Barefooted youth แปลตอนที่ 11

Barefooted Youth: Episode 11

Translation by Thida

ตำรวจทั้งผลักทั้งดันกีซังจีผู้ที่ยังงุนงงและอยู่ในกุญแจมือเข้าไปในห้องขัง โดยที่บันทึกลายนิ้วมือเขาไว้ด้วย
**********ในรถของเซิงเจิ้ง เขากำลังขับรถ พร้อมฟังเพลงอย่างสบายใจ ขณะนั้นนั่นเองเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

เซิงเจิ้ง: ฮัลโหล.. อะไรนะ เอ๊ะ คุณพูดว่ายังไงนะ ใครเป็นอะไร (เขาจอดรถเข้าข้างทาง พยายามสงบจิตใจ) ไหน คุณพูดอีกครั้งสิครับ ใครทำอะไรนะ

**********ที่สถานีตำรวจ เจ้าหน้าที่ยูกำลังยืนรอด้านนอก เมื่อเขาเห็นเซิงเจิ้งที่กำลังวิ่งเข้ามา เขาก็เริ่มจุดบุหรี่สูบ

เซิงเจิ้ง: (กระหืดกระหอบ) เกิดอะไรขึ้น?
ยู: พูดตามตรงนะ ผมก็ไม่รู้เรื่อง มันจะเป็นไปได้ยังไง ผมยังไม่เชื่อเลย
เซิงเจิ้ง: คุณพ่ออยู่ไหนครับ?
ยู: หมอกำลังตรวจท่านอยู่ กำลังเอาเลือดและผมไปทดสอบ
เซิงเจิ้ง: เอาไปทำอะไร?
ยู: ท่านถูกกล่าวหาว่า... (ทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ) ทำร้ายร่างกาย และข่มขืน!
เซิงเจิ้ง: ทำร้ายร่างกายและ ...ข่มขืน? (เขาหัวเราะออกมาแทนที่จะร้องไห้) คุณเชื่อด้วยหรือ? คุณพ่อก็เป็นคนธรรมดาอาจมีบ้างที่โมโหจนลืมตัวและทำรุนแรงไปบ้าง แต่นี่ อะไร? ข่มขืน ? ใครกำลังทำอะไรกันอยู่นี่ ใครกำลังพยายามใส่ร้ายท่าน ?
ยู: ตำรวจพบท่านในที่เกิดเหตุ และผู้หญิงคนนั้นก็ยื่นฟ้อง

*********ในห้องที่โรงพยาบาล มีผู้หญิงนอนบนเตียงโรงพยาบาล มีรอยช้ำทั่วใบหน้า และมีผ้าพันแผลเต็มไปหมด ตำรวจกำลังพยายามสอบปากคำ แต่เธอดูท่าทางตกใจและอกสั่นขวัญแขวน เธอโบกไม้โบกมือและเริ่มตัวสั่น

*********สถานีตำรวจ / ห้องรอ

เซิงเจิ้ง: (หันไปทางเจ้าหน้าที่ยู) ผมคงไม่ได้ฝันไปใช่ไหมตรับ ?

*********ในคอฟฟี่ช้อป มีเสียงเพลงคลอ นักดนตรีเล่นกีตาร์พร้อมกล่าวบทกลอน โดยที่มียูซุก และเฮจุนนั่งฟังอยู่ด้วยกัน

นักดนตรี: ณ บัดนี้ฉันรู้แล้วว่า ถ้าฉันต้องตายด้วยบาปแห่งรักฉันยอมโดนเผาไหม้จากน้ำอมฤตจนตาย มันเป็นชะตาชีวิตที่ลิขิตให้เรามาพบ แต่ต้องเจ็บปวดจากโซ่ตรวนผ้าที่จองจำเราไว้ แต่ขอเพียงมีเธออยู่เคียงข้าง ฉันพร้อมที่จะล่องลอยพร้อมเธอไปข้างหน้า

ยูซุก และเฮจุนหันมามองกัน เฮจูนมือถือถ้วยกาแฟจ้องมองและฟังพร้อมรอยยิ้ม ยูซุกเอื้อมมือมาแตะผมของเธอ และเธอก็แตะมือของเขา
นักดนตรี:ยิ่งรักลึกซึ้ง ยิ่งทรมาน ฉันควรทำอย่างไรกับความรู้สึกที่ไม่สามารถหยุดได้นี้ ด้วยหนามแหลมของกุหลาบนี้จะทำให้เธอได้พัก ชื่อของเธอที่ซ่อนอยู่ในกอกุหลาบที่ฉันคอยเฝ้าหาและต้องหลงมัวเมาในกลิ่นของมันเมื่อยามค่ำคืนมาถึง บาดแผลที่ปลายนิ้วมือของฉันมันเสมือนกับหยาดน้ำตา อา.. ความหลงไหลที่อาจถึงแก่ชีวิต แต่ฉันก็ยังอยากจะพบเธอ และกอดเธอ

***********บนถนนในกรุงโซล / ภายในโบสถ์คาทอลิก
ยูซุกและเฮจุนเดินเข้ามาด้วยกัน ยูซุกเดินนำหน้า เมื่อเขาหันกลับมาและจับมือเฮจูนเอาไว้ เธอยิ้มให้เขาอย่างอ่อนหวานและเดินตามไปจูงมือเดินเคียงข้างกัน พวกเขาเดินไปที่ด้านหน้า นั่งลงที่ที่นั่งด้านหน้าสุด ที่แท่นบูชามีเทียนจุดให้แสงสว่างริบหรี่

เฮจูน: ฉันทำพิธีครั้งแรกที่ตรงนี้ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เมื่อฉันเริ่มโตขึ้น ฉันมักจะสวดอ้อนวอนว่า "ขอให้ฉันได้รักเพียงคนคนเดียวในชีวิตนี้ คนที่ฉันสามารถให้ทุกทุกสิ่งกับเขาได้ และเขาก็จะเป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตฉัน" ทั้งสองมองกันและกันไม่วางตา ยูซุกควานหาของบางอย่างในกระเป๋าหยิบออกมาวางบนมือของเฮจูนและจับมือเธอกำมันเอาไว้
ยูซุก: มันเป็นของแม่ผม ผมมักจะเอามันติดตัวเอาไว้ เผื่อว่าวันหนึ่งผมได้เจอคนบางคนที่เหมาะสมกับมัน ผมจะเอามันไว้ในมือของเธอ (เขาหยิบแหวนและสวมลงไปในนิ้วของเฮจูน ) เวลาคุณนึกถึงเรื่องของมัน จะรู้สึกได้ว่าแม่ผมได้ทนทรมานจากความรักมามาก เธอตายไปโดยที่ฝังความรักของเธอไว้ในหัวใจ แหวนวงนี้...เธอบอกว่าเธอได้มาจากคนรักของเธอ
เฮจูน: หรือว่าเขาคนนั้นจะเป็น.. ? (พวกเขามองหน้ากัน...)
ยูซุก: (ยิ้มเล็กน้อย) บางทีอาจจะเป็นเขา ท่านรักเพียงคนนั้นคนเดียวเท่านั้น (แสงเทียนดับวูบจากลมกระโชกที่พัดประตูปิดเสียงดัง ปัง...พวกเขาตกอยู่ในความมืด)

**********บนถนนในกรุงโซล

เซิงเจิ้ง: (เกาะราวทางเดินข้างทาง) ไม่...เป็นไปไม่ได้! (เขาร้องไห้ออกมา พร้อมกับทุบราวทางเดิน) มันไม่น่าจะเป็นอย่างนี้ ...

**********บนถนนในกรุงโซล / ใกล้บ้านซังจี

ยูซุกและเฮจูนเดินมาด้วยกัน
เฮจูน: แล้วเราจะทำยังไงกันดี? ตอนนี้มันก็ดึกมากแล้ว ! (ก้มลงมองนาฬิกา) โอ้โห, ฉันไม่นึกเลยว่าเวลาจะผ่านไปเร็วเช่นนี้ (พวกเขาพากันออกวิ่ง ทันใดนั้นมีเสียงแตรรถจากด้านหลัง พวกเขาหันกกลับไปมอง)
เหยาซู: (ลุกออกจากรถ) เฮจูนใช่ไหม?
เฮจูน: ใช่.. ฉันเอง
เหยาซู: (เดินเข้าไปหาเธอ) เธอปิดโทรศัพท์มือถือ เธอไปไหนมา พี่ชายตามตัวเธอให้วุ่นเลย เขาถามฉันว่าเธออยู่ไหน (แล้วเขาก็หยุดนิ่งไปสักพัก ) ฉันคิดว่าพ่อเธอกำลังมีเรื่องเดือดร้อนนะ เขาถูกจับอยู่ที่สถานีตำรวจ
เฮจูน: อะไรนะ ?

************สถานีตำรวจ / ห้องรอ

ยู: (หันไปทางเซิงเจิ้ง) เธอต้องเข้มแข็งและสงบใจเอาไว้ ตอนนี้มันดูยากมากที่จะพิสูจน์ความบริสุทธ์ของท่านถ้าดูจากสภาพการตอนนี้ ทางที่ดีที่สุดตอนนี้ก็คือรอจนกว่าศาลจะพิจารณาขั้นต้น แล้วค่อยขอประกันตัวออกมา
เซิงเจิ้ง: นี่เป็นการจัดฉาก มีคนพยายามจะทำลายชื่อเสียงพ่อ
ยู: ถึงแม้มันจะเป็นอย่างนั้นจริง ใครก็ตามที่จัดการเรื่องนี้ ทำไว้ได้ดีมาก มันจะต้องเป็นฝีมือของมืออาชีพ
เซิงเจิ้ง: มืออาชีพ?
เฮจูนวิ่งเข้ามา ตามด้วยยูซุก เซิงเจิ้งหันมาเห็นเขาทั้งสอง แล้วเขาก็จ้องมองยูซุกเขม็ง ทันใดประตูก็เปิดออกพร้อมกับตำรวจสองนายลายซังจีออกมา กีซังจีเอาเสื้อแจ็กเก็ตมาคลุมหน้าเอาไว้ กลุ่มนักข่าววิ่งเข้ามาพยายามถ่ายรูป
เซิงเจิ้ง: พ่อครับ! (เขาพยายามเอื้อมไปจับตัวซังจี แต่ตำรวจผลักเขาออกไป)
เฮจูนเอามือปิดปาก พยายามควบคุมอารมณ์ เซิงเจิ้งเดินผ่านไปแล้วเขาก็ชงัก เดินกลับมาหายูซุก
เซิงเจิ้ง: ฉันหวังว่าเรื่องนี้จะไม่เกี่ยวกับครอบครัวของนาย ถ้าเป็นเช่นนั้นละก็ พวกนายทำพลาดอย่างมาก!!! (แล้วเขาก็เดินจากไป)

*********ในคุกที่สถานีตำรวจ

ซังจีนั่งลงบนพื้นที่เย็นและว่างเปล่าในห้องขังด้วยจิตใจหดหู่

*********ที่คฤหาสถ์มืด

ยูซุกยืนมองดูเมียงซุกผู้ซึ่งกำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์
เมียงซุก: มีอะไร เธอต้องการอะไรหรือ ?
ยูซุก: ผมต้องการรู้ว่า พ่ออยู่เบื้องหลังเรื่องพวกนี้หรือเปล่า
เมียงซุก: แกกำลังดูถูกฉัน ไม่เคยมีใครกล้าถามฉันอย่างนี้มาก่อน
ยูซุก: ผมเพียงต้องการทราบความจริงว่าจริงๆ แล้วพ่อเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ใช่ไหมครับ ?
เมียงซุก: ฟังให้ดีนะ วิธีการแบบนี้ไม่ใช่แบบของฉัน ฉันไม่เคยทำอะไรลับหลัง พอใจหรือยังล่ะ ?
ยูซุก: ผมเชื่อคำพูดพ่อได้ใช่ไหมครับ?
เมียงซุก: ไอ้ชาติชั่ว แกยังมีความเคารพฉันอยู่หรือเปล่า ถ้าแกไม่เชื่อคำพูดของพ่อแก แล้วแกจะเชื่อใครได้ ?
ยูซุก: (ก้มหน้าสำนึกผิด) ผมขอโทษครับ
เมียงซุก: โทรไปหาพี่ชายแกบ้าง เมื่อวานเขาถามถึงแกก่อนที่เขาจะไปเที่ยวฮันนีมูน

*********ที่โรงแรมในต่างประเทศ

ซางยุบ: (เขาสูบบุหรี่นั่งเล่นเกมต่อคำ พูดกับตัวเอง) ฉันจะไปรู้ได้ยังไงวะ? (เสียงประตู ก๊อก ก๊อก!) เข้ามาได้ !
ซาดู: (เอาหนังสือพิมพ์มาให้ ) นี่เป็นหนังสือพิมพ์ฉบับเช้านี้ครับ
ซางยุบ: (ยังเล่นเกมต่อคำต่อไปโดยไม่หันไปมองซาดู ) ช่างมันเถอะ ฉันยังไม่อยากอ่านมันตอนกำลังฮันนีมูน เอ...คำอะไรนะที่เริ่มด้วยตัว U และหมายถึงสังคมในอุดมคติ ? U... U...
ซาดู: Utopia.
ซางยุบ: เออ...ใช่แล้ว ฉันจำไม่ได้เอง (เขากรอกคำลงไปในช่องว่าง)
ซาดู: คุณควรจะอ่านหนังสือพิมพ์นี้นะครับ กีซังจีถูกจับ
ซางยุบ: อะไรนะ? ถูกจับหรือ ทำไมล่ะ?
ซาดู: ดูเหมือนว่าเขาจะเมาขาดสติ เขาเลยข่มขืมและทำร้ายร่างกายผู้หญิง
ซางยุบ: จริงหรือ? กีซังจีทำเรื่องแบบนี้จริงๆหรือ ?
ซาดู: จริงครับ
ซางยุบ: (เขาหัวเราะแล้วคว้าหนังสือพิมพ์ไปอ่าน) โอ้โห ...เรื่องมหัศจรรย์จริงๆ ก๊ซังจีขาดสติ hee hee. (เยจูเดินเข้ามา) เฮ้..กังเยจูมานี่สิมาฟังข่าวดี วาว มันน่าตกใจจริงๆ (เยจูดูโกรธ จ้องมองซาดู ) ดูนี่สิ เยจู!
เยจู: นี่เธอ (หันไปทางซาดู) เมื่อวานนี้ไม่ได้ยินหรือไงที่ฉันบอกให้เธอกลับไป? ทำไมยังอยู่กันที่นี่อีก? (เธอหยิบเงินจากกระเป๋ายื่นให้ซาดู )
ซางยุบ: เฮ้ ...เธอจะทำอะไรน่ะ
เยจู: (เธอนับเงินในมือ) เอาเงินนี่ไปซื้อตั๋วเครื่องบินซะ แล้วออกไปจากที่นี่ (เธอหยิบเงินใส่กระเป๋าซาดู ) นี่ จางซางยุบ เธอไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะ เธอจะต้องคอยมีพี่เลี้ยงแม้กระทั่งเวลาฮันนีมูนหรือไง ?
ซางยุบ: อะไรนะ?
เยจู: ถ้าเธอเป็นนักเลงจริง ควรจะทำตัวให้เหมือนนักเลงสิ เหมือนพ่อของเธอไง
ซางยุบ: (หันไปทางซาดู) กลับไปได้
ซาดู: ครับผม
ซางยุบ: ทำตัวเป็นนักเลง ? ฉันคิดว่าเธอรังเกียจนักเลง
เยจู: บังเอิญฉันแต่งงานกับนักเลง ฉันเพียงต้องการให้สามีของฉันทำในสิ่งที่ตัวเองเป็นให้ดีที่สุด ไม่ว่าจะเป็นหมอ หรือ เป็นนักเลง
ซางยุบ: (หัวเราะอย่างมีความสุข) ดีมากเลย!


*********ที่บ้านของซังจี

เฮจูนตั้งใจฟังบทสนทนาระหว่างเซิงเจิ้งกับเจ้าหน้าที่ยู
ยู: เราหาหลักฐานว่าท่านถูกวางยาไม่ได้
เซิงเจิ้ง: หมายความว่ายังไง? มันไม่มีทางเป็นอย่างอื่นได้เลย
ยู: ผมเคยได้ยินเรื่องเกี่ยวกับยาบางอย่างที่พวกมาเฟียใช้กัน ว่ามันจะทำให้หมดสติได้โดยไม่ทิ้งร่องรอยไว้ในร่างกายเลย ถ้าจะมีการวางยาจริงก็คงจะเป็นยาตัวที่ว่านี้
เซิงเจิ้ง: มาเฟีย ? นั่นหมายความว่าในที่สุดคือ จางเมียงซุก
ยู: มันเป็นไปได้ เพราะอัยการ กี คือบุคคลที่จะเป็นอุปสรรคสำคัญต่ออนาคตของลูกชายเขา (เฮจูนตกใจมาก) เขาคงจะทำลงไปเพื่อลูกชาย

*********ที่มหาวิทยาลัยตำตวจ / ตู้โทรศัพท์

ยูซุก: (เฮจูนฟังสายอยู่อีกด้าน) ไม่ ...มันเป็นไปไม่ได้ ถึงแม้ท่านจะเป็นอันธพาล แต่ท่านไม่ทำแบบนี้ ไม่มีทาง
**เฮจูน: (ฟังโทรศัพท์ ) ท่านไม่ได้ทำใช่ไหม? ท่านคงไม่ทำหรอก ?
**ยูซุก: ผมถามท่านเองจากปาก ท่านสาบานว่าไม่ได้ทำ
เสียงของเฮจูน: (เสียงเศร้า) ถึงแม้ว่าท่านจะทำจริงๆ เธอก็คงไม่บอกฉันหรอก เธอคงบอกแต่ว่าท่านไม่ได้ทำ ไม่มีทางทำได้

**********ที่มหาวิทยาลัยตำรวจ / ห้องฝึก

ยูซุกกำลังเดินใช้สมาธิ
**ยูซุกย้อนนึกถึงอดีต
เมียงซุก: ฟังให้ดีนะ นี่ไม่ใช่วิธีการของฉัน ฉันไม่เคยทำอะไรลับหลัง แกพอใจหรือยังล่ะ ?
ยูซุก: ผมเชื่อคำพูดของพ่อได้ไหมครับ ?
เมียงซุก: ไอ้ชาติชั่ว แกยังมีความเคารพฉันอยู่หรือเปล่า ถ้าแกไม่เชื่อคำพูดของพ่อแก แล้วแกจะเชื่อใครได้? ยูซุกยังคงเดินต่อไปเรื่อยๆ สีหน้าครุ่นคิด กังวล

**********ที่คฤหาสถ์มืด / ไฟดับลง

เมียงซุก: แกรู้ไหมว่าวันนี้ฉันตอบยูซุกว่าอะไร
จีซิก: ผมทราบครับ ท่านบอกว่านั่นไม่ใช่วิธีการของท่าน
เมียงซุก: ฉันทำอะไรผิดหรือเปล่านี่ ? ฉันยังไม่เคยลอบกัดใครข้างหลังมาก่อน ฉันยังมีเกียรติของฉันอยู่หรือเปล่า
จีซิก: ครับท่าน แม้แต่ตอนนี้ ถ้าผมเป็นท่าน ผมก็คงทำเหมือนกัน
เมียงซุก: (ถอนใจ) ใช่แล้ว ฉันไม่สามารถมอบองค์กรนี้ให้ซางยุบดูแล โดยที่ยังมี กีซังจีอยู่ คอยตามจับพวกเรา มันก็แค่นั้นเอง
จีซิก: วันนี้ เขาจะได้ประกันตัวออกมาแล้วครับ

*********ที่สถานีตำรวจ / ห้องรอ

กีซังจีได้ประกันตัวออกมา โดยเอาเสื้อแจ็กเก็ตคลุมศีรษะเอาไว้ เซิงเจิ้งจับตัวเขาเอาไว้ แสงไฟจากกล้องวูบวาบล้อมรอบไปด้วยนักข่าว ซังจีหกล้ม เซิงเจิ้งประคองหลังเขาเอาไว้

*********ที่โรงพยาบาล / ในห้องของซังจี

เขานอนหลับตา เฮจูนนั่งข้างๆเอาผ้าเย็นลูบหน้าซังจี
เซิงเจิ้ง: (สีหน้าเจ็บปวด ) พ่อครับ ได้ยินผมไหมครับ ? ถ้าได้ยิน ช่วยตอบผม! พ่อเป็นคนเดียวที่คลี่คลายเรื่องนี้ได้ (ซังจีขยับริมฝีปาก ) พ่อครับ พูดกับพวกเราสิครับ (เซิงเจิ้งขยับเข้ามาใกล้ๆ แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบ เขาเริ่มร้องไห้ ) พ่อครับ พ่อไม่ควรยอมแพ้แบบนี้!

**เซิงเจิ้งกลับเข้ามาหลังจากพักจากด้านนอก
เซิงเจิ้ง: (หันไปทางเฮจูน) กลับบ้านไปพักเถอะ เราจะต้องไม่ปล่อยตัวเองให้หมดแรงจากเรื่องนี้
เฮจูน: ฉันจะอยู่ พี่กลับไปก่อนเถอะ
เซิงเจิ้ง: ไม่ได้ พี่ยังมีเรื่องต้องทำอีก เธอกลับไปก่อน ไปเอาเสื้อผ้ามาให้พี่เปลี่ยน อีกอย่างหนึง (ดังกระดาษออกจากกระเป๋า ) เอาหนังสือเล่มนี้ให้พี่ด้วย

**********ที่ไนท์คลับ

ทนายซูกำลังนั่งพิงโซฟา นามีเดินเข้ามาพร้อมกับเซิงเจิ้งที่เดินตามมานั่งข้างๆ
ทนายซู: ผมคิดว่าคุณจะมาตั้งแต่เมื่อวาน
เซิงเจิ้ง: ทำไมคุณถึงคิดว่าผมกำลังตามหาคุณอยู่ ?
ทนายซู: ผมเป็นพวกผู้เชี่ยวชาญด้านคดีสกปรก (หันไปทางนามี) ทำอะไรอยู่ล่ะ? เธอกำลังมองคนที่วันหนึ่งข้างหน้าจะทำให้ฉันติดคุกนะ
นามี: รออะไรอยู่ล่ะ? ทำซะเดี๋ยวนี้เลย
เซิงเจิ้ง: (นอบน้อม) คุณจะช่วยผมได้ไหมครับ ?
ทนายซู: คุณพูดอย่างนั้นได้ยังไง ...คุณก็รู้ลูกค้าผมคือใคร ?
เซิงเจิ้ง: คุณเคยสนใจเรื่องพวกนั้นด้วยหรือ?
ทนายซู: คุณอยากรู้อะไรล่ะ ?
เซิงเจิ้ง: คุณก็รู้ว่าผมต้องการรู้อะไร ใครเป็นคนทำเรื่องนี้ ?
ทนายซู: มีใครอยู่ที่โรงพยาบาลตอนนี้หรือเปล่า ถ้าไม่มีต้องรีบไปเดี๋ยวนี้เลย

***********ที่โรงพยาบาล / ห้องของซังจี

ซังจีตื่นขึ้นมาในห้องมืดสนิท เขาอยู่คนเดียว เขานั่งอยู่บนเตียงแล้วเอื้อมมือไปหยิบขวดน้ำเกลือ จับมันขว้างลงบนพื้น และหยิบเศษแก้วขึ้นมา เขาเชือดข้อมือตัวเอง ในใจได้ยินเสียงของตัวเองพูดว่า ผมบริสุทธิ์ ผมบอกคุณแล้วไงว่าผมบริสุทธิ์!!!


*********ที่ริมทะเลสาป / ในเรือ

เซิงเจิ้งและเฮจุนกำลังโปรยเถ้ากระดูกลงไปในทะเลสาป
เสียงของจีซิก: เขาไม่ต้องการถูกฝัง
เฮจูนสวมกิโมโนสีขาว และเซิงเจิ้งสวมสูทสีดำ สวมถุงมือโปรยเถ้ากระดูก "จากธุลีสู่ธุลี" เฮจูนน้ำตาเอ่อล้นไหล เธอพยายามร้องไห้อย่างเงียบๆ ยูซุกยืนรออยู่ที่ริมฝั่ง

********ที่สำนักงานของโกกังซู
กังซู: (ยินดีต้อนรับ ซือหยาง) โอ้โห เธอดูสวยขึ้นมากเลย
ซือหยาง: ทำไมเธออยู่คนเดียวล่ะ
กังซู : ผู้กำกับยูนเหรอ? เดี๋ยวเขาก็มาแล้วล่ะ นั่งตรงนี้ก่อนสิ
ซือหยาง: เขาจะมาจริงๆ ใช่ไหม ?
กังซู: เธอกำลังบอกว่าฉันโกหกเหรอ ? ฉันชักหงุดหงิดแล้วนะ ...
ซือหยาง: ไม่ใช่ ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น ฉันเพียงแต่เป็นห่วง
กังซู : อีกหน่อย เธอขะรู้ว่าไม่มีใครมาดูถูก กังซูคนนี้ได้ ตอนนี้ เรามาดื่มด้วยกันเถอะ (เขาจัดเครื่องดื่มให้ )
ซือหยาง: ฉันดื่มไม่เป็น
กังซู : เธอดื่มไม่เป็นหรือ? เป็นดาราได้ยังไงนี่ ? เธอจะอยู่ในวงการแบบนี้ไม่ได้หรอกถ้ายังเป็นแบบนี้ เธอไม่รู้เหรอว่าเธอจะต้องขวนขวายขนาดไหน มานี่ มาลองดื่มดูสักแก้ว เธอจะได้พร้อมที่จะเจรจากับผู้กำกับยูน

*******ที่สโมสรกีฬา

โดอึง: (เหนื่อย วางที่ยกน้ำหนักลง ) เหลือแค่เราสองคนเท่านั้นเอง เราจะต้องอยู่กันถึงเมื่อไรนี่ ?
แมจู: นายสั่งให้เราห้ามกลับจนกว่าจะเรียก
ประตูเปิดออก แบงเกกับลูกน้องเดินเข้ามา โดอึงและแมจูเริ่มกระวนกระวาย
แมจู: พวกเขาเป็นใครกัน ?
โดอึง : เขาเป็นคนของ จางเมียงซุก
แบงเก และตาลบ๊อกเดินเข้ามาหาพวกเขา
แบงเก: (หันไปทางพวกเขา) ให้เราเล่นได้หรือยัง ?
แมจู: ครับ เอานี่ไปเลยครับ
ทั้งโดอึงและแมจูรีบวางที่ยกน้ำหนักลง และพวกเขาก็ยิ่งแปลกใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายยกมันอย่างง่ายดาย
แบงเก: เฮ้พวกนาย นายอยู่แก๊งของใครกันล่ะ
โดอึง: พวกเราเป็น....นักเรียน
ตาลบ๊อก: ตอบคำถามมา !
โดอึงและแมจู: (กล่าวขึ้นพร้อมกัน) โกกังซู มาจากเมืองขางชุน
แบงเก: ฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นใครแต่กลับไปบอกเขานะว่าฉันรอเขาอยู่ ให้มาพบฉันด้วย

********ที่ทำงานของโกกังซู

ซือหยางดูหงุดหงิด
กังซู: เอาน่า รินเหล้าแล้วก็มาดื่มด้วยกัน (ซือหยางลุกขึ้น) ยืนทำไม ?
ซือหยาง: เธอโกหกฉัน ใช่ไหม?
กังซู: อะไร?
ซือหยาง: เรื่องผู้กำกับ (เธอพยายามลุกหนี แต่กังซูคว้าตัวเธอไว้)
กังซู: ใช่ฉันโกหก ลองนึกดูดีดีสิ ว่าผู้ชายคนนึงจากบ้านนอกที่เมืองชางชุน จะมารู้จักผู้กำกับหนังในเมืองโซลได้ยังไงกัน ? นอกจากนี้ คนพวกนี้จะมาพบคนอย่างฉันทำไม ?
ซือหยาง: (พยายามตีเขา) นายมันชั่ว! (กังซูคว้าข้อมือเธอไว้แล้วบิด ) ปล่อยฉันนะ
กังซู: ถึงฉันจะเพิ่งมาถึง แต่ไว้รออีกหน่อยเถอะดูว่าฉันจะไต่เต้าขึ้นไปยังไง (เสียงเฉียบขาด) ในที่สุด ฉันจะเป็นคนเดียวที่ช่วยเธอได้ เธอรู้ไหม? (เขาปล่อยมือเธอ) ไปเลย ฉันรู้ว่าเธอจะต้องกลับมาขอความช่วยเหลือจากฉัน
ซือหยาง: ไม่มีทาง (เธอวิ่งออกไป)
กังซู: (ทำเสียงเยาะเย้ย) จริงหรือ?

*******บนถนนกรุงโซล


ซือหยางร้องไห้อย่างผิดหวัง ย้อนนึก …
**เสียงของกังซู: เธอดื่มไม่เป็นหรือ? เธอเป็นดารายังไงกันนี่? เธอจะอยู่ในวงการแบบนี้ไม่ได้หรอกถ้ายังเป็นอย่างนี้ เธอไม่รู้หรือว่าเธอต้องขวนขวายขนาดไหนที่นี่ ?
**กลับมาสู่ความจริง ซือหยาง : (นั่งร้องไห้) ยูซุก ฉันจะทำยังไงดี ยูซุกกกกกกกก!

*******ที่บ้านซังจี

เฮจูน: (เดินเข้ามา) พี่คะ บอกฉันหน่อยสิคะว่าเกิดอะไรขึ้น มันเป็นไปได้ยังไงกัน ฉันยังคิดว่ามันเป็นเพียงความฝัน
เซิงเจิ้ง: (ไม่มองเธอ ทำท่าคิด) ผู้หญิงคนนั้น มักจะเดินออกมาโทรศัพท์ตอนกลางคืนตอนที่ไม่มีคน เธอใช้โทรศัพท์สาธารณะพูดกับบางคน

*******ที่โรงพยาบาล / ห้องโถงที่ว่างเปล่า

ผู้หญิงคนหนึ่งบนเก้าอี้ล้อเลื่อนกำลังไปที่โทรศัพท์สาธารณะ

*******ที่บ้านซังจี

โทรศัพท์ดังขึ้น เฮจูนปิดเสียงโทรทัศน์เงี่ยหูฟัง
เซิงเจิ้ง: ครับ
เสียงของยู: เราพบแล้ว เบอร์โทรศัพท์นี้เป็นเลขของร้านเหล้าที่อินชอน เจ้าของชื่อ โดแจวุก เมื่อสามปีก่อน เขาเป็นผู้นำลำดับที่สองของ ชินแชกิ
เซิงเจิ้ง: (ตกใจ) ชินแชกิ นั่นหมายความว่า จางเมียงซุก ?!

********ที่มหาวิทยาลัยตำรวจ / ที่ถนนด้านนอก

ยูซุกเดินมาในเครื่องแบบนักเรียน เขาเห็นเซิงเจิ้งและเดินเข้าไปหา เซิงเจิ้งยืนรอ แล้วทันใดก็เหวี่ยงหมัดเข้าใส่ยูซุก ทำให้ยูซุกล้มลงไปที่พื้น ยูซุกนั่งอยู่บนพื้น
เซิงเจิ้ง: (นั่งลง) นายฟังให้ดีนะ นายรู้ไหมทำไมฉันมาหานาย ? เพราะว่านายเป็นคนเดียวที่ดูยังเป็นมนุษย์ปุถุชนธรรมดาเมื่อเทียบกับคนในครอบครัวของนาย (เขาชี้หน้า ) กลับไปบอกพวกของนายนะว่า การต่อสู้ที่แท้จริงเพิ่งจะเริ่มขึ้น ฉันจะไม่ตกเป็นเหยื่อง่ายๆอย่างที่พวกนายทำกับพ่อของฉันหรอก
ยูซุก: (ยืนขึ้น สีหน้าตกใจ ) เดี๋ยว ! (เซิงเจิ้งหันกลับมามอง) คุณหมายความว่าอะไร?
เซิงเจิ้ง: นายไม่รู้หรอกหรือ ? ถ้านายอยากรู้จริงๆ กลับไปถามหัวหน้าแก๊งค์ของนายสิ จางเมียงซุก (เซิงเจิ้งโยนเทปบันทึกเสียงให้ยูซุก ) กลับไปถามเขาให้อธิบายว่ามันหมายความว่าอะไร แล้วนายก็จะรู้เอง

*********ที่มหาวิทยาลัยตำรวจ / ในหอพัก

ยูซุกนั่งที่โต๊ะระลึกถึงสิ่งที่ผ่านมา
**เสียงของเมียงซุก: ใช่ มันเป็นความจริง ถ้าเขาพยายามจะฆ่าฉัน ฉันก็คงตายด้วยความเต็มใจ แต่ฉันไม่สามารถให้อภัยที่เขาพยายามทำลายองค์กรของฉัน ฉันเลยต้องหยิบดาบขึ้นมา เพื่อที่จะอยู่ต่อไป แต่ว่านี่เป็นครั้งแรกที่ฉันรุกก่อนโดยไม่เตื่อนล่วงหน้า ฉันรู้สึกละอายใจมาก

*********ที่สนามบินเกาหลี / เที่ยวบินขาออก

เซิงเจิ้งกอดเฮจูนปลอบใจเธอว่า "ฉันรู้นี่เป็นครั้งแรกที่เธอชอบผู้ชายคนหนึ่ง แต่มันไม่ใช่ อย่ากลับมาจนกว่าเธอจะลืมเขาได้ และถ้าเธอลืมไม่ได้ก็ไม่ต้องกลับมาเลย"
เหยาซู: (เดินเข้ามาหาทั้งคู่) ได้เวลาไปแล้ว
เฮจูน: (หันมาหาเหยาซู เธอถอดแหวนออกให้กับเหยาซู ) ถ้าเธอได้เจอเขา ช่วยเอานี่ให้เขาด้วย? ฉันขอโทษด้วยนะที่ขอให้เธอทำเรื่องนี้ให้
เหยาซู: ไม่หรอก ฉันดีใจที่เธอขอให้ฉันช่วย

*********ที่มหาวิทยาลัยตำรวจ / หอพัก

ยูซุกกำลังเก็บของโดยที่มีกังซูช่วย
ซื่อชิง: (เข้ามาอย่างเร่งรีบ ) จางยูซุก!
ยูซุก: ใช่คุณพูดถูก มหาวิทยาลัยตำรวจมันไม่เหมาะสำหรับผม ผมเพิ่งรู้ว่าผมไม่สามารถหนีจากความจริงที่ว่าพ่อของผมเป็นใครไปได้
ซื่อชิง: นั่นไม่ใช่เหตุผลที่ทำให้นายเลิก
ยูซุก : นี่ไม่ใช่สิ่งที่นายต้องการหรอกหรือ? ฉันมักทำให้นายหงุดหงิด (ยิ้ม) ฉันคิดว่านี่เป็นครั้งแรกที่ฉันจะทำให้นายมีความสุขขึ้นได้
ซื่อชิง: แต่มันไม่ใช่แบบนี้ ! ถ้านายเลิกตอนนี้ มันต้องเกิดจากเหตุผลและความตั้งใจของนายเอง
ยูซุก: ความตั้งใจ? ฉันรู้ว่านายหมายความว่าอะไร แต่ฉันไม่มีวันเดินเส้นทางนั้น ถ้าฉันได้พบนายอีก มันจะไม่เป็นการพบของนายตำรวจกับอาชญากร (หันไปทางกังซู) ขอบคุณมาก (เขาเดินจากไป)
กังซู: ยูซุก (ยื่นเครื่องแบบนักเรียนตำรวจให้) เอาไปสิ มันเป็นของนาย
ยูซุก: ฉันไม่ต้องการมัน
กังซู: ยังไงก็ตาม นายก็เคยเป็นนักเรียนตำรวจที่มหาวิทยาลัยที่นี่ เพราะฉะนั้นนายมีสิทธิที่จะได้มันเอาไว้

********มหาวิทยาลัยตำรวจ / ที่โรงฝึก
ดองจุนยืนรออยู่ที่ประตู หน้าเศร้า
ยูซุก: เฮ้ คิมดองจุน อย่าทำหน้าแบบนั้นเลย ไม่ต้องพูดลาเหมือนพวกผู้หญิงนะ
ดองจุน: ฉันอยากให้นายเรียนจนจบจริงๆนะ และคิดว่านายจะทำได้ด้วย
ยูซุก: ฉันรู้ นายเป็นเพื่อนที่ดี (ยิ้ม) ขอโทษด้วย (เขาตบไหล่ดองจุน) ฉันต้องไปแล้ว
ดองจุน: (ขึ้นเสียง) อันที่จริง กังซื่อชิงเขาชอบนายนะ นายรู้หรือเปล่า ?!
ยูซุกโบกมือให้จากด้านหลัง เขามองไปรอบๆโรงฝึกที่มีนักศึกษาอยู่เป็นกลุ่ม แล้วเขาก็หยิบเพจเจอร์ออกมาลูบคลำ
**เสียงของเฮจูน: ฉันอยากจะพูดคำคำนี้ได้โดยไม่ต้องร้องไห้ มีหลายครั้งที่ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแต่ก้ไม่กล้าพอ ในที่สุดฉันก็พูดได้เพียงอย่างเดียวว่า ฉันสัญญาว่าฉันจะพยายามอยู่ต่อไปอย่างมีความสุขทั้งที่จะไม่ได้เจอจางยูซุกอีกเลย

*****************************************

จบตอนที่ 11