WINTER SONATA-17- Obstacles

Winter Sonata- 17- Obstacles

Episode 17

สวรรค์เบี่ยง

ความรัก ของ คัง จุนซาง และ จุง ยูจิน ได้พบกับความพลิกผัน หลายครั้งหลายครา หรือเป็นเพราะว่าชะตากรรมนำชี้ หรือไม่ก็ เพราะฟ้าลิขิตกันแน่ แม้ทั้งสองคน ตั้งใจ มุ่งมั่น ที่จะฟันฝ่าอุปสรรคขวากหนามทั้งปวง แม้จะถูกขวากหนามเหล่านั้นทำร้าย จนเกิดริ้วรอยบาดแผลมากมาย แต่ จุนซาง และ ยูจิน ก็กัดฟัน สู้ทน เพื่อดั้นด้นค้นหาความสมปรารถนาแห่งรักนี้ให้ได้ ในบั้นปลาย

แต่อนิจจา แม้เส้นทางรัก จัก โรยด้วยขวากหนามและอุปสรรคนานาก็ตามที่ หาก เป็นเส้นทางไปสู่จุดหมายปลายทางแห่งรัก ของ จุนซาง และ ยูจิน ก็เป็นสิ่งที่ ทั้ง จุนซาง และ ยูจิน มิได้หวั่นเกรงที่จะเดินต่อไปให้บรรลุจุดหมายปลายทาง.... สวรรค์แห่งรัก

หากแต่ เส้นทางที่กำลังเดินอยู่นี้ อยู่ดีๆ กลับเป็นเส้นทางที่เบี่ยงเบนไป ถึงจะยอมบุกน้ำผ่านทะเลน้ำตาของตัวเอง หรือยอมลุยไฟ แห่งความเศร้าโศก เส้นทางนี้ถูกสวรรค์ เบี่ยง ... ให้เดินต่อไป อย่างไร ก็ ไร้จุดหมายปลายทาง....


Episode -17

ในความฝันของ จุนซาง
แม่ เมื่อ 10 ปีที่แล้ว บอก จุนซางว่า : เขาไม่ใช่พ่อเธอ
จุนซาง : แล้วพ่อผมเป็นใคร
แม่ : ลูกน่ะไม่มีพ่อ เขาตายไปแล้ว
สลับด้วยภาพ ที่ จุนซาง จูบ ยูจินในโบสถ์
ตามมาด้วยภาพพร่าเลือน ขาวดำ ของ เพื่อนนักเรียน ม.ปลาย แม่ของ จุนซาง ภาพของ จุนซาง เมื่อ 10 ปี่ที่แล้ว ที่ถูกรถชน ภาพ จุนซาง ยืนอยู่กับผู้ชาย อีกคน
จุนซาง นอนสะดุ้งสุดตัว ผวา ลุกขึ้นนั่ง เหงื่อผุดขึ้นมาเต็มใบหน้า ในความฝันอันเลือนรางไม่ปะติดปะต่อราวกับ ฟิล์มที่เดินกลับด้าน ซ้อนกันเข้ามาไม่มีลำดับ ช่วงที่ผ่านมา ความฝันทำนองนี้ทำให้ จุนซาง รู้สึกทรมานใจมาก




ที่บริษัท มาเซียน

ยูจิน วิ่งมาตามถนน จนถึงบริษัท ยูจิน วิ่งไปที่ที่จอดรถ ซึ่งมี จุนซาง ยืนคอยอยู่ข้างรถ
จุนซาง : มาสายอีกแล้วนะ
ยูจิน ไม่ต่อปากต่อคำ ถามว่า แล้วคุณ คิม กับ จุงอาล่ะ
จุนซาง : พวกเขาไปกันแล้ว
ยูจิน มองหน้า จุนซาง เห็น ดวงตา เหมือนคนอดนอน : ตาแดงก่ำเชียว นอนไม่พอเหรอ
จุนซาง : เปล่านี่ก็หลับสนิทดี
ยูจิน ทำท่าไม่เชื่อ
จุนซาง : จริงๆ นะ ผมหลับฝันถึงคุณทั้งคืนเลย รีบไปกันเถอะ
ยูจิน : ค่ะ
แม้ จุนซาง จะพูดอย่างนั้น ยูจิน ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ยูจิน มอง จุนซาง ที่นั่งหลังพวงมาลัยรถอย่างกังวล
ยูจิน และ จุนซาง กำลัง ไปสกีรีสอร์ตเพื่อดูแลการก่อสร้างขั้นสุดท้าย




ที่สกีรีสอร์ต

จุงอา และ คุณคิม มาถึงกันก่อน เป็นวันที่จุงอา บ่นว่า : วันนี้ลมแรง
ส่วนคุณคิม ก็ บ่นว่า : พวกเขายังไม่มากันเหรอ ถ้าพวกเขา แวะไปที่อื่นกันล่ะ
จุงอา ค้านว่า : ไม่หรอก พวกเขาไม่ทำตัวเหลวไหลหรอกน่า
คุณคิม : งั้นเหรอ แต่ถึงเขาจะทำ ผมก็ไม่ว่าหรอกนะ เราจะได้มีเวลาใกล้ชิดกันไงเล่า
จุงอา เสียงดังทันที : นี่ อะไรของคุณน่ะ ฉันยังไม่สิ้นคิดขนาดนั้นหรอกน่า แล้วรีบเดิน ออกจากที่นั่น
คุณคิม ถอดแว่นตาดำออก ยืนอยู่ที่เดิม พร้อมกับรำพันกับตัวเองว่า : นั่นสินะ พูดอะไรไม่ดูตัวเองเล้ย

จุนซาง และยูจิน มาถึงสกีรีสอร์ต
เมื่อ เอากระเป๋า ไปเก็บที่ห้อง จึงเดินออกมาข้างนอก
จุนซาง เดิน จูงมือ ยูจิน เดินช้าๆ ไปบนพื้นที่ยังคงมีหิมะปกคลุมอยู่
ยูจิน : ที่นี่สวยจริงๆ
จุนซาง : เหรอ แล้วหันมามอง ยูจิน
ยูจิน พยักหน้า
จุนซาง : ยูจิน ยังจำได้หรือเปล่า เราเคยทะเลาะกันบ่อยมากเลย ไม่นึกว่าจะได้กลับมาอีกกับคุณเสียแล้ว
ยูจิน : ใช่ ฉันคิดถึงที่นี่มากเลย หิมะที่ขาวโพลน ลมหนาวที่พัดผ่าน ลี มินฮุง และ คัง จุนซาง
ยูจิน ชอบ ธรรมชาติ ในฤดูหนาว
ยูจิน : ที่นี่ยังหน้าหนาวอยู่เลย
จุนซาง หันมามอง ยูจิน : ไม่อยากให้หมดหน้าหนาวเหรอ
ยูจิน : ไม่อยากหรอก เมื่อ สิบปี ที่แล้ว ตอนที่เธอตาย ใบไม้ผลิก็มาหลังจากเธอตายพอดีเลย ฉันเลยรู้สึกว่าทุกอย่างจะจากไปพร้อมกับหน้าหนาวของปีนี้ด้วย

ยูจิน ไม่ชอบช่วงเวลา ที่ฤดูหนาวจากไป เมื่อคราวที่แล้ว จุนซาง อำลาจากโลกนี้ไปเหมือน ฤดูหนาว ได้พา จุนซาง จากไป แล้วไม่นาน ฤดูใบไม้ผลิก็เข้ามาแทนที่ ครั้ง นี้ ยูจิน จึงรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาอีก ราวกับว่า พอฤดูหนาวผ่านไปแล้ว ทุกอย่างก็จะมลายไปด้วย ยูจิน ไม่อยากให้ ฤดูหนาว จากไปอีก

จุนซาง สังเกตอารมณ์ของ ยูจิน มาตลอด จึงปลอบ ยูจินว่า : ไม่จริงหรอก ไม่มีอะไรจากไป
ยูจิน : เธอสัญญาแล้วนะ
จุนซาง : ผมสัญญา
ทั้ง จุนซาง และ ยูจิน หยุดเดิน แล้วต่างหันหน้าเข้าหากัน
จุนซาง : เราสองคนจะไม่พรากจากกันอีก
ยูจิน พยักหน้ารับคำอย่างมีความสุข ใบหน้าแจ่มใส




แม่ของ ยูจิน นัดพบ อาจารย์คิม นางไม่รู้จะทำอย่างไร เมื่อ คัง มุยฮี กลับออกไปจากบ้านของนาง ได้แต่คิดว่า อาจารย์ คิม จินวู (คิม ซังยู) ที่รู้ เรื่องราวที่เกิดระหว่าง พ่อ ของ ยูจิน และแม่ ของ คัง จุนซาง แม้ว่าเรื่องของ ยูจิน และซังฮวก จะทำให้รู้สึกอับอาย แต่นอกจากอาจารย์คิมแล้ว แม่ของ ยูจิน ก็ไม่รู้ จะหันไปหาใครได้อีก
ชื่อ ของ คัง มุยฮี เป็นชื่อที่ทำให้สั่นสะท้าน ชื่อที่ทำให้ไม่สบายใจ จนฝันร้าย ชื่อที่ลบเลือนไปจากความทรงจำ บัดนี้กลับมาปรากฏอีกครั้ง
แม่ของ ยูจิน ไปที่โซลเล่าให้อาจารย์คิม ว่า คัง มุยฮี ไปหาเธอที่ชุนชงเพราะ ยูจิน กำลังคบหา อยู่กับ ลูกชาย ของ คัง มุยฮี และ คัง มุยฮี ไปหาเพื่อบอกให้นาง ขัดขวางพวกเขา คัง มุยฮี ขอให้แม่ของ ยูจิน คัดค้าน เพื่อไม่ให้ ทั้งสองคนแต่งงานกัน
อาจารย์ คิม ตกใจ มากที่รู้ว่า จุนซาง และ ยูจิน กำลังรักกัน : พวกเขากำลังรักกัน
อาจารย์คิม ได้แต่ กลืนน้ำลาย และคิดว่า ยูจิน และจุนซาง ไม่มีทางแต่งงานกันได้ : ผมเองก็เห็นด้วย
และ พูดย้ำ ว่า : จุนซางกับ ยูจิน จะแต่งงานกัน พวกเขาจะต้องแต่งกันแน่





แม่ของ ยูจิน เดินทางกลับชุนชง นางไม่สบายใจอย่างมาก และเพิ่งรู้ว่า ไม่ได้มีเพียง คัง มุย ฮี เท่านั้นที่ขัดขวาง แม้แต่ คิม จินวู ( คิม ซังยู) ก็ไม่เห็นด้วย ที่ จุนซาง และ ยูจิน คบหากันอยู่

หากชะตาลิขิตให้ ซังฮวก และ ยูจิน ได้อยู่ร่วมกันเพียงแค่นี้ก็เป็นเรื่องที่ทำอะไรไม่ได้ แต่ คิม จินวู ( คิม ซังยู) ก็ไม่น่ามีเหตุผลอะไร ที่จะคัดค้านการแต่งงาน ของ ยูจิน กับ จุนซาง แม่ของ ยูจิน ไม่เข้าใจว่า อาจารย์คิม คิดอย่างไร ตอนแรก นาง เข้าใจว่า อาจารย์ คิม จะช่วยเหลือได้ นางคิดว่า ก่อนที่ ยูจิน และ จุนซาง จะต้องเสียใจ อาจารย์ คิม จะช่วยแก้ไขปัญหาได้ แม่ของ ยูจิน ได้แต่ใจสั่น หวั่นวิตก สับสนวุ่นวาย ว่า ทำไมจึงเป็นเช่นนี้


อาจารย์คิม โทรศัพท์ ทันที : คุณ คัง มุยฮี จะกลับเมื่อไหร่ครับ ไม่เป็นไรครับ ผมอยากพบเขาเป็นการส่วนตัว เขาจะกลับเมื่อไหร่ครับ ขอบคุณครับ
อาจารย์ คิม ได้ แต่วางโทรศัพท์ลง เหลียวไปมองภาพถ่าย บนชั้นวางหนังสือ แล้วลุกเดินไปที่ภาพ ที่ถ่ายคู่กับ ซังฮวก เอื้อมมือ ไปหลังภาพ ดึง ของสิ่งหนึ่งออกมา เป็น ภาพขาวดำ ของ สามเพื่อนรัก นักเรียนชั้น ม.ปลาย และนึกถึงคำพูด ของ จุนซาง : รู้สึกว่าพ่อผมตายไปแล้วครับ และเสียงแม่ของ ยูจิน : จะให้สองคนนั่นแต่งงานกันไม่ได้ค่ะ




ที่สกีรีสอร์ต

ยูจิน เอนตัว พิง จุนซาง อย่างมีความสุข ในรถกระเช้าไฟฟ้าขึ้นไปข้างบนเขา ทัศนียภาพบนยอดเขาเปลี่ยนไปมาก ช่างแตกต่างจากแต่ก่อนอย่างสิ้นเชิง
ทั้งสองเดินออกมาข้างนอก
จุนซาง วางเรียงก้อนหินเป็นชั้นๆ แล้ว ทั้งคู่ ก็ทำท่าอธิษฐาน
จุนซาง : คุณอธิษฐานขออะไรเหรอ
ยูจิน : ขออยู่ กับเธอตลอดไปชั่วชีวิต แล้วเธอล่ะ
จุนซาง : เหมือนกัน




แล้ว จุนซาง ก็จูงมือ ยูจิน เดินเข้าไปในแนวป่า
จุนซาง และ ยูจิน ไม่ใช่คู่รักวัยรุ่นที่วิ่งไล่กันริมทะเลสาบที่ชุนชงอีกต่อไป
แต่เป็น คู่รัก วัยผู้ใหญ่ ที่เล่นปาหิมะใส่กันบนลานหิมะ
ทั้งสองปาหิมะใส่กัน รื้อฟื้นความหลังครั้งก่อนของเธอและเขา





ยูจิน ขว้างหิมะใส่จุนซาง จุนซาง ขว้างหิมะตอบแล้ววิ่งหนี
ยูจิน เอาหิมะ มาแปะบนหน้าของ จุนซาง
จุนซาง เอาหิมะ ปาใส่ ยูจิน แล้ว ก้มลงกอบหิมะเป็นก้อนใหญ่ วางลง บนศีรษะของ ยูจิน ที่นั่งอยู่บนพื้นแล้วกอบมาใหม่ โปรยใส่ ยูจิน เป็นเกร็ดหิมะ ร่วง ลงมาเป็นสาย
แล้ว จุนซาง ก็ทรุดตัวลงกอด ยูจิน
ยูจิน คว้าหิมะ ขว้างใส่ จุนซาง ยูจิน ผลัก จุนซาง หงายหลังล้มลงพื้น เอาหิมะปาใส่อีก กอบหิมะไว้ในมือ ก้มปาก ไปงับ เกร็ดหิมะ แล้ว ทั้งคู่ ก็ยื่นปากที่มีหิมะเต็มปากเข้าหากัน



ทั้งคู่กลับเข้ามาในตัวอาคาร
นั่งลง ที่ม้ายาว ช่วยกันปัด เศษ หิมะ ที่ติดค้าง ตามเสื้อผ้า ให้กันและกัน
แล้ว ก็นั่งรถกระเช้ากลับลงมา



ยูจิน นั่งอิงแอบ ทอดตัวอยู่กับอ้อมอกของจุนซาง
จุนซาง โอบตัวยูจินไว้ ใช้นิ้วมือ เคาะไหล่ของ ยูจิน ทีละนิ้ว
ยูจิน ใช้หลังมือ พาดไว้ที่อกของ จุนซาง ไล่นิ้วมือ เคาะ แผงอกของ จุนซาง
แล้ว จุนซาง ก็เปลี่ยน เอานิ้วมือ มาไล้ไต่แก้ม ของ ยูจิน ยูจิน ก็ทำตาม ไล่เคาะแก้ม จุนซาง เบา ๆ



ช่างเป็น คู่รัก ที่แสนน่ารัก น่าเอ็นดู
และสื่อความรัก แสนรัก ที่มีต่ออีกฝ่ายอย่าง ร่าเริง บริสุทธิ์ รักด้วยใจใสพิสุทธิ์ ดุจสีขาวของหิมะที่ล้อมรอบตัว ของ จุนซาง และ ยูจิน
ช่างเหมือนเมื่อ สิบปีที่แล้ว



จุนซาง ยูจิน คุณ คิม และทีมงานช่าง ที่ร่วมกันปรับปรุง สกีรีสอร์ต
เสียงคุณคิม ที่เดินไป ชี้ไป : เราต้องรื้อออกหมดเลย หมดนี้เลย ทั้งหมดนี้เลย
มีเสียงถามว่า ที่นี่ด้วยเหรอครับ เสียงตอบว่า ใช่ ใช่
และมีเสียงของ จุนซาง : เริ่มจากตรงนี้เลยนะ นี่ด้วยนะ ทางด้านนี้เลยนะ
มีเสียง รับคำ ครับ




ยูจิน แยกตัวไปอีกห้องหนึ่งพร้อมแปลน เป็นกระดาษแข็งแผ่นใหญ่
จุนซาง เดินตามเข้ามา มอง ยูจิน แล้ว เดินเลยเข้าไปข้างใน
ยูจิน ยกแปลนงานขึ้นมาดูและถามว่า : จุนซาง เมื่อไหร่เขาจะเดินไฟเสร็จล่ะ
แต่เงียบไม่มีเสียงตอบ ยูจิน เงยหน้าขึ้นจากแปลนงาน แล้วเหลียวมองหา ว่า จุนซาง อยู่ไหน แล้ว ก็ ได้ยินเสียง เปียโน ดังขึ้น เป็นเพลง ครั้งแรก ของ จุนซาง ที่เคยเล่นให้ ยูจิน ฟังนั่นเอง




จุนซาง นั่ง คีย์ เปียโน ท่าทาง หน้าตา มีความสุข แล้วเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ จุนซาง หยุด เล่นเปียโน แล้วพูดเสียงดังว่า : เจ้าสาวเข้ามา
แล้ว จุนซาง ก็เปลี่ยนทำนองเพลง เป็นบรรเลงเพลงแต่งงานแทน
ยูจิน ได้ยินเพลงใหม่ ก็ยิ้มอย่างมีความสุข และ มีอารมณ์ร่วม ไปกับ จุนซาง
ยูจิน ค่อย ๆเดิน อย่างสง่างามในมาดของ เจ้าสาว ยกมือขึ้น ทำท่าทางเหมือนเกาะมือผู้ใหญ่ เดินเข้า ไปที่แท่นพิธีแต่งงาน เมื่อมาใกล้ จุนซาง ยูจิน เอามือลง ก้มตัว โค้งคำนับ จุนซาง จู่ๆ เสียงเพลงก็เงียบลง
จุนซาง หยุด เล่นเปียโน
ยูจิน : หยุดทำไมล่ะ ฉันตั้งใจจะทำจนเสร็จพิธี
จุนซาง : วันนี้ไปชุนชงกันมั๊ย
ยูจิน : หืม.......
จุนซาง : ก็ไปหาคุณแม่คุณไง ผมจะไปขออนุญาต ท่านไง
ยูจิน ยิ้ม มอง ดู จุนซาง อย่าง สุขใจเหลือเกินแล้ว




ในอาคาร ออฟฟิศ ของงานก่อสร้าง
เสียงคุณคิม ตามเคย : โอเค เดี๋ยวผมจะดูให้เองนะ
แล้วคุณคิม ก็ผลัก ประตูห้องเข้ามา ก็เห็น จุนซาง กำลังเก็บเอกสารใส่กระเป๋า ประจำตัว ก็ร้องทักว่า : อ้าวจะไปไหนเหรอครับนี่
จุนซาง : ครับ ดีจังที่คุณมานะ ฃ่วยเอานี่ไปจัดการให้ทีนะ ผมจะไปชุนชงวันนี้
คุณคิม : ไปชุนชงเหรอ
จุนซาง : ผมจะไปพบคุณแม่ของ ยูจิน
คุณคิม : อ๋อ ตกลงจะแต่งกันแล้วสิท่า
จุนซาง ยิ้ม: แล้วคุณจะช่วยดู จนกว่าเราจะกลับมาได้มั๊ยครับ
คุณคิม มองหน้าจุนซาง ไม่ตอบคำ จ้องหน้า จุนซาง แล้ว ขมวดคิ้ว เล็กน้อย แบบ ใช้ความคิด อ่านความคิด จุนซางจากสีหน้า
อีกห้องหนึ่ง คุณคิม สั่งงาน : ตรงนี้ยังมีปัญหาอีกนิดหน่อยนะ ต้องให้คุณช่วยดูแล้วหล่ะ ต้องให้เสร็จในวันนี้นะ
มีช่าง 2 คน เดินตามคุณคิมอยู่ คุณคิม สั่งต่อ : ติดไฟตรงนี้และเดินสายไฟมาจนถึงนี่เลยก็แล้วกันนะอย่าลืม ทำให้เรียบร้อยล่ะ






ยูจิน และจุนซาง มาถึงบ้านของ ยูจิน ที่ชุนชง
จุนซาง : ตื่นเต้นจังเลย
ยูจิน ปลอบใจ : ไม่เป็นไรหรอก แม่ฉันต้องชอบเธอแน่ เพราะเธอคือคนที่ฉันรักนี่
จุนซาง จับมือ ยูจินไว้ จูง ยูจิน เดินขึ้นบันไดไป


ในบ้าน ของยูจิน
แม่ของ ยูจิน มีท่าทางอึดอัดใจ กับ จุนซางและยูจิน ที่นั่งคู่กัน อยู่คนละฟากโต๊ะ
ยูจิน และ จุนซาง เริ่ม รู้สึก ไม่สบายใจ กับบรรยากาศ ในขณะนั้นทันที หันมามองหน้ากัน
จุนซาง ตัดสินใจเริ่มพูดขึ้นก่อน : คุณแม่ครับ ผมอยากจะแต่งงานกับ ยูจิน ครับ โปรดอนุญาต เถอะนะครับ
แม่ก้มหน้าลง ไม่ยอมสบตาคู่หนุ่มสาวที่นั่งอยู่เบื้องหน้า ทำท่าเหมือนพูดอะไรไม่ออก





ยูจิน : แม่คะให้เราแต่งงานกันนะคะ
จุนซาง : ผมมั่นใจว่าจะทำให้ ยูจิน มีความสุขได้ อนุญาตให้เราเถอะนะครับ
แม่ ถอนใจก่อนจะตอบแบบรักษาน้ำใจที่สุดว่า : มันกะทันหันมากแม่ยังไม่ทันเตรียมใจ
จุนซาง มองแม่ของ ยูจิน แบบ วิงวอน ขอร้อง เต็มที่
ยูจิน หน้าเสีย : แม่คะ
แม่ของ ยูจิน : เอ้อ.... คุณกลับไปก่อนเถอะ
จุนซาง : ผมเข้าใจครับ คุณแม่อาจจะไม่ค่อยชอบผม
ยูจิน หน้าเสียเพิ่มขึ้นอีก
จุนซาง พูดต่อ : เพราะผมเคยทำให้ ยูจิน ต้องเสียใจ แต่ผมขอสัญญากับคุณแม่นะครับ
ยูจิน หันไปทาง จุนซาง
จุนซาง : ผมจะไม่ทำให้เขาเสียใจ ผมจะทำให้เขามีความสุข
แม่ของ ยูจิน ทำท่าอึดอัดใจจนต้องเบือนหน้าหนีไปอีกทาง จาก ใบหน้า ที่อ้อนวอน วิงวอน ขอร้อง ของ จุนซาง
แม่ ของ ยูจิน : ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่ะ มันไม่ง่ายอย่างที่คุณคิดหรอกนะ
แม่ของ ยูจิน พูดโดยไม่ยอมสบสายตากับใครเลย แล้วขยับตัวจะลุกขึ้น: คุณกลับไปก่อนเถอะ ฉันจะอธิบายกับ ยูจิน เอง
ยูจิน ขยับตัวตามเรียก : แม่คะ
แม่ของ ยูจิน เดินไปเข้าห้อง แล้ว ปิดประตู





จุนซาง ได้แต่หันมายิ้ม เศร้า ๆ กับ ยูจิน

ยูจิน และจุนซาง เดินลงบันไดบ้าน มา

แล้วก็ใจตรงกัน จุนซาง เอ่ยปากว่า ยูจิน ในขณะ ที่ ยูจิน ก็เอ่ยปากว่า จุนซาง
ทั้ง สองคน ต่างเอ่ยเรียกชื่อฝ่ายตรงข้าม แล้วก็ หยุดไม่พูดอะไร
แล้ว ก็พูดขึ้นพร้อมกันอีก สื่อความในใจ ที่คิดตรงกันอีกว่า : ไม่เป็นไรนะ
ต่างฝ่ายต่างจะปลอบใจ กันนั่นเอง ต่างยิ้มให้กำลังใจ ซึ่งกัน และกัน
จุนซาง : ผมไม่เป็นไร ไม่เป็นไร จริงๆ
แล้ว จุนซางก็ เอื้อมมือไปกอด ยูจิน ยูจิน โอบรอบตัว จุนซาง ไว้เช่นกัน ต่างอยู่ในอ้อมกอด ของกันและกัน
ยูจิน : ทำไมต้องโกหกด้วยล่ะ หัวใจเธอเต้นแรงมากเลยนะ
ยูจิน ผละ ตัวเองออกมามองหน้า จุนซาง : เธอ กำลัง กลุ้มใจใช่มั๊ย
จุนซาง : ยิ้มให้นิดๆ
ยูจิน : ไม่ต้องห่วงนะ ฉันก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ฉันจะกล่อมแม่เอง แม่ฉันไม่มีทาง อนุญาต ทันที ถึงไม่ใช่เพราะ ซังฮวก ก็เถอะ ไม่ต้องคิดมากนะ โอเค้
จุนซาง : ทำไมต้องโกหกด้วย ตัวคุณน่ะสั่นเชียว คุณก็กลุ้มเหมือนกัน
แล้วต่างก็ยิ้มให้กัน แต่ เป็นยิ้ม ที่ เศร้าและสับสนใจ
จุนซาง ค่อยๆ ดึงร่างชอง ยูจิน เข้ามากอดอีกครั้ง
ยูจิน : ฉันก็ไม่รู้ ทำไมต้องใจสั่น
จุนซาง ทำเสียงปลอบ ปลอบทั้งตัวเอง และ ยูจิน : ทุกอย่างต้องเรียบร้อย ไปได้สวยนะ
ยูจิน มองตามหลัง จุนซาง ด้วยความรู้สึกไม่สบายใจยิ่งกว่าเดิม




ยูจิน เข้ามาขอร้องแม่อีกครั้งหลังจาก จุนซาง กลับไปแล้ว
ยูจิน : แม่คะ หนูขาดเขาไม่ได้ค่ะ
แม่ ได้แต่ถอนใจเฮือกใหญ่
ยูจิน : หนูต้องการ จุนซาง ค่ะ หนูอยู่โดยไม่มีเขาไม่ได้
แม่ เสียงดัง ด้วยแรงอารมณ์ ที่กดดันภายใน : แล้วทำไมต้องเป็นเขาด้วย ลูกจะต้องเจ็บปวดอีกมากแค่ไหนนะนี่
ยูจิน : ให้เราแต่งงานกันเถอะนะคะ หนูไม่กลัวที่จะต้องเจ็บ ขอแค่มีเขาอยู่ ขอแค่ได้อยู่กับเขา จะให้ไปไหน หนู ก็ยอมค่ะ หนูรักเขาจริงๆ ค่ะแม่
แม่ของ ยูจิน : ถึงแม่จะปฎิเสธ น่ะเหรอ แม่ น้ำตาไหล
ยูจิน : แม่คะ
แม่ของ ยูจิน ทนความกดดันไม่ไหวแล้ว : ถึงแม่จะอนุญาต แต่ คัง มุยฮี คงไม่มีทางอนุญาต แน่
แล้วแม่ชอง ยูจิน ก็ตัดใจเด็ดขาด : แม่ไม่อนุญาต ลูกสองคนแต่งงานกันไม่ได้
ยูจิน : หมายความว่าไงคะ
แม่หันมามอง ยูจิน แล้ว แม่ ก็หยิบภาพ ที่อยู่ใต้โต๊ะ ขึ้นมา ยื่นส่งให้ ยูจิน เป็นภาพ ขาวดำ ของ เพื่อนรัก สมัยก่อน คน ภาพเดิม
ยูจิน รับภาพมาดู แล้ว เงยหน้ามองหน้าแม่อย่าง ฉงนใจ




ที่ สกีรีสอร์ต
คุณคิม ควบคุมงานอยู่
ช่างไฟ : ส่งหลอดไฟให้หน่อยสิครับ
คุณคิม : เอ้อ ไหนล่ะ หลอดไฟเหรอ
ช่างไฟ : ใช่ครับ
คุณ คิม : เอ้อ .. ได้.... นี่...
คุณ คิม หันไปเห็น จุนซาง ก็ร้อง อ้าว
จุนซาง : ผมกลับมาก่อนน่ะครับ
คุณคิม : แล้ว ยูจิน ล่ะครับ
จุนซาง : พรุ่งนี้ถึงจะมา ทุกอย่างเป็นไงจะเสร็จทันพรุ่งนี้มั๊ย
คุณคิม : ก็.....ถ้าไม่ทัน ก็เอาโหล หิ่งห้อย ไปก่อนแล้วกันนะ อะ ฮ้า แล้ว คุณคิม ก็หัวเราะขำ ความคิด ของตนเอง ที่จะใช้ แสงของ หิ่งห้อย แทนแสงจากหลอดไฟฟ้า แล้วพูดต่ออย่างภาคภูมิใจ ในตัวเอง : นี่ถ้าคุณแต่งงานกัน คุณก็เป็นหนี้ผมมากโขเลยนะ รู้หรือเปล่า
จุงอา เข้ามาพอดี เสริมขึ้นว่า : ใช่แล้ว ฉันด้วยนะ คุณก็เป็นหนี้ฉันด้วยนะ อะ แล้ว ชุดนี้ฉันไปเอามา ฉันต้องกลับโซล เพื่องานนี้โดยเฉพาะนะ
แล้ว จุงอา ก็ ชู ถุง ที่ใส่ชุด ขึ้นมา
จุนซาง หัวเราะ ชอบอก ชอบใจ : ขอบคุณมาก ผมจะไม่ลืมคุณเลยนะ
คุณ คิม : อ้อ ว่าแต่ ว่า ทุกอย่างเรียบร้อยมั๊ย
จุงอา : จริงสิ คุณแม่ ยูจิน ท่านว่าไงคะ
จุนซาง คิดนิดหนึ่ง ก่อนที่จะตอบว่า : ทุกอย่าง โอเค

ยูจิน นั่งมอง รูปถ่ายที่แม่ยื่นให้ แล้วมองหน้าแม่ อย่างไม่เข้าใจ อย่างพยายาม จะทำความเข้าใจ ว่า นี่คืออะไร เกี่ยวข้องอย่างไร กับเรื่อง ที่ เธอ และ จุนซาง จะแต่งงานกัน เพราะภาพนี้ ยูจิน ก็ เคยเห็นมาตั้งแต่เด็ก ๆแล้ว
แม่ของ ยูจิน : แม่ไม่นึกเลยว่า จะต้องมาพูดถึงเรื่องนี้อีก พ่อของ ลูก พ่อของ ซังฮวก และ คัง มุยฮี...
ยูจิน ลด แผ่นภาพ ที่ถือ อยู่ในมือลง ฟังแม่ พูด อย่างตั้งใจ
แม่ พูดต่อ : พวกเขาทั้งสามคน เป็นเพื่อนรักกันมาตั้งแต่เด็กๆ เขาโตมาด้วยกัน แล้ว พ่อของลูก กับ คัง มุยฮี ก็หมั้นหมายกัน
ยูจิน : เป็นคู่หมั้นกันเหรอคะ
แม่ของ ยูจิน : ก่อนที่พ่อของลูกจะเจอแม่ แล้วเราก็แต่งงานกัน เขาสองคนเคยเป็นเพื่อนกัน และเป็นแฟนกัน
แล้วแม่ ของ ยูจิน ก็ร้องไห้ : คัง มุยฮี หลงรัก คุณพ่อ ของลูกมาก ลูกคงนึกไม่ออกว่า พ่อกับ แม่ ต้อง ลำบากใจ ขนาดไหน และ สุดท้าย คัง มุยฮี พยายาม ฆ่าตัวตาย นั่นคือครั้งสุดท้ายที่เราได้ข่าว
ยูจิน : พยายามฆ่าตัวตายเหรอคะ
แม่ของ ยูจิน : ใช่ คัง มุยฮี ตั้งใจจะกระโดดน้ำตาย และพ่อ ของ ซังฮวก ก็ช่วยเขาเอาไว้ แม่รู้สึก ผิด ต่อเขามาก ถ้าเขาบอกว่าไม่ แม่ก็ขัดเขาไม่ได้
ยูจิน : แม่คะ
แม่ของ ยูจิน : คิดดูสิว่า เขาขมขื่นแค่ไหน จนถึงขนาดที่ต้องคิดจะฆ่าตัวตายน่ะ เขาต้องโกรธแค้นเราไปจนตาย
แม่หันมาที่ยูจิน : คิดว่าเขาจะยอมรับลูกเป็นลูกสะใภ้ได้เหรอลูก ไม่มีทาง ลูกไม่มีทางได้แต่งงานกัน เขาไม่มีทางยอมแน่ๆ
ยูจิน กลับมาที่ห้องของตัวเอง จ้องภาพ ภาพนั้น จนดึกดื่น ยูจินรู้สึกหนาวจนจับขั้วหัวใจ ยูจินกลัดกลุ้มจนแทบหายใจไม่ออก หวาดกลัวกลับค่ำคืนที่จะจากไป ขลาดกลัวกับรุ่งอรุณที่จะมาถึง ยูจิน นั่งจมอยู่อย่างนั้น ยูจิน จะบอก จุนซางอย่างไรดีหนอ

จุนซาง นอนเหยียดยาว หลับอยู่ ที่โซฟา ในห้องพักที่สกีรีสอร์ต เทาเวอร์ แล้วก็สะดุ้งสุดตัว ผวา ลุกขึ้นมานั่ง เหงื่อเปียกชุ่มอีกตามเคย จุนซาง ลุกขึ้น ไปล้างหน้าที่อ่างล้างหน้า เงยหน้ามองกระจก ใบหน้ามีแต่หยดน้ำเกาะค้างอยู่





ยูจิน ลงจาก รถบัส โดยสาร เป็นเวลาเย็นมากแล้ว

ยูจิน เดิน ไปที่ห้อง ของตนเอง แล้วก็เดิน ไปที่ห้อง ของ จุนซาง กดกริ่ง เรียก แต่ ไม่มีการขานตอบ
ยูจิน จึงไปที่ห้องลอบบี้ พบคุณคิม และจุงอา คุณคิม ร้องทัก : อ้าว ยูจิน
จุงอา : ยูจิน กลับมาแล้ว
ยูจิน : สวัสดี จุงอา นี่เห็น จุนซางหรือเปล่าล่ะ
จุงอา : อ๋อ คุณคัง น่ะเหรอ สงสัยอยู่ที่คาเฟ่ ละมั้ง ไปดูสิ
ยูจิน : จริงเหรอ ขอบคุณ นะ แล้วค่อยเจอกัน ยูจิน หันไปโค้ง คุณคิม
คุณ คิม : ครับ
คุณคิม และ จุงอา ทำท่าทาง มีลับลมคมใน ที่รู้กันสองคน ต่างพยักหน้าให้แก่กัน




ยูจิน ไปที่คาเฟ่ ที่ยังตกแต่งไม่เสร็จดี ในห้องมืดสลัว ยูจิน มองเหลียวหา ก็ไม่พบ จุนซาง อย่างที่ จุงอา บอกก็ทำท่าผิดหวังหันหลังจะเดินกลับออกมา
ทันใดนั้น ในห้อง มีมีแสงสว่าง จากการเปิดสวิตซ์ ไฟขึ้น ที่ละแถว
ยูจินหันกลับไปมอง แสงไฟ สว่างเพิ่มขึ้นอีก ตามแนวการติดตั้งหลอดไฟ
ยูจิน เหลียวมองไปรอบๆห้อง ก็เห็นมุมหนึ่ง มีโต๊ะอาหาร ที่จัดเตรียมไว้อย่างสวยงามน่ารับประทาน
เป็นโต๊ะที่จัดเตรียม ไว้ 2 ที่นั่ง ยูจิน ค่อยๆ เดินไปทีโต๊ะอาหารนั้น
จุนซาง ก็ค่อย ๆเดิน มาจากด้านหลังจากเหลี่ยมมุมของห้อง เช่นกัน




ทั้ง ยูจิน และ จุนซาง นั่งตรงข้ามกัน ร่วมรับประทานอาหารมื้อค่ำด้วยกัน เป็น dinner ที่แสนวิเศษ
ยูจิน : อร่อยมากเลย อร่อย จังค่ะ โอกาสอะไรคะ
จุนซาง มี 2 คำตอบให้คุณนะ
อย่างแรก เป็นของขวัญ คาเฟ่นี้เป็นผลงานของคุณ อยากให้คุณทาน ดินเนอร์ ที่นี่เป็นคนแรกไงล่ะ
ยูจิน : เหรอคะ แต่ว่าฉันไม่ได้ทำคนเดียวซะหน่อย เธอก็ช่วยฉันด้วยนี่นา เธอนี่นะชอบให้ฉันรับผิดชอบคนเดียวอยู่เรื่อย
จุนซาง : ใช่ ถูกแล้วล่ะ งั้นต่อจากนี้เรามาทำทุกอย่างด้วยกันนะ ดูทุกอย่างด้วยกัน คิดทุกอย่างด้วยกัน รู้สึกมันด้วยกัน มาอยู่ด้วยกันจนถึงที่สุด ตกลงมั๊ย
ยูจิน ส่งเสียง อืม ...ในลำคอ แล้วคำตอบที่สองล่ะ บอกฉันมาสิ เนื่องในโอกาสอะไร
จุนซาง อืม ในคอบ้างแล้วทำท่าอมภูมิ : ความลับน่ะ




เป็นอาหารมื้อค่ำที่อร่อยที่สุดมื้อหนึ่ง แต่ทว่าเหมือนกับมีบางสิ่งมาจุกอยู่ที่คอทำให้กลืนไม่ค่อยลง
ทั้งสองรู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น จากนั้นจึงออกไปเดินเล่น ที่บริเวณสกีรีสอร์ต

ยูจิน ทำท่าหาอะไรอยู่ ล้วงกระเป๋าเสื้อ หยิบเหรียญออกมาเหรียญหนึ่ง : นานมาแล้วฉันดูหนังเรื่องหนึ่ง คู่รักตัดสินใจว่าจะแต่งงานกันหรือไม่ด้วยการโยนเหรียญ ถ้าออกหัวแปลว่าจะได้แต่งงานกัน ถ้าออกก้อยแปลว่าจะไม่ได้แต่ง
จุนซาง : งั้นเหรอ แล้วในหนังเป็นอย่างไรบ้างล่ะ
ยูจิน : มันออกหัว แล้วเขาก็แต่งงานกัน
จุนซาง : อยากลองดูมั่งเหรอ
ยูจิน : ฉันเป็นคนโชคดี รับรองต้องออกหัวแน่ๆ คอยดูนะ
แล้ว ยูจิน ก็ โยนเหรียญที่ถืออยู่ในมือขึ้นไป พร้อมกับแบ มือรับอย่างตั้งใจ
จุนซางก็ แบบมือรอรับเช่นกัน
จุนซาง : คุณไม่ได้สังเกตดีๆนะซี่
ขณะที่เหรียญกำลังจะตกลงมา จุนซาง ก็รีบฉวยไว้โดยไม่ได้ดูเลย ว่าหัวหรือก้อย ด้วยมือซ้าย แบเหรียญ ที่รับได้เมื่อครู่นี้จากนั้น มือขวาก็ล้วงหยิบ เหรียญอีกเหรียญออกมาจากกระเป๋ากางเกงของตัวเอง ประกบลงไป แล้วอธิบายว่า
ในหนังน่ะ เขาเอาสองเหรียญมาประกบกันก่อน ค่อยโยน ถึงได้ออกหัว แล้วถ้าออกก้อยล่ะ คุณจะแต่งกับผมมั๊ย
ยูจิน : ไม่ใช่ ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก
แต่เรื่องที่จุนซางอยากฟัง ไม่ใช่เรื่องเหรียญ ซักหน่อย




จุนซาง : แล้วตกลงแม่คุณว่าอย่างไร บอกผมได้มั๊ย
ยูจิน หลบสายตาของ จุนซาง
ยูจิน ไม่อาจบอก จุนซางได้อย่างสบายใจ มันเป็นเรื่องเหลือเชื่อ แต่ก็ทำให้คนฟังจำต้องเชื่อ
ยูจิน เดินเลี่ยง จาก จุนซางออกมา แต่ จุนซาง ก็เดินตามมา
จุนซาง : ท่านบอกว่า เราแต่งงานกันไม่ได้ใช่ไหม
จุนซาง เดินมาจนเคียงข้าง ยูจิน : ยังงั้นใช่มั๊ย
จุนซาง : ไม่เป็นไร ผมก็คิดไว้แล้วล่ะ งั้นจะให้ผมบอกอีกเหตุผลเอามั๊ยล่ะ หือ...
ยูจิน หันไปมอง จุนซาง
จุนซาง : มันคือคำยืนยันจากผมว่า เราจะฟันฝ่าอุปสรรคไปด้วยกัน ไม่ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร เรา ก็จะอยู่ด้วยกัน ยังไงล่ะ ดีมั๊ย





ยูจิน : จุนซาง
จุนซาง หันมา
ยูจิน : คือแม่ฉันบอกว่า....ยูจินพูดต่อไม่ออก
จุนซาง : บอกว่าอะไรเหรอ
ยูจิน : เมื่อ สองสามวันก่อน คุณแม่เธอไปหาท่านที่บ้าน
จุนซาง แปลกใจ : แม่ผมเหรอ ท่านไปที่นั่นทำไม
ยูจิน : รู้มั๊ย มีผู้หญิงคนหนึ่งที่แม่ฉันเคยอิจฉาเขามากๆเลย เขาน่ะทั้งสวยและก็มีความสามารถ แม่ฉันเทียบไม่ติดเลย แต่ว่าเขามาหลงรัก คุณพ่อฉันมากเลย คุณแม่ฉันจึงเจ็บปวด และเขาก็คือ คุณแม่ ของ เธอนั่นเอง
จุนซาง ยิ่งแปลกใจ : เหรอ
ยูจิน : คุณแม่เธอและคุณพ่อฉันเคยหมั้นกัน และนั่นคือเหตุผลที่ท่านจะไม่มีวันยอมให้ฉันกับเธอได้แต่งงานกันเด็ดขาด
จุนซางคิดหนัก
ยูจิน : แล้วเราควรทำอย่างไรดี
จุนซาง ไม่มีคำตอบให้ ยูจิน




ทั้งคู่ จูงมือกันกลับห้องพัก
ยูจิน เปิดประตูห้อง
จุนซาง : ยูจิน ทุกอย่างจะต้องผ่านไปด้วยดี ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเราได้ และก็ไม่ต้องคิดมากหรอกนะ ยังไงเสีย ผมก็จะอยู่เคียงข้างคุณ โอเต้
ยูจิน น้ำตาคลอ แล้วหยาดน้ำตา ก็รินร่วงลงมา พยักหน้ารับคำทั้งน้ำตา : ค่ะ ตกลงค่ะ
ยูจิน เบี่ยงตัวจะเข้าห้อง จุนซาง คว้าแขน ยูจินไว้



จุนซาง เคลื่อนตัวเข้าไปใกล้ ยูจิน เอื้อมมือไปลูบแก้มของ ยูจิน เบา ๆ แล้ว ใช้นิ้วมือ ปาดไล้เช็ดน้ำตาให้ ยูจิน
ยกอีกมือขึ้น แตะที่ไหล่ของ ยูจิน ยืนมอง ยูจิน นิ่ง อย่างชั่งใจ ยับยั้งใจตัวเอง
ดวงตาของ จุนซาง เผยให้เห็นดวงใจที่ปรารถนา อย่างรุ่มร้อนและจริงใจ จิตใจ ของ จุนซาง และ ยูจิน เริ่มหวั่นไหว

ยูจิน มอง สบตา จุนซาง แน่นิ่ง
ทว่าความปรารถนาอันรุ่มร้อนนี้ ก็จบลงเพียงนี้ ทั้งสองไม่อาจทำตามใจปรารถนาได้

แล้ว ยูจิน ก็ก้าวเข้าไปในห้อง เปิดไฟ ภายในห้องสว่าง ยูจิน ยืนนิ่งอย่างเงียบงันพิงผนังห้อง ตรงหน้าประตูนั่นเอง
จุนซาง ก็ ยืนนิ่ง หายใจหนักด้วยความปรารถนาอยู่ที่หน้าห้องยูจิน อยู่อีกแสนนาน


ยงกุ๊ก ถามจินซุก ที่มาที่คลินิคสัตว์แพทย์ ว่า: ตกลงพวกเขาจะแต่งงานกันจริงๆน่ะเหรอ กะแล้วเชียวว่าซักวันพวกเขาก็คงจะแต่งงานกันจนได้ แต่ฉันก็คงดีใจได้ไม่เต็มที่หรอกนะ เพราะฉันยังห่วง ซังฮวก น่ะ
ซังฮวก เดินเข้ามาพอดี แต่ จินซุก และ ยงกุ๊ก ไม่เห็น
ซังฮวก ถามว่า: ทำไมต้องห่วงฉัน เราน่าจะดีใจกับเขา
ซังฮวกก นั่งลง ถามซ้ำว่า : ยูจิน กับ จุนซาง จะแต่งกันแล้วเหรอ
จินซุก : ก็คงอย่างนั้น แต่ยังไม่ได้กำหนดวันหรอก
ซังฮวก : นั่นสินะ ไม่งั้นฉันต้องเป็นแรกที่รู้ ฉันน่ะดีใจกับพวกเขาจากใจจริง
จินซุก เหลือบตามอง ยงกุ๊ก ยงกุ๊ก ได้แต่ถอนใจ




จุนซาง นอนหลับฝัน อย่างที่เคยฝัน ภาพขาวดำใบนั้น
ภาพที่ฉีกขาด ของตัวเอง
และภาพที่สมบูรณ์ครบ 3 คนที่บ้าน ยูจิน
ภาพที่จุนซาง วิ่งออกมาจากบ้านของ ยูจิน
จุนซาง ผวา ลุกขึ้นมานั่งเหมือนที่แล้วมา



รุ่งเฃ้า จุนซาง เอามือโอบไหล่ พา ยูจิน เดินไปขึ้นรถ
ยูจิน : เราจะไปไหนกันคะ
จุนซาง ทำท่าทางมีลับลมคมในอีกแล้ว ตอบ ยูจิน ว่าขึ้นรถสิ
ยูจิน ก็ว่าง่าย แต่ก็ถามซ้ำว่า : เราจะไปไหนกันเหรอ
จุนซาง : ความลับ
ยุจิน : เดี๋ยวนี้ความลับ เยอะจังนะ แต่ก็ยิ้มหวานให้ จุนซาง




จุนซาง ขับรถ ไปจอดที่หน้าร้านถ่ายรูป
จุนซาง : ลองคิดดูสิ ผมกับคุณไม่มีรูปคู่กันเลย
ยูจิน : นั่นสิ เธอหายไปตั้ง สิบปี ฉันยังเสียดายที่ไม่มีรูปเธอเลย
ยูจิน มองไปที่ร้านถ่ายรูป : แล้วเราจะถ่ายเนื่องในโอกาสอะไรล่ะ
จุนซาง : ของขวัญไง
ยูจิน ทวนคำ : ของขวัญ
จุนซาง : ฮื่อ คงไม่มีทางสุขใจได้มากกว่านี้ งั้นก็ควรถ่ายรูปไว้
ยูจิน ยิ้ม จุนซาง ก็ยิ้ม ทำท่าผายมือไปที่ร้าน : จุง ยูจิน เชิญครับ
ยูจิน : ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ คุณ คัง จุนซาง




ในร้านถ่ายรูป
ช่างภาพ ตั้งกล้อง ไปที่ จุนซาง และ ยูจิน ที่นั่งคู่กัน : แหม คุณสองคนนี่ดูดีมากเลย คุณผู้หญิงเอียงหาคุณผู้ชายซักนิดได้มั๊ยครับ
ยูจิน เอียงตัวเข้าหา จุนซาง
ช่างภาพ ส่วนคุณผู้ชายอยู่นิ่งๆ แบบนั้นนะครับ คุณ ดูไม่เหมือนพี่น้อง กำลังจะแต่งงานกันเหรอครับ
จุนซาง : แล้วเราดูเหมือนอะไรล่ะครับ
ช่างภาพ : คนที่ถามแบบนี้นะครับ ถ้าหากไม่แต่งงานแล้ว และถามเพื่อให้ confirm ก็ต้องมีความรักที่มีอุปสรรค หรือว่ามีเสียงคัดค้านจากคนรอบข้าง ของคุณแบบไหนล่ะครับ
จุนซาง เหลียวไปทาง ยูจิน กระซิบ กับ ยูจินว่า : เขาดูเก่งจริงๆ ว่ามั๊ย




ช่างภาพ : ช่วงเวลานี้จะต้องอยู่ตลอดไป แหมคุณสองคนนี่หน้าเหมือนกันจริงๆ ต้องกำลัง อินเลิฟแน่เลย
จุนซาง หันมามอง ยูจิน และ ยูจิน ก็หันไปมอง จุนซาง
ช่างภาพ : เอ้าพร้อมนะครับ ผมจะถ่ายแล้วนะครับ คุณผู้หญิง ผมจะถ่ายแล้วนะครับ เอียงเข้าหากันหน่อยครับ
ช่างถ่ายภาพคู่
แล้ว ก็ โคลส ภาพไปเรื่อยๆ จุนซาง ที่ยิ้มอย่างเหงาๆ
และ ยูจิน ที่พยายามยิ้ม แต่น้ำตากลับเอ่อขึ้นมา จนภาพ ของ ยูจิน มีน้ำตาขังเต็มดวงตา




เมื่อกลับมาที่สกีรีสอร์ต

ยูจิน : ทำไมไม่บอกฉันล่ะว่าคุณจะไปโซล
จุนซาง : ก็กำลังจะบอกอยู่นี่ไง พอดีมีงานที่ต้องเข้า ออฟฟิศหน่อย
ยูจิน : คืนนี้จะกลับมามั๊ย
จุนซาง : ผมจะกลับมาตอนค่ำๆ
ยูจิน : งั้นฉันไปกับเธอด้วยดีมั๊ย
จุนซาง : แต่คุณต้องทำงานนะจ๊ะ คุณ คือ จุง ยูจิน จาก Polaris นะ
ยูจิน : งั้นเธอรีบกลับมานะ
จุนซาง : แน่นอนผมจะรีบกลับ
ยูจิน พยักหน้า โอเค
ยูจิน ขยับตัว แล้วหันมาอีก : เออนี่
จุนซาง : หือ
ยูจิน : เธอต้องรีบกลับมาภายในวันนี้นะ
จุนวาง ยิ้มปลอบใจ ยูจิน : ได้ ผมจะกลับมาภายในวันนี้




ยูจิน พยักหน้า เปิดประตูลงจากรถ ยกมือโบกอำลา จุนซาง จุนซาง ยกมือโบกตอบ แล้วถอยรถออกไป
ยูจิน ยังยืนที่เดิม รอจน จุนซาง ไป ยูเทริร์น รถ กลับมาอีกที ทั้งคู่ ต่างโบกมือให้แก่กันอีกครั้ง
ยูจิน มองตามขณะที่ จุนซาง ขับรถห่างออกไปเรื่อยๆโดยไม่ละสายตา ส่วน จุนซาง ก็มองกระจกหลังไปที่ ยูจิน จน ยูจิน ตัวเล็กลงเรื่อยๆ กลายเป็นจุดเล็ก ๆ จุดหนึ่ง
ยูจิน เกิด ความรู้สึกประหลาด ที่อยากไปโซล กับจุนซาง แม้จะรู้ดีว่าทำอย่างนั้นไม่ได้ แต่มันเป็นความรู้สึกที่บังเกิดขึ้นมาในขณะนั้น




จุนซาง เข้าไป เซ็นต์ เอกสารที่บริษัมมาเซี่ยน
ซังฮวก ไปหา ที่บริษัท
จุนซาง ลุกขึ้น ยืนรับด้วยความแปลกใจ
ซังฮวก ถามว่า : ว่างรึเปล่า ไปดื่มกันไหม
จุนซาง และ ซังฮวก ไปดื่มด้วยกัน
ซังฮวก : ฉันยินดีด้วยนะ ฉันได้ยินว่านายกำลังจะแต่งงาน ฉันอยากเป็นคนแรก ที่ได้ร่วมยินดีกับนาย ถึงได้มาที่นี่
จุนซาง : ซังฮวก
ซังฮวก : ฉันพูดจริงๆนะ
จุนซาง : ขอบคุณมากจากใจจริง
ซังฮวก : นายยังรักษาสัญญาใช่มั๊ย ห้ามทำเขาร้องไห้
จุนซาง : ไม่รู้สิ ฉันไม่แน่ใจ ฉันทำเขาร้องไห้ทุกวันเลย
ซังฮวก : หมายความว่ายังไง
จุนซาง : แม่ฉัน กับแม่ของ ยูจิน คัดค้านไม่ให้เราแต่งงานกัน พวกเขาเป็นญาติผู้ใหญ่ ที่ ยูจิน และ ฉันมี แต่พวกเขา คัดค้านกันเสียงแข็ง
ซังฮวก : พวกเขาคัดค้านเหรอ ทำไมต้องคัดค้านด้วย
จุนซาง : คุณพ่อนายคงไม่ได้บอกนาย ไม่ใช่แค่พ่อของนายและแม่ของฉันที่เป็นเพื่อนกันเท่านั้น พ่อของ ยูจิน ก็เป็นเพื่อนของพวกเขาด้วย ทีนี้แม่ฉัน กับพ่อของ ยูจิน เคยหมั้นกันครั้งหนึ่ง
ซังฮวก : ฉัน นาย และก็ ยูจิน และพ่อแม่เรา ช่างบังอิญ ซะจริงๆเลย
จุนซาง : มันช่างบังอิญ จริงๆ เลย นั่นนะ สิ
ซังฮวก : ก็หนีไปด้วยกัน สิ ถ้าฉันเป็นนายฉันคงหนี ถ้าหาก ยูจิน เขารักฉัน เขาก็คงไม่สนใจใครทั้งนั้น ฉันคงพาเขาหนีไปแล้ว
จุนซาง หันมามอง ซังฮวก : เราควรหนีดีมั๊ย แต่ว่าฉันก็ไม่รู้ทำไม ฉันรู้สึกกลัวเหลือเกิน เหมือนมีอะไรคอยไล่ตามหลัง ถึงแม้เราจะหนี ไม่รู้ทำไม
เมื่อออกมาข้างนอก สองคนพากันเดินไปตามถนน
จุนซาง : เราเป็นเพื่อนกันแล้วใช่มั๊ย
ซังฮวก ยื่นมือขวาออกไปรอ จุนซาง ทั้งคู่ จับมือกัน
จุนซาง : มันตั้ง สิบปี นานมากเลยนะ
ซังฮวก ยิ้มให้ : อย่าพากันหนีเลยนะ พวกเขาต้องอนุญาต แน่ ใจเย็นๆ พวกเขาต้องใจอ่อนแน่ ให้มีคนร่วมอวยพรในงานแต่งงาน นั่นแหละดีที่สุดแล้ว
จุนซาง : ได้ ขอบคุณมาก
ซังฮวก : ฉันไปนะ บายบายนะ
ซังฮวกเดินออกไป แล้วหันมาใหม่ : นี่ คัง จุนซาง ถึงแม่นายจะคัดค้านพวกนาย แต่ว่านายก็ต้องขอบคุณท่านนะ
จุนซาง ยิ้มเศร้าๆ : ทำไมเหรอ
ซังฮวก : ถามได้ ถ้าแม่นายแต่งงานกับ พ่อ ของ ยูจิน นาย กับยูจิน คงไม่มีทางได้รักกันหรอก
จุนซาง ยิ้มเศร้ากว่าเดิม
ซังฮวก พูดต่อ : พวกนายสองคนก็คงจะเป็นได้ แค่พี่น้องกัน นายถึงควรจะดีใจไงล่ะ ฉันไปนะ



คำพูดของ ซังฮวก ทำให้ จุนซาง ยืนอยู่กับที่ตรงนั้น ด้วยความเครียด และยิ่งกังวลหนักขึ้น
จุนซาง นึกออกแล้วว่า สิ่งที่เขากังวลมาตลอดนั้นคืออะไร จุนซาง รู้สึกราวกับว่าโฉมหน้าที่แท้จริงของข้าศึก ที่แอบซุ่มโจมตีเขาเป็นอย่างไร แล้วจุนซาง ก็รู้สึก สะพรึงกลัวข้าศึกนี้ ขึ้นมาทันที
จุนซาง เดินไปตามท้องถนน คิดถึงคำพูด ของ ยูจิน : เพราะคุณแม่เธอ และ คุณพ่อ ฉัน พวกท่านเคยหมั้น กันมาครั้งหนึ่ง
จุนซาง เคยถาม แม่ ว่า : ใครคือพ่อผม
แม่บอกว่า : เขาตายไปแล้ว พ่อของลูกเขาตายไปแล้ว เขาทิ้งแม่ไป เขาลืมแม่ไปแล้ว
และ ที่ ยูจิน บอกว่า : พ่อของฉันตายไปนานแล้ว

ยูจิน นั่งมองภาพ ที่แม่ให้ในวันก่อน

จุนซางเกิดความรู้สึกทั้งกังวลและหวาดกลัว กลางคืนนี้ช่างยาวนานเหลือเกิน กระทั่งความมืดค่อยๆล่าถอยไป จุนซาง รีบไปยังที่แห่งหนึ่ง คือ ห้องทำงาน ของ อาจารย์คิม



อาจารย์ คิม ยังมาไม่ถึงที่ทำงาน จุนซางเข้าไปในห้อง เดินไปดึงมู่ลี่ให้ เปิดรับแสงสว่าง จุนซาง เดินผ่านชั้นวางหนังสือ เห็น รูป อาจารย์ คิม ถ่ายคู่กับ ซังฮวก จุนซางหยิบภาพนั้นขึ้นมาดู ก็มีสิ่งของ หล่นร่วงลงมา ตกลงที่พื้น จุนซาง วางรูปลงที่เดิม และก้มลงหยิบ สิ่งที่ตกอยู่ที่พื้น เป็นภาพ ที่คว่ำหน้า เมื่อ จุนซาง หงายขึ้น มา ก็เป็น รูปเดิม ที่เคยเห็นที่บ้าน ยูจิน ภาพ ของ สามเพื่อนรัก ชาย สอง หญิง หนึ่ง นั่นเอง จุนซางเหมือนถูกทุบที่ท้ายทอยอย่างรุนแรง


จุนซาง เดินออกจากห้อง ก้าวไปตามระเบียงทางเดินด้วยขาที่สั่นเทา เหมือนเดินอยู่ในอุโมงค์ ที่มืดมิด และยาวไกล เหมือนไม่มีที่สิ้นสุด
จุนซาง ไปนั่งคอยแม่ ลุกขึ้นยืนอย่างร้อนใจ ที่เห็นคัง มุยฮี ก้าวเข้าประตูมา

ที่สกีรีสอร์ต

จุงอา และ ยูจิน ปรึกษางานกัน
แล้ว จุงอา ก็ถาม ยูจินว่า : นี่ยังติดต่อ จุนซางไม่ได้เหรอ
ยูจิน อึกอัก
จุงอา : เขาไม่เป็นไรหรอกน่า เขาโตแล้ว เดี๋ยวเขาก็มา ไปกันเถอะ
จุงอา และยูจิน ออกไปเดินที่ลาน
จุงอา : เฮ้อ..พอเสร็จงานที่นี่ก็ต้องกลับโซลแล้ว อาจจะไม่ได้เห็นหิมะอีกแล้ว
ยูจิน : นั่นสิ อาจเป็นครั้งสุดท้ายของปีนี้ ที่จะได้เห็นหิมะ
จุงอา : ปีหน้า ก็ตกอีกละน่า
ยูจิน เสียงเศร้า : แต่ก็เป็นครั้งสุดท้ายสำหรับปีนี้อยู่ดีนั่นแหละ
จุงอา : เฮ้อ.. ฉันก็ชักเริ่มเบื่อหิมะซะแล้วละ
ยูจิน : อีกไม่นานมันก็คงละลายหมดใช่มั๊ย
จุงอา : ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ
ยูจิน : แต่ฉันว่า จุดจบมันมักจะเศร้าเสมอ จริงมั๊ยละฮี
จุงอา และ ยูจิน กลับเข้ามาในตัวอาคาร ยูจิน ให้ จุงอา ขึ้นห้องไปก่อน จุงอา เข้าใจดีว่า ยูจิน จะรอ จุนซาง นั่นเอง
ยูจิน นั่งลง ที่เก้าอี้ ริมห้อง ลอบบี้ แล้วเปลี่ยนใจ เดินไปที่บริเวณ รถ ทำหิมะ




จุนซาง ไม่ได้ติดต่อมาหลายวันแล้ว นับแต่บอก ยูจินว่า จะรีบกลับมา
จุนซางเงียบหายไป ยูจินโทรเข้ามือถือก็ไม่ติด
จุนซาง ปล่อยให้ ยูจิน หนาวสั่นด้วยความไม่สบายใจ ท่ามกลางอากาศปลายฤดูหนาวเพียงลำพัง ไม่ยอมส่งข่าวคราวมาเลย
ยูจิน คิดถึง จุนซาง ตลอดเวลา ไม่อยากพรากจาก จุนซาง จุนซาง จากไปนานๆ ยูจินไม่สบายใจเลย

ยาม ยูจิน นอนก็เป็นห่วงว่า โทรศัพท์จะดังขึ้น จึงกำโทรศัพท์ ไว้แน่นแม้ยามนอน หากได้ยินเสียงเปิดประตู ก็คิดว่า จุนซาง กลับมาแล้ว ก็จะรีบหันไปดู
ยูจิน กลัวเหลือเกินว่า จุนซาง จะหายไปอีก ยูจิน อยากร้องไห้ แต่ก็ร้องไม่ออก กลัวว่าจะทำให้ จุนซาง หายไปจริงๆ และอยู่ห่างไกลออกไปอีก
จุนซาง เธออยู่ไหนนะ เธออยู่ไหน



ยูจิน แว่วเสียง มินฮุง ที่เคยบอกว่า : อยากร้องไห้ ใช่มั๊ย ตรงนี้ไม่มีใครได้ยินหรอก ร้องดังแค่ไหนก็ได้
แล้ว ยูจิน ก็ มองเห็น จุนซาง ที่เดินอยู่ในบริเวณนั้น ยูจิน เดินเข้าไปหา ส่งเสียงเรียก จุนซาง
จุนซาง หันมาตามเสียงเรียกของ ยูจิน ใบหน้าเศร้าเหลือเกิน
ยูจิน : กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่
จุนซาง : เมื่อกี้นี้
ยูจิน รู้ดี ว่า จุนซาง โกหก แต่แสร้งทำเป็นไม่รู้
ยูจิน : เธอมายืนตรงนี้ เพราะอยากจะร้องไห้เหรอ
จุนซาง : เปล่าหรอก ผมไม่มีเรื่องเศร้าต้องร้องไห้นี่
สีหน้าของ จุนซาง เศร้าโศกออกปานนั้น แต่ยังปากแข็งว่าไม่เป็นไร หัวใจของ ยูจิน พลอยเศร้าไปด้วย
ยูจิน : อะไร ท่าทางเธอแปลกๆ มีเรื่องอะไรเหรอ
จุนซาง : เปล่านี่
ยูจิน : งั้นมีเรื่องอะไรล่ะ
จุนซาง : คงเป็นเพราะหนาวมั้ง แล้ว จุนซาง ก็ยกมือขึ้นกอดอก
ยูจิน : ไม่เชื่อ ฉันเป็นห่วงเธอนะ
จุนซาง : ขอโทษนะ
จุนซาง มอง ยูจิน อัดอั้นตันใจ ไม่รู้จะบอกจะพูดอย่างไร ได้แต่เดินเข้ามาดึง ตัว ยูจิน ไปกอดแนบอก
จุนซาง ได้แต่ น้ำตาไหล


หัวใจของจุนซางเต้นอย่างอ่อนแรง ไม่รู้เพราะเหตุใด ยูจิน รู้สึกว่า จุนซาง ช่างอยู่ห่างไกลเหลือเกิน หัวใจที่เต้นอย่างอ่อนล้าของ จุนซาง คล้ายกับว่า พร้อมจะหยุดเต้นได้ทุกเวลา แม้จะคิดถึงกันมากเพียงไร แต่ทั้งสองก็ตกอยู่ในความคิดที่เจ็บปวดไม่เหมือนกัน ยูจิน รุ้สึกว่า จุนซางเจ็บปวดกับเรื่องที่ต่างไปจากเธอ จุนซาง เก็บงำ เรื่องที่ทำให้ จุนซางต้อง เจ็บปวด ยูจิน และ จุนซาง รักกันด้วยความร้าวรานใจ หากนี่เป็นการลงโทษของฟ้าดิน ก็นับว่า เป็นการลงโทษที่รุนแรงเกินไป



รุ่งเช้า
จุนซาง และ ยูจิน ทานอาหารเช้าด้วยกัน
จุนซาง : นี่เรามาแต่งงานกันวันนี้เถอะ
ยูจิน ชะงักถ้วยกาแฟที่กำลังยกขึ้นดื่ม วางถ้วยกาแฟลงถามว่า : ล้อเล่นใช่มั๊ยเนี่ยะ
จุนซาง : เปล่า
ยูจิน : จุนซาง
จุนซาง : มาแต่งงานกันวันนี้ แต่งกันแค่ สองคน
ยูจิน : คุณนี่แปลกจริงๆแหละ ทำไมจู่ๆ มาชวนกันแบบนี้
จุนซาง : ผมแค่ไม่อยากรออีกแล้ว
ยูจิน : หรือเป็นเพราะเธอโกรธ ที่แม่เราคัดค้าน
จุนซาง : เปล่าหรอก
ยูจิน : งั้นทำไม
จุนซาง : เพราะผมต้องการคุณ เดี๋ยวนี้เลย
จุนซาง : ไง คุณจะแต่งกับผมมั๊ย ถึงแม่ผมจะคัดค้าน
ยูจิน : แต่ง
จุนซาง : และถึงแม้แม่คุณจะคัดค้าน คุณจะแต่งมั๊ย
ยูจิน นิ่ง ครู่หนึ่ง ก็พยักหน้า
จุนซาง : ผมเองก็เหมือนกันนะ ไม่ว่ายังไง เราก็ต้องแต่งกันอยู่แล้ว เราไม่ควรกลุ้มใจรออยู่แบบนี้ เรารอมาตั้ง สิบ ปี แล้วนะ
ยูจิน : จุนซาง
จุนซาง : ผมไม่อยากรอแล้ว แต่งงานกันเถอะ
ยูจิน นิ่งคิด
ยูจิน กังวลใจ กลัดกลุ้มกับ เรื่องของ จุนซาง จุนซาง กำลังวิตก กังวล ด้วยเรื่องอันใดกันแน่ ทำไมสีหน้าของ จุนซาง จึงหม่นหมองเช่นนี้
จุนซาง และ ยูจิน รักกันมิใช่หรือ แค่นี้ก็พอแล้วนี่ มันน่าจะเป็นเช่นนั้น ยูจิน รัก จุนซาง และ จุนซาง รัก ยูจิน แค่นี้น่าจะพอแล้ว ทว่าความรัก ของเธอ และ จุนซาง ดำเนินมาจนถึงขั้นนี้แล้ว แต่กลับไม่สามารถจัดการปัญหาทั้งหมดได้ ยูจิน รู้สึกไม่สบายใจอย่างยิ่ง



จุงอา ถาม ยูจินว่า ทำไม จุนซาง ถึงกลับมาช้า
ยูจิน : ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน
จุงอา : นี่เธอต้องหัดเป็นใหญ่ก่อนจะแต่งงานนะ
ยูจิน ยิ้มเฝื่อนๆ กับคำแนะนำนี้
จุงอา : มีเรื่องอะไรรึเปล่า ดูท่าเขาแปลกๆ นะ
ยูจิน : ไม่รู้สิ คงเป็นเพราะคุณแม่เขาละมั้ง
จุงอา : แม่ใครเล่า
ยูจิน : ทั้งแม่ฉัน และแม่ของ จุนซาง ด้วยแหละ พวกท่านทั้งสองคัดค้านไม่ยอมให้เราแต่งงานกัน จุนซาง คงจะกลุ้มใจ
จุงอา : แล้วไง เขาจะไม่แต่งเหรอ
ยูจิน ส่ายหน้า : เปล่าหรอก แต่ตรงกันข้าม เขาอยากแต่งเดี๋ยวนี้เลย
จุงอา พนักหน้า : ก็แปลว่า เขาต้องการเธอมากเลย แต่งซะสิ ก็ แต่งกับเขาเสียสิ ไม่เห็นจะเรื่องใหญ่ มันก็แค่เป็นการประกาศว่า เราจะอยู่กับคนที่เรารัก แค่ เธอสองคนรักกันก็พอแล้ว พิธีรีตรองมันไม่สำคัญหรอกนะ ถึงแม้แม่ของเธอจะคัดค้านก็ช่างสิ รีบ ๆ แต่งกับเขาเสียเถอะ
ยูจิน นั่งคิด
จุงอา : เธอรักเขามั๊ยล่ะ
ยุจิน มองหน้า จุงอา
จุงอา : นี่แหละคำตอบ




จุนซาง นั่งหน้าขรึมเศร้า ปวดร้าวหัวใจ นึกถึงตอนไปห้องทำงานของอาจารย์คิม ที่มีรูป หล่นลงมาจากหลังภาพ อาจารย์คิม ถ่ายคู่ กับซังฮวก
และภาพของจุนซาง เมื่อ สิบปีที่แล้ว ที่บ้านของ ยูจิน มี ยูจิน ฮีจิน และ จุนซาง ดูภาพในอัลบั้ม
จุนซางถามว่า : ไปเอารูปนี้มาจากไหนน่ะ
ยูจิน ตอบว่า : รูปพ่อของฉันเอง เธอรู้จักพ่อของซังฮวก ใช่มั๊ยล่ะ พวกเขาเป็นเพื่อนกันสมัยเรียนน่ะ ผู้หญิงในรูปนี้สวยมั๊ยล่ะ
จุนซาง เอารูป ที่ตัวเองมี แต่ ฉีกขาด ไม่มีภาพพ่อของยูจิน ขึ้นมาวางทาบใกล้ๆ
ยูจิน พูดต่อว่า : แม่ฉันบอกว่า พวกเขาเป็นแค่เพื่อนกันเฉยๆ แต่ฉันว่าต้องเป็นมากกว่านั้น เขาควงแขนกันด้วยมั้ง ยังกับเป็นแฟนกันแน่ะ
มีภาพ จุนซาง วิ่งออกมาจากบ้านของ ยูจิน
และ วันก่อนนี้ที่ จุนซางไปหาแม่
จุนซาง : พ่อผมคือใครครับ
แม่ยกถ้วยกาแฟขึ้นดื่ม ไม่ตอบอย่างเคย
จุนซาง : พ่อผม คือ จุง ฮุนโซ ใช่มั๊ย ( จุง ซินเจา )
แม่ตะลึง
จุนซาง : แม่ครับ พ่อของผม คือพ่อของ ยูจิน ใช่มั๊ย
แม่ อึกอัก แล้ว หลบตาของ จุนซางบอกแค่ว่า : แม่ขอโทษนะจุนซาง
จุนซาง นั่งคิด แล้วหลับตาลง
ความรู้สึก ของ จุนซาง ที่รัก ยูจิน ที่แท้นี่เป็นเพราะความสัมพันธ์ทางสายเลือดอย่างนั้นหรือ เสียงร่ำร้องในใจของ จุนซาง ทำให้ จุนซาง เอง ปวดร้าวใจเหลือเกิน




มีเสียงรูดม่าน แสงสว่างกระจายกันเข้ามาในห้อง
และมีเสียงของ ยูจิน : ปิดประตูห้องทำอะไรอยู่คนเดียว
จุนซาง เงยหน้า มอง ยูจิน ที่เข้ามายืนตรงหน้า และยื่นมือมาจับมือ จุนซาง ไว้ ยิ้มให้และบอกว่า ออกไปสูดอากาศกันดีกว่า
ยูจิน และจุนซาง ออกไปเดิน ลุยหิมะ แล้วไปหยุดยืน บนยอดเขา ทั้งสองคนมองลงไปเบื้องล่างยังมีหิมะเกาะอยู่ตามยอดไม้
ยูจิน : ที่นี่สวยดีเนอะ ว่ามั๊ย
จุนซาง : ใช่สวยมากเลย
ยูจิน : จุนซาง
จุนซางหันไปทาง ยูจิน
ยูจิน : เธอพูดจริงๆหรือเปล่าที่จะขอฉันแต่งงาน คงไม่ได้พูดจริงใช่มั๊ย ฉันนึกว่าเธอพูดจริงฉันเก็บเอาไปคิดด้วยนะ
จุนซาง : ฉันพูดจริง
ยูจิน : แต่ว่าถ้าเราแต่งงานกันแค่สองคน แล้วใครจะยืนยันว่าเราแต่งงานกันแล้วน่ะ ไม่ต้องมีพยานเหรอ
จุนซาง : ไม่ต้องมีพยานหรอกนะ เราเป็นพยานของกันและกัน
ยูจิน : ก็ได้ งั้นเรามาแต่งงานกันเถอะ
จุนซาง ดึงตัว ยูจิน เข้ามากอด




ซังฮวก กลับมาบ้าน ตั้งใจจะไปหา อาจารย์คิม แม่บอกว่าอยู่ในห้องหนังสือ จึงตามไปที่ห้องหนังสือ กำลังจะเคาะประตูห้อง ก็ได้ยินเสียงพ่อ กำลังพูดโทรศัพท์ : เราจะปล่อยให้ จุนซาง กับ ยูจิน แต่งงานกันไม่ได้ ผมรู้ว่าคุณคงยิ่งลำบากใจกว่าผมหลายเท่านัก แต่ว่า ยังไงก็ต้องไปหาพวกเขาที่สกีรีสอร์ต โน่น

ซังฮวก เปิดประตูฟังการสนทนาพอพ่อวางโทรศัพท์ ก็เดินไปหน้า อาจารย์คิม : ทำไมพ่อต้องขัดขวางไม่ให้พวกเขาแต่งงานกันละครับ เพราะผมเหรอ เพราะผมเลิกกับ ยูจิน เหรอครับ พ่อครับ ผมบอกแล้วว่า ผมไม่เป็นไร ผมก็ลำบากใจที่ต้องปล่อยเขาไป แต่พ่อไม่จำเป็นต้องไปยุ่งเกี่ยวด้วยนี่ครับ

ซังฮวก เซ้าซี้ หาเหตุผล กับพ่อ จนในที่สุด พ่อก็คิดว่า ปิดบัง ซังฮวก มันก็ไม่มีประโยชน์ ถึงแม้แม่ของ ยูจินจะไม่รู้เหตุผล ที่ พ่อคัดค้านการแต่งงาน แต่ขอให้ ซังฮวก ต้องสัญญา ว่าจะขัดขวาง จุนซาง และ ยูจิน ให้ได้
และบอกว่า จุนซาง เป็นลูกชาย ของ จุง ฮุนโซ ( จุง ซินเจา) จุนซาง และ ยูจิน เป็นพี่น้องกัน
ซังฮวก งง พ่อกำลัง พูดเรื่องอะไรกันนี่ ซังฮวก นึกว่าตัวเองฟังผิด แต่พ่อหน้าสลดเหลือเกิน

ซังฮวกต้องฝืนใจมากมายเพียงไร กว่าจะปล่อย ยูจินออกไปได้ ตอนนี้ ยูจิน จะต้องเจ็บปวดกับความรักอีกครั้ง พอนึกขึ้นมา หัวใจของ ซังฮวก ก็แทบแหลกสลาย เรื่องราวจะเป็นแบบนี้ไม่ได้

ซังฮวก วิ่ง ออกมาจากบ้าน ตรงไปที่รถ รีบขับไปสกีรีสอร์ต จิตใจ ซังฮวก ร้อนรุ่มไปตลอดทาง ไม่รู้ว่าตนเองรู้สึกอย่างไร คิดอะไรอยู่ จึงรีบไปหา ยูจิน แบบนี้ ซังฮวก รู้แต่เพียงว่า จะต้องแยก ยูจิน ออกจาก จุนซางให้ได้ ซังฮวก กลัวว่า ยูจิน จะเจ็บปวดอีก




ที่สกีรีสอร์ต
จุนซาง เปลี่ยน ชุด เป็นสวมสูท เตรียมตัวไปเข้าพิธี
ยูจิน ก็เปลี่ยนเป็น ชุด เจ้าสาวสีขาว ที่ จุงอา เป็นคนไปหามาจากโซล นั่นเอง
ยูจิน สวมเพียง สายสร้อย Polaris อย่างเดียวเท่านั้น
( ขอมอบภาพ ที่ ยงจุน ถอดเสื้อ เปลี่ยนเสื้อ เป็นพิเศษ เลยนะคะ)




ซังฮวก ขับรถมาถึง สกีรีสอร์ต พอถึงก็รีบวิ่งเข้าไปในตัว เทาเวอร์






ซังฮวก ขับรถมาถึง สกีรีสอร์ต พอดี รีบวิ่งเข้าไปในตัว เทาเวอร์



ที่โบสถ์
จุนซาง จุดเทียนที่หน้าแท่น บูชา
และยืนรอ ยูจิน หน้าตาเศร้า ขรึม ไม่สบายใจเลยแม้แต่น้อย




มีเสียงประตูโบสถ์ เปิดออก ยูจิน ในชุดเจ้าสาว แต่ สวมเสื้อคลุมมาด้วย ค่อยๆ เดินเข้ามา
จุนซาง หันไปมอง
เมื่อเข้ามาใกล้
จุนซาง ก็ เดินออกไปรับ จับมือ ยูจิน เดินมาที่หน้าแท่นพิธี




จุนซาง และ ยูจิน จับมือกันไว้



จุนซาง มอง ยูจิน หน้าตาหม่นหมอง เศร้าโศก
ได้แต่คร่ำครวญอยู่ภายในใจ ในขณะนั้นว่า พระผู้เป็นเจ้า อภัยให้ลูกด้วย





Scene-17: Obstacles

•Obtain consent:

Jun-sang : Mother ... I would like to marry Yoo-jin. Please, allow us to get married.
Yoo-jin : Mom, please ... Allow us to get married.
Jun-sang : I'm confident that I can make her happy. Please, give us your approval.
Mother of Yoo-jin : This is all so sudden ... I'm all too unfamiliar with this.
Yoo-jin : Mom.
Mother : Please leave now.
Jun-sang : I understand that you might not have the highest opinion of me. I gave Yoo-jin such a hard time. But I'll try. I'll try ... So ...
Mother : It's nothing like that. It's not that simple. I'll tell Yoo-jin everything, so please leave now.

o
•The first dinner

: Yoo-jin : Let's do everything together from now no. Let's watch everything together, think together, feel together ... Let's be together until the end ... OK?

•
•Division by Toss:

•Yoo-jin : A long time ago, I saw a movie, and they divined whether they would get married or not by flipping a coin. If it was heads, it meant they would get married, and it was tails it meant they couldn't.
Jun-sang : So? What happed in the movie?
Yoo-jin : They got heads and they got married.
Jun-sang : You want to try it, too?
Yoo-jin : I'm lucky, so I'm sure I'll get heads. Watch.
Jun-sang : You didn't pay attention to the movie, did you? In the movie, they attach two coins together so that the two sides of the coin are both heads. You fool. You weren't going to marry me if you got tails?
Yoo-jin : No. It's not that ...
o
•Memorial photo

: Jun-sang : Thing about it, you and I don't have any pictures together.
Yoo-jin : That's right. During the 10 years you were away, I regretted the fact that I didn't have a picture of you. But what's the occasion for taking pictures?
Jun-sang : The present. Yeah. How could we be more happy than now? So we're taking picture to celebrate the present. After you, Ms. Jung Yoo-jin.

Yoo-jin : Thank you, Mr. Kang Jun-sang.
Photographer : You two look great. Will the lady press up a bit more towards the gentleman? Right ... Why, the gentleman seems like a natural at this. You two don't seem like brother and sister ... Are you married?
Jun-sang : Well, how do we seem to you?
Photographer : People who ask like that are either not married, madly in love seeking confirmation, or if not that ... engaged in immoral love or are a couple who's faced with opposition from the people around you. Which is it?
Jun-sang: He's really psychic.
Photographer : I'll make this moment last forever ... Wow, you two really look alike. You two must really be in love. OK, I'll take the shot now.


Der tag:

•Jun-sang: Let's get married today.
Yoo-jin : You're kidding, right?
Jun-sang: No, I'm not kidding. Let's get married today. Just by ourselves.
Yoo-jin: You're really acting weird. Why are you being like this all of a sudden?
Jun-sang : I just don't want to wait anymore ...
Yoo-jin: Is it because you're angry that our mothers oppose?
Jun-sang: No, that's not it.
Yoo-jin :Then, why?
Jun-sang :I need you. I need you right now. You're going to marry me even if my mother opposes, right? Even if your mother opposes, right? Me, too. We're going to end up marrying each other in the end. Why should we wait being anxious like this? We've already waited for over 10 years ... I don't want to wait anymore ... Let's get married.

Amorrbyj@Copyright