WINTER SONATA -Trap

Winter Love Song: Episode 5

ซังฮวก ได้รู้ว่า คุณคิม ที่เขาเคยพบที่หน้า บริษัท มาเซียน วันก่อน ไม่ใช่กรรมการบริหาร และ จุงอา ไม่ได้ไป สกีรีสอร์ต กับยูจิน

แชรีน วางแผน พา มินฮุง ไปทานอาหารเย็นที่ ร้านเดียว กับที่ ยูจิน นัดทานข้าวกับซังฮวก เพื่ออยากให้ ซังฮวกได้รู้ว่า ยูจิน ทำงานกับ ลีมินฮุง

ทั้งที่ยูจินเองที่นัดทานข้าวกับ ซังฮวก ก็เพราะ อยากจะบอก ซังฮวก ว่าเธอทำงานกับลีมินฮุง

ซังฮวก รู้สึกเหมือนฟ้าจะถล่มโลกจะทลาย เมื่อรู้จาก แชรีน แต่ก็ไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรออกมา ซังฮวก รู้สึกถูกหักหลัง แชรีน และ มินฮุง พูดคุยถึงความหลังตอนที่พบกันที่ฝรั่งเศส ยูจิน รู้สึกละอายใจกับ ซังฮวก

Episode 5
เล่ห์ร้าย แชรีน


แชรีน นั่งในรถกับมินฮุง

แชรีน : มินฮุง คุณว่า ยูจิน ดู แปลกๆไหม ที่เขาไม่ได้บอก ซังฮวก ว่าเขาทำงานอยู่กับคุณ
มินฮุง : ผมก็ไม่ได้บอกคุณว่าผมทำงานกับ ยูจิน ต้องรายงานทุกเรื่องเลยหรือ
แชรีน : ฉันไม่เข้าใจเขาเลย ฉันชักเป็นห่วงแล้วสิ
มินฮุง : ห่วงอะไร
แชรีน : ไม่รู้ฉันจะบอกคุณ ดีหรือเปล่า ยูจิน น่ะชอบเลียนแบบฉันทุกอย่างเลย เขาเป็นแบบนั้นมาตั้งแต่เด็ก พอฉันใส่รองเท้าคู่ใหม่ไปโรงเรียน พอวันรุ่งขึ้นเขาก็ใส่มาบ้าง เขายังเคยชอบคนที่ฉัน Date ด้วยเลย
มินฮุง : เป็นไปไม่ได้หรอก
แชรีน :ช่างเถอะฉันไม่อยากจะพูดแล้ว ( มินฮุง พูดค้านเธอ 2-3 ครั้งแล้ว)
มินฮุง : เขาทำอย่างนั้นจริงๆหรือ
แชรีน : ฉันก็แค่กลัว ฉันกลัวที่ (ทำเสียงเครือ) เขาไม่ได้บอก ซังฮวก ว่าเขาทำงานอยู่กับคุณ ฉันกลัวเขาจะแย่งคุณไป
มินฮุง : แชรีน
แชรีน :ช่างเถอะฉันก็ไม่อยากจะคิดยังงั้นกับเพื่อนหรอก มินฮุง คะตอนนี้คุณคงเกลียดฉันแล้ว
มินฮุง : อย่าคิดมาก คุณน่ะคิดมาก ยูจิน เขาไม่ทำอย่างนั้นหรอก แฟนเขาก็ท่าทางเป็นคนดีนี่



ทางด้าน ยูจิน และ ซังฮวก

หัวใจของ ซังฮวกเหมือนถูกคมมีดบาดเป็นร้อยเป็นพันแผล ทุรนทุรายจากการถูกเปลวไฟแห่งความโกรธเผาไหม้ ซังฮวก เหมือนท่องอยู่ไปมาระหว่างสวรรค์กับนรก รู้สึกถึงความหวาดกลัวที่จู่โจมเข้ามาในใจ ซังฮวก รู้สึกเจ็บปวดกับความหวาดกลัวนี้ เพราะว่า

นี่เป็นครั้งแรกที่ ยูจินโกหก

และที่ สำคัญกว่านั้น คือสาเหตุที่ ยูจินโกหกเขา ซังฮวก ไม่ได้โกรธ ที่ยูจินโกหกเขา แต่ ที่เขาเจ็บปวดอยู่ในขณะนี้ คือ แม้จนวันนี้ ยูจิน ยังไม่ลืมจุนซาง

ซังฮวก รู้สึกทนไม่ไหว แสดงความโกรธให้ ยูจิน เห็น:ทำไมเธอไม่ยอมบอกฉัน เธอจะเก็บเป็นความลับนานแค่ไหนกันเหรอ
ยูจิน : ฉันก็ตั้งใจจะบอกเธอ ฉันอยากบอกเธอจริงๆ ฉันอยากบอกตั้งแต่แรกแล้วละ แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันทำอย่างนั้นทำไม ฉันเคยคิดจะเลิกรับงานนี้ ฉันลาออกก็ได้ ถ้าเธอไม่สบายใจ ฉันไม่อยากเห็นเธอไม่สบายใจ
ซังฮวก : งั้นก็ลาออกซะ

ที่โรงแรมที่พักของ มินฮุง มินฮุง ถอดเสื้อโค็ท ตัวสีเขียวที่เคยให้ ยูจิน ใส่ มีสิ่งของหล่นลงมา เป็นฟิล์ม ที่ ยูจิน ลืมไว้ในกระเป๋าเสื้อนั่นเอง





ในรถของซังฮวก

ยูจิน : เธอน่ะพูดถูก ที่ฉันไม่ได้บอกเธอฉันว่าทำงานกับ มินฮุง อาจเป็นเพราะฉันยังคิดถึงจุนซาง มองเขาทีไรฉันก็เศร้าใจเหลือเกิน แต่ฉันก็ชอบมอง ยูจิน น้ำตาไหล
ซังฮวก : ฉันเองก็คิดมาตลอด หากฉันป็นเธอ ฉันก็ไม่อยากบอกเธอเหมือนกัน มันคงลำบากที่จะบอกใคร โดยเฉพาะฉัน
ยูจิน น้ำตาร่วง ได้แต่เรียก ซังฮวก
ซังฮวก ดึงยูจินเข้ามากอด บอกว่า : ยูจิน อย่าลาออกเลยนะ ไม่ต้องหรอก
ยูจิน : ไม่หรอก ฉันไม่อยากทำแล้ว ฉันว่ามันดีสำหรับเรา..ฉัน..
ซังฮวก :เขาหน้าเหมือน แต่เขาก็มาใช่จุนซางนี่ ถ้าเธอรู้แบบนั้นได้ เธอก็ไม่จำเป็นต้องออกจากงานที่เธอรักนี่นาจริงมั๊ย ฉันอยากให้เธอเห็นเองระหว่างที่ทำงานกับเขาถ้าเธอลาออก ฉันคงไม่ให้อภัยตัวเอง ตอนนี้ฉันมั่นใจแล้ว เข้าใจที่ฉันพูดไหม

แชรีน นัด ยูจิน ไปดื่มกาแฟ ทำทีเป็นห่วง ยูจิน
และคิดว่า ซังฮวก คงไม่ให้ยูจินทำงานกับ ลีมินฮุง ต่อ
ยูจิน บอกว่า : ผู้ชายคนนั้นถึงจะเหมือนจุนซาง แต่ก็ไม่ใช่จุนซาง และ ซังฮวกอยากให้เธอทำงานนี้ต่อ ให้ฉันค้นพบด้วยตัวเอง ถ้าฉันลาออกเสียแต่ตอนนี้ ก็ต้องคิดว่าฉันน่ะ ยังไม่ลืมจุนซางแน่ๆ และฉันก็อยากทำงานนี้ด้วยเพื่อซั งฮวกไงล่ะ ขอบคุณมาก ฉันเคยคิดว่าเธอไม่อยากให้ฉันทำงานกับ มินฮุง เสียอีก

จินซุก มาทำงานกับ แชรีน
จินซุก ยงกุ๊ก ซังฮวก และ ยูจิน มาร่วมฉลองที่ จินซุก ได้งานใหม่

มินฮุง และ แชรีน ไปที่ห้างสรรพสินค้า แชรีนเลือกชุดสีดำคอลึกแหลม และลองใส่ เดินออกมาถาม มินฮุง ว่า : เป็นไงสวยไหม
มินฮุง : มันจะไม่เวอร์ไปหน่อยหรือ
: รู้ไหมตอนไหนผู้หญิงถึงจะดูสวย ก็ตอนที่ผู้หญิงไม่รู้ตัวว่าดูดี คุณน่ะโชว์ให้ทุกคนเห็นกันหมด คุณรู้ไหมว่ามันไม่น่าดูนะ
แชรีน ส่งเสียง เชอะ มินฮุงเลือกชุดใหม่มายื่นให้ เมื่อแชรีนลองสวมดู
มินฮุงก็ถามว่า : ไงดูดีไหมล่ะ ..ว่าไง
แชรีน : ชุดแบบนี้ฉันตัดใส่เองก็ได้
มินฮุง : โง่น่า หัดใส่เสื้อผ้าของคนอื่นบ้างจะเป็นอะไรไป อืม สวยมากเลย
แชรีน ยิ้มเป็นปลื้ม : จริงหรือ

มินฮุง พา แชรีน ไปทานข้าว แชรีน ชวนมินฮุงไปดูแฟชั่นโชว์

แต่มินฮุงบอกว่า วันศุกร์นี้มีงาน ปาร์ตี้ ครบรอบบริษัท มินฮุง คงต้องไปร่วมงานทั้งๆที่ไม่ชอบงาน party และการใส่สูท เลย แต่ต้องไปเพราะเรื่องงานที่สกีรีสอร์ต

แชรีน ถามถึง ยูจิน มินฮุงบอกว่างานนี้เชิญบริษัทที่เกี่ยวข้องมาร่วมงานด้วย แชรีน จึงขอไปงานด้วย แล้วจึงจะค่อยเลยไปงานแฟชั่นโชว์ของตัวเอง โดยบอกว่าจะใส่ชุดที่ มินฮุง ซื้อให้ไปงานนี้

บรรยากาศ ของการฉลอง ที่ จินซุกได้งานทำ เมื่อ ซังฮวก บอกว่า ยูจิน ทำงานกับ ลีมินฮุง พอ จินซุกเมา จินซุก ก็โวยวายให้ ยูจิน ลาออกจากที่ทำงาน มินฮุง หน้าเหมือน จุนซาง ยูจิน ทำงานกับเขาไม่ได้หรอก ไปลาออกซะ จนออกมาที่ริมถนน ก็ยังไม่เลิกโวยวายงกุ๊กต้องรีบพา จินซุก ขึ้นรถแท็กซี่ กลับก่อน

ซังฮวก และยูจิน เดินเล่นยามค่ำคืน

ยูจิน บ่นว่าตัวเองเห็นแก่ตัว เมื่อ จินซุก บอกให้เธอลาออกจากงาน ยูจิน ควรจะบอกว่า ก็ได้ฉันจะลาออก แต่ ยูจิน ก็ไม่ได้พูด
ซังฮวก : ไม่เป็นไร ฉันบอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร ฉันไม่เป็นไร
ยูจิน : ที่เธอพูดเช่นนั้น เพราะเธอเห็นแก่ฉัน แต่ถ้ามันทำให้เธอลำบากใจน่ะ
ซังฮวก กระโดดขึ้นไปบนกำแพงเตี้ยๆ กางแขนออกเดิน

: ยูจิน จำได้หรือเปล่าเธอชอบกระโดดมายืนแบบนี้ ตอนเราเดินกลับบ้านด้วยกันไง ฉันสงสัยว่าบนนี้เป็นอย่างไร
ยูจิน : ใช่แล้ว ฉันจำได้ แล้วเป็นไงล่ะ
ซังฮวก : มันก็รู้สึกโดดเด่น ฉันว่ามันเหมือนชีวิตคน ต้องเสี่ยงภัยและก็อันตราย

ซังฮวกก้าวลงมา แบมือตัวเองยื่นไปหา ยูจิน ขอมือ ยูจิน ยูจิน วางมือตัวเองลงบนมือของซังฮวก ซังฮวก พูดต่อว่า : รู้ไหมพอฉันเห็นเธอขึ้นไปเดินบนนั้น ฉันอยากจับมือเธอมากเลย ฉันไม่อยากให้เธอเดินตามลำพัง จับมือฉันไว้ยามใดที่เธอต้องการ อย่าพยายามแก้ปัญหาเอง
ยูจิน พยักหน้า อมยิ้ม บอกว่า โอเค
ซังฮวก : ฉันอาจต้องขอมือเธอด้วยเช่นกัน จับมือฉันนะ ถ้าฉันต้องการให้ช่วย.. ไปเถอะ

( เห็นไหม พระรองของละครเกาหลีต้องแสนดีแบบนี้ )

แล้วลองมาดูพระเอกละครเกาหลีดูบ้างเป็นไร

( ขอ comment ที่ คุณคิมเรียก มินฮุง ว่า playboy นั้น รู้สึกว่าคุณคิมน่าจะประเมิน มินฮุง ต่ำไป อย่าง ลีมินฮุง ต้องเรียกว่า Casanova ถึงจะเหมาะสม ตอน ที่ 5-6 นี้ คุณ มินฮุง เป็น Casanova เหมือนคนใกล้วัยทอง ประเภท เลือดจะไปลมจะมา คุ้มดีคุ้มร้ายประมาณนั้นเลยละ...ยังมีคุณสมบัติอื่นตามมาอีก เช่น ปากไว ใจร้าย ปากร้าย ปากจัด ชอบเหน็บแนม กระแนะกระแหนคนอื่น อ้อ ปากหวาน เจ้าชู้ประตูดินและเล็มผู้หญิง หูเบา โหดร้าย ฯลฯ โอ๊ย ยังมีอีก ไว้ถึงบทบาทนั้น ค่อยวิจารณ์แล้วกัน พระเอกนะนี่...เฮ้อ...)

ที่บริษัท มาเซียน

มินฮุง สั่งงาน กับพนักงาน 2 คน เสร็จพอดี คุณคิม ก็เข้ามา บอกเรื่องงาน party

มินฮุง บอกว่า : ไม่อยากไปเลย แต่ก็ต้องไป นี่คุณบอกบริษัทอื่นๆหรือยัง Polaris ล่ะ

คุณคิมบอกว่าลืม มินฮุง ยกสายโทรศัพท์สั่งพนักงานทันทีให้โทรไปเชิญ Polaris มาร่วมงานและฝากฟิล์ม คุณคิมเให้เลขา เอาไปล้างรูป : ยูจิน ถ่ายรูปตอนไปสกีรีสอร์ต เขาลืมไว้
คุณคิม : คุณนี่ช่างใจดีเสียจริงๆเลย มัน ชักไม่ชอบมาพากล นะ ทำไมสนใจ Polaris มากเป็นพิเศษนะ

ที่ polaris ก็คุย กันเรื่องงาน party ที่ เชริยอง กำลังฉุนจัด ที่งานนี้ บริษัทมาเซียน เชิญ จุงอา และ ยูจิน มาร่วมงาน โดยไม่นึกถึงเขา

จินซุก ตั้งใจจะเลี้ยงข้าวยูจิน แก้ตัว ที่เมาแล้วโวยวายกับ ยูจิน เมื่อวันก่อน ยูจินบอกว่า ต้องไปงานเลี้ยงของบริษัทเรื่องสกีรีสอร์ต จินซุก ตื่นเต้นว่า ยูจิน ต้องแต่งตัวสวย แต่ยูจินบอกว่าจะใส่ชุดเดิมๆ ที่มีอยู่ และตอนนี้ ก็ยังไม่ค่อยมีสตังค์ ด้วย จินซุก เกิดความคิดจะซื้อชุดสวยๆให้ ยูจิน ใส่ไปงาน

ทำให้ จินซุก ตกเป็นเหยื่อ เข้าไปอยู่ในแผนการร้ายของ แชรีน (แผนการร้าย มิใช่ผู้ก่อการร้าย) ที่จะบ่อนทำลายความเชื่อมั่นของ มินฮุง ที่มีต่อ ยูจิน ด้วยการ ให้ชุด ที่ มินฮุง ซื้อให้โดย เป็นของขวัญจาก จินซุก ให้ ยูจิน

ย้อนไปเมื่อสิบปีที่แล้ว

เมื่อ สิบปีที่แล้วในวันที่ จุนซาง ชวน ยูจิน หนีเรียนไปเที่ยวที่ทะเลสาบ ชุนชง

ทั้งสองคนขึ้นรถเมล์และนั่งที่แถวหลังสุด ทั้งสองนั่งไปโดยไม่พูดไม่จากัน

ยูจิน ไม่รู้จะพูดอะไรดี ยูจินดึงพลาสเตอร์ที่ปิดคอออกแล้วนำไปปิดไว้ที่พนักเก้าอี้ตัวหน้า

จุนซางนึกสงสัย ว่า ยูจิน ทำแบบนั้นทำไม จุนซางดึงพลาสเตอร์ออกบ้าง แล้วเอาไปติดไว้ข้าง พลาสเตอร์ของ ยูจิน

ไม่รู้ใครจะเปิดปากพูดก่อน ต่างได้แต่หัวเราะ

ยูจิน เปิดหน้าต่างให้สายลมเย็นพัดกรูเข้ามา เส้นผมยาวสลวยของ ยูจิน ถูก ลมพัดปลิวไสว เรี่ยข้างแก้ม ไหล่ และหลัง
จุนซาง รู้สึกเพลินเพลินไปกับสัมผัสของเส้นผมของ ยูจิน ที่มากระทบผิวหน้า

จุนซางรู้สึกประหนึ่งตกอยู่ในห้วงอารมณ์ความคิดคำนึงอันลึกซึ้ง เคลิบเคลิ้มไปกับ กลิ่นหอมละมุนของใครบางคน

ไม่ใช่ ใครบางคน แต่เป็น กลิ่นเส้นผมของ ยูจิน ต่างหาก

จุนซาง สูดรับสัมผัสอย่างลืมตัว ครู่ต่อมา ยูจิน ก็ปิดหน้าต่าง กลิ่นหอมค่อยๆ กระจายเข้าไปโรยตัวลงบนหัวใจของจุนซาง จากนั้นพลันเปลี่ยนเป็นสายน้ำไหลเอื่อยรวมตัวกันเป็นแม่น้ำที่คดเคี้ยว วกวน

ยูจิน เอางานมาส่งที่บริษัทมาเซียน

Casanova มินฮุง เข้ามานั่งชิด ติดกับ ยูจิน (ที่ เกินความจำเป็น) ฟังและดูแบบแปลนที่ ยูจิน เอามากางอธิบายบนโต๊ะ (ถึงจะอ้างว่า ก็ต้องดูงานกระดาษแผ่นเดียวกัน ก็ไม่ต้องใกล้ชิดขนาดนี้นะคุณ มินฮุง)

ฟังไป ดูแปลนไป แอบสูดกลิ่นผมของ ยูจินไปด้วย มิหนำซ้ำชำเลืองดูหน้า ยูจิน อีก พอ ยูจิน พูดจบ Casanova คนนี้ ก็มี คำถามที่ ยูจิน และพวกเราทุกคน เกิดอาการ เอ๋อ ไปเลย

มินฮุง : คุณใช้แชมพูอะไร
ยูจิน งง ปากพูดว่า : เอ๊ะ ....คำเดียว แต่คงมีประโยคนี้ต่อในใจ

(ฉันจะตอบยังไงดี นี่ฉัน ไม่ได้อธิบายเรื่องห้องน้ำนี่นา เรื่องแชมพูในห้องน้ำ ไม่ใช่เรื่องของ ระดับมัณฑนากรอย่างฉัน ต้องออกแบบยี่ห้อเลยนี่นา)
แล้วก็ งง หนักเข้าไปอีกเมื่อ มินฮุง พูดต่อว่า : กลิ่นมันหอมดีนะครับ

(อุ๊ย!! … อะไรกัน สถาปนิก ซักถามปัญหา เรื่องแบบการก่อสร้างและการตกแต่งภายใน กับ มัณฑนากร แบบนี้ ก็นี่ไง พ่อคนเจ้าชู้แถมปากไว ลีมินฮุงละ)

มินฮุง ลุกขึ้นไปหยิบสมุดบันทึก แล้วถาม ยูจิน ต่อว่า : คุณจะมางาน party พรุ่งนี้ไหม
ยูจิน : อ้อ ยังไม่ทราบเลยค่ะฉันยังไม่มีชุดเหมาะกับงานนั้น
มินฮุง : อย่าพูดอย่างนั้นสิ คุณจะแต่งอะไร ก็ได้ คุณน่ะดูดีอยู่แล้ว

( เป็นไงล่ะ ตอนอยู่กับ แชรีน เป็นแบบหนึ่ง กับ ยูจิน ก็เป็นอีกแบบหนึ่ง คุณมินฮุง เวลานี้ ก็เป็นคนปากหวาน เจ้าชู้ประตูดิน ฉวยโอกาสเล็กๆ นั่งชิด ยูจิน เสียยังกับคู่รักแสนหวานเชียว)

พอ คุณคิม และ จุงอา มาร่วมประชุม คุณ มินฮุง ก็นั่งห่างแบบปกติของการประชุมหารือทั่วไป

คุณ คิมชวนไปทานข้าว มินฮุง ชวน ยูจิน ซ้ำ :ไปด้วยไหม
แต่ ยูจิน บอกว่า : ฉันกลับบ้านดีกว่านะคะ

แชรีน เข้ามา และเอาอาหารมาฝาก มินฮุง (ทานกัน 2 คน เท่านั้น คนอื่นไม่เกี่ยว)
มินฮุง ย้ำกับ ยูจิน ว่า : พรุ่งนี้ต้องมาให้ได้นะครับ
ทุกคนออกไปจากห้อง

ยูจิน ไปหยุดยืนมองชุดที่โชว์ไว้ในร้าน นึกถึงคำพูดของมินฮุงว่า : ไม่ว่าจะใส่อะไร คุณก็ดูดีอยู่แล้ว

ยูจิน ยิ้มกับคำพูดนี้ (ตายแล้ว ยูจิน เริ่มปลื้ม มินฮุงหรือไร)

มินฮุงยังทำงานไม่เสร็จ แชรีนนั่งรอและบ่นว่าเมื่อไรจะเสร็จงานเสียที
แชรีน ถาม มินฮุงว่าพูดอะไรกับ ยูจิน มินฮุง บอกว่าเรื่องงาน party

แล้ว แชรีน ก็เริ่มต้นระบายสีใส่ ยูจิน โดยบอกว่า : ฉันใส่ชุดที่คุณซื้อให้ไม่ได้แล้ว ฉันเอาชุดไปให้ ยูจิน เขาดู ยูจิน บอกว่า ไม่ชอบ เขาให้ฉันใส่ชุดอื่นจะดูดีกว่า
มินฮุง : แต่ผมเป็นแฟนคุณมิใช่หรือ น่าจะเชื่อที่ผมพูดนะ ผมชอบชุดนั้น
(เข้าล๊อค แชรีน ละคราวนี้ ยูจิน เอ๋ย ยูจิน)

วันงาน ยูจิน ยืนเลือกเสื้อผ้าในตู้เสื้อผ้า ซังฮวก ก็มีงานคอนเสริต์ที่โรงแรมเดียวกัน โทรมาหา ยูจิน และบอก ยูจินว่า แต่งตัวให้สวยหน่อยนะ

จินซุก เอาชุดที่ แชรีนให้มา ให้ ยูจินใส่ไปงาน แถม จินซุก ยังหวังดี ให้ยูจินใ ส่รองเท้าคู่ใหม่ของตนเอง ที่ใหญ่กว่าเท้า ยูจิน ด้วย ( ยูจิน ก็บ๊องส์ ตาม จินซุก เพราะเห็นเพื่อนกุลีกุจอหวังดี และปฏิเสธคนอื่นไม่เป็น ถ้าเป็นละครไทย ยูจิน ต้องน้ำตาเช็ดหัวเข่า ตอนท้ายๆบทนี้ แต่นี่เป็นละครเกาหลี ยูจินเป็นหญิงแกร่ง น้ำตาเลยตกในแทน ก็ไม่รู้ว่า ที่ยูจิน บ็องส์ขนาดนี้อยากสวยให้ใครเห็น ซังฮวก หรือมินฮุง ..ก็ต้องเป็น มินฮุงแหละนะ)

ในงานที่โรงแรม แขกเหรื่อ ที่ล้วนแต่แต่งกายงดงาม สง่างาม มาร่วมงานกันมากมาย มินฮุง เองใส่สูท ที่ทั้ง หล่อ เท่ห์ สง่างาม องอาจ ผึ่งผาย สม กับ เป็นผู้บริหารบริษัทใหญ่
(ด้วยมาดของ ยงจุน ที่ เป็นคนที่ใส่สูทแล้ว Perfect ที่สุด ของ พวกเรา)

มีแขกเข้ามาทักกับ มินฮุงว่า : ยินดีด้วยครับ คุณดูดีมากเลย แล้วเดินจากไป
คุณคิมถามว่า :นั่นใครครับ
มินฮุง ไม่ตอบแต่ ขยับคอเสื้อไปมา บ่นกับคุณคิมว่า : อยู่ในที่นี้อึดอัดเป็นบ้า ขอตัวเดี๋ยวนะ

แชรีน เดินอย่างสง่างามเข้ามาในงาน มินฮุง เดินไปรับ

เมื่อถึงตัวแชรีน ก็ เอนตัวไปกระซิบข้างหู แชรีน แต่ แชรีน ได้ยินไม่ชัด ถามว่า : อะไรเหรอคะ
มินฮุง ยื่นหน้าไปกระซิบใหม่อีกที ว่า : ผมมองเห็นแต่คุณคนเดียว

( เห็นไหม นี่ไง Casanova ตัวจริง เอาอกเอาใจผู้หญิงเหลือเกิน ใช้คำพูดหวานหูให้คนฟังเป็นปลื้ม)
แชรีน : ฉันสวยขนาดนั้นเลยเหรอ ( ในชุดแบบเดียวกับยูจิน)

ปากหวานกับแชรีน แต่ปากร้าย ถากถางเหน็บแนมประชดประชัน กับยูจิน นางเอกแสนซื่อของพวกเรา แถมทำท่าหน้าตาน่าเกลียดน่าชัง ใส่ ยูจิน ที่ซื่อบริสุทธิ์ ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ แค่ความทุกข์ กับการ ใส่ชุด ที่ไม่เคยคุ้น ใส่รองเท้าที่ไม่พอดีกับเท้าตัวเอง ถูกรองเท้าส้นสูงเจ้ากรรม(นายเวรเก่า)กัด ยังไม่พอ ยังถูก คุณ มินฮุง กัด ด้วย สายตา วาจาถากถางเหน็บแนม และกิริยา ดูแคลนอีก
แถม ในสายตาคนชม ของ คนเล่าเรื่อง ยูจิน เหมือนตัวตลก ที่น่าสงสารจริงๆ

ยูจิน ฝืนทำในสิ่งที่ตัวเองไม่เคยทำ ชุดสวย รองเท้าส้นสูง และทาปากแดง เมื่อเข้าไปในงานเลี้ยง มินฮุง ที่ยืนอยู่กับแชรีน ตกใจ กับการปรากฏตัวของ ยูจิน ในชุดเดียวกับแชรีน
ยูจิน เห็น มินฮุง ในระยะไกล ท่าทางของ มินฮุง มึนตึงเฉยชา มินฮุงมอง ยูจิน แปลกๆ

แชรีน แกล้งไม่สบาย ทำท่าสะเทือนใจการกระทำของ ยูจิน เหมือนจะเป็นลม มินฮุง ต้องประคอง : ขอโทษนะคะที่คุณต้องมาเห็น ฉันไม่ได้บอก ยูจินว่าจะใส่ชุดนี้มา ฉันขอไปใส่เสื้อโค๊ทนะคะ
ยูจิน ทักสวัสดีกับ มินฮุง
มินฮุง กลับพูดว่า : ชุดนี้ดูดีกับคุณมากเลย คุ้นๆ เหมือนผมเคยเห็นที่ไหนที่ไหนนะ
แต่ ยูจินไม่เข้าใจว่า มินฮุง พูดอะไรกับเธอ
แชรีน มายืนหลัง มินฮุง ทักว่า : ชุดนี้ดูดีจังเลย เหมาะกับเธอมากเลย
ยูจิน กล่าวขอบคุณ
แชรีน หันไปที่ มินฮุง : ฉันต้องไปละนะ
มินฮุง ควงแขน แชรีน ออกมาจากงาน
(เพราะแผนการสำเร็จลุล่วงแล้ว จะอยู่ต่อทำไมเล่า)

ในลิพท์ มินฮุง ถาม แชรีนว่า : ไม่เป็นไรใช่ไหม

ซังฮวก เสร็จงานตัวเองก็มาเดินตามหา ยูจิน ในงานของมาเซียน

ที่หน้าโรงแรม มินฮุง ถาม แชรีน ว่า : ไปคนเดียวได้แน่นะ
แชรีน : ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ ขอโทษนะคะที่คุณมาเจอเรื่องนี้ เขาก็มีคู่หมั้นแล้ว แล้วทำไมต้องทำแบบนี้ด้วยนะ
มินฮุง ปลอบใจว่า :อย่าไปคิดถึงมันเลย
แชรีน (ยำใหญ่ใส่สารพัดไม่ใช่ใส่ไข่อย่างเดียวให้ ยูจิน ) : มินฮุง เขาอาจจะ.. อาจจะ... เขาเคยบอกคุณไหมว่าคุณหน้าเหมือนใครคนหนึ่ง
มินฮุง : เปล่านี่ทำไมหรือ
แชรีน : ถ้าอย่างนั้น ฉันไม่ควรจะพูดมันหรอก
มินฮุง ( ก็ต้องอยากรู้เป็นธรรมดา) : อะไรเหรอ บอกผมมาสิ
แชรีน : เขาอาจจะบอกว่าคุณเหมือนคนที่เขารู้จักคนหนึ่ง
มินฮุง : ใครหรือ
แชรีน : รักแรกของเขา ฮึ ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนหรอกที่ไม่หลงกลเขาน่ะ ระวังด้วยนะคะ ฉันไปก่อนนะ (มีแท็กซี่เข้ามาจอดรอ)
มินฮุง : โอเค แล้วโทรหาผมนะ กลับดีๆนะ

ยูจิน ที่มาเข้าห้องน้ำ เพราะทนรองเท้ากัดไม่ไหว ที่ทิชชู ที่ใส่รองที่ส้นรองเท้า มีหยดเลือดติด เดินโขยกเขยก ออกมาพอดี ( โธ่ เอ๋ย..ยูจิน.)

มินฮุง พบ ยูจิน เดินกะโผลก กะเผลก ในมือถือรองเท้า ยูจิน รีบวางรองเท้าลงบนพื้น และสวมมันทันที
มินฮุง มองด้วยสายตา ดูแคลน : คู่นี้ไม่ใช่รองเท้าคุณหรือ
ยูจิน แสนซื่อ : ฉันยืมเพื่อนมาน่ะค่ะ
มินฮุง : งั้นเหรอ แล้วอะไรที่เป็นของคุณบ้าง คุณนี่ surprise คนเก่งจริงๆเลยนะ ผมอยากจะรู้ตอนจบจริงๆ
ยูจิน : คุณพูดอะไรของคุณ

ซังฮวก ที่มายืนด้านหลัง มินฮุง ร้อง เรียก ยูจิน มินฮุง ทักทาย ซังฮวก ตามมารยาท แล้วเดินกลับเข้าไปในงาน

(คุณมินฮุง คุณนี่ทำตัวน่าเกลียด น่าชังมาก ทั้งหน้าตาและคำพูดกับนางเอกแสนดีของเรา ......ขอบอก)

ในรถของซังฮวก
ซังฮวก ถาม ยูจิน ว่า : ไปเอาชุดนี้มาจากไหน
ยูจิน ตอบว่า : จินซุก ซื้อมาให้ เธอว่าดูดีไหม
ซังฮวก : ก็ดี เมื่อก่อนฉันไม่เคยเห็นเธอใส่ชุดแบบนี้เลย เธอทนใส่รองเท้าของ จินซุก ทั้งที่มันกัด และเดินแทบไม่ไหว ไม่ใช่เธอเลย
ยูจิน : หมายความว่าอย่างไร ( คนฉลาดอย่างยูจินทำไมเข้าใจช้าจัง)
ซังฮวก : มันไม่เหมาะกับเธอเลย

มินฮุง นึกถึงภาพ ยูจิน ในงานและคำพูดของ แชรีน : เขาชอบบอกว่าชุดของฉันไม่สวย พอวันรุ่งขึ้นเขาก็ใส่ชุดเดียวกันนั้น

(คิดเล็กคิดน้อยเกินไปแล้ว มินฮุง)

เลขาเอารูปที่ล้างเสร็จแล้วมาให้ในห้อง มินฮุง เปิดดู เป็นภาพอาคารที่ สกีรีสอร์ต ดู ผ่านไปเรื่อยๆ แล้วก็ต้องชะงัก กับรูปตัวเขาเอง ไม่ใช่ภาพเดียว แต่มีหลายอิริยาบถ มินฮุง นึกถึงตอนที่ตัวเองหันไปมอง ยูจิน และยูจินเ บนกล้องไปทางอื่น คราวนี้ มินฮุง ยิ่งสับสนหนักเข้าไปอีก

มินฮุง ลุกไปยืนที่หน้าต่างนึกถึงคำพูดของ แชรีน และ ยูจิน สลับกัน ไปมา
แชรีน : ยูจิน ชอบเลียนแบบฉันทุกอย่างแถมยังเคยชอบผู้ชายที่ฉันเคย date ด้วย
ยูจิน : สำหรับคนที่รักกัน บ้านที่ต้องการ ต้องสร้างอยู่ในหัวใจ
แชรีน : ทำไมเขาไม่บอก ซังฮวก ว่าเขาทำงานกับคุณล่ะ เขายังเคยชอบคนที่ฉันหลงรักเมื่อก่อนด้วย

คุณคิมเข้ามา และชวน มินฮุง ออกไปดื่ม

ที่ polaris ก็ไปเลี้ยงฉลอง กับการที่ จุงอา และยูจิน จะต้องไป เริ่มงาน และพัก อยู่ที่ สกีรีสอร์ท

เผอิญ ต่างคนต่างไปในสถานที่เดียวกัน

ยูจิน จุงอา และเพื่อน เล่นเกมเผยใจกัน และยูจิน กำลัง จนแต้ม กับ เกม
มินฮุง และคุณ คิม ก็ เข้า มาร่วมโต๊ะ พอดี
คุณคิมสนใจเกมเผยใจ ที่ ยูจิน ถูกถามคำถาม ว่า คนรักคนแรกของ ยูจิน คือใคร
เชริยอง เร่งเร้า : ยูจิน ตอบสิ เกมชะงักเลย
จุงอา : คนอย่างเขาน่ะเป็นประเภท รักใครก็รักไปจนชั่วชีวิตเลย แล้วหันไปถาม มินฮุงว่า : แล้วคุณล่ะคะ คุณเคยมีความรักครั้งแรกไหมคะ
มินฮุง : จำไม่ได้แล้วครับ
เชริยอง : เหรอครับ แปลก ปกติไม่มีใครลืม รักครั้งแรกเลยสักคน
มินฮุง : คนที่ผมรักตอนนี้สำคัญกว่า ผมไม่เคยคิดถึงอย่างอื่นหรอกครับ
คุณคิม : เขาไม่แคร์เรื่องอดีตของใครหรอกครับ ก็ดี แล้วครับ แต่ผมอยากฟังเรื่องของยูจินอยู่
เชริยอง : จะยอมบอก หรือจะยอมดื่มเบียร์แทน
จุงอา : กินโค๊กแทนก็ได้
คุณคิม : ไม่ได้ นี่เป็นเกม ยูจิน เล่าเรื่องรักครั้งแรก จะได้ไม่ต้องดื่มเบียร์ไงรีบเล่าสิ

มินฮุง : อย่าไปถามเขาเลย เขาอาจจะมีรักครั้งแรกเยอะมากจนจำไม่ไหวพูดไปรินเบียร์ไป

(นอกจากคำพูดร้ายกาจแล้ว หน้าตา และสุ้มเสียงของ มินฮุง น่าเกลียดน่าชัง กว่าวันงาน party มากเลย)

มินฮุง และ ยูจิน มองหน้าวัดใจกันอยู่
คุณคิม (ลูกขุนพลอยพยัก ประเภท นายว่าขี้ข้าพลอย ..ประมาณนั้น) :อ้องั้นหรือ
ยูจินคว้าแก้วมาดื่มรวดเดียวหมดแก้ว (ยังกับพวกคอทองแดงน่ะ)
จุงอา และ เชริยอง โวยวายตกใจ เพราะรู้จัก ยูจิน ดี
มีเสียงพูดจากคุณคิมตัวแสบ ว่า : นี่ไง ผมถึงไม่เชื่อไง ที่ผู้หญิงบอกว่าดื่มไม่เป็น
ยูจิน จ้องหน้า จ้องตา กับมินฮุง เขม็ง มินฮุง เมินหน้าหนี ยกแก้วเบียร์ขึ้นดื่ม

( ยูจิน น่ะบริสุทธิ์ ใจ แต่ มินฮุง น่ะ มีพิรุธในใจ เลยสู้สายตากับ ยูจินไม่ได้)

ทั้งห้าคนร่ำสุรากัน (เบียร์) จนขวดเบียร์เต็มโต๊ะคนอื่นๆ พากันลุกกลับบ้าน

ทิ้งไว้แต่ ยูจิน และ มินฮุง นั่งดวลกัน 2 คน ยูจิน ดวลเบียร์ มินฮุง ดวล บุหรี่ ( เอ๊ะ ดวลแบบไหนกันนี่)

ยูจิน : คุณเป็นคนที่จะไม่มีวันทำผิดพลาดเป็นหนที่สอง หรือจะยอมทำผิดอีกครั้งแม้ว่าตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่ทำอีกหรือเปล่า
มินฮุง : ทำไมถามแบบนั้น
ยูจิน : ก็แค่อยากรู้
มินฮุง: ผมไม่เคยทำผิดพลาดหรอก และผมจะไม่มีวันทำผิดพลาดเป็นหนที่สอง
ยูจิน : นั่นซินะ งั้นถ้าคุณตั้งใจว่าจะไม่เจอใครอีกแล้วคุณจะเจอเขาไหม หรือไม่เจอเขาอีก
มินฮุง : ผมจะไม่เจอเขาอีก
ยูจิน:งั้นเหรอ นั่นน่ะไม่เหมือนกัน
แล้วก็บ่นว่า ทำไมถึงได้เหมือนกันขนาดนี้
มินฮุง: อะไรนะครับ
ยูจิน : คุณน่ะเหมือนเขามากเลย

มินฮุง แว่วเสียง แชรีน ขึ้นมาทันที : ยูจิน อาจจะบอกว่าคุณหน้าเหมือนคนรู้จัก มินฮุง ถาม ใครหรือ แชรีน ตอบ รักแรกของเขา

แล้วเวลานี้ ยูจิน กำลังจะทำสิ่งที่ แชรีน เคยบอกไว้
มินฮุง ถาม ยูจินในขณะนี้ ว่า : ใครเหรอครับ
ยูจิน : คนรักคนแรกของฉันน่ะ เป็นคนแรกที่ฉันรัก รักครั้งแรก
ยูจิน มองหน้า มินฮุง นิ่งนาน
มินฮุง สุดจะทน ได้แล้ว : กลับบ้านกันเถอะ แล้วลุกขึ้นทำท่าจะไปก่อน
ยูจิน ก็ลุกขึ้น แต่ก็ล้มลงไปเกือบกองกับพื้น มินฮุง ประคอง ยูจิน ขึ้นมา

พาออกมาข้างนอกที่ริมถนน ถามเสียงเครียดและค่อนข้างดังว่า : บ้านคุณอยู่ที่ไหน ผมถามว่าบ้าน คุณอยู่ที่ไหน
( ก็เป็นริมถนนมีรถวิ่งขวักไขว่)

ยูจิน ไม่ตอบ กลับพูดว่า
: คุณชอบสีขาวใช่ไหม ฉันขอเดาว่าคุณชอบสีขาว ฉันแน่ใจที่สุด
: ฤดูที่คุณชอบที่สุด คือ ฤดูหนาว ใช่หรือเปล่า ฉันก็ชอบฤดูหนาวที่สุดเลย

ยูจิน เมาจนไม่รู้เรื่องแล้ว ยูจิน พูดเสียงอ้อแอ้ เต็มที ตัวพับไปพับมา

มินฮุง จึงพา ยูจินไปที่โรงแรมที่พักของตนเอง มินฮุง แบก ยูจิน ขี่หลัง พาไปนอนที่โซฟา ยูจิน เมาหลับ ไปแล้ว มินฮุง เอาผ้าห่ม มาห่มให้

ไม่นานนัก ยูจิน ตื่นขึ้นมา พยายามที่จะลุกขึ้นนั่ง เมื่อหันไปอีกด้าน ก็ เห็น มินฮุง ยืนดื่มเบียร์ และไม่ได้สวมแว่น ทำให้ ยูจิน เข้าใจผิดว่า นั่นคือ จุนซาง ยูจิน ก็พยายามมองเพื่อจะให้แน่ใจ ยูจิน ส่งเสียงเรียก เมื่อ มินฮุง หันหน้ามา ยูจิน ขานเรียก ...จุนซาง...จุนซาง

ตอนอยู่ในบาร์ ยูจิน ถามคำถามสำคัญ อันเป็น เรื่องราว ที่มิรู้ลืมของ ยูจิน ไม่ว่าสถานการณ์ ใด ยูจิน จำได้เสมอกับ รักมิรู้ลืม นี้ แต่ มินฮุงไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ ถึงเข้าใจว่า ยูจิน แกล้งเมา เพราะคนเมา จะพูดเรื่องจริงจังขนาดนี้ได้อย่างไร

ในอดีตอันไม่รู้ลืมของยูจิน

เมื่อ ถูกทำโทษจากการหนีเรียนไปเที่ยวทะเลสาบครั้งแรก คุณครู จอมมาร กากาเมล ให้ทั้งคู่ไปเผาขยะ 1 เดือน วันหนึ่ง ขณะเผาใบไม้ร่วง จุนซาง ถามยูจินว่า
... เธอเป็นคนแบบ....ที่เคยผิดไปแล้วหนหนึ่ง จะไม่ทำผิดอีกใช่ไหม หรือว่าถึงไม่อยากจะทำผิดซ้ำ ก็ยังคงทำอยู่เรื่อยไป
ยูจินไม่ตอบมองหน้าจุนซางอย่าง งง
จุนซาง ถามใหม่ : ตัวอย่างเช่นว่า...ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่พบคน คนหนึ่ง แต่แล้วพอคิดถึงเขามากๆ เธอจะกลับไปหาเขาไหม
ยูจิน ตอบว่า : ฉันจะไปหาเขาใหม่
จุนซาง : ทำไมล่ะ
ยูจิน : ถ้าอยากจะพบเพราะคิดถึง ก็ไม่ต้องมีเหตุผลอะไร นี่

At the Sushi bar:

Min-hyung : How was Yoo-jin at high school? ... She looked like she is worried about something all the time.

Chea-reen : Not at all. Yoo-jin is like a boy. She was very mean to me when we went to high school. Maybe Yoo-jin has changed. Now, I know. I know why Yoo-jin did that. She's one of those kinds of girls. I fully understand them. ... You know that kinds who become dumb in front of nice men? That's all because you are handsome. Don't pay too much attention to that.

Min-hyung : You mean she did it to get my attention?
Chea-reen : What's wrong with that? Do you feel bad about that?
Min-hyung : Of course not. I appreciate it. I appreciate it if a beautiful and an intelligent lady is interested in me. It must be thrilling when I work with her.

Chea-reen : Min-hyung, Yoo-jin is engaged.
Min-hyung : You even get a divorce when you feel like it, what's so important about an engagement? Don't you think so? ... Hey, I was only joking. Why are you so serious?

Winter Love Song: Episode 5

Choi Lim took Man Yeong to the restaurant where Yu Jin and Sang Hyuk were dining. Choi Lim told Sang Hyuk that Man Yeong was working with Yu Jin. That caused some unhappiness between Yu Jin and Sang Hyuk.

On the way home, Choi Lim told Man Yeong that Yu Jin liked to follow whatever she did: getting the same shoes, same dress, and pursuing the same man... At the same time, Sang Hyuk was upset that Yu Jin has lied to him. In the car, Yu Jin confessed to Sang Hyuk that the sight of Man Yeong reminded her of Joon Sang. After some discussions, Sang Hyuk encouraged her to continue working on the project so that she could convince herself that Man Yeong was not Joon Sang... Choi Lim was shocked to hear that Sang Hyuk let Yu Jin to continue working with Man Yeong.

Choi Lim offered Zhen Suk a job in her boutique. In the evening, Zhen Suk invited her old classmate for a celebration. She got drunk and started telling Yu Jin that she should not be working with Man Yeong on the skiing field project as it was like playing with fire...

Marcian was organizing the company’s opening ceremony. Choi Lim deliberately gave Zhen Suk a copy of the evening dress that Man Yeong has chosen for her. Zhen Suk innocently gave Yu Jin the dress and lent her a pair of matching high-heeled shoes... Yu Jin turned up at the party, wearing the same dress as Choi Lim... Choi Lim pretended to be unwell and left early. She told Man Yeong that at some stage, Yu Jin might tell him that he looked like her first love...

Man Yeong found that Yu Jin has been taking photos of him. While all Yu Jin's actions seemed to confirm Choi Lim’s statements, Man Yeong was confused as this was not the Yu Jin he perceived..

Man Yeong asked his senior to join him for a drink. At the pub, they met Yu Jin and her colleagues, and ended up drinking together. The question of first love came up. Man Yeong said he could not remember...Yu Jin did not want to talk about hers...Man Yeong commented that might be she has too many affairs and thus could not remember. The provoked Yu Jin started drinking. Half-drunk, she started asking Man Yeong questions... "what is your favourite colour"..."what is your favorite season?"... probing whether he could be Joon Sang … and eventually, telling Man Yeong that he looked that her first love.

Everyone else left... Yu Jin got drunk. Not knowing where she lived, Man Yeong took her back to his hotel room and put her on the sofa. After a while, Yu Jin woke up. She saw a Man Yeong without glasses, thought he was Joon Sang, and kept calling him Joon Sang, Joon Sang...