WINTER SONATA-14-SECOND ACCIDENT-1

Episode-14- Second accident

รอยกรรม

ปรากฏการณ์ ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย

ชะตาชีวิตของมนุษย์ มีกรรมเป็นเครื่องชี้นำ ไม่ว่ากรรมดีหรือกรรมชั่ว
หากชีวิตนี้ เราทำแต่ความดี แล้วด้วยเหตุใด ชีวิตจึงต้องทุกข์ระทมกันเล่า
เราได้รับคำสอนมาว่า....นั่นเพราะ กรรมเก่า นั่นเอง
อย่าลืม ดูละครแล้วมาย้อนดูตัวกัน พวกเรารีบสร้างกรรมดี กันไว้นะคะ
จะได้ใช้เป็นเกราะกันภัยทั้งชาตินี้และชาติหน้า


เรื่องราว ของ ลี มินฮุง - จุนซาง ใน เหตุการณ์ประวัติศาสตร์ช้ำรอย ครั้งนี้
ส่งผลในบทสุดท้าย ตอนจบของละคร ให้เห็นชัด ถึงคำว่า กรรมเก่า
แม้นว่า ทั้ง ยูจิน และ จุนซาง จะรักกันเหลือเกินขนาดนี้
แต่เพราะ ยูจิน เป็นปฐมเหตุของ ชะตากรรม ของ จุนซาง ถึง สองครั้ง
อย่างนี้แล้ว นอกจากทั้งคู่ จะเกิดมาเป็น คู่สร้าง คู่สม กันแล้ว
ต้องถือว่า ยูจิน เป็น เจ้ากรรม นายเวร ของ จุนซาง ด้วย
รวมทั้งต่างเป็น คู่บุญ คู่กรรม ของกันและกันด้วย

Episode 14

ยูจิน เดินไป...... คิด ไป …ถึงคำพูดต่างๆ

มินฮุง : ยูจิน ผม คือ จุนซาง ผมคือ จุนซาง คนที่คุณไม่อาจลืมได้
จินซุก : เขาคงจะเจ็บปวดมากนะ ที่ต้องบอกว่าตัวเอง คือ จุนซาง
อาจารย์คิม : ฉันยังจำเขาได้ แม้มันจะผ่านมานานตั้ง สิบปี

ฉันเลยนึกว่าเขาคือ คัง จุนซาง จริงๆ เธอเองก็รู้สึกแบบนั้นใช่มั๊ย

เธอได้ไปงานศพเขาหรือเปล่า
แชรีน : ฉันมาธุระที่ชุนชง ก็เลยแวะมาหาอาจารย์น่ะ กะว่าอาจจะได้กลับโซลพร้อมเธอ
ยูจิน ถามซังฮวกว่า : เธอไปที่โรงเรียนมาเหรอ
ซังฮวก : เอ้อ..ฉันแวะเอาการ์ดแต่งงานไปให้อาจารย์น่ะ
ยูจิน : แล้วทำไมไม่ยอกฉันล่ะ
ซังฮวก : ยังไม่ได้บอกเหรอ ฉันนึกว่าบอกแล้วซะอีก

ยูจิน เดินไป ขมวดคิ้วไป อย่างครุ่นคิด

มินฮุง สายตาจับจ้อง มองสายสร้อย โพลาริส

ยูจิน ยกนิ้วจะกดกริ่ง แล้ว ชะงัก เปลี่ยนใจ

มินฮุง มองไปทางประตูห้อง รู้สึกแปลกๆ

ยูจิน หวนคิดถึง มินฮุง ที่พบกันในวันลองชุดแต่งงาน มินฮุง บอกเธอว่า : ขอให้มีความสุขนะ
ยูจิน ก็ทำท่าจะกดกริ่งอีก

แล้ว ก็นึก ภาพที่ ยูจิน เองร้องไห้ น้ำตานองหน้า พูดทางโทรศัพท์

บอก มินฮุง ไปว่า : ถึงแม้จุนซางจะกลับมาจริงๆ ฉันก็ทิ้ง ซังฮวก เขาไม่ได้หรอก
ยูจิน ชะงักนิ้วที่จะกดกริ่งอีก คราวนี้ตัดใจเด็ดขาด รีบเดินออกจากหน้าห้องพักของ มินฮุง

เดินบ้าง วิ่งบ้าง ราวกับจะหนีใจตัวเองให้ออกไปให้ไกลที่สุด เร็วที่สุด จนถึงหน้าลิฟท์

เมื่อประตูลิฟท์เปิด ยูจิน ก็รีบ เข้าไป ยูจิน มองจ้องหน้าตัวเองในกระจก
ในลิฟท์ ไม่มีใครอื่น ยูจิน พูด กับตัวเองว่า : ขนาดนี้แล้ว เธอยังไม่ลืมเขาอีกหรือ ยายบ้าเอ๊ย
ยูจิน สะอึกสะอื้น ทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้น ของลิฟท์ ในใจ เต็มไปด้วยความขัดแย้ง

-

มินฮุง นั่งเขียนจดหมาย เมื่อเขียนจบ ก็เอี้ยวตัวมาคว้าแก้วเหล้า ยกขึ้นดื่ม แล้ว ลุกขึ้นยืน

มินฮุง เปลี่ยนมุมนั่ง ไปนั่งข้างหน้าต่าง

ในมือขวาถือแก้วเหล้า มือซ้าย จับสร้อย โพลาริส ใช้นิ้วมือ สัมผัส จี้ โพลาริส ไปมา

ความอาลัยอาวรณ์ ท่วมท้นหัวใจ ราวกระแสน้ำ
มินฮุง ได้แต่ทอดถอนใจ

รุ่งขึ้น ที่บริษัท มาร์เซียน

คุณ คิม ต่อว่าต่อขาน มินฮุง เมื่อเห็นมินฮุง จัดเอกสารใส่กระเป๋า : คุณทำแบบนี้ กับผมได้ยังไง นี่มันอะไรกัน ผมยังไม่ทันตั้งตัวเลย
มินฮุง : ฝากดูแลสกีรีสอร์ตด้วยนะ ถ้ามีปัญหาอะไรโทรบอกผม
คุณคิม : คุณนี่พูดง่ายจริงๆ สกีรีสอร์ต น่ะไม่ใช่ปัญหา แต่ บริษัท สิ ..คุณ จะทำยังไงต่อ

มินฮุง ก็ อาลัยอาวรณ์ไม่อยากจากไป สกีรีสอร์ต กำลังอยู่ช่วงสุดท้ายของการก่อสร้างแล้ว

แม้ มินฮุง จะพยายามไม่อยากนึกถึงสกีรีสอร์ต แต่ที่นั่น ก็เป็นสถานที่ ที่มีความทรงจำมากมาย
มินฮุงได้ประสบเหตุการณ์ หลายอย่างแม้จะเป็นช่วงสั้นๆ
หากว่าไม่อาจลืมเลือนสิ่งที่อยู่ในความทรงจำนี้ไปได้ ก็จดจำไปตลอดกาลก็แล้วกัน
มินฮุงจะไม่มีวันลืมฤดูหนาวสีขาวที่นี่เลย

มินฮุง รูดซิปกระเป๋า แล้วสะพายกระเป๋าขึ้นบ่า หันไปคว้า กระเป๋าเดินทางล้อลาก เดิน มาที่ คุณคิม
มินฮุง ; มีคุณอยู่ ผมคงไม่ต้องห่วง คุณก็ดูแลต่อสิ
มินฮุง ก้มหน้าลงไปทำท่าล้อเลียนคุณคิม และให้กำลังใจ
คุณคิม : ได้เลย ผมจะคิดซะว่าคุณลาพักร้อนก็แล้วกันนะ
มินฮุง ยื่นมือ ให้คุณคิม พร้อมกับบอกว่า : ขอบคุณ นะครับ
คุณ คิม เงยหน้ามองมินฮุง แล้ว เมินหน้าไป ถอนใจเฮือก
มินฮุง ท้วงว่า : จะไม่ลากันหน่อยเหรอ
คุณคิม กลับ ยกมือลูบท้ายทอยตัวเอง ไม่สนใจ จะจับมือด้วยกับ มินฮุง
( คุณคิม นี่ ทำท่าแสนงอน ก็น่ารักดีไปอีกแบบ ชินแต่ท่าทางกวน ๆ

คุณ คิม อยากให้ มินฮุง แค่ไปพักร้อน จริงๆคาดหวัง ให้ มินฮุง กลับมา จึงไม่อยากให้มีการ อำลา กัน นั่นเอง โถ.... คุณคิม)

คุณ คิม : ไปเถอะ ผมไปส่งคุณเอง แล้ว ทำท่าจะคว้ากระเป๋าเดินทาง มาช่วยถือให้
มินฮุง : ไม่ต้องผมไปเองได้
คุณ คิม ชักหงุดหงิด กับเจ้านายและน้องชายจอมดื้อ คนนี้เสียแล้ว : อย่าเรื่องมากนักเลยน่า คุณนี่ ก็เหลือเกิน
มินฮุง ก็รู้ในน้ำใจของ คุณ คิม : ขอโทษนะ แต่ผมคงทำใจลำบากถ้ามีคนไปส่ง ผมไปนะ
มินฮุง ยื่นมือ ออกมาใหม่
คุณ คิม : งั้นก็รักษาตัวด้วยนะครับ คุณคิม ยื่นมือ ไปจับมือ ของ มินฮุง

มินฮุง หันตัวจะเดินออกไป
มินฮุง เกรงว่า หาก มีคนไปส่ง มินฮุง จะยิ่งเพิ่มความอาลัยอาวรณ์ กับการจากเกาหลีไป...มากยิ่งขึ้นไปอีก

ขณะที่จะออกจากห้อง ก็ชะงัก เมื่อ เห็นภาพจิ๊กซอว์
มินฮุง : ผมไม่รู้ทำไมต่อจี๊กซอว์

ตอนนี้มาคิด ๆ ดูแล้ว คงเพราะผมมีความทรงจำหลายต่อหลายชื้น ที่อยากเก็บไว้ ไม่อยากจะลืม...

มินฮุง ไปที่บริษัท โพลาริส เป็นครั้งแรก
แม้จะทำงานร่วมกับบริษัทนี้มา
ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ มินฮุง ไปเยี่ยมเยียนถึงที่ แม้ว่าจะเป็นครั้งสุดท้ายด้วยก็ตามที
โชคดีที่ ยูจิน ไม่อยู่บริษัท มินฮุง ฝากของขวัญ สำหรับ ยูจิน ไว้กับ จุงอา
จุงอา รู้มาก่อนแล้วว่า มินฮุง จะไปอเมริกา
เมื่อ มินฮุง จะออกจากบริษัท จุงอา ก็ถามว่า ยูจิน รุ้เรื่องนี้แล้วหรือเปล่า
มินฮุง ได้แต่ยิ้ม อย่างสดใส ให้ จุงอา

ยูจิน มาที่บริษัท โพลาริส
จุงอา มอง ยูจิน ที่จัดโต๊ะทำงานอย่างกระตือรือร้น
จุงอา บอกว่า กลับมาแต่เมื่อวาน ก็น่าจะโทรมาบอก จะได้ช่วย ยูจิน จัดของ
ยูจินบอกว่า : ฉันเองก็กลับมาอย่างปุบปับ ตั้งใจจะมาเก็บของน่ะ
จุงอา : ก็ดีแล้วล่ะ ยังคิดอยู่ว่าจะส่งให้เธอทางไปรษณีย์ดีมั๊ย
ในมือของ จุงอา มีกล่องสี่เหลี่ยมเล็กๆ แบน ๆ จุงอา ยื่นกล่องนั้นให้ยูจิน
ยูจิน : อะไรเหรอ
จุงอา : คุณลี แวะมา และฝากนี่ไว้ให้ เขาฝากไว้ให้เธอน่ะ
ยูจิน แปลกใจ : อะไรเหรอ
จุงอา : ก็คงเป็นของขวัญบอกลา ละมั้ง
ยูจิน: บอกลา.....เหรอ
จุงอา : เธอไม่รู้เหรอ
ยุจิน : พูดเรื่องอะไรน่ะ
จุงอา : เธอไม่รู้จริงหรือ
ไหน เขาบอกว่าบอกเธอแล้วไงล่ะ คุณลี จะกลับอเมริกา วันนี้ คงไปเที่ยวบิน เที่ยงนี้

ยูจิน เงยหน้ามอง จุงอา หน้า เสีย ระคนตกใจ
จุงอา : จะไปมั๊ย ถ้าไปตอนนี้ ก็ยังทันนะ
ยูจิน มองนาฬิกาแขวนของบริษัท นิ่ง
จุงอา : ยูจิน ถ้าเธออยากจะไป อาจเป็นโอกาสสุดท้าย ที่จะได้เจอเขา
ยูจิน : ไม่ละ ทำไมฉันต้องไปด้วย

ใบหน้าของ ยูจิน เหมือนมี เมฆหมอกปกคลุม
พอนึกว่านี่คงเป็นครั้งสุดท้ายจริง ๆ แล้ว ยูจิน ก็รู้สึก ว้าวุ่นใจ

ยูจิน นั่งลง แกะกระดาษห่อของขวัญ ปาก ก็พูดว่า อะไรเหรอ
เมื่อดึงสิ่งที่อยู่ในกล่องออดมา เป็น แผ่น CD

จุงอา : อ๋อ .. “ครั้งแรก “ เหรอ ใช่เพลงที่เธอเคยฟังทุกวันหรือเปล่า เนี่ย
ยูจิน เงยหน้ามอง จุงอา : เปิดฟังดีมั๊ย
จุงอา : เอาสิ เปิดเลย
ยูจิน เอา แผ่น CD ใส่เครื่องเล่น
จุงอา มอง ยูจิน อย่างเป็นห่วง
แล้วก็ หยิบแฟ้มเอกสาร เดินมานั่งที่เก้าอี้หน้าโต๊ะตัวเอง แต่ก็มิวายหันไปมอง ยูจิน

ยูจิน นั่งฟังเพลง แล้วหยิบกล่องใส่แผ่น CD ขึ้นมาดู

พอเปิด กล่องอีกครั้ง ก็ มีกระดาษ ที่พับไว้ แผ่นหนึ่ง ไหลร่วงลงมา

ยูจิน คลี่กระดาษ ออก อ่านข้อความ

“ ยูจินครับ ตอนนี้ผมอาจอยู่บนเครื่องบินแล้ว ของขวัญชิ้นนี้อาจทำให้คุณหนักใจ

แต่ผมไม่อยากจากไปโดยไม่ลา

ผมคงอัดเทปให้คุณ เหมือน จุนซาง ไม่ได้

แต่ผมอยากให้คุณเก็บมันไว้ ขอให้คุณมีความสุข”

ยูจิน รู้สึกเหมือนหมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง
ยูจิน มือสั่น ปากสั่น : จุงอา...ฉันไม่เคยบอกใครเลยนะ

ฉันไม่เคยบอกใครเลยว่า จุนซาง เคยอัดเทปให้ฉัน ฉันไม่เคยคุยกับใครเลย

จุงอา : หืม... เอ๊ะ
ยูจิน ลุกขึ้นโดยเร็ว เปิดประตูบริษัทออกมาอย่างรีบร้อน วิ่งออกไปที่ริมถนน โบกเรียกรถแท็กซี่

พอขึ้นนั่งบนรถ ก็ก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือ : ขอโทษค่ะ ช่วยเร็วกว่านี้ได้มั๊ยคะ

โชเฟอร์ รถแท็กซี่ รับคำ : ได้ครับ

ที่สนามบิน
มินฮุง มาถึงสนามบินก่อนเวลา
มินฮุง หลังจากยื่นตั๋วแล้ว ก็ไปดื่มชา ที่คอฟฟี่ช็อป


ยูจิน รู้สึกว่าช่วงเวลาเดินทางไปสนามบินนั้นเป็นช่วงเวลาที่ยาวนาน กว่า ช่วงเวลาสิบปีที่มีชีวิตด้วยการคิดถึง จุนซาง มาโดยตลอดเสียอีก

พอ ยูจิน ลงจากรถแท็กซี่ ก็วิ่งเข้าไปในอาคารผู้โดยสารขาออก

เป็นครั้งแรกที่ มินฮุง มีพลังใจเหลือเฟือ ที่จะย้อนรำลึกถึงวันเวลาที่ผ่านไปอย่างสับสน
ชีวิตของตนเองมีหลายเรื่องที่เป็นแบบนี้ คือ เป็นครั้งแรก และก็เป็นครั้งสุดท้าย
แม้ตัวเองจะจำไม่ได้
แต่หญิงสาวที่เป็นรักแรกของเขาก็ได้กลายเป็นรักครั้งสุดท้ายในตอนนี้ เธอ คือ ยูจิน นั่นเอง


ยูจิน เดินฝ่า ผู้คน ที่อยู่ข้างหน้า สายตาเหลียวแลหา จุนซาง ของ เธอ แต่ไม่พานพบ จุนซาง

มินฮุง ส่ายหน้ากับตัวเอง ดูนาฬิกา ดูเหมือนใกล้เวลาเดินทางแล้ว
มินฮุง คว้ากระเป๋า และเอกสารที่วางบนโต๊ะ เดินออกจากคอฟฟี่ช็อป

ยูจิน หน้าเสีย พะว้าพะวังเหลือเกิน ยูจิน ยังคง วิ่งไป เหลียวหาไป

จุนซาง จุนซางไปอยู่เสียที่ไหน อยู่ไหนกันหนอ

มินฮุง เดินช้า ๆ อย่างมั่นคง ใบหน้าราบเรียบ สีหน้าเหมือนได้ตัดทุกอย่างที่เป็นความทุกข์ ออกไปจากใจแล้ว

ยูจิน ละล้าละลัง หมุนซ้าย หมุนขวา ทำไม ไม่พบจุนซางเสียที

มินฮุง เดินผ่าน ช่องทางที่มี เก้าอี้นั่งสองฟาก

มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง นั่งแกว่งเท้า

เผอิญรองเท้ากระเด็นหลุด จากเท้าหล่นบนพื้นขวางทางเดินของ มิน ฮุง

มินฮุง หยุดเดิน หันไปมอง เด็กหญิง หนูน้อยมอง มินฮุงอย่างเกรงใจ

มินฮุง ยิ้มให้เด็กน้อยอย่างเอ็นดู แล้ว ย่อตัวลง

มินฮุง หยิบรองเท้าข้างนั้น ยื่นไปที่เท้าของเด็กหญิง

ด้วยความรู้สึกที่อ่อนโยนจากหัวใจ

เด็กหญิง สอดเท้าของตนเอง ในรองเท้า ที่มี มินฮุง ช่วยจับไว้ให้

ทันใดนั้น มินฮุง ก็เกิดความรู้สึกแปลกๆ ในสมองมีภาพที่กระพริบผ่านขึ้นมา
เป็น ภาพเลือนๆของผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังสวมรองเท้าให้ใครบางคน
แม้จะมองไม่เห็นหน้า แต่ มินฮุง ก็ มั่นใจ ว่า เป็น ตัวเขาเอง สวมรองเท้าให้ใครคนหนึ่งอยู่

-

มีเสียงประกาศ ขึ้นพอดี ว่า “ ท่านผู้โดยสารโปรดทราบ

ผู้โดยสารที่จะเดินทางไปนิวยอร์คกับสายการบิน โคเรียแอร์ไลน์ เที่ยวบิน 206

กรุณาเตรียมตัวขึ้นเครื่องค่ะ

-

มินฮุง ขยับตัวลุกขึ้นยืนเมื่อได้ยินเสียงประกาศ

มินฮุง เห็นภาพลาง ๆของเด็กสาวคนหนึ่ง เธอคนนั้นผมยาว

และ ผู้หญิงผมยาว คนนั้น ยิ้มให้

-
มีเสียงประกาศ ซ้ำ ท่านผู้โดยสารโปรดทราบ……….

มินฮุง มึน งง กับภาพ ที่ปรากฏขึ้นมาในห้วงความคิดคำนึงของตนเอง

ยูจิน มาถึงบริเวณนี้พอดี ยืนอยู่เบื้องหลังของ มินฮุง
ยูจิน เปล่งเสียงเรียก จุนซาง
มินฮุง หันไปตามเสียงที่คุ้นเคยแนบเนาในดวงใจ

และ เพราะมีเงาของลำแสงในบริเวณนั้น ทำให้ ตาของมินฮุง พร่าพราย

ยูจิน เรียกซ้ำ จุนซาง

ภาพของยูจิน ในม่านตาของ มินฮุง ชัดเจนขึ้น

เป็น ยูจิน จริงๆ ยูจิน ค่อยๆเดิน เข้ามาหา มินฮุง หยาดน้ำตา ไหลริน

มินฮุง ได้ แต่ยืนนิ่ง ในสิ่งที่ไม่คาดฝันว่าจะได้เห็นในขณะนี้ นาทีนี้

ยูจิน เดินเข้ามาใกล้ มินฮุง ใกล้เข้ามา
จน ยูจิน มาถึงตัวของ มินฮุง : เธอคือ จุนซาง ใช่มั๊ย เธอใช่มั๊ย
มินฮุง จ้องมอง ยูจิน น้ำตาไหล เช่นกัน
แล้ว ยูจิน ก็ หมดเรี่ยวแรง ไม่อาจประคองร่างตัวเองได้แล้ว

ยูจิน อ่อนระโหยโรยแรง เหลือแต่เพียงความรู้สึกคะนึงหา และร้อนใจตัวทรุดลงมากองกับพื้น

มินฮุง ประคองไว้ได้ทัน

ยูจิน มีแต่หยาดน้ำตาที่พรั่งพรู และเสียงสะอื้นไห้ : จุนซาง ขอโทษนะ ฉันขอโทษด้วยนะ ที่ฉันจำเธอไม่ได้

แล้ว ยูจิน ก็โผเข้าไปกอด จุนซาง ของเธอ สะอื้นไห้

เสียงสะอื้นไห้ของ ยูจิน ในอ้อมอกของ มินฮุง ดังสะท้อนเข้าไปในหัวใจ ของ มินฮุง

ยูจินร่ำไห้ ในอ้อมอกของ มินฮุง เช่นนั้นอยู่เนิ่นนาน

มินฮุง ก็ น้ำตารินร่วง เช่นกัน

มินฮุง ต้อง เช็คอิน โรงแรมที่พักใหม่
ยามค่ำคืน บนถนนคลาคล่ำด้วยแสงไฟจากรถยนต์
มินฮุง และ ยูจิน นั่งที่โซฟา ในห้องพัก

ยูจิน ไม่อยากจะเชื่อ ยูจิน ไม่กล้าเชื่อเลยจริงๆว่าจะได้พบ จุนซาง อีกครั้ง

ยูจิน ได้แต่พร่ำเรียกชื่อ จุนซาง ไม่หยุด

มินฮุง เฝ้ามองใบหน้าของ ยูจิน

มินฮุง คิดว่าจะรับฟังถ้อยคำที่ ยูจิน อยากพูด แม้จะจำอะไรไม่ได้เลย

แต่หากว่า เป็นสิ่งที่ ยูจิน อยากบอกกล่าว มินฮุง จะรับฟังทั้งนั้น

ยูจิน : ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยนะ ว่าจะได้เห็นเธอจริงๆ จุนซาง จุนซาง จุนซาง
ยูจิน เรียก เพื่อให้ จุนซาง ขานตอบกลับมา
มินฮุง : ยูจิน อยากจะพูดอะไร ก็พูดเลย ผมจำอะไรไม่ได้เลย แต่ผมจะฟัง
ยูจิน : จุนซาง
เรียกแล้ว ก็ หยุดมองหน้า มินฮุง

ยูจิน : ฉันฝันมานานว่า....จะได้เรียกชื่อเธอแบบนี้ทุกวัน

ฉันอยากจะเรียกเธอ ดังๆ ทุกครั้งที่ฉันคิดถึงเธอ

แต่ฉันก็ทำแบบนั้นไม่ได้หรอก มันจะเหมือนเธอตายไปแล้ว จริงๆ

ถ้าหากเธอไม่ขานรับเวลาที่ฉันเรียกน่ะ

ฉันไม่อยากยอมรับว่า เธอตายไปจากฉันแล้ว จริงๆ

ไม่มีทางหรอกนะ ก็ เธอสัญญาจะมาเจอฉัน เธอไม่มีทางผิดสัญญา เรื่องนั้นฉันรู้ดี

มินฮุง : ผมสัญญาไว้เหรอ
ยูจิน : เธอจำไม่ได้เหรอ เรานัดว่าจะมาเจอกัน เธอจำไม่ได้เลยเหรอ
มินฮุง ส่ายหน้า น้อยๆ น้ำตารินลงมา
ยูจิน : เธอจำอะไรไม่ได้เลย ใช่มั๊ย

ฉันยังให้ถุงมือเธอด้วย ถุงมือสีชมพูไง เธอตั้งใจจะเอามาคืน วันที่ 31 ธันวาคม ไง
มินฮุง ใช้น้ำตาเป็นคำตอบ

ยูจิน : เธอจำอะไรไม่ได้เลย งั้นหรือ ไม่เลยเหรอ
มินฮุง ค่อยๆ พยักหน้ารับอย่างช้าๆ
ยูจิน จ้องมอง มินฮุง : งั้นเธอคงจำไม่ได้ละสิ ที่เคยล่นเปียโนให้ฉันฟัง

เราเคยโดดเรียนและไปปั่นจักรยานกัน แล้วเราก็จับมือกัน
มินฮุง : ผมขอโทษ ผมขอโทษ ผมขอโทษจริงๆ
ยูจิน ส่ายหน้าแรงๆ : ไม่ใช่ความผิดเธอหรอกนะ

เป็นความผิด คัง จุนซาง เธอสูญเสียความทรงจำ เป็นความผิด คัง จุนซาง
ยูจิน เงยหน้าที่เนืองนองด้วยหยาดน้ำตา ตัดพ้อต่อว่า : ลืมเรื่องฉันหมดเลย ทั้งที่ยังมีชีวิตอยู่
ยูจินออกอาการงอนนิดๆด้วย : ฉันไม่เคยลืมเลยซักอย่าง ฉันจำได้หมดเลย

ยูจิน ก้มหน้าลง สะอึกสะอื้น ละห้อยหาความหลัง ที่ จุนซาง ของเธอ ลืมเลือนไปหมดสิ้นแล้ว

ทั้งที่ จุนซาง ยังคงอยู่ .... อยู่ข้างหน้าเธอตรงนี้เอง

มินฮุง โอบกอด ยูจิน อย่างรันทดหดหู่ใจ

ในใจของ มินฮุง มีเสียงของ ยูจิน ที่ทำให้อกใจไหวหวั่น สะท้อนสะท้านดวงจิตยิ่งนัก

“ ฉันไม่เคยลืมเลยซักอย่าง ฉันจำได้หมดเลย “

ยูจิน ร้องไห้จนหมดแรงเหมือนเด็กน้อย

ซังฮวก ต้องผวาตื่นขึ้นกลางดึกเพราะเสียงโทรศัพท์ : จินซุก เหรอ นี่มันกี่โมงแล้ว

แล้ว ซังฮวก ก็ตกใจ รีบไปที่อพาร์ทเม้นท์ ของ ยูจิน
เมื่อไปถึง ก็ถาม จินซุก ว่า : ยูจิน ยังไม่โทรมาเลยหรือ
จินซุก : ใช่ ไม่ได้อยู่ที่ทำงาน แล้วเขาหายไปไหนเนี่ย

ฉันโทรไปถาม แม่ เขาแล้ว แม่ เขาไม่รู้เรื่อง ฉันไม่ได้บอกอะไร กลัวแม่เขา จะเป็นห่วง
จินซุก เป็นห่วง และร้อนใจมาก ซังฮวก ปลอบใจ ให้ จินซุก ใจเย็นๆ แล้วค่อยช่วยกันคิด

มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น จินซุก ดู โทรศัพท์ของตัวเอง แต่ไม่ใช่

ซังฮวก ล้วงหยิบโทรศัพท์ จากกระเป๋าเสื้อโค๊ทขึ้นมา รีบพูด อย่างดีใจ ว่า : ฮัลโหล ยูจิน เหรอ

แต่เสียงที่พูดตอบกลับมา กลายเป็น : ผม ลี มินฮุง

ขณะนั้น ยูจิน หลับ พับอยู่ที่โซฟา ตัวเดิม
ซังฮวก : ยูจิน อยู่กับคุณเหรอ
มินฮุง : ใช่
ซังฮวก : ยูจิน รู้ทุกอย่างแล้วซีนะ
มินฮุง : ผมจะบินกลับอเมริกา ยูจิน เขาหลับไปแล้ว

พรุ่งนี้เช้าคุณค่อยมารับเขาได้มั๊ย คุณช่วยรอจนถึงเช้าจะได้รึเปล่า
ซังฮวก : เอาอย่างนั้นก็ได้

มินฮุง กดปิด โทรศัพท์ หันมามองยูจิน ที่หลับ อยู่กับโซฟา ใกล้ๆ มินฮุง

ซังฮวก ลดโทรศัพท์ลง ยืนนิ่ง ( คราวนี้ คุณซังฮวก ยืนนิ่ง เหมือนถูกสาปบ้างละ)
จินซุก : ซังฮวก นั่นใครน่ะ ยูจิน เขาอยู่กับใครเหรอซังฮวก
ซังฮวก : ยูจิน อยู่กับ ลี มินฮุง
จินซุก ตกใจ ตาโต
เสียงประตูห้องเปิด ยงกุ๊ก หน้าเริ่ดเข้ามาในห้องอีกคน ส่งเสียงถามอย่างร้อนใจ : นี่เกิดอะไรขึ้น
จินซุก หันไปทาง ยงกุ๊ก ยงกุ๊ก ถามซ้ำ : ยูจิน เป็นอะไรเหรอ
จินซุก : ยูจิน..ตอนนี้เขาอยู่กับ ลี มินฮุง เมื่อกี้เขาเพิ่งโทรมา
ยงกุ๊ก : ทำไม ยูจิน ถึงไปอยู่กับหมอนนั่น ล่ะ
ยงกุ๊ก หันมามองซังฮวก แล้วหันกลับไปมอง จินซุก

ซังฮวก ที่ยืนนิ่งอยู่นาน ตัดใจ ไม่มีอะไรต้องปิดบังอีกแล้ว : ลี มินฮุง ก็คือ จุนซาง
จินซุก และ ยงกุ๊ก ยัง งง ยงกุ๊ก ไม่แน่ใจ ในสิ่งที่ได้ยิน ถามซ้ำว่า : อะไร นะ ส่วน จินซุก ส่งเสียงว่า เหอ
ซังฮวก พูดย้ำชัดถ้อยชัดคำ : ลี มินฮุง เขา คือ จุนซาง

-

มินฮุง อุ้ม ยูจิน มานอนบนเตียง ค่อยๆ ห่มผ้าให้ ยูจิน อย่างทะนุถนอม

แล้ว ค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่งขอบเตียง เกรงว่า จะทำให้ ยูจิน ตื่น

มินฮุง นั่งมอง ยูจิน เอื้อมมือ ไปเกลี่ยเส้นผมให้ ยูจิน อย่างแผ่วเบา

ยูจิน หลับอย่างสงบ หน้าตาสิ้นความกังวลหม่นหมอง

มินฮุง ถอยไปนั่งบนเก้าอี้ สายตา ไม่คลาดคลาไปจาก ยูจิน

เพื่อ จะ พิมพ์ภาพ ยูจิน ยามนี้ไว้ ให้ จารึกแนบแน่นในความทรงจำ

ยูจิน ที่ปราศจาก ความทุกข์ระทม หมองเศร้า

ยูจิน ที่หลุดพ้นจากวังวน ที่มีเพียง เงา ของชายในดินแดนแห่งเงา

ซังฮวก ไม่อาจทนรอให้ถึงเช้าได้ ซังฮวก ออกมาจากอพาร์ทเม้นท์ของ ยูจิน

ปล่อย ยงกุ๊ก และ จินซุก ที่ตกตะลึง จนพูดอะไรไม่ออก ไว้ที่นั่น

แม้ ยูจิน จะรู้เรื่องหมดแล้ว แต่ มินฮุง ก็กำลังจะไปอเมริกา

ซังฮวก ก็ยังอยากจะจับ ยูจินไว้ให้มั่น

ซังฮวก จะไม่ปล่อย ยูจินออกไปจากชีวิตของ ซังฮวก ได้

ซังฮวก จอดรถไว้ที่ใกล้หน้าโรงแรมตลอดทั้งคืน

เฝ้ามองประตูเข้าออกของโรงแรมอย่างใจจดจ่อ

จนกระทั่งความมืดของยามค่ำคืน เปลี่ยนเป็นความสว่างของอรุณรุ่งเช้า ฟ้าสางแล้ว

มินฮุง สวมเสื้อโค๊ท หันมามอง ยูจิน หยิบกระเป๋าขึ้นสะพายบ่า

ค่อยๆ เดินผ่าน ยูจิน ที่ยังหลับใหล อยู่บนเตียงนอน ไปที่ประตูห้อง

เปิดบานประตูอย่างแผ่วเบา

แล้ว หันมามอง ยูจิน อย่าง อาลัยอาวรณ์อีกครั้ง

ลา...ก่อน...ยูจิน

มินฮุง ค่อยๆ ดึงบานประตู ปิด ตามหลัง เมื่อก้าวออกไปนอกห้อง

แสงแดดยามเช้า ส่องผ่านม่านเข้ามา

กระจายแสงสว่างไปทั่วห้อง โคมไฟ ยังเปิดอยู่

ยูจิน ตื่นขึ้นมา ลุกขึ้นนั่ง แล้วเหลียวมอง ไปรอบๆ ตัว รอบห้อง

แต่ไม่เห็นแม้เงา ของ จุนซาง

จิตใจของ ยูจิน ค่อยๆ ดำดิ่งลงเหวลึก

แล้วสายตาก็เหลือบเห็น แผ่นกระดาษเล็ก บนโต๊ะข้างเตียง

ยูจิน หยิบกระดาษมาอ่าน

Note left by Min-hyung (Jun-sang)

"Yoo-jin ... How did I call you before?

Yoo-jin ... Yoo-jin ... Yoo-jin ...

But I can't remember anything.

Kang Jun-sang, who you miss so much is me but not me at the same time.

Without the memory we shared ...

Jun-sang is just a meaningless name even if I'm Jun-sang.

I'm sorry.

I thank you for being part of my forgotten past.

With all my heart ..."

-
ยูจิน เมื่อก่อนผมเรียกคุณว่าอย่างไรเหรอ
ยูจิน จ๋า ยูจิน จ๋า ยูจิน จ๋า

ผมยังจำเรื่องราวอะไรไม่ได้เลย

แม้ว่า ผมจะเป็น คัง จุนซาง คนที่คุณคิดถึงเหลือเกิน

แต่อีกด้านหนึ่ง เขาก็คงไม่ใช่ผมหรอก

ไร้อดีตที่เราเคยมีร่วมกัน

คัง จุนซาง ก็ เป็นแค่ชื่อ ที่ไร้ความหมาย เพียงแต่ถือว่าผมเคยชื่อ คัง จุนซาง เท่านั้น

ผม ขอโทษ

ขอบคุณที่เป็นส่วนหนึ่งในอดีตที่ผมลืมมันไปแล้ว

ด้วยรักจากใจ ด้วยรักจากใจ

-

ขณะที่ ยูจิน อ่านจดหมายอยู่นั้น มินฮุง เดินอยู่ที่ถนน

ยูจิน รู้สึก เจ็บปวดรวดร้าว กับตัวอักษรเหล่านี้

ยูจิน วิ่งออกจากห้อง ออกจากประตูหน้าโรงแรม ด้วยท่าทางตื่นตระหนก

ซังฮวก รีบลงจากรถ วิ่งตาม ยูจินไป พยายามจะจับตัว ยูจิน แต่ ยูจิน สะบัดออกโดยแรง
ซังฮวก : เธอจะไปไหน
ยูจิน : ปล่อยฉันนะ
ยูจิน สะบัดหลุด วิ่งต่อไปอย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
ยูจิน ไม่อาจปล่อยให้ จุนซาง เดินทางไปยังที่ ที่เธอไม่อาจจะได้พบพานเขาอีก
ซังฮวก รู้ดีว่า เขาเสีย ยูจิน ไปแล้ว ซังฮวกได้แต่ยืนถอนใจ

ยูจิน วิ่งไปเรื่อยๆ

และหยุดมองไปที่ถนน ฝั่งตรงข้าม เห็น มินฮุง ( จุนซาง ของเธอ) เดินลากกระเป๋าเดินทางอยู่
ยูจิน ตะโกน เรียก เสียงดัง : จุนซาง

มินฮุง ได้ยินเสียง จึงหยุดเดินและหันไปมอง

สายตาก็ปะทะกับแสงอาทิตย์ที่สว่างเจิดจ้า จนมองไม่ชัด

ขณะนั้นเอง ยูจิน ก็พุ่งตัว วิ่งข้ามถนนไปฝั่งตรงข้าม

ยูจิน กลัวว่า จุนซาง จะหายลับตาไปอีก ยูจิน จะไม่มีทางปล่อย จุนซาง ไปเป็นอันขาด

มีรถบรรทุกขนาดใหญ่วิ่งมา บีบแตรลั่นสนั่น

ทำลายความเงียบสงบยามเช้าในฤดูหนาวของเช้านั้นไปหมดสิ้น

มินฮุง วิ่งข้ามถนนมาหา ยูจิน

ผลัก ยูจิน ออกไปเต็มแรง

แล้วร่างของ มินฮุง ก็ถูกรถบรรทุกคันนั้นชนแทน

ชั่ววินาทีนั้น ก็ไม่มีเสียงอะไรอีกเลย นอกจากเสียงเรียก ของ จุนซาง ว่า ยูจิน ……
ภาพของ จุนซาง ที่ถูกรถชน ก็ซ้อนภาพขึ้นมาในสำนึกของ มินฮุง

มินฮุงถูกนำส่งโรงพยาบาล
มินฮุง มีเลือดออกข้างขมับ

คุณหมอบอกกับ ยูจิน ว่า : ผลการตรวจทุกอย่างปกติ แต่เราต้องรอจนกว่าเขาจะฟื้นขึ้นมา
ยูจิน ละล่ำละลักถาม : หมอคะ เขาไม่ได้เป็นอะไรมากใช่มั๊ยคะ เขาจะรอดใช่มั๊ยคะ
คุณหมอ: ผลการตรวจก็ปกติดี แต่ศีรษะได้รับการกระทบกระเทือน
ยูจิน : แล้วไงคะ จะเป็นไรเหรอคะ
ซังฮวก เข้ามาโอบ ยูจิน : ยูจิน
ยูจิน : คุณหมอคะ บอกฉันมาสิคะ แล้วเขาจะไม่เป็นอะไรมากใช่มั๊ยคะ เขาจะรอดใช่มั๊ยคะ
คุณหมอ: รอให้เขาฟื้นก่อนดีกว่านะครับ
ยูจิน หันมามอง มินฮุง อย่าง สุดแสนห่วงใย

ยงกุ๊ก จินซุก แชรีน พากันรีบร้อนมาที่ห้อง คนป่วย
ยูจิน นั่งมองขวดน้ำเกลือ

ซังฮวก นั่งมอง ยูจิน พยายามทำใจกับตัวเอง แล้วก็ลุกขึ้นเดินมาแตะไหล่ ยูจิน ปลอบโยน ยูจิน ว่า : เขาต้องไม่เป็นไร

เพื่อน ๆ เปิดประตูเข้ามา
จินซุก เป็นห่วง ยูจิน กว่าใคร : ยูจิน เธอคงตกใจแย่
แชรีน ยงกุ๊ก จินซุก ปราดไปที่เตียงผู้ป่วย
แชรีน ผวา เข้าไปหา มินฮุง : มินฮุง ฉันเองนะ แชรีน เองนะ ฉันอยู่ที่นี่ ลืมตาสิ มินฮุง มินฮุง
ยูจิน เงยหน้ามอง แชรีน
จินซุก : แชรีน จุนซางไม่เป็นอะไรหรอก
แชรีน ชะงัก หันไปทาง จินซุก : พูดอะไรของเธอน่ะ ทำไมเรียก มินฮุง ว่า จุนซาง ล่ะ
แล้วหันขวับมาที่ ยูจิน อย่างเอาเรื่อง เสียงดัง : มันเกิดอะไรขึ้น เกิดได้ยังไง เขาเกิด อุบัติเหตุตอนที่อยู่กับเธอยังงั้นใช่ไหมล่ะ
ยงกุ๊ก ส่งเสียงปราม : แชรีน
ยูจิน : ใช่ เขาบาดเจ็บก็เพราะฉัน
แชรีน : อะไรนะ จุนซาง เกิดอุบัติเหตุตอนที่กำลังจะไปหาเธอ และทีนี้ก็ มินฮุง อีก
ซังฮวก : แชรีน พอทีได้มั๊ย
แชรีน หันไปทาง ซังฮวก : ก็มันจริงนี่นา
หันมาทาง ยูจิน : เธอ คงจะมีความสุข จริงๆ สินะ คงจะดีสินะ ถ้า มินฮุง ได้ความทรงจำของ จุนซาง คืนมาน่ะ
ยงกุ๊ก : พอทีเถอะน่า แชรีน
ทั้งยงกุ๊ก และ จินซุก เข้า มากัน แชรีนพยายามจะพาไปที่ประตูห้อง
แชรีน สะบัด : ปล่อยฉันนะ

ยูจิน ที่นั่งก้มหน้ามาตลอด เงยหน้าขึ้น กลั้นน้ำตาไว้ มอง แชรีน ด้วยสายตา บาดคม : แชรีน
ทุกคนชะงัก
ยูจิน : ฉันดีใจมาก ที่ จุนซาง ต้องบาดเจ็บ
ฉันดีใจ ที่เขาบาดเจ็บก็เพราะช่วยฉัน
ฉันมันโง่ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขา คือ จุนซาง
ฉันไม่เคยทำดี มีแต่ทำร้ายเขา
ฉันดีใจมาก ที่ได้ จุนซาง กลับมา แม้ต้องเป็นแบบนี้

ซังฮวก มอง ยูจิน นิ่ง
ยูจิน น้ำตาใกล้จะหยดเต็มที พูดต่อว่า : ฉันพูดแบบนี้ พอใจรึยังล่ะ พอใจ มั๊ย

แชรีน เห็น ยูจิน เปลี่ยนไปเป็นแบบนี้ในชั่วพริบตา ก็ รู้สึกประหลาดใจ คาดไม่ถึง และหันตัวออกจากห้องไป
คนอื่นๆ ก็พากันอึ้ง กับ อารมณ์ และความรู้สึกของ ยูจิน ในขณะนั้น

ซังฮวก ออกมาส่งเพื่อน ที่หน้าโรงพยาบาล
จินซุก : แชรีน เรากลับกันเถอะนะ แล้ว จินซุก ก็ โอบเอว แชรีน กลับไปก่อน
ยงกุ๊ก : ตกลง ลี มินฮุง เอ้อ... จุนชาง น่ะ อาการหนักมาเหรอ
ซังฮวก : ก็คงยังงั้นมั๊ง
ยงกุ๊ก พยักหน้า : นี่ ยูจิน เขา ดูท่าทางแปลกๆนะ ไม่เคยเห็นเขาเป็นอย่างนี้เลย นาย ดูแล เขาดีๆนะ
ซังฮวก : แน่นอน นายไปเถอะ
ยงกุ๊ก เดินออกไป ซังฮวก ถอนหายใจ

ซังฮวก ถือ ถุง ใส่ โจ๊ก มาให้ ยูจิน ซึ่งออกมานั่งนอกห้องคนป่วย
ซังฮวก : มันหนาวนะออกมาข้างนอกทำไม
ยูจิน : ฉันกลัว ฉันกลัวความตาย ฉันกลัวว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับ จุนซาง

ถ้าเกิดมีอะไรเกิดขึ้นกับเขา ล่ะ เป็นเพราะฉัน ฉันผิดเอง
แล้ว ยูจิน ก็น้ำตาร่วงตามเคย
ซังฮวก : ไม่มีใครโทษเธอหรอกนะ ที่ แชรีน พูด ลืมมันไปเสียเถอะ

มากินข้าวกันเถอะ เธอยังไม่ได้กินอะไรเลยไม่ใช่เหรอ
ยูจิน : เพราะฉันผิดเอง

ซังฮวก หยิบ โจ๊ก ออกจาก ถุง : เถอะน่า มากินข้าวกันก่อนเถอะ
แล้ว ซังฮวก ก็นั่งลง หน้า ยูจิน ทำเสียง หนัก เรียก : ยูจิน
ยูจิน ยกมือขึ้นปาดน้ำตา ตัวเอง : ขอโทษนะ ซังฮวก ฉันกินไม่ลงหรอก

ยูจิน เห็น จุนซาง นอนหมดสติอยู่ แบบนั้น ก็ รู้สึกว่าตัวเองผิด ที่มานั่งอยู่โดยไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลย

แล้วเธอจะกินลงได้อย่างไร

ซังฮวก ทำเสียงเข้มงวด : ถ้าอยากจะเฝ้าเขา ก็ต้องกินซะก่อนสิ กินซะสิ พยายามฝืนใจหน่อย

ซังฮวก เอาช้อนใส่มือ ยูจิน แล้วลุกเดินออกไป
ซังฮวก ที่กลั้นน้ำตาไว้ ขณะที่พูดบังคับให้ ยูจิน กินข้าว

เมื่อออกมาที่หน้าโรงพยาบาล ได้แต่ยืน กล้ำกลืน กับน้ำตาของตัวเอง

ตัวเขา และยูจิน ต้องลงเอย กันแบบนี้หรือนี่

ยูจิน พยายาม กลืนน้ำตา กินโจ๊ก ที่ซังฮวก เอามาให้

ยูจิน ตักโจ๊ก เข้าปาก ทีละคำ ๆ

และคิดว่า ไม่อยากละอายใจตนเองที่รอดชีวิตมาโดยไม่ได้บาดเจ็บอะไรแล้วละก้อ

อย่างน้อยต้องดูแลสภาพตัวเองให้ดี เพื่อจะได้ ดูแล จุนซางได้

ยูจิน เดินเข้าห้องคนป่วย ค่อยๆก้าวไปหา จุนซาง ที่นอนอยู่ โดยมีเครื่องช่วยหายใจ

ยูจิน นั่งลง: จุนซาง ฉันเอาแต่กลัว และร้องไห้เหมือนคนโง่

ขอโทษนะ ตอนนี้ฉันไม่กลัวอีกแล้วล่ะ ฉันต้องทำได้ ฉันต้องเข้มแข็ง

และฉันจะไม่ยอมให้เธอไปไหนอีกแล้ว

แล้ว ยูจิน ก็กุมมือ ของ จุนซาง ไว้อย่าง ห่วงหาอาทร : แบบนี้ไง ฉันจะไม่ปล่อยมือเธอเด็ดขาด
ยูจิน พูดไปทั้งน้ำตาที่รินไหล : แล้วเธอก็ต้องไม่ปล่อยมือฉันนะ และต้องเดินมาหาฉัน เข้าใจ มั๊ย

ยูจิน เอามือ มาปาดน้ำตาตัวเองที่พรั่งพรูกันลงมา แล้วกุมมือ จุนซาง ไว้อีก
ยูจิน แนบแก้มลงกับ มือของตัวเอง และมือของ จุนซาง

คัง มุยฮี ซึ่งอยู่ในระหว่าง การตระเวนการแสดงในต่างประเทศ รีบกลับมาเกาหลี

ยูจิน กำลัง พูด โทรศัพท์ อยู่กับ จินซุก ให้ จินซุก เอาเสื้อผ้ามาให้

และบอกว่า จุนซาง ต้องฟื้นขึ้นมาแน่นอน จินซุก ไม่ต้องเป็นห่วง

ยูจิน ปิดโทรศัพท์ แล้ว ขยับผ้าห่ม ให้ จุนซาง

คัง มุยฮี เข้ามาในห้อง ยูจิน หันไปมอง แล้วลุกขึ้นยืน
เมื่อเห็น มินฮุง นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง คัง มุยฮี ก็ ปราดไปที่เตียง : มินฮุง มินฮุง โอ๊ะ เกิดอะไรขึ้นน่ะ เกิดอะไรขึ้นกับ มินฮุง
คัง มุยฮี ก้มลงกอดลูกชาย : ทำไม มินฮุง ถึงเป็นแบบนี้ล่ะ
ยูจิน : ฉันขอโทษนะคะ เป็นเพราะฉันเองค่ะ
คัง มุยฮี หันไปทาง ยูจิน

คัง มุยฮี เปิดประตูห้องผู้ป่วยออกมา เลขา เข้ามาถามว่า : ลูกชายคุณเป็นอย่างไรบ้างครับ
คัง มุยฮี : อ๋อ หมอบอกว่า ต้องรอจนกว่าเขาจะฟื้นน่ะ เรายกเลิก รายการบินไป ญี่ปุ่นได้มั๊ย
เลขา : คุณก็ทราบว่า มันสำคัญ นะครับ
คัง มุยฮี ถอนใจ เมื่อ เปิดประตูห้องออกมาอีกชั้น ก็พบ ยูจิน เดิน ตรงทางเดิน ยูจิน ค้อมตัวลง ทักทาย
คัง มุยฮี หันไปทางเลขา เลขา ขยับตัว ถอยห่างออกไป
ยูจิน เดินเข้ามาใกล้ : คุณนายคังคะ
คัง มุยฮี : ทำไมเรียกคุณนาย คัง อยู่เรื่อย บอกแล้วไงว่าฉันไม่ชอบ
ยูจิน : ขอโทษค่ะ หนู...
คัง มุยฮี : ทำไมเธอไม่คิดบ้าง เขาคนละชื่อกัน และตัวเขาเองก็รู้สึกว่า เขาเหมือนเป็นอีกคนหนึ่ง

แล้วจะไม่ใช่คนละคนกันเหรอ ถ้า มินฮุง รู้ว่า เขาคือ จุนซาง แล้ว มันจะดีตรงไหนล่ะ ต้องมาเจออุบัติเหตุแบบนี้น่ะเหรอ
ยูจิน : หนูขอโทษค่ะ แต่ว่า...
คัง มุยฮี ตัดบทอย่างเย็นชา ทันที : ขอบคุณที่ช่วยดูแลเขาตอนฉันไม่อยู่นะ เธอกลับไปได้แล้ว ฉันจะจ้างพยาบาลพิเศษเอง
คัง มุยฮี หันไปทางเลขา : คุณ คิม หาพยาบาลให้ฉันคนนึงนะ และช่วยจัดคิวใหม่ให้สั้นลงด้วย
เลขา คิม : ครับ
คัง มุยฮี หันไปทาง ยูจิน : เอาละ
ยูจิน : หนูทำยังงั้นไม่ได้หรอกค่ะ

หนูทิ้ง จุนซาง ..หนูทิ้ง มินฮุง ไม่ได้หรอกค่ะ

หนูรอเขามาตั้ง สิบ ปี เต็ม และในที่สุดหนูก็ได้เจอเขา หนูจะไม่เรียกเขา ว่า จุนซาง

หนูจะไม่พูดอะไรให้เขานึกถึง หนูสัญญาค่ะ

ยูจิน ไม่อาจจากไปได้ เธอไม่อาจอยู่ห่างจาก จุนซาง ...ไม่สิ... ควร จะเป็น มินฮุง ได้เลยสักชั่วขณะเดียว

คัง มุยฮี มีหน้าตา ที่อ่อนโยนลง จากความเย็นชา ที่มีให้ ยูจิน ในตอนแรกที่พบกัน
ยูจิน : ได้โปรดให้หนู ได้อยู่ข้างๆเขาเถอะค่ะ หนูขอร้องล่ะค่ะ
คัง มุยฮี เหลือบมอง ยูจิน ได้เห็น แววตาที่ซื่อสัตย์ และจริงใจของ ยูจิน ก็ ใจอ่อน

ถอนใจ หันไปทาง เลขา แล้วเดินออกไป
เลขาคิม : เอ้อ...คุณครับ เรื่องพยาบาลล่ะครับ
คัง มุยฮี ไม่ตอบคำ คัง มุยฮี รู้ดีว่า การรอคอย คนป่วยให้ฟื้นคืนสติขึ้นมา

ต้องอาศัย ความมานะอดทนสักเพียงใด เพราะเคยรอคอยมาครั้งหนึ่งแล้ว

ยูจิน กลับเข้ามานั่งมอง จุนซาง ของเธอ

ฟุบตัวลงซบกับลำตัวของ จุนซาง

ภายนอกหน้าต่าง มี หิมะโปรยปราย ลงมา

แล้ว ยูจิน ก็ลุกขึ้นมามอง หิมะ ที่โปรยลงมาไม่ขาดสาย

รุ่งเช้า หมอ เข้ามาปลดอุปกรณ์ต่างๆในการช่วยชีวิต ของ มินฮุง ยูจิน ยังคงนั่งมอง จุนซาง ของเธอ

สองสามวันต่อมา ซังฮวก มาที่โรงพยาบาลอีก

ซังฮวก ว้าวุ่นใจ ที่ จุนซาง ยังไม่ฟื้นขึ้นมา

ซังฮวกรู้สึกหนักอึ้งในหัวใจด้วยความผิดที่อยู่ในใจ หากไม่เล่าเรื่องราวให้ ยูจิน ฟัง เขาคงไม่สบายใจ

ทั้งคู่ ออกมานั่ง ที่เดิม นอกห้องผู้ป่วย มีกาแฟคนละกระป๋อง ยูจิน ยก กระป๋องขึ้นดื่ม

ซังฮวก : จุนซาง ยังโคม่าอยู่เหรอ
ยูจิน พยักหน้า : ใช่ แต่เขาต้องดีขึ้นแน่ๆ
ซังฮวก : ยูจิน ฉันรู้ว่า ลี มินฮุง กับ คัง จุนซาง คือ คน คนเดียว กัน มาตั้งนานแล้ว
ยูจิน มองซังฮวกด้วยใบหน้าเรียบสงบ
ซังฮวก : ฉันบอก จุนซาง ให้ไปจากเธอซะ

และ เขาไม่ใช่ จุนซาง ถ้าเขาจำอะไรไม่ได้ เขาเลยตั้งใจจะไปจากที่นี่
ยูจิน กลับทำท่าเข้าอกเข้าใจ : งั้นเหรอ เป็นแบบนี้นี่เอง
ซังฮวก รู้สึก ผิดคาด : เธอไม่เกลียดฉันเหรอ เธอไม่โกรธฉันเลยเหรอ
ยูจิน : ไม่เลย ฉันเข้าใจ ว่าทำไมเธอถึงทำแบบนั้น ฉันรู้ ที่เธอมานี่ เพราะเธอรู้สึกผิดใช่ไหม
ยูจิน ทำหน้าตา ปลอบใจ ซังฮวก : ช่างมันเถอะ มันเป็นอดีตไปแล้ว
ซังฮวก : ถ้าเกิดว่า.....ฉันสมมตินะ ถ้า จุนซาง เขาไม่ฟื้นขึ้นมาอีก
ยูจิน รีบพูด : ไม่มีทางเป็นยังงั้นหรอก รับรองเขาต้องฟื้น แน่ ๆ เธอ ก็ควรจะเชื่อมั่นแบบนั้นด้วยนะ
ซังฮวก น้ำตาคลอ

ซังฮวก เดินออกมาด้วยฝีเท้าที่หนักอึ้ง

ไม่แน่ว่า มินฮุง หรือ จุนซาง อาจจะไม่ฟื้นเลยก็ได้

ถ้าเป็นอย่างนั้น ก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ยูจิน คงจะไม่ยอมออกห่างจาก จุนซาง เช่นกัน

หรือหาก จุนซาง ฟื้นขึ้นมา สภาพ ก็จะเหมือนกัน ยูจิน ไม่มีทางกลับมาเคียงข้างเขาแน่

เพราะฉะนั้นเขาก็อยากให้ สภาพ ยังเป็นอย่างนี้ตลอดไป
คือ จุนซาง ไม่ฟื้น ตลอดกาล เพราะอย่างน้อย เขาก็ยังดูแล ยูจิน ต่อไปอีก ซังฮวก คิดเช่นนี้
( โอ๊ย.....คุณ ซังฮวก ..ทำไม คุณ เห็นแก่ตัวแบบนี้ กันหนอ..เอาแต่ได้ คนเดียวอีกแล้ว...)

ซังฮวก ถอนหายใจลึก ก็พอดี เสียงโทรศัพท์ ดังขึ้น

ซังฮวก ไปที่ผับ ที่แชรีน กำลัง นั่งดื่ม อยู่

แชรีน เมา แล้ว แชรีนบอกว่า : เราก็ต่างอกหัก กันทั้งคู่ ไม่ใช่หรือ
แล้ว แชรีน ก็ รำพัน ความในใจ ออกมา : ฉันน่ะอยากไปเยี่ยม มินฮุง เมื่อวาน และก้อ วันนี้ด้วย

แต่ก็ไม่ได้ไป ไม่ใช่สิ ฉันไม่กล้าไป ทำไม รู้มั๊ย เพราะในใจเขาไม่มีที่สำหรับฉัน

เพราะว่า มันเป็นของ ยูจิน หมดแล้ว น่ะสิ

และครั้งนี้ ฉันก็ต้องพ่ายแพ้อีกครั้ง
แชรีน ร้องไห้ ทุบอกตัวเอง : ฉัน ...คนอย่าง แชรีน น่ะเหรอ ตลก ดีนะ
ทุบอกตัวเองแรงขึ้นอีก : ทำไมฉันกับเธอต้องมานั่งดื่ม แบบนี้ด้วย

จุง ยูจิน กับ คัง จุนซาง คือใครกันทำไมพวกเขา ต้องทำให้เรา เจ็บปวดด้วย

ซังฮวก : แชรีน พอที่เถอะ แล้วซังฮวก ก็เอื้อมมือไปแย่งขวดเหล้ามา
แชรีน หัวเราะ หันมาทำเสียงจริงจัง : คิม ซังฮวก อยากไปต่อกับฉันไหม

จะว่าไป มันก็ไม่เลวนะ เรามาปลอบใจซึ่งกันและกันไง ดีมั๊ย
ซังฮวก : กลับกันเถอะ ฉันจะไปส่งเธอเอง
แชรีน : ทำไม เธอไม่ชอบฉันเหรอ ฉันไม่มีเสน่ห์เหรอ
ซังฮวก : ฉัน รู้ว่าเธอกำลังเสียใจ แต่อย่าทำแบบนี้
แชรีน : เธอไม่ชอบฉันเหรอ ถ้าไม่ใช่ ยูจิน คงไม่ได้ละสิ โอเค ฉันเข้าใจ เข้าใจแล้ว
ซังฮวก จับแขน แชรีน แชรีน สะบัดเต็มแรง : ปล่อย ทำไม ทุกคนต้องชอบแต่ ยูจิน ทำไม ทุกคนเกลียดฉัน
แชรีนพูดไป ร้องไห้ไป : ทั้งเธอ ทั้ง มินฮุง ทั้ง จุนซาง ทำไมไม่มีใครชอบฉันเลย

จุนซาง ไม่ใช่ รักแรกของ ยูจิน คนเดียว เขาเป็น รักแรก ของฉันด้วย รู้มั๊ย
แล้ว แชรีน ก็คว้ากระเป๋า ออกไปข้างนอกผับ

ซังฮวก : แชรีน แชรีน เดี๋ยวสิ ซังฮวก ตามแชรีนออกมาที่ถนนที่ทางข้ามม้าลาย
แชรีน พุ่งตัวออกไปกลางถนนที่มีรถพลุกพล่าน ซังฮวก ตามออกไปจับตัว แชรีน ไว้
แชรีน : ปล่อยฉัน ฉันจะฆ่าตัวตาย ฉันไม่อยากอยู่แล้ว
ซังฮวก ฉุด แชรีน แชรีน ทรุดลงไปกองกับพื้นถนน ซังฮวก ทรุด ตัวลง ไปนั่งยองๆ

แชรีน : ซังฮวก มันทำใจยากนะ ฉันอยากจะอยู่ข้างๆเขา ฉันอยากคอยพยาบาลเขา

ทำไมคนที่ฉันรัก เขาถึงไม่รักตอบฉันล่ะ ทำไมเขาไม่ต้องการฉัน

ทำไมฉันถึงอยู่กับคนที่ฉันรักไม่ได้ ทำไม ทำไม
แชรีน ร้องไห้ สะอึกสะอื้น น้ำตาไหลพราก อย่างร้าวรานใจ

ซังฮวก เข้าใจความรู้สึกของ แชรีน ดี

แต่ ไม่สามารถหาคำมาปลอบใจ แชรีน..ไม่สิ.. ตัวของ ซังฮวก เองด้วย..

ซังฮวก ก็ไม่ต่างไปจาก แชรีน

หาก แชรีน ไม่มี มินฮุง แชรีนไม่อาจมีชีวิต อยู่ต่อไป

หาก ซังฮวก ไม่มี ยูจิน ซังฮวก ก็ไม่อาจมีชิวิต อยู่ได้เหมือนกัน
(โธ่ถัง...คุณ ซังฮวก และ คุณ แชรีน คิด แบบนี้ได้ยังไง กันหนอ...เฮ้อ..)

แม่ของ ยูจิน มาที่โรงพยาบาล หลังจาก รู้เรื่องจาก จินซุก
แม่ ถาม ยูจิน ว่า : เขาก็คือ จุนซาง จริงๆ เหรอลูก
ยูจิน พยักหน้าแทนคำตอบ
แม่ : ตายแล้ว มันเป็นแบบนี้ได้ยังไงนะ

แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะนะ แล้วลูกมาทำอะไรอยู่ที่นี่ล่ะ แล้ว ซังฮวกล่ะ ถ้าทำร้ายเขาลูกก็ต้องเจ็บเอง
แม่ ทุบ ยูจิน เสียงดัง อึ๊ก

( คุณแม่ คนนี้ ใจร้ายจริงๆ)

แม่ เป็นห่วง ยูจิน มันเป็นเรื่องเหลือเชื่อ และน่าเจ็บปวด

แต่แม่ ก็ยังคิดว่า ยูจิน ไม่ควรมาดูแล จุนซาง อยู่ที่โรงพยาบาลตลอดเวลาแบบนี้

เพราะนี่เป็นเรื่องโหดร้ายสำหรับ ซังฮวก ในเมื่อ ซังฮวก กำลังจะแต่งงาน กับยูจิน

( ขอ comment นะคะ คุณแม่คนนี้ เป็น คนเดียว กับ คุณแม่ ของ คัง แจโฮ ใน HWRL เป็น แม่ของ ชอย ฮึนโซ ใน Autumn in my heart เป็น คาแรคเตอร์ คุณแม่ คล้ายๆกัน ทั้งสามตัวละคร เป็นแม่ ที่ รักลูกแปลกๆ พิกล คุณ แม่ของ ยูจิน ไม่เคยห่วง ความรู้สึกของ ยูจิน เลย ห่วงแต่ ลูกชาวบ้าน อย่างซังฮวก)

ยูจิน มองแม่อย่างเจ็บปวดใจ

แต่ไม่ว่าอย่างไร ยูจิน คิดว่า นี่เป็นชีวิตของเธอเอง

เธอ ทำร้าย จุนซาง เป็นครั้งที่สองแล้ว เธอจะไม่ทิ้ง จุนซาง ไป ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น

ยูจิน ไม่อยากนึกถึงอะไรทั้งนั้น ขอเพียง แต่ จุนซาง ฟื้นขึ้นมา

ยูจิน : คิดถึง ซังฮวก ทีไร หนูก็เจ็บปวด และรู้สึกแย่มาก

แต่ แม่คะ เขา คือ เนื้อคู่ของหนู เราเกิดมาเพื่อคู่กันค่ะ

หนูน่ะหลงรัก คน คนเดียวกันถึง สอง ครั้ง

และตอนนี้เขาก็โคม่าเพราะช่วยหนูไว้ ถ้าหากเขาเป็นอะไรไป ก็เท่ากับหนู ฆ่า เขาถึง สองครั้ง
แม่ : ยูจิน ทำไมลูกถึงทำตัวแบบนี้
( โอ๊ย... คุณ แม่ ทำไม คุณแม่ ..เป็น คุณแม่ แบบนี้ ต่างหากคะ)

ยูจิน : ตอนนี้น่ะ หนูไม่คิดอะไรทั้งนั้น แค่อยากจะช่วยชีวิตเขา

หนูคิดอย่างอื่นไม่ออกแล้ว เขาไม่ต้องรักหนูก็ได้

ถึงจำอะไร ๆ ไม่ได้ก็ช่างมันเถอะ ขอแค่เขามีชีวิตอยู่

แม่คะ แม่บอกว่า หนูจะต้องเจ็บเอง แต่หนูยินดีที่จะเจ็บค่ะ
ยูจิน พูดไป ร้องไห้ไป

แม่ มอง ยูจินแล้วก็พลอยน้ำตาไหลไปกับ ยูจิน

และเดินออกจากโรงพยาบาล ด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง คลาดกับ คัง มุยฮี ที่ลงจากรถ ที่หน้า โรงพยาบาล นิดเดียว

คัง มุยฮี พบ ยูจิน ที่ทางเดิน

การพบกันในครั้งนี้ คัง มุยฮี มีท่าทางที่อ่อนโยนลงกว่า ครั้งก่อน ยิ้มให้ ยูจิน : คงลำบากแย่เลย
ยูจิน : ไม่หรอกค่ะ
ขณะที่กำลังจะเดินไปที่ห้องผู้ป่วยด้วยกัน หมอและพยาบาล พากันเร่งรีบ ไปที่ห้องของ มินฮุง

ทั้ง คัง มุยฮี และ ยูจิน ต่างตกใจ เมื่อตามไปที่ห้อง ก็พบว่า มินฮุง กำลัง ดิ้นรนไปมาอย่างรุนแรง
คัง มุยฮี ตกใจมาก ปราดไปที่เตียง : มินฮุง มินฮุง มินฮุง เกิดอะไรขึ้นน่ะ หมอคะ หมอคะ ลูกฉันเป็นอะไรไปคะ มินฮุง มินฮุง ตื่นสิลูก
มินฮุง ถูกใส่เครื่องช่วยหายใจ

มินฮุง ส่ายหน้าไปมา
ยูจิน ยืนมอง อย่างรู้สึกกลัว จนไม่อาจก้าวเท้าออกมาข้างหน้าได้
พยาบาล : ขอโทษนะคะ ออกไปข้างนอกก่อนนะคะ

ยูจิน ออกมานอกห้อง ในใจว้าวุ่น กังวล ยูจิน นั่งประสานมือกันไว้ : ได้โปรดช่วยเขาด้วยเถิด พระผู้เป็นเจ้าได้โปรดช่วยเขาด้วย ช่วยเขาด้วย
มินฮุง สูญเสียความทรงจำอยู่ หากว่าการดิ้นรนของเขา เป็นกระบวนการฟื้นความทรงจำแล้วละก้อ

ขอพระผู้เป็นเจ้า โปรดช่วยอย่าให้หยุดยั้ง อย่าปล่อยให้เชือกที่ผูกยึดความทรงจำคลายออกไป

ไม่ว่า เขาจะฟื้นขึ้นมา เป็น จุนซาง หรือ มินฮุง ก็ไม่เป็นไร ขอเพียงให้เขาฟื้นขึ้นมา

มืดแล้ว ยูจิน เดินวนไปวนมาที่หน้าห้อง
คัง มุยฮี เปิดประตูห้องออกมา
ยูจิน ; เป็นไงคะ
คัง มุยฮี บอก ยูจินว่า : เขายังจำผู้คน หรืออะไรไม่ได้เลย แต่เขาพ้นขีดอันตรายแล้ว
คัง มุยฮี ยิ้มให้ยูจิน : ตอนนี้เขาฟื้นแล้วละ
ยูจิน ทำท่าโล่งใจ
คัง มุยฮี : เขาอาจต้องแบบนี้ไปสักพัก เราต้องคอยดูแลเขาอย่างใกล้ชิด
ยูจิน : ไปพักผ่อนเถอะนะคะ หนูจะเฝ้าเขาเองค่ะ
คัง มุยฮี : รบกวนด้วยนะ ขอบคุณมาก

ยูจิน เข้าไปในห้อง

ยูจิน ตัดสินใจแล้วว่า ไม่ว่าอาการของ จุนซาง จะกลับไปกลับมาเช่นไร

เธอจะถือว่า ขอให้เขามีชีวิตอยู่บนโลกนี้ ขอให้แต่มีร่องรอยของการมีชีวิตอยู่แม้เพียงเล็กน้อย

มินฮุง นอนหลับอยู่บนเตียง สายออกซิเจน ถูกถอดออกไปแล้ว

ยูจิน นั่งลงข้างเตียง เอาสองมือจับมือของ จุนซาง มากุมไว้ รู้สึกถึงความอบอุ่นในร่างกายของ จุนซาง
ความรู้สึก อบอุ่นนี่แหละ ที่แสดงถึงการมีชีวิตอยู่

ยูจิน กุมมือ จุนซางไว้นาน จ้องมอง จุนซาง แล้วก็สะอื้นไห้

ยูจิน รู้สึกขอบคุณ ที่ จุนซาง ยังคงมีชีวิตอยู่ มีชีวิตอยู่เพื่อเธอ

อรุณรุ่งรางส่างแสง อโณทัย แล้ว
ยูจิน ฟุบหลับ อยู่กับลำตัวของ มินฮุง

มินฮุง ค่อยๆ ใช้นิ้วมือของตนเอง ไล้ แก้มของ ยูจิน
ยูจิน รู้สึก ถึงสัมผัสที่แผ่วเบานี้

ยูจิน ลืมตา ผงกตัวขึ้น มินฮุง มองเห็นหน้า ยูจิน ลางๆ
ยูจิน : มินฮุง มินฮุง คุณตื่นแล้วหรือ
มินฮุง เห็น ใบหน้า ยูจิน ชัดขึ้น
ยูจิน : รู้มั๊ย รู้มั๊ย ว่า ฉันเป็นใคร
มินฮุง พยักหน้าน้อยๆ อย่างคนอ่อนแรง

ยูจิน ดีใจมาก ยูจิน ไม่นึกอะไรอีกเลย นึกถึงแต่ที่ มินฮุง พยักหน้าตอบเธอ
ยูจิน : ฉันโทรเรียกแม่คุณดีกว่านะ ฉันจะเรียกหมอก่อน ยูจิน ลุกขึ้น เดิน หันหลังจะออกนอกห้อง

มีเสียงเรียก : ยูจิน
ยูจิน ชะงัก เธอได้ยินเสียงเขา เสียงที่คุ้นเคยที่สุด น้ำตา เอ่อขึ้นมาทันที
มีเสียงแผ่วๆ ดังมาอีก : ยูจิน ฉันเองนะ
ยูจินได้ยินเสียงเขาเรียกชื่อเธออย่างชัดเจน แม้เสียงจะแผ่วมาก แต่ ชัดเจน ดังก้องกังวานในหัวใจของ ยูจิน
ยูจิน : จุนซาง ใช่มั๊ย
จุนซาง พยักหน้า

ยูจิน พยายามสะกดหัวใจที่สั่นระรัวเอาไว้

ยูจิน เรียก จุนซาง และ เมื่อครู่นี้ จุนซาง ก็เรียกชื่อ เธอ อย่างชัดถ้อย ชัดคำ

เขาพยักหน้ารับคำ ว่า เขาคือ จุนซาง เขา คือ คัง จุนซาง ของเธอแล้ว

ยูจิน ค่อยๆ เดินไปหา จุนซาง

จุนซาง ก็น้ำตาคลอเช่นกัน จุนซาง และ ยูจิน มองหน้ากันและกัน
ในชั่วขณะนั้นเอง ที่ในใจ ของ ยูจิน และ จุนซาง เกิดภาพ ของความทรงจำที่ทั้งคู่เคยอยู่ร่วมกัน

ยูจิน นั่งสัปหงกในรถเมล์ ศีรษะกระแทกขอบหน้าต่างรถ ยูจิน ลืมตามอง จุนซาง แบบ ฉุนปนงอน
จุนซาง เล่นเปียโน มียูจิน นั่งข้างๆ
ยูจินกระโดดขึ้นไปบนซากต้นไม้ที่ล้มอยู่บนพื้นหิมะ และวางมือลงบนมือของ จุนซาง ที่ยกค้างรอออยู่
จุนซาง กำมือของ ยูจิน ไว้
จุนซาง นั่งเหงา เดียวดายอยู่คนเดียว
จุนซาง ขี่จักรยาน มี ยูจิน นั่งซ้อนท้าย ยูจิน กางสองมือออก รถจักรยานเซแฉลบ
จุนซาง เดินย่ำรอยเท้า ตามรอยเท้าของ ยูจิน ที่เดินอยู่ข้างหน้า บนทางเดินที่ปกคลุมด้วยหิมะ
ทั้งคู่ ทำตุ๊กตาหิมะ จุนซาง เลื่อนตุ๊กตาหิมะทั้งสองตัวมาจูบกัน
ยูจิน ขว้างหิมะใส่ จุนซาง
จุนซาง จูบปาก ยูจิน
จุนซาง โปรยใบไม้แห้ง เป็น หิมะ ให้ ยูจิน ตอนเผาขณะ
จุนซาง ส่ง ยูจิน ขึ้น นั่ง บนรั้วกำแพงโรงเรียน
จุนซาง สวมรองเท้านักเรียนให้ ยูจิน
ยูจิน กระโดด ลงมาในอ้อมอกของ จุนซาง ยูจิน เขิน
การ์กาเมล เรียก ยูจิน และ จุนซาง ออกไปยืนหน้าห้องเรียน
ยูจิน และ จุนซาง ต่างปาหิมะใส่กัน
จุนซาง ใน ชุดนักเรียน ที่หน้าโรงเรียน
จุนซาง แอบดู ยูจิน เต้น ตามจังหวะ เพลง Dancing Queen ที่หน้าประตูห้องชมรมกระจายเสียง
ยูจิน และจุนซางที่ท้ายรถเมล์ ยมยาวสลวยของ ยูจิน ปลิว ตามแรงลม มา สัมผัส ใบหน้าของ จุนซาง
และ สำหรับ ยูจิน มีภาพ ยูจิน เผากระดาษ วัน ทำศพให้ จุนซาง ที่ทะเลสาบ

มินฮุง เรียก ยูจิน เสียงดัง กว่าเดิม อีกครั้ง : ยูจิน
แม้จะเป็นเรื่องเหลือเชื่อ แต่นี่เป็นความจริง

ยูจิน สะกด หัวใจที่เต้นระรัวราวจะโลดออกมาข้างนอก

โผลงไปกอด จุนซาง แล้วร้องไห้

แต่คราวนี้ เป็น น้ำตา แห่งความยินดี

ยูจิน แนบหน้าลง อิงแอบกับอ้อมอกของ จุนซาง ซึ่ง มอง ยูจินอยู่ ด้วย น้ำตา ที่หยาดลงมาที่แก้ม เป็นสาย

จุนซาง เอามือวางบนแก้มของ ยูจิน
เรื่องราวทั้งหมดเป็นความจริงทั้งนั้น

ไม่ว่าจะเป็นการกลับมาของ จุนซาง

หรือการที่ จุนซาง ยังมีชีวิตอยู่อย่างปกติ บนโลกใบนี้ ทั้งหมดล้วนเป็นความจริง

Scene-14: Second accident

Memo of Min-hyung attached to the CD

"Yoo-jin ... I'll probably be in the plane now. This present could be a burden to you ... But I couldn't just leave. I can't make a tape for you like Jun-sang ... but I wanted to give you this. I wish for your happiness."

Yoo-jin :I' never told anyone ... about the tape Jun-san gve me ... I've never said it.

Revoir:

Yoo-jin :Jun-sang ... Jun-sang ...You're Jun-sang, right? It is you. I'm sorry. Jun-sang, I'm sorry. I'm sorry. I'm sorry I couldn't recognize you...

Yoo-jin :I can't believe I can actually see you. Jun sang ... Jun-sang ... Jun-sang
Jun-sang:Yoo-jin. If you want to say something say it ... I don't remember anything but I'll listen.

Yoo-jin :Jun-sang ... I wished ... to call out your name like this ... I wanted to say yourname out loud every time I missed you. But I couldn't because you'd seem really dead if you didn't answer me when I call you. I really didn't want to believe that you were dead. That couldn't be .. you promised to see me ... you wouldn't break ... you promise.

Jun-sang :I ... I did that?
Yoo-jin: You don't remember? We were suppose to meet ... you don't remember. You don't remember anything? Anything at all. I even gave you a mitten ... a pink mitten ... You were suppose to give it back to me on December 31st ... You don't remember, any of it? Anything? Then, you don't remember playing the piano for me? Cut class ... Ride bicycle ... Holding my hand. ... It's not your fault ... It's all Jun-sang's fault. You lost your memory ... It's all Jun-sang's fault. Forgetting all about me when he's still alive ... I haven't forgotten anything ... I remember everything ...

Note left by Min-hyung (Jun-sang)

"Yoo-jin ... How did I call you before?

Yoo-jin ... Yoo-jin ... Yoo-jin ...

But I can't remember anything.

Kang Jun-sang, who you miss so much is me but not me at the same time.

Without the memory we shared ...

Jun-sang is just a meaningless name even if I'm Jun-sang.

I'm sorry.

I thank you for being part of my forgotten past.

With all my heart ..."

Secnd car accident:

Cheareen: How did it happen? He got into an accidenwhile he was with you, right? Am I right?
Yoo-jin:...Yes ... He got hurt because of me.
Chea-reen :Jun-sang had an accident on the way to meet you and now Minhyung? You are really something. Yoo-jin, you must be really happy? It would be better if Min-hyung gets his memory back as Jun-sang!

Yoo-jin :Yeah, I'm happy. ... That Jun-sang got hurt ... I'm so happy he got hurt trying to save me. How stupid ... I didn't even know that he was Jun-sang ... I didn't treat him well, I just hurt him, I'm so happy to have Jun-sang back even like this. Are you happy now that I said it? Are you?

Resolution of Intensive care:

Yoo-jin: Jun-sang ... I'm sorry that I got scared and cried like a fool. I'm sorry. I won't get scared anymore. I can do this. I won't let you go ever again. Like this ... I won't let go of your hand ... So don't you let go of my hand and come to me ... get it?

Display resolution to Mom:

Yoo-jin :When I think of Sang-hyuk ... it hurts and I feel so bad. But mom ... he is my destiny. I fell in love with a same person twice. And now he's in comma because of me. If something goes wrong ... I'd have killed him twice ... Now ... Nothing's on my mind, but saving his life. I don't care about other thing. I can't think of anything. He doesn't have to love me ... he doesn't have to remember anything. He just has to live. Mom ... you said it's all going to come back to me? I'm willing to take it ...