WINTER SONATA-13 RECOLLECTIONS

Episode 13-Recollections

อนธกาล

มินฮุง ได้รู้ความจริงแล้ว ความจริงที่ประจักษ์แจ้ง
แต่ ในความประจักษ์แจ้งนั้น ช่าง มืดมน อนธกาล
เป็นความจริง ที่ หาต้นไม่ได้ หาปลายไม่พบ กับชีวิต 18 ปี ของ คัง จุนซาง
คัง จุนซาง เป็นอย่างไร มาอย่างไร ไปอย่างไร กันหนอ สำหรับ ยูจิน
ความจริงนี้กลับทำให้ ลี มินฮุง ยิ่งเศร้า มากขึ้นไปอีก เหมือน ลี มินฮุง เข้าไปอยู่ ในโลกมืด
ที่ทั้งไม่ใช่ โลกมายา ทั้งไม่ใช่ดินแดนแห่งเงา
โอ้ โอ๋......ลี มินฮุง กับโลกที่ อนธกาล

Episode-13

มินฮุง ก้าวเท้ายาวๆ เข้าหา ยูจิน

จับแขน ยูจิน ไว้ และบอกว่า : เรามีเรื่องต้องคุยกันหน่อย

ยูจิน : มินฮุง คุณมาทำอะไรที่นี่

ยูจิน ผลักแขน มินฮุง ออกไปจากตัว : เป็นอะไรไปน่ะ ทำไม ต้องทำแบบนี้ ฉันต้องรีบไปแล้ว เพื่อนๆ กำลังรออยู่

มินฮุง จับ ยูจิน ไว้ ยูจิน สะบัดออก

ยูจิน พูดเสียงดัง : คุณเป็นอะไรไปน่ะ ทำไมทำตัวไม่เหมือนเป็นตัวคุณเลย

มินฮุง : ไม่เหมือนตัวผมเหรอ ลี มินฮุง น่ะเป็นยังไงมินฮุง ก็เสียงดังเช่นกัน

มินฮุง : ผมเป็นใคร บอกผมสิ ยูจิน ผมคือใคร

ยูจิน มอง มินฮุง อย่างแปลกใจ มินฮุง คนนี้ ดูเหมือนคนแปลกหน้า

มินฮุง : ยูจิน... ผม.... คือ.... จุนซาง
มินฮุง : ผมคือ คัง จุนซาง คนที่คุณไม่อาจลืมได้

ยูจิน มองดูหน้าของ มินฮุง ด้วยความรู้สึก เสียดาย ระคนน้อยใจ : มินฮุง คุณ ไม่ควรทำแบบนี้ คุณ รู้มั๊ย คุณไม่ควรล้อเล่นกันแบบนี้

มินฮุง รู้ว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไป หากไม่บอกความจริงออกมา ตัว มินฮุง เองคงจะทนไม่ไหว มินฮุง อยากบอก ความรู้สึกทั้งหมดให้ ยูจิน รับรู้ แต่ ยูจิน กลับเข้าใจว่า มินฮุง คำนึงถึงเธอ จนลืมตัว พูดเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ออกมา ยูจิน ทำท่า กระวนกระวายใจ ไม่เข้าใจ มินฮุง

มินฮุง เข้าใจความจริง ที่ว่า แม้แต่ตัว มินฮุง เองยังไม่อาจยอมรับได้ง่ายๆ แล้ว ที่เขาบอก ยูจินไป ก็คงกลายเป็นเรื่องที่ไร้สาระ

ซังฮวก ที่เดินตาม มินฮุง ออกมาจากร้านอาหาร เห็นภาพ มินฮุง กับ ยูจิน กำลัง สนทนากันอยู่ จึงรีบเดินเข้าไปหา กังวลด้วยความคิดว่า มินฮุง เล่าเรื่องทั้งหมดให้ ยูจิน ฟังหรือยังนะ จนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็ รู้สึกว่า ถึงจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม เขาไม่อาจวางมือนิ่งเฉยอยู่ได้ จึงรีบเดินเข้าไปหา

มินฮุง เอาสองมือจับแขน ยูจินไว้ และเรียก : ยูจิน
ยูจิน พยายามสะบัดตัวออกจากการจับของ มินฮุง พูดเสียงดัง : ปล่อยฉันนะ มันไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้วนะ
ซังฮวก เข้ามาถึงเบื้องหลัง มินฮุง : คุณจะเป็น คัง จุนซาง ได้ ยังไง
มินฮุง ปล่อยแขนของ ยูจิน หันไปทาง ซังฮวก
ซังฮวก : คุณเพิ่งรู้งั้นเหรอว่า คัง จุนซาง คือคนที่ ยูจิน รัก คุณถึงทำแบบนี้
ซังฮวก มอง มินฮุง อย่างเกลียดชัง
มินฮุง : ซังฮวก

ซังฮวก : ผมเข้าใจว่าคุณอยากได้ ยูจิน กลับไป แต่มันทุเรศที่ต้องแกล้งทำตัว เป็น คัง จุนซาง คุณเป็นบ้าไปแล้วเหรอ
มินฮุง รู้สึกว่า ซังฮวก ไม่มีเหตุผล ทั้งที่ ซังฮวก รู้ดี กว่าใคร ว่าทำไม มินฮุง บอกแบบนี้

แต่ ซังฮวก ก็ยังกล้าพูดแบบนี้อีก ซังฮวก ตีความหมายว่าที่เขาบอก ยูจินว่า เขา คือ คัง จุนซาง เพื่อยึดตัว ยูจิน ไว้

ทั้งยัง เยาะเย้ย เขาว่าทำตัวเหมือนคนขาดสติ มินฮุง รู้สึก โมโหจนสุดกลั้น
กว่า มินฮุง จะพบว่าตัวเอง คือ คัง จุนซาง ก็ลำบากแสนเข็ญ
ซังฮวก ก็รู้ แต่ ซังฮวก ไม่มีความสงสารเวทนาและความเห็นอกเห็นใจ อัน น่าจะเป็นความรู้สึกพื้นฐานหลงเหลืออยู่เลย

ทันใดนั้น มินฮุง ก็ ชกโครม ที่ปากของ ซังฮวก แล้ว ดึงอกเสื้อของ ซังฮวกไว้ เมื่อซังฮวก เซทำท่าจะล้มลงไป ขณะที่กำลังจะ ชก อีกหมัด

ยูจิน ก็ร้องตะโกนขึ้นว่า : นี่อะไรของคุณน่ะ
มินฮุง ก็เลยชะงัก และปล่อย ซังฮวก

ยูจิน เข้าไปใกล้ ซังฮวก จับแขน ซังฮวก ไว้

มองและถามอย่างเป็นห่วงและเอาใจ: ไม่เป็นไรใช่มั๊ย ไม่เป็นไรนะ

แล้ว หันไปมอง มินฮุง อย่างเย็นชา และพูดด้วยเสียง เยือกเย็น ผิดกับเวลาพูดกับ ซังฮวก
ยูจิน : มินฮุง ไม่นึกว่าคุณจะเป็นคนแบบนี้ ฉันไม่รู้ว่าทำไม คุณต้องอ้างว่าเป็น จุนซาง ด้วย แต่คุณไม่ควรทำแบบนี้ ฉันผิดหวังจริงๆ
แล้ว ยูจิน ก็หันไปประคองซังฮวก : เราไปกันเถอะ

มินฮุง ยืนนิ่งอยู่กับที่ มินฮุง ได้แต่ยืนเหม่อ ไม่เคลื่อนไหว มินฮุง ไม่อาจขยับเขยื้อนตัว ได้เลย

ราวหมดกำลังวังชา เหมือนถูกสาป ตั้งแต่ คำพูดของ ยูจินว่า ทำไมคุณต้องอ้างว่าเป็น จุนซาง ด้วย

ที่ร้านอาหาร และเสียงเพลง no matter what

เพื่อนๆ ยัง ตกตะลึง กับ คำพูด ของ มินฮุง เป็นเวลานาน
ยงกุ๊ก บ่นขึ้นว่า : ทำไมพวกเขาไม่มากันเสียที รู้มั๊ย ฉันเองก็เพิ่งจะคิดได้นะ มีบางอย่างในตัวเขาที่ทำให้ฉันนึกถึง จุนซาง
จินซุก : หันไปมอง ยงกุ๊ก ส่วน แชรีน ถามว่าอะไรเหรอ
ยงกุ๊ก : คือ มัน อธิบาย ยากนะ
จินซุก : นั่นสิ ความเย็นชาไง เย็นชายังกับเป็นเจ้าแห่งน้ำแข็งเลย เหมือน คัง จุนซาง เปี๊ยบเลย
ยงกุ๊ก สั่นหน้า: ไม่ ไม่ มันมากกว่านั้น มันเป็นความรู้สึก ความรู้สึก เอ้อ ใช่แล้ว ความรู้สึก
แชรีน รอฟัง เพื่อนพูด อย่างตั้งใจ
ยงกุ๊ก : ถึงความรู้สึกนั้นจะทำให้เขาเป็น คัง จุนซาง ไม่ได้ แต่ถ้าเกิด เขาเป็น คัง จุนซาง จริงๆ ยูจิน จะทำยังไงนี่
จินซุก : ฉันว่านะถ้าเขาเป็น คัง จุนซาง จริงๆ เขาก็คงจะเกิดมาคู่กัน ซังฮวก ก็ควรจะปล่อยเขาไป หันไปทาง แชรีน เธอก็เหมือนกัน
แชรีน รู้สึก ขุ่นใจ จินซุก ตั้งแต่ ประโยคต้น ๆ มาถึงตอนนี้ ก็ชักโกรธขึ้นมา : พูดบ้าๆ มินฮุง เกิด และโต ที่อเมริกา จะเป็น คัง จุนซาง ได้ ยังไง ฉันไปละ
แล้ว แชรีน ก็ กระฟัดกระเฟียด ลุกขึ้น ยงกุ๊ก ได้ แต่ร้อง ว่า อ้าว แชรีน ( วงแตกแล้วเลยทีเดียว)

(ยงกุ๊ก คนนี้ไม่ธรรมดา เห็นไหมคะ คนเล่า เคย รู้สึก ตั้งแต่ ตอนที่ สอง เมื่อ 10 ปีที่แล้ว แล้ว ก็ ยงกุ๊ก น่ะ จบ สัตว์แพทย์ เชียว นะคะ ในขณะที่ ยูจิน จบ สถาปัตย์ ( เพราะ ยูจิน เป็น มัณฑนากร ถ้าเป็นบ้านเรา สาขานี้ อยู่กับคณะ สถาปัตยกรรม เกาหลี จะเหมือนเราไหมคะคุณร้อยตะวัน )

ส่วน จุนซาง ก็ หัวไบร์ท ที่สุด จบ วิศวะ ส่วน ซังฮวก ที่เลือก เป็น หางหมู นั้น ยังคงเป็น หางหมู อยู่ทุกวันนี้ ทั้งที่ เป็นหัวหน้าห้องในสมัย นั้น โลเล เหลาะแหละ เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย แกว่งไปแกว่งมา เหมือน หาง หมู จริง ๆ และอยู่ปลายแถว ระดับเดียวกับ จินซุก และ แชรีน ยังไง ยังงั้นเลย ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ทั้งความคิด ความอ่าน ทัศนะคติ ...

เฮ้อ.. คนอ่านใหม่ ไม่ต่อเนื่อง อย่า งง นะคะ ว่า นี่ คนเล่า เขา เขียนถึง อะไร คนเล่า นึกไปถึง ที่ พวกเขาสมัยยังเป็นนักเรียน เขาเล่น เกมส์ รอบกองไฟกัน ตอนไปตั้งแค้มป์ บนเขา ในตอนที่สอง ค่ะ)

ใน รถ แท็กซี่
ยูจิน เอาอกเอาใจ ทายา ให้ ตรงแผล บริเวณริมผีปากของ ซังฮวก ที่โดน มินฮุง ชก : ไม่เป็นไรใช่ไหม ซังฮวก
ซังฮวก : ยูจิน สัญญา กับฉันนะ สัญญากับฉันว่า เธอจะไม่เจอ มินฮุง อีก
ยูจิน : ได้ ฉันไม่รู้ว่าทำไม มินฮุง เขาถึงได้เป็นแบบนี้ เขาอาจดื่มมากไปหน่อยก็ได้ ก็เลย…
ซังฮวก รีบพูด : สัญญากับฉันสิ แล้ว เอื้อมมือไปจับมือ ยูจินไว้ พูดเสียงดัง อย่างร้อนใจ
ยูจิน ละล้าละลัง ซังฮวก เป็นอะไรไปหนอ
ซังฮวก : สัญญากับฉันนะว่า ว่าเธอจะไม่คิดถึง จุนซาง อีกแล้ว สัญญา ว่าเธอจะไม่ทิ้งฉัน แม้ จุนซาง จะกลับมา สัญญากับฉันได้มั๊ย
ยูจิน : ได้ ฉัน สัญญา
ซังฮวก ดีใจ รีบตอกย้ำ : สัญญาแล้ว นะ ขอบคุณนะ

เมื่อ ยูจิน กลับมาที่ห้องพัก จินซุก ถามว่าทำไมไม่ไปร้านอาหาร และบอกว่า แม่ของ ยูจิน มาหา และหลับไปแล้ว ทั้งยังเล่าว่า : ลีมินฮุง ไปที่ร้านอาหาร และถาม เพื่อนๆ ว่า แน่ใจหรือว่า คัง จุนซาง ตายแล้ว แล้วเคยคิด กันบ้างมั๊ยว่า เขา อาจ เป็น คัง จุนซาง มันน่าแปลกมากเลย ไม่รู้เขาทำอย่างนั้นทำไม นี่ฉันขนลุกเลยล่ะที่ฟังเขาพูดถึง คัง จุนซาง เขาเหมือน จุนซาง มากๆ เลย
แต่ว่า เขาคงจะเจ็บปวดมากเลย ที่ต้องพูดว่า เขา คือ คัง จุนซาง

ยูจิน ; งั้นเหรอ เขาพูดแบบนั้น เพราะฉันชอบถามเขาว่า เขา ใช่ จุนซาง รึเปล่า
จินซุก : ไม่ คงไม่ใช่หรอก เพราะเขาคิดว่า เธอจะกลับไปหาเขา ถ้าเขา คือ จุนซาง ฉันว่านะ ขอโทษนะ ยูจิน
ยูจิน เข้า ไป ห้องนอน ล้มตัวลงนอนข้างแม่ แม่ รู้ตัวตื่นขึ้น ยูจิน นอนกอดแม่ ค่อยๆ ปรับความรู้สึก จนสงบลงได้

มินฮุง เดินข้ามถนน เดียวดาย อ้างว้าง ว้าหว่ สับสน เหลือประมาณ

โทรศัพท์ของ ของ ยูจิน ดังขึ้น ยูจิน รับโทรศัพท์ เป็น เสียง ที่คุ้นเคยของ เธอ มินฮุง นั่นเอง ยูจิน ให้ มินฮุง รอแป็บนึง เพื่อ ออก มา ที่ห้องรับแขก อย่างระมัดระวัง กลัวแม่ตื่นนอน
ยูจิน : มินฮุง
มินฮุง : ยูจิน
ยูจิน : คะ
มินฮุง : ยูจิน... คุณออกมาหาผมได้ มั๊ย ได้โปรดเถอะ ฟังผมนะ ผมจะไม่ ตี๊อ คุณอีกแล้ว ผมอยากเจอคุณจริงๆนะ ผมต้องเจอคุณให้ได้
ยูจิน ตัดสินใจแล้วว่าจะช่วยให้ มินฮุง ลืมเธอไปเสีย เพื่อไม่ให้เขาทุกข์ทรมานอีกต่อไป
ยูจิน : ฟังฉันก่อนได้ไหมคะ
มินฮุง : ได้ สิ มีอะไรว่ามาเลย
ยูจิน บอกอย่าง ไม่มีความปราณี ให้ผู้ฟัง คือ มินฮุง เลย ว่า
ยูจิน : ฉันจะบอกว่า คุณแตกต่างจาก จุนซาง ยังไง แล้วเพราะอะไรคุณถึงจะเป็น จุนซาง ไม่ได้
มินฮุง : ยูจิน

ยูจิน : จุนซางไม่เคยเรียกชื่อฉัน แบบนั้นหรอกนะคะ เขาไม่แสดงอารมณ์ ให้คนอื่นเห็นด้วย

ไม่บังคับฝืนใจ ฉันด้วย จุนซางไม่ทำร้ายจิตใจคนที่อยู่รอบข้าง
ทั้งที่ จุนซาง เป็นคนอารมณ์อ่อนไหวและไม่สงบอยู่เสมอ ส่วนคุณ
คุณ เดินอย่างสง่างามและมั่นใจ แต่ว่า จุนซาง เดินด้วยความกังวลและไม่มั่นคง
คุณมีรอยยิ้มสดใสเสมอ แต่คุณรู้มั๊ย จุนซาง เขาเป็นคนไม่ค่อยยิ้ม ไม่บ่อยนักที่จะได้เห็นรอยยิ้มของเขา
คุณ น่ะ ต่างจาก จุนซาง มากมาย คุณยังอยากรู้มากกว่านี้อีกไหมคะ

แล้ว ยูจิน ก็รีบตัดบทว่า : ลี มินฮุง คุณไม่มีทางเป็น จุนซางได้ คุณเป็นคนอื่น ที่ไม่ใช่ จุนซาง พอทีเถอะนะ เลิกความคิดนี้เสียเถอะ
มินฮุง ฟังอย่างตั้งใจ
ยูจิน : ลี มินฮุง จุนซาง เขาตายไปแล้ว เขาตายจากฉันไปแล้ว
ยูจิน พูดไป น้ำตารินร่วง
ส่วน มินฮุง ก็ ฟังไป น้ำตาไหลไปเช่นกัน คำว่า จุนซาง เขา ตายจากฉันไปแล้ว กรีด หัวใจ ของ มินฮุง ยับเยิน

มินฮุง ถาม ย้ำ เหมือนคนจวนสิ้นใจ ว่า : เป็นอย่างนั้นจริงๆหรือ

ยูจิน ตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว อีกครั้ง แม้จะได้ ยินลมหายใจ ที่สิ้นหวัง ของ มินฮุง

แต่ ยูจิน ก็ไม่เลิกล้ม ความตั้งใจ ที่จะทำให้เรื่องราว ทุกอย่างจบลงให้ได้

( คุณ ยูจิน คุณ โหดร้าย ใจดำนะคะ พูดกันดีๆ ก็ได้ ขณะนี้คุณสวมวิญญาณ นางร้าย ทำร้ายจิตใจ พระเอก แล้วนะคะ คนเล่า โกรธคุณแล้วนะ )

ยูจิน: และตอนนี้ถึงแม้ จุนซาง จะกลับมา ฉันก็ทิ้ง ซังฮวก ไปไม่ได้หรอก

ฉันเลือก ซังฮวก เขาแล้ว และคุณเองที่เป็นคนส่งฉันกลับไปหาเขา

ได้โปรด ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ นี่แหละที่ฉันอยากขอร้อง

มินฮุง : ยูจิน ออกมาเถอะนะ ผมจะรอคุณ จะออกมาบอกอะไรผมก็ได้ทั้งนั้น

ผมจะยอมฟังทุกอย่าง ผมจะรอนะ
ยูจิน ค่อยๆ เลื่อนโทรศัพท์ ลงมา ปิดฝาโทรศัพท์ นั่งร้องไห้

ยูจิน ระงับความรู้สึกที่อยากถลากลับไปหา มินฮุง แม้จะ พูด เสียง เย็นชา กับ มินฮุง

แต่ ในที่สุด ยูจินก็ไม่อาจบังคับใจซึ่งตรงกันข้าม กับน้ำเสียง และวาจาที่บอก มินฮุงไป

ยูจิน ขยับตัวลุกขึ้น

แม่ ยูจิน เปิด ประตู ห้องนอนออกมา : ยูจิน ยูจิน นั่นลูกจะออกไปไหน

จะออกไปหาผู้ชายคนนั้นเหรอ ทำไม ทำไม ถึงทำตัวแบบนี้ เหอ
ยูจิน : แม่คะ เขาพูดเหมือนกับว่า นี่เป็นครั้งสุดท้าย
แม่ยูจิน : ไม่ ไม่นะ ไม่นะ ทำอะไรอยู่ รู้ตัว มั๊ย ไม่นะ
ยูจิน : แม่คะ เขาแค่.... หนูจะออกไปแค่เจอหน้าเขาเท่านั้น แม่คะ เขาบอกว่า มีอะไรจะพูด แม่...

จินซุก ได้ยินเสียง ดัง กลางดึก ก็เปิดประตู ห้องนอนตัวเองออกมา

แม่ เข้ามายึดตัว ยูจินไว้ รั้งไว้เต็มที่ : ไม่นะ ยูจิน ยูจิน ยูจิน

แม่ ไม่อาจปล่อย ยูจิน ให้ทำอะไรตามใจตัวเองได้

แต่ใจของ ยูจิน โผผิน ไปอยู่ข้างตัว มินฮุง เสียแล้ว

ยูจิน สะบัด ตัวหลุดจากมือแม่ และจะออกไปนอกห้อง แม่ ยูจิน เป็นลมลงไปกองอยู่ตรงนั้น

โชคดี ที่ จินซุก เข้ามารับร่างแม่ ของ ยูจิน ไว้ได้ทัน และส่งเสียง เรียก คุณแม่อย่างตกใจ

ทำให้ ยูจิน ชะงัก หันมา ทรุดตัวลงข้างแม่ ร้องไห้ ละล่ำละลัก เรียก : แม่คะ แม่คะ แม่คะ

ซังฮวก ได้รับโทรศัพท์ รีบขับรถ ไป โรงพยาบาล เมื่อเข้า ไปในห้อง : ยูจิน เกิดอะไรขึ้น ทำไมแม่ถึงเป็นลม
ยูจิน ที่นั่งอยู่หน้าเตียง มี จินซุก เอามือ แตะ บ่า อย่าง ปลอบโยน

ยูจิน ได้แต่ ก้มหน้าร้องไห้
ซังฮวก ได้ แต่ เจ็บปวดใจไปกับยูจิน ยิ่ง เห็นหน้า ของ จินซุก ก็เพิ่มความอ่อนใจ เข้าไปอีก

มินฮุง แม้จะรู้ชัดว่า ที่ ยูจิน วางสายโทรศัพท์ ไปก่อน แสดงว่า ยูจิน จะไม่ออกมาพบ

แต่ มินฮุง ก็ยังนั่งรอ อยู่บนที่นั่ง สาธารณะ ไม่ขยับตัวไปไหน ยังคงนั่งรอ อยู่อีกนาน

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม มินฮุง อยากบอกกล่าวถ้อยคำ ต่างๆ ที่ยังไม่ได้บอกกล่าวให้ ยูจิน ได้รับรู้

ถ้อยคำที่อยู่ในใจของ มินฮุง ดูเหมือนจะระเบิด ออกมา ได้ทุกเมื่อ

ในสมองของ มินฮุง นึกถึงแต่ถ้อยคำของ ยูจิน ที่ บอกเขาว่า “ แม้ จุนซางจะกลับมา ยูจิน ก็ไม่อาจทิ้ง ซังฮวก มาได้

มินฮุง รำลึกภาพ วันที่ ยูจิน เมาเหล้า นึกถึง คำถามที่อ้อแอ้ ว่า : สีโปรดของคุณ คือ สีอะไรคะ มันน่าจะเป็นสีขาว ต้องเป็นสีขาวแน่เลย

( แล้วก็เพลงของละคร ก็ยังคงเป็นเพลง from the beginning to now นั่นเอง )

มินฮุง ลุกขึ้น และต้องการสลัดความรู้สึก ว้าวุ่นเจ็บปวดให้ออกไปจากใจ จึงเดินไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมายปลายทาง

ยูจิน ที่ยังคง นั่งเฝ้า อยู่หน้าเตียงของแม่ เมื่อเห็น แม่หลับสนิทแล้ว

ยูจิน ก็ขยับตัวจะลุกขึ้น แต่ มือแม่ กำชายกระโปรง ของ ยูจิน ไว้แน่น ทำให้ ยูจิน ออกเดินไม่ได้

ยูจิน ทรุดตัวลงนั่ง มองหน้าแม่ อย่าง รันทดใจ

เมื่อ มินฮุง กลับไปที่โรงแรมที่พัก พบว่า ซังฮวก มารออยู่
ทั้งคู่ ไปนั่งที่ คอฟฟี่ชอป

ซังฮวก : คุณ รอ ยูจิน อยู่นาน หรือเปล่า ยูจิน พยายามจะออกมาเจอคุณ

แม่ของเขาต้องเป็นลมเพราะพยายามจะห้ามไม่ให้ ยูจิน ออกมา

ยูจิน กำลัง ลำบากใจ คุณ ทำให้เธอต้องบาดหมางกับทุกคนรอบ ๆ ตัวเธอ

ถ้าคุณยังไม่เลิกทำแบบนี้ คุณ ต้องการยังงั้นใช่ไหม

นี่หรือ ที่คุณ ว่า คุณ รัก ยูจิน น่ะ

มินฮุง นั่งมองและ ฟัง ซังฮวก พูด นิ่ง

ซังฮวก : ถ้าคุณรักเธอทำไมถึงทำให้เธอต้องเจ็บปวด

ใช่ ยูจิน ไม่มีวันลืม จุนซางได้เลย แต่ว่าคุณน่ะทำเธอเจ็บปวดมาพอแล้ว

ตอนที่คุณ เป็น คัง จุนซาง เพราะคุณตาย ไปจากเธอไง

คุณ ไม่มีวันรู้หรอก ว่า ยูจิน ต้องเจ็บปวดแค่ไหน

บาดแผลเขา เพิ่งหายหมาดๆ คุณก็มาตอกย้ำเขาอีก

คุณควรจะหยุด หยุดทำร้าย ยูจิน ได้แล้วละนะ

ผมขอโทษ ที่ต้องโกหกว่าคุณ ไม่ใช่ จุนซาง

แต่คุณก็จำอะไรไม่ได้เลยนี่

ตราบใดที่คุณยังจำอะไรไม่ได้ คุณ ก็ไม่ใช่ คัง จุนซาง สำหรับผม สำหรับ ยูจิน และสำหรับทุกๆ คน

ถ้าคุณแคร์ ยูจิน ก็ อยู่ห่างๆ เธอซะ อยู่ในฐานะ ลี มินฮุง ผมขอร้องล่ะ

แล้ว ซังฮวก ก็ลุกขึ้น เดินจากไป

ปล่อย มินฮุง นั่งอยู่ กับเก้าอี้ นิ่งราวป็นลมหมดสติ ลมหายใจติดขัดเหมือนจะหายใจไม่ออก

มองไม่เห็น จุดหมายปลายทางต่อไปของตัวเอง ไม่รู้ ผลที่จะตามมาว่าเป็นอย่างไร

ต้องชำระสะสางอะไรบ้าง จึงจะทำให้ทุกอย่าง กลับมาเข้าที่กลับคืนเหมือนเดิมได้

มินฮุง ได้แต่ นั่งถอนใจลึกๆ

( ตกลง ว่า ตั้งแต่ ตอนที่สาม มา คุณ ซังฮวก ไม่ได้เล่นบทบาท พระรอง แสนดี จนมาถึง ตอนที่ 13 นี้แล้ว รวมว่า 10 ตอนบทละครนี้ คุณ ซังฮวก เป็น ผู้ร้าย จอม โกง มาตลอด พูด อะไร ก็เอาแต่ประโยชน์ ใส่ตัวคนเดียว เลย นะนี่ เอาแต่ได้ ไม่ยอมเสีย ไม่เป็น อย่าว่าแต่ สุภาพบุรุษ เลย ไม่เป็นลูกผู้ชาย ด้วยซ้ำไป คนแสดง ถึงไม่ดังไง)

มินฮุง ขับรถอย่างรวดเร็วไปตามถนนยามค่ำคืน เพื่อไปที่บ้านของ คัง จุนซาง
เปิดประตู เข้าไป ทรุดตัวลงนั่ง ที่ เก้าอี้หน้าเปียโน

แว่ว เสียง พูด ของ ยูจิน : ลี มินฮุง คุณ น่ะ ไม่ใช่ จุนซาง คุณ น่ะ เป็นคนอื่น และตอนนี้ ถึง จุนซาง จะกลับมาก็ตาม ฉันก็ทิ้ง ซังฮวก เขาไม่ได้
และ คำพูดของ ซังฮวก : ตราบใดที่คุณ ยังจำอะไรไม่ได้ คุณ ก็ไม่ใช่ คัง จุนซาง
เสียงของยูจิน : ได้โปรด ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ นี่แหล่ะ ที่ฉันอยากขอร้อง
มินฮุง ฟุบ หน้า ลงกับ เปียโน

รุ่งเช้า เมื่อ มินฮุง เปิด ประตูห้องออกมา ก็ พบ แม่ นั่งคอย อยู่ ที่ โต๊ะ
คัง มุยฮี : มินฮุง
มินฮุง ทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้ตรงข้ามแม่ แต่ หันข้างให้ แม่ และมีท่าทางเย็นชากับแม่
คัง มุยฮี : แม่ ขอโทษนะ ยกโทษให้แม่เถอะ ลูกอยากให้แม่ทำอะไร แม่จะทำให้ลูกทุกอย่างเลย
มินฮุง : ผมขอความทรงจำของผมคืน ผมขอทุกอย่างที่ผมเคยมี กลับคืนมา แม่ให้ผมได้มั๊ย
คัง มุยฮี : มินฮุง อย่าทำแบบนี้เลยลูก แม่ไม่มีทางเลือก

แม่คิดว่ามันดีสำหรับลูก ถ้ามีความทรงจำใหม่ ดีกว่า สูญเสียความทรงจำจากอุบัติเหตุ นั้นนะลูก

มันเป็นการตัดสินใจที่ยากมาก
มินฮุง : ตัดสินใจเหรอ ใครจะตัดสินใจได้นอกจากผม ใครจะตัดสินใจแทนผม มันเป็นความทรงจำของผม

มันคืออดีตของผม ถ้ามันหายไป ก็ปล่อยมันเป็นแบบนั้นสิ แม่มีสิทธิอะไร
คัง มุยฮี : ก็แม่อยากให้ลูกมีพ่อไง แม่ไม่อยากให้ จุนซาง ต้องเป็นเด็ก เก็บกดแบบนั้น ไม่เหมือนกับลูกหรอก

จุนซาง น่ะ เป็นเด็กซึมเศร้า ลูกคงเดาไม่ออกว่า จุนซาง มีปัญหา ขนาดไหน เขาเป็นคนอมทุกข์
คัง มุยฮี เสียง เครือ

และ.....เขา.....เขา.... เกลียดแม่ที่สุดในโลกเลย ดังนั้น พอเขา สูญเสียความทรงจำในอุบัติเหตุ

แม่เลยคิดว่าเป็นโอกาสดี แม่อยากจะแต่งงานใหม่ ลูกจะได้มีพ่ออย่างที่ลูกอยากจะได้ แม่รักลูก ......

และแม่ก็รัก จุนซาง ด้วย แม่เองก็เสียใจที่ต้อง เสีย จุนซางไป แต่ลูกก็ทำให้แม่หมดห่วง

ทุกครั้งที่ลูกยิ้มให้แม่ ลูกช่วยปลอบโยนแม่ เวลาที่แม่ทุกข์ใจ และลูกก็รักแม่

ถึงแม่จะเสีย จุนซางไป แต่แม่ก็มีความสุข ที่แม่มี ลูก แม่ มีความสุข จริงๆ

ลี มินฮุง ได้ ฟัง คำพูดของแม่ แล้ว ก็ เข้าใจทุกอย่าง

จุนซาง มีชีวิตที่ไร้ความสุข ภายใต้ เงามืด ของการเป็นลูกนอกสมรส

จุนซาง เติบโตอย่างทุกข์ระทมอ้างว้างเปล่าเปลี่ยว

แม่ แต่งงานกับคน แช่ ลี จึงทำให้ จุนซาง มีพ่อ ที่ จุนซาง เคยอยากมี
การสูญเสียความทรงจำของ จุนซาง ก็ทำให้แม่เจ็บปวด

แต่ ลี มินฮุง ที่มาแทนที่ จุนซาง กลับทำให้แม่มีความสุข

มินฮุง รู้สึกว่าตนควรปล่อยวาง และยอมตัดใจจากความต้องการรื้อฟื้นความ ทรงจำเกี่ยวกับ จุนซาง ไปเสีย

ยูจิน บอกเขาแล้วว่า เขาไม่ใช่ จุนซาง

อีกทั้ง ซังฮวก ก็ยังบอกอีกว่า หากเขา จำอะไรไม่ได้เลย เขาก็ไม่สามารถกลายเป็น จุนซาง ได้

เรื่องราวเหล่านี้ ทำให้จิตใจ ที่มั่นคงเด็ดเดี่ยวของ มินฮุง เริ่มเปลี่ยนแปลงไป
รวมทั้ง คำพูดของแม่ ก็ยิ่งทำให้ จิตใจของ มินฮุง สั่นคลอน
มินฮุง รู้สึกว่า ไม่จำเป็นต้องไปรื้อฟื้นความทรงจำอันเจ็บปวดของทุกคน อีกต่อไปแล้ว

มินฮุง ควร ชำระบาดแผลอันเจ็บปวดในใจของทุกคนให้หายไป จึงจะถูกต้อง

วันรุ่งขึ้น มินฮุง ออกมาส่งแม่ ขึ้นรถ

รับฟังคำพูดของแม่ ที่บอกให้เขากลับอเมริกา

มินฮุง อำลาแม่ ด้วยตัวตนแบบ ของ มินฮุง ก่อนหน้าที่จะรับรู้ว่า ว่า ตนเอง คือ คัง จุนซาง

มินฮุง กอดแม่อย่างอ่อนโยน สอง แม่ลูก กอดกัน มินฮุงเปิด ประตูรถให้แม่ ส่งแม่ขึ้นรถ

มินฮุง กลับเข้ามาในบ้าน เอารูปของแม่ที่เคยแสดงดนตรีเมื่อ สิบปีที่แล้ว แขวนบนฝาผนังห้อง

เข้า ไปอีกห้องหนึ่ง

แสงอาทิตย์ สาดส่องเข้ามาในห้องที่ จุนซาง เคยใช้ในอดีต

มินฮุง เข้าไปที่ห้องเก็บของ เอื้อมมือเปิดสวิทซ์ไฟ ห้อง ทั้งห้องสว่างจ้าขึ้น

เปิดลิ้นชัก ตู้ ดู และพบว่า มีกล่องกระดาษ วางอยู่บนหลังตู้

มินฮุง เปิดฝากล่อง ดูว่ามีอะไรในนั้น แล้วจึงหันมานั่งลง ที่เก้าอี้

เปิด ฝากล่อง ออกดูสิ่งของที่ จุนซาง เคยใช้ในนั้น

หยิบออกมาทีละอย่าง ๆ

ทั้งเครื่องหมายของโรงเรียนมัธยมปลาย จุนซาง ใช้ปลายนิ้วสัมผัสไปมา

ชิ้นต่อมาเป็น ป้ายชื่อ ประจำตัว ของ จุนซาง

ยังมีแผ่นกระดาษ ที่พับเก็บอย่างดี

มินฮุง แกะกระดาษ ที่พับไว้ออกดู พบข้อความในนั้นว่า เป็นจดหมายของ ยูจิน ที่เขียนถึง จุนซาง นั่นเอง
“คัง จุนซาง ห้ามโดดนะ ถ้าเธอไม่มาเข้าชมรมวันนี้ ฉันเอาเธอตายแน่เลย

วันนี้ขอบคุณนะที่ช่วยฉันปีนข้ามรั้ว

อ้อ นี่เป็นครั้งแรก ที่ฉันแอบส่งจดหมาย ในชั่วโมงเรียน อย่างเหลิงล่ะ บอกไว้ก่อน
ปิดเทอมนี้เธอจะทำอะไร วันนี้เรามาปรึกษากันดีกว่า ไว้ไปนั่งกินขนมปังกัน เธอเลี้ยงฉันนะ “

มินฮุง เงยหน้าจากจดหมาย แหงนมองไปเบื้องบนน เพื่อไล่หยาดน้ำตาที่เอ่อมาที่ดวงตา
แล้วก้มลง ตั้งใจเก็บกระดาษจดหมานลงกล่องตามเดิม ก็ พบม้วนเทปคาสเซท จึงหยิบขึ้นมาดู

แล้ว มินฮุง ก็กลับไปที่ห้องของ จุนซาง นั่งลงบนเก้าอี้ ใส่ม้วนเทป ลงในเครื่องเล่น เอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ฟังอย่างตั้งใจ

เป็น เสียงบรรเลง เปียโน เพลง the first time แล้วก็เสียงพูด เป็นเสียงของ จุนซาง แทรกขึ้นมา
ยูจิน นี่คือของขวัญวันคริสต์มาส หวังว่าเธอคงชอบ
ยูจิน นี่คือเพลง “ครั้งแรก” ที่เธอชอบไง
มีเสียงเพลงดังขึ้นแผ่วๆ
เอ่อ... เอ่อ ... เอาอีกรอบดีกว่า
ยูจิน วันคริสต์มาส ตอนเรากินข้าว
ยูจิน นี่คือเพลง ชื่อเพลงครั้งแรก ที่เธอชอบไง
มินฮุง หันมามอง เครื่องเล่น และฟังเสียงอย่างตั้งใจ

ยูจิน อาจช้าไปหน่อยสำหรับวันคริสต์มาส ขอให้มีความสุขนะ
ยูจืน เอ้อ ..เอ่อ.. คือ.. คือ..คือ... ทำไมพูดยากนักนะ
ยูจิน นี่คือของขวัญวันคริสต์มาส อาจช้าไปหน่อยนะ ขอให้มีความสุขนะ
ยูจิน นี่คือ เพลงชื่อ “ครั้งแรก “ ที่เธอชอบไง ฉันอัดมาให้เป็นของขวัญ
ยูจิน นี่คือของขวัญวันคริสต์มาส อาจช้าไปหน่อยนะ
ยูจิน นี่คือเพลง ครั้งแรก ที่เธอชอบไง
ยูจิน นี่คือของขวัญ วันคริสต์มาส อาจช้าไปหน่อยนะ
ยูจิน นี่คือเพลง ครั้ง แรก ที่เธอไชอบไง ...

มินฮุง นั่งฟังเสียง จุนซาง ซึ่งดังแว่วมาจากเครื่องเล่นเทป

แล้ว น้ำตา ก็พากัน เอ่อ ล้น และที่สุด น้ำตาก็ไหล อาบ หน้า ลงมา จนต้องกลั้นสะอื้น

มินฮุง ได้ยิน เสียง จุนซาง พูดอัดเทป ซ้ำแล้ว ซ้ำอีก ซ้ำไป ซ้ำมา พร้อมเสียงบรรเลงเปียโน

มินฮุง ได้รับรู้ ความรู้สึกของ จุนซาง อย่างลึกซึ้ง แล้ว ในขณะนั้น

กระดาษจดหมายของ ยูจิน มี สองสามแผ่น ด้วยกัน

ที่บ้านของ ยูจิน ที่ชุนชง
ยูจิน มาค้างกับแม่ รุ่งเช้า ยูจิน บอกแม่ว่า จะไปที่โรงเรียน เพื่อเอาการ์ดแต่งงานไปให้ อาจารย์

ส่วน มินฮุง ก็ออกจากบ้านของ จุนซาง มาที่โรงเรียนมัธยม นี้ เช่นกัน

หลังจากเหม่อมองโรงเรียนจากหน้าประตูใหญ่ ครู่หนึ่ง ก็เดินเข้าไปข้างในอย่างช้าๆ

ด้วย หัว ใจ ที่ปรารถนาจะหวนระลึกถึงความทรงจำอันมีค่า ระหว่าง ยูจิน และ จุนซาง

มินฮุง เริ่มย่างก้าวบนไปบนร่องรอยแห่งเวลา ในอดีต

มินฮุง เดินไป เหลียวมอง ไป ผ่านลาน กว้างของโรงเรียน เข้าไปข้างใน

พอคล้อยหลัง มินฮุง ยูจิน ก็มาถึง หน้าประตูใหญ่ เดินผ่านลานกว้างเช่นกัน เข้าไปข้างใน
แล้ว ทั้งคู่ ก็เดิน คลาด กันไป คลาด กันมา

( คนเล่า จำได้ว่า เมื่อ ปี 2546 ขณะที่ลูกสาว คนเล่า ดูละครเรื่องนี้ที่กำลัง on air ครั้งแรก ที่บ้านเราอยู่

รู้สึก หงุดหงิด ที่พระนาง คู่ นี้ คลาดกันไปคลาดมา เฉี่ยวกันไปมา ถึงตอนนี้ ก็ 6 ปี แล้ว ก็ยังคง หงุดหงิดเหมือนเดิมเลยค่ะ)

มินฮุง ไปที่ห้องเรียน ที่เคยเรียน ยืนมองห้องผ่านกระจก หน้าต่าง แล้วผละไป

ส่วน ยูจิน ก็ เดิน อยู่ด้าน เยื้องๆ กัน เพื่อ จะไปหา อาจารย์ ปั๊ก

( ก็ คือ จอมมาร การ์กาเมล นั่นเอง) แล้วก็ ตรงไป ที่ห้องกระจายเสียงเพราะมีเจ้าหน้าที่บอกว่า อาจารย์ อยู่ที่นั่น
มินฮุง พ้นมุม อาคารเรียนมา ยูจิน ก็เดินเยื้องขึ้นทางเดินลาดของ ห้องกระจายเสียง
ถ้ามินฮุง หันมา ก็ จะเห็นด้านข้าง ของ ยูจิน

( ดูแล้ว กลุ้ม จริงๆ ละครเกาหลี ก็มีส่วนคล้ายละคร ไทย เลยนี่)

มินฮุง ไปบริเวณ ที่ จุนซาง และ ยูจิน เคยถูกทำโทษ ให้มาเผาขยะ เพราะ นึกถึง ที่ ยูจิน เขียนไว้ว่า

“ หิมะที่เธอโยนที่เตาเผาขยะน่ะ ตลกมากเลย ขอบคุณนะ “
มินฮุง หยุดยืนมอง แต่ไม่เห็นภาพอะไร ในความทรงจำ

ยูจินไปถึงห้องกระจายเสียง มีนักเรียน รุ่นน้องอยู่กลุ่มใหญ่ รวมทั้ง ฮีจิน น้องสาว ของ ยูจิน เองด้วย
น้องๆ รุมถาม ถึง เรื่องราว อาจารย์จอมเฮี๊ยบ การ์กาเมล
ยูจิน บอกน้องๆว่า เมือ สิบปีที่แล้ว อาจารย์ ก็ถูกเรียกว่า การ์กาเมล แล้ว

อาจารย์ ปั๊ก ชอบตวาด และทำเสียงดุ แต่จะยกโทษให้ ถ้า นักเรียนท่องกลอนให้ฟัง ถ้าเราพูดอะไรคล้องจองกัน เหมือนกลอนแล้ว อาจารย์ ก็จะอิน และร้องไห้ แม้ จะเป็น ข่าวของโรงเรียน

น้อง นักเรียนหญิง เลย หยิบกลอนมาอ่าน ผ่านเครื่องขยายเสียง ทันที

ส่วน มินฮุง ที่เดินอยู่ข้างนอก ตรงไปห้องดนตรี นึกถึง

“ เพลงที่เธอเล่นที่ห้องดนตรี ที่เธอบอกว่า ชื่อเพลง ครั้งแรก ฉันว่าเธอเล่นเก่งมาก ๆเลย รู้ มั๊ย เธอเล่นเก่งยังกับมืออาชีพแน่ะ แบบนี้หลอกใครได้สบายเลย “
มินฮุง เปิด ฝา คีย์เปียโน วางนิ้วบน คีย์ กดคีย์ เพลง ครั้งแรก

(ข้อ สงสัย ขอถาม แฟนพันธ์แท้ WLS นะคะ ว่า เป็น มิน ฮุง หรือ จุนซาง กันแน่ ที่เล่น เพลง ครั้งแรก ก็ ถ้าเป็น มินฮุง ยืนอยู่ ที่ เปียโน ใส่ เสื้อ โค้ท สีครีม หรือสีเนื้อ สีเดียวกัน แต่ เสื้อ ข้างใน ของมินฮุง โผล่ชาย เสื้อไหมพรม สีขาว แลบออกมา แต่ มือที่เล่น เปียโน ไม่เห็นชายเสื้อ ไหมพรม สีขาว งง งง ว่า ใครเล่นเปียโนกันแน่ )

มินฮุง ยืน เล่น เพลง ครั้งแรก ทั้งที่ มีเก้าอี้ ก็ไม่นั่งลง แปลกดี

ส่วนในห้องส่งกระจายเสียง นักเรียนหญิงก็ หยิบ บทกวี

ชื่อ The Flight ของ Sara Teasdale มาอ่าน ผ่าน เครื่องขยายเสียง

'The Flight'..
.by...Sara Teasdale

Look back with longing eyes and know that I will follow,

Lift me up in your love as a light wind lifts a swallow,
Let our fight be far in sun or windy rain-

But what if I heard my first love calling me again?

Hold me on your heart as the brave sea holds the foam,

Take me far away to the hills that hide your home;

Pace shall thatch the roof and love shall latch the door-

But what if I heard my first love calling me once more?


หากมองด้วยสายตาอาลัยรัก จะประจักษ์ว่าฉันนั้นเฝ้าหา
โปรดรับรักฉันไว้ในอุรา ดั่งสายลมพัดพานกน้อยบิน….
พาเราเหินร่อนไปในฟ้ากว้าง บนเส้นทางฝ่าแดดฝนผจญสิ้น

หากรักแรกเรียกร้องให้ได้ยิน เป็นอาจิณฉันนั้นจะทำไฉน…
โอบกอดฉันไว้ในใจอย่างหาญกล้า ดั่งทะเลโอบคว้าเกลียวคลื่นได้

พาฉันสู่แดนเขาลำเนาไพร ที่ห้อมล้อมบ้านเธอไว้ในพงพาน..

ความสงบเรียงรายดังหลังคาบ้าน รักเหมือนบานประตูคู่สถาน

หากรักแรกพร่ำหาฉันทุกวันวาร ใจร้าวรานโอ้ฉันจะทำไฉน...

รำพรรณ รักศรีอักษร

มินฮุง ได้ยิน เสียงอ่านบท กวี ก็ชะงัก จาก เปียโน และ เปลี่ยนที่ และท่า ยืน เป็นยืนกอดอก พิงเปียโน ฟังบทกวี

ยูจิน ฟัง บทกวี ไม่จบ เมื่อถึง บทที่ว่า

หากรักแรกพร่ำหาฉันทุกวันวาร ใจร้าวรานโอ้ฉันจะทำไฉน...

( แต่ฉันควรทำอย่างไร หากว่ารักครั้งแรกเรียกฉันกลับไป)

ยูจิน ก็ออกมา และ เดินไปบริเวณ ที่เผาขยะ พร้อม กับเพลง my memory

แต่ ยูจิน มองเห็นภาพความหลัง ที่จุนซาง โยนใบไม้ หอบใหญ่ ขึ้นไป และปลิวตกลงมาเหมือนหิมะ

ยูจิน เมื่อ สิบปีที่แล้ว หมุนตัวไปรอบ ๆ แล้ว ชู สองมือขึ้น

ใบไม้ ค่อย ๆ ปลิวตกลงมา ท่าทางของ ยูจินในตอนนั้น ร่าเริงมีความสุขมาก

มินฮุง เดินมา ข้างนอก อาคาร มุ่งหน้าไปประตู หน้าโรงเรียน

ในขณะที่ ยูจิน เดินเยื้อง อยู่ ใต้ชายคาอาคารไม่ไกลกัน และไปที่ห้องดนตรี

ประตูเปิดค้างอยู่ ยูจิน เดิน เข้าไป นั่งเก้าอี้ หน้าเปียโน ที่เปิดฝาคีย์ อยู่แล้ว

ยูจิน วาง มือ ลงไป แล้ว รู้สึกถึงกลิ่นอายเร้นลับคล้ายกับมีใครที่คุ้นเคย แวะมาที่นี่ครู่หนึ่งก่อนเธอ และจากไปแล้ว

ยูจิน นึกถึงภาพที่เธอเคยนั่ง หน้าเปียโน นี้ เคียงข้าง จุนซาง
ยูจิน นึกถึง บทกวีว่า “ แต่ฉันควรทำอย่างไร หากรักครั้งแรกเรียกฉันกลับไป”
ยูจิน น้ำตาไหล ปิดฝาแป้นคีย์ ลุกขึ้นเดินออกจากห้องดนตรี

ที่บริษัท มาร์เชี่ยน
คุณ คิม พูด กับเลขา หน้า ห้อง ของ มินฮุง ว่า : ไดเรคเตอร์ โทรมาหรือยัง
คำตอบคือ ยังค่ะ
คุณ คิม : เฮ้อ.. ไม่รู้เขาหายไปไหนของเขานะ ถ้ามาเมื่อไหร่ละน่าดูทีเดียวละ
มินฮุง เดินพ้น มุมตู้เอกสารพอดี : จะทำอะไรผมเหรอ

คุณ คิม สะดุ้งโหยง กับเสียง ของคนที่เฝ้ารอหาเสียหลายวัน

รีบหันไปดู : เอ้อ..อุ๊ย... นี่มันอะไรกันน่ะเฮอะ ถ้าคุณเป็นเด็กผมจะจับตีก้นไปแล้วนะเนี่ยะ
มินฮุง ใส่สูทหล่อ หน้าตา สดใส ยิ้มให้ คุณ คิม เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เดินไปนั่งที่โต๊ะทำงาน
คุณคิม เดินไปที่โต๊ะ ข้างๆ มินฮุง ยังบ่นไม่เลิก : ผมเกือบจะลาออกไปแล้วนะให้ตายซี แล้วโยนแฟ้มงานลงบนโต๊ะ
มินฮุง หัวเราะอย่างอารมณ์ดี
คุณคิม : ไม่รู้มั่งเลยว่าคนเขาเป็นห่วงคุณแค่ไหน
มินฮุง : ผมขอโทษ
คุณคิม : พูดน่ะมันง่าย คุณ คิม นั่งลงบนโต๊ะ ตัวข้างๆ มินฮุง ในขณะที่ มินฮุง อ่านเอกสาร อยู่

คุณ คิม : นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ จู่ๆ ก็หายตัวไป กลับมาก็แต่งตัวเสียหล่อ เชียว หือ
มินฮุง ยิ้ม
คุณ คิม จอมเซ้าซี้ อยากรู้คำตอบเต็มแก่ : นี่ทำไมบอกไม่ได้เหรอ ความลับเหรอ
แล้ว คุณ คิม ก็พยักหน้ากับตัวเอง น้อยๆ ถอนหายใจดังๆ

..เฮ้อ... ไม่บอกก็ไม่เป็นไรหรอกนะ งั้นผมจะไม่ถามแล้วละ แล้ว ลุกขึ้นยืน แบบ งอน ๆ
มินฮุง : เอกสารเรื่องสกีรีสอร์ตเสร็จรึยัง
คุณ คิม ยังงอนไม่เลิก : ฮึ....ไม่รู้สิครับ
มินฮุง เอียงตัวไปทางคุณ คิม : คุณคงต้องจัดการให้ผมแล้วละ
คุณคิม แปลกใจ หันมา : เฮอะ
มินฮุง : ผมจะกลับไปอเมริกา
คุณ คิม งง นั่งลงบนโต๊ะใหม่ ถอนใจ ยกสองมือ ลูบหน้าของตัวเอง : เมื่อไหร่ จะกลับเมื่อไหร่ครับ
มินฮุง : ด่วนที่สุดเลย
คุณ คิม : นี่ คุณคิดจะหนียังงั้นเหรอ คิดจะหนีไปจาก ยูจิน ยังงั้นเหรอ
มินฮุง : เปล่าหรอก ผมคิดว่านี่แหละดีที่สุด
ใบหน้าของ มินฮุง มีรอยยิ้ม ที่แฝงรอย อึดอัดใจ แล้ว ก็จางหายไป

มินอุง มองเอกสารที่ต้องลงนาม หลับตาลง แล้วก็ ลงนาม ลี มินฮุง ลงไปในเอกสาร ด้วยความมั่นใจ เต็มที่

ที่สตูดิโอ บรรดาเพื่อนร่วมงาน ต่างได้รับการ์ดเชิญ แต่งงานของ ซังฮวก และ พากันมาแสดง ความยินดี

ซังฮวก ยิ้มแย้มแจ่มใส แล้ว เสียงโทรศัพท์ มือถือ ของ ซังฮวก ก็ดังขึ้น ซังฮวก มีหน้าตา ที่ว้าวุ่น ทันที

มินฮุง นั่งรอ ซังฮวก อยู่ นอกห้องทำงาน ทั้ง มินฮุง และซังฮวก นั่งม้ายาวตัวเดียวกัน มีความเงียบเป็นเพื่อน ของทั้งมินฮุง และ ซังฮวก

มินฮุง เป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน : ผมเลิกอยากเป็น คัง จุนซาง แล้ว
ซังฮวก หันมามอง มินฮุง และ มินฮุง ก็หันมามอง ซังฮวก
มินฮุง พูดต่อ : ผม คีอ ลี มินฮุง ลี มินฮุง ก็ พอสำหรับ ผมแล้ว

ผมรัก ยูจิน ในฐานะ ของ ลีมินฮุง นั่น ก็พอแล้ว

ผมจะไม่พยายามใช้ชื่อ คัง จุนซาง เพื่อดึง ยูจิน กลับมา เพราะผมจำอะไรไม่ได้เลย

และก็ ลี มินฮุง ได้ตัดใจจาก ยูจิน ไปนานแล้ว ผมไม่หวังอะไร ขอแค่เขามีความสุขก็พอ

ผมรู้ตัวแล้วว่าผมคงเปลี่ยนอะไรไม่ได้ ผมจะไม่ทำให้ ยูจิน ต้องทุกข์ใจอีก จะให้คุณทั้งคู่ มีความสุข ผมจะบินกลับอเมริกา

มินฮุง รู้แล้วว่า แทนที่จะใช้ความทรงจำเกี่ยวกับ คัง จุนซาง ซึ่งตัวเขาเองก็ยังนึกไม่ออก มาดึงตัว ยูจิน ไว้

สู้ภาวนาให้ ยูจิน มีชีวิตอย่างมีความสุขจะดีกว่า

ซังฮวก นั่งเงียบ เป็นผู้ฟังมาตลอด มองหน้า มินฮุง : ถ้าคุณไปแล้วจะกลับมาอีกเมื่อไหร่

มินฮุง กลั้นหายใจ จังหวะการหายใจถี่ขึ้นเรื่อยๆ

มินฮุง พยายามกล้ำกลืนเอาบางสิ่งบางอย่าง ที่อัดแน่นในลำคอให้กลับลงไปในหัวใจตามเดิม

มินฮุง ยิ้มนิดๆ : คงไม่กลับหรอกครับ ความทรงจำของผมน่ะอยู่ที่อเมริกา

ผมจะไม่กลับมาที่นี่อีก ถ้าหาก ยูจิน ทำให้คุณเจ็บปวดละก้อ มันเป็นความผิดของผมเอง

ยูจิน เป็นคนซื่อสัตย์ ยูจิน เขาบอกผมเองว่า แม้ คัง จุนซาง จะกลับมา แต่เขาก็จะเลือกคุณ ดูแลเขาให้ดีนะครับ

ซังฮวก : ขอบคุณมาก ผมรับรอง
มินฮุง : งั้นผมต้องขอตัวก่อน

มินฮุง ลุกขึ้นยืน และเดินออกมา

ซังฮวก ที่สับสน ว้าวุ่นใจ คั้งแต่ รับโทรศัพท์ จนมาบัดนี้ ค่อยสงบมั่นคงขึ้นได้แล้ว

ซังฮวก เรียก : ลีมินฮุง
มินฮุง ชะงัก ซังฮวก เดินเข้ามาหา ยื่นมือขวาของตัวเองออกมารอ มินฮุง ยื่น มือไปจับมือ ของ ซังฮวก
ซังฮวก : จุนซาง
มินฮุง เงยหน้ามอง ซังฮวก
ซังฮวก : ขอบคุณที่ยังมีชีวิตอยู่ ขอบคุณที่รอดจากอุบัติเหตุ ผมหมายความอย่างนั้นจริงๆ
มินฮุง พยักหน้า : ขอบคุณมาก แล้ว มินฮุง ก็เดินจากไป

ในที่สุด มินฮุง ก็สามารถ สะกดความรู้สึก ซึ่งพยายามจะปรากฏออกมา ให้ย้อนกลับลงไปในส่วนลึกของหัวใจได้

เมื่อเดินออกมา และไปที่ร้านของ แชรีน และเดินขึ้นไปชั้นบน

-

ยูจิน มาลองชุดแต่งงาน ไม่พบ แชรีน จินซุก บอกว่า แชรีน กำลังยุ่ง เพราะกำลังเตรียมงานแฟชั่นโชว์ และเป็นผู้พา ยูจินไปลองชุด แล้ว นึกได้ ว่า ควร ต้องสวมมงกุฎ เจ้าสาวด้วย

จินซุก บอกว่า : ถ้าเจ้าสาวใส่มงกุฎ เจ้าบ่าวจะรุ่งเรืองในหน้าที่การงาน

แล้ว จินซุก ก็ออกไปจาก ห้องลองเสื้อ

ยูจิน ได้ยินเสียงฝีเท้าคนเดิน ก็นึกว่าเป็น จินซุก จึงชะโงกหน้าออกกมา นอกม่านบัง และส่งเสียงว่า : จินซุก ฉันว่า...

มินฮุง มาถึงพอดี ต่างคนต่างตกตะลึง มินฮุง ก้ม ศีรษะ ทักทาย อย่างมีมารยาท ต่อ ยูจิน ผู้ซึ่งกำลังจะกลายเป็นภรรยาของผู้อื่น

ยูจิน ตัดสินใจจะกลับไปหลังม่านบัง ด้วยความรีบร้อนทำให้ รองเท้าข้างหนึ่งหลุดออกมา

ยูจิน พยายามจะใส่รองเท้าข้างนั้น แต่ เนื่องจากชุดที่ยาวรุ่มร่าม ทำให้สวมไม่ถนัด

มินฮุง เดินเข้าไปหา ยูจิน ช้าๆ ย่อตัวลง จับรองเท้า ช่วยให้ ยูจิน สวมรองเท้า

ทำให้ ยูจิน หวน นึกถึงครั้งที่ จุนซาง ช่วยเธอสวมรองเท้านักเรียนบนกำแพงรั้วของโรงเรียน
ยูจิน วางเท้าของเธอ สวมลงไปในรองเท้า ที่ มินฮุง จับอยู่
มินฮุง ลุกขึ้น ยืน มอง ยูจิน และบอกว่า : คุณสวยมากเลย

ยูจิน ทัก มินฮุงว่า : ไม่ได้เจอซะนานนะคะ
มินฮุง พยักหน้า : ใช่ ไม่ได้เจอกันซะนาน

มินฮุง และ ยูจิน ไปนั่งที่ โซฟา ตัวเดียวกัน

มินฮุง : ยูจิน ผมอยากถามอะไรคุณซักอย่างนึง คุณจะตอบได้มั๊ย
ยูจิน ค่อยๆเงยหน้ามองมินฮุง
มินฮุง : ถ้าคุณไม่อยากตอบ ก็ไม่ต้องตอบก็ได้นะ ไม่ต้องห่วงหรอก มันไม่มีความหมายอะไรหรอก
ยูจิน : ถามมาสิคะ ฉันจะตอบคุณ
มินฮุง : คุณเคยบอกว่าชอบผม คุณเคยบอกว่ารักผม นั่นเพราะผมหน้าเหมือน จุนซาง ใช่มั๊ย
ยูจิน : ไม่ใช่ค่ะ ในฐานะที่คุณ คือ ลี มินฮุง และ จุนซาง ในฐานะ ของ จุนซาง ฉันชอบคุณทั้งสองคนค่ะ
มินฮุง : ขอบคุณมาก .

ทั้ง มินฮุง และ ยูจิน ต่างน้ำตาคลอตา
จินซุก ถือ มงกุฎ เข้ามาพอดี : ยูจิน นี่ไงมงกุฎ
มินฮุง ลุกขึ้นยืน หันไปทัก ก้มศีรษะให้ : สวัสดีครับ
จินซุก : เอ่อ... คุณมาทำไมน่ะ
มินฮุง : ผมจะมาลาน่ะครับ แชรีน อยู่ มั๊ย
จินซุก: มาหา แชรีน เหรอคะ วันนี้เขาไม่อยู่ค่ะ
ยูจิน ลุกขึ้น : คุณว่า จะมาลา หมายความว่าไงคะ
มินฮุง : เปล่าครับ ไม่มีอะไรหรอก ไปก่อนนะครับ ก้มศีรษะ เต็มพิธีรีตรองอีกครั้ง

แล้วมินฮุง ก็เดินไปที่ประตู แล้ว ก็ หันมามอง ยูจิน อีกครั้ง : ขอให้มีความสุข นะครับ

ยูจิน น้ำตาใกล้จะหยด ต้องหันหน้าหนี จินซุก ที่ ยืนมองเธออยู่

ยูจิน นั่งรถ กลับไปชุนชง

ได้พบอาจารย์คิม ที่มาเยี่ยม แม่ของยูจินเพราะได้ยินข่าวว่า ป่วย อาจารย์คิม พูด ถึง พ่อของยูจิน
แม่ของ ยูจิน ถามอาจารย์คิม ว่า : คุณทราบรึเปล่าคะว่าเขากลับมาเกาหลี
อาจารย์ คิม บอกว่า ทราบ และ ไปเจอ เขามาแล้ว
แล้วต่างคน ก็ ต่างดื่ม นำชา ในถ้วยของตัวเอง เงียบๆ จน ยูจิน เข้ามาพอดี

ยูจิน ออกมาส่งอาจารย์ คิม และเรียกอาจารย์คิม ว่า คุณ พ่อ

อาจารย์คิม ชอบอกชอบใจ : ฟังแล้วดีจัง ฉันดีใจที่ได้เธอมาเป็นสะใภ้

เพราะ พ่อเธอ กับฉันน่ะ แล้ว ก็เพื่อนอีกคนหนึ่ง เราเป็นเพื่อนรักกันมาก ก็เหมือนพวกเธอนั่นแหละ

เหมือน เธอ และซังฮวก และเพื่อนคนนั้น คัง จุนซาง ด้วย
อาจารย์ คิม ถามถึง ลี มินฮุง ว่า ยังทำงาน ด้วยกันกับ ยูจิน หรือเปล่า
ยูจิน รีบพูด เพราะนึกว่า อาจารย์ คิม คิดว่าเธอยังคบหากับ มินฮุง อยู่ : ไม่แล้วค่ะ เราคงไม่ได้เจอกันอีกแล้วค่ะ

อาจารย์ คิม : ถ้าเจอเขาอีก ฝากบอกเขาด้วยนะว่า ฉันขอโทษ เรื่องที่สกีรีสอร์ต

แม่ ซังฮวก เข้าใจผิด และเจ้าอารมณ์ เกินไปหน่อย ฝากบอกเขาด้วย มันติดค้างอยู่ในใจฉันตลอดเวลา

เพราะเขาเหมือน คัง จุนซาง ละมั้ง ฉันยังจำเขาได้นะ แม้มันจะผ่านมาตั้ง สิบปีแล้ว

ฉันเลยนึกว่า เขา คือ คัง จุนซาง เธอเองก็รูสึกแบบนั้นใช่มั๊ย แต่ฉันคงคิดผิดนะ

ยูจิน : คุณพ่อคะ ที่คุณพ่อ พูดที่สกีรีสอร์ต ว่า ตอนนั้น คัง จุนซาง ไปหาคุณพ่อที่มหาวิทยาลัยเหรอคะ แล้ว เขาไปพูดว่าอะไรเหรอคะ
อาจารย์คิม : เอ่อ ฉัน ก็สงสัยเหมือนกัน ว่าทำไมน่ะนะ แต่เขาจากไปเฉยๆ ไม่ได้ไปงานศพเขาด้วย เพราะเพิ่งรู้ทีหลัง แล้วเธอได้ไปรึเปล่า
ยูจิน : ค่ะ แต่งานศพจัดที่โซลน่ะค่ะ พวกเราเลยจัดงานศพให้เขากันเอง แต่ไม่ได้ไปร่วมงานศพเขาจริงๆ หรอกนะคะ

เมื่อ ยูจิน กลับมาที่ห้องจิตใจก็ว้าวุ่น ขึ้นมาทันที

ยูจิน ก็ไม่เข้าใจว่า ทำไม เธอเองไม่เคย รู้สึกแบบนั้นมาก่อน

นึกถึง คำพูดที่ว่า : ฉันยังจำเขาได้ แม้จะผ่านมาตั้ง สิบปี ฉันก็เลยนึกว่า เขา คือ คัง จุนซาง จริงๆ เธอเองก็ รู้สึกแบบนั้นใช่ไหม
พวกเราไม่ได้ไปร่วมงานศพเขาหรอกค่ะ
และ เสียง ของ มินฮุง : ผม คือ คัง จุนซาง คัง จุนซางไง
ยูจิน รู้สึกสับสนขึ้นเรื่อยๆ

-

แชรีน ไปหา ซังฮวก ที่สตูดิโอ

อันที่จริง ซังฮวก เป็นฝ่ายโทรไปหา แชรีน และ เป็นฝ่ายนัดจะไปหา แชรีน ที่ร้าน

แต่ แชรีน ใจร้อน จึงเป็นฝ่ายมาหาซังฮวก เพราะคิดว่า คงเป็นเรื่องสำคัญ

ซังฮวก เลย บอก แชรีน ว่า มินฮุง จะกลับไปอเมริกา และจะไม่กลับมาอีก ซึ่ง แชรีน น่าจะได้ รู้เรื่องนี้

แชรีน ฟังแล้ว ก็ ผลุนผลันออกมา ระหว่างขับรถ ก็โทรศัพท์ ไปที่ บริษัทมาร์เชียน

โทรศัพท์ หา มินฮุง แต่ มินฮุงไม่รับโทรศัพท์ เสียงเครื่อง บอกให้ฝากข้อความไว้

แล้วก็ มีเสียง โทรศัพท์ เรียกเข้ามา ในสาย ของ แชรีน

แชรีน ได้ว่าจ้างนักสืบ ไปสืบ เรื่อง ของ มินฮุง และ จุนซาง

นักสืบ นำเอกสาร มาให้แชรีน และ รายงานว่า : แม่ เขาแจ้งข้อมูลใหม่หมด หลังจากแต่งงานใหม่

บางคน ก็ทำแบบนั้น เพื่อจะเปลี่ยนนามสกุล พวกเขา คือ คน คนเดียว กัน

แชรีน ขับรถอย่างใจลอย เมื่อ ติดไฟแดง จนไฟเขียว แชรีน ก็ยังไม่รูตัว

จนรถคันหลัง บีบแตรไล่ดังสนั่น แชรีน จึง รู้ตัว และขับรถ มาจอดแอบข้างทาง

ฟุบหน้า กับพวงมาลัยรถ แชรีน รู้สึกเหมือนตัวเองฝันร้าย

แชรีน ไม่อาจเชื่อเชื่อได้เลย ว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้

-

เมื่อ แชรีน กลับมาที่ร้าน จินซุก กำลัง พูดโทรศัพท์ กับ ยูจิน

แชรีนไม่ใส่ใจ นั่งเอนตัวที่โซฟา อย่างคนหมดแรง

แต่ แล้ว คำพูดของ จินซุก สะดุดใจ : เอกสารเรื่องการตายเหรอ ฉันจะไปรู้ได้อย่างไรล่ะ
เมื่อ จินซุก คุยจบ แชรีน ก็ถาม ว่าคุย เรื่องอะไร กับ ยูจิน
จินซุก : เขาถามว่าจะไปหาเอกสารของคนตายได้ที่ไหน หรือว่า จะไปสืบเรื่องของ จุนซาง
แชรีน เริ่มร้อนใจ : ตอนนี้ ยูจิน อยูที่ไหน ยูจินอยู่ที่ไหน
จินซุก : อยู่ที่บ้านที่ชุนชง เห็นบอกว่าตอนบ่ายจะไปที่โรงเรียน เห็นว่าต้องไปถามเรื่องอะไรนี่แหละ
แชรีน ทวนคำ : ไปถามเหรอ

แล้ว แชรีน ก็รีบ ผุดลุกขึ้น และ โทรศัพท์ไปหา ซังฮวก บอกให้ ซังฮวก รีบไปที่ชุนชง ตอนนี้เลย

ยูจิน จะไปที่โรงเรียน ฉันไม่มีเวลาอธิบายแล้วนะ
ซังฮวก : อะไร เธอพูดอะไรของเธอ โรงเรียนอะไร หรือว่า ยูจิน ไปรู้เรื่องอะไรมา
แชรีน : นี่ เธอรู้แล้วเหรอ ว่า จุนซาง กับ มินฮุง คือ คน ๆ เดียวกัน เธอรู้แล้วใช่มั๊ย ใช่มั๊ย

แล้วทำไมเธอไม่บอกฉันล่ะ แชรีน โกรธ ปิด โทรศัพท์ โมโห ซังฮวก

ซังฮวก ก็ตกใจ รีบ วิ่งออกมาจากห้องทำงาน

ที่ชุนชง
เมื่อ ยูจินไปถึงโรงเรียน ก็พบว่า แชรีน ยืนคุย อยู่กับการ์กาเมล

แชรีน บอก ยูจินว่า มาธุระ ที่ชุนชง เลยแวะมาหาอาจารย์ และกะว่าจะได้กลับโซล พร้อม ยูจิน
การ์กาเมล ถาม ยูจิน : ไง ยูจิน จะแต่งงาน กับ ซังฮวก ใช่มั๊ย
ยูจิน : ค่ะ หนูจะมาเรียนอาจารย์ และอยากถามอาจารย์ด้วยค่ะ
อาจารย์ : แหมพวกเธอนี่จริงๆเลย ไม่เคยโผล่มาเลย จู่ ๆ ก็ โผล่ มาขอให้ช่วยอยู่เรื่อย คราวที่แล้ว ซังฮวก ก็เหมือนกัน
ยูจิน : ซังฮวกน่ะหรือคะ
อาจารย์ การ์การเมล : ใช่ ก็เขาน่ะซี
แชรีน เห็น ท่าไม่ดี รีบพูดออกนอกเรื่อง ว่า อาจารย์ ยังดูไม่แก่ ยังดูเท่ห์ น้ำเสียง ยังทรงพลังเหมือนเดิม
การ์การเมล์ หัวเราะชอบใจ: อ้อ ยูจิน ครูจะไปงานแต่งงานเธอแน่ๆ
แล้ว ก็ยก นาฬิกา ข้อมือ ขึ้นดู : ครู มีงานต้องทำ ถ้ามีอะไรจะคุย ก็รออยูที่นี่ก่อนนะ
ยูจิน : ไม่เป็นไรค่ะ ไว้คราวหน้า หนูมาใหม่
การ์การเมล์ : ถ้างั้นแล้วเจอกันนะ
เดินไป แล้วหันมา : จุง ยูจิน แล้วห้ามไปงานแต่งงานสายล่ะ รู้มั๊ย ” ราชินี จอมสาย”

แชรีน ถาม ยูจินว่า จะมาถามอะไรอาจารย์เหรอ แล้วทำไมไม่ถามเลยล่ะ จะได้ไม่ต้องมาอีก
ยูจิน : เปล่าหรอก เธอจะกลับโชล เลยใช่มั๊ย
แชรีน ชวน ยูจิน กลับด้วยกัน แต่ ยูจิน ต้องแวะไปบ้านก่อน
แชรีน อาสา ไปส่งที่บ้าน และคว้าแขน ยูจินมา ท่าทางสนิทสนม ยูจิน รู้สึก งง งง

เมื่อ ไปถึงบ้าน ก็พบรถ ของ ซังฮวก จอด อยู่
แชรีน เลย แยกกลับไป แชรีน รู้สึก ไม่สบายใจ ราวกับว่าถ้าให้ ยูจิน อยู่เมือง ชุนชง คนเดียว แล้วอาจเกิดเรื่องใหญ่
ซังฮวก รีบร้อน ลงบันได มา : ยูจิน ฉันกำลังตั้งใจจะไปรับที่โรงเรียนพอดีเลย
ยูจิน ขึ้นไปลาแม่ และถามว่า ซังฮวก ไม่ไปด้วยหรือ ซังฮวก บอกว่า : ฉันบอกลาท่านแล้ว เธอไปลาท่านเถอะ ฉันจะรออยูที่นี่

ในรถของซังฮวก
ยูจิน : เธอไปที่โรงเรียนมาเหรอ
ซังฮวก ; เอ้อ ฉันแวะเอาการ์ด ไปให้อาจารย์น่ะ
ยูจิน : คราวที่แล้วที่บอกว่าจะไปหาเพื่อนเก่าน่ะหรือ ตอนที่เรามา ชุนชงด้วยกัน และเธอส่งฉันลงกลางทาง เธอบอกว่าจะไปหาเพื่อนเก่า ตอนนั้นฉันเห็นโบรชัวร์ คอนเสิร์ต ของ คัง มุยฮี
ซังฮวก : อ๋อ เปล่าหรอก ตอนนั้นฉันไปหาเพื่อนจริงๆ ฉันมาชุนชง เพื่อคัดตัว ดีเจคนใหม่ ก็เลยแวะไป
ยูจิน : แล้วทำไมไม่บอกฉันล่ะ
ซังฮวก : ฉันไม่ได้บอกเธอเหรอ นึกว่าบอกแล้วซะอีก ยิ่งใกล้วันแต่งงานฉันก็ยิ่งยุ่งใหญ่เลย
ซังฮวก : แล้วเธอเอาการ์ด ไปให้ การ์กาเมล เหรอ
ยูจิน : ใช่

จากนั้นก็ไม่มี การสนทนา กันอีกจน รถมาถึง อพาร์ทเม้นท์ ซังฮวก และ ยูจิน ลงจากรถ
ยูจิน : ขอบคุณนะ บ๊ายบาย
ซังฮวก : เธอรีบขึ้นไปเถอะ
ยูจิน ค่อยๆเดิน เข้า อพาร์ทเม้นท์
ซังฮวก ถอนหายใจอย่างโล่งอก โล่งใจ กลับขึ้นรถ แล้วขับหายไปในความมืด

พอซังฮวก ขับรถออกไป ยูจิน ก็หยุดเดิน หันกลับ รีบร้อนลงบันไดมาใหม่ เรียก แท็กซี่ ทันที

ยูจิน นั่งกำมือตนเองแน่นบนรถอย่างวิตก กังวล
ยูจิน รู้สึก รู้สึกประหลาดใจ กับแชรีน แชรีน ไม่ใช่คนประเภท ที่จะมาแวะเยี่ยมอาจารย์

ยิ่งไม่ใช่ประเภท ที่จะคิดถึง ยูจิน มาที่โรงเรียน เพื่อ กลับโซล ด้วยกัน
และในเวลาเช่นวันนี้ ซังฮวก ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องมา ชุนชง

-

หลังจากจัดกระเป๋า เดินทางเสร็จเรียบร้อยแล้ว

มินฮุง ก็โทรศัพท์ ถึงแม่: ครับแม่ ผมจะไปถึงพรุ่งนี้ครับ แม่ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ครับ มินฮุง ก้มมองโทรศัพท์

ยูจิน มาถึงโรงแรมที่พัก ของมินฮุง ขึ้นลิฟท์ไปที่ชั้น 4 เมื่อออกจากลิฟท์ ยูจิน ก็เดินไปตามทางเดิน

มินฮุง วางโทรศัพท์แล้วก็หยิบเทปคาสเซทที่เอามาจากบ้านของ คัง จุนซาง มาพลิกดู

แล้วก็เอา ใส่กระเป๋าถือ หยิบสายสร้อยจี้ดาวโพลาริสมาถือไว้ ยกขึ้นมาเพ่งมองใกล้ๆ

-

ยูจิน เดินมาหยุดที่หน้าห้องของ มินฮุง เอื้อมมือจะไปกดกริ่งเรียก แต่ก็ ลังเลใจ ไม่กด ได้แต่ทำท่า จดๆ จ้องๆ

มินฮุง ที่นั่งอยู่ในห้อง เงยหน้าจากสายสร้อย

Scene-13: Recollections

I'm Jun-sang

Min-hyung : We need to talk.
Yoo-jin : Why are you doing this? Let go of me. What's the matter with you? Why are you doing this? I have to get back. My friends are waiting ... What's wrong with you? Why are you acting so unlike you?

Min-hyung : What's like me? What's like Min-hyung? ... Who am I? Tell me, Yoo-jin. Who am I? Yoo-jin, I'm Jun-sang. I'm Jun-sang whom you couldn't forget.

Yoo-jin : Min-hyung, you shouldn't do this. You shouldn't make fun of people like this ... Let me go. It doesn't change anything.

Difference from Jun-sang:

Yoo-jin : I'll tell you how different you are from Jun-sang.

I want to tell you why you can't be Jun-sang.

Jun-sang didn't say my name like that ...

He didn't force his emotions on others like this.

He wasn't good at handling relationships with others,

but he never hurt anyone using other people's wound.

He ... couldn't even say he liked me.

Shall I tell you more?

You always look confident, but Jun-sang was a little drawn back.

Your walk is so brisk and upright, but Jun-sang ... looked somewhat nervous and insecure. You've got such a bright smile, but Jun-sang couldn't even smile often.

You want to know to more?

Do you want to listen?

Min-hyung, you are not Jun-sang ... you're someone else.

And now even if Jun-sang comes back ...

I can't leave Sang-hyuk. I ... chose Sang-hyuk.

You also sent me back to Sang-hyuk. Please let me go ... This is it.

My first love ... by Sarah Teesdale:

"Look back with longing and find me walking after you.

Help me to my feet with your love.

Like a breeze lifting a swallow.

Rain or shine, let us fly far away ...

But what should I do if my first love calls me back? "

Insincere wedding dress:

Min-hyung : Looks good on you. Yoo-jin ... I want to ask you something, will you answer it? You don't have to if you don't want to. Don't worry it doesn't mean anything.

Yoo-jin : I'll answer any question.
Min-hyung : You said you liked me, you loved me. Was that because I looked like Jun-sang?
Yoo-jin: No. You as Min-hyung ... and Jun-sang as Jun-sang ... I loved you both.
Min-hyung: Thank you. I came to say good bye ... Congratulations. I'm sorry.