WINTER SONATA - 8 - Suspicion

Epidode ที่ 8 - Suspicion

รักกลางดอกโศก

โอ้ ... .ดอกโศก.... ช่างโศกใจ.....ไฉนเลย............


กระทั่งเวลาผ่านไปครู่ใหญ่ ลี มินฮุง จึงรู้ตัวว่าสิ่งที่ตัวเองทำลงไปด้วย คำพูดที่ว่า “ผมรักคุณ “ สำหรับ ยูจิน อาจเป็นการบังคับ ยูจิน ยอมรับความคิดของเขา

คัง จุนซาง เป็นคนที่อยู่ในใจของ ยูจิน

มินฮุง ไม่รู้จัก จุนซาง รู้แต่เพียงว่า จุนซาง คือคนที่ไม่ได้อยู่ในโลกนี้แล้ว แม้จะไม่รู้ว่า จุนซาง เป็นคนแบบไหน ชอบอะไร ยิ้มอย่างไร หรือเคยพูดอะไรไว้บ้าง แต่ทว่า มินฮุง ก็พร้อมที่จะใช้ตัวเองลบเลือนเขาออกไปจากความทรงจำของ ยูจิน

มันเริ่มจาก ขณะ ที่ มินฮุง เห็นใบหน้าของ ยูจิน แล้วอดไม่ได้ที่จะรู้สึกปวดร้าวขึ้นในใจ หลังจากนั้นไม่ว่ายามที่ ยูจิน เศร้าหมอง หรือยามที่ ยูจิน ยิ้มแย้มล้วนแต่อยู่ในสายตา ของ มินฮุง ตลอดเวลา ทุกครั้งที่ มินฮุง เห็น ยูจิน ตกอยู่ในห้วงคำนึงราวกับคนจมน้ำที่กำลังตะเกียกตะกาย มินฮุง จะเจ็บปวดจนถึงขั้นแม้จะหายใจก็ยังลำบาก ยิ่งกว่านั้นไม่ว่า ยูจิน จะพูดหรือทำอะไร ก็ล้วนแต่ทิ่มแทงและซึมซาบเข้าไปในห้องหัวใจ ของ มินฮุง

ไม่ว่า ยูจิน จะกำลังหัวเราะหรือกำลังร้องไห้ ในสายตาของ มินฮุง แล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างของ ยูจิน กลายเป็น ความปวดร้าว

จุง ยูจิน ในที่สุดก็กลายเป็นความทุกข์ทรมานในชีวิตของ มินฮุง ยึดครองจิตวิญญาณของ มินฮุง

มินฮุง ยกนาฬิกาที่ข้อมือขึ้นดูเวลา ยูจิน ไม่เป็นอย่างที่ มินฮุง คาดคิดไว้ว่า “ หลังจากสงบสติอารมณ์แล้ว ก็คงจะกลับมาเอง “ ยูจินวิ่งออกไปเป็นเวลานานแล้วก็ยังไม่กลับมา

เสียงพายุพัดกระหน่ำ รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ มินฮุงไม่อาจทนรอได้ต่อไป มินฮุง เปิดประตูออกไป พายุหิมะบดบังทัศนียภาพเบื้องหน้าจนหมดสิ้น หัวใจของ มินฮุง หนักอึ้ง มินฮุง ตะโกนเรียก ยูจิน แต่ชื่อของ ยูจิน ก็สลายไปในท่ามกลางพายุหิมะ แล้วหวนกลับมาตกลงไปในส่วนลึกของหัวใจของ มินฮุง เอง

มินฮุง มองไม่เห็นว่า ยูจิน อยู่ที่ไหน มินฮุง ตามหา ยูจิน ในท่ามกลาวพายุหิมะที่กระพือโหมเข้าใส่ในท่ามกลางความมืดมิด มินฮุง จะต้องตามหา ยูจิน ให้พบ จะต้องตามหา ยูจินที่ทำเหมือนคนโง่ ต้องตามหา ยูจิน ที่กำลังทุกข์ทรมานจนเหน็บหนาวเสียยิ่งกว่าความหนาวเย็นที่แท้จริงในโลกหิมะ

ไม่รู้ว่านานเท่าใดที่ มินฮุง ตามหา ยูจิน อย่างไม่มีจุดหมาย ในที่สุด ก็มาหยุดที่หน้าห้องอาหารนั่น ตรงนั้นมีรอยเท้าคน ยูจิน กลับมาแล้ว
อันที่จริง ยูจิน เมื่อ ออกไปเจอพายุหิมะ ยูจิน ก็กลับเข้าหลบที่มุมห้อง มุมหนึ่ง ในตัวอาคาร ตั้งแต่แรกแล้ว (ต่างหาก คะ คุณ มินฮุง )

เมื่อ มินฮุง กลับเข้าไปข้างใน ก็พบว่า ยูจิน นั่งหลับอยู่บนเก้าอี้หน้าเตาผิง มินฮุง เดินเข้าไปหา แล้วถอดเสื้อโค้ท ออกมาคลุม ให้ ยูจิน

มินฮุงไม่อาจยืนมอง ยูจิน ได้อีก มินฮุง รู้สึกว่า แม้แต่การจ้องมอง ยูจิน ก็ทำให้เขาปวดร้าวใจ ความรักทำให้ทุกข์ทรมานเช่นนี้เองหรือ

มินฮุง เคยคิดว่าการรักใครสักคน คงเป็นความรู้สึกเหมือนคลื่นที่ซัดกระหน่ำ เป็นอารมณ์ที่ร้อนแรง เป็นความสุขสันต์หรรษา มินฮุง เคยคิดว่า นั่นคือความรักที่แท้จริง แล้วที่เป็นอยู่ในเวลานี้ล่ะ นี่คงไม่ใช่ความรักที่แท้จริงกระมังจึงทำให้เป็นอย่างนี้
มินฮุง รู้สึกโดดเดี่ยว แม้ว่าจะอยู่ต่อหน้าคนที่ตนรักก็ยังรู้สึกโดดเดี่ยว จะสัมผัสก็ไม่ได้ จะเข้าใกล้ชิดก็ไม่ได้ เป็นรักที่ทำได้เพียงมองดูอยู่ข้างๆ นี่เองที่ทำให้ มินฮุง รู้สึกโดดเดี่ยวยิ่งกว่าการเข้าไปอยู่ท่ามกลางพายุหิมะ ที่โหดร้ายข้างนอกนั่นเสียอีก


ยูจิน ลืมตาตื่นขึ้นยามที่ดวงอาทิตย์กำลังทอแสง พบว่าเสื้อที่คลุมร่างของเธอนั้น เป็นของ มินฮุง ยูจิน เอาเสื้อวางไว้ที่เก้าอี้ แล้ว เดินออกมาข้างนอก หลังจากพายุหิมะที่รุนแรงสงบลง ดูเหมือนว่าจิตใจของ ยูจิน ก็สงบลงด้วย

เมื่อคืนนี้ จิตใจของ ยูจิน ว้าวุ่นสับสนไม่ต่างจากพายุหิมะที่รุนแรงจนไม่อาจต้านทานได้ แต่ในขณะนี้ในใจของ ยูจิน ก็ไม่ใช่ว่าสงบลงอย่างสิ้นเชิง ยูจิน กำลังยืนอยู่ระหว่าง จุนซาง กับ มินฮุง สมองของ ยูจิน เต็มไปด้วยความสับสน จิตใจของ ยูจิน ยังไม่พร้อมที่จะรับ มินฮุง ไว้

ยูจิน เดินไปในทิศทางตรงกันข้ามกับรอยเท้าของ ของ มินฮุง ทุกครั้งที่เธอย่างออกไปรอยเท้าเดิมก็จะจมลึกลง
จุนซาง ที่อยู่ในใจของ ยูจิน เริ่มคืบคลานขยับตัวอีกแล้ว ยูจิน ตั้งใจที่จะลืม...แต่ก็เหมือนกับได้ยินเสียงของเขา ความทรงจำที่มีต่อ จุนซาง กลายเป็นสิ่งที่แม้จะไม่ตั้งจดจำแต่ก็มิอาจลืม ราวกับร่องรอยมิอาจลบเลือนไปได้ราวกับรอยเท้าที่จมลึกไปในหิมะ

ยูจิน เดินไปเรื่อยๆ จนไปถึงยอดเขา ยูจิน ยืนรับลมเป็นเวลานาน ถ้าหาก มินฮุง ไม่มาก็ไม่รู้ว่า ยูจิน จะยืนอยู่อีกนานเท่าใด

มินฮุง ที่ออกมาเดินอยู่ก่อน เมื่อกลับไปที่ห้องอาหาร แต่เมื่อเห็น มีรอยเท้าเป็นแนวยาว จึงเดินตามออกไป มินฮุง รู้ดีว่าเป็นรอยเท้าของใคร
มินฮูง : เมื่อคืนผมเป็นห่วงคุณมากเลย คุณเกือบจะหลงอยู่บนเขาแล้ว อย่าทำแบบนั้นอีกนะ (สุ้มเสียงและใบหน้าอ่อนโยนและเป็นห่วงอย่างจริงใจ)

ยูจิน เหลียวไปมอง มินฮุง : เรากลับกันเถิดค่ะ
มินฮุง : ยูจิน ผมจะไม่ขอโทษสำหรับเรื่องเมื่อคืน ผมรู้ว่าผมทำคุณเจ็บปวด แต่ผมก็อยากบอกคุณจริงๆ และไม่เสียใจหรอก

ยูจิน : ฉันสงสัยมาตลอดว่าถ้า จุนซาง ยังมีชีวิตอยู่ตอนนี้เขาจะหน้าตาเป็นยังไง ฉันรู้จัก จุนซาง เฉพาะตอนเขาอายุ 18 อยากรู้ว่าเขาจะหน้าตาเป็นยังไงตอนอายุ 28 ฉันดีใจ ที่ได้เห็นหน้าตาของ จุนซาง ตอนโตเวลามองหน้าคุณ แต่บอกตามตรงฉันไม่เคยรู้สึกอะไรกับคุณเลย ขอโทษนะคะที่ทำคุณเข้าใจผิด

ยูจิน หันหลังจะออกเดิน แต่ มินฮุง คว้าข้อมือ ยูจินไว้
ถามโดยไม่มอง ยูจิน โดยตรง ว่า “ คุณเคยรู้สึกบ้างมั๊ยว่าคุณรักผม”
แล้วก็มอง ยูจิน ตรงๆถามต่อว่า : คุณเคยรักผม ที่ผมเป็น มินฮุง ไม่ใช่ คัง จุนซาง หรือเปล่า ?
ยูจิน มองหน้า มินฮุง

ที่ห้องอาหารบนเขา ซังฮวก และ แชรีน ลงจากกระเช้าไฟฟ้า วิ่งตามหา มินฮุง และ ยูจิน เมื่อไม่พบ ก็วิ่งลงบันไดมา

ยูจิน : ฉันไม่เคยรักคุณ
มินฮุง : จริงๆเหรอ
ยูจิน รู้สึกสับสนไปหมดเมื่อเห็นแววตาที่จริงจังของ มินฮุง ยูจิน ไม่ได้บอกความจริงกับ มินฮุง เพราะ ยูจินรับรู้ถึงความรู้สึกบางอย่างของ มินฮุง ไม่ใช่จาก จุนซาง ที่อยู่ในร่างของ มินฮุง ยูจิน หลบสายตาลง
ยูจิน: จริงๆ ค่ะ
ยูจิน พูดออกไปโดยปากกับใจไม่ตรงกัน แววตาของ มินฮุง เหมือนจะบอกว่า มินฮุง รู้ว่าคำพูดของ ยูจิน ไม่ได้ออกมาจากใจจริง

ยูจิน : ไม่มีใครดึงฉันออกไปจากจาก จุนซาง ได้

มินฮุง : ถ้างั้น แล้ว ซังฮวก ล่ะ
มินฮุง รุกต่อ : ตอนนี้คนที่คุณรักคือใคร
ยูจิน เริ่มสับสน จิตใจสั่นคลอน
มินฮุง : ตอบผมสิ ใครคือคนที่อยู่ในหัวใจคุณในตอนนี้
ยูจิน สะบัดตัวออก มินฮุง ดึง ยูจิน กลับมาประจันหน้ากับตนเอง : ตอบผมสิ ว่าใครคือคนที่อยู่ในหัวใจคุณตอนนี้

มีเสียง ซังฮวก ดังขึ้น : ปล่อยเขาเดี๋ยวนี้นะ
ซังฮวก ยืนจ้องอยู่ เยื้องหลังของ มินฮุง
ซังฮวก เห็น มินฮุง คาดคั้น กับ ยูจิน ก็รู้สึกไม่พอใจ

แค้นเคืองกับความพลุ่งพล่านที่ได้รับเมื่อคืนนี้ที่ตามมาบนเขาไม่ได้
ยูจิน : ซังฮวก
ซังฮวก : ยูจิน คือคู่หมั้นผม
แล้ว ก็ เดินเข้ามาคนทั้งสองพูดต่อแล้วพูดต่อ : คุณกำลังหยาบคายกับคู่หมั้นผม รู้ตัวไหม
ซังฮวก เข้าไปดึง ยูจิน ออกมาฉุดพาเดินออกไป
มินฮุง : ผมยังไม่ได้ฟังคำตอบของ ยูจิน เลย
ซังฮวก และ ยูจิน ชะงัก
มินฮุง ถามต่อ : บอกผมมาสิ ใครคือคนที่อยู่ในหัวใจคุณ
ซังฮวก ปล่อยมือจาก ยูจิน แล้วเดินกลับมาหามินฮุง : แล้วคุณจะอยากรู้ไปทำไมกัน
มินฮุง หันไปทาง ซังฮวก : เพราะว่าผมรัก ยูจิน
ซังฮวก : อะไรนะ แล้วคว้าคอเสื้อ มินฮุงไว้เขย่า : ไหนพูดอีกทีซิ
ยูจิน เข้ามาเรียก : ซังฮวก
มินฮุง : คุณ ไม่อยากฟังคำตอบหรอกหรือ ไม่รู้เหรอว่า ตอนนี้ ยูจิน รักใครน่ะ
ยูจิน : พอเถอะ ซังฮวกไปกันเถอะ
ซังฮวก : อย่าเข้าใกล้ ยูจิน อีกนะ ฉันไม่ปล่อยนายเอาไว้แน่
แล้ว ซังฮวก ก็ปล่อย มินฮุง ฉุด ยูจิน เดินออกไป

มินฮุง ได้แต่มองตาม และในดงไม้ มี แชรีน ยืน ดู และฟัง เรื่องราวอยู่
มินฮุง ยังยืนอยู่ที่เดิมอีกนานท่ามกลางหิมะ ที่ขาวโพลน และสายลมหนาวบนยอดเขา

แม้กระนั้น มินฮุง ก็ถอนใจอย่างโล่งอก ก็ยังนับว่าดี ในชั่วขณะที่ มินฮุง และ ซังฮวก เผชิญหน้ากันอย่างรุนแรงนั้น ยูจิน ไม่ได้เอนเอียงไปทางฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง เพียงแต่รู้เช่นนี้ มินฮุง ก็พอใจแล้ว

มินฮุง กลับมาที่ห้องพัก แชรีน เข้ามานั่งคอยอยู่ก่อนแล้วบนโซฟา โจมตี มินฮุงว่า : ที่ปล่อยให้ฉันรอก็เพราะแบบนี้สินะ
มินฮุง ปิดประตู มอง แชรีน
แชรีน ลุกขึ้นเดินมาหา มินฮุง ใช้เสียงคาดคั้นต่อ : คุณทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง
มินฮุง ถอดเสื้อโค้ท ออก : มาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่
แล้ว มินฮุง ก็นั่งลงที่โซฟา
แชรีน : คุณบอกรักยูจิน มันฟังไม่เข้าท่าเลยนะ คุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า
มินฮุง เอาเสื้อโค้ทวางบนโซฟา
แชรีน : ยูจิน ไม่เคยมองคุณที่ตัวคุณ เขามองคุณ เป็น จุนซาง ไม่ใช่ตัวคุณ
มินฮุง ตอบเสียงเรียบ : ผมรู้แล้ว
แชรีน : งั้นเหรอ แล้วทำไมยังทำแบบนั้น คุณเป็นอะไรของคุณนี่

มินฮุง รู้แล้วว่า ที่จริง แชรีน ก็ไม่ได้สนใจเขาเลย แชรีน สนใจ จุนซาง ในตัวเขาต่างหาก ไม่ว่าแชรีน จะพูดอะไร มินฮุงก็ไม่รับรู้อีกต่อไป ไม่ว่าแชรีน จะพูดชักจูงอย่างไร มินฮุงก็ไม่แสดงปฎิกิริยาใดๆออกมา

มินฮุง มอง แชรีน เงียบๆ และรู้สึกลำบากใจมาก จะเริ่มต้นอย่างไรจึงจะอธิบายให้ แชรีน เข้าใจได้ จะพูดอย่างไรดี ได้แต่หวังว่า แชรีน คงจะไม่เสียใจจนเกินไป หวังว่า แชรีน จะรีบสะสางความรู้สึกของตัวเอง คนเรามักจะต้องให้คนอื่นแก้เชือกที่พันธนาการหัวใจออกไปในยามที่ไม่รู้สึกตัว แม้จะไม่รู้ว่าปลายเชือกจะสิ้นสุดที่ตรงไหน แต่ที่แน่นอนพอแก้ออกแล้วก็ไม่มีทางหวนกลับมามัดอีก

สำหรับ มินฮุง คนคนนั้นคือ ยูจิน ถึงแม้จะรับรองไม่ได้ว่าจะสามารถไปผูกพันกับ ยูจิน ตามความปรารถนาของตัวเองได้หรือไม่ แต่เชือกของความรู้สึกที่ มินฮุง มีต่อ ยูจิน ก็เช่นกัน

ไม่อาจกลับไปเหมือนเดิมได้อีก มินฮุง ไม่อาจบอกให้ แชรีน ยกโทษให้ ได้แต่หวังว่า แชรีน จะเข้าใจ หัวใจของเขามอบให้ ยูจิน ไปแล้วโดยที่เขาไม่อาจควบคุมได้ จึงไม่อาจหวนกลับมาผูกมัดได้อีก

มินฮุง : แชรีน
แชรีน : ทรุดตัวนั่งลง : มินฮุง ฉันไม่มีความหมายต่อคุณใช่มั๊ย ฉันไม่มีความหมายเลยยังงั้นหรือ
มินฮุง มอง แชรีน แล้ว ถอนสายตาไปอีกทางหนึ่ง
มินฮุง : ไม่ว่าใคร ก็ ต้องเคยรักใคร แม้แต่ก่อนที่จะรู้ตัวเองซะอีก
แชรีน : เบือนหน้าหนี : พอเถอะ ฉันไม่อยากฟัง
มินฮุง : ผมไม่รู้จะหันหน้าไปทางไหน แต่สิ่งหนึ่งที่ผมแน่ใจ หยุดเว้นจังหวะ” ถ้าได้รักใครซักคน ผมไม่มีทางถอยหลัง”
แชรีน ผุดลุกขึ้น ร้องไห้ น้ำตานองหน้าพูดเสียงดัง : พอที ฉันไม่อยากฟังแล้ว
มินฮุง : แชรีน
แชรีน ชะงัก
มินฮุง : เราเลิกกันเถอะ
แชรีน หลับตา ปากคอสั่น เดินออกไปจากห้องของ มินฮุง

ในห้องพักของยูจิน
ซังฮวก หยิบเสื้อผ้าของยูจินออกจากตู้
ยูจิน : ซังฮวก เธอทำอะไรน่ะ
ซังฮวก : ฉันทิ้งเธอไว้ที่นี่ไม่ได้ กลับโซลด้วยกัน วันนี้เอาแต่ที่จำเป็น ที่เหลือฉันจะให้ จุงอา ส่งกลับไปให้ หรือไม่งั้นฉันกลับมาเอาให้ก็ได้
ยูจิน เข้าไปดึงซังฮวก : ซังฮวก อย่าทำแบบนี้เลยนะ อย่าทำแบบนี้ได้ไหม เธอก็รู้ว่าฉันทิ้งที่นี่ไปไม่ได้
ซังฮวก รื้อเสื้อผ้าออกมาหมดตู้ ถามว่า : ทำไมล่ะ
ยูจิน : เธอก็รู้ว่างานตรงนี้สำคัญกับฉันมากเลย
ซังฮวก : ที่อยากอยู่ไม่ใช่เพราะ มินฮุง หรอกเหรอ
ยูจิน : ซังฮวก
ซังฮวก : เธอเองก็ผิดด้วย เหมือนกันนั่นแหละ เธอไปทำท่ายังไงกับเขา ทำไมฉันต้องได้ยินคำนั้น เขาบอกว่าเขารักเธอได้อย่างไรกัน
ยูจิน ได้แต่มอง ซังฮวก ไม่ได้ตอบว่าอะไร

แชรีน นั่งร้องไห้ อยู่ที่มุมห้องโถงของรีสอร์ต มีผู้คน ถืออุปกรณ์เล่นสกีเดินผ่านไปผ่านมา แชรีน ก็พยายามสะกดกลั้นน้ำตาของตัวเอง

ที่ลานจอดรถ

ยูจิน ได้แต่พูดว่า ซังฮวก ซังฮวก เราต้องคุยกันก่อน แต่ ซังฮวก ไม่สนใจ เปิดประตูรถโยนกระเป๋าเสื้อผ้าเข้าไป ยูจิน พยายามฉุดมือ ซังฮวก ไว้
ซังฮวก : ไว้คุยกันในรถ ขึ้นรถสิ แล้วเปิดประตูหน้าให้ ยูจิน พยายามผลัก ยูจิน ให้ขึ้นรถ
ยูจิน ฝืนตัวไว้ : ซังฮวก ได้โปรด เธอไม่เชื่อใจฉันใช่มั๊ย ใช่มั๊ยล่ะ
ซังฮวก : ฉันไม่เชื่อใจเธอ ฉันรู้ว่าเธอกำลังจะเปลี่ยนไป
ยูจิน : ฉันไม่ได้เปลี่ยน ซังฮวก ฉันไม่ใช่คนแบบนั้น
ซังฮวก : งั้นทำไมเธอไม่ตอบเขาไปล่ะ
ยูจิน อึ้ง
ซังฮวก : ตอนที่ มินฮุง ถามว่าเธอรักใครอยู่ ทำไมเธอถึงตอบไม่ได้ ซังฮวก ถามด้วยแววตาที่ส่งประกายวูบออกมา
ยูจิน สายตามองที่พื้น ยูจิน พูดอะไรไม่ออกเลย เป็นเพราะ ยูจิน ไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่า นอกจาก จุนซาง แล้วเธอจะรักใครอีก จุนซาง ก็คือ จุนซาง จุนซาง ย่อม ไม่ใช่ มินฮุง และย่อมไม่ใช่ ซังฮวก

เบื้องหน้า ซังฮวก คือ ยูจิน ที่ไม่มีคำตอบให้เขา ซังฮวก ก็ได้แต่กลั้นน้ำตาเอาไว้ และถามขึ้นอีกครั้ง
ซังฮวก : แล้วใช่ฉันหรือเปล่าล่ะที่เธอรัก
ยูจิน เหลือบสายตามอง ซังฮวก น้ำตาคลอ แต่ ก็ยังตอบ ซังฮวก ไม่ได้

มินฮุง เดินเข้ามาในบริเวณนั้นพอดี
ซังฮวก ฉุดแขน ยูจิน เปิดประตูรถ อีก : ไปกันเถอะ
ยูจิน : ซังฮวก ซังฮวก
ซังฮวก ปิดประตูรถ แล้วเดินไปด้านคนขับ
ซังฮวก ขึ้นรถ และ Start รถ
ยูจิน : ซังฮวก คุยกันก่อนสิ
มินฮุง หยุด ยืน มอง ซังฮวก และ ยูจิน

ซังฮวกออกรถ รถค่อยๆเคลื่อนตัว ยูจิน วิ่งตาม ได้แต่ร้องเรียก ซังฮวก จนรถแล่นไปไกล ยูจิน หยุดยืนนิ่ง
มองรถที่แล่นไปไกลสายตา แล้วจึงหันจะเดินกลับ รับรู้ความรู้สึกว่ามีสายตาคู่หนึ่งจ้องมองเธออยู่

มินฮุง นั่นเอง เขายืนอยู่ตรงนั้น ยูจิน ชะงัก เดินเข้าไปหา มินฮุง มินฮุง ต้องเบือนหนีสายตาที่มองมาอย่างขุ่นเคือง ทั้งที่น้ำตาคลอขนาดนั้น มาตั้งแต่ยังไม่ถึงตัวเขา

ยูจิน : คุณถามฉันใช่ไหมว่าตอนนี้ฉันรักใครน่ะ ฉันจะตอบให้ก็ได้ คนที่ฉันรักในตอนนี้ ก็คือ ซังฮวก ไงล่ะ

( อ้าว คุณ ยูจิน โกหก ทั้งกับตัวเอง กับ มินฮุง แล้ว ก็พวกเรา คนชมละคร ทั้งหมด หลายล้านคนเลยนะคะ แล้วกัน เสีย เกียรติประวัติ ยูจิน ที่ไม่เคย พูดโกหก หมดเลย ทั้งนี้ ทั้งนั้น เพราะคุณ ลี มินฮุง คนเดียวนะนี่)

ลมหนาวพัดโชยมา ยูจิน เดินผ่านหน้า มินฮุง ไป ลมหนาวโหมกระหน่ำซัดหัวใจของ มินฮุง ให้ต้องยืนนิ่ง หน้าขรึม ซึมเศร้า ปวดร้าวหัวใจ อยู่ตรงนั้น

แชรีน ไปหา ยูจิน ที่ห้องพัก เจอแต่ จินซุก และ ยงกุ๊ก เอะอะโวยวาย ถามหา ยูจิน ยูจิน ตามหลัง แชรีน เข้ามา ด้วยท่าทาง หมดเรี่ยวแรง พอดี กับที่ แชรีน จะออกจากห้อง และไม่ถามไถ่อะไร ทั้งนั้น แชรีน ตบหน้า ยูจิน คำรามว่า : มันจะมากไปแล้วนะ เธอขอให้ มินฮุง เลิกกับฉันใช่ไหม ไม่ว่าเธอจะทำอะไร ฉันก็ไม่มีทางตัดใจไปจาก มินฮุง หรอก จำเอาไว้ จุนซาง คือคนสุดท้ายที่เธอจะแย่งไปจากฉันได้ แล้วก็เดินเฉี่ยว ยูจิน ออกไป
ยูจิน ได้แต่ เสียใจ ทำไมเรื่องทั้งหมด เกิดขึ้นอย่างนี้ได้

ยูจิน ออกไปส่ง จินซุก และ ยงกุ๊ก เพราะทั้ง ซังฮวก และ แชรีน กลับไป โซล โดยไม่สนใจ เพื่อนสองคนที่พามาด้วยเลย ทั้ง จินซุก และ ยงกุ๊ก กลับไปทั้งที่เป็นห่วง ยูจิน

ยูจิน โทรศัพท์ ไปหา ซังฮวก ซังฮวก ไม่รับโทรศัพท์ แต่เปิดโทรศัพท์ ฟังข้อความอยู่ในห้องของตัวเองที่บ้าน ในขณะที่ ยูจิน ฝากข้อความไว้ : ซังฮวก ฉันขอโทษ ฉันขอโทษจริงๆ ฉันไม่อยากจะขอโทษเธออีกแล้ว แต่ฉันเสียใจจริงๆ ขอโทษนะซังฮวก ได้รับข้อความแล้ว โทร หาฉันนะ ฉันจะรอ
ยูจิน รอโทรศัพท์อยู่นาน ก็ไม่มีโทรศัพท์เข้ามา

ยูจิน ออกมาเดินข้างนอก เดินไปตามทางที่ว่างเปล่าเพียงลำพัง ขณะนั้น มินฮุง ที่ยืนห่างออกไปเมื่อเห็น ยูจิน ก็เดินเข้ามาหา ดูเหมือนว่า มินฮุง จะรออยู่ที่นั่นนานแล้ว
มินฮุง : ขอคุยด้วยซักเดี๋ยวได้ไหม

มินฮุง เติมฟืนลงไปในกองไฟ แล้วเริ่มต้นว่า : วันนี้ผมขอเลิกกับ แชรีน แล้ว พอรู้ตัว ว่าเราไม่ได้รักคน คน นั้นอีกแล้ว ผมว่าเป็นการดี ที่จะบอกให้เขารู้โดยเร็ว ตอนแรกเขาคงจะเสียใจ แต่ผมว่ายังดีกว่าที่จะต้องเจ็บไปมากกว่านี้ แต่ว่าครั้งนี้ผมเพิ่งรู้ว่าที่ทำไปน่ะ ผมทำไปเพื่อตัวเอง ผมพูดไปทุกอย่างเพื่อจะได้ไม่ต้องมีชนักติดหลัง

เหตุผลที่ผมสารภาพกับคุณ เพราะอยากให้คุณไม่อึดอัด ผมทนเก็บไว้ไม่ไหวอีกแล้ว มันเหมือนก้อนหินที่อัดแน่นอยู่ในตัวผม ผมไม่เคยคิดว่ามันจะทำให้คุณต้องหนักใจมาก ผมขอโทษที่ไปสารภาพรักคุณต่อหน้า ซังฮวก ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายคุณ ผมบอกความจริงกับคุณจากใจจริง แต่ผมจะไม่ทำให้คุณต้องอึดอัดหรอกนะ

มินฮุง หันไปมอง หน้า ยูจิน สายตาวิงวอน : ได้โปรดปฏิบัติต่อผมเหมือนเดิมได้มั๊ย คุณทำได้หรือเปล่า
ตลอดเวลาที่ มินฮุง พูดถ้อยคำเหล่านี้ ยูจิน ไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรออกมาเลย ยูจิน เงียบ
ยูจิน ลุกจากที่นั่งแล้วเดินออกมา ภาพของ มินฮุง ที่ยังนั่งอยู่หน้ากองไฟ สะท้อนเข้าสู่ดวงตาของ ยูจิน ผ่านกระจกกั้นห้อง หัวใจของ ยูจิน แทบพังทลายลง ยูจิน มองข้างหลังของ มินฮุง ด้วยแววตาที่เจ็บปวด

วันรุ่งขึ้น

มินฮุง แยกตัวจากคุณคิม และเจ้าหน้าที่ของบริษัท ก็ได้ยินเสียง ยูจิน พูดกับ จุงอา ดังมาจากมุมหนึ่งของโถงทางเดิน : วันนี้ฉันคงจับรถไฟเที่ยวสุดท้ายได้ หรือไม่ก็กลับพรุ่งนี้เช้า
จุงอา : ไม่ต้องห่วงหรอกนะ กลับไปง้อ ซังฮวก ซะ ไม่ต้องห่วงทางนี้
ยูจิน : ขอโทษนะที่ต้องทิ้งเธอไว้ที่นี่
จุงอา : ไม่เป็นไรหรอกนะ เสร็จเรื่องแล้วก็กลับมาแล้วกัน
มินอุง ที่ยืนมองและฟัง ยูจิน คุยกับ จุงอา เดินออกไป

ที่ข้างนอก ยูจิน วิ่งตามรถเมล์ ไม่ทัน แต่ก็มีเสียงแตรรถดังขึ้นใกล้ๆ มินฮุง ขับรถมาจอดข้างๆตัว
ยูจิน ทำท่าอึดอัดใจทันที
มินฮุง : จะกลับโซลเหรอ ขึ้นมาซี ผมจะไปส่งที่ท่ารถ
ยูจิน ทำท่าลังเล มินฮุง จึงเร่งรัด : ขึ้นมาซิครับ
เมื่อ ยูจิน ขึ้นมานั่งข้าง มินฮุง และทำท่าทางกระอักกระอ่วนใจ มินฮุง จึงพูดด้วยเสียงที่แจ่มใสร่าเริงว่า
มินฮุง : อะไร นี่คุณโกรธผมเพราะผมไม่ขับไปส่งถึงโซลเหรอ
ยูจิน : เปล่าค่ะ ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ
มินฮุง หันมาหัวเราะให้ : คุณจะไปหา ซังฮวก ละซี่
ยูจิน : ค่ะ
มินฮุง : พอไปถึงโซล คุณก็ไป surprise ที่ทำงานเขาสิ เขาคงไม่กล้าโกรธคุณ ถ้าคุณไปแบบ surprise เขา

ที่ท่ารถ มินฮุง เข้าไปซื้อตั๋วให้ ยูจิน แล้ว นำมายื่นให้ : ตั๋วครับ
พอ ยูจิน ยื่นมือไปรับตั๋วรถ มินฮุง ก็ยกมือที่ถือตั๋ว หนีขึ้นสูง : สัญญากับผมนะ ต้องกลับมาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
ยูจิน ยิ้มให้ มินฮุง มินฮุง จึงส่งตั๋วให้

เมื่ออยู่ในรถของ มินฮุง ยูจิน รู้สึกสบายใจขึ้นเมื่อได้ยินเสียงร่าเริงของ มินฮุง
ยูจิน เคยรู้สึกว่าคงจะไม่ได้เห็น มินฮุง ร่าเริงสดใสอีกแล้วนับแต่เห็น มินฮุง นั่งอยู่เดียวดายหน้ากองไฟ แต่ ตอนนี้ มินฮุง ยังคุยล้อเล่นได้
แต่แล้ว ยูจินก็ได้พบสิ่งที่เป็นห่วงที่สุด ที่ได้เห็น มินฮุง แสดงสีหน้าสับสนว้าวุ่นใจในขณะที่เธอขึ้นรถที่สถานี ยูจิน รับรู้ถึงความทุกข์ ที่แผ่ออกมาจากร่างของ มินฮุง

ยูจิน ไปหา ซังฮวก ที่สถานี วิทยุ
หากเป็นเมื่อก่อน ซังฮวก จะต้องดีใจอย่างแน่นอน เพียงแค่รู้ว่า ยูจิน ผู้มีงานยุ่งมากอุตส่าห์เสียเวลามาหา แต่ เวลานี้เขาไม่ใช่ ซังฮวก คนเดิมอีกต่อไปแล้ว ซังฮวก จงใจ ถามแดกดัน ยูจิน
ซังฮวก : แล้วงานล่ะ ไหนเธอว่างานสำคัญกว่า เขาอนุญาตให้เธอมาเหรอ มินฮุง รู้หรือเปล่าว่ามาที่นี่
ยูจิน : รู้สิ
ซังฮวก : เขารู้หรือเปล่าว่า มาหาฉัน
ยูจิน ตอบรับคำ ในลำคอ
ซังฮวก แค่นหัวเราะ : จะทำอะไรก็บอกกันหมดเลยหรือ
ยูจิน : ซังฮวก อย่าคิดแบบนั้นสิ ฉันมาหาเธอเพื่อมาคุยกับเธอนะ ฉันขอโทษเรื่องเมื่อคราวก่อน ฉันไม่อยากส่งเธอกลับแบบนั้น ฉันรู้สึกผิดจริงๆนะ
ซังฮวก : แล้วไง แล้วไงล่ะ คิดว่าฉันจะดีใจงั้นสิ ที่จู่ ๆ เธอก็มาที่นี่ จะให้ยิ้ม เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหรอ ฉันกำลังจะเปลี่ยนตัวเอง ฉันจะไม่ทนเหมือนที่ผ่านมาแล้ว
ยูจิน : ซังฮวก
ซังฮวก หันมา : อะไร จะห้ามไม่ให้ฉันพูดแบบนั้นหรือ ฉันก็คนเหมือนกันรู้มั๊ย ถ้าเจ็บฉันก็ตัองโวย ถ้ามีคนทำฉันเจ็บ ฉันก็ต้องทำเขาเจ็บบ้าง

ทั้งคู่ มองตากัน และเงียบกันไปพักหนึ่ง ยูจิน มีท่าทางผิดหวัง
ซังฮวก ดูเปลี่ยนไปมากจริงๆ แม้ ยูจินจะรู้ว่า ซังฮวก คงจะยังโมโหมาก แต่ก็ไม่คิดว่า ซังฮวก จะเปลี่ยนไปเป็นแบบนี้ ถ้อยคำที่ ซังฮวก ไม่ควรพูดออกมา เริ่มทำให้ หัวใจของ ยูจิน แตกสลาย
แต่ ยูจิน ยังไม่ละความพยายาม
ยูจิน : ซังฮวก วันนี้ฉันมีเวลาเยอะเลย เราไปกินดินเนอร์กันมั๊ย
ซังฮวก ตอบอย่างไร้ไมตรี : ฉันต้องอัดรายการ คงไปไม่ได้หรอก
ยูจิน : เหรอ ที่จริงฉันตั้งใจว่าจะกลับพรุ่งนี้ แต่ถ้ารีบกลับตอนนี้ ก็คงจะถึงที่โน่นก่อนมืด
ยูจิน ขยับตัว จะลุกขึ้น
แต่ซังฮวก กลับ ลุกขึ้นก่อน : แล้วค่อยเจอกัน ฉันต้องไปละ แล้ว ซังฮวก ก็เดินกลับเข้าที่ทำงาน
ซังฮวก ไม่มีคำพูด แม้แต่ ความห่วงใยที่เคยมี เช่น ขอให้ ยูจิน ดูแลตัวเองให้ดี

ยูจิน ไปที่สถานีรถ และซื้อตั๋วขึ้นไปนั่งบนรถ

ซังฮวก ไปดื่มเหล้า ตั้งใจจะอาศัยเหล้าปลอบประโลมหัวใจที่มีความทุกข์ของตัวเอง จะต้องดื่มสักเท่าไรกันเล่านี่ ซังฮวก ออกมาเดินโซเซ เดินไปเรื่อยๆ จนมาถึงรั้วที่ ยูจิน ชอบปีนขึ้นไปเดินเล่น ซังฮวก ตะเกียกตะกาย ขึ้นไปเดินบ้างทั้งๆที่ ประคองตัวเองแทบไม่ได้ เตรียมกางมือออกไป แต่ร่างกายไม่เป็นตามใจสั่ง มือที่ยื่นออกไปอย่างไรก็ไม่มีใครอยู่ข้างๆให้เขาคว้า ไม่มี ยูจิน ยูจิน คนที่เขาเอามือยื่นออกไปคว้าได้ไม่อยู่เสียแล้ว

ซังฮวก ลงมา และกดโทรศัพท์ หา ยูจิน : นี่ ยูจิน ขอโทษนะ ฉันขอโทษจริงๆ ฉันคงสติแตกไปหน่อย บอกตามตรงฉันดีใจที่ได้เจอเธอ ดีใจที่เธอมาหา แต่ฉันก็ทำทุกอย่างพัง ฉันเสียใจจริงๆ ฉันมันเลวมากใช่มั๊ย ซังฮวก น้ำตาร่วง ฉันหยาบคายกับเธอมากเลย ฉันขอโทษ นะ
เมื่อฝากข้อความเสร็จ ซังฮวก ก็จ้องมองโทรศัพท์มือถือในมือ สักครู่ จึงกดปุ่ม ที่ปุ่มหนึ่ง “ ข้อความที่ฝากถูกลบแล้ว”

( ตกลง ตัวละคร ในตอนที่ 8 นี้ โศกสลดรันทด หดหู่ใจกันหมดเลยนะนี่ คนเขียนบทตั้งใจจะให้มันวังเวงว้าเหว่ ขนาดไหนกัน รักแล้ว ต้องเศร้าระทมขมขื่นเหมือนกลืนบอระเพ็ด ทั้งเถา คุณ ซังฮวก พระรองแสนดี พลิกบทบาท เพื่อให้ พระเอก ลี มินฮุง เข้าไป ซึมแทรก ซาบซ่าน ซุกซ่อน ในซอกมุมของหัวใจ ที่มีแต่ จุนซาง ของ ยูจิน แล้วละซี )

ยูจิน ที่นั่งในรถ มีภาพของ มินฮุง ผุดขึ้นมาในความทรงจำ พร้อมกับคำพูดของ มินฮุง ว่า : สัญญานะว่าจะกลับมาพร้อมกับรอยยิ้ม
เผอิญ ยูจิน ดู กระจกที่หน้าต่างจึงได้เห็นใบหน้าของตัวเองจึงยิ้มเจื่อนๆ แต่บนใบหน้ากลับไม่ปรากฏรอยยิ้ม ดวงตาทั้งสองข้างมีหยาดน้ำตาคลอ ยูจิน ดึงม่านหน้าต่างเพราะไม่อยากเห็นใบหน้าของตัวเอง

มินฮุง มารอ ยูจิน อยู่แล้ว พักใหญ่ ด้วยมาดคนห่วงงานที่ทำอยู่ แม้มืดค่ำ ยังเอาเอกสารงานมานั่งอ่านฆ่าเวลา สลับกับ การยกนาฬิกาขึ้นดูเวลาบ้าง ชะโงกดูปากทางเข้าอาคารบ้าง

( แล้วตกลง ถืองานมาทำไมให้เกะกะคะ คุณ มินฮุง )
ยูจินพยายามฝืนยิ้มให้ มินฮุง แต่เหมือนจะยิ้มไม่ออก มินฮุง ลุกขึ้นเดินไปรับ ยูจิน ส่งยิ้มน้อยๆให้ ยูจิน
แต่พอเข้ามาใกล้ ยูจิน ยิ้มของ มินฮุง ก็สลายหายไป

ทั้งคู่ไปนั่งดื่มชา นั่งหันหน้าหากัน
ยูจินพยายามยิ้ม และทำเสียง ให้แจ่มใส รื่นเริง : ฉันทำอย่างที่คุณบอก ฉันไปหาเขาที่ทำงาน เขาดีใจมากเลยค่ะ
มินฮุง : ดีใจด้วย แล้วยิ้มให้ ยูจิน
ยูจิน : ตอนแรกเขาก็แกล้งทำเป็นโกรธฉันค่ะ แต่ว่า ซังฮวก โกหก ฉันไม่ได้อยู่แล้ว ซังฮวก เขาอยากจะเลี้ยงข้าวเย็นฉันเหมือนกัน แต่ฉันก็กลับมานี่ กลัวจะไม่ทันน่ะค่ะ
ยูจิน เล่าไป ยิ้มไป โดยไม่มองหน้า มินฮุง ผู้ฟัง เลย
มินฮุง ใบหน้า ขรึม ลงเรื่อยๆ
ยูจิน : เขาเองก็คงจะเสียดาย สายตาของ ยูจิน อยู่ที่พื้นโต๊ะ

มินฮุง มอง ยูจิน แม้จะคาดเดาไว้ว่า แม้ ยูจิน จะทำหน้าตายิ้มแย้ม แต่ในใจของ ยูจิน คงจะร่ำไห้ แต่ถึงกระนั้น ยูจิน ก็พยายามรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับ มินฮุง ทำให้หัวใจ ของ มินฮุง เจ็บแปลบ เหลือเกิน

ยูจิน พยายามกลั้นน้ำตาไว้
มินฮุง : ยูจิน ตอนนี้คุณอยากจะทำอะไร
ยูจิน : เงยหน้าขึ้นมอง มินฮุง น้ำตาคลอ : ถามทำไมคะ
มินฮุง : ก็เพราะผมอยากจะช่วยคุณ เท่าที่ผมทำได้
ยูจิน : ทำไมคุณถึงดีกับฉันนัก
มินฮุง ยิ้มแล้วหัวเราะน้อยๆ
ยูจิน : ทำไมคุณถึงดีกับฉันนักล่ะคะ

มินฮุง : ก็ผมบอกคุณไปแล้วไง ว่าผมรักคุณ ถึงแม้ผมจะรักคุณ แต่ผมเองก็รู้ดีว่า ผมไม่ใช่คนที่คุณต้องการ ที่ผมทำได้ก็คือ คอยช่วยเหลือคุณให้มากที่สุด ให้คุณได้ทำในสิ่งที่คุณต้องการ

( อืม... พระเอกแบบ ลี มินฮุง ให้ 10 พระรองแสนดีของเกาหลี ก็เถอะน่า ต้องรับประทานแห้ว ทั้ง 10 พระรอง เลยทีเดียว ( แห้วมีชื่อใหม่ว่าสมหวังน่ะ แต่ กรณีนี้ ยังไงก็ไม่สมหวังแน่นอน 100%) แหม พระเอก ช่างแสนอบอุ่นหาใดปาน อ่อนโยนไม่มีที่เปรียบ รูปหล่อไม่มีใครเทียบ เป็นหนึ่งไม่มีสอง เจ้าเสน่ห์ไร้เทียมทาน ปากเป็นเอกเสกแต่คำหวาน แล้ว ยูจิน จะเป็นอย่างไรเล่า จุนซาง จุนซาง คุณถูกเบียดพื้นที่ในห้องหัวใจของ ยูจิน แล้วนะ)

ยูจิน หัวใจหล่นวูบลงมา ขณะที่ ยูจิน มอง มินฮุง ตลอดเวลานั้น ยูจิน เหมือนได้ยินเสียงร้องครวญครางอย่างเจ็บปวดดังออกมาจากหัวใจของ มินฮุง เมื่อ มินฮุง จำต้องสะกดใจไม่ให้รักเธอ แต่ไม่อาจควบคุมความรู้สึกไว้ได้ ( เห็นไหม ยูจิน สื่อรับ ความรู้สึกของ มินฮุง ได้ขนาดนี้แล้ว)

มินฮุง เผยรอยยิ้มที่ว้าเหว่ออกมา พอดื่มชาหมด มินฮุง ก็พา ยูจิน ไปที่บริเวณ รถผลิตหิมะกำลังโปรยหิมะไปทั่ว มินฮุง เดินหน้า ยูจิน เดินตามหลัง
ยูจิน : เรามาที่นี่ทำไมคะ
มินฮุง บอกกับ ยูจิน ราวกับว่าเขารู้ทุกอย่างหมดแล้ว : ที่นี่ไม่ใช่เหรอที่คุณอยากจะมาน่ะ ตอนนี้คุณอยากจะร้องไห้ไม่ใช่เหรอ ที่นี่แหละเหมาะที่สุดเลย ไม่มีใครได้ยินหรอก
มินฮุง ยิ้มให้ ยูจิน : เอาเลย ร้องให้สุดๆ ไปเลย ไม่มีใครได้ยินคุณหรอก ร้องให้เต็มที่เลย
มินฮุง ค่อยๆ ก้าวถอยหลังออกมาทีละก้าว ขณะที่ พูดกับ ยูจิน พอพูดจบ ก็หันหลังให้เดินออกมา ได้ระยะ ก็หยุดหันไปมอง ยูจิน

ยูจิน มองดู มินฮุง ที่ถอยห่างออกไปทีละนิด แล้ว ยูจิน ก็หันหลังเดินตรงไปข้างหน้า พอเข้ามาใกล้รถผลิตหิมะจึงหยุด แหงนหน้าขึ้นมองหิมะขาวโพลนที่พ่นออกมาแล้วตกลงสู่พื้น น้ำตาที่ฝืนเอาไว้สุดกลั้น ก็ผสมปนเปเข้ากับหิมะสีขาวแล้วไหลมาอาบใบหน้าของ ยูจิน

ทุกสิ่งทุกอย่างชวนให้เศร้าหมอง แม้แต่จะหายใจออกมายังยากเย็นแสนเข็ญ กระทั่งหัวใจของ มินฮุง ที่พร้อมจะโอบอุ้ม ยูจิน ไว้ก็ช่างหนักอึ้ง ความทรงจำต่อ จุนซาง ที่มิอาจลืมเลือน ก็ยังทำให้รู้สึกอึดอัดใจ แม้แต่เงาของ ซังฮวก ที่คอยดูแลอยู่ข้างกายก็ทำให้รู้สึกหนักหนาสาหัส ถ้าหากเป็นความฝันที่ยืนยาว ก็อยากให้ทุกอย่างเป็นเพียงความฝัน ถ้าหากเป็นความฝันที่พอตื่นขึ้นมาก็จดจำไม่ได้เลยละก้อ.. น้ำตาแห่งความทุกข์ทรมานเป็นเวลายาวนานของ ยูจิน คงไม่หยุดลงง่ายๆ

มินฮุง รู้สึกเจ็บปวด เมื่อเห็นสภาพของ ยูจิน มินฮุง แทบทนไม่ได้ต่อความรู้สึกที่หายใจไม่ออก แบบนี้ ราวกับถูกบีบคอ
เมื่อไร ยูจินอยากจะมาสถานที่นี้อีก แล้ว มินฮุงจะเฝ้าดูแล ยูจิน ได้จนถึงเมื่อไหร่ มินฮุง รู้สึกว่าระหว่างเขากับ ยูจิน เหมือนมีหน้าผาสูงนับพันเมตรมาขวางกั้นเอาไว้

วันรุ่งขึ้น จุงอา และยูจิน ปรึกษางานกันอยู่ คุณคิม เข้ามา เล่าว่า คุณ ลี กลับไป office ที่โซล จุงอา หัวเราะ
พอได้ยินว่า มินฮุง ไม่ได้อยู่ที่สกีรีสอร์ต ในใจของ ยูจิน ก็รู้สึก โหวงเหวงขึ้นมาทันที
คุณคิม : แปลกนะครับผมนึกว่าพวกคุณจะดีใจกันซะอีก ยูจิน
ยูจิน : คะ
คุณคิม : ไม่มีคุณลี ดีกว่า มั๊ยล่ะ
ยูจิน รู้สึกลำบากใจ ทำของหกล่นพื้น ต้องก้มลงไปเก็บ
จุงอา : เป็นอะไรน่ะ ยูจิน ทำหน้าเหมือนทำอะไรผิด
คุณคิม : ผมแค่บอกว่าถ้าบอสไม่อยู่ เราจะได้ไม่อึดอัดยังไงล่ะ คุณคิมพูดไป หัวเราะไป
(มินฮุง ค่อยๆ คืบคลานเข้ามาในหัวใจของ ยูจิน โดยที่ ยูจิน เอง ก็รู้ตัวแล้ว)

ที่มาเซียน มินฮุง สั่งงานพนักงานเสร็จ พนักงานถอยออกไป ก็ ยกโทรศัพท์ขึ้น แชรีน เปิดประตูเข้ามา มินฮุง จึงวางโทรศัพท์ลง
แชรีน : ทำยังงี้กับฉันได้ไง คุณกลับมาโซล ก็น่าจะโทรหาฉันซี่
มินฮุง : นั่งก่อนสิ
แชรีน นั่งลง เสียงอ่อนลง : มินฮุง คุณเป็นห่วงฉันบ้างไหม เมื่อกี้จะโทรหาฉันใช่ไหม คุณจะโทรไปขอโทษฉันใช่ไหม
มินฮุง พูดไปคนละเรื่องว่า : สีหน้าคุณไม่ดีเลย
แชรีน : ก็เป็นเพราะคุณนั่นแหละ ทำไมไม่โทรหาฉันเลย ฉันรอโทรศัพท์คุณอยู่รู้มั๊ย
มินฮุง : ขอโทษนะ
แชรีน : แล้วตกลงทำไมไม่โทรหาฉัน
มินฮุง : ผมก็ว่าจะโทร แต่ผมว่า ผมคงไม่ใช่คนที่คุณต้องการในตอนนี้ ตอนนี้คุณต้องการเวลา
แชรีน เสียงสั่น : อะไรนะนี่จะเลิกกับฉันจริงๆเหรอ
มินฮุง หน้าขรึม : ใช่
แชรีน ผุดลุกขึ้นร้องไห้ : ไม่ยักรู้ว่าคุณใจร้ายขนาดนี้ ทำไมคุณถึงใจร้ายแบบนี้
มินฮุง ลุกขึ้นไปยืนหันหน้าออกที่หน้าต่างห้อง : หวังว่าคุณคงจะลืมได้ไว ๆ คราวหน้าเจอกันจะได้ไม่อึดอัด
แชรีน เข้ามากอด มินฮุง ที่ด้านหลัง ซบหน้าลงร้องไห้ : มินฮุงทำไมถึงทำกับฉันแบบนี้ ฉันจะยอมทำทุกอย่าง
มินฮุง : ผมขอโทษ.
แชรีน ถอยหน้าตัวเองออกมา : ไม่ใช่ฉันใช่มั๊ยคะ ไม่ใช่ฉัน มินฮุง คะ ถึงคุณไม่รักฉัน แต่ขอฉันอยู่ข้างๆคุณได้มั๊ย ฉันไม่อยากตัดใจจากคุณน่ะ ขอฉันอยู่ตรงนี้รอให้คุณกลับมาหา ยามใดที่คุณเหนื่อยได้ไหมคะ
มินฮุง
แต่ มินฮุง ให้แต่ความเงียบกับ แชรีน
แชรีน ถอยออกไป : ลาก่อน

แชรีน กลับไปที่ร้าน นั่งเงียบงัน ได้ยินแต่เสียงของ มินฮุง ว่า : ตอนนี้ที่คุณต้องการคือเวลา

พอดี จินซุก ถือกล่องจะเอามาเก็บ ทำให้ แชรีน รู้ว่า พรุ่งนี้เป็นวันเกิดแม่ของ ซังฮวก กล่องที่ จินซุก ถืออยู่ แม่ของ ยูจิน ฝากมาให้แม่ของ ซังฮวก แชรีน แววตาวาวโรจน์ ความเจ้าเล่ห์เริ่มขยับตัวในความคิดของ แชรีน

แชรีน ไปหาแม่ของ ซังฮวก นำชุดที่เธอตัดเย็บเอง ใส่กล่องเลิศหรูไปเป็นของขวัญวันเกิด แม่ของ ซังฮวก ชมเชย แชรีน ด้วยความปลาบปลื้มใจ
แล้ว แชรีน ก็ ถามเรื่องการแต่งงานของ ซังฮวก : ตอนนี้ ซังฮวก เครียดมาก ฉันไม่รู้ว่าควรพูดหรือเปล่า ตอนนี้ ยูจิน ทำงานอยู่ที่สกีรีสอร์ต คนดูแลโครงการคือแฟนของฉัน แต่ฉันว่าตอนนี้ ซังฮวก คงจะหึง เพราะ ยูจิน ใกล้ชิดกับแฟนฉันมากเกินไป
แม่ซังฮวก : แฟนเธอกับ ยูจิน มีอะไรกันเหรอ.
แชรีน : ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะคุณคิม ซังฮวก น่ะ รัก ยูจิน มาก พวกเขาเข้าใจผิดกัน เพราะว่าอยู่ไกลกัน คุณ น่าจะให้ ซังฮวก และ ยูจิน แต่งงานกันเร็วๆ นะคะ
แม่ของ ซังฮวก : ไม่จริงหรอกนะ
แล้วก็หัวเราะ: ฉันเองก็ไม่รู้จักแฟนเธอหรอก แต่ ซังฮวก น่ะไม่ใช่คนไร้เหตุผล และฉันก็เชื่อว่า ยูจิน คงไม่ทำอะไรแบบนั้นให้เขาเข้าใจผิด เธอไม่ต้องคิดมากหรอก อีกไม่นานพวกเขาก็จะแต่งงานกัน

แชรีน มองออกว่า แม่ของ ซังฮวก โกรธ แต่ในฐานะแม่จึงต้องพูดเช่นนั้น แม่ของ ซังฮวก เป็นคนไว้ตัว จะไม่แสดงความโกรธออกมาเด็ดขาด เวลานี้ แม่ของ ซังฮวก กำลังสะกดกลั้นโทสะ ที่พุ่งมาถึงลำตอ แล้ว

แชรีน พอใจ ผลงานของตัวเองมาก

ยูจิน พบกับ มินฮุง อีกครั้ง เนื่องจากมีการปรับโครงสร้าง ยูจิน ดีใจ ที่ได้พบ มินฮุง ทั้งๆ ที่ มินฮุง ไม่ได้ไปไหน แต่ในช่วงที่ มินฮุง ไม่อยู่ ยูจิน รู้สึก เหมือนขาดหายอะไรอย่างหนึ่ง ความรู้สึกนี้ ยูจิน ก็ไม่อยากเชื่อกับตัวเอง แต่ ยูจินดีใจ ที่ได้ทำงานที่เดียวกับ มินฮุง

มินฮุง : ขอโทษนะที่ต้องรบกวน แต่ผมอยากให้คุณดูแลตึก M ขอโทษนะที่ใช้คุณหนัก งั้นผมขอเลี้ยงข้าวคุณ เย็นนี้นะ เสียงของ มินฮุง สดใส พลอยทำให้หัวใจของ ยูจิน สดใส ไปด้วย

ยูจิน ท่าทางลังเล มินฮุง รีบพูดต่อว่า : ผมไม่ได้บอกว่าเราจะไปกันสองคน งั้นเราไปกิน ซาซิมิ กับทุกๆคนดีมั๊ยล่ะ เขาว่าห่างจากที่นี่แค่ครึ่งชั่วโมง
ยูจิน : คือว่าวันนี้ต้องขอตัว ฉันต้องไปโซล ค่ะ วันนี้วันเกิด แม่ ของ ซังฮวก
มินฮุง : อ๋อ เหรอครับ
ยูจิน รู้สึกเศร้าใจ ที่เห็นท่าทางผิดหวังของ มินฮุง แต่ มินฮุง รีบถาม ยูจิน อย่างร่าเริงว่า : แล้วคุณจะไปเมื่อไหร่ ผมจะขับรถไปส่งที่ท่ารถ
ยูจิน อึก อัก : อีกชั่วโมงนึงค่ะ
มินฮุง ยิ้ม : โอเค แล้วผมจะไปเรียกที่ห้องนะ
มินฮุง ยืนมอง ยูจิน ที่เดินหันหลังออกไป

ความคิดของ มินฮุง ราวกระแสคลื่นที่ถาโถมเข้ามา

แม้จะอยู่ข้างกาย คนที่ตนรัก ทว่า มินฮุง ก็ได้แต่จ้องมอง มินฮุง จำเป็น ต้องส่งตัวคนที่ตนรักไปอยู่ข้างกายคนอื่น มินฮุง จะอดทน อีกได้นานแค่ไหน เมื่อต้องเผชิญชะตากรรมเช่นนี้ อีกนานแค่ไหน ที่ มินฮุง จะหักห้ามความคิดถึงในหัวใจที่โหมเข้ามาอย่างต่อเนื่อง มินฮุง ปิดตาสงบนิ่ง จมลึกลงใปในห้วงคำนึงถึงเรื่องราวทั้งหมด นับแต่พบ ยูจิน เป็นครั้งแรกกระทั่งเวลานี้

ครั้งแรกที่เห็น ยูจิน ในห้องทำงาน มินฮุง รู้สึกว่า ยูจิน เป็นคนสวยคนหนึ่ง นั่นเป็นการพบร่วมงานกันครั้งแรก ยูจิน เป็นเจ้าหน้าที่ของอีกบริษัทหนึ่ง ซึ่ง มินฮุง ไม่สามารถทำอะไรตามใจชอบได้ มินฮุง รู้สึกว่า ยูจิน เป็นหญิงสาวที่สวยน่ารัก มีแววตาสดใส กระตือรือร้นในการทำงาน และยังเอาใจใส่คนอื่น แม้แต่เวลาที่สีหน้าทุกข์ร้อนเป็นกังวลก็ยังดูสวย

มินฮุง นึกถึงคำพูดในวันที่มาสำรวจสกีรีสอร์ต ด้วยกันครั้งแรกตามลำพัง “ สำหรับคนสองคนที่รักกัน หัวใจของเธอและเขาคือบ้านที่งดงามที่สุด “ เป็น จุดที่ ยูจิน คิดตรงกับ มินฮุง

ยังมีความเข้าใจ ยูจิน ผิด การทะเลาะกัน ยูจิน สามารถอธิบายทุกอย่างได้อย่างง่ายดาย

หลังจาก มินฮุง รู้จัก ยูจิน แล้ว ก็มีบางอย่างเปลี่ยนแปลงในตัวของ มินฮุง เอง มินฮุง มีความเชื่อมั่นในตนเองทุกด้าน ไม่เคยรู้จักกับความทุกข์ ทรมานและด้านมืดของคน สิ่งที่ ยูจิน สอนให้เขารู้จัก ไม่ใช่ความรัก หากแต่เป็นความทุกข์ทรมาน การได้ทำงานและรู้จักกับ ยูจิน ทำให้ มินฮุง กลายเป็นคนที่สมบูรณ์ขึ้น รู้จักคำนึงถึงความลำบากทุกข์ยากของผู้อื่น

ยังมีอีก หลังจากที่ มินฮุง เข้าใจว่าความทุกข์ทรมานที่ได้รับ นั้นรุนแรงยิ่งกว่า ความทุกข์ทรมานทั้งหลายทั้งปวงที่ มินฮุง เคยผ่านมาก่อนหน้านี้หลายเท่านัก

สิ่งที่เจ็บปวดมากไปกว่านั้น ก็คือ ในชีวิตจริง แม้ มินฮุง จะรัก ยูจิน แต่ มินฮุง ไม่อาจใกล้ชิด ยูจิน ได้ มินฮุง กลัวว่า ถ้าเข้าไปใกล้ชิดกับ ยูจิน ก็จะทำให้ ยูจิน ทรมานใจ ดังนั้น มินฮุง จึงใกล้ชิด กับ ยูจิน ไม่ได้ สิ่งที่ทำได้แต่เพียงอย่างเดียวคือเฝ้ามอง ยูจิน อยู่ห่างๆ
แล้วมินฮุง ก็ เดิน ตามหลัง ยูจิน ไป

( น่าสงสาร Casanova เจ้าสำราญ จอมเสน่ห์ เสียจริงๆ พอเจอรักจริงเข้า รักจริง และรักเดียว ก็มีแต่ความเศร้า ตอนนี้ คุณ ลี มินฮุง โยน ตำแหน่ง Casanova ทิ้งไว้ในกองหิมะ ที่สกีรีสอร์ต แล้ว แต่ได้ ตำแหน่งที่ยิ่งใหญ่อลังการแทน ก็ ท่าน ยอนซามะ เจ้าชายอบอุ่นในสายลมหนาว ของดินแดน ซากุระ เป็นของจริง ลองเทียบ กับ จุนซาง เจ้าชายในดินแดนแห่งเงา ดูนะคะ อย่าลืมว่า จุนซาง เจ้าชายดินแดนแห่งเงา ได้ ร่ายมนตราวิเศษ ลึกซึ้งไว้เพียงใด กับเจ้าหญิงสายเสมอ ซึ่ง สิบปี นั้น เจ้าชายดินแดนแห่งเงา ได้นำพา ความ แก่นแก้ว ร่าเริงแจ่มใส ของเจ้าหญิงสายเสมอ ลับหาย ติดตัวเจ้าชายไปด้วย เหลือไว้เพียงเจ้าหญิงทะเลน้ำตาแทน แล้ว ตกลง เจ้าชายในสายลมหนาว รักเจ้าหญิง ทะเลน้ำตา ตอนไหน กันคะ คุณ theater หาคำตอบมานานแล้วค่ะ)

ยูจิน จัดเตรียม ของเสร็จเรียบร้อย นั่งรอ เวลานัด กับ มินฮุง มีเสียงกริ่งดังขึ้น ยูจิน ยกนาฬิกาดูเวลา แล้วเดินไปเปิดประตู ด้วยความสบายใจ

แต่ คนที่ยืนอยู่ไม่ใช่ มินฮุง กลายเป็น ซังฮวก ยูจิน ก็แปลกใจ และแน่นอนว่าแอบผิดหวัง : ซังฮวก
ซังฮวก : ดีนะที่มาทัน ถ้ามาช้ากว่านี้ คงไม่ทันเธอแน่ๆ กระเป๋า อยู่ไหน
ยูจิน : อยุ่ในห้อง ยูจินมองออกไปที่ประตู แม้บานประตูจะปิดอยู่ แล้วตาม ซังฮวก เข้าไปข้างใน
ซังฮวก จับข้อมือ ยูจิน : ขอโทษนะ ยูจิน ฉันรู้ว่าเธอคงลำบากใจ ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมทำแบบนั้น ขอโทษนะ
ยูจีน : ไม่เป็นไร ฉันก็เสียใจเหมือนกัน

มินฮุง เดินยิ้มออกมาจากห้องของตัวเอง ท่าทางสบายใจเช่นกัน มินฮุง รอคอยเวลา ที่จะได้พบหน้า ยูจิน พอเดินเลี้ยวตรงหัวมุม สู่โถงทางเดิน ก็เห็น ยูจิน และ ซังฮวก ทรวงอกของ มินฮุง เหมือนมีอะไรมากระแทก มินฮุง มองไปที่ ยูจิน แล้ว มองมาที่ซังฮวก ก้มหัวทักทาย ( อย่างจำใจ ) แล้วเดินแยกไป แววตาที่เย็นชา ของ ซังฮวก ที่จ้องเขม็งมาที่ มินฮุง แม้ชั่วพริบตาเท่านั้น แต่ มินฮุง ก็รู้สึก ว่าในส่วนลึกของจิตใจ เกิดกระวนกระวายใจ

ที่บ้านของ ซังฮวก ยูจินได้รับความเย็นชา จากเจ้าของงาน เมื่อ จะเข้าไปช่วยทำอะไร ก็จะถูก ปฏิเสธ อย่างไร้เยื่อใย ซังฮวก ที่ตาม ยูจิน เข้าไปในครัว เห็นกิริยาที่แม่แสดงกับ ยูจิน แล้ว ซังฮวก ก็ไม่พอใจ ที่แม่เย็นชา กับ ยูจิน มากกว่าแต่ก่อนเสียอีก
หลังรับประทานอาหารเสร็จ เป่าเทียนวันเกิด โดย อาจารย์คิม และซังฮวก ช่วยกันเป่า ตามมาด้วยผลไม้ แม่ของ ซังฮวก ทนไม่ไหว ที่จะอดกลั้นไว้อีกต่อไป : ยูจิน เธอยากแต่งงานกับ ซังฮวกไหม
อาจารย์คิม ดุภรรยาที่ถามเช่นนั้น
แม่ซังฮวก จึงเข้าไปข้างใน โดยบอกว่าจะไปตัดเค็ก ยูจิน ตามเข้าไปเพื่อจะช่วยก็ถูกถามว่า : ยูจิน ตอนนี้เธอทำงานอยู่กับใคร ไปทำงานที่นั่นจริงเรื่องงานอย่างเดียวหรือ ทำไมถึงไม่พูด อย่าบอกนะว่าที่ฉันได้ยินมาเป็นเรื่องจริง ใช่มั๊ยล่ะ ใช่มั๊ย ที่เธอกำลังนอกใจลูกชายฉัน
ซังฮวก ตามเข้ามา : แม่ครับ ใครเป็นคนมาบอกแม่ ใครเอาเรื่องเหลวไหลมาบอกแม่ ซังฮวก พูดเสียงดัง ด้วยอารมณ์ อาจารย์คิม ที่ตามเข้ามา ถามว่า : ซังฮวกเกิดอะไรขึ้น

แม่ ก็โกรธ ที่ลูกชาย เสียงดังใส่ : จะมากไปแล้ว
ซังฮวก เสียงดัง : บอกผมซิครับแม่ ใครมาบอกแม่
อาจารย์คิม : ซังฮวกทำอะไรของแก
ซังฮวก : แม่กำลังกล่าวหา ยูจิน อยู่นะครับ ทำไมแม่ไม่ชอบเขา ทำไมแม่ไม่ชอบเขา เพราะอะไรเหรอครับ
แม่ ตบหน้า ซังฮวก ทุกคนตกใจ แม้แต่ แม่เอง
แม่ : ฉันบอกแกแล้วไง ทำไมต้องคอยหลงผู้หญิงพรรณนี้อยู่ตลอดเวลา แม่ไม่ชอบเขาตั้งแต่แรก ไหนบอกแม่มาสิ จริงใช่มั๊ย เรื่องของ ยูจิน ที่แม่ได้ยินมา มันจริงใช่ไหม
อาจารย์ คิม : พอทีพวกเธอสองคนไม่อายรีไง ทะเลาะกันต่อหน้า ยูจิน
ซังฮวก คว้า ข้อมือ ยูจิน : ไปเถอะ ยูจิน
ยูจิน งง : จะไปไหน ซังฮวก อย่าทำแบบนี้สิ ทำแบบนี้ไม่ได้นะ
ซังฮวก คว้ากระเป๋า ยูจิน แล้ว ฉุด ยูจิน ไปขึ้นรถ ยูจินได้แต่ร้องบอกว่า อย่าทำแบบนี้สิ จะทำอะไรน่ะ อย่าทำแบบนี้นะ
ซังฮวก ขับรถออกมาจากบ้านอย่างรวดเร็วไร้จุดหมาย

มินฮุง นั่งใช้ความคิด ในห้อง หลังจาก ยูจิน ไปโซล กับ ซังฮวก มินฮุง ก็ไม่อาจทำอะไรได้เลย สมองดูว่างเปล่า ความคิดที่สับสน และความทุกข์เกี่ยวรัดกัน จนแทบทำให้สมองของ มินฮุง ไม่อาจเคลื่อนไหวไปมา ได้อย่างอิสระ

คุณคิม ในมือถือ ถุงใส่ขวดเบียร์ และกับแกล้มเข้ามา ถามว่า : หลับหรือยังครับ ไงครับ ผมอยากดื่ม แต่ดื่มคนเดียวมันเหงาน่ะครับ
มินฮุง : วันนี้ผมไม่อยากดื่ม แต่คุณจะดื่มก็ได้ ผมจะนั่งเป็นเพื่อน
คุณคิม : นี่จะดื่มน้ำเปล่างั้นสิ ไม่เอาน่า ผมจำคำพูดมาจากหนังจีนเรื่องนึงได้ “ เหล้าทำให้ตัวร้อน ส่วนน้ำทำให้ตัวเย็น “ ความหมายก็คือ ช่างมันเถอะน่า มาดื่มกันดีกว่า คุณไม่จำเป็นต้องตัวเย็นนี่นา
มินฮุง : ผมดื่มน้ำดีกว่า วันนี้ผมมีอะไรต้องคิด

ซังฮวก จอดรถ ที่ริมแม่น้ำ
ยูจิน เตือนซังฮวก ให้กลับบ้านและไปขอโทษแม่
ซังฮวก : ลี มินฮุง สำคัญต่อเธออย่างไร ทำไมฉันต้องได้ยินเรื่องเขาตลอดเวลาด้วย ฉันพยายามไม่คิดแล้ว แต่ทำไมทุกคนต้องเข้าใจผิดด้วย หรือว่าเธอชอบเขา มันเป็นเรื่องจริง บอกฉันมาสิ ฉันรู้ว่าเธอไม่กล้าโกหกฉัน เธอชอบเขาจริงๆเหรอ
ยูจิน ตอบไม่ได้ และไม่ได้ตอบ
ซังฮวก รอคำตอบ แต่ก็ไม่ได้คำตอบ นอกจากความเงียบ
ทั้งสองคน กลับขึ้นรถ
ยูจิน สังเกตว่า ไม่ใช่เส้นทางกลับบ้าน
ซังฮวก บอกว่า : เราจะไม่กลับบ้าน คืนนี้เธอต้องอยู่กับฉัน

ในห้องของ มินฮุง

หัวหน้าคิม รู้สึกว่า มินฮุง ไม่เป็นปกติ สีหน้าดูหมองคล้ำ ทำให้หัวหน้าคิม กังวล แม้จะรู้ดีว่า ที่ มินฮุง เปลี่ยนไปเช่นนี้ เป็นเพราะ ยูจิน แต่ เขาไม่อาจก้าวก่ายได้
หัวหน้าคิม ตั้งใจ มาดื่ม เพื่อคลายทุกข์ให้ มินฮุง เขาดื่มส่วนที่เตรียมไว้ให้ มินฮุงไปด้วย จึงรู้สึกเมาอย่างรวดเร็ว
เพราะดื่มเบียร์ที่ซื้อมาจนหมด หัวหน้าคิม จึงเอนตัวเอาขาพาดโต๊ะ ปากก็พูดไม่หยุด

คุณคิม : นี่ตกลงคุณเป็นอะไรกันแน่ ไม่เอาน่าไหนบอกผมสิ ผมช่วยเป็นที่ปรึกษาให้ได้ จะไม่พูดเหรอ ไม่เอาน่า ผมว่าคุณมีปัญหาหนักอก แต่คุณไม่พูดนี่แหละที่เป็นปัญหาใหญ่ เวลาทำงาน คุณพูดได้เป็นฉาก ๆ แต่พอเรื่องสำคัญคุณกลับไม่กล้าพูดออกมา คุณน่าจะพยายามพูดให้เก่งกว่านี้นา บอกผมมาเถอะน่า แล้วคุณคิม ก็เมาพับคาเก้าอี้ที่นั่งอยู่

มินฮุง : ผมก็อยากจะพูดนะ ผมอยากจะบอกเขาให้หมดทุกอย่าง

ผมไม่อยากจะมอบเธอให้เขา ผมไม่อยากจะเห็นเธอเดินจูงมือกับเขา

ผมอยากจะบอกเธอว่า ผมรักเธอ ผมอยากจะบอกเธอให้หมด

ซังฮวก พายูจินไปที่โรงแรม
ยูจิน : เราไม่ควรทำแบบนี้ มันไม่ถูกนะ
ซังฮวก : ทำไมถึงค้างคืนกับฉันไม่ได้ ทีวันนั้นยังค้างคืนกับ มินฮุง ได้ ไปกันเถอะ
คำพูดของ ซังฮวก ทำให้ปากและใจ ของ ยูจิน แข็งทื่อ
ยูจิน หัวใจด้านชาไปหมดแล้ว ลงจากรถโดยไม่ขัดขืน
มี โทรศัพท์ ของ ยูจิน ดังขึ้น ซังฮวก คว้าโทรศัพท์มา : ตืนนี้เราจะอยู่กันสองคน ฉันไม่อยากให้ใครมากวน
โทรศัพท์ ดัง จนหยุดไปเอง

ยูจิน ไม่ขัดขืน เข้าไปนั่งในห้องของโรงแรม เหม่อมอง ซังฮวก ที่เปิดเบียร์ออกดื่ม ยูจิน คิดจะพูดโน้มน้าวใจ ซังฮวก แต่สุดท้ายก็เลิกคิดนั่งอย่างอ่อนใจ
ซังฮวก : เธอ นอนบนเตียงนะ ฉันจะนอนบนโซฟา
ยูจิน : ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย
ซังฮวก : มันจำเป็น
ทั้งคู่ นั่ง เงียบอยู่พักหนึ้ง
แต่แล้ว ยูจิน ก็รู้สึกว่า ซังฮวก จับจ้องมองเธอ อย่างผิดปกติ ยูจิน หยิบกระเป๋าถือ เข้าห้องน้ำอย่างร้อนใจ ยูจิน หนักใจ ไม่รู้จะทำอย่างไรดี

มีเสียงโทรศัพท์ ของ ยูจิน ดังขึ้นอีก
ซังฮวก รับโทรศัพท์ เป็นเสียง มินฮุง : ยูจิน คุณอยู่ไหนน่ะ ยูจิน ผมเองนะ คุณยังอยู่ที่โซล หรือเปล่า
ซังฮวก พูดตอบกลับไปว่า : มีธุระอะไร หรือ
มินฮุง ที่อยู่ในห้องพัก งง
ยูจิน ออกมาจากห้องน้ำ
ซังฮวก : คุณมีอะไรถึงอยากจะพูดกับ ยูจิน นัก
มินฮุง : ขอผมพูดกับ ยูจิน ได้มั๊ย
ซังฮวก : ตอนนี้ ยูจิน อยู่กับผม คืนนี้เขาจะค้างกับผม
ยูจิน : ซังฮวก แล้ว เข้ามาคว้า โทรศัพท์ ไปจากซังฮวก : นี่เธอเป็นบ้าอะไรไป
ซังฮวก : ใช่ ไม่อยากให้ มินฮุง รู้ว่าอยู่กับฉัน งั้นสิ

ยูจิน หน้าบึ้ง ฉันยังไม่อยากพูดตอนนี้ เดินไปคว้ากระเป๋า ซังฮวก เข้ามากอด ปล้ำจะจูบ ยูจิน จนยูจิน ล้มไปที่เตียงนอน ยูจิน ได้แต่ดิ้นรน ร้องว่า อย่านะซังฮวก อย่าทำแบบนี้
ยูจิน วิ่งออกมาจากห้องได้ วิ่งออกจากโรงแรม ไปที่ถนน แล้ว ขึ้นไปนั่งร้องไห้บนรถแท็กซี่

ซังฮวก ได้สติ วิ่งตาม ยูจิน ออกมา และวิ่งตามรถแท็กซี่ ปากก็ร้องเรียก ยูจิน ยูจิน ยูจิน ยูจิน กลับมาก่อน จนรถวิ่งไปลับตา ซังฮวก ร้องไห้ ฉันขอโทษจริงๆ ฉันขอโทษนะ

มินฮุง ไปที่รถผลิตหิมะ

ในห้องพัก มินฮุง ไม่อาจทนแรงกระตุ้นที่คิดถึง ยูจินได้ ครั้งแรกที่โทรศัพท์ไป ไม่มีการรับสาย ยูจิน คงไม่สะดวกรับโทรศัพท์ ครั้งที่สอง แม้จะมีคนรับสายแต่กลับไม่มีเสียงพูดเลย

มินฮุง จึงพูดไปก่อน ยูจิน คุณอยู่ที่ไหนน่ะ ยูจิน ผมเองนะ

แล้ว ซังฮวก กลับเป็นคนพูดกลับมา ไม่ใช่ ยูจิน

มินฮุง กำลังร้อนใจนึกถึงเสียงของ ซังฮวก : ตอนนี้ ยูจิน อยู่กับผม คืนนี้เขาจะค้างกับผม

แล้วก็ มีเสียง ยูจิน เรียก ซังฮวก อย่างตกใจ แล้วเสียงโทรศัพท์ ก็ขาดหายไป

ใจของมินฮุง ตกวูบลง มินฮุง จึงมาที่นี่ อย่างน้อย เมื่ออยู่ ท่ามกลางหิมะ หิมะ อาจจะกวาด สิ่งที่ร้อนรุ่มในใจของ มินฮุง ออกไปได้บ้าง

แต่เมื่อยืนอยู่พักหนึ่งแล้ว ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น มินฮุง ไม่สามารถ ยืนอยู่ โดยไม่ทำอะไรเลย มินฮุง รู้สึกว่า แม้จะต้องวิ่งไปยังสถานที่ ที่ ยูจิน อยู่ แม้ว่าอาจจะเป็นที่ ที่ ซังฮวก อยู่ด้วย มินฮุง ก็จะวิ่งไปหา

มินฮุง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีก
ยูจิน นั่งร้องไห้อยู่ที่ สวนสาธารณะ
มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ยูจิน ยกโทรศัพท์ขึ้น พูดปนเสียงสะอื้นไห้ : มินฮุงเหรอ
มินฮุง ร้อนรน : ยูจิน คุณอยู่ที่ไหน คุณอยู่ที่ไหน
ยูจิน : ฉันก็ไม่รู้ ฉันไม่รู้ ว่าฉันอยู่ที่ไหน
มินฮุง : คุณ รออยู่ที่นั่น ตรงนั้นนะ เดี๋ยวผมไปรับ ผมจะหาคุณเอง รออยู่ที่นั่นนะ

มินฮุง ออกวิ่งกลับไปที่ลานจอดรถ หัวใจเต้นระรัว ขับรถเข้าโซล

ขณะที่ขับรถไปนั้น มินฮุง มองเห็นแต่ภาพของ ยูจิน คุณเคยรักใครซักคนอย่างหมดหัวใจรึเปล่า
ภาพ ยูจิน ผลัก มินฮุง ล้ม ลง และพ้นไปจาก กองไม้ที่ล้มลงมา
ไม่เห็นต้องให้อภัย คุณก็แค่เข้าใจผิด
ภาพ ยูจิน ที่ทะเลสาบ สวมหมวก เอียงๆ แล้วพูดว่า ฉันชอบหมวกของคุณมากเลย
ภาพ มินฮุง ยื่นมือให้ ยูจิน : ยินดีที่รู้จัก แล้ว ยูจิน ยื่นมือของเธอมาจับ แล้วพูดว่า :ฉัน จุง ยูจิน ค่ะ ทั้งคู่ยิ้มให้กันอย่างสดใส สั่นมือที่จับกันอยู่

มินฮุง เหยียบคันเร่ง ไม่ทันรู้ตัว ก็มาถึงโซล .

ส่วน ยูจิน ที่นั่งร้องไห้ ก็ เห็นภาพต่างๆ ของ มินฮุง เช่นกัน
มินฮุง : เอาเลย ร้องให้สุดๆไปเลย ไม่มีใครได้ยินเสียงคุณหรอก ร้องให้เต็มที่เลย มินฮุง พูดไปก้าวถอยหลังไป

ถึงแม้ผมจะรักคุณ แต่ผมเองก็รู้ดีว่า ผมไม่ใช่คนที่คุณต้องการ ที่ผมทำได้ก็คือ คอยช่วยเหลือคุณให้มากที่สุด ให้คุณได้ทำในสิ่งที่คุณต้องการที่สุด

มินฮุง จอดรถที่ริมถนนข้าง สวนสาธารณะ และเดินสอดส่ายตามองหา ยูจิน แล้วก็เห็น ยูจิน นั่งอยู่ ตามลำพัง ภายใต้แสงสว่างของโคมไฟริมทาง มินฮุง วิ่งเข้าไปหา ยูจิน ยูจินไม่รู้ตัวจนกระทั่ง มินฮุง หยุดวิ่งเปลี่ยนเป็นเดิน เข้ามาใกล้ ยูจินไม่ขยับเขยื้อนเลย แล้วเหมือน ยูจิน รู้สึกบางอย่าง ยูจิน หันมาทาง มินฮุง แล้วลุกขึ้นยืน

มินฮุง ค่อยๆ เดินเข้าไปหา ยูจิน มินฮุง มองยูจิน ไม่พูดไม่จา สายตาจับจ้องที่ ยูจิน สื่อสารถ้อยคำเป็นร้อยคำเป็นพันคำ ว่า ผมรักคุณ จนถึงตัว แล้ว มินฮุง ก็ ค่อยๆ ดึง ยูจิน เข้ามากอดในอ้อมอกให้ ยูจิน ซบไหล่ของตัวเอง มินฮุง กอด ยูจิน แน่น ถ่ายทอดความรัก ความห่วงใย แทนคำปลอบโยน เรียกขวัญที่ปลิวหายไป ให้กลับคืนมาหา ยูจิน

ที่สนามบิน
คัง มุยฮี เดินทางกลับมาที่โซล แวะหยุดโทรศัพท์
อ้อ... ฉันเอง ฉันเพิ่งมาถึงเกาหลีจ้ะ จุนซาง เป็น อย่างไรบ้าง

Episode -8: Suspicion

Next morning after the stormy night:

Min-hyung : I was so worried about you last night. You could have got lost in the mountains. Don't ever do that again. ... I am not going to apologize for last night. I know I hurt your feelings ... but I wanted to tell you that. I don't regret it.

Yoo-jin :I always wondered ... If Jun-sang was alive, what would he look like now? I only know Jun-sang in the age of 18, I always wondered what he would look like at the age of 28. I was actually happy to see Jun-sang's older face by looking at you. But to be honest with you ... I have no feelings for you. I am sorry if you misunderstood me.

Min-hyung :Haven't you ever felt that you loved me? Haven't you ever loved me as Min-hyung, not as Kang Jun-sang? ...

Yoo-jin :I never loved you. I never loved you as Min-hyung. Honestly? No one can take away Jun-sang's place. Then ...

Min-hyung :What about Sang-hyuk? Who is the person you are in love right now? Tell me. Who is the person you love?

Yoo-jin :Let go of me.

Min-hyung :Tell me. Who is the one you are really in love with?

The next day:

Yoo-jin : You asked me who I love, didn't you? I will answer it right now. That one I should love right now is Sang-hyuk.

Game of endurance:

Min-hyung :I asked Chea-reen to break up today. When you realize that you don't love someone any more, I think it would be better for the person to know it sooner. It might make her sad at first but that way, she will be hurt less. But this time, I suddenly realized that I did it for myself. I said everything just to get the burden off my back. The reason I confessed to you was because I wanted to feel comfortable. I just couldn't keep it for long. I was like having a stone stuffed in me. I never thought it would make it so hard for you. I am sorry I confessed to you in front of Sang-hyuk. I really didn't mean to hurt you. I am honestly telling the truth about you, Yoo-jin. But I won't make it hard for you because of myself, ever again. Treat me comfortably like you always have. Can you do that?

Bar in a hotel: <ミニョン>Yoo-jin, what do you want to do right now?
Yoo-jin :Why do you ask?

Min-hyung :I want to help you if I could.

Yoo-jin :Why are you being nice to me? Why are you being nice to me?

Min-hyung :I told you last time. I love you. Even though I love you ... I know that I am not the one you want. Then all I can do for you is to help you do whatever you want to do. ....

Near snowing-machine

Yoo-jin :Why are we here?

Min-hyung :Isn't this the place you wanted to come? You want to cry right now, don't you? This is the best place to cry. No one can hear you from here. ... Go on. Cry as much as you want. No one can hear you cry here. Cry as much as you want, okay?