WINTER SONATA - Oblivion

Winter Love Song: Episode 6

Episode 6 - ในม่านหมอก

ในม่านหมอกของมินฮุง

มินฮุง ถอดแว่นตาออก หยิบเบียร์จากตู้เย็นมาเปิดดื่ม ยูจิน ตื่นขึ้นมาพอดี ยูจิน ส่งเสียงเรียกเบาๆ จุนซาง
มินฮุง หันมามอง ยูจิน อย่างเย็นชา ถามว่า อะไรนะ
มินฮุง ก้าวเดินเข้ามาหายูจิน ....เป็นจุนซาง จริงๆด้วย
ยูจิน ได้ยินเสียงตอบมาจากคนที่เธอเรียกว่า จุนซาง
ยูจิน ผงกตัวขึ้นนั่ง มินฮุง เดินมา นั่งลงต่อหน้า ยูจิน มอง ยูจิน อย่างอ่อนโยน
ยูจิน เรียกซ้ำ : จุนซาง ...นี่ จุนซาง จริงๆใช่ไหม เธอใช่ไหม โผเข้ากอด ร้องไห้ : เธอทำอย่างนี้ได้อย่างไร ฉันไม่คิดว่าจะได้เจอเธออีก เธอทำกับฉันอย่างนี้ได้ยังไง

ยูจิน ผละตัวออกจาก มินฮุง ยกมือขึ้นมาลูบหน้า มินฮุง ถามซ้ำว่า : นี่ไม่ใช่ความฝันใช่ไหม
มินฮุง ใบหน้าดูเยือกเย็น : คิดถึงฉันมากขนาดนี้เลยหรือ
ยูจิน พยักหน้า น้ำตานอง : ทำไมเธอถึงจำฉันไม่ได้ ทำไมถึงแกล้งทำเป็นไม่รู้จัก จำฉันไม่ได้ ฉันคิดถึงเธอมากรู้ไหม
มินฮุง : ตอบเสียงเย็นชา : ฉันมี แชรีน แล้ว
ยูจิน : แต่เธอเคยชอบฉัน เธอไม่ชอบฉันแล้วเหรอ ลืมฉันแล้วเหรอ เธอลืมฉันแล้วเหรอ
มินฮุง ส่ายหน้า ช้าๆ ตอบเสียงเยียบเย็นลงไปอีก : เปล่า
มินฮุง ยกมือ ทีละข้างมาวางบนแก้ม ยูจิน ใช้นิ้วมือไล้ เช็ดน้ำตาให้ ยูจิน ก่อนที่จะค่อยๆ โน้มใบหน้าตัวเองเข้าหาใบหน้าของ ยูจิน
ยูจิน รู้สึกถึงใบหน้าของจุนซาง ที่เข้ามาเกือบจะแนบชิด รับรู้ถึงลมหายใจของ จุนซาง ที่ผะแผ่ว ยูจิน ปิดเปลือกตาลงทั้งสองข้าง ในใจเป็นสุข กับ จุนซาง ของเธอ

แต่แล้ว ยูจิน กลับกลายเป็นฝันร้าย
มินฮุง มอง ยูจิน อย่างเย็นชา ยิ้มอย่างคนเลือดเย็น ค่อยๆ ถอยหน้าตัวเองออกจาก ยูจินใช้คำพูดที่ปลุก ยูจินให้ตื่นจากความฝัน และพบฝันร้าย : มันง่ายเกินไปมั้ง จุง ยูจิน
แล้วมินฮุง ก็ลุกขึ้น : นี่คือตอนจบของเรื่องใช่ไหม แต่รู้อะไรไหมมันแย่ที่สุดเท่าที่ผมเคยฟังมา
ยูจิน ส่งเสียงคราง : จุนซาง
มินฮุง : พอได้แล้ว ผมบอกแล้วไงล่ะว่ามันแย่ที่สุด
ยูจิน ตาค้าง คราบน้ำตาอยู่บนใบหน้า
(ยังไม่สะใจคุณ มินฮุง ที่จะใช้คำพูดประหัตประหาร ยูจิน )
มินฮุง : คุณเสียน้ำตามาพอแล้ว ดื่มจนเมา แล้วก็พร่ำบอกว่าผมหน้าเหมือนกับคนรักคนแรก ยังมีอะไรที่เด็ดกว่านี้อีกไหม
คราวนี้ยูจิน สร่างเมาทันที เลยได้ตื่นจากฝันจริง ๆ เสียที : ลี มินฮุง หรือ
มินฮุง พยักหน้า ยิ้มหยัน สีหน้าเย้ยเยาะทำเสียงเหยียดหยาม : ใช่แล้ว ผม ลี มินฮุง ไม่นึกเลยว่าคุณจะกล้าทำอย่างนี้กับแฟน ของเพื่อนคุณได้
ยูจิน : คุณว่าไงนะ
มินฮุง : ทำไมอยากฟังต่อหรือ แน่นอนถ้าคุณพร้อมใจ ผมก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องห้าม
มินฮุง ใช้สองมือท้าวบนพนักโซฟา : ถ้างั้น....เรามาเริ่มกันต่อดีไหม

ยูจิน รู้ตัวแล้วว่าเธอดื่มจนเมาไม่ได้สติ และก็รู้ตัวอีกว่า ความทรงจำในรักแรกที่อยู่ในหัวใจของเธอเองถูกหยามหมิ่น ยูจิน รู้สึกทนไม่ไหวขึ้นมาทันที สิ่งที่ยิ่งทำให้เธอทนไม่ไหว ก็คือ ลี มินฮุง เห็นเธอเป็นผู้หญิง ไร้ค่า เป็นผู้หญิง ที่อ้างชื่อ จุนซาง มาอ่อยเหยื่อเขา
ยูจิน หันไปคว้ากระเป๋าถือของตัวเองจะเดินออกไป มินฮุง คว้าแขนข้างหนึ่งของ ยูจินไว้ : คุณต้องการแบบนี้ไม่ใช่หรือ
ยูจิน ใช้มืออีกข้าง ตบหน้า ลี มินฮุง อย่างแรง

มินฮุง ที่หน้าหันไปเพราะแรงตบของ ยูจิน หันหน้ามามอง ยูจิน แวบแรก คือโกรธ แน่นอน ตามมาคือ คาดไม่ถึง งง สับสน กับการตบ ของ ยูจิน
ทั้งคู่ จ้องหน้ากัน ด้วยสายตาที่แตกต่างกัน ไม่ใช่ การจ้องเพื่อเอาชนะกัน
ยูจิน รู้สึกว่าจิตวิญญาณของเธอถูกทำร้าย หัวใจเธออดทนต่อความเจ็บปวดนี้ไม่ไหว ยูจิน ไม่พูดอะไร หันกลับพาตัวออกมาจากห้องของ มินฮุง ในลักษณะ เตลิดออกมาอย่างคนเสียขวัญ เดินอย่างเดียวดายอ้างว้าง ว้าเหว่ ระทมทุกข์ ในถนนยามดึกดืนค่อนคืนนั้น

( ถ้าอยู่บ้าน ยูจิน คงนั่งกอดเข่าเจ่าจุก ใช้น้ำตาเช็ดหัวเข่า ทีเดียวเลยนะนี่ น้ำตาของ ยูจิน จะรินไหล ในเรื่องที่เกี่ยวข้องกับ จุนซาง เท่านั้น ยูจินไม่ได้ร้องไห้ เพราะ มินฮุง ร้องเพราะ จุนซาง ตามเคย มินฮุง ไม่ได้มีอิทธิพลอะไรในใจของ ยูจิน -ความเห็นส่วนตัว)

มินฮุง นั่ง ลงที่โซฟา ผิดหวัง สับสน กับเหตุการณ์เมื่อครู่ และความคิดของตัวเองที่เกี่ยวกับยูจิน
( ต้องขอปรับ Rating ของ Casanova มินฮุง ซึ่งเข้ากับสถานการณ์โลกและประเทศไทยในขณะนี้เลย ตอนนี้ ประเทศไทย รวมทั้งสถาบันการเงิน และบริษัทต่างๆ ถูกลดอันดับความน่าเชื่อถือ ลงไปหมด

คุณ มินฮุง ต้องถูกลดอันดับ ความเป็น Casanova จากอันดับ Tripple เอ บวก (จากอันดับ สูงสุดของความเป็น Casanova ) เป็น BBB ลบ ค่ะ เพราะ
หนึ่งไม่สุภาพ และ ไม่เป็นสุภาพบุรุษ
สอง ไม่ให้เกียรติ สุภาพสตรี
สาม หยาบคายด้วยการกระทำ
สี่ ใช้วาจาจ้วงจาบหยาบคาย
ห้า ยังไม่รู้ตัวว่า ตัวเองผิด ( แค่นั่งคิด ผิดหวังและสับสนเท่านั้นเอง)
หก ไร้น้ำใจ ไม่ห่วงที่ ยูจิน เตลิดออกมาจากห้องตัวเองยามดึกอย่างนั้น

ไป ไป มา มา ลด อันดับ เป็น Playboy ที่ นิสัย แย่ๆ คนหนึ่งไปก่อน ตามสูตรพระเอกละครเกาหลีแสนดีสู้พระรองไม่ได้) เดี๋ยวตอนต่อๆไปถ้าทำตัวดีขึ้น ค่อยปรับ rating ใหม่แล้วกัน ยังไง ๆ ลี มินฮุง ก็เป็นพระเอกอบอุ่นที่สุด เป็นชายอบอุ่นในสายลมหนาว ของแฟนละครทั่วโลก

เช้าวันใหม่ที่บริษัท มาเซียน

มินฮุง นั่งพิงพนักเก้าอี้อย่างใช้ความคิดอีกแล้ว คุณคิม เข้ามาเรียก มินฮุง เข้าประชุม
มินฮุง รับเอกสารที่จะประชุมมาจากคุณ คิม พ่นลมออกมาจากปาก เหมือนจะปล่อย เรื่องที่กำลังคิดอยู่ ออกไปจากตัว
และถามคุณคิม ว่า : ผมเป็นคนประเภทไหน ผมสงสัยว่าผมเป็นคนประเภทไหน ผมเป็นคนชอบสนใจเรื่องของคนอื่นอย่างนั้นใช่ไหม
คุณคิม ตอบว่า : ผมว่าไม่หรอกครับ คุณไม่สนใจคนอื่นหรอก อ้อ คุณสนใจแต่ อิฐไม้ คอนกรีต
มินฮุง ทำท่าไม่สบอารมณ์กับคำตอบของคุณคิม
คุณคิม โอ้โฮ : นี่ไปเจอคนใหม่เข้าหรือยังไง คุณสนคนอื่นนอกจาก แชรีน งั้นเหรอ
มินฮุง : ผมเปล่าสน ผมแค่ผิดหวังนิดหน่อย
คุณคิม : ผิดหวังเหรอ แบบนี้สิ ยิ่งซีเรียสกว่านะซี ไม่สนใจก็ไม่ผิดหวัง แล้วคนนี้ใครล่ะครับ ใครกัน
มินฮุง ไม่ตอบ ตัดบทว่า ไปกันเถอะ

ในห้องประชุม

หลังจากทักทายอรุณสวัสดิ์ กันแล้ว ทุกคนนั่งลงตามตำแหน่ง คุณคิม คุยกับ จุงอา เรื่องเมื่อคืน
มินฮุง เฝ้าคอยยูจินอยู่ แต่แสร้งทำเป็นไม่สนใจ เริ่มกันเลย นะครับ แม้คุณคิมจะแย้งว่า ยูจิน จาก Polaris ยังไม่มา มินฮุงบอกว่า ถึงเวลาเราก็ควรจะเริ่ม
ประชุมได้สักครู่ ยูจิน ก็เปิดประตูห้อง ทำท่าขอโทษที่ตัวเองมาช้า แล้ว เข้าไปนั่งเก้าอี้ที่ว่างอยู่ ยูจิน ไม่มองมินฮุง เลยสักแวบเดียว ทำท่าทางทักทาย จุงอา และมองแต่แบบแปลนกับเอกสารในการประชุมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่ มินฮุง หน้าตาเคร่งขรึม ลงไปอีกระหว่างการประชุม

การประชุมสิ้นสุดลง ทุกคนทยอยกันออกจากห้อง จุงอา และ ยูจิน กำลังจะเดินผ่าน มินฮุง
มินฮุง ก็เน้นเสียงเรียกไว้ : คุณ จุง ขอคุยด้วยหน่อยนะ
ยูจิน : ได้ค่ะ จุงอา ขอไปรอข้างนอก ยูจินพยักหน้ารับรู้
คุณคิมเข้ามาทักทาย จุงอา จุงอา ถามเรื่องเมื่อคืน ได้ความว่า เมื่อ ส่ง จุงอา กลับบ้านแล้ว คุณ คิมก็กลับบ้านเลย ทิ้ง ยูจิน และ มินฮุง ไว้ที่บาร์ 2 คน
คุณคิม : ทำไมเหรอ ก็เขา... หันไปทางห้องประชุม : เขาคุยกันอยู่ในห้องนั้นน่ะเหรอ

ในห้องประชุม มินฮุง และ ยูจิน ยืนประจันหน้ากัน และเอ่ยปากพูดพร้อมๆกันว่า เมื่อคืนนี้ แล้วต่างหยุดรออีกฝ่ายให้พูดก่อน
ยูจิน : ฉันเข้าใจแล้วละค่ะ ฉันเมามากและคิดว่าคุณเป็นคนอื่น
มินฮุง เงยหน้ามองยูจิน : คุณแน่ใจหรือว่า เข้าใจผิดจริงๆ
ยูจิน : คุณหมายความว่าอย่างไร
มินฮุง : เมื่อคืนตอนที่คุณเข้าใจผิดน่ะ ดูคุณจริงจังกว่าคนเมา แล้วก็... (นึกหาคำพูด)...ท่าทางของคุณไม่เห็นจะเมาสักเท่าไหร่
ยูจิน หน้าตาเอาเรื่อง : นี่คุณกำลังหาว่า ฉันแกล้งเมายังงั้นเหรอคะ
มินฮุง : คุณเองน่าจะรู้อยู่แก่ใจ
ยูจิน สวนออกไปว่า : ทำไมฉันต้องทำอย่างนั้น นี่คุณหาว่าฉันจะให้ท่าคุณยังงั้นน่ะหรือ ทำไมถึงได้คิดบ้า ๆ แบบนั้น
มินฮุง : ผมถึงได้เรียกคุณมาถามไงล่ะ
มินฮุง เห็น ยูจิน ทำท่าทางจริงใจ แต่ก็ยังจ้องหน้า ยูจิน อย่างระแวง
ยูจิน ไม่ใส่ใจความรู้สึกของ มินฮุง เสียงพูดหนักแน่น หน้าตาจริงจัง มั่นใจ ในตนเอง
ยูจิน : ฟังนะ
มินฮุง รีบพูดแทรก : ผมจะดีใจมากถ้าคุณไม่ทำให้กระทบกับเรื่องงาน ยังพูดไม่จบ
ยูจินก็ สวน คำ ออกมาว่า : ฟังฉันนะคะ ฉันไม่ใช่คนประเภทนั้น ฉันมีคู่หมั้นแล้ว และฉันจะทำอย่างนั้นกับแชรีน ได้อย่างไรกัน
มินฮุง : ก็นั่นนะซี ผมเองก็สงสัย เหมือนกัน นั่นแหละ
ยูจิน จ้องหน้า มินฮุงไม่ลดละ
มินฮุง : ทำไมคุณสับสนอีกแล้วเหรอ

ยูจิน ละความตั้งใจ ที่จะอธิบายพูดแก้ต่างให้ตัวเอง แต่เมื่อนึกขึ้นได้ ก็รีบสลัดตัวเองออกจากความรู้สึกน้อยอกน้อยใจตัวเองทันที ( แย่แล้ว... ยูจิน น้อยใจ มินฮุง ..ทำไมเป็นยังงี้ล่ะ)
ยูจิน หน้าบึ้ง เน้นเสียงหนัก : ขอโทษนะคะ ฉันจะไม่ให้กระทบกับเรื่องงานหรอกค่ะ แล้วหวังว่า เราคงไม่เจอกันอีกยกเว้นเรื่องงาน เท่านั้น
ยูจิน เดินออกจากห้องปิดประตูห้องเสียงดัง
มินฮุง ยังยืนที่เดิม ส่ายหน้าเหมือนอยากสลัด เรื่องนี้ออกไปจาก หัวสมอง

( คุณ มินฮุง คุณ พูดกับ ยูจิน ผิดแล้ว ยูจินไม่ได้สับสนอะไร และมีความมั่นใจ มีความเป็นตัวของตัวเอง สูงมาก ตัวคุณเองนั่นแหละ ที่สับสน กับตัวเอง กับ ยูจิน)

ยูจิน ทำอาหารเย็นรอ จินซุก ท่าทางอารมณ์ดี มีความสุข จน จินซุก แปลกใจ ถามว่า หรือดีใจที่จะไปสกีรีสอร์ตวันพรุ่งนี้ และดีใจที่จะได้ทำงานกับแฟนของ แชรีน หรือ : ฉันบอกเธอแล้วไงว่าเขาไม่ใช่ จุนซาง ของเธอ เชื่อฉัน ซี

ยูจินกลับพูดไปอีกเรื่องว่า : จุนซาง เคยบอกกับฉันว่าเขาต้องออกไปกินเข้าข้างนอกบ้าน เพราะไม่อยากกินข้าวคนเดียวที่บ้านน่ะ เวลาทำกับข้าวทีไร ฉันถึงได้คิดถึงเขา เรื่องนี้เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยใช่ไหมล่ะ ฉันน่ะนะ พยายามลืมเขามากไปน่ะ ฉันพยายามที่จะลืมเขา เพราะมันทำให้เจ็บปวด แต่นั่นแหละยิ่งทำให้ลืมยาก แถมยังโง่ คิดว่าคนอื่นเป็นเขาเสียอีกด้วย ฉันก็เลยตั้งใจว่า นานๆจะพูดถึง จุนซาง บ้าง ฉันตั้งใจจะลืมเขาให้ได้ เธอก็ต้องช่วยฉันด้วย รู้ไหม อย่าลืมล่ะ ฉัน คงพูดถึง จุนซาง ต่อหน้า ซังฮวก เขาไม่ได้หรอกนะ หวังว่ากับเธอฉันคงพูดได้ เธอจะช่วยฟังฉัน ใช่ไหมล่ะ ขอบคุณมากเพื่อนรัก รีบกินข้าวกันเถอะ

แชรีน ไปเคาะประตูห้องพักของ มินฮุง ที่โรงแรม
ซื้อของใช้ ส่วนตัว เช่น กางเกงใน ถุงมือ ผ้าพันคอ ให้ มินฮุง เอาไปใช้ที่สกีรีสอร์ต
มินฮุง ยังข้องใจกับความคิดตัวเอง (แต่ ยูจิน น่ะ เขาไม่เหลือ เรื่องของ มินฮุง ค้างในสมองแล้ว รู้ไหม มินฮุง)
มินฮุงถามว่า : คุณเคยบอกว่า ยูจิน ยั่วผู้ชาย โดยบอกว่าหน้าเหมือนแฟนเก่าใช่ไหม
แชรีน ที่ค่อยๆ รื้อของออกจากถุง ชะงัก
มินฮุง พูดต่อ : ผมรู้ว่าคนเรา กล้าพูดเรื่องแบบนี้ เพราะไม่มีวิธีที่จะเรียกร้องความสนใจได้ แต่วิธีแบบนั้นน่ะ ผมว่า มันน่าสะอิด สะเอียน มีใครเหรอที่จะหน้าเหมือนผม
แชรีน อึ้ง แล้วถามว่า : เขาบอกคุณว่า คุณหน้าเหมือนใครเหรอคะ
มินฮุง : ถ้าเกิดมีคนหน้าตาเหมือนผมจริงๆ
แชรีน เก็บของที่รื้ออออกมาอวด เข้าถุง มือไม้สั่น น้ำตาคลอ
มินฮุง เรียก แชรีน และเข้ามานั่งใกล้ๆ เอื้อมมือไปวงบนหัวไหล่ แบบปลอบใจ ชะโงกหน้าไปใกล้ เรียก แบบปลอบใจ แชรีน
แชรีน : ฉันไม่อยากพูดเรื่องนี้หรอก
มินฮุง เป็นห่วง : คุณเป็นอะไรไป ผมพูดอะไรผิดเหรอ
แชรีน เสียงเครือ น้ำตาคลอ : คือ.... ฉันก็ไม่อยากจะพูดถึงเรื่องนี้ ฉันรัก ยูจิน เหมือนเพื่อนคนหนึ่ง แต่ว่าฉันทนเห็นเขามา ให้ท่า แฟนฉันไม่ได้อีกแล้ว มันจะผิดไหมคะ ที่ฉันจะพูดแบบนี้
มินฮุง : ออกไปข้างนอกกัน คุณยังไม่กินข้าวใช่ไหม ผมไปเปลี่ยนเสื้อก่อน
มินฮุงเข้าไปเปลี่ยนเสื้อ ในห้อง

แชรีน คำรามกับตัวเองเบาๆ...ยูจิน...บอกเขาเรื่อง จุนซาง ยังงั้นเหรอ... คว้ากระเป๋าถือ สายตาเหลือบเห็นสมุดบันทึก ตกที่พื้น เมื่อหยิบมาเปิดดู ก็รู้ว่าเป็นของ ยูจิน แชรีน ตาวาว.. ฮึ... ยูจิน มาที่นี่ยังงั้นเหรอ

ยูจิน ชวนซังฮวก ไปซื้อ ผัก อาหาร ตุนไว้ให้ จินซุก ตอน ยูจิน ไปอยู่สกีรีสอร์ต
ซังฮวก : เธอจัดของเสร็จหรือยัง ยูจิน พรุ่งนี้ มินฮุง ก็ไปด้วยใช่ไหม
ยูจิน : ซังฮวก อย่าให้เขามาขวางระหว่างเราเลยนะ ฉันก็รู้ว่าเธอคิดมาก เธอไม่ต้องคิดมากหรอก ฉันน่ะ ก็แค่ทำงานกับเขา พองานเสร็จแล้ว ฉันก็จะไม่มีวันเจอหน้าเขาอีก เพราะฉะนั้น เธอก็เลิกคิดมากได้แล้ว
ซังฮวก ยิ้ม ถูกใจ ขับรถไปส่ง ยูจิน เมื่อจอดรถ ซังฮวก นั่งมองจ้องหน้า ยูจิน
ยูจิน : เธอจ้องอะไรของเธอ
ซังฮวก : ก็ฉันไม่อยากลืมหน้าเธอ ตอนเธอไม่อยู่นะ
ยูจิน : โอเค วันนี้ฉันใจดี งั้นฉันจะให้เวลาเธอ 3 นาที ให้ถ่ายรูปฉันเอาไว้
ยูจิน นับ 1 2 3 แล้ว ยูจิน ก็ยิ้มกว้าง ทำเสียง แช๊ะ ซังฮวก สุขใจ ดึง ยูจิน เข้ามากอด ตบไหล่ ยูจิน เบาๆ
บอกว่า เดินทางปลอดภัยนะ
ยูจิน : ขอโทษนะ
ซังฮวก : เรื่องอะไรล่ะ
ยูจิน : ก็ ทุกเรื่อง น่ะ
ซังฮวก : โธ่เอ๋ย ยายบ้า แล้วเอื้อมมือหยิกแก้ม ยูจิน ยายเด็กบ้า แล้วหัวเราะเสียงดัง
ยูจิน : ทำไมหยิกเจ็บจัง ทั้งคู่ ประสานเสียงกันหัวเราะ ซังฮวก เอาปลายนิ้วมือ ปัดแก้มตรงรอยหยิกเมื่อครู่ นี้ เบาๆ ให้ยูจิน

( นี่คุณมินฮุง คุณ ดูพระรองสิ น่ารักกับนางเอกอย่างนี้ คุณเป็นพระเอก ใจร้าย ไม่สุภาพ ปากจัด มองนางเอกในแง่ร้าย นะรู้ไหม เมื่อไหร่จะปรับปรุง พฤติกรรม เป็นพระเอกดีๆ กันละเนี่ย)

ที่ สกีรีสอร์ต

ยามนี้ สกีรีสอร์ต ขาวโพลนเหมือนดั่งเมืองหิมะ
ตอนที่ ยูจิน มากับ มินฮุง คราวก่อน การก่อสร้างยังไม่เริ่มขึ้น ในครั้งนั้น ยูจิน มองเห็นเงา ของ จุนซางอยู่ใน ลีมินฮุง ยูจิน ตั้งใจว่าจะไม่ทำอะไร โง่ ๆ อย่างนั้นอีก เพราะได้พิสูจน์แล้ว ว่า เขาไม่ใช่ จุนซาง

ยูจิน ตระหนักว่า ลีมินฮุง เป็นเพียงลูกค้าของบริษัท หลังงานเสร็จสิ้นก็คงไม่มีโอกาสพบกันอีก ยูจิน รู้สึกว่า ตัวเองไม่ประสีประสา เลยจริงๆ ที่เอาคนตายมาสับสนปนเปกับเขา นี่เป็นความคิดโง่ๆ ที่มานั่งฝันเลื่อนลอยถึงเรื่องราวที่ไม่อาจเป็นไปได้

พอนึกถึง จุนซาง ขึ้นมาทีไรก็ต้องปวดร้าวทรมาน ยูจิน ตัดสินใจที่จะลืม จุนซาง ไปเสีย แต่กลายเป็นว่า ยูจิน กลับ ตกอยู่ในภาวะ ที่ อยากลืมแต่กลับจดจำแม่นยำ ขึ้นไปอีก ยูจิน จึงตัดสินใจว่า ต่อไปนี้จะพูดถึง จุนซาง เมื่อได้ใช้ความพยายามอย่างเต็มที่แล้วยังลืม จุนซาง ไม่ได้ ถ้าเช่นนั้น ก็เอาความทรงจำ และเรื่องราวทุกอย่างมาเล่าให้คนอื่นฟังจะมิดีกว่าหรือ บางทีการทำอย่างนี้อาจช่วยให้เธอ ค่อยๆ ลืมเลือน จุนซาง ยูจินได้แต่หวังว่า จุนซาง จะไม่ทำให้เธอต้องเจ็บปวด มากขึ้นไปอีก

เพราะความคิดนี้เอง ทำให้ ยูจิน หิ้วกระเป๋าจะเข้าห้องพัก และพบ มินฮุง ซึ่งพัก อยู่ ห้อง ใกล้ๆกัน สามารถประสานสายตากับ มินฮุง ได้ตรงๆ แม้มินฮุงจะหันหน้าไปทางอื่น แต่ ยูจิน ก็ไม่รู้สึกเสียใจ เพราะเขาไม่ใช่ จุนซาง แต่เป็น ลี มินฮุง มินฮุง กลับต้องหลบสายตา ยูจิน
คุณ คิม ที่ เป็นคนคอยต้อนรับ จุงอา และยูจิน และพามาห้องพัก คุยอวด ว่า ให้ทางรีสอร์ต จัดห้องที่ดีที่สุดไว้ให้ : พวกคุณจะได้ทำงานให้มีคุณภาพเยี่ยมสุดๆไปเลยนะครับ และคืนนี้ เราต้องไปทานข้าวกับทีมงานทั้งหมดนะครับ
คุณ คิม ชวนทุกคนไปจิบกาแฟ เพราะยังมีเวลา ยูจิน ปฎิเสธขอไปพักดีกว่า หันไปโค้งให้ มินฮุง บอกว่า เชิญตามสบายนะคะ
ยูจิน มองจากหน้าต่างห้องพัก เห็นเมืองหิมะเป็นบริเวณกว้างไร้ขอบเขต ยูจิน รู้สึกเหมือนกับว่า ตัวเองได้ชีวิตคืนกลับมาอีกครั้ง

ในคอฟฟี่ชอบ
จุงอา ทายไพ่ให้ คุณคิม แล้วชวน มินฮุง มาลองดูบ้าง มินฮุง บอกว่า : ผมไม่เชื่อเรื่องพวกนี้ ทำไมเราไม่ไปหาคุณปาร์คกันเลย
คุณคิม : ผมรู้เวลาดี แล้วชวนว่า ดูสนุก ๆ น่ะครับ
มินฮุง หยิบได้ไพ่ ใบเดียวกัน ทั้ง 3 ครั้ง จุงอา บ่นแปลกใจ มินฮุง ถามว่า : ไม่ดีเหรอครับ แปลว่าอะไรครับ
จุงอา บอกว่า : วงล้อแห่งโชคชะตา นี่คือดวงของคุณ
มินฮุง : แล้วมันหมายถึงอะไร
จุงอา : แปลว่าโชคชะตาของคุณกำลังจะเข้ามา
มินฮุง หัวเราะ จุงอา ถามว่า คุณไม่เชื่อหรือ มินฮุง ตอบว่า ..เปล่า.. เปล่า ..ผมเชื่อครับ แล้วไงครับ
จุงอา ทำเสียงจริงจังกับ มินฮุง: คุณจะต้องครองใจผู้หญิงที่มีไพ่ใบนี้ให้ได้
คุณคิมลุกขึ้น มินฮุง ลุกขึ้นตาม: ขอบคุณมากนะครับ ผมกลัวโชคชะตาจะมาใกล้ผมเกินไป

มินฮุง ลุกเดินไปที่หน้าต่าง มองออกไปข้างนอก เห็น ยูจิน กำลังเดินเล่นอยู่ ท่าทางสบายอกสบายใจ
จึงหันมาถาม จุงอา ที่กำลังเก็บไพ่ ว่า : ผมอยากถามอะไรหน่อย คุณรู้เรื่อง จุง ยูจิน ดีแค่ไหน ผมได้ยินมาว่า เขาน่ะชอบหว่านเสน่ห์กับคนอื่นไปทั่ว ผมก็อยากจะลองจีบดู
จุงอา : คุณพูดเรื่องอะไรนี่ ใครกันที่พูดแบบนั้น ฉันว่าคุณน่ะดูคนไม่เป็นเอาเสียเลยนะ ยูจิน น่ะอาจจะโง่ก็ตรงที่รักคนเพียงคนเดียวในชีวิต แต่เขาไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้นแน่ อย่าล้อเล่นแบบนี้อีกนะ ฉันไปละ
มินฮุง ชะงัก

ในงานเลี้ยงทีมงานปรับปรุงสกีรีสอร์ต

มีเสียงตบโต๊ะ ดังปัง

หัวหน้าคนงาน ที่ชื่อ คิม (มินฮุงเห็น หัวหน้าคิม นั่งดื่มเหล้า ในขณะที่คนงานคนอื่นทำงานกันตอน เดินตรวจงาน) ลุกขึ้นยืนโวยวาย
หัวหน้าคิมตัวสูงใหญ่ เสียงดัง บวกกับอาการโวยวาย มองแล้ว ก็น่าเกรงขามไม่น้อยทีเดียว: นี่ตกลงผมต้องทำงาน กับผู้หญิง สองคนนี่จริงๆหรือ
คุณคิม ห้ามปราม ว่า แล้วจะเป็นอะไรเล่า นั่งลง นั่งลงดื่มต่อเถอะนะ
หัวหน้าคิม : ไม่ได้ พวกคุณน่ะอาจจะไม่รู้อะไร แต่ว่าผมน่ะอยู่ในวงการนี้มา 28 ปี แล้วผู้หญิงพวกนี้ก็ดีแต่จะมาสั่งโน่น สั่งนี่อยู่ตลอดเวลาเลย ฮึ ให้ผู้หญิงมาร่วมงานด้วย ชาติหน้าตอนบ่าย ๆ คงจะเสร็จหรอก ตกลงจะให้ผมเล่นขายของ กับพวกเขาจริงๆ ใช่ไหม
คุณ คิม พูด โอ้โลม : ใจเย็นๆ น่า นั่งลงดื่มต่อเถอะ
แต่ ยูจิน ลุกขึ้นยืน พูด เสียงดังไม่แพ้หัวหน้าคิม แม้จะตัวเล็กกว่าเยอะ : เราก็ไม่ได้มาเล่นขายของเหมือนกันละนะ ยังไม่ทันได้มาร่วมงานกัน คุณก็มาด่ากันฉอด ๆ แบบนี้
ทุกคน ไม่เว้นแม้แต่ มินฮุง หันมามอง ยูจิน อย่างคาดไม่ถึง

หัวหน้าคิม : หนอย หนอย นี่เธอรู้มั๊ยว่า เธอพูดอยู่กับใคร ฉันบอกเธอแล้วว่า ฉันอยู่ในวงการมา 28 ปี เด็กรุ่นใหม่อย่างพวกเธอ จะมารู้อะไร ปั๊ดโธ่ ( โว๊ย ... อ้อ..ขอโทษ ภาษาเกาหลีคงไม่มีคำ คำนี้ เขียนเกินมาค่ะ)
ยูจิน : คุณกลัวเด็กรุ่นใหม่ ใช่ไหมล่ะ
มินฮุง เหลือบมอง ยูจิน อย่างทึ่งในความกล้าหาญ

( โธ่เอ๋ย จุนซาง ลืมไปแล้ว เหรอ ว่า เมื่อ สิบปีที่แล้ว สาวน้อยยูจิน อายุ แค่ 18 ออกไปยืน กางขา กางมือกลางถนน เพื่อให้รถเมล์จอดรับไปโรงเรียน น่ะ ยูจิน ตะโกนว่า หยุด รถเมล์ เบรกดังเอี๊ยดลั่นสนั่นถนน มาแล้ว แค่นี้ จิ๊บจ๊อยมาก)

หัวหน้าคิม ชะงักเสียงโวยวาย
ยูจิน ยิ้มให้อย่างสดใส ไม่ถือสาหาความ : คุณ น่ะ เปลี่ยนความคิดเสียใหม่ได้แล้ว
หัวหน้าคิม เสียงอ่อนและอ่อยลง : เออ แบบนี้ค่อยพอพูดกันได้ เอ้าอยากพูดอะไร ก็พูดมา
ยูจิน หัวเราะเสียงใส : คุณน่ะยังเหมือนเดิมเลยละ
หัวหน้าคิม : คนเราน่ะมันไม่เปลี่ยนหรอก เสียงอ่อนลงไปอีก ขอเหล้าหน่อย
มินฮุง หันมามองยูจิน สีหน้าอ่อนโยนลง
ยูจิน พยักหน้าชวนทุกคน ทานซีคะ

ขณะที่เทเหล้าวนกันเป็นครั้งที่ สาม ก็มีคนมาชวน ยูจิน ดื่ม หัวหน้าคิม ที่ย้ายมานั่งใกล้ยูจิน คว้าเหล้าแก้วนั้นไปดื่มแทน ยูจิน รวดเดียวหมดและพูดว่า
มี สามอย่าง ที่ จุง ยูจิน ทำไม่ได้ ดื่มเหล้า พูดโกหก นอนไม่เลือก ( แย่งผัวชาวบ้าน) ทุกคนหัวเราะ หัวหน้าคิมพูดต่อ : ยูจิน ดื่มเหล้าไม่ได้ ทำได้แค่ส่งต่อเท่านั้น ผมเคยเจอแฟนเขามาแล้ว ให้เล่าเรื่องนั้นไหมล่ะ
ยูจิน ห้ามปราม เอามือวางตบหลังเและแขนของหัวหน้าคิม เบาๆ : อย่าเลยนะ ร้องเพลงแทนดีกว่า ดีไหมคะ
มินฮุง ยกเหล้าขึ้นดื่ม เหลือบตามองยูจิน อีก ยิ้มนิดๆ
ยูจิน ลุกขึ้นยืน เอาส้อม ใส่ขวดเหล้า ถือแทนไมโครโฟน ร้องเพลง โยกตัว หมุนตัวสนุกสนาน
ทุกคนสนุกสนาน ตบมือให้จังหวะ มินฮุง มอง ยูจิน อย่างคาดไม่ถึง อีกแล้ว
เนื้อเพลง แปลว่า “เหม่อมองน้องนางกลางสายฝนพรำ....” (แปลโดยคุณ รำพรรณ)
ท่าทางของ ยูจิน ร่าเริงไม่ขัดเขิน มินฮุง มองแล้ว หัวใจของตัวเองสุดแสนชุลมุนวุ่นวาย เหมือนรังผึ้ง ที่มีฝูงผึ้ง บินว่อนไปมา ส่งเสียง อึงอล ระงมไปทั้งรัง นี่ จุง ยูจิน เป็น คนแบบไหนกันนี่ แบบไหนถึงจะเป็นตัวตนที่แท้จริงของ จุง ยูจิน กันหนอ

เสร็จการรับประทานอาหาร ยูจิน เดิน พา หัวหน้าคิม ออกมา อย่างเป็นห่วง และกลัวว่า หัวหน้าคิม จะดื่ม ในเวลา ขณะทำงาน เตือนให้ดื่มน้อยลงหน่อย มินฮุง เดินตามออกมา และดักรอ ยูจิน ตรงปากทางเข้าโรงแรม

ยูจิน เดินกลับโรงแรม ได้ยินเสียง มินฮุง เรียกเธอ ยูจิน ไม่ตอบ แต่หมุนตัวหันเดินไปอีกทาง
มินฮุง : มาทางนี้สิ นี่เป็นทางเดียวที่จะกลับที่พัก
ยูจิน เดินกลับมายืนตรงหน้า มินฮุง ถามว่า : มีอะไรจะพูดกับฉันหรือคะ
มินฮุง : ผมอยากจะขอโทษ ผมไม่รู้ว่าคุณดื่มเหล้าไม่ได้ ผมเสียใจที่หาว่าคุณแกล้งเมา เมื่อคราวก่อน
ยูจิน: ช่างมันเถอะค่ะ ฉันตั้งใจไว้แล้วว่าจะลืมเรื่องนั้นทั้งหมดนั่น ซะ
แล้ว ยูจิน ก็ไม่สนใจ เดินต่อไปได้ 2-3 ก้าว
มินฮุง : แล้วตัวจริงคุณเป็นยังไง ผมก็ไม่รู้ ผมสับสนไปหมด ผมไม่รู้ว่าตัวจริงของคุณที่ผมเห็นในครั้งแรก หรือว่าที่โรงแรม..
ยูจิน ทวนคำ ที่โรงแรม... คุณคิดว่าฉันจงใจทำยังงั้นใช่ไหมคะ
มินฮุง...อึ้ง....ผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะ
เสียง แชรีน เรียก มินฮุง ขัดจังหวะ : มินฮุง... ฉันมาขัดจังหวะหรือเปล่า
ยูจิน : เปล่าหรอก เธอมาก็ดีแล้ว ฉันไปก่อนนะคะ หันมาทาง มินฮุง แล้วบอก แชรีน ว่า แล้วเจอกันนะ

แชรีน บอกว่า มาจองห้องวันเสาร์ไว้ด้วย อ้อนว่า หนาวจะตาย ไปข้างในเถอะ ไม่ดีใจหรือที่เห็นฉันเลยหรือ แล้วชวน มินฮุง ไปดื่มกาแฟ แต่ มินฮุง บอกว่า ผมมีงานต้องทำต่อ ไป พักผ่อนซะ แล้วเจอกันพรุ่งนี้ ผมไปละ

ยูจิน พบปะเคยประสานงานกับหัวหน้าคิมมาก่อน หัวหน้าคิม มักถือตัวว่ามีประสบการณ์มากกว่า วางตัวหยิ่ง แต่ ยูจิน เป็นคนเก่งสามารถจัดการงานทุกอย่างได้เรียบร้อยไม่มีใครเทียบได้ ยูจิน มักได้สมญา ว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญในการกู้กับระเบิด

การเจรจากับหัวหน้าคิมครั้งแรก ไม่ราบรื่น พบอุปสรรค มากมาย เกิดปัญหาไม่หยุดไม่หย่อน ปกติหัวหน้าคิม มักจะคำรามตลอดเวลาเหมือนสิงโตขี้หงุดหงิด แต่พออยู่ต่อหน้า ยูจิน กลับไม่กล้าเอาแต่ใจตัวเอง มีสาเหตุเพราะ คนทั่วไปถ้ารู้ว่าหัวหน้าคิมเป็นคนก้าวร้าวขี้โมโหเข้าหายาก ก็ไม่มีใครคิดจะไปใกล้ชิดด้วย รู้จักกันผิวเผิน ไม่สามารถร่วมงานกันได้ แต่ ยูจิน เป็นคนที่ในหัวใจเต็มไปด้วยความรัก เพราะความทุกข์ทรมานแสนสาหัส ราวเผชิญหน้ากับความตาย เพราะความรักที่มีต่อคนคนหนึ่งอย่างลึกซึ้งจนแทบจะหายใจไม่ออก และความห่วงหาอาลัยที่กดทับเสียจนแทบจะขาดใจเมื่อเป็นเช่นนี้ ยูจิน จึงไม่อาจละทิ้งใครคนใดคนหนึ่งไปง่ายๆ หัวหน้าคิม และยูจิน มีบางอย่างที่คล้ายกัน หัวหน้าคิม ถ้าไม่มีเหล้า ก็อยู่ไม่ได้ ส่วน ยูจิน ถ้าไม่มีเงาของ จุนซาง ก็อยู่ไม่ได้เช่นกัน ทั้งสองคนจึงต่างมีชีวิตอยู่อย่างโดดเดี่ยว

ขอเล่าเสริม นวนิยายของละครเรื่องนี้

จะเห็น มีภาพ แชรีน และ มินฮุง สวมชุดสกีทั้งคู่

หัวหน้าคิม และจุงอา บังคับ ยูจิน ให้ไปเล่นสกี เพราะต้องการให้ ยูจิน ได้ออกไปสนุก พ้นห้องสี่เหลี่ยมที่ ยูจินหมกตัวอยู่ทุกวัน ยูจิน ควรจะไปเหยียบหิมะให้ติดรองเท้าเสียบ้าง ยูจิน ต้องสวมชุดสกี พอออกมา ก็เห็น แชรีน กับ มินฮุง เล่นสกี กันอย่างคล่องแคล่ว ไม่รู้ว่า ทั้งสองคนรู้ตัวว่า อยู่ในสายตา ของ ยูจิน ที่มองอยู่หรืออย่างไร ทั้งสองคนเล่นกันอยู่ก็มีเหตุจะต้องหกล้มลงมาก่ายกอดกันกลม หรือนั่งกระเช้าด้วยกัน ก็จะต้องเลือกนั่งกระเช้าที่อยู่ข้างหน้า ยูจิน พอดี แล้ว หัวร่อต่อกระซิกกันอย่างสนุกสนาน หรือเวลาเดินไปตามทาง แชรีน ก็จะต้องจับมือของ มินฮุง ไว้แน่น

พอเห็นท่าทางสนิทสนมของทั้งสองแล้ว ยูจิน ก็เดินกลับเข้าไปในห้องอย่างเงียบๆ ไม่พูดไม่จา กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า แชรีน ก็มาเคาะประตูห้อง

ต้องขอบคุณ ผู้กำกับ ยุน ซุกโฮ ที่ตัด บทพวกนี้ ออกไป ดิฉัน คนเล่า ไม่สบอารมณ์ คุณ มินฮุง มาเยอะแล้ว จะได้ ไม่ต้องดูภาพพวกนี้ โลดแล่นทางหน้าจอ ให้ เคืองระคายสายตาและหัวใจ มากไปกว่านี้

แชรีน มาที่ห้อง เอาสมุดบันทึกที่ ยูจิน ทำตกไว้ที่ห้องของ มินฮุง มาคืนยูจิน

แชรีน ถามว่า คืนนั้นมีอะไรเกิดขึ้นกับ ยูจิน หรือเปล่า
ยูจิน อึกอัก อิหลักอิเหลื่อก่อน แล้ว รู้สึกว่า ไม่มีอะไร ที่ต้องปิดบัง และตัวเธอเอง ก็ไม่ได้ทำอะไรเสื่อมเสีย : แชรีน ขอโทษนะ ฉันรู้สึกแย่มากเลย วันนั้นนะฉันดื่มเหล้ามากไปหน่อย แล้วก็บังเอิญ ไปเจอ มินฮุง ที่บาร์ เขาก็เลยพาฉันไปที่ห้อง เพราะว่าฉันเมามาก ตอนนั้นฉันก็เดินแทบไม่ไหว แต่ว่า มันไม่มีอะไรเกิดขึ้น หรอกนะ เธอเชื่อฉันเถอะ
แชรีน ฉันรู้ มินฮุง น่ะไม่ใช่ผู้ชายที่จะนอนกับใครไม่เลือก...( ทำท่านึกขึ้นได้ว่าพูดแรงไปแล้ว )..ฉัน ไม่ควรพูดแบบนั้น ฉันหมายถึง ฉันเชื่อพวกเธอ น่ะนะ
ยูจิน มันก็สมควรแล้วละ เป็นความผิดของฉันเอง ฉันเมาไม่ได้เรื่องเลย
แชรีน ฉันเข้าใจ ถ้าหาก ซังฮวก รู้ จะรู้สึกยังไงนะ แล้วทำไม เธอไม่นึกถึง ซังฮวก เขาบ้างล่ะ ทำไมไม่นึกถึงใจเขาบ้าง มินฮุง เขาไม่คิดอะไรหรอกนะ แล้วฉันจะพยายามพูดให้ แต่ถ้ามันเกิดเรื่องนี้ขึ้นอีก ฉันจะไม่เจอหน้าเธออีก เข้าใจที่ฉันพูดใช่ไหม
ยูจิน : ถ้าเสร็จงานนี้เมื่อไร ฉันก็ไม่จำเป็นต้องเจอหน้าเขาอีก เราคงไม่ต้องเจอกันอีก
แชรีน : ก็ดี ฉันรู้ว่ามันลำบากแต่พยายามอย่าให้เจอกันก็แล้วกัน เป็นวิธีที่ฉลาดที่สุด
ยุจิน : ฉันขอโทษ นะ แชรีน
แชรีน : ไม่ต้องขอโทษฉันหรอก แค่คิดถึง ซังฮวก เขาก็พอแล้ว

แชรีน กลับไปแล้ว ยูจิน ก็เข้าไปที่งานก่อสร้าง ยูจิน ไม่มีสมาธิ ในการทำงาน จนกระทั่งค่ำ หัวใจของ ยูจิน เหมือนล่องลอยอยู่กลางอากาศ นึกถึงคำพูดของ แชรีน “ แค่นึกถึง ซังฮวก เขาก็พอ”

มินฮุง ตามหา แชรีน พบ ที่ห้องลอบบี้

แชรีน บอกว่า ไปหา ยูจินที่ห้องมาและถามกลับว่า เมื่อวานคุณคุยอะไรกับยูจิน

มินฮุง ตอบว่าคุยเรื่องงาน แชรีน ทำท่าไม่พอใจถามว่า ทำไมไม่ไปคุยที่ห้องเขาเสียเลยล่ะ

แล้วก็งอนป่อง ผุดลุกขึ้น บอกว่าจะกลับบ้าน เดินออกไปที่ลานจอดรถ

มินฮุง ได้แต่เดินตาม เรียก แชรีน แชรีน ฟังผมก่อนสิ
แชรีน คุณทำอย่างนี้ได้อย่างไร ยูจินบอกฉันหมดแล้ว
มินฮุง : ยูจินบอกคุณว่าไงหรือ
แชรีน : เขาบอกว่าคุณพาเขาไปที่โรงแรม ตอนที่เขาเมามาก รู้ไหมเขาบอกอะไรอีก เขาบอกฉันให้ระวังตัว ไม่ควรเชื่อใจผู้ชายที่คอยเกาะแกะ ผู้หญิงที่มีคู่หมั้นแล้ว
มินฮุง ไม่เข้าใจ งง และพยายามระงับอารมณ์ : เขาพูดแบบนี้จริงๆหรือ
แชรีน : นี่คุณไม่เชื่อฉันยังงั้นหรือ ยังไงฉันก็จะกลับ ฉันอายที่จะเจอ ยูจิน ไม่อยากเห็นหน้าคุณด้วย
แชรีน พูดไป ร้องไห้ไป : มินฮุง บอกความจริงฉันมาสิ คุณสนใจ ยูจิน ใช่ไหม คุณชอบเขาใช่ไหม
มินฮูง : แชรีน ได้โปรดเถอะ มินฮุง ได้แต่ระบายลมจากปาก (ระบายอารมณ์โมโหยูจิน ) ถอนหายใจ
แชรีน : ฉันไปละนะ
มินฮุง ได้แต่มองตามแชรีน ขึ้นรถขับออกไป

ยูจิน กลับเข้าห้องตัวเอง เอาม้วนแปลนงาน วางบนโต๊ะ แล้วก็ต้องผงะ ที่เห็น มินฮุง ยืนหันหลังให้ หันหน้าออกหน้าต่าง
ยูจิน : คุณมาทำอะไรที่นี่
มินฮุง หันกลับมา : แชรีน กลับไปโซลแล้ว สมใจคุณหรือยังล่ะ
ยูจิน : คุณเข้ามาในนี้ได้อย่างไร
มินฮุง : ไม่สงสัยเหรอว่าผมเข้ามาทำไม
ยูจิน : ถ้าอยากจะคุย ออกไปคุยกันข้างนอก ยูจิน หันหลังจะเดินออกจากห้อง
มินฮุง : นี่..คุณชอบผมเหรอ
ยูจินหันมา : อะไรนะคะ
มินฮุง ถามย้ำ : คุณชอบผมใช่ม๊ย
มินฮุง เดินเข้ามาหา ยูจิน คุณบอก แชรีนใช่ไหม ว่าเกิดอะไรขึ้นที่โรงแรม คุณทำอย่างนี้ทำไม อยากให้ แชรีน ต้องเสียใจเหรอ
ยูจิน คาดไม่ถึง..: ฉัน... ไม่ได้ตั้งใจจะบอกเขา
มินฮุง : ก็ใช่นะซี ใครจะคิดว่าคุณจะตั้งใจบอกเขา ในเมื่อทำหน้าใสซื่อแบบนั้น

( โอ๊ย...น้อยๆหน่อยคุณ มินฮุง คุณปากจัด เกินเหตุ ถามดีๆ ก็ได้นี่นา)
ยูจิน : ขอโทษ นะคะ เป็นความผิดของฉันเอง

(เห็น นางเอกไหม รับผิด ดีๆ ทั้งที่ไม่ผิด เพราะไม่อยากต่อความยาวสาวความยืด ฉันผิดเองก็ได้ ทำนองนั้น)
มินฮุง นัยน์ตาแข็งกร้าว นึกถึง แชรีน ที่ร้องห่มร้องไห้ก่อนจากไป : ผมไม่ได้มาฟังคำขอโทษ ผมมาเพื่อจะพูดให้คุณเข้าใจเอาไว้ ผมน่ะ ชอบผู้หญิง..แต่ คุณน่ะไม่ใช่ spect ของผม ผมว่าคุณเลิกเสียเวลาดีกว่า แล้วก็เดินเฉี่ยว ยูจิน ออกไป

( ขอปรับ Rating Casanova มินฮุง ลงอีก ตอนนี้ เหลือ แค่ c ตัวเดียว หลงตัวเอง มากไปหน่อยนะนี่)

มินฮุง กลับมานั่งโมโห ไม่ไว้วางใจ ยูจิน ที่ห้องตัวเอง สักครู่ ก็ยกโทรศัพท์โทรศัพท์หา แชรีน ที่แกล้งไม่รับสาย มินฮุง ฝากข้อความ ด้วยเสียงอ่อนโยนเพื่อปลอบใจ แชรีน
แชรีน ผมเองนะ ไม่อยากรับโทรศัพท์ เหรอ เมื่อกลับถึงโซล ผมจะโทรไปหา แล้วเจอกัน

แชรีน ปิดโทรศัพท์ ที่วางหน้ารถ อย่างสะใจ ในผลงานของตัวเองวันนี้

วันรุ่งขึ้น

หัวหน้าคิมก่อเหตุ ดื่มเหล้าจัด นอนไม่ได้สติ มีคนงานมาพบเห็น และวิ่งมาตาม ยูจิน ยูจิน เป็นห่วง เข้าใจหัวหน้าคิมดี
จุงอา มาบอก ยูจินว่า : หัวหน้าคิมไม่เป็นอะไรแล้ว แต่พวกนั้นจะไล่เขาออกน่ะ ทำอย่างไรดี คราวนี้เราจะทำยังไงดี
ยูจิน ไปหา มินฮุง ที่ห้องใน Office แม้ว่าความสัมพันธ์ทีมี ต่อกันไม่ค่อยจะดีนัก แล้วยังจะต้องมาขอร้อง มินฮุง ให้ช่วยหัวหน้าคิมอีก อาจจะไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ยูจิน ก็ ไม่อาจ ปล่อยให้หัวหน้าคิมถูกไล่ออกได้ แต่ มินฮุง แข็งกร้าวกว่าที่ ยูจิน คิดไว้

เสียง มินฮุง แข็งกร้าว เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่หัวหน้าคิมดื่มเหล้าในขณะปฏิบัติหน้าที่ มินฮุง เองก็เคยพบเห็นมาแล้ว จะปล่อยให้เป็นอย่างนี้ต่อไปไม่ได้
มินฮุง : ผมทำอย่างนั้นไม่ได้ โชคดี ที่มีคนพบเขา ถ้าช้ากว่านั้นนิดเดียว รับรองถึงชีวิตแน่
ยูจิน : ขอโอกาสให้เขาอีกสักครั้งเถอะค่ะ หัวหน้าคิม เขาไม่มีครอบครัว ถ้าเขาออกจากงานเขาก็ไม่เหลืออะไรเลยนะคะ
มินฮุง : เราจะตัดสินด้วยความรู้สึกส่วนตัวไม่ได้ ถ้าอนุโลมครั้งนี้ คนงานคนอื่นจะเอาอย่าง
ยูจิน : ฉันรู้ว่าเขาไม่ควรดื่มจัด แต่เมื่อวานเป็นวันครบรอบวันตายของภรรยาของเขาน่ะค่ะ
มินฮุง : ไม่ใช่คำแก้ตัวหรอกหรือ ฮึ
ยูจิน : ขอร้องละค่ะ ช่วยพิจารณาอีกทีเถอะค่ะ
มินฮุง ทำเสียงเฉียบขาด ตัดบท : ไม่ได้ ให้มันจบแค่นี้เถอะ แล้วทำท่าสนใจกับงานบนโต๊ะ เป็นเชิงไล่ยูจิน
ยูจิน : คุณลีคะ
มินฮุง ทำเสียงเยาะ ( น่าเกลียดมากเสียงนี้) : เมาเหล้า แล้วก็ร้องไห้ เฮอะ ทำเพื่อคนตายจริงๆน่ะหรือ
มินฮุงเงยหน้าจากโต๊ะทำงาน : ผมว่า เขาทำเพื่อปลอบใจตัวเองตัวเองมากกว่ามั้ง
ยูจิน เริ่มเสียงดัง : มันจะเกินไปแล้วนะคะ
มินฮุง : ไม่หรอก สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับคนตาย ก็คือลืมเรื่องมันไปเสียไม่ใช่หรือ

แล้วมินฮุง ก็ก้มหน้าลงดูงานบนโต๊ะ อีก

ยูจิน โมโหมาก อะไรกัน สิ่งที่ดีที่จะมอบให้คนตายไม่ใช่น้ำตา แต่เป็นการลืมเขาไปเสีย ทำไมมินฮุง พูดชุ่ยๆ แบบนี้ ความเจ็บปวดที่ซ่อนลึกในใจ ยูจิน เริ่มขยับตัวขึ้นอีก คนที่ไม่เข้าใจหัวอกคนอื่นเลยสักนิด มีแต่หลักการเหตุผลอะไรต่อมิอะไรมากมายไปหมด แล้วจะเข้าใจอารมณ์ความรู้สึกคนอื่นได้อย่างไร ยูจิน รู้สึกว่า ตัวเองคงไม่สามารถ ทำงานร่วมกับคนเลือดเย็นแบบนี้ได้
ตัดสินใจในพริบตา : ถ้างั้นฉันก็ขอลาออกด้วย

มินฮุง เงยหน้าขึ้นมอง ยูจิน
ยูจิน : เราจ้างหัวหน้าคิมมา ฉันก็ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดด้วย พอใจหรือยัง
ยูจิน ค้อมหัว เป็นเชิงลาแล้วหันหลังจะออกจากห้องนั้น
มินฮุง : จุง ยูจิน จะไม่เอาแต่อารมณ์เกินไปหรือคุณ
ยูจิน หันมา : คุณจะคิดยังไงก็ช่าง แต่ฉันน่ะไม่อยากทำงานกับคนที่ไม่มีความเป็นคนอย่างคุณ
มินฮุง สะดุ้ง กับท่าทางจริงจังและเคร่งเครียดนั้น : อะไรนะ
ยูจิน : คุณคงไม่เคยรักใครจริงๆ ใช่มั๊ยล่ะคะ ต้องใช่แน่ ๆเลย คุณถึงได้กล้าพูดอย่างนั้น
มินฮุง ตั้งใจฟัง
ยูจิน : คุณรู้ไหมคะว่ามันเป็นยังไง ที่เราต้องสูญเสียคนที่เคยอยู่เคียงข้างเราไป รู้ว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนไป มีแต่ความว่างเปล่าแทนที่เขาเท่านั้น
ยูจิน หน้าตาเศร้ามากเลย

มินฮุง ไม่อาจทำงานต่อไปได้ ห้องทำงานของเขาคละคลุ้งไปด้วยหมอกควัน ความรู้สึกของ มินฮุง ราวกับถูกกักขังอยู่ในกลุ่มหมอกควันที่หนาทึบจนมองไม่เห็นทางออก มองไปด้านไหนมีแต่ความมัวหม่น ยูจิน ที่เขาได้ยินจาก แชรีน กับที่เขาได้พบด้วยตัวเอง กำลังชุลมุนวุ่นวาย อยู่ในสมองของ มินฮุง ทำให้เขาสับสน

คืนนั้น มินฮุง ยืนนึกถึงคำพูดนี้ ของ ยูจิน ที่หน้าต่างห้องพัก ข้างนอกมีแต่แสงไฟยามค่ำคืน
“ คุณไม่เคยรักใครจริงๆใช่ไหมล่ะคะ...รู้ว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนไป มีแต่ความว่างเปล่าแทนที่เขา คนอย่างคุณไม่มีวันเข้าใจหรอก
อารมณ์ของมินฮุงถูกความคิดอย่างหนึ่งที่ไม่อาจเข้าใจได้พาเตลิดออกไปไกล ถึงตอนนี้ มินฮุง ก็ได้รู้แล้วว่า แท้จริงแล้วเขายังไม่เคยรักใครอย่างจริงใจเลยสักคน

( เริ่ม รู้สึกตัวแล้วหรือคะ มินฮุง ทีนี้ คง ปรับตัว ดีขึ้น แล้วซีนะ)

คืนนั้น ยูจิน นอนไม่หลับ ได้ยินแต่เสียงของ มินฮุง “ สิ่งที่ดีสำหรับคนตาย ก็คือลืมมันไปเสียให้หมดไม่ใช่เหรอ “ ความรู้สึกขมขื่นในใจของ ยูจิน เอ่อขึ้นมาถึงลำคอ
ยูจิน โทรศัพท์หาแม่ คุยเรื่องพ่อของยูจิน
ยูจิน : มันตั้ง 15 ปีแล้ว ทำไมแม่ยังจำได้หมด
แม่ยูจิน : แม่จำได้หมด เราไม่มีวันลืม คนที่ฝังแน่นในใจ ไม่ว่ากาลเวลามันจะผ่านไปนานแค่ไหน

ตอนเช้า จุงอา เอาไพ่มาให้ ยูจิน ที่นั่งครุ่นคิด และอดนอน เลือก มา 2 ใบ
“ ดึงไพ่ออกมา มันจะบอกว่าเธอมีปัญหาอะไรอยู่ ไพ่ที่อยุ่ในมือขวาคือปัญหาที่เธอเจออยู่ ไพ่ในมือซ้ายเป็นทางแก้” ยูจิน ว่าง่าย
จุงอา : ไหน ดูซิ มีอะไร อยู่ในใจเธอเอ่ย
แล้วจุงอา ก็โวยวาย : ไพ่ the Lover นี่เธอคงไม่มีอะไร กับหัวหน้าคิม งั้นใช่ไหม
ยูจิน: จะบ้าเหรอฉันไม่ควรหลวมตัวเชื่อเธอเลย
จุงอา : ยังไงก็เถอะ นี่เป็นการ์ด ความรัก ไพ่ในมือซ้ายของเธอ คือไพ่ของชายที่เป็นเนื้อคู่ ถ้างั้นก็คงเป็นซังฮวก ฉันยกไพ่ให้เธอก็แล้วกัน หรือเธอจะเอาไปให้ซังฮวกก็ได้
ยูจิน หงายไพ่ขึ้นดู เป็นไพ่ WHELL FORTUNE วงล้อแห่งโชคชะตา
ยูจิน เดินผ่านกองไม้ที่คนงานทิ้งไว้ที่พื้น จึงขอให้คนงาน วางตั้ง พิงเสาเอาไว้เพื่อ จะได้ไม่เปียก
คุณ คิม มาบอกว่า คุณ ลีเป็นคนสั่งให้หัวหน้าคิม กลับมาทำงานได้ คุณลีสั่งไว้ก่อนไปโซล เพราะมีงานด่วน ต้องเข้า office

ซังฮวก ทั้งคิดถึง ทั้งเป็นห่วง ยูจิน เพื่อนร่วมงาน แนะนำให้ ซังฮวก ไปหา ยูจิน

ที่บริษัท มาเซียน

มินฮุง เข้ามาดูเอกสาร และสั่งงานใหม่กับพนักงาน แชรีน โทรศัพท์มาหา
มินฮุงหน้าตาแจ่มใสตอนคุยโทรศัพท์ (จนน่าหมั่นไส้) ทำเสียงอ่อนหวานนุ่มนวล : แชรีน ไม่โกรธผมแล้วหรือ ผมอยู่ที่โซล ( ดูนาฬิกาที่ข้อมือ) ผมคงไปถึงราวๆทุ่ม โอเค งั้นผมไปที่ร้าน แล้วเจอกัน พูดจบก็ปิดโทรศัพท์แล้ว ส่งยิ้ม ไปถึง แชรีน ทางอากาศ

( มินฮุง นะมินฮุง กลับมาเป็น Casanova อีกแล้วสำหรับแชรีน)

ที่ร้านของแชรีน

จินซุก พูดเสียงหลง : จริงหรือที่ ยูจิน เขาไปที่ห้องของ มินฮุง ที่โรงแรม
แชรีน : ใช่ เธอจะไปบอก ซังฮวก เขาก็ได้
จินซุก : จะบ้าหรือยังไงล่ะ แล้วเธอรู้ได้อย่างไรล่ะ
ที่ชั้นล่างของร้าน มินฮุง เปิดประตูเข้ามา พนักงานในร้าน จะไปบอก แชรีน มินฮุง ยกมือ จุ๊ ปาก เป็น สัญญาณ ไม่ต้องไปบอก แชรีน มินฮุงจะขึ้นไปชั้นบนเอง

แล้ว มินฮุง ก็ได้ยินเสียง จินซุก : ยูจิน บอกว่า เขาไปที่โรงแรมยังงั้นเหรอ
แชรีน : อย่างเขาน่ะหรือจะบอกฉัน ชั้นก็แค่ถามสุ่ม แต่เขาก็ขอโทษแล้ว ขอโทษอีก โง่ชะมัดเลย
จินซุก : เฮ้อ น่าสงสารยูจิน
แชรีน : สงสารหรือ สมน้ำหน้าแล้ว
เดี่ยว มินฮุง เขาจะมาที่นี่ ฉันจะออกไปข้างนอกเดี๋ยว บอกเขาให้รอฉันที่นี่ก็ได้นะ แล้วเธอก็ระวังปากด้วย อย่าเที่ยวไปพูดอะไร โง่ๆ เรื่องเขาหน้าเหมือนจุนซาง เข้าล่ะ เข้าใจไหม

มินฮุง ชะงักเท้า เมื่อตอนได้ยินคำถามของจินซุก และคำตอบของ แชรีน มินฮุงตะลึงกับตัวเอง ก็แชรีน บอกเขาเองว่า ยูจิน เล่าเรื่องที่โรงแรมให้ แชรีน ฟังเอง แล้วยิ่งน่าตกใจ กับเรื่อง ที่เขาหน้าเหมือน จุนซาง มินฮุง เดินหลบที่บันได ชั้นบนอีกชั้น

พอ แชรีน ออกไปแล้ว มินฮุง ก็เดินลงบันไดมา เข้าไปในห้องทำงานของ แชรีน

จินซุก ตกใจ แต่ก็บริการชงกาแฟมาให้ จินซุก บอกว่า แชรีน บอกว่า เดี๋ยวเขาจะกลับมา

มินฮุง ตอบว่า ผมทราบ ผมมาก่อนเวลา

จินซุก บอกว่า ตามสบายนะคะ
แล้วทำท่าจะออกไป แต่ มินฮุง เรียกไว้ แล้วถาม จินซุกว่า : หน้าผมเหมือนเขามากหรือ
จินซุก : คุณพูดเรื่องอะไรคะ
มินฮุง : ผมได้ยินมาว่า ผมหน้าเหมือน คน คนหนึ่ง เราหน้าเหมือนกันมากหรือครับ
จินซุก : แชรีน เขาบอกคุณแล้วยังงั้นหริอคะ แล้วบ่นกับตัวเองว่า ยายบ้าเอ๊ย แล้วมาบอกไม่ให้เราพูดน่ะ
มินฮุง ได้ยิน ทำหน้าเสีย
จินซุก : นี่คุณรู้ไหม ครั้งแรกที่ฉันเจอคุณน่ะ หัวใจฉันแทบหยุดเต้นเลยทีเดียว ฉันไม่นึกว่าจะมีใครหน้าเหมือนกันขนาดนี้เลย จริงๆน่ะ
มินฮุง : ผู้ชายคนนั้นเขาชื่อ.....จุนซาง.. มินฮุง ออกชื่อ จุนซาง อย่างแผ่วเบา ระคนไม่แน่ใจ พยายามไม่ให้เสียงตนเองสั่น
จินซุก : ค่ะเขาชื่อ คัง จุนซาง คัง จุนซาง

มินฮุง ตะลึง นึกไปถึงคำพูด ยูจิน และหน้าตาของ ยูจิน ที่โรงแรม ตอนที่เรียกเขาว่า..จุนซาง.. ด้วยเสียงรันทด มินฮุง หน้าซีดเผือด
มินฮุง : แล้ว แชรีน ชอบเขามากใช่ไหมครับ
จินซุก : อ๊ะ …อ๋อ ..ใชค่ะ แชรีน ชอบเขามากเลย แต่ จุนซาง เขาชอบ ยูจิน
มินฮุง ยิ้มนิด ๆ กับคำตอบของ จินซุก ถาม จินซุกต่อว่า : แล้วตอนนี้เขาอยูไหนครับ
จินซุก : เขาตายแล้ว แชรีน ไม่ได้บอกคุณเหรอคะ
มินฮุง นิ่งอึ้ง แล้ว สมองของ มินฮุง ก็สว่างวาบขึ้น ไม่ต้องอยู่รอพบหน้า แชรีน อีกแล้ว มินฮุง ผลุนผลันลุกขึ้น โดยเร็ว ตรงไปที่รถ ขับกลับ สกีรีสอร์ต ทันทีอย่างรวดเร็ว

( มินฮุง ได้หลุดพ้นออกมาจากม่านหมอก ของเวทย์มนตร์ ที่ แม่มด แชรีน (แม่มดเล็กๆ ไม่ร้ายมากนัก) ร่ายมนตร์ไว้แล้วในบัดดล)

ความรู้สึกของมินฮุงสับสนวุ่นวายไปด้วยความสำนึกถึงความผิดพลาด อยากไปขออภัย และความที่ไม่รู้จะทำอย่างไรดี เขานึกถึงว่า ที่ผ่านมา เขาหลงเชื่อ คำบอกของ แชรีน แล้วเขาพูดอะไร ๆ ที่รุนแรงเกินเลย กับยูจิน นึกถึงท่าทางของ ยูจิน ที่จ้องมองเขาเหมือนจะมองให้ทะลุ นึกถึงท่าทางของ ยูจิน ตอนที่เมาเหล้าแล้วมองดูเขาด้วยความปวดร้าวทรมาน ได้แต่พร่ำบอกว่าช่างเหมือนจริงๆ ช่างเหมือนจริงๆ นึกถึงตอนที่ ยูจิน ตบหน้าเขาที่โรงแรม นึกถึงท่าทางกล้ำกลืนความขมขื่นของ ยูจิน นึกถึง ยูจิน ตอนที่เห็นเขา แล้วร้องเรียกเขาว่า จุนซาง ออกมา ใบหน้าท่าทางของ ยูจิน แต่ละครั้งแต่ละหน ทำให้ มินฮุง แทบไม่มีสมาธิในการขับรถ

คุณเรียน มอปลายที่ไหนคะ
ช่วยถอดแว่นตาออกได้ไหมคะ
คุณเหมือนมาก คุณหน้าเหมือนใครคนหนึ่งที่ฉันรูจัก
จุนซาง.... เธอใช่ไหม จุนซาง จุนซาง .. นี่เธอใช่มั๊ย
ฉันจำผิดว่าคุณเป็นคนอื่น น่ะค่ะ
รู้ว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนไป มีแต่ความว่างเปล่าแทนที่เขา
คนอย่างคุณไม่มีวันเข้าใจหรอก

แชรีน อาละวาด ขว้างผ้าพันคอ ใส่หน้าจินซุก เมื่อรู้ว่า มินฮุง รู้เรื่อง จุนซางแล้ว ตะโกนใส่หน้า จินซุก ยายบ้า

มินฮุง จอดรถ ที่สกีรีสอร์ต แล้ววิ่งเข้าตัวอาคาร ตรงไปที่ห้องของยูจิน หยุด ยืนสงบจิตใจ และอารมณ์ที่ปั่นป่วนของตัวเอง แล้วจึงกดกริ่ง เรียก แต่เมื่อประตูห้องเปิดออกมา กลายเป็นใบหน้าของ ซังฮวก แล้ว ยูจิน ก็มายืนซ้อนหลัง ซังฮวก ซังฮวก ทักว่า : สบายดีเหรอครับ
มินฮุง : ครับ ขอบคุณครับ
ซังฮวก : มีอะไรจะคุยกับยูจินงั้นเหรอ
มินฮุงจะตอบอย่างไรได้ ได้แต่ตอบว่า : ไม่ละครับเรื่องงาน ผมกลับก็ได้

มินฮุง ลงไปยืนจุดบุหรี่สูบ พิงหน้ารถตัวเองที่ลานจอดรถ ภาพของผู้คนที่มาเล่นสกียามค่ำคืน พร่ามัวเมื่อมองผ่านควันบุหรี่ที่พ่นออกมา ทุกสิ่งทุกอย่างไม่รู้จะเริ่มต้นแก้ที่ตรงไหนดี มินฮุง สับสนวุ่นวายใจไปหมด

เมื่อขึ้นไปที่ห้องยูจินอีกครั้ง
ก็ได้ยิน ซังฮวก ต่อรอง ขออยู่ต่อกับ ยูจิน อ้างว่า : ยูจินเราหมั้นกันแล้วนะ มีตั้ง 2 ห้องนอน ฉันนอนอีกห้องก็ได้ จุงอา เขาไม่ว่าหรอก แต่ ยูจิน ก็ ผลักไส ไปเถอะน่า
มินฮุง ที่ยืนแอบอยู่ ตรงมุมเหลี่ยม ของทางเดิน ค่อยๆ ถอยเท้ากลับออกมา ทั้งที่อยากเข้าไปหา ยูจิน เหลือเกิน
แม้หัวใจปรารถนาแต่สำนึกก็เตือนไม่ให้เขาทำอย่างนั้น แม้ มินฮุง รู้สึกอยากขออภัย รู้สึกเสียดาย รู้สึกเจ็บปวด แต่เขาก็ยังไม่ได้ตั้งสติ ยังไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นอย่างไรในการแก้ไขปัญหา ระหว่าง เขากับยูจิน มินฮุง ที่เคยเชื่อมั่นในตนเองมาตลอด เกิดความรู้สึก ลังเลใจ

วันรุ่งขึ้น ยูจิน ไปขอบคุณ มินฮุง เรื่องหัวหน้า คิม

เมื่อคืนวาน ยูจิน เห็นมินฮุง ทำท่าเหมือนอยากจะบอกอะไร กับเธอ แต่ก็รีบจากไปโดยไม่พูดไม่จา ทำให้รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมา ที่สำคัญ ยูจิน ได้ใช้ถ้อยคำที่รุนแรงในขณะโต้เถียงกันเรื่องของหัวหน้าคิม ยูจิน รู้สึกเสียใจในเรื่องนี้

ยูจิน ยืนข้างหลัง มินฮุง ที่ยืนอ่านเอกสารในมือ เมื่อ ยูจิน เรียกว่า คุณลี คะ มินฮุง จึงหันกลับมา ด้วยสีหน้าเฉยเมย
ยูจิน : ฉันทราบเรื่องคุณคิมแล้ว ขอบคุณมากนะคะ
มินฮุง ยังรู้สึกหงุดหงิดในหัวใจ ถามยูจินไปว่า : คู่หมั้นกลับไปแล้วเหรอ
ยูจิน ไม่เข้าใจว่าทำไม มินฮุง ถามถึงซังฮวก แต่ก็ตอบคำถาม ว่า ค่ะ แล้วพูดต่อว่า เดี๋ยวหลังเที่ยงเราจะเริ่มงานกันเลยนะคะ
มินฮุง :งั้นเราก็ต้องรีบไปกันแล้วละ นี่ก็จะพักเที่ยงแล้ว
ยูจิน ประสานสายตา กับสายตาที่เย็นชา ของ ลี มินฮุง ( นี่ไง ที่คนเล่า รู้สึกว่า มินฮุง มีอาการ เหมือนคนวัยทอง เลือดจะไปลมจะมา น่ะ)
ยูจิน คำนับให้มินฮุง : ยังไงก็ขอบคุณ นะคะ
ยูจิน ผละออกเดิน แล้วไพ่ที่ได้มาจากจุงอา ที่ยูจิน เสียบไว้กับสมุดบันทึก ก็หล่นลงมา โดยที่ ยูจิน ไม่รู้ตัว
มินฮุง เรียก : จุง ยูจิน แล้ว มินฮุง ก็ก้มลงเก็บไพ่ใบนั้น เมื่อหงายขึ้นดู เป็น วงล้อแห่งโชคชะตา

ยูจิน หันกลับ มินฮุง เดินเข้ามาหายูจิน ด้วยสีหน้าที่ตื่นตะลึง แว่ว คำพูดของ จุงอา
ทันใดนั้น เชือกที่รัดไม้กระดานก็ขาดออกจากกัน ไม้กระดาน พากันล้ม มาที่ มินฮุง
โดยไม่ต้องคิดหรือตัดสินใจ อะไร ยูจิน โผเข้าไปผลัก มินฮุง เต็มแรง จนล้มลงไป เมื่อ มินฮุง ลุกขึ้นมาได้ ก็ต้องตกใจ เพราะ ไม้ทั้งกองนั้นล้มทับไปที่ ยูจิน แทน

Scene-6: Oblivion

Hasty judgment:

Yoo-jin : Jun-sang. ... It's Jun-sang, right? It's you, right? How can you do this? I've never once forgotten you in my life. How can you do this? This isn't a dream, is it? Right?

Min-hyung : Did you miss me that much?
Yoo-jin : Why didn't you recognize me? Why did you pretend not to know me? I've missed you so much ...

Min-hyung : I have Chea-reen.
Yoo-jin : But you liked me. Didn't you like me? Did you forget me? Have you forgotten me?
Min-hyung: No. .... Is it too easy, Yoo-jin? Is this the end of the story?

Mr. Kim - pit boss: There are three things Yoo-jin can't do. Drinking!, Lying! And sleeping around. Yoo-jin can't drink. She just passed out. I've seen that couple of times.

The present for the dead:

Min-hyung : The best present for the dead is to forget the dead.

Yoo-jin : You've never truly love anyone, have you? That's why you can say those things so easily. You know what it's like to lose someone who was right by your side, realizing that nothing has changed but there's an empty space instead of him. You wouldn't know. A person like you would never know.

At the Chea-reen's boutique:

Min-hyung : Jin-sook. Do I really look like him?
Jin-sook: What are you talking about?
Min-hyung : I heard that there was someone who looked like me. Do I really look alike?

Jin-sook ; Did Chea-reen tell you about it? That girl, telling me not to say anything. You know, when I first saw you in Choonchun, I thought my heart was going to stop beating. My, I've never thought there could be someone who looked so alike.

Min-hyung : That person's name is Jun-sang ...
Jin-sook : Yes, Kang Jun-sang.
Min-hyung: Did Chea-reen like him a lot?
Jin-sook : She did like him. But he liked Yoo-jin.
Min-hyung :Where is he now?
Jin-sook
He's dead. Chea-reen didn't tell you?

------------------
Winter Love Song: Episode 6

Yu Jin mistook Man Yeong as Joon Sang when she was drunk and confessed to "him" that she missed him so much... Remembering Choi Lim's comment about Yu Jin, Man Yeong played along initially to toy her feelings but at the end, used some harsh words on her. Yu Jin dashed out of Man Yeong's apartment in pain and tears...

The next day, Yu Jin apologized to Man Yeong for mistaking him as another person while she was drunk. Man Yeong asked whether she was sure, as she looked serious and did not look drunk. Yu Jin was unhappy that she was accused for pretending to be drunk. She told him that she was engaged and Choi Lim was her good friend. She mentioned that she was only interested in maintaining their working relationship, and nothing more.

At home, Yu Jin confessed that to Zhen Suk that the more she tried to forget Joon Sang, the more unforgettable he became. Hence, she decided to bring up stories about Joon Sang once in while so that she could forget about him completely. She felt that she was in debt to Sang Hyuk and dared not talk about Joon Sang in front of him. Yu Jin asked if Zhen Suk was willing to listen to her story about Joon Sang and Zhen Suk agreed.

Choi Lim found out that Yu Jin has told Man Yeong that he looked like her first love. She told Man Yeong that she did not want to see Yu Jin getting close to the man she loved. When Man Yeong went into his room to change, Choi Lim found Yu Jin's notebook on the floor, indicating that she has been in his hotel room.

At the ski field restaurant, Man Yeong picked the "Wheel of fortune" Tarot card three times in a row. This card suggested that the person he was destined to be with was getting closer and closer to him. The girl who held the same card would be his destined one. Casually, he told that Yu Jin's senior that he heard Yu Jin had many boyfriends and he would like to be one of them. Yu Jin's senior told him that those were rumours as Yu Jin was a loyal lover.

At dinner, one of the old workers refused to work with Yu Jin as he was "too experienced to be ordered around by a little girl". That turned out to be a joke as he knew Yu Jin for a while already. He said there were three things Yu Jin could not do: drink, tell lies, and flirt with man. Man Yeong was confused about what he heard. Later, he apologized to Yu Jin about his prior accusations and told her that he was confused about Yu Jin’s real personality. At this point, Choi Lim showed up.

Next morning, Choi Lim asked Yu Jin why her notebook in Man Yeong's room and what she was doing there. Yu Jin apologized. Choi Lim reminded Yu Jin that as she has Sang Hyuk already, it would be better not to see Man Yeong.
That evening, Choi Lim accused Man Yeong for taking the drunk Yu Jin into his hotel room. She claimed that Yu Jin told her to be careful of Man Yeong as he flirted with her even though he knew that she was engaged...

Back in the hotel, Yu Jin found Man Yeong in her room. Man Yeong asked her whether she liked him, and whether she wanted to hurt Choi Lim by telling her what has happened in his hotel room. Man Yeong told her that he had no interest in girls like Yu Jin and reminded her not to waste her time...

Next morning, Yu Jin found out that the storage area caught fire the night before due to the drunken old worker, and Marcian decided to fire the worker. Yu Jin explained to Man Yeong that the worker was drunk because it was the anniversary of his dead wife. Man Yeong told her that it was the principle (as the old work did not carry out his duty), and insisted on firing him. Yu Jin asked him to reconsider as the old worker only got drunk because he missed his dead wife. Man Yeong refused. He told her that the way to remember a dead person was to forget. Yu Jin told him that he just did not understand the void a dead person left behind ... Eventually, Yu Jin told him that if he insisted on firing the old worker, she would also quit.

Next morning, Yu Jin picked two cards from the deck of Tarot cards. The one on her right hand, "the lovers", symbolized her problem. The one on her left hand, "wheel of fortune", was her answer... Later at the construction site, Yu Jin was told that Man Yeong had decided not to fire the old worker...

Man Yeong went to see Choi Lim at her boutique and overheard Choi Lim's conversation with Zhen Suk. On confirmation with Zhen Suk, he realized that he did look like the deceased Kang Joon Sang, and Yu Jin had not been fabricating stories. Man Yeong intended to apologize to Yu Jin, but did not say anything as Sang Hyuk was with Yu Jin ...

The next day, Yu Jin met Man Yeong at the construction site. Yu Jin thanked him about not firing the old worker. As she walked away, she dropped a Tarot card. Man Yeong picked it up and it was the "Wheel of fortune" card. While he was pondering, Yu Jin saw some construction materials falling. Instinctively, she rushed toward him and pushed him away ...

http://www.hotelier2000.com/