Barefooted Youth: Episode 12
Translation by Thida
********บนถนนนอกเมือง / ริมทะเลสาป
รถสีดำแล่นเรียงรายมาบนถนนสายเล็กๆ เมื่อรถหยุด ซาดู ก็ออกมาจากรถวิ่งมาเปิดประตูหลังให้กับ ซางยุบผู้ที่แขนอยู่ในสภาพถูกพันแผลและห้อยไว้กับตัว ซาดูเดินตามหลังเขามา มุ่งตรงไปที่ทะเลสาป ที่ที่มีชายหนุ่มสวมหมวกปิดหน้าตกปลาอยู่ข้างทะเลสาป เขานั่งหลับอยู่ภายใต้แดดจ้า
ซางยุบ: นายกำลังทำอะไรอยู่น่ะ ? ควรจะดึงขึ้นมาได้แล้ว (เขาไม่ได้รับคำตอบ เขาเลยดึงตาข่ายดักปลาขึ้นมาดู ปรากฎว่ามันว่างเปล่า) นี่นายอยู่ยังไงกันนี่!
ยูซุก: (ลุกขึ้น ขยับหมวก และคว้าคันเบ็ดขึ้นมาดู) ฉันรู้จักร้านอาหารใกล้ๆนี้ ไปกินกันเถอะ
*********ที่ร้านอาหาร
ยูซุกรินเหล้าขาวให้ซางยุบ "นายยังพักไม่พออีกหรือ นี่มันปีครึ่งแล้วนะ ตั้งแต่นายออกจากโรงเรียนตำรวจมา"
ยูซุก: ฉันไม่ได้พัก ฉันมาทำงาน
ซางยุบ: (ยิ้ม) สอนหนังสือที่โรงเรียนมัธยมโดยไม่มีใบอนุญาตนี่นะ ?
ยูซุก: พ่อเป็นยังไงบ้าง?
ซางยุบ: นายเป็นห่วงท่านจริงๆหรือ ? ท่านไม่ยุ่งเกี่ยวกับองค์กรแล้วและให้ฉันดูแลต่อ มันผ่านมาได้สิบเดือนแล้ว
ยูซุก: ถึงอย่างนั้นเถอะ นายไม่คิดว่ามีคนติดตามมากเกินไปหน่อยหรือ ?
ซางยุบ: มันช่วยไม่ได้ ตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงสงคราม
ยูซุก: แขนนายเป็นอะไร.....?
ซางยุบ: นี่นะหรือ? (เขาหัวเราะพร้อมยื่นแขนออกมาให้ดู) มันแค่รอยข่วน ลูกน้องพ่อที่เคยถูกพ่อซ้อมแต่ก่อน ได้ยินว่าท่านไม่ยุ่งกับองค์กรเลยหันมาแก้แค้นกับฉัน ไอ้ลูกหมา
ยูซุก: นายเป็นอะไรมากหรือเปล่า?
ซางยุบ: ไม่มีอะไร (ดื่มเหล้า) ทำไม่เหล้านี่มันรสชาติห่วยอย่างนี้ ซาดู ไปซื้อเหล้ามาให้หน่อย! (หันไปทางยูซุก) ไปที่อื่นกันเถอะ
********ที่บ้านนอก / ใกล้ทะเลสาป
พี่น้องสองคนนั่งบนพื้นหญ้า ดื่มเหล้าจากขวดเดียวกัน
ซางยุบ: ไหนบอกฉันมาสิ เมื่อไหร่นายจะเลิกหลบอยู่ที่นี่?
ยูซุก: มันไม่เลวหรอกอยู่ที่นี่ ฉันไม่มีแผนที่จะกลับไปกรุงโซล
ซางยุบ : ไม่ต้องห่วง ฉันเลิกคิดเรื่องนั้นไปแล้ว เหตุผลที่ฉันมาหานายเพื่อที่จะมาเตือนให้นายระวังตัว มีข่าวลือผิดๆที่ว่านายจะมาช่วยฉันบริหารแก๊งค์ของเรา ฉันได้ยินว่าคนบางคนพยายามที่จะวางแผนทำร้ายนาย นายว่าบ้าใช่ไหม?
ยูซุก: สถานการณ์มันแย่ขนาดที่พวกนั้นจะมาที่นี่เชียวหรือ?
ซางยุบ: (หยิบกล่องใส่บุหรี่ที่มีรอยทะลุอยู่ตรงกลาง) ฉันคงตายไปแล้วถ้าไม่มีไอ้นี่อยู่
**ที่ห้องในไนท์คลับ ซางยุบกำลังหลับ มีชายคนหนึ่งเดินถือกล่องเข้ามา ซางยุบตื่นขึ้นพร้อมกับพูดว่า "นายเป็นใคร? "
ชายคนนั้น: ผมเอาของมาส่งให้ท่านครับ
ซางยุบ: อะไรอยู่ในนั้น ? (ชายคนนั้นควักเอามีดออกมาแทงที่หัวใจของซางยุบแล้วก็วิ่งหนี่ไป)
**ย้อนกลับมาที่บ้านนอก
ซางยุบ: ฉันได้ยินว่ามีอยู่ ห้า หรือ หก กลุ่มที่พยามยามจะฆ่าฉัน
ยูซุก: พ่อรู้เรื่องนี้ด้วยหรือเปล่า?
ซางยุบ: คนที่วางมือไปแล้วจะทำอะไรได้ ? นี่เป็นเรื่องที่ฉันต้องจัดการเอง ฉันจะฆ่าใครก็ตามที่มาขวางทางฉัน แล้วนายจะเห็นเอง (เขายืนขึ้น) ฉันต้องไปแล้ว (เขาหันกลับมามองยูซุก) ฉันก็ยังไม่เข้าใจนายอยู่ดี นายจะเอาอะไรก็ได้ ไม่ว่าเป็นเงินหรือผู้หญิง
ยูซุก: พี่จะไม่พบคุณปู่หรือ ?
ซางยุบ: เพื่ออะไรกัน? ท่านก็คงว่าฉันเหมือนเคยแหละ ! อ้อ กีเซิงเจิ้งเพิ่งหมดหน้าที่ในต่างจังหวัด ตอนนี้เขากลับมาที่กรุงโซลแล้ว
*********ที่ถนนบ้านนอก / โรงเรียนมัธยม
ยูซุกเดินไปตามทางเดินในโรงเรียน เขาไปนั่งในห้องเรียนห้องหนึ่ง หยิบแหวนออกมา ย้อนนึก....เสียงของเฮจูน : ฉันอยากจะพูดคำคำนี้ได้โดยไม่ต้องร้องไห้ หลายๆครั้งที่ฉันยกหูโทรศัพท์ขึ้นมาแต่ก็ไม่กล้าโทรมา ในที่สุดฉันพูดได้เพียงแค่ว่า ฉันสัญญาที่จะอยู่อย่างมีความสุขถึงแม้ว่าจะไม่ได้เจอจางยูซุกอีกต่อไปก็ตาม... ยูซุกยืนขึ้นเปิดหน้าต่างเพื่อสูดอากาศจากภายนอก
********ที่โรงเรียนมัธยม / สนามเด็กเล่น
เด็กๆพากันเล่นลูกไฟ ยูซุกหยิบแหวนออกมาคลำเล่นและมองไปในที่มืดตรงหน้า รอบๆตัวเขามีลูกไฟลอยหมุนไปมา ทันใดเขามองเห็นใครคนหนึ่งเขาเบิกตากว้าง มันคือหน้าของเฮจูน เขายืนขึ้นวิ่งตามหาเธอ และเขาก็เห็นลิเดีย มันคือเธอนั่นเอง
********ในห้องที่ไนท์คลับ
ซางยุบอยู่ในนั้น มีเหล่าหัวหน้าแก็งค์ของกลุ่มต่างๆ ได้รับเชิญมาที่นี่ พวกเขานั่งที่โซฟา
ซางยุบ: เชิญนั่งก่อน ผมต้องขอโทษที่เชิญพวกคุณมาทั้งที่รู้ว่าพวกคุณยุ่งกันขนาดไหน แต่คุณก็รู้นี่ผมไม่ค่อยสนใจเรื่องของพวกระเบียบพิธีการอยู่แล้ว ขอผมเข้าเรื่องเลยนะ ใครเป็นคนแทงผม ? (พวกเขาประหลาดใจ)
นายคนที่ 1: คุณจาง เราทำงานให้พ่อคุณมาตลอด เราต้องการแต่สิ่งที่ดีให้กับคุณ ผมรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณ แต่ทำอย่างนี้มันไม่ถูก พวกเราต่างก็มีลูกน้องมากมาย คุณไม่ควรทำกับเราเหมือนเป็นลูกน้องของคุณ
ซางยุบ: นั่นคือเหตุผลที่ผมเชิญคุณมาที่นี่ ที่ที่เราจะคุยกันเป็นการส่วนตัว พวกคุณต้องรู้แน่ บอกผมมาสิ! (เขาไม่ได้รับคำตอบ ) นี่มันอะไรกัน ในหมู่พวกคุณ ต้องมีใครเป็นเจ้าของมีด พวกคุณทำงานอยู่ด้วยกันตลอดนี่ มันดูผิดปกตินะ ที่พวกคุณจะไม่รู้ว่าเป็นใคร
นายคนที่ 1: แม้แต่ในธุรกิจใต้ดิน มันก็ยังมีกฎที่ต้องคอยตาม ไม่มีใครที่จะพูดอย่างนี้กับเราได้นอกจากพ่อของคุณ
ซางยุบ: (ยิ้ม ) พวกคุณเลยบอกผมไม่ได้
นายคนที่1: (ยืนขึ้น ) ไปกันเถอะ (พวกที่เหลือยืนตามแต่ คนของซางยุบล้อมพวกเขาเอาไว้บังคับให้นั่งลงตามเดิม )
นายคนที่1: คุณจาง พ่อคุณสอนให้ทำแบบนี้หรือ ? แม้แต่จีซิกยังไม่กล้าทำกับเราอย่างนี้เลย!
ซางยุบ: ซาดู.
ซาดู: ครับ! (เขาปลดกระดุมถอดเสื้อนอกออก )
ซางยุบ: มาฟังคำตอบภายในสามนาทีกันเถอะ แล้วเราจะปล่อยพวกเขาไปกัน
ซาดู: (เขาเอาแขนล๊อคคอนายคนที่ 1) คุณรู้ไหมว่าร่างกายคนเราเนี่ยนะ คอเป็นส่วนที่บิดง่ายมากและทำให้ตายในทันที ผมเรียนการทำแบบนี้มาตั้งแต่ผมอายุ 14 ผมจะให้เวลาคุณ 5 วินาที หนึ่ง สอง สาม ...
นายคนที่ 1: เดี๋ยว!
ซางยุบ: ใครเป็นคนทำ? ประตูเปิดออก แล้วเบงเกก็เข้ามาพร้อมตาลบ๊อก
เบงเก : ท่านครับ ... (เขาโค้งนายคนที่ 1)
นายคนที่1: เบงเกง...
เบงเก: (หันไปทางซาดู) ซาดู แกไอ้ลูกหมา แกคิดว่ากำลังทำอะไรอยู่ ? ปล่อยเขาไปเดี๋ยวนี้!
ซางยุบ: (หันไปทางเบงเก) ออกไป!
เบงเกง: คุณจาง...
ซางยุบ: ฉันบอกให้แกออกไป!! (เขาหันไปโค้งคำนับเจ้านายคนที่ 1.) ได้โปรดเถิดครับ บอกผมมาว่าใครเป็นคนทำ
นายคนที่ 1: (รู้สึกกลัว) ซางยุบ...
ซางยุบ: (หันไปทางอื่น) หักคอเขา
ซาดู: ครับท่าน (เขาเริ่มบิดคอ)
นายคนที่ 1: หยุดก่อน! (จับมือซาดูออกไป) มันคือเด็กของแดกู กลุ่มจูแมน ฉันได้ยินมาว่าพวกมันกำลังวางแผนอะไรบางอย่าง นั่นแหละที่ฉันรู้ทั้งหมด
ซางยุบ: (โค้งอีกครั้ง) ขอบคุณครับท่านที่บอกผม (หันไปทางคนของตัวเอง) ดูแลพวกท่านให้กลับบ้านอย่างปลอดภัย
ลูกน้อง: (โค้งคำนับ) ครับท่าน! (พากันเดินจากไป)
เบงเก: (ซางยุบนั่งลง) คุณจาง คุณไม่ควรทำอย่างนั้นนะ แม้แต่นายใหญ่ยังไม่เคยทำอย่างนี้เลย
ซางยุบ: ถ้ามีใครกล้ามาแทงฉัน ฉันไม่แคร์ว่ามันเป็นใคร ฉันไม่มีทางเงียบเฉยอยู่หรอก
เบงเก: พวกเราใกล้จะต่อสู้กันเองอยู่แล้ว เราต้องระวังตัวให้มาก เราต้องคอยหาพรรคพวก แม้แต่ไอ้พวกกระจอกยังต้องเอามาเป็นพวกเรา ไม่ใช่ให้มาเป็นศัตรู
ซางยุบ: หยุดนะ! แกกลัวหรือไง? ถ้าแกกลัวนักแกก็ไปเลย ฉันไม่ต้องการคนเป็นนี้มาเป็นพวก !!! (เขาล้มโต๊ะ และเดินจากไป)
ตาลบ๊อก: (เมื่อทุกคนเดินออกไปกันหมด เขาหันไปทางเบงเก ) ท่านครับ แล้วเราจะทำยังไงต่อไปดี ?
เบงเกง: แกหมายความว่ายังไง? เราก็ทำสิ่งที่เราเริ่มต้นต่อไป แล้วแกมีอาวุธติดตัวหรือเปล่า
ตาลบ๊อก: นายใหญ่ไม่ชอบให้พก ผมเลยไม่มี
เบงเก: ไปหามาซะ เอาที่เหมาะมือ แกไม่รู้ว่าจะต้องการใช้มันเมื่อไหร่
********ที่คฤหาสถ์มืด
เมียงซุกกำลังนอนให้นวด ขณะที่จีซิกให้สัญญาณกับนางพยาบาลให้ออกไป
จีซิก : นายท่านครับ ได้เวลานอนแล้วครับ
เมียงซุก : เดี๋ยวนี้ทำไมฉันไม่เห็นซางยุบ?
จีซิก: เขากำลังวุ่นกับการดูแลองค์กรครับ
เมียงซุก : ฉันยังเป็นห่วงไม่เลิก ช่วยไปดูเขาบ้างว่าเป็นยังไงเผื่อมีอะไรให้ช่วย
จีซิก: ครับท่าน
เมียงซุก: แล้วทำไมทนายซูยังดูถึงยังไม่มาตอนที่ฉันเรียกเขา แม้แต่ในวันนี้ฉันให้เด็กเพจเรียกไปถึง สิบครั้ง
********ที่ไนท์คลับ
ทนายซูกำลังดื่มตอนที่จีซิกเดินเข้ามาโดยที่ไม่สนใจคำพูดของนามีที่บอกว่า "เราปิดแล้ว!" เขานั่งลงข้างทนายซู
จีซิก: เราจ่ายค่าทนายเข้าไปในบัญชีของคุณแล้ว เราไม่ได้ให้เงินนั่นเพราะว่าเรามีเงินเหลือเฟือหรอกนะ (ลดเสียงลง)ฉันคิดว่านายไม่รู้สินะว่าการเอาเงินมาจากองค์กรเรามันน่ากลัวขนาดไหน
ทนายซู : ฉันรู้ (เขารินเหล้าลงในแก้ว )ฉันเชื่อว่าฉันได้ทำงานคุ้มกับเงินที่ได้มาแล้ว
จีซิก : แล้วเรามาดูกัน(เขาคว้าเพจเจอร์ของทนายซูมา )ฉันคิดว่านี่มันคงใช้ไม่ได้แล้ว (เขาขว้างมันลงไปที่พื้น )จากนี้ไปใช้อันนี้แทน (เขายื่นเพจเจอร์อันใหญ่กว่าเดิมให้ )
ทนายซู: (มองดูมัน)นายมาถึงที่นี่เพื่อที่จะบอกฉันแค่นี้เหรอ ?
จีซิก: เวลาที่นายใหญ่เรียก นายต้องไป เข้าใจไหม?
*********ที่ร้านอาหาร
ซางยุบ: มานั่งตรงนี้
เยจู : (มองไปรอบๆ )ทำไมคุณอยู่ที่นี่คนเดียว
ซางยุบ: คุณไม่ชอบให้ผมมีพวกลูกน้องอยู่รอบๆ
เยจู : อย่าโง่ไปหน่อยเลย ดูสิว่าตอนนี้สถานการณ์เป็นยังไง! มันก็แย่อยู่แล้วที่เป็นเมียอันธพาล คุณอย่าทำให้ฉันต้องเป็นม่ายอีก
ซางยุบ : (ยิ้ม) ไม่ต้องห่วง คนของผมยืนคุมที่ข้างนอก
เยจู : (ยิ้มตอบ ) คุณเรียกฉันมาทำไม?
ซางยุบรินแชมเปญและหย่อนแหวนลงไปในแก้วตอนที่เยจูไม่ทันมอง เยจูหยิบไปดื่มและเห็นมัน
ซางยุบ : คุณรู้ไหมว่าวันนี้เป็นวันอะไร ?
เยจู: รู้ วันที่คุณจับตัวฉันไป
ซางยุบ : และเป็นครั้งแรกที่ผมสารภาพรักกับผู้หญิง มันทำให้ผมขนลุกเพียงแค่พูดถึงมัน แม้แต่ตอนที่ผมดูหนังและได้ยินประโยค "ผมรักคุณ" ผมอยากจะซ้อมไอ้คนพูด
เยจู : คุณเลยรู้สึกเสียใจที่ได้พูดออกไปหรือ?
ซางยุบ: (เขาหยิบแก้วเฮจูขึ้นมาแล้วยกแก้วดื่ม หลังจากนั้นก็คายแหวนออกมาจากปาก ) นี่ (เขาหยิบแหวนสวมลงบนนิ้วของเยจู ) อย่าให้ผมต้องไปดูโอเปร่าตอนวันหยุดนี้เลย
เยจู : ไม่ได้
ซางยุบ: เยจู...
เยจู: มันเป็นงานรวมรุ่นศิษย์เก่า มันเป็นครั้งแรกหลังจากที่ฉันแต่งงาน
ซางยุบ: จริงๆแล้ว ผมรู้สึกกระอักกระอ่วนใจที่จะไป
เยจู : ทำไม?
ซางยุบ: คุณไม่รู้หรอกหรือ ? สามีของเพื่อนคุณคงเป็นพวกหมอ ทนาย คนพวกที่ผมไม่ชอบที่สุด
เยจู : ฉันจะไม่หนีความจริงที่ว่าคุณเป็นอันธพาล เพราะถึงแม้ฉันจะปิดบัง มันก็ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้น ฉันก็เลยตัดสินใจที่จะไม่ปกปิดมันไว้
********ที่ถ่ายทำภาพยนต์ / สระว่ายน้ำ
สาวสวยคนหนึ่งกำลังให้ช่างแต่งหน้า และลงสระน้ำตามคิวของผู้กำกับ เขาค่อยๆอธิบายให้เธอฟังในสิ่งที่เขาต้องการคือการค่อยๆสบัดน้ำจากการเคลื่อนไหวช้าๆของศรีษะและผม หลังจากนั้เขารอจนเธอพร้อม และตะโกน "Action!" ทุกอย่างดูจะเป็นไปได้ด้วยดี หลังจากนั้นก็มีการกระโดดตาม แต่มีเด็กสาวคนหนึ่งกระโดดช้าเกินไป ผู้กำกับตะโกนร้อง "Cut!" และเขาเริ่มด่าทอซือหยาง แล้วหันไปขอโทษดารานำหญิง ขอร้องให้เธอแสดงใหม่อีกครั้ง โดยที่หันมาทางซือหยาง (ตะโกนจากที่ไกล ) "เธอทำให้ดีนะ ถ้าพลาดอีกครั้งเธอออกไปเลย !"
*********ที่โรงเรียนมัธยม / ในห้องเรียน
นักเรียนกำลังใช้คอมพิวเตอร์
เสียง : เธอกำลังส่งเมล์ให้ใครอยู่ ?
เด็ก: แม่ของผมครับ
ยูซุก : (จับมือเด็กเอาไว้ ) นี่! ทำอย่างนี้
ยูซุกเดินไปรอบๆห้องเรียน ช่วยเด็กทุกคนเรื่องคอมพิวเตอร์
ลิเดีย: (เปิดประตูเข้ามา) เธอไปรับโทรศัพท์ได้ไหม ?
*********ห้องเรียนว่าง
ยูซุก : (หยิบหูโทรศัพท์ขึ้นมา )ฮัลโหล!เสียงของซือหยาง: เสียงของเธอเหมือนกับไม่ได้กินอะไรมาตั้งหลายวันแล้ว ?
ยูซุก: ซือหยาง
เสียง: เธอดูดีมากเลยในเสื้อเชิ้ตขาว ยูซุกก้มลงมองตัวเองที่ใส่เชิ้ตขาวอยู่ เขามองไปรอบๆและเห็นเธอยืนอยู่ที่นอกหน้าต่าง เขาวางหูโทรศัพท์ แล้วเดินไปที่หน้าต่างเปิดออกมา เขายิ้มให้ซือหยางที่ยืนอยู่ตรงนั้น
*********ที่บ้านนอก / ร้านกาแฟ
ซือหยาง : ชีวิตที่นี่เป็นยังไงบ้าง? เธอชอบมันไหม?
ยูซุก : ฉันชอบที่อยู่ได้โดยไม่มีความทะเยอทะยาน
ซือหยาง : ความทะเยอทะยานแบบไหนล่ะ ?
ยูซุก : เรื่องเงิน ความสำเร็จ และผู้คน
ซือหยาง : มันไม่เหมือนเธอเลย
ยูซุก : ทำไมล่ะ ? บางครั้งฉันคิดว่ามันก็ดีเหมือนกันที่อยู่แบบนี้
ซือหยาง : เธอจำได้ไหมเมื่อตอนที่เราอยู่ที่ชุงชาน ? ฉันรู้สึกว่ามันผ่านมาแล้ว 100 ปี มันรู้สึกเหมือนไม่ใช่เรื่องจริง
ยูซุก : (ยิ้มแหย่เล่น )เธอดูสวยจริงๆตอนที่ใส่กระโปรงสั้นๆในขบวนพาเหรด
ซือหยาง : จริงหรือ? เธอคิดอย่างนั้นหรือ ? (ยูซุกพยักหน้า) เธอไม่เคยบอกฉันตอนนั้น
ยูซุก: ฉันไม่มีแม้แต่โอกาสจะพูด
ซือหยาง : ฉันคิดว่าฉันเป็นลูกเป็ดขี้เหร่ในสายตาเธอ
ยูซุก : ลูกเป็ดขี้เหร่ที่ไหนจะสวยได้ขนาดนี้ ?
*******ที่บ้านนอก / ป้ายรถเมล์
ยูซุกและซือหยางเดินออกมาด้วยกัน
ซือหยาง : ขอบคุณ ฉันกำลังต้องการกำลังใจ
ยูซุก : เธอกำลังลำบากใช่ไหม ?
ซือหยาง : อันที่จริง ทุกอย่างกำลังไปได้ดี อีกหน่อย ฉันอาจจะได้แสดงหนัง ตอนฉันไปคัดตัวแสดง ผู้กำกับชอบฉันมาก
ยูซุก : ใช่สิ เธอคงจะไปได้ดี เธอมันหัวรั้นอยู่แล้ว
พวกเขาหยุดที่ป้ายรถเมล์ เมื่อรถเมล์มาถึง ยูซุกพยักหน้าให้ไป
ซือหยาง : ฉันมาหาเธอที่นี่บ่อยๆได้ไหม ?
ยูซุกพยักหน้า เธอเดินขึ้นรถเมล์ไปเมื่อรถออก ซือหยางโผล่หน้าออกมาทางหน้าต่างหลังรถ "ถ้าเธอไม่อยากให้ฉันมา เธอบอกฉันได้นะ แล้วฉันจะไม่มากวนเธออีก จริงๆ นะ!" ยูซุกเดินกลับ
********บนถนนที่แออัดในกรุงโซล / ในรถจี๊บของเหยาซู
เหยาซู: (มองดูนาฬิกา)ถ้ามันยังเป็นอย่างนี้ ผมคิดว่าผมไปไม่ทันเวลาสัมภาษณ์แน่ รุ่นพี่ยูน ช่วยดูรถให้ผมด้วย ได้ไหมครับ ? เขาจอดเข้าข้างทางรถยื่นกุญแจรถให้กับรุ่นพี่ เขาคว้าเอาจักรยานที่อยู่ท้ายรถและขี่ออกไป
********ภายในสำนักงาน
มีแสงแฟลชถ่ายภาพ มีคนกำลังถ่ายรูป ผู้ชายที่ดูเป็นนักธุรกิจที่นั่งบนเก้าอี้ และจัดท่าให้ถ่ายรูป
เหยาซุ : ผมขอขอบคุณมากครับที่ให้ผมได้มีโอกาสมาสัมภาษณ์ท่าน ถึงแม้ว่าท่านจะยุ่งมาก (เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ) ผมขอโทษครับ ... (เขารับโทรศัพท์ ) ครับ ... ครับ? (สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป )ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน เดี๋ยวฉันจะไปหา (เขาวางสาย ) ผู้ต้องขอประทานโทษครับ แล้วผมจะเอาผลการสัมภาษณ์ในวันนี้มาให้ท่านดูพรุ่งนี้ครับ (เขาวิ่งออกไปนอกตึก)
*********ในร้านเสื้อผ้า ที่หน้าต่างจัดโชว์
เฮจูนกำลังจัดหุ่นโชว์ มีคนมาเคาะกระจก เธอหันไปมอง มันคือ เหยาซู พวกเขายิ้มให้กัน
*********ในร้านเสื้อผ้า
เหยาซูกำลังยืนดูเงียบๆ จ้องมองเฮจูน
เฮจูน : อย่ามองฉันแบบนั้นสิ ใช่แล้ว ฉันจะบอกเธอก็ได้ว่าฉันกลับมาได้ สิบวันแล้ว และฉันก็ทำงานที่นี่มาได้ สี่วันแล้ว (เธอจิบกาแฟ ) ฉันได้ยินว่าเธอทำงานให้หนังสือแม๊กกาซีน
เหยาซู : ฉันขอถามอะไรอย่างหนึ่ง ผู้ชายคนนั้น ... (เฮจูนพยักหน้า )จริงๆหรือ ?
เฮจูน: ใช่ ไม่น่าเชื่อ ใช่ไหม ? ตอนแรกที่ฉันไปถึงปารีส ฉันทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากนอนและร้องไห้ ฉันฝันถึงเขาทุกคืน และในเมื่อเราไม่สามารถเจอกันได้อีก ฉันก็แทบหายใจไม่ออก แต่ในที่สุด วันหนึ่ง ฉันก็อยู่ได้โดยที่ไม่คิดถึงเขาเลยทั้งวัน ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมามันก็ผ่านไป หนึ่งวัน เป็นสิบวัน และเป็นเดือน จากนั้นก็วันนี้ ...
**ย้อนเวลา / ในห้องที่ปารีส
เฮจูนนั่งที่โต๊ะ อยู่ใต้ผ้าห่ม กำลังวาดรูปในสมุดภาพ เธอดื่มกาแฟ ทันใดเธอเหลือบไปเห็นขอบรูปภาพ เธอดึงออกมาดู มันคือรูปของจางยูซุก เสียงของเฮจูน : ฉันเพิ่งนึกได้ว่านี่เป็นเพียงสิ่งเดียวที่ฉันมีเหลือเกี่ยวกับเขา (เธอเผารูปจากขอบด้วยไฟแช้ก ) ฉันรู้สึกว่าฉันพร้อมที่จะกลับมาเกาหลีได้แล้ว
**ย้อนกลับมาที่ร้านเสื้อผ้า
เฮจู : มันก็ผ่านมาแล้วสองปี ตอนนี้ฉันลืมเขาได้แล้ว
********ที่โรงเรียนมัธยม / ที่บ้านของจางโดซู
ยูซุกเดินผ่านห้องของโดซู เห็นคุณย่ากำลังรีดชุดนักเรียนตำรวจอยู่ เขาหยุดมอง
คุณย่า : มันอยู่ในตู้เสื้อผ้า มันเริ่มมีแมลงมาเกาะ
ยูซุก : ผมไม่ต้องใช้มันแล้ว
คุณย่า: ฉันเห็นเธอหยิบมันมาลอง
ยูซุก: (ยิ้ม) อ้อ ตอนนั้น...
คุณย่า: เธอไม่ต้องละอายใจหรอก ฉันบอกกับปู่ของเธอแล้วท่านก็รู้สึกเสียใจ ฉันคิดว่าท่านรู้สึกผิด เธอจะไปกรุงโซลวันนี้หรือ
ยูซุก : ใช่ครับ เพื่อนผมเพิ่งติดต่อผมได้และ ส่งจดหมายมาหา
*******บ้านนอก / ป้ายรถเมล์
โดซู : (เดินเคียงข้างยูซุก ) แกคงหวังว่าแกไม่เคยได้พบกับครอบครัวของแก แต่แกจะเปลี่ยนอะไรได้? พวกเขาเป็นพ่อและพี่ชายของแก
ยูซุก: ใช่ครับ
โดซู: ถ้าเรามาคิดถึงมันดีดี มันเริ่มต้นที่ฉัน มันเป็นความผิดของฉันเอง แกโทษฉันได้เลย
********บนถนนในกรุงโซล / ด้านนอกสถานีตำรวจ
กังซูปล่อยให้ลูกน้องกลับบ้าน ตัวเขาย้อนกลับไปที่สถานีตำรวจและพบกับยูซุก
*********ร้านซุป
ยูซุก: นายค่อยดูเหมือนนายตำรวจขึ้นมาหน่อย
กังซู : ฉันได้ยินมาว่าพ่อของนายวางมือแล้ว นายเป็นคนพิเศษในชั้นของเรา พวกเราเลยมักจะอยากรู้เรื่องของพ่อนาย และห่วงว่านายจะต้องรับช่วงต่อ แต่มันก็ไม่ใช่ และฉันก็ขอบใจนายที่มันเป็นอย่างนี้
ยูซุก: เลิกพูดเรื่องไร้สาระแล้วมาดื่มกันดีกว่า
กังซู : ฉันกำลังอยู่ในหน้าที่
ยูซุก: มันเลย 6:00 โมงแล้ว ฉันรู้ว่านายยังอยู่ในเครื่องแบบแต่นายก็น่าจะดื่มได้อย่างน้อยก็หนึ่งแก้ว
กังซู : ได้เลย (เขาปล่อยให้ยูซุกรินเหล้าให้) อ้อ นายได้ยินเรื่องของกังซื่อชิงไหม ?
ยูซุก: ซื่อชิง?
กังซู: เขาเรียนจบได้ที่หนึ่งของชั้น และไปเรียนต่อที่อเมริกา แล้วยังได้ไปฝึกงานกับ FBI ด้วย เขาเพิ่งกลับมาเร็วๆนี้ ฉันได้ยินว่าเขาทำงานอยู่หน่วยอาชญากรรม
********ที่กรมตำรวจ / ห้องซ้อมยิงปืน
ซื่อชิงกำลังซ้อมยิงปืนและเมื่อเขาหยุดยิงก็มีเสียงตบมือ
เซิงเจิ้ง : ผมได้ยินเรื่องของคุณมามากผมคิดว่ามันเป็นเรื่องเกินจริง แต่เมื่อผมได้มาเห็นถึงรู้ว่ามันไม่ใช่ ผมกีเซิงเจิ้ง ทำงานอยู่ที่หน่วยอาชญากรรม เราจะได้ทำงานด้วยกันต่อไป
ซื่อชิง: ผมควรจะเป็นคนไปหาคุณ ผมต้องขอโทษด้วย (เขาโค้งคำนับ) ผม กังซื่อชิง (พวกเขาจับมือกัน)
เซิงเจิ้ง: ผมเชื่อในเรื่องความประทับเมื่อพบกันครั้งแรกและผมคิดว่าเราคงจะทำงานด้วยกันได้อย่างดี
ซื่อชิง: ได้โปรดชี้แนะให้ผมด้วยครับ
เซิงเจิ้ง : คุณรู้ไหมว่าคุณจะต้องทำงานอะไร ?
ซื่อชิง : ครับ ผมถึงได้ขอมาทำงานที่นี่
*******บนถนนในกรุงโซล
ยูซุกกำลังเดิน และย้อนนึกถึงคำพูดกังซูเพื่อนเขา : เขาจะทำงานกับกีซังจีที่สำนักงานอัยการด้านคดีอาชญากรรม สิ่งที่เขาได้เรียนมาจาก FBI จะได้นำมาใช้ที่นั่น ยูซุกยังคงเดินไปเรื่อยๆ เขาเดินผ่านร้านเสื้อผ้าที่เฮจูนกำลังทำงานอยู่ที่หน้าต่างโชว์ พวกเขามองไม่เห็นกัน
********ในร้านเสื้อผ้า
เฮจูนเปิดวิทยุ ฟังเพลง "Love Affair," และดื่มกาแฟ เธอหยิบสมุดโน้ตขึ้นมา ในนั้นมีรูปภาพที่ไหม้ครึ่งหนึ่งของจางยูซุก เธอฟังเพลงไปเรื่อยๆ
*******ที่โรงเรียนมัธยม
ยูซุกนั่งอยู่ในห้องคนเดียว เล่นเปียนโนเพลง "Love Affair."
********ร้านอาหารเกาหลีแบบดั้งเดิม
โดอึง และแมจูกำลังชื่นชมเครื่องใช้โบราณและของในร้าน ขณะที่รอนายใหญ่
กังซู : (เดินเข้ามา) พวกเขากำลังมาแล้ว พวกแกก็ทำตัวให้ดี อย่าทำให้ฉันต้องขายหน้าล่ะ
ประตูเปิดออกเบงเกและตาลบ๊อกเดินเข้ามา พวกเขาเดินไปที่กลางห้องแล้วนั่งลง โดอึง แมจู และกังซูโค้งคำนับแสดงความเคารพอย่างเต็มที่
เบงเก: (หันไปทางกังซู) ฉันได้ยินมาว่านายกำลังรวบรวมคนที่ยังดงโพ นายรู้ไหมทำไมฉันถึงเรียกนายมาพบ เพราะว่านายมันกล้า
กังซู: ถ้าคุณให้ผมมาอยู่กับพวกของคุณ ผมก็ฝากชีวิตผมไว้กับคุณเหมือนกัน
เบงเก: ช่วงนี้เป็นเวลาที่กำลังวิกฤต ที่ฉันเกลียดที่สุดคือคนที่พร้อมจะทรยศทันทีที่มีโอกาส ฉะนั้นฉันจึงมองหาคนที่ซื่อสัตย์และมั่นคงมาเป็นพวก . (หันไปทางตาลบ๊อก) แกได้ยินที่ฉันพูดไหม?
ตาลบ๊อก: ครับท่าน
********ที่บ้านซางยุบ
ซางยุบเตรียมตัวออกจากบ้าน
ซาดู : คุณจำเป็นต้องไปหรือครับ
ซางยุบ: หยุดนะ ฉันสัญญากับเธอไว้
ซาดู: ยังงั้นก็เอาพวกเด็กให้ไปอยู่กับคุณด้วย มีข่าวลือว่าคนกลุ่มเดิมกำลังตามล่าคุณอยู่
ซางยุบ : เฮ้ นายต้องการป่าวประกาศให้ทุกคนรู้ว่าฉันเป็นอันธพาลหรือไง นายด้วยอยู่ที่นี่
*********ที่โรงละคร
การละเล่นดนตรี เต้นรำ กำลังดำเนินไปบนเวที ซางยุบเริ่มเบื่อ "เมื่อไหร่มันจะจบนี่ ?"
เยจู: (กระซิบตอบ) มันเพิ่งเริ่มเอง
ซางยุบ: ฉันจะเป็นบ้าแล้ว ผู้คนจ่ายเงินเพื่อมาดูนี่นะเหรอ ? (เขาเริ่มตาปรือ)
เยจู: (เขย่าตัวเขา) ไปห้องน้ำล้างหน้าเถอะ
**ในห้องน้ำชาย
ซางยุบล้างหน้าแล้วบ่น "พวกเฮงซวยนี่ ยอมจ่ายเงิน 10,000 วอนเข้ามาดู? มันประสาทกันหรือเปล่า ?
**ด้านนอกห้องน้ำชาย
ซางยุบไม่ได้เข้าไปในโรงละคร เขาจุดบุหรี่สูบ.. มีบางคนยืนอยู่แถวนั้นด้วย ซางยุบเริ่มสงสัย เขามองไปรอบๆโดยไม่ได้ขยับตัว และสังเกตุเห็นว่ามีคนหลายคนยืนตามมุมต่างๆ ที่เชิงกระไดมีคนกำลังเดินมุ่งหน้ามาทางเขา เขาโยนบุหรี่ทิ้งมองไปที่คนตรงหน้า และเปรี้ยง!!! เขาเหวี่ยงหมัดไปสองทีทำให้ชายคนนั้นล้มลง ซางยุบเตะ ตอนนั้นเองคนอื่นๆ เริ่มวิ่งมาที่เขาล้อมรอบเอาไว้
ซางยุบ: พวกแก ไอ้ชั่ว ใครส่งแกมา
ชายคนแรก : จะรู้ไปทำไม? พักหลังมานี่ นายมันทำไว้เละเทะมาก ถ้านายอยู่เฉยๆ เราจะไม่ทำร้ายเมียนาย (เขาหยิบเอามีดที่หุ้มไว้ด้วยหนังสือพิมพ์ออกมา พร้อมกับเดินไปหาซางยุบ ซางยุบเตะเขา คนอื่นๆเริ่มบุกเข้ามา ประตูเปิดออก จีซิก ซาดู และพรรคพวกวิ่งเข้ามาช่วย จีซิกยืนกันซางยุบไว้ และเรียก ซาดูมา ขณะที่คนอื่นกำลังสู้กัน ซาดูพยายามช่วยซางยุบหนีออกมา แต่ทั้งคู่ก็ยังต่อสู้อยู่ เยจูเดินออกมาจากโรงละครและเห็นคนอื่นสู้กันจึงหลบอยู่ ซางยุบเห็นเยจูจึงวิ่งเข้าไปหาและหลบอยู่ด้วยกัน
********ที่คฤหาสถ์มืด
เมียงซุก: (กำลังพูดโทรศัพท์) แกพูดว่าอะไรนะ? (แล้วเขาก็วางหูลง) ช่างเลวจริง
To be Continue...next episode 13
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.