเธอ ....ขอลาไปก่อน......ลาก่อน..........ยูจิน.......

Episode-18




ซังฮวก วิ่งไปที่ห้องพักของ ยูจิน ทุบประตูห้อง 920 ปากก็ตะโกนร้องเรียก : ยูจิน ยูจิน จุง ยูจิน ยูจิน
แต่เงียบ ไม่มีการตอบรับ ซังฮวกไปที่ลอบบี้ พบ จุงอา และคุณคิม
ซังฮวก ปราดเข้าไปหา จุงอา ถามหา ยูจิน ว่าอยู่ไหน จุงอา มองหน้าคุณคิม
ซังฮวก : รู้มั๊ย ยูจิน อยู่ไหน แล้ว จุนซางล่ะ มันสำคัญมาก ฉันมีเรื่องสำคัญมาก รู้ใช่มั๊ยว่าพวกเขาอยู่ไหน บอกผมสิ บอกผม
คุณ คิม และ จุงอา เห็นท่าทางร้อนใจ กระวนกระวายใจ จาก ซังฮวก ได้แต่มองหน้า ปรึกษาหารือกันด้วย สีหน้าและแววตา




ที่โบสถ์

จุนซาง สวมถุงมือสีขาว ค่อยๆ บรรจงสวมมงกุฎดอกไม้ ให้ ยูจิน
คู่บ่าวสาว ยืนมองหน้ากันอย่างซาบซึ้งใจ
ยูจิน ในชุดเจ้าสาวสีขาวแสนสวย กล่าวคำสาบาน : ฉัน จุง ยูจิน ขอรับ คัง จุนซาง เป็นสามีตามกฎหมาย และสัญญาว่าจะรักและดูแล จนกว่าชีวิตจะหาไม่
จุนซาง : ผม คัง จุนซาง ขอรับ จุง ยูจิน เป็นภรรยาตามกฎหมาย และสัญญาว่าจะรักและดูแล จนกว่าชีวิตจะหาไม่
จุนซาง และ ยูจิน ยืนสบตากันอย่างตื้นตันใจ



ทันใดนั้น ประตูโบสถ์ ก็ถูกเปิดกระชากออกโดยแรง ซังฮวกวิ่งเข้ามาหน้าเครียดและมา ยืนจ้องหน้า จุนซาง จุนซางและ ยูจิน ได้แต่ยืนตะลึง ยูจิน เหลียวไปทาง ซังฮวก เอ่ยเรียก : ซังฮวก
ซังฮวก ละสายตาจาก จุนซาง หันไปทาง ยูจิน : ไปเถอะ ยูจิน
แล้วซังฮวก ก็ ฉุดมือ ยูจิน พยามฉุดดึง ยูจิน เพื่อพาเดินออกไปจากโบสถ์ ยูจิน ตกใจมาก ยูจิน หันมามอง จุนซาง อย่าง วิงวอนขอร้อง ให้ จุนซาง ช่วยห้ามปราม ซังฮวก : จุนซาง จุนซาง
แต่ว่า...จุนซาง จะทำอะไรได้ จุนซาง ได้แต่ ยืนนิ่ง ตัวแข็งไม่ไหวติง จุนซาง ได้แต่มอง ซังฮวก และได้แต่เรียกชื่อ : ซังฮวก
ซังฮวก หันไป : คิดว่าจะแอบแต่งกันเองแบบนี้ได้เหรอ พวกนายแต่งกันไม่ได้ นายไม่มีสิทธิ์
จุนซาง ตะลึง
ซังฮวก : ฉันจะต้องขัดขวางนาย สองคนแต่งงานกันไม่ได้
ยูจิน มอง จุนซาง แล้วหันไปทางซังฮวก
ซังฮวก ออกแรงทั้งฉุดและดึง ยูจิน พาเดิน ออกจากโบสถ์ ยูจิน พยายามสลัดมือ ซังฮวก ออก : ซังฮวก
จนมาถึงที่หน้าประตูโบสถ์



ยูจิน : ซังฮวก เป็นอะไรของเธอน่ะ ปล่อยฉันนะ แล้ว ยูจิน ก็เหลียวไปเรียก : จุนซาง จุนซาง
จุนซาง ได้แต่ ยืนนิ่งอยู่อย่างเดิม ที่เดิม ไม่สามารถขยับเขยื้อนตัว ได้เลยสักนิด
จุนซาง เข้าใจแล้วว่า ซังฮวก รู้ความจริงแล้ว จุนซาง จึงไม่สามารถ แย่ง ยูจิน กลับคืนมา เสียงพร่ำขานชื่อ จุนซาง จุนซาง ดังกึกก้องอยู่ในโบสถ์ สะท้อนเข้าหู ของ จุนซาง ครั้งแล้ว ครั้งเล่า หัวใจของ จุนซาง แสน เจ็บปวด กับเสียงร้อง ของ ยูจิน
แม้ ยูจิน จะขัดขืน แต่ซังฮวก ก็ยังลาก ยูจินออกจากโบสถ์ได้ พา ยูจิน ไปขึ้นรถ
ยูจิน ได้แต่ร่ำร้อง : จุนซาง จุนซาง ซังฮวก และพยายามจะลงจากรถ
ซังฮวก อ้อมไปที่นั่งตัวเอง ขับรถออกจากบริเวณนั้นไปอย่างรวดเร็ว




ในที่สุด ภายในโบสถ์ ก็เงียบสนิท ไร้สรรพเสียง เสียงร้องของ ยูจิน ค่อยๆ เลือนหายไป
คุณคิม เดินเข้ามาภายในโบสถ์ ก็พบ จุนซาง นั่งเหมือนคนไร้ความรู้สึก หมดอาลัยตายอยาก อยู่ กับขั้นบันได ของ แท่นพิธี ด้านหน้า
คุณ คิม : เอ้อ เกิดอะไรขึ้นนี่
ไม่มีเสียงตอบ จาก จุนซาง




คุณคิม : จริงสิ ซังฮวก มาตามหา คุณ กับ ยูจิน ผมเลยบอกให้มาที่นี่ เขามาแล้วรึยัง อ้าว แล้ว ยูจิน ไปไหนแล้ว
คุณ คิม : นี่ มินฮุง เกิดอะไรขึ้นเหรอ
จุนซาง พึมพำ ขึ้นเบาๆ : ผมนึกว่าไม่มีใครรู้
คุณ คิม ไม่เข้าใจ ว่า จุนซาง พูดถึงเรื่องอะไร : อะไรเหรอ
จุนซาง : นึกว่าไม่มีใครรู้จริงๆ
จุนซาง ตัวสั่น กล่าวถ้อยคำ ที่ คุณคิม ไม่เข้าใจ ซ้ำไปมา

คุณคิม : คุณเป็นอะไรของคุณไปน่ะ คราวนี้อะไรอีกล่ะ
คุณ คิม เพิ่ง ได้สังเกต จุนซาง : แล้วทำไมใส่ชุดนี้ เออนี่..
ไม่มี เสียงตอบจาก จุนซาง
คุณคิม : ยูจินไปกับซังฮวก เหรอ ใช่มั๊ย
จุนซาง ก็ยังไม่ตอบคำ ลุกขึ้น เดินออกไปอย่างไร้จุดหมาย
คุณ คิม เห็นสภาพ ของ จุนซาง เป็นเช่นนี้ ก็ รู้สึกหนักใจ และห่วงใยส่งเสียงเรียก : นี่ จุนซาง
คุณคิม ถอนหายใจ ทำท่า ปวดหัว กับปฏิกิริยา ของ จุนซาง ในขณะนี้



ซังฮวก ลาก ยูจินมา ขึ้นรถ แล้ว พา ยูจิน กลับโซล
ยงกุ๊ก และ จินซุก ยืนมองหน้ากันอย่างอึดอัดใจ ซังฮวก และ ยูจิน อยู่ภายในห้องนอน ของ ยูจิน


ยูจิน ไม่เข้าใจการกระทำของ ซังฮวก ว่า ทำอย่างนี้ทำไม หรือว่าจนป่านนี้ ซังฮวก ยังทำใจไม่ได้อีกหรือ ยูจิน คิดว่า แม้แต่คนที่เข้าใจเธอที่สุด อย่าง ซังฮวก ก็ยังเป็นคนแบบนี้อีกหรือ ไม่รู้จริงๆว่า ซังฮวกทำไปเพื่ออะไร

ส่วน ซังฮวก ก็ คิดที่จะไม่บอกความจริง เพราะกลัว ว่า ยูจิน จะต้องเจ็บปวดมาก
ยูจิน ก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อนว่าอย่างเย็นชาและรู้สึกโกรธ ซังฮวกว่า : เธอเป็นอะไรของเธอ ทำไมถึงต้องทำแบบนี้
ซังฮวก : ฉันไม่อยากให้เธอแต่งงานกับ จุนซาง ฉันน่ะ ตั้งใจจะปล่อยเธอไป แต่ฉันทนไม่ได้ที่เธอจะแต่งงาน กับ คัง จุนซาง ฉันไม่น่าปล่อยให้เธอคบกันตั้งแต่แรกแล้ว เลิกกับ จุนซาง ซะ

ยูจิน : เธอเองก็รู้นี่ว่าฉันทำไม่ได้
เป็นคำตอบที่ ซังฮวก คาดเดาไว้แล้ว ว่า ยูจิน ต้องตอบแบบนี้
ซังฮวก ทรุดตัวนั่งลง น้ำตาคลอ ในขณะที่ ยูจิน นั่ง บนเตียงนอน : ฉันไม่ได้ขอให้เธอกลับมาหาฉันตอนนี้ แต่ก่อนอื่นเลิกกับเขาซะ ตอนแรกมันอาจจะปวดใจ แต่อีกไม่นานเธอก็จะลืมไปเอง กลับไปเหมือนเดิม ตอนที่ จุนซาง ยังไม่ได้กลับมา อีกไม่นานเธอก็จะลืม และเรามาเริ่มต้นกันใหม่
ยูจิน : ฉันทำไม่ได้หรอก
ซังฮวก : ทำไมจะไม่ได้ ใครๆเขาก็คัดค้านทั้งนั้น ทั้งแม่ของ จุนซาง ทั้งแม่ของเธอ ใครๆ ก็คัดค้านกันทั้งนั้นเลย ไม่มีใครจะยินดี อวยพรให้เธอ

พอได้ยินคำพูดที่เสียดแทงใจ จาก ซังฮวก ยูจิน ก็ เกิด อารมณ์ น้ำตาก็พาแข่งกัน ออกมารอรอบดวงตาของ ยูจิน
ยูจิน : ก็ช่างเขาสิ ฉันน่ะไม่แคร์หรอกนะ ถ้าไม่มีใครอวยพร ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่ ถึงแม้ทุกคนจะคัดค้าน ฉันก็ไม่รู้สึกหรอก ฉันไม่เสียใจเลยสักนิด แค่ฉันได้ความรักจาก จุนซาง ฉันก็ไม่ต้องการคำอวยพรจากใครทั้งนั้นแหละ แค่มีเราแค่สองคนก็พอ
ซังฮวก : ไม่ได้ ไม่ได้หรอก เธอแต่งกับเขาไม่ได้ ไม่ได้หรอก
ยูจิน นั่งน้ำตาไหล มอง ซังฮวกอย่างแปลกใจ ที่เห็น ซังฮวก พูดออกมา อย่างเจ็บปวดหัวใจ เสียง เหมือนคนจะขาดใจ

ซังฮวก ก็ไม่อาจบอกความจริง กับ ยูจินได้ จึงเดินออกมานอกห้อง



ยงกุ๊ก และ จินซุก ยังยืนรอ อยู่หน้าห้องของ ยูจิน
จินซุก : ซังฮวก ทำไมทำแบบนี้ ซังฮวก เธอเป็นคนปล่อยเขาไปเองนะ ก็ เธอยังบอกเองว่า อยากให้เขามีความสุข ยังไงเล่า
ยงกุ๊ก : จินซุก หยุดก่อนเถอะน่า ( คือ ว่า..ฉัน.. จะเป็น คนถาม ซังฮวก เองน่ะ)
ยงกุ๊ก : ทำไมจู่ ๆ ถึงทำแบบนี้ ก็เห็นทำใจได้แล้วนี่ แล้ว จู่ๆ เป็นอะไรขึ้นมาอีกเล่า
ซังฮวก นิ่ง หาคำตอบ แล้วก็พูดว่า : แล้วพวกนาย สองคนเชื่อใจฉันหรือเปล่าล่ะ งั้นก็อย่าถามเลย โปรดอย่าถามอะไรฉันเลย แค่เชื่อใจฉันก็พอ ฉันขอร้อง
แล้ว ซังฮวก ก็เดินออกไป จินซุก เข้าไปหา ยูจิน ในห้อง




ซังฮวก เดินออกมาที่รถ แล้วก็หมดความอดทนเอามือ ทุบฝากระโปรงหน้ารถ ทำไมหนอ ทำไม จุนซาง ต้องมามีพ่อ คนเดียว กับ ยูจิน ด้วย เรื่องเศร้าแบบนี้ เขาจะบอก ยูจิน ได้อย่างไรกัน

จุนซาง เดินเข้าไปหาซังฮวก ซังฮวก เงยหน้า มอง จุนซาง
จุนซาง และ ซังฮวก ไปนั่งที่ม้ายาว ใกล้ๆ กันนั่นเอง
จุนซาง : นายคงรู้แล้วซินะ ไปรู้มาได้อย่างไร พ่อนายบอกเหรอ
ซังฮวก : ใช่
จุนซาง : ฉันเข้าใจ ทุกคนคงรู้หมดแล้วซีนะ แล้วนายล่ะ ยังไม่ได้บอก ยูจิน ใช่ม๊ย
ซังฮวก : ยังหรอก ฉันไม่กล้าบอก ฉันจะบอกเขาได้ยังไง ฉันจะกล้าบอก ยูจิน ได้อย่างไร ทีนี้นายจะทำยังไงต่อ
จุนซาง : จะทำอะไรต่อเหรอ ฉันต้องทำอะไรต่อ ถ้าฉันจะขอให้นายแกล้งไม่รู้ ถ้าฉันจะบอกว่า ฉันอยากพา ยูจิน หนีไป นายจะว่าอย่างไรล่ะ นายจะปล่อยฉันไปมั๊ย
ซังฮวก : จุนซาง

จุนซาง รู้สึกสบายใจขึ้น ที่ ยูจิน ยังไม่รู้เรื่องนี้ แต่สายตาของซังฮวก ทำให้ จุนซาง ย้อนกลับมาสู่ ความจริง อันมืดมิด อีกครั้ง
จุนซาง อยากให้ ซังฮวก ปล่อยเขา กับ ยูจิน ไป หากเป็นไปได้จริงๆ จุนซาง อยากทำเช่นนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างจะได้ ยุติ แต่ เสียงเรียก จุนซาง ของ ซังฮวก เป็น น้ำเสียงที่เศร้าสร้อย แม้จะไม่มีคำพูดอื่นใด แต่ จุนซาง ก็เข้าใจดี

ยามมืดใช่มืดแท้ ทุกสถาน
ดูสิ เมื่อรัตติกาล หม่นเศร้า
ดาวศุกร์กับชัชวาล สุกสว่าง
แม้บ่มี จันทร์เจ้า ใช่ว้าง หวาดหวิว
(ลอกมาจากหนังสือเรียนค่ะ)
แต่ อนิจจา หนทางข้างหน้าของ จุนซาง และ ยูจิน กลับมืดสนิท ไม่มีแสงอันใดเลยแม้แต่น้อยนิด




ที่สกีรีสอร์ต

คุณคิม หงุดหงิด กับโทรศัพท์ ได้แต่ร้อง เฮ้อ
จุงอา : ได้ข่าว จุนซาง บ้างไหมคะ
คุณ คิม : ยังเลย สงสัยไปหา ยูจิน แน่ๆเลย
จุงอา : ตอนแรกฉันก็ไม่คิดว่า จุนซาง พูดจริงๆ ตอนขอ ยูจิน แต่งงานน่ะนะ ยูจิน บอกว่าจะไปที่โบสถ์ ฉันนึกว่าพวกเขาจะไปสวดมนตร์กัน
คุณ คิม : พวกเขามีอะไรกันรึเปล่า จู่ๆ ก็จะแอบแต่งงานกัน
จุงอา ได้แต่ถอนใจ
คุณ คิม : ดูท่า ซังฮวก สิ คุณว่ามันน่าสงสัยมั๊ยล่ะ
ยูจิน โทรศัพท์ มาหา จุงอา เพื่อถามหา จุนซาง จุงอา บอกว่า : ไม่ได้เจอ จุนซาง เหรอ เขาไปโซลไง
ยูจิน : เหรอ ไม่เป็นไหรอก ถ้างั้นฉันจะโทรไปใหม่นะ
ยูจิน เครียดมาก จุนซาง มาโซล ทำไม เธอจึงไม่ได้พบ จุนซาง ทำไม จุนซางไม่รับโทรศัพท์ จุนซางไปไหนกันแน่ ยูจิน แสนห่วง จุนซางจริงๆ
ยูจิน รอไม่ไหวแล้ว จึงรีบไปที่บ้านของ จุนซาง ทั้งกดกริ่ง เคาะประตู ร้องเรียกหา : จุนซาง จุนซาง จุนซาง แต่ มีความความเงียบตอบกลับมา ไม่มีร่องรอยของ จุนซาง เลย



ยูจิน ไปที่ บริษัท มาร์เซี่ยน
เลขาหน้าห้อง ของ ลี มินฮุง บอก ยูจิน ว่า : ตอนนี้คุณลี ไม่อยู่ออฟฟิศ ค่ะ ท่านไม่ได้ฝากอะไรไว้ด้วย

ยูจิน ตัดสินใจ ไปหา คัง มุยฮี ที่ห้องทำงาน ขณะที่นั่งคอย ยูจิน กำสายสร้อย Polaris ไว้ในมือแน่น เหมือน ยึด เหนี่ยว เป็นกำลังใจ ในการเผชิญหน้า กับ คัง มุยฮี
เมื่อ คัง มุยฮี เข้ามาในห้อง ยูจิน ลุกขึ้นยืน แสดงคารวะและทักทายด้วยเสียงที่สั่นเทา : สวัสดี ค่ะ คุณคัง
คัง มุยฮี ถอนใจ แสดงท่าเย็นชา : มีธุระอะไร
ยูจิน พยายามระงับความวิตกหวาดกลัว : หนูไม่รู้ ว่า จุนซาง อยู่ไหน คุณทราบมั๊ยคะ
คัง มุยฮี : หมายความว่าอย่างไร
ยูจิน : จุนซาง ไม่ได้อยู่ที่ ออฟฟิศ และที่สกีรีสอร์ต ที่บ้านก็ไม่อยู่ค่ะ ติดต่อเขาก็ไม่ได้
ยูจิน มอง คัง มุยฮี ด้วยความร้อนใจ ทุกข์ใจ ปวดร้าว วิงวอนขอร้อง
ยูจิน : คุณ รู้ใช่มั๊ยคะ รู้ใช่มั๊ยคะว่าตอนนี้ จุนซาง อยู่ไหนน่ะค่ะ

คัง มุยฮี ( สวมบทบาท ว่าที่แม่ผัว ตัวร้าย ทันที) : ยูจิน นี่เธอยังเจอกับ จุนซาง อยู่อีกหรือนี่ นึกว่า เธอรู้กันแล้วว่า ฉันคัดค้านการแต่งงานของพวกเธอ
ยูจิน : ขอโทษค่ะ หนูรู้ว่า คุณคัดค้านเรื่องงนี้ แต่ว่าเราเลิกกันไม่ได้ค่ะ
น้ำเสียงของ ยูจิน เด็ดเดี่ยว
คัง มุยฮี : แล้ว จุนซาง บอกเธอรึเปล่า ว่าทำไมฉันถึงคัดค้าน
คัง มุยฮี ถอนใจ : เอ้อ ..งั้นเหรอ เขาไม่ได้บอกเธองั้นสิ กลับไปเถอะ ฉันไม่มีอะไร จะพูดกับเธอ
แล้ว คัง มุยฮี ก็ หมุนตัว จะกลับไปข้างใน
ยูจิน : เดี๋ยว สิคะ คุณคัง ได้โปรด ถ้าคุณทราบ บอกหนูเถอะค่ะ ตอนนี้ จุนซาง อยู่ที่ไหน บอกหนูเถอะค่ะ
คัง มุยฮี : ฉันไม่รู้ ฉันว่าทางที่ดี เธออย่าตามหาเขาดีกว่า
คัง มุยฮี กลับเข้าไปด้านใน



ยูจิน หมดหวังกับความหวังที่นี่
ยูจิน ออกจากห้อง เดินลงบันได อย่างไร้เรี่ยวแรง รู้สึกสิ้นหวังไปหมดทุกอย่าง มือยังกำสายสร้อยไว้ มีผู้หญิง คนหนึ่งวิ่งอย่างรีบร้อน สวนบันไดขึ้นมาและกระแทกชนกับ ยูจิน
ทำให้สายสร้อยหลุดจากมือของ ยูจิน ลงไปพื้นข้างล่าง ดาว Polaris กระเด็น หลุดจากตัวสายสร้อย หล่นอยู่ ใกล้ๆกัน
ยูจิน ตกใจ วิ่งลงบันไดมา ก้มลง หยิบสายสร้อย และดาว Polaris ขึ้นมา

ยูจิน เศร้าสร้อย สายสร้อย และดาว ถูกแยกออกจากกัน เจ้าของสายสร้อยเส้นนี้ ก็ไม่รู้อยู่ที่ไหน นี่เป็นลางบอกเหตุอะไรกับ ยูจิน กันแน่หนอ สายสร้อยดาวเหนือนี่เป็นของที่ ยูจิน รักมาก จุนซาง คนที่จะช่วยหาดาวเหนือยาม ยูจิน หลงทาง ก็ไม่ได้อยู่ข้างกาย ยูจิน รู้สึกสิ้นหวังไปหมดทุกอย่าง



คัง มุยฮี เอง ก็รู้สึกสับสน ไม่สบายใจ ขณะ ที่นั่ง อยู่ในรถ นึกถึงตอนที่ จุนซาง เข้ามาถามแม่ ว่า : พ่อผมคือใคร พ่อผม คือ จุง ฮุนโซ (จุง ซินเจา) ใช่มั๊ย พ่อผมก็คือ พ่อ ของ ยูจิน ใช่มั๊ย ตอนนั้น คัง มุยฮี ไม่ได้ ปฏิเสธ รวมทั้ง ก็ไม่ได้ยอมรับ เพียงแต่บอก จุนซาง ว่า ขอโทษ จุนซาง ตีความว่า นั่นคือ แม่ยอมรับ

( วิจารณ์- นี่เป็นข้อเสียของ ลี มินฮุง ลี มินฮุง มักคิดเอง เออเอง มาตลอด เรื่อง แล้ว ก็ เกิดความวุ่นวาย กับ คิดเอง เออเอง หลายครั้งแล้ว หาก เป็น ยูจิน ที่จะต้อง เคลียร์เรื่องทุกเรื่อง ให้โปร่งใส เห็นความจริง ทุกครั้ง )

คัง มุยฮี แสร้งทำมาตลอดว่า จุง ฮุนโซ เป็นพ่อของ จุนซาง ทำให้ จุนซาง เข้าใจผิด คัง มุยฮี เคยคิดจะปฏิเสธ แต่ในที่สุด ก็เลือกให้เข้าใจผิดกันไป นี่ ช่างเป็นแม่ ที่เห็นแก่ตัว เพื่อขจัดความทุกข์ใจครั้งโบราณนานมา แม่อย่าง คัง มุยฮี ได้ทำลายชีวิต ของ จุนซาง ให้ ย่อยยับอัปรา

เมื่อ ไปถึงบ้าน จุนซาง กำลังยืนที่หน้าต่างกระจกเหม่อมองท้องฟ้า คืนเดือนมืดที่ไร้ดวงดาวส่องแสง
คัง มุยฮี นั่งลงที่โซฟา : ยูจิน ไปหาแม่ที่ออฟฟิศ
จุนซาง ได้ยินชื่อ ยูจิน จึงหันมา
คัง มุยฮี : เขาไปตามหาลูก แม่รู้ว่า ลูกปวดใจมากแค่ไหน
จุนซาง : งั้นเหรอครับ งั้นเหรอครับ แม่รู้เหรอ
คัง มุยฮี มองด้านหลังของ จุนซาง ถอนใจยาว : แม่ขอโทษนะ จุนซาง ที่แม่ทำให้ลูกต้องเจ็บปวดขนาดนี้ แม่น่ะ รักพ่อของ ยูจิน เขาจริงๆ ไม่ว่า ยังไง ลูก ก็เป็นลูกของเขา และ แม่ก็..
จุนซาง พูดเสียงดัง : พอที่เถอะครับ
คัง มุยฮี : เลิกกันซะ เลิกกันซะเถอะ ยิ่งยืดเยื้อมันก็ยิ่งเจ็บ มันจะยิ่งทำให้ลูกกับ ยูจิน ยิ่งเจ็บปวด ยิ่งขึ้น
คัง มุยฮี ลุกขึ้น : ถ้าหากว่าลูกทำไม่ได้ แม่ จะบอกเขาเอง แม่จะไปบอก ยูจิน ให้เอง
จุนซาง หันมามองแม่ น้ำตาคลอ
คัง มุยฮี : แม่จะไปบอกเขาเองว่าทำไม ลูก กับเขาถึงแต่งงานกันไม่ได้น่ะ
จุนซาง : อย่านะครับแม่
คัง มุยฮี : แม่จะบอกเอง
จุนซาง : ไม่นะครับ จะให้ ยูจิน รู้ไม่ได้นะครับ ยูจิน คงทนรับมันไม่ได้
คัง มุยฮี : ตัดสินใจซะ จะเลิกกับเขา หรือให้แม่ไปบอกเขา
จุนซาง ยังเงียบ
คัง มุยฮี : จุนซาง จุนซาง จุนซาง
จุนซาง น้ำตาไหลริน ลงมา : ผมจะเลิกกับเขา

( นี่แหละค่ะ แม่ใจยักษ์ ของ จุนซาง ของพวกเรา มาเดินตลาดสด บ้านเรา ต้องถูก ไข่เน่าๆ ขว้างแน่เลยมั๊ยคะ)

คัง มุยฮี คิดว่า นี่เป็นเหตุการณ์ที่ จุนซาง ต้องเผชิญ ถึงอย่างไร นางก็ต้องให้ จุนซาง เลิกรา กับ ยูจิน ให้ได้โดยเร็วด้วย ไม่ว่าจะพูดอย่างไร เรื่องระหว่าง จุนซาง และ ยูจิน นางจะไม่ยอมให้มีการแต่งงานกัน ทั้ง ๆที่รู้ว่า จุนซาง ก็ เจ็บปวดเหลือแสน


จุนซาง ไม่มีพละกำลังจะต่อต้านชะตากรรมนี้แล้ว ในช่วงเวลาที่ผ่านมา จุนซาง เห็น ยูจิน ที่มีแต่ความทุกข์ทรมาน เพราะจุนซาง ที่หายไป ถึง 10 ปี มาบัดนี้ หาก จุนซาง หายไปอีก ยูจิน จะเจ็บปวด ทรมาน อีกสักเท่าไหร่กัน จุนซาง ทนไม่ได้ ที่จะให้ ยูจิน ต้องขมขื่นอีก หาก ยูจิน จะโกรธ จะเกลียดเขาเพียงใด หาก ให้ ความโกรธ ความเกลียดนี้ แปรเปลี่ยนเป็นพลังที่จะประคองให้ ยูจิน มีชีวิตอยู่ ต่อไปยังดีเสียกว่า พอคิดถึง ยูจิน หัวใจ ของ จุนซาง ก็ ปวดร้าวขึ้นมา แม้แต่ลมหายใจ ก็ติดขัด ถ้าให้ ยูจิน รู้ความจริง มันเป็นเรื่อง ที่ จุนซาง ไม่กล้าแม้แต่จะคิด


จุนซาง รู้สึก เศร้าใจที่ตัวเองยังมีชีวิตอยู่ เขาน่าจะตาย ไปจริงๆ เมื่อ สิบปีที่แล้ว
จุนซาง เหมือนเดินวนเวียนอยู่ในอุโมงค์ ที่มืดมิดและเยียบเย็น เหน็บหนาวเหลือเกิน
ตลอดระยะเวลา สิบปีที่ผ่านมา ยูจิน เข้าใจว่า จุนซาง ตายไปแล้ว ยูจิน ก็ยังรักรัก จุนซาง อย่างมั่นคงดุจขุนเขา หากเลิกกันแบบนี้ ยูจิน จะทนทรมานผ่าน คืนและวันไปได้อย่างไร


ยูจิน ยูจิน จ๋า ถ้าราสองคนตายไป และได้พบกันอีก ผมขอรับรองว่า จะปกป้องความรักของเราทั้งสองคน
ยูจิน ผม ขอโทษนะ ที่ผมยังมีชีวิต แต่ก็ไม่อาจจะปกป้องความรักของเราได้ ผม ขอโทษ จริงๆ


(ถึงเป็น นวนิยาย เกาหลี แต่คนเล่า เป็นคนไทยนี่คะ จุนซาง ในเวลานี้ ...

ต่อไปในวันข้างหน้า ที่สกีรีสอร์ต คงเป็น ความทรงจำของ จุนซางที่.....

ขุนเขา ครวญคร่ำ ร่ำไห้
ลมโชย ชายไป ทั่วถิ่น
เมฆขาว เกลื่อนท้อง เมฆินทร์
วังเวง ยลยิน เดียวดาย
ตรงนั้น นั่งเหงา เฝ้าคอย
เลื่อนลอย เพราะรู้ ลับหาย
สุริยัน จันทร์กระจ่าง พร่างพราย
แต่ยูจิน ผันผาย ไป่กลับคืน

จาก ดั่งดวงหฤทัย ของ ลักษณวดี




ในที่สุด ยูจิน ก็ได้พบ จุนซางแล้ว

ยูจิน วิ่งลงมาจากอพาร์ทเม้นท์
ยูจิน ไม่รู้เหมือนกัน ว่ารอมานานเท่าไหร่ กว่าจะได้พบ จุนซาง ยูจิน น้ำตาไหล ด้วยความโกรธและโล่งใจ
ยูจิน : ไปไหนมา
จุนซาง : ยูจิน
ยูจิน : หายไปไหนมา รู้มั๊ยฉันเป็นห่วงเธอแค่ไหน
จุนซาง : ผมขอโทษ
ยูจิน : โทรไปก็ไม่รับ เธอหายไปไหนมาล่ะ
จุนซาง : พอดีผมมีเรื่อง ( จุนซาง ต้องก้มหน้ามองพื้น กับคำตอบของตัวเอง)
ยูจิน : เรื่องอะไรล่ะ
จุนซาง เงยหน้าขึ้น : เปล่าไม่มีอะไรหรอก
ยูจิน : มีเรื่องอะไรที่บอกฉันไม่ได้เหรอ
จุนซาง : เปล่า ไม่ใช่อย่างนั้น คือมันค่อนข้างซับซ้อน ผมเลยไม่อยากจะพูดถึง
ยูจิน : แปลว่า ฉันไม่ต้องห่วงแล้วใช่มั๊ย
จุนซาง ซาบซึ้งใจ เหลือเกิน : ใช่ คุณไม่ต้องห่วงอะไรอีกแล้ว
ยูจิน น้ำตาไหล ยกมือขึ้นปาด น้ำตาที่แก้มของตัวเอง : งั้น ก็ได้ ไหนๆ เธอก็กลับมาแล้ว ไม่เป็นไรแล้ว




ยูจิน ยังคงถามไป จุนซางยังคงตอบมา กันอย่างนี้ นี่คือความรักของคนทั้งสอง คนหนึ่งพูด อีกคนหนึ่งเชื่อ
มีเพียงเรื่องเดียว ที่ จุนซาง ตอบไม่จริง
จุนซาง ไม่กล้าตอบว่า ที่กลับมานี่ ไม่ใช่เพราะไม่มีอะไรแล้ว แต่กลับมาเพื่อการจากกัน ต่างหาก
จุนซาง ยกมือ มาไล้เช็ดน้ำตาให้ ยูจิน แล้ว ดึง ยูจิน เข้ามากอดแนบอก
ยูจิน ก็ กอด จุนซางแน่น
จุนซาง แหงนมองขึ้นไปเบื้องบน




ยูจิน เอ๋ย เราต้องพราก จากกันแล้ว
ยามคลาดแคล้ว คงก่นเศร้า เจ้าหมองศรี
ต้องแรมร้าง ห่างกัน จงอยู่ดี
ในชาตินี้ จะไม่พบ ประสบนวล





จุนซาง ผละ จาก ยูจิน : เราไปเที่ยวทะเล กันดีมั๊ย
จุนซาง ขับรถพา ยูจิน ไปที่ชายทะเล ในเวลากลางดึก นั่นเอง
เมื่อไปถึงทะเล จุนซาง เปิดไฟหน้ารถไว้ แล้ว พา ยูจิน เดินไปที่ชายหาด
เสียงคลื่น ที่ซัดเข้าหาฝั่ง ในทะเล มองเห็น แสงไฟ จากหมู่เรือ ที่มองเห็นในระยะไกล เป็น ระยะๆ เหมือนโคมไฟ ประดับท้องทะเลที่กว้างใหญ่
ณ ขอบฟ้าที่จรดพื้นน้ำ มีสำแสงของ อรุโณทัย ที่กำลังจะมาเยือน ดวงอาทิตย์บนท้องฟ้าลอยขึ้นมาแนบชิดกับผืนน้ำ
แล้วดวงตะวันบนท้องฟ้าก็ ฉายแสงให้ ทั่วท้องทะเล สว่างไสว



จุนซาง : เพิ่งจะนึกได้ นี่ ครั้งแรก ที่มาทะเล
ยูจิน รับ มุข จุนซางไม่ทัน ถามซื่อ ๆว่า : นี่เธอไม่เคยเที่ยวทะเลมาก่อนหรือ
จุนซาง : เปล่า นี่เป็นครั้งแรกที่มากับคุณ นี่ก็เป็นครั้งแรก ที่เรามาทะเลด้วยกัน
ยูจิน : นั่นสินะ เป็นครั้งแรกที่มาทะเลด้วยกัน




จุนซาง มีคำพูดในใจ ที่ ยูจิน ไม่มีโอกาส ได้ยิน อีกว่า : และก็เป็นครั้งสุดท้ายด้วย ผมจะขอบอกลา คุณที่นี่
จุนซาง ต้องแอบสะอื่นไห้ ในหัวอก กับ ประโยคนี้ของตนเอง




ฟองคลื่นสีขาวซัดสาดลูกแล้วลูกเล่าเข้าสู่ฝั่ง ส่องประกายฟองสีขาว ราวกับเต้นระบำ ฝูงนกนางนวล บิน ร่อนเริงร่า โฉบไปมาฉวัดเฉวียน รอบกายของ จุนซาง ที่จูง จับมือ ยูจิน วิ่งเล่นกับฝูงนก ราวกับนกเหล่านี้ออกมาต้อนรับ แขก ผู้มาเยือนริมทะเลแห่งนี้ แต่เช้าตรู่

มีเพลง Moment ใน Scene นี้
ที่ชายทะเล จุนซาง และ ยูจิน วิ่งเริงร่าริมหาดทรายขาว ท่ามกลาง ฝูงนกนางนวลที่บินอยู่รายรอบคนทั้งสอง ยูจิน นั้น สดในร่าเริงเต็มที่ ในขณะ ที่ จุนซาง หน้าชื่นอกตรม ชนิด แสนระทมขมขื่น เป็นเพลงบรรเลงทำนองประกอบ เคล้าคลอกับสายลมเสียงคลื่น และ จุนซาง ต้องกล้ำกลืนน้ำตาให้ไหลย้อนกลับเข้าไปในหัวใจของตนเอง

และน่าจะสื่อความหมายของเพลงไปถึง Scene ที่19
ที่ยูจิน นำแบบบ้านไปให้ จุนซางแล้ว ยูจินได้ บอกกับ จุนซาง ว่า
จุนซาง ฉันรักคุณ จนถึงเดี๋ยวนี้ และก็จะรักคุณตลอดไป ฉันผิดหรือเปล่าที่จะรักคุณ ฉันจะคิดว่ามันไม่ผิดนะ ไม่ว่าใครจะว่ายังไง ฉันก็จะไม่อายที่จะมีความรัก ฉันจะไม่อายใคร และฉันก็จะไม่ตื่นเต้น จะไม่หวั่นไหวกับเรื่องใดๆ ถึงมันจะยากลำบาก แต่ว่ามันก็เป็นความทรงจำที่มีค่าสำหรับฉัน
นี่ ! ฉันน่ะรักคุณจริง ๆนะ คุณจำเอาไว้ได้ไหม ฉันน่ะจะจดจำทุกอย่างเอาไว้ ความทรงจำจะเป็นของฉัน และฉันก็จะจดจำเอาไว้ จะจำไว้หมดทุกอย่างเลย แล้วคุณล่ะ จะจำฉันไว้ด้วยหรือเปล่า แค่จำฉันไว้ ฉันจะเก็บความทรงจำของเราไว้ จนวันตายเลยล่ะ”
จุนซาง ตอบว่า
ได้ ผมจะจำคุณไว้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมจะไม่ลืมคุณ ผมจะจำคุณไว้ ยูจิน


รวมถึงการสื่อความหมายถึง Scene สุดท้าย (20)
ที่ จุนซาง มาส่ง ยูจิน ที่อพาร์ทเม้นท์ ก่อนวันที่จะเดินทางไป อเมริกา และ จุนซาง บอกกับ ยูจินว่า พรุ่งนี้ไม่ต้องไปส่งที่สนามบิน เพราะจุนซางไม่อยากรู้สึกว่าทิ้ง ยูจินไว้ที่เกาหลีแล้ว จุนซาง จากไปเพียงคนเดียว นั่นเป็นเรื่องที่ทรมานใจ จุนซาง เหลือเกินแล้ว...... จุนซาง ยังบอก ยูจิน อีกว่า ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ยูจิน ต้องพยายามกินให้ได้นอนให้หลับ ใช้ชีวิตต่อไปอย่างเข้มแข็ง
“ต่อไปเราคงไม่ได้พบกันอีกแล้ว ขอให้จดจำช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขที่ริมทะเลก็พอแล้ว เราไม่ต้องพบกันอีก เหลือเพียงความทรงจำที่งดงามก็พอแล้ว .... ทำได้ไหม...ยูจิน “
เราคงจำท่าทางเศร้าสร้อย ของ จุนซาง และ ยูจิน ได้นะคะ แต่สำหรับ จุนซางแล้ว ในขณะนั้น จุนซาง ไม่รู้ชะตาตัวเองด้วยซ้ำไป ว่า จะเหลือความทรงจำที่งดงามตามที่บอกกับ ยูจิน ด้วยลมหายใจที่เหลืออยู่กับร่างกายหรือเปล่า หรือเป็นเพียงความทรงจำที่เหลืออยู่ กับจิตวิญญาณที่ล่องลอย ไร้เรือนร่างของตัวเอง.....คุณร้อยตะวัน ได้เนื้อเพลงนี้มาจาก เว็บ KBS ตามสคริปต์ ต้นฉบับของบทละคร ที่แปลเป็นภาษาอังกฤษแล้ว ขณะแปล คนแปลซาบซึ้ง เศร้าโศก ไปกับความรัก ความห่วงใย อาลัยรัก อาลัยลา ของ จุนซาง ที่ มีต่อ ยูจิน จนน้ำตา ของคนแปล แทบไหลริน ไปกับ ความรู้สึก ของ คัง จุนซาง ในขณะนั้น ด้วย




เนื้อเพลงเป็นภาษาเกาหลีนะคะแล้วแปลมาเป็นอังกฤษค่ะ

Moment – Ryu

Don't cry, my Love.
We still have a long way to go...
Don't move, let me hold you for a moment so that I can remember our fond embrace
*Even without words, we know we will always belong to each other
And because I love you so much...
I am willing to let you go in order for you to find true happiness
Promise me, you will come back to me someday.
Promise me, you will be happy ... even without me.
It hurts too much to see you tormented by our love for so long.
*
I am sorry for being unable to protect you.
I have to leave everything behind, so that you can leave me...
do that for me, please...
Just remember this moment and leave me, promise me.
-------------------
ห้วงเวลาแห่งความทรงจำ

ที่รัก...อย่าร้องไห้
จะจะยังอยู่ด้วยกันตราบนานแสนนาน
อย่าไปไหนนะ...ให้ฉันได้ทะนุถนอมห้วงแห่งเวลาอันทรงค่านั้นไว้
ฉันจะจดจำเธอไว้ในยามที่เราต่างอยู่ในอ้อมกอกของกันและกัน
ปราศจากถ้อยคำอันเลวร้ายทั้งหลาย ..เหนือสิ่งอื่นใด..เรารู้ว่าเราต่างมีกันและกัน
และเพราะว่าฉันรักเธอมากมายเหลือเกิน...
ฉันตั้งใจอย่างแน่วแน่ว่า...ฉันจะทำให้เธอพบความสุขที่แท้จริง
สัญญากับฉันนะ... เธอจะกลับมาหาฉัน…สักวันหนึ่ง...
สัญญากับฉันนะ...ว่าธอจะมีความสุข...แม้จะไม่มีฉัน...
มันจะเจ็บปวดจนเหลือเกิน...ที่ต้องเห็นเธอทนทุกข์ทรมานอยู่กับความรักของเรามาเป็นเวลานานแสนนาน
ฉันเสียใจ..ที่ไม่ได้ทำหน้าที่ปกป้องเธอ
ฉันต้องละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างไว้เบื้องหลัง...ดังนั้น เธอควรปล่อยฉันไป...
ทำเพื่อฉันนะ...ฉันขอร้อง...
ฉันจะจดจำห้วงเวลานี้ไว้และปล่อยฉันไปเถอะ...สัญญากับฉันนะ...
Translator …by…Roytavan (Kanmunnee Srivisarnprob)



วิ่งกันจนเหนื่อย จุนซาง จูงมือ ยูจิน เดิน ท่ามกลาง ฝูงนกนางนวล และเดินต่อไปเรื่อยๆ
บางที จุนซาง ก็พา ยูจิน วิ่งลงไปบริเวณที่คลื่น ซัดขึ้นมาถึง แล้วดึง ยูจิน ให้ถอยเท้ากลับมา หลบคลื่น
จุนซาง โอบไหล่ ยูจิน พาเดินไปตามแนวชายหาด
จุนซาง และ ยูจิน แกล้ง กระโดดเหยียบเงาซึ่งกันและกัน



จุนซางและยูจิน นอนกับพื้นทราย ตั้งเข่าขึ้น ใช้เข่ากระแทกหยอกเย้ากันเบาๆ
แล้ว จุนซาง ก็เปลี่ยนเป็น ยกขานอนไขว่ห้าง ยูจิน ทำตามเลียนแบบ จุนซาง
ยูจิน นอนหนุนแขน จุนซาง มองดูท้องฟ้า : กลิ่นทะเล นี่หอมจังเลย ท้องฟ้า ก็ ใส ใส สวยมั๊ย
จุนซาง นอนหลับตาอยู่ ลืมตาขึ้นมองท้องฟ้า : อืม... สวยมากเลย
ยูจิน เอาหลังมือ ตีอก จุนซาง เบาๆ หลายที เป็นเชิงเรียก
จุนซาง หือ



ยูจิน : นี่ รู้มั๊ย นั่นอะไร
ยูจิน ชี้มือ ไปบนท้องฟ้า ที่มีสายขาวๆ เป็นทางยาวเคลื่อนที่ไปเรื่อยๆ
จุนซาง มองแล้วเอียงหน้าไปตอบ: เครื่องบิน
ยูจิน เอียงหน้ามาทำท่าแกล้งประหลาดใจ : เหอะ รู้ด้วยหรือ
จุนซาง ยิ้ม เอ็นดู ยูจิน
ยูจิน : เอามือวางบนอก จุนซาง : ได้เห็นเครื่องบิน ทำให้ฉันอยากบินไปไกลๆ เธอด้วยใช่มั๊ย
จุนซาง เอียงหน้า มอง ยูจิน อีกครั้ง



มีลูกสุนัข ตัวน้อย วิ่งเข้ามา แทรกระหว่าง จุนซาง และ ยูจิน
จุนซาง และ ยูจิน ผงกตัว เล่นกับ ลูกสุนัข อย่างมีความสุขกับตัวแทรกกลาง ตัวนี้ยิ่งนัก จนเจ้าของมารับตัวไป



ยูจิน เก็บเหรียญได้ที่ชายหาด ยูจิน ดีใจ ยกขึ้นให้ จุนซาง ดู พอเดินไปอีกนิด จุนซาง ก็เห็นเหรียญจึงย่อตัวลงจะเก็บ แต่ ยูจิน แย่งเก็บไปก่อน แล้ว ชูอวดผลงาน กับ จุนซาง สอง มือ สองเหรียญแล้ว จุนซาง นั่งยองๆอยู่ มองไปที่ผืนน้ำคิดเรื่องบางอย่าง
จุนซาง หยุดเดิน แล้วยืนมอง ยูจิน ที่เดินเก็บโน่น คุ้ยนี่ อยู่กับชายหาด แล้วถอยไปหาที่นั่งใกล้ ๆนั่นเอง
ยูจิน วิ่งเข้ามาหา จุนซาง แบสองมืออวดของที่เก็บได้ : จุนซาง ดูนี่สิ เก็บได้เพียบเลย
จุนซาง : งั้น ก็รวยแล้วสิ
ยูจิน : แปลกจังเนอะ ทำไมตรงโน้นมีเหรียญเยอะแยะเลย
จุนซาง : สงสัย คนที่มาเที่ยวตอนหน้าร้อน ทำตกไว้ละมั้ง
ยูจิน : อะฮ้า มิน่าล่ะ
ยูจิน หมุนตัวมานั่งข้างจุนซาง



จุนซาง หยิบเหรียญในมือของ ยูจิน ทีละเหรียญ : เอาไปซื้อ ไอติม เถอะ สามเหรียญ
ขณะที่ จุนซาง จะหยิบเหรียญในมือของ ยูจิน เพิ่มอีก
ยูจิน ดึงมือกลับมา : ไม่ได้นะเอามานี่ เอาคืนมานะ
จุนซาง ดึงมือกลับ แกล้งกำมือ
ยูจิน คว้ามือของ จุนซาง มา : ไม่ได้ ไม่ได้นะ เอามานี่ เอาคืนมา
ยูจิน แย่งเหรียญคืนมาได้
จุนซาง หัวเราะ




จุนซาง .: ตอนนี้มันหน้าหนาว แต่เหรียญนี้มาจากหน้าร้อน
ยูจิน : เอาไปทำอะไรดีล่ะ
จุนซาง : ไม่รู้สิ เราไปเก็บมาเพิ่มอีก แล้วเอาไปซื้อเรือยอร์ช ดีมั๊ย
ยูจิน ชะโงกหน้าไปถาม : เรือยอร์ช เหรอ
จุนซาง : ใช่ เรือยอร์ฃ





จุนซาง ยกมือกอดอก แล้ว พูดต่อ : แล้วเราก็แล่นเรือออกไปกลางทะเล แล้วก็ไม่ต้องกลับมาอีก
ยูจิน : แต่ซักวัน เราก็ต้องกลับมา
จุนซาง หันมามอง ยูจิน อย่างตั้งใจ ฟัง
ยูจิน : พอเวลาผ่านไปแล้วเรือยอร์ช ก็เริ่มเก่า เธอก็ต้องแก่ด้วย แล้วเราก็จะเหนื่อยและก็ต้องอยากกลับมา
จุนซาง พยักหน้า : คุณว่างั้นเหรอ
ยูจิน พยักหน้า : ไม่ว่าที่ไหนมันก็ไม่ดีหรอกนะ ถ้าต้องจากไปนานๆ ฉันก็ต้องคิดถึง แม่ ฮีจิน และเพื่อนๆ ฉันคงคิดถึงเขามากเลย ฉันคงทนไม่ไหวหรอก
จุนซาง : แปลว่าคุณทำไม่ได้ เพราะคุณต้องคิดถึงผู้คนเยอะแยะ งั้น อย่าทำให้คนสำคัญ ต้องเจ็บปวดเลยนะ
ยูจิน มอง จุนซางอย่างไม่เข้าใจ ในสิ่งที่ จุนซาง พูดออกมา
จุนซาง เดินจูงมือ ยูจิน เดินต่อไปอีก จนใกล้ร้านค้า
ยูจิน ชะงักบอก จุนซาง ว่า : เธออยู่นี่นะ เอโค้ เดี๋ยวฉันมานะ
ยูจิน ปล่อยมือ จุนซาง แล้ววิ่งตรงไปที่ร้านค้า




จุนซาง ยืนมองดู ยูจิน แล้วนึก เรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ ล้วงกระเป๋าเสื้อ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา : ซังฮวก เหรอ ฉันเองนะ
ซังฮวก : ว่าไง จุนซาง
จุนซาง : วันพรุ่งนี้ นายช่วยมาที่นี่ได้มั๊ย
ซังฮวก : ได้ ไม่มีปัญหา
จุนซาง : ขอโทษด้วยนะที่ต้องรบกวน
ซังฮวก : นายไม่เป็นไรนะ
จุนซาง : ฉัน โอเค ...ที่จริง น่ะไม่...แต่ฉันคงทำใจได้
จุนซาง : เออจริงสิ ซังฮวก ช่วยอะไรฉันอย่างได้มั๊ย
ซังฮวก : ได้ อะไรล่ะ ว่ามาสิ
จุนซาง : วันก่อน ฉันกับ ยูจิน ไปถ่ายรูปด้วยกันมา ตอนนั้นฉันไม่ทันคิด ฉันส่งรูปพวกนั้นไปที่บ้าน ยูจิน ตอนนี้คงไปถึงแล้วล่ะ นายช่วยทำลายมันซะก่อนที่ ยูจิน จะเห็น ได้ มั๊ย
ซังฮวก : จุนซาง
จุนซาง : ฉันไม่อยากจะทิ้งอะไรไว้ให้ ยูจิน จำฉันได้ นายช่วยฉันได้มั๊ย
ซังฮวก : ได้ ไม่มีปัญหาหรอก ฉันจัดการให้ เจอกันคืนพรุ่งนี้
จุนซาง เคยบอก ซังฮวก ไว้แล้ว จุนซาง รู้ดีว่านี่เป็นการเดินทางท่องเที่ยว ครั้งสุดท้าย กับ ยูจิน
จุนซาง ปิดโทรศัพท์ แล้วยืนเหม่อมองออกไปยังท้องทะเล




ยูจิน กลับมา เข้ามายืนตรงหน้า จุนซาง : ทำอะไรอยู่ รอนานใช่มั๊ยล่ะ เมื้อกี้โทรหาใครเหรอ
จุนซาง : อ๋อ โทรเข้า ออฟฟิศ ไง เมื่อกี้ไปไหนมาเหรอ
ยูจิน : อ้อ ฉันไปซื้อของมาน่ะสิ
จุนซาง : ใช้เงินที่เก็บได้ น่ะเหรอ
ยูจิน พยักหน้าไป ยิ้มไป แล้วก็หยิบกล้องถ่ายรูปแบบใช้ครั้งเดียวทิ้ง ทำเสียงให้ดูตื่นเต้น : ตะลั้น ฉันเอาเหรียญนั้นไปซื้อมาให้เธอ เราจะได้จำทริป นี้ได้ไง ไปกันเถอะ ไปถ่ายรูปให้เยอะๆเลย จะได้มีเรื่องให้จดจำเยอะๆ เยอะเท่านี้เลย แล้ว ยูจิน ก็ กางสองมือ ออกให้กว้างที่สุด

จุนซาง สะเทือนใจมาก กับท่าทางของ ยูจิน ได้ แต่พูดกับตัวเองว่า : ฉันไม่อยากทิ้งอะไร ไว้ให้ ยูจิน จำฉันได้
ยูจิน มองหน้า จุนซาง ถามซ้ำว่า : ดีมั๊ยล่ะ
จุนซาง จำใจต้องพยักหน้า
ยูจิน ยื่นมือของตัวเองไปที่กำไว้ไปที่มือของ จุนซาง : และนี่ก็ของขวัญ ฉันให้เธอเก็บไว้
ยูจิน คลายมือออก บนมือของ จุนซาง ที่แบอยู่
จุนซาง ถามว่า อะไรเหรอ
ยูจิน : กลับด้านดูสิ



เป็นเหรียญ สองเหรียญ ที่ ยูจิน ประกบหน้ากันไว้
ยูจิน : ที่เธอบอกว่าเหรียญสองหน้า ที่เขาใช้เสี่ยงทายอนาคตในหนังน่ะ และทีนี้ก็เอาชนะโชคชะตาได้แล้ว
จุนซาง เงยหน้ามอง ยูจิน
ยูจิน : ลองกลับเหรียญ ดูอีกด้านสิ เธอจะได้คำตอบที่ต้องการ ตอนนี้โชคชะตามันอยู่ข้างเราแล้ว ..สิ..
ยูจิน เร่ง จุนซางให้พลิกเหรีญอีกด้าน
จุนซาง : ใช่
ยูจิน ชูเหรียญอีกเหรียญ : ยังเหลือด้วยนะ



จุนซาง ยิ้มให้ ยูจิน : ไปถ่ายรูปกันเถอะ
ยูจิน : ไปสิ
แล้ว ยูจิน ก็โพสต์ ท่าทางน่ารักต่างๆ ให้ จุนซาง ถ่ายรูปให้
แล้ว ก็วิ่งเข้าไปหา จุนซาง : ขอฉันถ่ายรูปเธอบ้าง เธอถ่ายรูปฉันไปเยอะแล้ว
จุนซาง ไม่ให้กล้อง ผลัก ยูจิน ให้ ออกไปยืนโพสต์ท่าทาง อีก



ยูจิน ฉุด จุนซาง ออกไปยืน แล้วบอกว่า : มานี่สิ พร้อมนะ หนึ่ง สอง ชีส
แต่แล้ว ก็ไม่ถูกใจ ยูจิน : ยิ้มสิ เวลาเธอยิ้ม เธอหล่อขึ้นตั้งเยอะเลย





ยูจิน วิ่งเข้ามาหา จุนซาง เอาสองมือ วางที่ริมผีปากของ จุนซาง บังคับให้ จุนซาง ยิ้ม ให้ได้ แล้ว ก็วิ่งกลับมา : พร้อมนะ หนึ่ง สอง สาม
จุนซาง จะจดจำท่าทาง ซุกซน ของ ยูจิน ไว้ในส่วนลึกของหัวใจ ไว้ในความทรงจำ ช่วงเวลานั้นคงยาวนานดังชั่วนิรันดร์





ค่ำแล้ว
จุนซาง พา ยูจิน ไปหาที่พักค้างคืน
เจ้าของห้องบอกว่า : ช่วงนี้ไม่ค่อยมีคนมาเข้าพัก ฉันเลยยังไม่ได้ทำความสะอาด
ยูจิน บอกว่า : ไม่เป็นไรหรอกค่ะ
เจ้าของห้องพัก มอง ยูจิน แล้ว ก็มอง จุนซาง ถามว่า จะเอากี่ห้อง
จุนซาง ตอบว่า : สองห้องครับ
แต่ ยูจิน เอาไหล่กระแทก จุนซาง เบาๆ แล้ว พูด เสียงใส ว่า : ห้องเดียวค่ะ เราแต่งงานกันแล้ว แล้ว ยูจิน ก็ควงแขน จุนซาง
ยูจิน ไม่สนใจว่าใครจะคิดอย่างไร ยูจิน ถือว่า เธอและ จุนซาง เป็นสามี ภรรยา กันแล้ว
เจ้าของห้อง : ตามฉันมาค่ะ
จุนซาง เหลียวมอง ยูจิน
ในห้องพัก
ยูจิน หยิบกล้องในกระเป๋าถือ เรียก จุนซาง : จุนซาง ที่ระลึก คืนแรกของเรา
ยูจิน กดฃัตเตอร์ เมื่อ จุนซาง หันหน้ามาตามที่ ยูจิน เรียก
จุนซาง มอง ยูจิน นิ่ง
ยูจิน : ฉันล้อเล่นน่า ล้อเล่น
จุนซาง ยิ้ม




ยูจิน ใฃ้ ผ้า ถูพื้น ทำความสะอาด
จุนซาง นั่งเหยียดยาว หลังพิงผนังห้อง
ยูจิน ยกขาของ จุนซาง ขึ้นทีละข้าง ในขณะ ถูพื้น ตรงที่ จุนซางนั่งทอดขาอยู่
จุนซาง เลยเปลี่ยนท่านั่ง เป็น นั่งกอดเข่าแทน
ยูจิน เหลียวมองห้องพัก บอกว่า : สะอาดกว่าที่คิดไว้เยอะ ฉันเคยมาเที่ยวกับเพื่อนๆ แล้ว ก็มาพักแบบนี้แหละ ตอนนั้นน่ะ ยี่สิบ คน ต้องนอนห้องเดียวกัน ถ้าเทียบกับห้องพักในตอนนั้น ที่นี่เหมือนสวรรค์เลย จริงสิ ฉัน ซื้อ แปรงสีฟันมาด้วย
แล้ว ยูจิน ก็ทิ้งงานถูพื้น ปราดเข้ามานั่งข้าง จุนซาง หยิบกระเป๋ามา ค้นหาไป บ่นไป : เอาไปไว้ที่ไหนละนี่ อ้อ นี่ไง แล้วถาม จุนซาง ว่า : อยากไปล้างหน้าก่อนมั๊ย
จุนซาง มอง ยูจิน อยู่นานแล้ว ตอบว่า : ไม่ละ ไว้ทีหลังเถอะ
ยูจิน : เหรอ เธอว่าตอนเช้า มันจะหนาวมั๊ย




ยูจิน ชัก เขิน ที่จุนซาง นั่งมองเธอนานแล้ว
จุนซาง เรียก ยูจิน เสียงอ่อน เบา : ยูจิน
ยูจิน ขานรับเสียงเบาหวิว : หือ..หืม.. หือ..



จุนซาง และ ยูจิน สบตากัน
จุนซาง เอาหลังมือไปไล้ใบหน้าของ ยูจิน แล้วก็ที่เส้นผม



เสียงเพลง my memory

ยูจิน ตาโต มอง จุนซางแล้วหลบตาลง
จุนซาง เอื้อม มือ อีกข้างไปสัมผัส ยูจิน จากผม ไปที่ แก้ม และที่ริมฝีปาก
จุนซาง อยาก จะจดจำทุกสิ่งทุกอย่างของ ยูจิน เอาไว้




แล้ว จุนซาง ก็ ดึง ยูจิน เข้ามาในอ้อมกอด
หัวใจของ จุนซาง เริ่มสั่นไหว ราวกับมีบางอย่างเข้ามารบกวนจิตใจ
จุนซาง ดึง ยูจิน ออกจากอ้อมกอด ใช้ มือ ลูบไล้ ใบหน้า แล้วประคอง ใบหน้าของ ยูจิน ไว้ ลูบแก้ม ของ ยูจิน อย่างอ่อนโยนแผ่วเบา อีกครั้ง




จุนซาง ค่อย ๆ ซึมซับ รสสัมผัส จุนซาง ยั้งมือ ทั้งสองเอาไว้ ส่งสายตา หยุดนิ่ง ที่ดวงตา ของ ยูจิน เป็นดวงตา ที่มอง จุนซาง อย่างเชื่อมั่น และรอคอย คล้ายจะบอก จุนซาง ว่า ยูจิน ก็พร้อมแล้ว
ยูจิน ค่อย ๆ พริ้มตาลง





ลมหายใจ หนักหน่วง ของ จุนซาง หยุดนิ่งแค่ที่ ริมฝีปาก ของ ยูจิน
จุนซาง ไม่อาจ ทำอะไรต่อได้ จุนซาง มอง ยูจิน แล้ว เบือนใบหน้าที่แสนร้าวราน ไปจาก ใบหน้า ของ ยูจิน
ผละตัวเองออกจาก ยูจิน ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้อง




ยูจิน แปลกใจ ในอาการของ จุนซาง
ลุก ตาม จุนซาง ออกมา เข้า ไปโอบกอดด้านหลัง ของ จุนซาง ที่ยืน สูบบุหรี่ ดวงตาเหม่อมองไปยังท้องทะเลที่มืดมิด อยู่ข้างหน้า และบอกว่า : นี่ ฉันไม่กลัวอะไรหรอกนะ ไม่มีอะไร ที่ฉันต้องกลัวนี่ ตราบใดที่อยู่กับเธอ
จุนซาง ได้แต่ยืนนิ่งหลับตาลง




รุ่งเช้า
แสงแดด จัดจ้า จน จุนซาง แทบ ลืมตาไม่ ขึ้น
จุนซาง พยายามลืมตาขึ้น ขณะเลื่อนเปิดบานประตูห้อง จุนซาง เห็น ยูจิน ยืนหันหน้าเข้าหาดวงอาทิตย์
ยูจิน รู้สึกว่า มีสายตาจ้องมองเธออยู่ที่ประตูจึงหันมาดู ก็ได้พบสายตาที่แสนอบอุ่น ของจุนซาง ตอบรับ รุ่งอรุณ กับเธอ

( แสงแดดแรงมากจริง จน รองเท้า ของ คัง จุนซาง ข้างหนึ่งทำท่าจะหายใจไม่ออก เลยต้อง อ้าปาก ช่วยรองเท้าหายใจค่ะ scene นี้หลุด มาก เลย)




ยูจิน : ตื่นแล้วเหรอ
จุนซาง พยักหน้าเบาๆ
ยูจิน : วันนี้เราจะทำอะไรกันดี รีบลุกขึ้นสิ
ยูจิน เข้าไปทั้งฉุด ทั้งลาก จุนซาง ให้ลุกขึ้น

จุนซาง นั่ง ยองๆ ที่หน้าประตู ยูจิน ก็ เบียดตัวเองลงไปนั่งข้างๆ ทำท่าทางเลียนแบบ จุนซาง ไม่ว่า จุนซาง จะทำอะไร
เช่น จุนซาง กอดอก จุนซางเอียงคอ จุนซาง กำมือ เอาขึ้นมาวางที่คาง
จุนซาง เหลือบสายตา มอง ยูจิน อมยิ้ม ทั้งขำและเอ็นดู ยูจิน
ยูจิน เหลือบสายตามอง จุนซาง แล้ว ต่างคนต่างอมยิ้ม แล้วก็ต่างเบือนหน้าไป แล้วก็ยิ้มอย่างมีความสุขในหัวใจ




จุนซาง พา ยูจิน เดินบนสะพานไม้ ที่ทอดยาว ลงทะเล นกนางนวล พากันบินห้อมล้อม จุนซาง และ ยูจิน เหมือนเมื่อวาน
จุนซาง จับมือ ยูจิน ที่เดิน โอนไปเอน มา เหมือน เมื่อ สิบปีที่แล้ว เพียงแต่ต่างกันที่เป็นชายทะเล
ยูจิน กางมือออก
ยูจิน เซ จุนซาง กระตุกดึง ยูจิน ให้ ยูจิน เซ เข้ามาหาตัวเอง
ทั้งคู่ เย้าแหย่กัน แล้ว ออกไปเดินต่อ ที่ชายหาด ท่ามกลางแสงอาทิตย์ที่สาดส่องลงมา เป็นประกายระยิบระยับ พร่าง พราว
จุนซาง พา ยูจิน ไปตลาด จุนซาง ถามว่า : คุณอยากทำอะไร
ยูจิน : ทำอะไรดีล่ะ
จุนซาง : บอกมาสิ คุณอยากทำอะไร แล้วผมจะทำตามทุกอย่างเลย




ยูจิน : ทำทุกอย่างเลยเหรอ
จุนซาง : ทำทุกอย่างเลย
ยูจิน ชักสงสัย : นี่ คัง จุนซาง เธอมีพิรุธ ทำไมดีกับฉันนักหนานี่
จุนซาง : เปล่านี่
ยูจิน : งั้นเหรอ เธอทำท่าแปลกๆ
จุนซาง : แค่วันนี้เท่านั้นแหล่ะ บอกมาสิ ก่อนที่ผมจะเปลี่ยนใจ
ยูจิน : เหรอ งั้นเอาอะไรดี ฉันไม่ยอมเสียโอกาสหรอกน่า

ยูจิน ชะเง้อมองไปข้างหน้า : ฉันรู้แล้วล่ะ ขนมปังรูปปลาตรงนั้น ฉันอยากกินจัง
จุนซาง ทักท้วง : แต่คุณเพิ่งกินเมื่อกี้นี้นี่
ยูจิน : แต่ว่า ในท้องยังมีที่ว่างเหลืออยู่อีกหน่อย
แล้ว ยูจิน ก็เอามือ ลูบท้องตัวเองประกอบการยืนยัน
จุนซาง หัวเราะ : เอางั้นก็ได้ งั้นรออยู่นี่นะ
จุนซาง ปล่อยมือจาก ยูจิน ทำท่าจะวิ่งไป
ยูจิน : รีบมานะ
จุนซาง : จ้ะ
จุนซาง วิ่งไปซื้อ จากป้าเจ้าของร้าน


ยูจิน ที่ยืนคอยอยู่ที่เดิม ถูก คุณป้าแก่ๆ ให้ช่วยยกของไปส่งที่บ้าน ป้าบอกว่า บ้านป้าอยู่ตรงนี้เอง ของมันหนักมากเลย
ยูจิน ชะเง้อมอง จุนซาง แล้ว ก็ช่วยป้า ยกของเดินออกไป
จุนซาง ซื้อ ของที่ ยูจิน อยากกินเสร็จ ก็ย้อนกลับมาที่เดิม แต่ไม่พบ ยูจิน เสียแล้ว จุนซาง แปลกใจ เดินตามหา ยูจิน แล้ว กลายเป็นวิ่งหาเมื่อเริ่มร้อนใจ ที่ไม่พบ ยูจิน
ยูจิน ย้อนกลับมา ก็ไม่พบ จุนซาง ทั้งที่ จุนซาง ควรจะกลับมาตรงนี้นานแล้ว เพราะ ยูจิน ใช้เวลาช่วยป้าคนนั้นยกของไปนานกว่าที่คิดไว้




ยูจิน เดินตามหา จุนซาง ในขณะที่ จุนซาง วิ่งตามหา ยูจิน วนเวียนในตลาด
จุนซาง ตามหา ยูจิน ทุก ซอก ทุกมุม ของตลาด คล้ายกับที่เคยค้นหา ยูจิน ที่หลงทางในป่าบนเขา เมื่อ สิบปีที่แล้ว
จน จุนซาง เห็นหลัง ของ ยูจิน และตะโกนเรียกเสียงดัง และวิ่งเข้าไปหา ยูจิน
ยูจิน หันมาตามเสียงเรียกของ จุนซาง
จุนซาง โกรธ ยูจิน พูดเสียงดังอย่างเครียดจัด : เกิดอะไรขึ้นคุณหายไปไหนมา
ยูจิน : คือคุณป้าคนหนึ่ง เขาวานให้ฉันช่วยถือของไปส่งที่บ้าน มันนานกว่าที่คิด พอกลับมาเธอก็ไม่อยู่แล้ว
จุนซาง ยังเสียงดัง : ตอนผมไม่อยู่ คุณน่าจะรอผมนะ

ยูจิน รู้สึกแปลกใจ ที่ จุนซาง โกรธ และพูดเสียงดังกับเธอขนาดนี้
ยูจิน : ไม่เป็นไรน่า เธอก็หาฉันเจอแล้วนี่ ไม่เห็นต้องดุเลยนี่
จุนซาง : ถ้าเกิดผมไม่อยู่ ถ้าเกิดผมไม่อยู่ตามหาคุณล่ะ
ยูจิน แปลก ใจ : เอ๊ะ
จุนซาง : ไปกันเถอะ
แล้ว จุนซาง ก็ ออกเดิน นำไปก่อน
ยูจิน ยืนงง แล้วก็ เดินตาม จุนซาง ไป
ทุกที จุนซาง จะจูงมือ ยูจิน เดินไปไหนมาไหน แต่คราวนี้ จุนซาง โกรธ ยูจิน จริง ๆ




จุนซาง ไปยืนสูบบุหรี่ที่ชายหาด
ยูจิน ยืนอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดีกับอารมณ์ของ จุนซาง ในขณะนี้ ยกมือ มาจับสายสร้อยที่สวมอยู่
ยูจิน : นี่รู้หรือเปล่า เมื่อวันก่อน ดาว Polaris ของสร้อยนี้ จู่ๆ มันก็หลุดออกมาจากสร้อยน่ะ ก็ดูแข็งแรงดี ไม่รู้ทำไมมันถึงหล่นได้ เพราะยังงี้ มั้ง วันนี้ ฉันถึงได้หลงทางกับเธอไง
จุนซาง ยังมีบุหรี่อยู่ในมือ หันไปมอง ยูจิน
ยูจิน : ที่จริงแล้ว ฉันควรรีบเอาไปซ่อมเธอว่ามั๊ย

เป็นไปได้หรือนี่ สร้อยคอ Polaris ที่จุนซางให้ ยูจิน ไว้ จะสามารถล่วงรู้อนาคต ของ จุนซาง และ ยูจิน ได้ จุนซาง รู้สึกว่าตัวเอง เหมือนเหรียญที่ถูกโยนทิ้ง ในบ่อลึก ถ้าบอกว่านี่เป็นเรื่องของชะตากรรม จุนซาง อยากปฏิเสธ
จุนซาง เกลียดสิ่งที่ทำนายอนาคต รวมทั้งสิ่งที่จะเตือนความทรงจำให้ ยูจิน เวลานี้ ยูจิน เจ็บปวดมามากพอแล้ว จุนซาง ไม่ต้องการให้มีสิ่งอื่นมาทำร้าย ยูจิน ได้อีก

จุนซาง : ยูจิน ผมขอสร้อยคืนจะได้มั๊ย
ยูจิน : ทำไมล่ะ
จุนซาง : ผมจะเอาไปซ่อมให้ไง
ยูจิน : เอางั้นเหรอ
ยูจิน ขยับสายสร้อยไปมา ปลดดาว Polaris ออกจากสร้อย
จุนซาง ขยับเข้าไปถอดสายสร้อย ให้ ยูจิน
ยูจิน ส่ง ดาว Polaris ใส่ที่มือของ จุนซาง

เช่นเดียวกับครั้งแรก ที่จุนซาง ช่วยสวมสายสร้อยให้ ยูจิน คราวนี้ จุนซาง ช่วยถอดออกจากคอ ของ ยูจิน แล้วเก็บใส่กระเป๋า
ตอนนี้ ยูจิน จะไม่มีสิ่งใดที่จะเตือนให้ระลึกถึง จุนซาง ได้อีกแล้ว

ยูจิน : ซ่อมเสร็จแล้ว ต้องรีบเอามาคืนฉันนะ
จุนซาง : ได้ ผมจะรีบคืน

เสียงสั่งของ ยูจิน ว่า ซ่อมเสร็จแล้ว ให้รีบเอามาคืน กระแทกกระทั้น หัวอก ของ จุนซาง เจ็บปวด ร้าวระบม ไปหมดแล้ว ยูจิน จ๋า...




ดวงอาทิตย์ยามเย็นใกล้จะลับขอบฟ้าแล้ว

จุนซาง และ ยูจิน กลับมาที่พัก
จุนซาง พายูจิน เดินออกไปที่สะพานที่ทอดยาวไปในทะเล

โอ้ตะวันครั้นจะลบภพไตร ก็อาลัยโลกยังหยุดยั้งรอ
อนาถนักรักเอ๋ยมาเลยลับ ดังเพลิงดับลับแสงไปเชียวหนอ...

ในห้องพัก
ยูจิน แกะส้มส่งให้ จุนซาง : เอ้า
ยูจิน : เธอรู้มั๊ย วันนี้เราทะเลาะกัน เป็นครั้งแรกนะ
จุนซาง : งั้นเหรอ : ยูจิน ขอโทษนะที่ผมตวาดคุณ
ยูจิน : ไม่เป็นไรหรอก ก็ฉันผิดเองที่นา
จุนซาง : ไม่หรอก ผมขอโทษ จริงๆนะ
ยูจิน : ไม่เห็นต้องขอโทษ ฉันเลยนี่
จุนซาง : แต่ว่า
แล้ว จุนซาง ก็พูดอะไรไม่ออก
ยูจิน : งั้น พรุ่งนี้ ตามใจฉันอีกสิ

จุนซาง ถูก คำว่า วันพรุ่งนี้ กระทบเข้าที่หัวใจ อย่างรุนแรง หันมามอง ยูจิน

ยูจิน : ไม่อยากไถ่โทษเหรอ
แล้ว ยูจิน ก็หัวเราะ : นาน ๆทะเลาะกัน ก็ดีน๊า ฉันต้องอธิษฐานแล้ว ดีออก อธิษฐานอะไรดีล่ะ จุนซาง
พรุ่งนี้เราจะทำอะไรกันดี ไหนบอกสิ
จุนซาง ทวน คำ : พรุ่งนี้




จุนซาง นิ่ง

วันนี้ พรุ่งนี้ ฤาที่ไหน
ยอดดวงใจ จากนี้ไป คงครวญคร่ำ
ความรัก จักมี เพียงสีดำ
นั่นคือ นาฏกรรม....การ..อำลา...


(ดั่งดวงหฤทัย ของ ลักษณวดี)

จุนซาง ว้าวุ่นใจ เรียก ยูจิน เบาๆ : ยูจิน
จุนซาง พยายามตั้งสติ : เวลาเดิน คุณห้ามใจลอยนะ คุณหลงทางเพราะชอบเดินใจลอยน่ะ
ยูจิน : ตกลงจ้ะ

จุนซาง : อย่าเหม่อลอย เวลาเห็นอะไรบนถนนนะ รู้ตัวรึเปล่าว่าคุณ น่ะ เป็นคนเลินเล่อแค่ไหน
จำได้มั๊ย ว่าเราลำบากแค่ไหน ตอนคุณทำ พิมพ์เขียวหาย ต้องระวังอย่าทำอะไรหายอีกล่ะนะ และคุณก็ต้องหัดปฏิเสธคนอื่นซะบ้าง คุณ ทำตามที่ทุกคนขอร้องมันไม่ดีหรอกรู้มั๊ย มันอาจจะช่วยเขาได้มากกว่าถ้าคุณ ปฏิเสธ คุณเข้าใจที่ผมพูดใช่มั๊ย แล้ว ก็...


ยูจิน หน้ามุ่ย : นี่ ..เธอนี่แปลกจริงๆ ทำยังกับว่า คุณจะไปไหนไกลๆ ยังงั้นแหละ
ยูจิน เอาแขนตี จุนซาง : มาว่าฉันฉอดๆ ฉันไม่มีอะไรดีเลยเหรอ ดูข้อดีของฉันบ้างซี

จุนซาง ใบหน้า เศร้า ระทม เสียงสั่น ตอบ ยูจิน ว่า : คุณไม่มีหรอก
ยูจิน : ไม่มีจริงเหรอ หือ ..ไม่มีจริงเหรอ
ยูจิน เซ้าซี้

จุนซาง รู้สึกลำคอ ตีบตัน จะเอายังไง กับ ยูจิน ดีหนอ ในเมื่อ ยูจิน ช่างบริสุทธ์ ใจ ออกอย่างนี้
จุนซาง ลุกขึ้นยืน ตอบเสียงสั่น เพราะใกล้จะร้องไห้ แล้ว ว่า : จริงๆ

แล้ว จุนซาง ก็เดินออกจากห้องไป ยูจิน ทำท่าออก อาการงอน จุนซาง นิดๆ




ดึกแล้วและ ยูจิน ก็หลับไปแล้ว

จุนซาง จ้องมองใบหน้า ยูจิน อย่างเต็มตา
นี่เป็น คืนสุดท้ายแล้ว ขอให้สิ้นสุดลงในยามที่ ยูจิน อยู่ใน อิริยาบถ นี้เถิด

เราสองคน ไม่ควรพบกันอีกไม่ว่าจะบังเอิญหรือไม่ก็ตาม ไม่ควรเสียใจ เพราะความคิดถึง ไม่ควรไปเดินป้วนเปี้ยน ที่หน้าบ้านของ ยูจิน อีก ขอเพียงรู้ว่า ยูจิน มีชีวิตที่เป็นสุข อยู่ที่ใดสักแห่งก็พอแล้ว ไม่ควรสั่นสะท้านเพราะความทุกข์ทรมานจากความทรงจำอีกต่อไป
ขอบคุณพระเจ้า ที่ให้ จุนซาง ได้เกิดมาบนโลกนี้ เพราะทำให้ จุนซาง ได้พบและรักกับ ยูจิน แม้จะเจ็บปวดปางตาย ก็ จำต้องหาเหตุผลที่จะมีชีวิตต่อไปและต้องอยู่อย่างเป็นสุขด้วย
ไม่ควรหัวเราะอย่างสบายใจมากเกินไปในขณะเดียวกันก็ไม่ควรอยู่อย่างขมขื่น

ขอโทษนะ ผมไม่อาจปกป้องความรักของเราได้
ชาติหน้า ผมขอสาบานว่า จะรักษาสัญญาของเราไว้ตราบจนตัวตาย
แม้ ผม จะต้องมีชีวิตอย่างทรมาน เพราะไม่มีคุณอยู่เคียงข้าง แต่ ผมก็จะอยู่ต่อไป
และ คุณ ก็ต้องอยู่ต่อไปเช่นกัน




ยูจิน : ผมขอโทษ
จุนซาง ค่อยๆ ก้มลงจูบแก้ม ยูจินอย่างแผ่วเบาด้วยความอาลัยอาวรณ์

จุนซาง มอง ยูจิน ทั้งน้ำตาที่เอ่อขังรอบดวงตา จุนซาง ต้องเงยหน้า ไล่น้ำตาตัวเอง ให้ ไหลย้อนลงไปในอก


สำนวนของ คุณ ทมยันตี บอกกล่าวความรู้สึกของ จุนซาง คงเป็นทำนอง ว่า
เจ้าช่อมะกอก เจ้าดอกมะไฟ แม้จะรักเจ้าจริง ก็จำต้องทิ้งเจ้าไป
.........................
ดอกโสนโรยร้าว ดอกคัดเค้าโรยรา
ดอกประดู่ร่วงหนักหนา ไม่มีวันมา แล้ว เอย......
……………………..



ดอกเอ๋ย ดอกสวาท หัวใจจะขาด ขาดเสียแล้วนี่เอย.....
…………………
ดอกเอ๋ย เจ้าดอกราชาวดี
ลาแล้วลาลับ นับเดือน นับปี
คงจะไม่มี วันหวนมาเอย....



แต่เพลงของ บ้านเกิด จุนซาง เป็น เพลง อิทจิมา

ที่สุดขอบฟ้า ....ของทะเลยามค่ำคืนของฤดูใบไม้ร่วง แม้กระแสคลื่นจะไม่ดูน่ากลัวนัก แต่ก็สามารถจะกวาดทุกสิ่งทุกอย่างให้กลืนหายไปอยู่ท้องทะเลอันกว้างใหญ่ไพศาล ลึกล้ำสุดจะคณนาได้

จุนซาง ยืน อยู่ที่ริมทะเล ตัดใจให้ขาดกับทุกสิ่งที่ไม่ต้องการให้เหลือไว้เป็นความทรงจำ อันจะคอย เตือนตา เตือนใจ ทั้ง จุนซางเอง และที่สำคัญ คือ ยูจิน




จุนซาง หยิบเหรียญ ที่ ยูจิน ไปประกบคู่กันออกมา
พลิกเหรียญ อีกด้านดู โยนขึ้นไป แล้วรับใส่มือ กำไว้ แน่น
แว่วเสียง ยูจิน : อะ ออกหัว เสียด้วย แปลว่าเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป
จุนซาง กำเหรียญในมือแน่น แล้วออกแรงสุดแรง ขว้าง เหรียญ นั้นลงทะเลไป ทั้งน้ำตา




ตามมาด้วย กล้องถ่ายรูป ทริป สำคัญ ทริปแรกที่ทะเล ของ จุนซาง และ ยูจิน ในกล้องบรรจุ ภาพสดใสน่ารักเป็นนักหนา ของ ยูจิน มากมาย

อย่างที่สาม สื่อรัก แทนใจ ความหมายของดาวเหนือที่ตราตรึงในใจของ ยูจิน มานานถึง สิบปี จำลองออกมาเป็นสายสร้อยร้อยหัวใจรักของทั้งสามคน คือ ลี มินฮุง คัง จุนซาง และ จุง ยูจิน สิ่งนี้มีคุณค่ามหาศาล ของ ยูจิน เมื่อจะต้องจากลาก็ขอฝากไว้กับ พระแม่คงคาแห่งท้องทะเลนี้เถิด

จุนซาง ต้องรวมรวม ทั้งแรงกาย แรงใจ ที่อ่อนล้าแทบสิ้น แรง เพราะความเศร้า ทุกข์ระทม ขมขื่น เจียนใจจะขาดรอน ขว้างสายสร้อย และดาวเหนือ ลงผืนน้ำ พร้อมหยาดน้ำตาที่ไหลรินลงมาทั้งสองแก้ม

ทะเลยามดึกที่อ้างว้าง กลืนเอาความทรงจำทุกอย่างไปหมดสิ้น



จุนซาง
ในท่ามกลางบรรยากาศโดดเดี่ยวเดียวดายเวิ้งว้างกับยามรัตติกาลที่ขมุกขมัวสลัวลางริมชายหาด
ท้องทะเลที่มีแต่เสียงลม เสียงคลื่น คละเคล้า กับ น้ำตาที่ไหลรินของ จุนซาง ที่สุดแสนโศกช้ำ ระกำทรวง
ใจหาย แทบสิ้นใจตาย

จุนซาง เซถอยหลัง เพราะสิ้นแรงที่จะยืนหยัดในเพลานี้เสียแล้ว แม้จะกัดฟันทน ก็สุดฝืน
จุนซาง ทรุดตัวนั่งบนพื้นทราย น้ำตาหลั่งไหลไม่ขาดสาย
คลื่นลมในทะเลถาโถมกระแทกซัด หัว ใจ ของจุนซาง อย่างไม่ปราณี
โอ้.....ยูจิน … รักของเรา ไม่มีวันหวนคืนกลับ มีแต่ จะลับลอย เลยหาย ไปกับสายพระคงคา..

ใครเลย จะรู้ซึ้งถึง หัวอกของ จุนซาง ในขณะนี้ คงไม่มี.....



อรุณฤกษ์ เบิกฟ้า ของวันใหม่

ยูจิน ลืมตาตื่นขึ้นเ เหลียวมองไปที่ที่นอนของ จุนซาง ไม่พบ จุนซาง
เหลียวกลับมาอีกด้านก็ ไม่มีอีก ยูจิน รู้สึก อ้างว้างในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก....ผวาผุดลุกขึ้นโดยเร็ว
พอเปิดประตูบ้านก็พบว่า ซังฮวก นั่งรออยู่ที่ม้ายาวนอกบ้าน
ยูจิน : ซังฮวก เธอมาทำอะไรที่นี่ จุนซาง ไปไหน เธอเห็น จุนซาง รึเปล่า
ซังฮวก : ยูจิน
ยูจิน : จุนซาง ไปไหนแล้ว จุนซาง อยู่ไหนเหรอ
ซังฮวก : จุนซางเขาไปแล้ว
ยูจิน ปากคอสั่น : อย่าโกหก ฉันเลย ทำไม จุนซาง ต้องไปด้วย ทำไม เขาต้องไป
ยูจิน เสียงเครือ
ซังฮวก : จุนซาง เขา .... เพราะว่า...แม่เขา เพราะ...ยังไงแม่เขาก็ไม่มีวันยอม... แม่เขาบอกว่าจะตัดขาดกับเขา ถ้าเขาแต่งงานกับเธอ จุนซาง ไม่อยากให้แม่เขาต้องเสียใจ ไปกว่านี้
ยูจิน น้ำตาคลอ : ไม่จริงหรอก เป็นไปไม่ได้
ซังฮวก : มันเป็นเรื่องจริง เขาถึงต้องทิ้งเธอไป เขาบอกว่าเขาจะไม่มาเจอเธออีก เขาฝากให้ฉันบอกเธอด้วย
ยูจิน : เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้หรอก
ยูจิน ออกวิ่งไปทันที ไม่เป็นเรื่องจริงแน่ เธอต้องไปถามจุนซาง
ซังฮวก วิ่งตาม ยูจินไป แล้ว ซังฮวก ก็ วิ่งมาทัน ยูจิน และจับตัว ยูจิน ที่กำลัง ตระหนกตกใจ เสียขวัญไว้ได้



ที่บ้านอาจารย์ คิม
แม่ของซังฮวก ถามอาจารย์คิม ว่า : คุณคะ ซังฮวก โทรไปหาคุณหรือเปล่า คะ
อาจารย์คิม : ทำไมเหรอ
แม่ของ ซังฮวก : เมื่อคืนเขาไม่ได้กลับบ้านน่ะสิ เฮ้อ.. ไม่รู้ทำไม ทำตัวแบบนี้ หรือว่าเป็นเพราะ ยูจิน อีกแล้วคะ หรือเขากลับไปหา ยูจิน อีกแล้ว
อาจารย์ คิม จุ๊ปาก : ไม่ใช่หรอกน่า คุณ อย่าคิดมาก
แม่ของ ซังฮวก : งั้นคุณ รู้เหรอคะว่าทำไมเขาทำตัวแบบนี้ ทำไมเขาถึงทำตัวแบบนี้คะ

อาจารย์ คิม เข้าไปนั่งใช้ความคิดในห้องหนังสือ รู้สึกสับสนในใจ และไม่เข้าใจคำพูดของ คัง มุยฮี ในวันหนึ่งวันที่ไปหา คัง มุยฮี

อาจารย์ คิม : ฉันจำได้ วันที่ ฮุนโซ เขาแต่งงาน เธอน่ะตั้งใจจะโดดน้ำตาย หลังจากเขาแต่งงาน เธอยังจำคืนนั้น...ได้มั๊ย ที่เธอหนี ไปจาก ชุนชง ในคืนนั้น ฉันเลยคิดว่า จุนซางอาจจะเป็น ลูกชายของฉัน
คัง มุยฮี : เรื่องมันผ่านไปแล้ว ทำไมต้องรื้อฟื้นด้วย
อาจารย์ คิม ; จุนซาง น่ะ ตอนนั้น...เธอท้องแล้วเหรอ
คัง มุยฮี : จินวู
อาจารย์ คิม : ฉันคิดว่าที่เธอคิดจะฆ่าตัวตาย ก็เพราะ ฮุนโซ ทิ้งเธอไป แต่มันไม่ใช่ ใช่มั๊ย เป็นเพราะเธอท้องกับเขา ใช่มั๊ย เธอถึงจะฆ่าตัวตาย
คัง มุยฮี สายตา มองพื้น ไม่ตอบว่าอะไร
อาจารย์ คิม ยิ้ม : ฉันเพิ่งนึกได้หลังจากที่เจอกับ จุนซาง เมื่อหลายวันก่อน ทำไมไม่บอกฉันว่าเขาเป็นลูกของ ฮุนโซ
คัง มุยฮี และอาจารย์ คิม เดิน ลงจากบันไดมา
อาจารย์คิม : เธอรัก ฮุนโซ มาก แล้วทำไมไม่บอกเขา เธออยากจะรั้งเขาไว้ไม่ใช่เหรอ ถ้าบอกเขาว่าเธอท้องกับเขา เขาก็คงไม่ทิ้งเธอไป
คัง มุยฮี ทำท่าหวนคิดถึงวันคืนเก่าๆ แล้ว พูดว่า : รู้มั๊ยว่าเธอกับ ฮุนโซ ต่างกันตรงไหน
ถ้าเธอรักใครสักคน เธอจะเชื่อทุกอย่างที่คน ๆ นั้นบอกเธอ เพราะเธอ น่ะรักฉัน แต่ ฮุนโซ เขาไม่ได้รัก
นี่แหละที่เธอแตกต่าง จาก ฮุนโซ



มีเสียงเคาะประตูห้อง แล้ว ซังฮวก ก็เข้ามา
อาจารย์คิม : อ้อ มาแล้วเหรอลูก

ข้างนอกห้อง แม่ของ ซังฮวก ยกน้ำผลไม้ มาให้ สองพ่อลูก ยังไม่ทันได้เข้ามาในห้อง ก็ได้ยินเสียงอาจารย์คิม ลอดออกมาจากห้องว่า : จุนซาง รู้ตัวว่าเป็นพี่น้องกับ ยูจิน มาตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอ
ซังฮวก : ตั้งแต่เขาได้ความทรงจำคืนมา
เป็น คำตอบที่คาดไม่ถึง จริงๆ
อาจารย์คิม : ความทรงจำ หือ... งั้นเขาก็รู้ตั้งแต่ก่อนเกิดอุบัติเหตุละสินี่
ซังฮวก : ครับ
อาจารย์คิม : แล้วเขารู้มาได้ยังไง ใครบอกเขาเหรอ คัง มุยฮี คงไม่มีทางบอก เรื่องพ่อ...ให้เขารู้แน่
ซังฮวก : ไม่ทราบครับ ผมเองก็ไม่แน่ใจ สองคนนั่น ตัดสินใจแล้วว่าจะเลิกกันครับ
อาจารย์คิม พยักหน้า : งั้นเหรอ
ซังฮวก : ต้องลำบากกว่าจะได้คบกัน แต่ต้องยอมรับว่าเป็นพี่น้องกัน มันยิ่งลำบากใจเสียยิ่งกว่า ผมไม่น่าปล่อย ยูจิน ให้กลับไปหา จุนซางเลย ถึง ยูจิน จะไม่รักผม ผมก็ไม่น่าปล่อยเขาไป ให้เขากลับไปคบกันอีก ผมเองก็ผิดอยู่เหมือนกันนะครับ ไม่งั้นเขาคงไม่ต้องเจอเรื่องแบบนี้ ผมไม่น่าปล่อยเขาไปเลย

กระทั่งเวลานี้ ซังฮวก ก็ยังไม่อยากเชื่อ เพียงแค่นึกถึงภาพที่ ยูจิน ร้องเรียกหา จุนซาง อย่างเจ็บปวด ในใจของ ซังฮวก ก็รู้สึกร้าวรานไปหมด ถ้ารู้มาก่อนว่าจะเป็นอย่างนี้ ซังฮวกจะไม่ยอมให้ ยูจิน จากเขามาแน่

แม่ของซังฮวก ที่ข้างนอกห้อง หันกลับยกถาดน้ำผลไม้ กลับลงมาข้างล่าง
ปัก แชอุน แม่ของ ซังฮวก จะไม่ยอมให้ผู้หญิงที่มีพื้นเพอย่าง ยูจิน มาวุ่นวายข้างกายของ ซังฮวก อีก แต่เดิมนั้น แม่ของ ซังฮวกก็ไม่อยากให้ ยูจิน ก้าวเข้ามาในชีวิตของ ซังฮวก อยู่แล้ว เธอไม่ชอบ ยูจิน อยู่เป็นทุนเดิม

ซังฮวก : ผมกลับห้องก่อนนะครับ
อาจารย์คิม : เอ้อ.. ราตรีสวัสดิ์
ซังฮวก : ราตรีสวัสดิ์ครับ

อาจารย์คิม ยังสงสัย : เอ้อ แต่ว่า จุนซาง กับ ยูจิน น่าจะอายุไม่เท่ากันสิ แต่ทำไมพวกเขาถึงเรียนปีเดียวกัน
ซังฮวก : ไม่ทราบครับ แต่ยังไงพวกเขาก็อายุเท่ากัน พวกเขาเกิดห่างกันแค่ สองเดือนเอง และก็มีอะไรหลายๆอย่างเหมือนกัน
ซังฮวก ออกจากห้องไป แต่ อาจารย์คิม กลับทำท่าเหมือนคนใจลอยไม่อยู่กับตัว




ที่อพาร์ทเม้นท์ของยูจิน

มีเสียงกริ่ง ดังที่หน้าประตูห้อง
ยูจิน : นั่นใครคะ
เมื่อเปิดประตูรับ ยูจิน ก็แปลกใจ ที่เห็นแม่ ของซังฮวก มาหาถึงที่นี่
ยูจิน เชิญ แม่ของ ซังฮวก เข้ามานั่งข้างใน ยกน้ำชามาต้อนรับ : คุณแม่คะทานน้ำชา สิคะ
แม่ของ ซังฮวก : ฉันไม่ใช่แม่ของเธอแล้วไม่ใช่เหรอ
ยูจิน : หนูขอโทษค่ะ
แม่ของซังฮวก : เธอไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอก ที่เธอเลิกคบกับ ซังฮวก ฉันไม่ได้มาเพราะเรื่องนั้น แต่ว่า ทำไม เธอยังเจอกับ ซังฮวก อีกล่ะ
ยูจิน : คุณแม่คะ

แม่ของ ซังฮวก พูดอย่างไร้น้ำใจ : เธอเห็น ซังฮวก เป็นอะไรไปเหรอ เป็นคนที่คอยช่วยเหลือและโดนเขี่ยทิ้งยามหมดประโยชน์ เห็นเขาเป็นแค่นั้นเหรอ
ยูจิน รู้สึกงง มองหน้า แม่ของ ซังฮวก แล้ว ก็ก้มหน้าลง
แม่ของ ซังฮวก : ได้ยินว่าเธอเลิกกับ ผู้ชายคนนั้น ที่ฉันเจอที่สกีรีสอร์ตใช่มั๊ย ได้ยินเรื่องของเธอแล้วฉันก็ตกใจ แต่ฉันยอมให้เธอเจอกับ ซังฮวก เพียงเพราะเธอกำลังลำบาก คงไม่ได้หรอกนะ เพราะเธอกับ ซังฮวก จบกันไปนานแล้ว
ถึงเธอกับ จุนซาง จะเป็นเสียยิ่งกว่าพี่น้อง แต่มันไม่เกี่ยวอะไรกับ ซังฮวก

ยูจิน ตกใจ ไม่แน่ใจกับเรื่องที่กำลังได้ยินได้ฟังอยู่ในขณะนี้ : คุณแม่พูดว่าไงนะคะ คุณแม่พูดอะไรคะ จุนซาง กับหนู เป็นอะไรกันนะคะ คุณแม่บอกหนูอีกครั้งได้ไหมคะ
แม่ของ ซังฮวก คาดไม่ถึง : นี่เธอยังไม่รู้เรื่องเหรอ

ยูจิน น้ำตาคลอ นี่เรื่องอะไรกัน จริงหรือนี่ ทำไมเป็นเช่นนี้ไปได้ นี่เธอฟังผิดไปหรือเปล่าหนอ : คุณแม่คะเมื้อกี้นี้คุณแม่บอกว่าอะไรนะคะ

แล้ว ยูจิน ก็ น้ำตาไหลริน ที่เห็น ท่าทางตกใจ ไม่อยากพูดอะไรต่อ ของ แม่ ซังฮวก
ยูจิน ถลาวิ่งลงมาจากอพาร์ทเม้นท์ของตัวเอง


Scene-18: Irony of fate

• Marriage:
Jun-sang :Lord .... Forgive me ...
Yoo-jin :I, Jung Yoo-jin take thee, Kang Jun-sang as my lawfully wedded husband and to promise to love and cherish until death do us part.

Jun-sang : I Kang Jun-sang ... take thee, Jung Yoo-jin as my lawfully wedded wife and promise to love and cherish until death do us part ...

.... Sang-hyuk, suddenly : Yoo-jin, let's go. You thought you could get married by yourselves like this?! You two can't get married. You can't! I'm going to stop you. You two can't get
married!


First trip to the sea:

Jun-sang : Now that I think about it, it's the first time to the sea ...
Yoo-jin : You've never been to the sea before?
Jun-sang: No. It's the first time to come to the sea with you. So this is our first trip to the sea together.
Yoo-jin: That's right ... This is our first trip to the sea together ...
Jun-sang's monologue : And ... It's also our last trip to the sea together. I'm going to bid farewell to her here ...

Conquer our fate:

Yoo-jin : Look! I bought it for you with the coins. Let's make a lot of memories here. So that we'll have a lot to remember. This much! Its nice, huh? And this is my present to you! Turn it over. Like you said, they flipped a coin like this; one to tell their future in the movies.This is how you conquer your fate! Flip it. You'll get the answer you want. It's simple. Just need a little money No matter what happen next, fate is on our side now. Right?


Amornbyj@Copyright