Barefooted youth แปลตอนที่ 10

Barefooted Youth: Episode 10

Translation by Thida

*******ภายในรถของซุงจี
ซุงจี: (หันไปทาง เซิงจิ้ง) ให้ฉันลงตรงนี้ ฉันต้องไปธุระที่อื่นต่อ เออ!! ตอนนี้เฮจูนเป็นยังไงบ้าง ฉันรู้สึกว่าเธอกำลังคบใครอยู่ เธอรู้ไหม?
เซิงจิ้ง: (แกล้งไม่รู้) จะมีใครนอกจากเหยาซู คงจะเป็นเขา
ซุงจี: (ยิ้ม) จริงหรือ แล้วเมื่อไหร่พวกเขาจะเลิกเรียกตัวเองว่าเป็นแค่เพื่อนกันละ

********โรงเรียนตำรวจ / ในหอพัก
ซันเบ บุกเข้าไปในห้องอย่างกระทันหัน พร้อมทั้งเปิดประตูทิ้งเอาไว้ นักเรียนทั้งสี่คนในห้องรีบลุกขึ้นยืนเตรียมพร้อมทันที
ซันเบ: นี่มันกลิ่นอะไร (หันไปทางดองจุน) เอาผ้าพวกนี้ไปซักด้วย! (มองไปรอบๆห้อง) เปิดหน้าต่างและซักผ้าม่านพวกนั้นซะด้วย พวกเธอจะให้คนมาเยี่ยมเห็นห้องในสภาพอย่างนี้นะหรือ ?
กังซู: คนมาเยี่ยม?
ซันเบ: พวกเธอไม่รู้หรือ? อาทิตย์นี้ พวกเธอเชิญคนมาเยี่ยมได้ไม่ว่าจะเป็นเพื่อน หรือคนในครอบครัว หรือจะเป็นแฟน (เดินออกจากห้องไป)
ดองจุน: ว้าว!!! ถ้ารู้มาก่อน ฉันคงจะเข้าประชุมไปฟังก่อนแล้ว
กังซู: เดี๋ยวก่อน แล้วเราจะเชิญใครมาดีล่ะ ? ก่อนอื่นต้องลองโทรตามก่อน (เขาวิ่งออกไปนอกห้อง)
ดังซู: ฉันด้วย! (ตามเพื่อนออกไป)
ยูซุก และซื่อชิง นั่งที่ของตัวเองอ่านหนังสือต่อไป
ซื่อชิง: (โดยไม่ละสายตาจากหนังสือที่อ่านอยู่) นายจะเชิญใครมาล่ะ?
ยูซุก: (อ่านต่อไป) ฉันยังไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นเลย
ซื่อชิง: ถ้านายจะเชิญพี่ชายนายมาละก็ ช่วยบอกฉันล่วงหน้าด้วย ฉันจะได้ไม่อยู่พบเขา
ยูซุก: (เงยหน้าขึ้น) กังซื่อชิง นายรู้อยู่แล้วว่าฉันไม่ทำอย่างนั้น
ซื่อชิง: (จ้องหน้ากลับ) สำหรับฉันเรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญ ที่ฉันต้องแน่ใจ เพราะเขาเป็นพี่ชายเพื่อน ถ้าเขามาจริง ฉันก็ไม่อาจทำท่าไม่สนใจได้ แต่ฉันควรจะทำความรู้จักกับพวกอันธพาลด้วยหรือ ? (เขาเดินออกนอกห้องไป)
เพจเจอร์ของ ยูซุกดังขึ้น บอกให้รู้ว่ามีคนส่งข้อความมาให้

**ที่มหาวิทยาลัย / ในห้องสมุด
เฮจูนกำลังอ่านหนังสือ
*********โรงเรียนตำรวจ / ตู้โทรศัพท์
เสียงของ เฮจูน: ฉันกำลังอ่านหนังสืออยู่ในห้องสมุด บังเอิญอ่านเจอกลอนที่ดีมากอันนี้ (ยูซุกตั้งใจฟังข้อความ)
เสียง:
ณ บัดนี้ฉันรู้แล้วว่า ถ้าฉันต้องตายด้วยบาปแห่งรัก

ฉันยอมโดนเผาไหม้จากน้ำอมฤตจนตาย

มันเป็นชะตาชีวิตที่ลิขิตให้เรามาพบ แต่ต้องเจ็บปวดจากโซ่ตรวนผ้าที่จองจำเราไว้

แต่ขอเพียงมีเธออยู่เคียงข้าง ฉันพร้อมที่จะล่องลอยพร้อมเธอไปข้างหน้า

**บนถนนในกรุงโซล / หน้าร้านจัดงานแต่งงาน
เฮจุนยืนที่ป้ายรถเมล์คนเดียว เธอเริ่มก้าวเดินไปยังร้านจัดงานแต่งงาน มองไปยังชุดแต่งงาน
เสียงของเฮจุน:

ยิ่งรักลึกซึ้ง ยิ่งทรมาน

ฉันควรทำอย่างไรกับความรู้สึกที่ไม่สามารถหยุดได้นี้

ด้วยหนามแหลมของกุหลาบนี้จะทำให้เธอได้พัก

ชื่อของเธอที่ซ่อนอยู่ในกอกุหลาบที่ฉันคอยเฝ้าหาและต้องหลงมัวเมาในกลิ่นของมันเมื่อยามค่ำคืนมาถึง

บาดแผลที่ปลายนิ้วมือของฉัน

มันเสมือนกับหยาดน้ำตา

อา ความหลงไหลที่อาจถึงแก่ชีวิต

ฉันอยากจะพบเธอ และกอดเธอ

**โรงเรียนตำรวจ / ตู้โทรศัพท์
เมื่อวางสายลง ยูซุกยืนพิงข้างตู้โทรศัพท์ และนิ่งคิด

********ที่สำนักงานของซุงจี
คุณซองเดินเข้ามาในสำนักงานพร้อมทักทาย ซุงจี
ซอง: ทำไมคุณไม่พกเพจเจอร์ติดตัวไว้นะ ผมตามหาตัวคุณทั้งวัน (ลดเสียงลง) พวกนั้นเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว

**ที่โรงงานนอกเมือง

ผู้คนขนของจากรถบรรทุกยกเข้าไปในโรงงาน มีควันลอยขึ้นมาจากปล่องไฟในโรงงาน
เสียงของคุณซอง: พวกเขาแบ่งเป็นกลุ่ม เริ่มซื้อหนังสือของตัวเอง และเอาไปที่โรงเก็บของและเผามันทิ้ง ตอนนี้สำนักพิมพ์พวกเขามีหนังสือขายดีถึง สามฉบับภายในอาทิตย์นี้

*********ที่บาร์
ซางยุบ: (ดูที่กองเอกสาร) ผมจะต้องทำยังไงกับบริษัทที่เพิ่มขึ้นมาพวกนี้
ทนายซู: คุณต้องทำงานเกี่ยวกับการพิมพ์อย่างนี้ไปอีกนานแค่ไหนนะหรือ นานที่สุดน่าจะเป็นสองปี บริษัทพวกนี้จะขายวัตถุดิบให้กับสำนักพิมพ์ และเมื่อคุณตัดสินใจเลิกคุณจะต้องซื้อวัตถุดิบกลับจากโรงงานเหล่านั้น แน่นอน ตามหลักการแล้วเราจะมีเอกสารประกอบรายการเหล่านั้น แล้วทำเรื่องล้มละลาย คุณก็จะได้เงินคืนมาโดยไม่ต้องเสียภาษีเลย
ซางยุบเขียนเช็คให้ทนายซู ทนายซูยื่นเช็คให้กับนามีที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้อง
ทนายซู: มันเป็นของเธอ
นามี: แล้วเธอล่ะ
ทนายซู: ฉันเคยบอกเธอแล้วว่าฉันไม่ต้องทิ้งชื่อไว้ให้เห็น
นามีเดินไปอย่างมีความสุข
ทนายซู: (ชี้ไปที่นามี) เธอสวยไหม? ถ้าคุณต้องการผมแนะนำให้คุณได้นะ
ซางยุบหัวเราะ

********ด้านนอกบ้านของเยจู
ซางยุบนั่งอยู่ในรถ พับเครื่องบินจากกระดาษห่อหมากฝรั่ง เยจูเดินมาและเห็นเขา เธอจึงหยุดและจ้องดู
ซางยุบ: ผมไม่อยากเชื่อตัวเองเลยว่าจะมานั่งรอผู้หญิงที่หน้าบ้านแบบนี้ ผมไม่ได้มาขอโทษ แค่อยากเห็นว่าคุณสบายดี แล้วก็อย่ากลับบ้านดึกนักละ คุณควรจะระวังนะเดินคนเดียวตอนดึกแบบนี้
เขาเริ่มออกรถและถอยออกไป เยจูเดินไปขวางทางไว้
ซางยุบ: หลบไปนะ !
เยจู: ถ้าคุณรอมานานขนาดนี้แล้ว คุณกล้าพอไหมที่จะชวนฉันไปหาอะไรดื่ม
ซางยุบ: (แปลกใจ) เธอ... ถ้าเธอเรียกฉันเป็นอันธพาลหรือดูถูกฉันอีกละก็ ฉันจะฆ่าเธอ

********ภายในไนท์คลับพร้อมผู้คุ้มกัน
ซางยุบ: เกิดอะไรขึ้น? บอกมาสิ ว่าทำไม่ผู้หญิงอย่างเธอถึงตามผมมาในสถานที่อย่างนี้
เยจู: คุณชอบฉันจริงๆหรือ ?
ซางยุบ: แล้วเธอคิดว่ายังไงล่ะ ? ทำไมผมถึงอยู่ที่นี่? กลับกันเถอะ นี่ก็ดึกมากแล้ว
ผู้คุ้มกันคอยดูทางและเปิดประตูให้พวกเขา

******ที่ไนท์คลับ / บันไดทางเดิน
ที่ทางเดินอันมืด ซางยุบและเยจูยืนด้วยกันเงียบๆ
ซางยุบ: อย่ามองหน้าผมแค่ฟังสิ่งที่ผมกำลังจะพูดและก็ลืมมันไปซะ วันนี้ตอนที่ผมกำลังมาที่นี่ ผมคิดว่าผมทำให้คุณลำบากใจ ผมตั้งใจว่าจะไม่ทำอย่างนั้นอีก คุณคงรู้สึกขายหน้าที่มีอันธพาลอย่างผมมาอยู่ใกล้ๆ ผมสัญญาว่าจะไม่มาหาคุณอีก คุณไม่คู่ควรกับผม นี่เป็นเรื่องที่ผมอยากจะบอกคุณ
เสียงพูด: (ประตูด้านนอกเปิดออกพร้อมมีแสงลอดเข้ามา) ออกมาได้แล้วครับท่าน!
ซางยุบออกเดิน เยจูคว้าตัวซางยุบหันมาจูบอย่างดูดดื่ม

*******ในรถของซางยุบ
รถวิ่งไปด้วยความเร็วและเหยียบเบรคอย่างกระทันหันเสียงดัง … "เอี๊ยดดดดดด!!!!!!"
ซางยุบ: กังเยจู ผมรู้ว่าคุณจะหัวเราะเยาะผมแต่ผมก็จะพูดมันออกมา เธอ (ชี้หน้าเธอ) แต่งงานกับผมเถอะ
เยจู: อะไรนะ?! (สีหน้าหงุดหงิด)
ซางยุบ: ผมไม่ได้พูดเพราะว่าเราพึ่งจูบกันมาหรอกนะ !
เยจู: คุณกำลังจะบอกให้ฉันไปเป็นเมียอันธพาลยังงั้นหรือ ?
ซางยุบ: คุณเหมาะที่จะเป็นเมียผม (แผดเสียงดัง) คุณคิดว่าเป็นใครก็ได้ที่จะมาเป็นเมียอันธพาลอย่างนั้นหรือ ? !!!
เยจู: นี่คุณขึ้นเสียงกับฉันหรือ?! นี่คุณจะเป็นแบบนี้หลังจากแต่งงานด้วยไหมนี่ ?
ซางยุบชะงักหลังจากได้ยินสิ่งที่เธอพูดออกมา เขาหัวเราะออกมา เยจูหัวเราะตาม

*****ที่คฤหาสน์มืด
เมียงซุก: (หันไปทางซางยุบ) หวังว่าเป็นเรื่องจริงนะ
ซางยุบ: พ่อไม่เคยเชื่อผมเลย

*******ที่คฤหาสน์มืด / ในห้องเมียงซุก
เมียงซุก: (หันไปทางจีซิก) ไปสืบเรื่องของครอบครัวผู้หญิงคนนั้น ถ้าเขาหมายความอย่างที่พูดจริงๆ เราไม่มีเวลาแล้ว เราคงเชิญเพื่อนไม่กี่คนแล้วจัดการให้เสร็จ แล้วเรื่องอื่นในองค์การเป็นอย่างไรบ้าง ?
จีซิก: ไม่ต้องห่วงครับท่าน ไม่มีปัญหาอะไร
เมียงซุก: ยังมีเรื่องที่ฉันต้องทำอีกคือ กวาดล้างอุปสรรคเพื่ออนาคตที่มั่นคง

******ที่ทำงานของซังจี
ซังจีกำลังจะออกจากที่ทำงาน เลขาของเขาเดินมาแจ้งว่ามีผู้หญิงมารอพบ
ซังจี: อืม ใช่ ฉันลืมไปว่ามีนัดตอน ห้าโมงเย็น (เดินกลับเข้าห้อง) ขอโทษด้วยที่ผมมาช้า
เขาหันกลับมาจับมือกับเธอ ชงัก ผู้หญิงคนนั้นสวมแว่นดำหน้าตาเหมือนกับ ฮันซูอิม พอเธอถอดแว่นออกกลายเป็นคนอื่นไป
ซังจี: ขอโทษครับ ผมนึกว่าคุณเป็นคนที่ผมรู้จัก เชิญนั่งก่อนสิครับ (ทั้งคู่โค้งคำนับกันและกัน)
**หลังจากพิจารณารายละเอียดคดีของผู้หญิงคนนี้
ซังจี: ผมต้องขอโทษด้วยครับ คือผมไม่เคยทำคดีฟ้องหย่ามาก่อน ผมจะเชี่ยวชาญด้านคดีอาชญากรรม ผมจะขอแนะนำคุณให้ไปปรึกษาทนายท่านอื่นที่สามารถช่วยคุณในเรื่องนี้ได้นะครับ?
ผู้หญิง: ฉันไม่ต้องการทนายท่านอื่น ฉันต้องการให้คุณเป็นคนช่วย ฉันจึงได้ดั้นด้นมาหาคุณถึงที่นี่ นี่มันเป็นเรื่องของความเป็นความตายเชียวนะแล้วฉันก็ไม่รู้จักใครที่จะสามารถช่วยฉันในเรื่องนี้ได้นอกจากคุณคนเดียว ฉันต้องขอร้องคุณค่ะให้ช่วยฉันด้วย

**นั่งอธิบายสถานการณ์ให้กับเจ้าหน้าที่ยู
ยู: ฮ่า ฮ่า คุณก็เลยต้องช่วยเธอ เธอหน้าเหมือนกันมากเลยหรือ ?
ซังจี: ตอนแรกผมก็รู้สึกสับสน ต่อมาผมไม่ค่อยแน่ใจแต่ก็รู้สึกแปลกๆ (เปลี่ยนเรื่อง) เอกสารเหล่านี้ได้มาจากคุณซอง ช่วยตรวจดูอย่างละเอียดด้วย

*******ที่ไนท์คลับ
ตำรวจกรูเข้ามาในคลับพร้อมกล่าวเตือนทุกคนไม่ให้ขยับ เบงเกกล่าวทักท้วงแต่ไม่มีใครสนใจ พวกพนักงานถูกบังคับให้นั่งลงในขณะที่เจ้าหน้าที่ออกคำสั่งพวกเขา เบงเกดูหงุดหงิดและหันไปสั่งการให้โทรหาเจ้านาย
ตำรวจ: เราเป็นเจ้าพนักงาน และตอนนี้เรามีคำสั่งให้มาตรวจสอบฐานะการเงินของสถานที่นี้ อันที่จริงเรารู้อยู่แล้วว่าที่นี่มีการเก็บบันทึกต่างหากซ่อนที่ไหนสักแห่ง เราต้องการความร่วมมือจากกคุณ เราจะขอให้พวกคุณกรอกรายละเอียดของคุณ ชื่อ เลขที่บัตรประจำตัว ถ้าคุณมีข้อมูลที่จะแจ้งเบาะแสคุณสามารถช่วยเราหาสมุดเล่มนั้นได้ แล้วเราจะเก็บเป็นความลับ ทั้งยังมีรางวัลจากทางการและจะช่วยหางานอื่นให้คุณได้
พวกตำรวจสำรวจเอกสารทุกใบหลังจากรวบรวมแบบสอบถามแล้ว
ตำรวจ: เราเห็นว่ามีคนสามคนที่ให้ความร่วมมือกับเรา ดีมาก เมื่อเราเรียกชื่อพวกคุณขอให้ยืนขึ้น (เรียกชื่อ สามคน พนักงานสามคนนั้นตกใจ และกลัว)
เบงเก: ไม่ได้ยินที่เขาเรียกให้ยืนขึ้นหรือไง ไอ้ชั่ว (พนักงานทั้งสามคนยืนขึ้น ตัวสั่นงันงก) ตอนนี้เราก็รู้แล้วว่าใครเป็นหนอนบ่อนไส้ (หันไปทางตำรวจ) ดีใจด้วย ทำงานดีมาก คุณดูเหมือนจริงมาก
ตำรวจ: อันที่จริงพวกคุณแสดงดีกว่าผมอีก

*******ที่สำนักงานของซังจี
ซังจีนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะ มีเสียงเคาะประตู "นั่นใครน่ะ?"
ผู้หญิง: (ประตูเปิดออก) คุณมักจะทำงานดึกอย่างนี้เสมอหรือ? วาว!!! คุณดูเหนื่อยนะ
ซังจี: คุณมาที่นี่ได้ยังไงในเวลาดึกอย่างนี้น่ะ ?
ผู้หญิง: ฉันรู้สึกขอบคุณที่คุณรับทำคดีของฉัน ฉันอยากจะขอเลี้ยงเครื่องดื่มคุณสักครั้ง
ซังจี: ผมไม่สามารถนัดพบกับลูกความนอกเวลางาน คุณน่าจะกลับบ้านไปได้แล้วครับ แล้วพบกันพรุ่งนี้ครับ
**ซังจีย้อนคิดเรื่องในอดีต
เสียงผู้หญิง: จริงหรือคะ ฉันหน้าเหมือนเธอมากหรือ คุณคงรักเธอมากสิคะ ถึงยังจำเธอได้ถึงแม้จะผ่านไปถึงยี่สิบปีแล้วก็ตาม
**ซังจี: (สลัดศรีษะไปมา) ฉันทำอะไรอยู่นี่?

********ที่บริเวณมหาวิทยาลัย
เฮจูนกำลังเดินอยู่และเห็นจักรยานจอดอยู่ เธอหันไปมองหาเจ้าของจักรยานคือเหยาซู เขากำลังยืนหน้าเศร้ามองน้ำพุ
เฮจูน: กำลังทำอะไรอยู่น่ะ ?
เหยาซู: เธอรู้ไหมว่าวันนี้เป็นวันครบรอบสิบปีที่เราพบกันวันแรก
เฮจูน: ยังงั้นเหรอ? จริงสิ?
เหยาซู: เมื่อสิบปีก่อนนี้ วันนี้เป็นวันที่ฉันย้ายบ้านมาที่ตรงข้ามบ้านเธอ
เฮจูน: เธอจำได้ด้วยเหรอ?
เหยาซู: มีคนเคยบอกฉันว่า มีรูอยู่ที่ใต้น้ำพุมังกรนี่ ถ้าเราเอาหินใส่ลงไปในรูนั้นละก็........
เฮจูน: (ยิ้ม) ความรักของเธอจะสมหวัง?
เหยาซู: เพราะฉะนั้น เมื่อวันแรกที่นี่ ฉันเลยเอาหินไปวางที่นั่น แต่ฉันคิดว่ามันถึงเวลาที่จะไปเอามันออกมาแล้ว (แล้วเขาก็กระโดดเข้าไปในสระน้ำทั้งชุด เดินไปยังน้ำพุตรงกลางเอื้อมไปหยิบหินออกมา แล้วชูโบกให้เห็น) เฮจูน เรายังเป็นเพื่อนกันได้ใช้ไหม?
เฮจูนพยักหน้า

*********ที่สำนักงานของ โคกังซู
กังซู: (หันไปทางซูหวา) วาว เธอดูแปลกไปนะ อากาศในกรุงโซลคงจะดีกับเธอสินะ ทำไมฉันถึงไม่ได้เจอเธอเร็วกว่าละ ฉันเป็นห่วงเธอนะ?
ซูหวา: เป็นห่วงเหรอ?
กังซู: ใช่สิ คิดซะว่าฉันเป็นพี่ชายจากบ้านเดียวกัน เธอรู้ไหมว่าฉันได้คุยกับผู้กำกับเรื่องเธอแล้วนะ
ซูหวา: จริงเหรอ?
กังซู: แน่นอน เธอเชื่อใจฉันได้เลย

*********ที่ร้านอาหารหรูแห่งหนึ่ง
พ่อแม่ของเยจูได้รับการแนะนำให้กับซางยุบและ จางเมียงซุก
พ่อของเยจู : เธอมักจะพูดว่าจะไม่แต่งงาน นี่ก็เลยเป็นเรื่องแปลกใจสำหรับพวกเราที่เธอเปลี่ยนใจแบบนี้
เมียงซุก: หนุ่มสาวสมัยนี้ไม่เหมือนกับคนสมัยก่อน ถ้าเขารักกันก็จะแต่งงานกันทันที
พ่อ : ผมต้องขออภัยที่จะต้องขอถามคำถามนี้ เพราะเยจูไม่เคยเล่าอะไรให้พวกเราฟังเลย พวกคุณทำงานอะไรกันหรือครับ
เมียงซุก: (ดึงนามบัตรออกมา) ผมต้องขออภัยเช่นกัน เราควรบอกคุณก่อนหน้านี้แล้ว พวกเรามีสำนักพิมพ์ และธุรกิจเล็กๆอีกนิดหน่อย เรายังมีโรงเรียนที่ต่างจังหวัดด้วย
พ่อ : (เบิกตากว้าง) นั่นหมายความว่าครอบครัวคุณเป็นนักการศึกษา (หันไปทางเยจู) แล้วทำไมเธอไม่บอกพวกเราตั้งแต่แรกล่ะ ? (หันกลับมาที่เมียงซุก) แล้วท่านผู้นี้เป็นใครกันครับ? (เขาชี้ไปที่จีซิก ที่นั่งอยู่มุมห้อง)
เมียงซุก: เขาเป็นผู้ช่วยผมเองครับ เขาทำงานให้ผมมา ยี่สิบกว่าปีแล้ว
พ่อ: ยี่สิบปี? คุณคงเป็นเจ้านายที่เยี่ยมมากถึงมีลูกน้องดีขนาดนี้ ผมบอกได้เลยว่าคุณคงเป็นคนที่มีคุณธรรมที่ได้รับความจงรักภักดีจากผู้อื่น
เมียงซุก: ขอบคุณ แล้วคุณจะคิดยังไงถ้าเราจะเร่งงานแต่งงานสักหน่อย ส่วนเรื่องสินสอดไม่ต้องเป็นห่วง งั้นอาทิตย์หน้าคุณจะว่ายังไงครับ
เยจูและซางยุบแปลกใจ แต่ไม่พูดอะไร
พ่อ: เร็วขนาดนั้นเลยหรือ?
เมียงซุก: จะรออะไรอีกล่ะ ? เราไม่ได้ต้องการงานใหญ่โต แค่เชิญญาติและเพื่อนสนิทไม่กี่คนก็พอ
พ่อ : คุณเป็นคนจริง! คุณมองโลกแปลกกว่าคนอื่น ในเมื่อคุณเป็นคนทำงานเพื่อสังคม งั้นเราทำตามที่คุณบอกก็แล้วกัน
เมียงซุก: ขอบคุณ!

******โรงเรียนมัธยม / ที่ห้องของดูซู
ดูซู กำลังสวยชุดเกาหลีโบราณ (หันไปทางภรรยา) คุณไม่ไปด้วยหรือ?
ผู้หญิง: ถ้าฉันไปด้วยจะไปเป็นภาระเปล่าๆ เพราะฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย ยังกับว่าจะมีอะไรไม่ดีเกิดขึ้น
ดูซู: คุณพูดเรื่องไม่เป็นมงคลเบบนี้ก่อนงานแต่งงานได้อย่างไรกัน?
ผู้หญิง: นี่ไม่ใช่เป็นเพียงงานแต่งงาน ฉันไม่แน่ใจ แต่รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องไม่ดีมาก ไม่ดีจริงๆ (ลิเดียเปิดประตูเข้ามาจากข้างนอก) เธอรอข้างนอกก่อน
ดูซู: ไม่ต้อง!! มานี่ไปงานแทนแม่เธอ
ผู้หญิง: ไม่นะ อย่าทำอย่างนี้
ดูซู: หยุดเดี๋ยวนี้!

*********ที่บ้านของซังจี
เซิงเจิ้ง: (มองดูจดหมาย) พ่อครับ นี่เป็นบัตรเชิญ พ่อรู้ไหมว่ามันมาจากใคร? จางเมียงซุก
ซังจี: ??
เซิงเจิ้ง: ลูกชายเขากำลังจะแต่งงาน ถ้าพ่อไม่ว่างผมไปแทนก็ได้ครับ

*********ที่งานเลี้ยงรับรองงานแต่งงาน
คู่บ่าวสาวเดินรอบงานไปทุกโต๊ะ กล่าวทักทายบรรดาแขกเหรื่อ เซิงเจิ้งเดินเข้ามาในงานพร้อมกันสังเกตุเห็นลิเดียซึ่งยืนอยู่ด้านนอก
ดูซู: (เรียกลิเดีย) เข้ามาข้างในสิ (เขาเห็นเซิงเจิ้ง และโค้งคำนับกันและกัน)
เซิงเจิ้ง: พ่อผมไม่สามารถมาได้ ผมเลยมาแทนพ่อครับ
ดูซู: ขอบคุณที่มา

*******ผู้หญิงกำลังร้องเพลงแต่งงาน
เซิงจิ้ง ไม่สามารถถอนสายตาจาก ลิเดียได้ จีซิกเดินไปหาเมียงซุกแล้วกระซิบที่ข้างหู
เมียงซุก: ทำไมต้องเป็นวันนี้ด้วย? นายรู้ไหมว่าวันนี้เป็นวันอะไร ?
จีซิก: ผมต้องขอโทษด้วยครับท่าน แต่เหตุการณ์มันพาไปเช่นนั้นครับ
**ผู้หญิงร้องเพลง
ยูซุกเดินเขามาในงานพร้อมเฮจุน เขานั่งอยู่ด้วยกันที่โต๊ะเล็ก เซิงจิ้งมองเห็นพวกเขาแล้วทำหน้าเครียด ส่วนซางยุบเมื่อเห็นน้องชายก็โบกมือให้ เขาหันไปกระซิบกับพ่อ เมียงซุกจึงหันมามองดูเฮจุน ส่วนซางยุบสะกิดเยจูให้ทักยูซุก

*******ภายในห้องโรงแรมราคาถูก
เสียงรถตำรวจอยู่ด้านนอก ซังจีถูกเขย่าปลุกให้ตื่น เขาดูเหมือนเมา ตามตัวเขามีร่องรอยเลือดเต็มไปหมดที่เสื้อ และแขน
เจ้าหน้าที่ตำรวจ: ตื่นได้แล้ว! (ซังจีไม่ตื่น) คุณดื่มเมาขนาดนี้ได้ยังไงนี่ นี่คุณรู้ตัวไหมว่าคุณทำอะไรลงไป
ซังจี : อะไรนะ...? (ครึ่งหลับครึ่งตื่น)
เจ้าหน้าที่ตำรวจ: คุณถูกจับข้อหาพยายามข่มขืนและทำร้ายร่างกาย
ซังจี: ???
เจ้าหน้าที่ตำรวจ: คุณไปตบตีผู้คนอย่างนั้นได้ยังไงกัน ?
ซังจีถูกจับให้ยืนขึ้น มีผู้หญิงนอนบนพื้นตัวเธอเต็มไปด้วยเลือด และหมดสติ ตำรวจหามเธอออกไป
ซังจีถูกบังคับให้ยืนถึงแม้ว่าเขาจะยังทรงตัวไม่ได้ดี แล้วเขาก็ถูกใส่กุญแจมือ


โปรดติดตามตอนต่อไป