(Trans) A fan's account - meeting with BYJ - 9/22/09

Lynn posted this in BYJ’s Quilt. I’ll share here with family. Thanks, lynn.^^

(Trans) A fan's account - meeting with BYJ - 9/22/09

One Korean fan went to the museum yesterday to see BYJ who shared her experience on http://gall.dcinside.com/byongjoon/94818

爱俊一梅from Baidu BYJ Thread translated it into Chinese. Here is the English trans done by me.

Please bear with errors in my translation as it has been through 3 different languages.


After school, I rushed to the bus station to take the KTX express line and then I changed to taxi to the museum. Some fan told me that YJ had already entered into the museum and he would be out soon. It was said that the commemorative meeting would begin at 4:00pm, but suddenly it changed to 2:00pm. My class didn’t finish at 2:00 and I could not just leave the class. Sigh…. Cannot see him…. I kept talking to other fans and I wandered among the fans like I was running crazy.

They told me that I should first find the parking space of YJ’s car and then after YJ coming out, I should just follow him so that I could see him for a longer time. There are some reporters around and each of them was carrying a small paper bag. I asked one of them about the contents in the bag. He told me that the bag was prepared by BOF, there are YJ’s new book, a booklet and a small bottle of wine inside it. He even showed it to me. Wow! It’s awesome! Just looking at those pictures almost let me faint and I can hardly breathe anymore.

Suddenly, with someone’s yelling “ah!”, here came BYJ. His face was so shiny and very small. He is very tall and he has his own charisma. When he approached to me, actually it was first time for me to see him. Oh my! he was so slim, actually very thin. Seeing this, I feel my heart is in ache. Don’t know whether he wanted to show his consideration to us fans or he was still in recovering from his illness, YJ walked very slowly. He looked very handsome in his short hair, my heart was beating very fast as well as feeling painful. How come a person can suffer that much by writing a book? If so, I would rather he never write a book.

I followed him until half meter to his car. I put his image, his face, his impression –all of him in my eyes and in my mind. He let the seniors, those artisans get into the car first and then he himself walked around the car to get into from the door on the other side. He walked by me. Even though he looked pale and his eyes are congestive, he still looked charming and so handsome. Someone pushed me from the back which gave me a good chance to lean over him. I secretly touched his back. How I eager to hold him from the back, to throw myself to him, but I managed to control myself. By looking at him, my heart was full of happiness, however by looking at him who is still suffering from his illness, my heart feels painful. I feel sorry for YJ.

It’s just like a dream. All of these are like in a dream. I felt faintness. I feel excited as well as heartburn for my first time to see BYJ. My tears shed.

When I came out, I saw those reporters again. We told them that BYJ has done a lot of good things and he has a lot of fans in Korea, so please report with reality, with true stories.

Some fans ran into “the Gorilla in the Kitchen” afterwards. As I didn’t tell my hubby my real whereabouts, I went back home with tears. Those fans that ran into the restaurant saw BYJ again.

Now when I think about this meeting, everything is just like a dream.



[Thai Translation by Ladymoon]

หลังโรงเรียนเลิก (อันนี้ดิฉันเดาว่าน่าจะเป็นคุณครูมากกว่านักเรียนนะคะ เพราะแฟนๆ ของคุณชายเธอไม่เคยเห็นมีวัยมัธยมสักคนค่ะ) ฉันรีบไปที่สถานีเพื่อขึ้นรถด่วน KTX แล้วต่อรถแท๊กซี่ไปที่พิพิธภัณฑ์ แฟนๆ บางคนบอกฉันว่าเบยงจุนเข้าไปข้างในแล้วและอีกเดี๋ยวจะออกมา มีคนบอกฉันว่างานแถลงข่าวเริ่มตอน 4 โมงเย็น แต่เปลี่ยนเวลาเป็นบ่าย 2 ตอนบ่าย 2 คลาสของฉันยังไม่เลิก ฉันเลยออกมาไม่ได้ เสียดายจังที่ไม่ทันได้เห็นเขา ฉันพูดคุยกับแฟนคนอื่นๆ และวิ่งไปวิ่งมาเหมือนคนบ้า

มีคนบอกฉันว่าน่าจะหาจุดจอดรถของเบยงจุนให้เจอก่อน แล้วหลังจากเบยงจุนเดินออกมา ฉันจะได้เดินตามเขาไปเรื่อยๆ ทำแบบนั้นจะได้เห็นเขานานๆ หน่อย มีนักข่าวอยู่รอบๆ แต่ละคนหิ้วถุงกระดาษใบเล็กๆ ฉันถามนักข่าวคนหนึ่งว่ามีอะไรอยู่ในถุง เขาบอกว่าถุงนี้ทาง BOF เตรียมมาให้ มันมีหนังสือเล่มใหม่ของเบยงจุนอยู่ มีสมุดเล่มเล็กๆ แล้วก็ไวน์ขวดเล็กๆ ด้วย เขายังเอาให้ฉันดูอีกด้วย ว้าว...มันยอดมากเลย แค่ได้เห็นภาพพวกนั้นก็ทำให้ฉันแทบสลบคาที่ไปแล้ว ฉันแทบลืมหายใจไปเลย

ทันใดนั้นก็มีคนตะโกนขึ้นมาว่า “อ้า” เบยงจุนออกมาแล้ว ใบหน้าของเขาสดใสและเรียวเล็ก เขาสูงมากๆ และเปล่งประกาย เวลาที่เขาเดินเข้ามาใกล้ เขาผอมมาก ผอมจริงๆ ได้เห็นแบบนี้ฉันรู้สึกเจ็บปวดใจ ฉันไม่รู้ว่าเขาอยากแสดงความใส่ใจที่มีต่อแฟนๆ หรือเพราะเขายังไม่หายจากอาการป่วย เบยงจุนถึงได้เดินช้ามากๆ เขาดูหล่อเหลาในผมสั้น ใจของฉันเต้นกระหน่ำจนรู้สึกเจ็บไปหมด คนๆ หนึ่งจะต้องทนทุกข์ขนาดนี้เพื่อเขียนหนังสือสักเล่มเชียวหรือ ถ้าเป็นแบบนั้นฉันว่าเขาอย่าเขียนหนังสือจะดีกว่า

ฉันเดินตามเขาไปจนห่างจากรถของเขาแค่ครึ่งเมตร ฉันบันทึกภาพของเขา ใบหน้าของเขา สีหน้าของเขา ทุกอย่างของเขาไว้ในสายตาและหัวใจของฉัน เขาให้เหล่าผู้อาวุโส บรรดาศิลปินเหล่านั้นขึ้นไปบนรถก่อน แล้วเขาจึงเดินอ้อมไปขึ้นรถที่ประตูอีกฝั่ง เขาเดินผ่านฉันไป ถึงเขาจะดูซีดเชียว เขาก็ยังดูมีเสน่ห์และหล่อมากๆ มีคนผลักฉันจากด้านหลัง ฉันเลยได้โอกาสเซเข้าไปใกล้เขา ฉันแอบแตะหลังเขาด้วย ฉันอยากโผเข้ากอดเขาจะแย่แต่ต้องห้ามใจตัวเองไว้ แค่ได้มองเขาใจของฉันก็เป็นสุขสุดๆ แล้ว แต่การได้เห็นเขาในสภาพที่ยังอยู่ในอาการเจ็บป่วย มันทำให้ใจของฉันรู้สึกเจ็บปวด ฉันรู้สึกเสียใจแทนเบยงจุนจริงๆ

มันเหมือนฝัน ทุกอย่างช่างเหมือนฝัน ฉันรู้สึกเหมือนจะเป็นลม ฉันตื่นเต้นจนรู้สึกร้อนวูบอยู่ในใจตอนที่ได้เห็นเบยงจุนเป็นครั้งแรก ฉันถึงกับน้ำตาคลอเลยทีเดียว

ตอนที่ฉันออกมา ฉันได้เจอกับนักข่าวอีกครั้ง เราบอกพวกเขาว่าเบยงจุนได้ทำสิ่งดีๆ มากมายและเขามีแฟนๆ อยู่มากมายในเกาหลี เพราะฉะนั้นขอให้รายงานข่าวตามความเป็นจริง อย่างถูกต้องด้วย

แฟนๆ บางคนวิ่งเข้าไปใน “the Gorilla in the Kitchen” หลังจากนั้น เพราะฉันไม่ได้บอกกับสามีของฉันว่าฉันจะไปไหน ฉันจึงต้องกลับบ้านพร้อมกับน้ำตา (อันนี้ผู้แปลไม่แน่ใจว่าน้ำตาที่ว่าน่ะ น้ำตาตกเพราะไม่ได้ตามเบยงจุนเข้าไปในร้าน หรือว่าน้ำตาไหลเพราะปลื้มที่ได้แอบแต๊ะอั๋งคุณชาย เลยขอละไว้ในฐานที่ไม่เข้าใจแล้วกันค่ะ) แฟนๆ ที่วิ่งเข้าไปในร้านอาหารได้พบกับเบยงจุนอีกครั้ง

ตอนนี้พอฉันคิดถึงงานแถลงข่าวครั้งนี้ ทุกอย่างช่างเหมือนฝันจริงๆ