[Article] A Note of a Journey in search for the Beauty of Korea

[Article] A Note of a Journey in search for the Beauty of Korea

[Thai Translation by Ladymoon]

สำหรับคนที่หลงตัวเองรุนแรงอย่างเช่นฉัน บางครั้งต้องอาศัยยารักษาถึงจะช่วยได้

ยาที่ว่าก็คือการราดน้ำเย็นๆ รดศีรษะ เพื่อช่วยดับไฟแห่งความเย่อหยิ่ง และทำให้กลายเป็นลูกแกะเชื่องๆ ตัวหนึ่ง ยานี้จะได้ผลดียิ่งขึ้นถ้ามาจากบุคคลที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อน

ต้องขอบคุณคนที่ช่วยราดน้ำและรักษาอาการหลงตัวเองของฉันได้อย่างชะงัด ฉันรู้สึกขอบคุณและนึกเสียใจต่อบุคคลที่ฉันตัดสินใจเขียนบล็อกนี้ให้ หลังจากว่างเว้นมานานเป็นปี

เมื่อวานนี้ฉันแวะไปที่ร้านหนังสือใหญ่ในคังนัม ฉันตรงไปยังมุมที่ฉันเคยไป แต่มีบางอย่างที่กระตุ้นสัญชาติญาณผู้หญิงของฉันจนต้องหันไปมอง นั่นก็คือภาพด้านหลังของผู้ชายคนหนึ่ง มันคือปกหน้าของ “หนังสือของยอนซามะ” ที่บรรดาสื่อทีวีและสื่ออินเตอร์เน็ตประโคมข่าวกันครึกโครมเมื่อวันก่อน ฉันไม่ได้ต่อต้านอะไรเขาหรอกนะ แต่ก็ไม่ได้ถึงกับชื่นชอบเขา แต่การที่ฉันถูกภาพของเขาสะกดไว้ชั่วครู่นั้นกวนใจฉันอย่างยิ่ง

ฉันกำลังจะเดินผ่านไปแล้ว แต่การที่แผ่นหลังของยอนซามะสามารถสะกดฉันไว้ได้ด้วยพลังอันรุนแรงเช่นนั้นกลับมากวนใจฉันอีกครั้ง

“ก็ได้” ฉันบอกกับตัวเอง “ก็แค่หนังสือของ “นักแสดงธรรมดา” คนหนึ่งไม่ใช่หรือ” ฉันฮึดฮัดแล้วหยิบหนังสือขึ้นมาด้วยท่าทีหยิ่งผยอง และเริ่มเปิดดูผ่านๆ ด้วยมือข้างเดียว เหมือนกำลังเปิดดูนิตยสารผู้หญิงทั่วๆ ไป


ตอนนั้นเองจู่ๆ ก็มีหญิงสาววัยกลางคนโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ และจ้องมองไปที่ “หนังสือของยอนซามะ” แบบอายๆ อยู่ครู่หนึ่ง แล้วเธอก็ค่อยๆ หยิบ “หนังสือของยอนซามะ” ขึ้นมาด้วยมือทั้งสองข้างด้วยท่าทีเหนียมอายยิ่งกว่าเก่า กอดมันเอาไว้ แล้วก็เดินจากไปเงียบๆ

อาจเป็นท่าทางแปลกๆ ของ “สาวขี้อาย” คนนั้นที่ทำให้ฉันรู้สึกละอายขึ้นมากับท่าทีจองหองของตัวเอง ถึงจะไม่สู้เต็มใจนัก แต่ฉันเปลี่ยนมาจับ “หนังสือของยอนซามะ” ด้วยมือทั้งสองข้างแบบที่ฉันควรจะทำเวลาถือหนังสือ แล้วเริ่มเปิดดูใหม่ตั้งแต่หน้าแรก

ในนั้นมีคำนำของบุคคลสำคัญๆ เหมือนจะให้เข้ากับชื่อที่ล้ำค่าอย่างยอนซามะ แล้วก็ตามมาด้วยสารบัญ (พำนัก - จากไป - สลัดทิ้ง - คิดคำนึง - หวนกลับ - จากไปอีกครั้ง) ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่คาดคิดว่าจะพบในหนังสือของดารา ฉันรู้สึกหงุดหงิดเป็นหนที่ 3 จากเนื้อหาเหล่านั้น ฉันเปิดข้ามคำนำของผู้เขียนไปแบบที่ฉันไม่เคยทำกับหนังสือเล่มอื่น

ฉันเปิดดูแต่ละหน้าแบบผ่านๆ แต่ก็ต้องหยุดหลังจากเปิดไปได้ 2-3 หน้า ภาพที่ทำให้ฉันมีอาการเหมือน “สาวขี้อาย” เมื่อครู่หยุดสายตาของฉันไว้ มันคือภาพขาวดำของรองเท้ายางสีดำ 3 คู่ที่วางเรียงกันอย่างเรียบร้อยอยู่บนบันไดหิน

ในหน้าถัดไปมีอยู่ 2 บรรทัดสั้นๆ "โต๊ะของแม่, น้ำตาของแม่"

ฉันเคยเย้ยหยันหนังอย่าง “ไททานิค” และเคยยิ้มเยาะใส่ Winter Sonata (แม้น้องสาวของฉันจะนั่งเช็ดน้ำตาอยู่ข้างๆ ก็ตาม) แต่รู้สึกเหมือนแทบล้มทั้งยืนกับภาพเดียวภาพนี้และร้องตะโกนอยู่ในใจว่า “ใช่เลย”

ฉันไม่อยากยอมรับสถานการณ์อันน่าอับอายและไม่คาดฝันนี้ และมองภาพนั้นอีกครั้งอย่างละเอียด สำหรับฉันผู้ที่มีความรู้ในเรื่องการถ่ายภาพ ภาพของเบยงจุนไม่ได้มีเทคนิคอะไรที่น่าตื่นตาตื่นใจมากมายพอที่จะทำให้ฉันรู้สึกอับอายอย่างที่รู้สึกอยู่ มันค่อนข้างจะตรงไปตรงมาและเรียบง่ายจนทำให้อาจคิดไปได้ว่ามันเรียบง่ายเกินไป แต่มันก็มีพลังประหลาดที่ดึงดูดสายตาของฉันไว้

ฉันเปิดไปยังหน้าถัดไป มี หลังคาแบบโบราณที่ปกคลุมด้วยหิมะสีขาว เหนือหลังคามีดวงอาทิตย์ซึ่งยากที่จะบอกว่าได้ว่ากำลังขึ้นหรือกำลังจะตกดินกันแน่ ฉันจ้องมองอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงอ่านในหน้าถัดไป

ในภาพถ่ายและข้อเขียนของเขา มีความจริงใจและความตรงไปตรงมาแบบที่ฉันไม่เคยพบเจอมานานแล้ว ภาพที่บอกเล่าเรื่องราวแสนธรรมดาโดยไม่เสแสร้ง ข้อเขียนที่ครอบคลุมเรื่องราวที่ภาพบอกกับเรา เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวที่ประทับใจของฉันอย่างน่าประหลาด

ฉันรู้ว่าพื้นที่ตรงนี้เป็นบอร์ดสำหรับเขียนบทวิจารณ์ และฉันรู้ว่าควรแนะนำเกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้ให้มากกว่านี้ แต่ฉันรู้สึกว่าไม่อาจวิจารณ์หนังสือเล่มนี้ได้

แต่ฉันมีคำพูดที่อยากบอกกับผู้ที่เฝ้ามองคนที่ชื่อเบยงจุนผ่านแว่นตาที่ปกคลุมด้วยความหยิ่งผยองเช่นเดียวกับฉันเมื่อ 2 วันก่อน ตอนนี้ขอจงหยิบหนังสือของเบยงจุนขึ้นมา แล้วเริ่มออกเดินทางค้นหาความงดงามของเกาหลี เมื่อสิ้นสุดการเดินทางครั้งนี้ คุณจะได้พบเพื่อน ผู้ที่มีความงดงามดุจเดียวกับประเทศนี้ ยืนอยู่เคียงข้างคุณ



Bae Yong Joon, a note of a journey in search for the beauty of Korea

source: http://blog.naver.com/wpara?Redirect=Log&logNo=50072337692
written by a blogger named 'Rak'
translated into English by Gaulsan

For severe narcists like me, there is a remedy that is needed periodically at all costs.

The remedy is periodic blows of cold water on the back of one's head, which extinct the simmering fire of arrogance for a while and turn it into a tamed lamb. The blow is more effective when it comes from a person never expected.

Thankfully enough, there was a person who gave me such a huge blow on the back of my head and cured my narcissism very effectively. I felt thankful and sorry for the person that I decided to blog here after a year's silence.

Yesterday, I went to a large bookstore in Kangnam to spend time. I was heading to the corner that I used to visit, but something attracting my female instinct came into my eyes. It was a photo of a man's appearance from the back. It was in the front page of the "Yon-sama Book" that all the TVs and internet media had been reporting loudly the day before. I was not his anti, but I was not quite fond of him, either. The fact that I was attracted by his photo for a moment annoyed me.

I was about to walk away, but the fact that a thumb-sized back of Yonsama could attract me with such a strong force annoyed me again.

"OK," I said to myself, "it's just a book of an 'ordinary entertainer', right?"
I gave a snort, picked the book up, stood in an arrogant posture, and started to skim through the pages with one hand - like skimming a women's magazine.

At that moment, a middle-aged woman suddenly appeared from nowhere, and gazed shyly at a 'Yonsama book' - which was laid next to my arrogant hand - for a while. After a while, she carefully picked that 'Yonsama book' with both hands in even shyer manner, held it in her arms, and quietly walked away.

It might be the strange aftereffect of the 'shy lady' that made me feel ashamed of my arrogant posture. Unwillingly, I held that 'Yonsama book' properly with both hands - in the way that I handle a 'book' - and started to have a look again from the first page.

There were Forewords of VIPs as if to match the name value of Yonsama. Then followed the Table of Contents (stay - leave - clear away - contemplate - return - leave again), which was not expected for an ordinary entertainer's book. As I felt annoyed for the third time with the 'contents', I skipped the preface of the writer, that I would never skip in other books.

I was going to skim through the pages, but I had to stop after a couple of pages. A photo that gave me very similar impression with the 'shy lady' stopped my eyes. It was a black-and white photograph of three pairs of black rubber shoes neatly laid on a terracing stone.

On the next page, there were two short lines. "The table of mother, the tears of mother"

I used to scoff at the movie 'Titanic', and threw a cynical smile at Winter Sonata(even though my sister was shedding tears sitting by me). However, I felt like falling on my knees at this single photo, shouting "yes, sir!"

I didn't want to admit this embarrassing and unexpected situation, and carefully looked at the photo once more. To me, who had some knowledge on photography, BYJ's photo was not technically surprising enough to give me such embarrassment I was feeling. It was rather honest and peaceful to the extent that one might think it was a bit too simple. Yet it had the strange power that attracted my eyes.

I proceeded to the next page. There was a traditional-styled roof covered with white snow. Above the roof, there was the sun, which was hard to tell whether it was rising or going down. I watched it for a while, and read the next page.

In his photos and essays, there were sincerity and honesty that I came across after a long time. The photo was telling plain stories, without pretension, to me. The essay was covering the story that the photo was telling us. It was this specific character that was strangely attracting my heart.

I know that this pIace is a board for writing reviews and I know that I should introduce more about this book, but I feel I am not eligible for reviewing this book.

However, I do have words to tell people who watch a 'person' named Bae Yong Joon through glasses thickly covered with arrogance, just like I did two days ago.
Right now, do pick up 'the book of BYJ' and start a journey in search for the beauty of Korea.


At the end of that journey, you will find a friend, who has the same beauty with that country, standing by you.