WINTER SONATA - 2- Transient Love

Episode 2 - Transient love

มนต์เสน่ห์เหมันต์

วันรุ่งขึ้น ยูจิน และจุนซาง เข้าห้องเรียนตามปกติ
แต่ที่ไม่ปกติ คือ เพื่อนๆในห้อง ทำ เสียงดนตรี และคำล้อเลียนต้อนรับ ยกเว้น ซังฮวก ที่นั่งเฉย
ยูจิน และ จุนซาง แยกย้ายกันไปนั่งที่โต๊ะ แต่ การ์กาเมล ที่ตามหลัง จุนซาง เข้ามาในมือมีไม้เรียวอันเดิม ( แต่ยังไม่เห็น ใช้ตีนักเรียนคนไหนสักป้าบเลย) ชี้ไปที่ ยูจิน และ จุนซาง เรียกให้ออกไปที่หน้าห้อง

การ์การเมล : เมื่อวานฉันมาแอบดูตอนพวกเธอนั่งเรียนกัน เมื่อวาน มีบางคนกล้าโดดเรียนเชียวนะ คัง จุนซาง และ จุง ยูจิน

คัง จุนซาง นายกล้ามาก ตอนนี้กล้าชวน ยูจิน ให้โดดเรียนกับนายเรอะ ถึง จุง ยูจิน จะมาสายเป็นประจำ แต่เขาก็ไม่เคยโดดเรียนเลยสักครั้ง นายเป็นคนชักชวนใช่มั๊ย
จุนซาง : ขอโทษครับ
ยูจิน : ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ เพื่อนๆถึงกับส่งเสียงโห่เกรียวกราว
การ์การเมล สั่งว่า : เงียบๆ หันไปถาม ยูจิน ว่า : ตกลงมันเป็นยังไง
ยูจิน : หนูเป็นคนอยากไปกับเขาเองค่ะ
จุนซาง เอียงหน้ามอง ยูจิน เพื่อนๆ โห่อีก
ยูจิน สาวแก่น คนเก่ง ทำหน้าตา ยื่นปาก ใส่ เพื่อน

(เป็นทำนองบอกว่า คอยดูเถอะมาโห่ฉันดีนัก ฝากไว้ก่อน)
การ์การเมล : เงียบ ๆ แล้ว ตะคอก : นี่จะบอกว่าแอบคบกันยังงั้นเรอะ เหอะ ยกไม้เรียว ขู่นักเรียนอยู่ข้างหลัง ทำท่าจะหวด จุนซาง ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ แล้ววางไม้เรียวลงบนโต๊ะ ดังปัง ยูจิน สะดุ้ง
การ์การเมล : จะทำยังไงกับพวกเธอดี เธอสองคนไปทำงานเผาขยะ เป็นเวลา 1 เดือน เข้าใจมั๊ย

( แต่คนเล่าไม่เข้าใจ คุณครูค่ะ ยิ่งเป็นการเปิดโอกาสให้นักเรียนที่แอบคบกัน ได้ จุ๋งจิ๋ง จู๋จี๋ กันละซี่เนี่ยะ ...ประหลาดครูเกาหลีจริงๆ)

ลูกศิษย์ ตัวปัญหา รับคำสั่งอาจารย์ ยูจิน ชำเลืองดู จุนซาง จุนซาง ชำเลืองดู ยูจิน

ยูจิน ล้างมือในห้องน้ำ จินซุก คิดว่า ยูจิน ถูก จุนซาง ข่มขู่ : งั้นทำไม เธอเธอถึงโดดเรียนกับเขาล่ะ เขาน่ะน่ากลัวจะตายไป เธอไม่ต้องโกหก ฉันหรอกนะ ฉันจะไปบอกเพื่อนๆ ให้ช่วยเธอเอง
ยูจิน : เขาเป็นคนดีออก
จินซุก : เชื่อฉันเถอะ บอกฉันมาเถอะ

ยูจิน หัวเราะ : พอที่เถอะ
แชรีน เข้ามากับเพื่อนหญิง อีก 2 คน เรียก ยูจิน เสียงเข้ม พร้อมสะบัดผม ยาว ของตัวเอง กอดอก ท่าทางเอาเรื่อง : ยูจิน เธอไม่ได้ยินที่ฉันบอกว่า คัง จุนซางเป็นของฉันเรอะ
ยูจิน : ได้ยินซิจ๊ะ แล้วไงหรือ
แชรีน : ทั้งที่รู้เธอก็ยังอ่อยเขางั้นสิ
ยูจิน : อ่อยเขาเหรอ ทำท่ายิ้มขำ แชรีน
แชรีน บอกด้วยกิริยาท่าทางว่า ( เออใช่ ) : ฉันน่ะรู้ลูกไม้เธอหรอกน่ะ แกล้งทำเป็นเพื่อนเพื่อตีสนิทผู้ชาย ก็ เป็นวิธีที่พวกคนหน้าตาไม่ค่อยดีใช้กัน ใช่มั๊ย
ยูจิน ทำท่าตั้งใจฟัง ยกมือขึ้นสะบัดผม มี จินซุก ยืนข้างๆ

( มี คลิป NG ที่ยูจิน สะบัดผม ไปถูกหน้า จินซุก จินซุก ผงะ ทำหน้าตาตลกมาก ไปหาดูกันนะคะ)

ยูจิน ก้าวไปหา แชรีน : เธอน่ะชอบโอ้อวด ทำไมไม่นับดูล่ะว่าตัวเองมีกี่หาง

( งง คำแปลประโยคหลังนี้ แต่คุณ รำพรรณ แปลว่าไม่รู้จักส่องกระจกดูตัวเองว่าให้ท่าคนอื่นเป็นอย่างไร)

แล้ว ยูจิน ก็ยื่นมือไปเปิดกระโปรง แชรีน แล้วหัวเราะ วิ่งออกจากห้องน้ำ จินซุก วิ่งตามออกไป : สมน้ำหน้า
แชรีน ร้องลั่น : เหอะ จุง ยูจิน โธ่เอ๊ย ยายขี้เหร่ ยกมือปัดผมที่หน้าผากตัวเอง ร้องหากระจก จากเพื่อน

ยูจิน และ จุนซาง กวาดใบไม้ ยูจิน เอาใบไม้ ไปกองรวมแล้วเผาไฟ
ยูจิน พูดว่า กลิ่นเป็นแบบนี้เอง เมื่อก่อนเคยอ่านกลอนบทหนึ่ง ชื่อว่า “ใบไม้ไหม้ไฟ” ฉันเคยสงสัยว่ากลิ่นมันเป็นอย่างไร เขาบอกว่ากลิ่นมันเหมือนกลิ่น ฮาเซลนัท (เกาลัด) แต่ว่าฉันไม่รู้จักกลิ่น ฮาเซลนัทหรอก แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่ากลิ่นเป็นอย่างไร กลิ่นเหมือนพ่อฉันไง
จุนซาง เงยหน้ามองยูจิน
ยูจิน เล่าต่อ ตอนฉันเด็กๆ พ่อฉันชอบแอบสูบบุหรี่ ตอนฉันจับได้ พ่อจะกอดฉันบอกว่า อย่าบอกแม่นะ กลิ่นนี้แหละ มันคล้ายมากเลย

จุนซาง : ยูจิน เธอน่ะเป็นคนที่จะไม่ทำผิดพลาดซ้ำสอง หรือว่าเป็นคนที่อดใจทำผิดซ้ำสองไม่ได้
ยูจิน ตั้งใจฟัง ถามว่า : หมายความว่าอย่างไร
จุนซาง : เอ้อ ยกตัวอย่างเช่น ถ้าเธอตัดสินใจว่า จะไม่เจอใครคนหนึ่งอีก เธอจะทำตามตั้งใจ หรือกลับไปหาเขาอีก
ยูจิน : ถ้าเป็นฉัน ฉันก็คงกลับไปพบเขาอีกแน่ๆเลย
จุนซาง : ทำไมล่ะ
ยูจิน : ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผล ที่จะคิดถึงใครสักคน
จุนซาง เงียบ

จุนซาง กลับไปเล่นเปียโนที่บ้านแล้วนึกถึงคำพูดของยูจิน “ ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผล ที่จะคิดถึงใครสักคน

จุนซาง ไปหา อาจารย์คิม ที่ห้องทำงาน อาจารย์คิม ชื่นชมความเก่งทางคณิตศาสตร์ของจุนซาง ชวนให้มาเรียนพิเศษ อาทิตย์ละ 2 ครั้ง
จุนซางแอบดีใจ : ทำไมสนใจผมนักล่ะครับ
อาจารย์คิม : ฉันไม่เคยเจอใครเหมือนเธอ ไม่สินะ ฉันไม่คิดจะสอนเธอหรอก ฉันอยากจะคุยคณิตศาสตร์กับเธอน่ะ
จุนซาง เห็นรูป อาจารย์คิมถ่ายคู่กับ ซังฮวก
อาจารย์คิม ชื่นชมลูกชายตัวเองว่าเขาเป็นคนเด็กดี ไม่เคยเหลวไหลมาก่อน
จุนซางถามว่า : คุณคงรักเขามากสินะครับ
อาจารย์คิม : ก็แน่นอน ก็เขาเป็นลูกชายคนเดียวของฉันนะ
จุนซางฟังแล้ว เม้มปากนิดๆ อาจารย์คิม ยังพูดต่อว่า : ไม่มีพ่อคนไหน ไม่ภูมิใจในตัวลูกชายหรอก พ่อของเธอก็คงภูมิใจในตัวเธอเหมือนกัน ที่พูดนี่ ไม่ใช่ว่าเพราะเขาเป็นลูกชายของฉัน แต่ ซังฮวก เป็นเด็กดี เธอต้องชอบเขาแน่ๆ
จุนซาง รู้สึกผิดหวัง มองอาจารย์คิม อย่างหม่นหมอง ซังฮวก เป็นลูกชายเพียงคนเดียว…….

ในห้องกระจายเสียง
ยูจิน นั่งควงปากกา ( In trend จริงๆกับสมัยนี้)

...เหมือนนั่งคอยใคร มีเสียงประตูเปิด ก็หันไปมอง ดีใจ และต่อว่า จุนซาง ที่มาช้า
จุนซาง : ขอโทษที ฉันเอาแผ่นเสียงมาด้วย
ยูจิน : เหรอ ไหนดูซิ

จุนซาง มองยูจินที่นั่งด้านข้างนิ่ง ยูจิน เงยหน้าจากการมองดูแผ่นเสียง สบตากับ จุนซาง จุนซาง หลบสายตาลง ยูจิน อมยิ้ม ดูแผ่นเสียงใหม่ จุนซาง ก็มอง ยูจิน อีก ท่าทาง ยูจิน เขิน แก้เขิน โดยบอกกับ จุนซาง ว่า : งั้นลองแผ่นเสียงแล้วกัน
จุนซาง : ได้นี่
ยูจิน : วางแผ่นเสียงบนเครื่องเล่น จุนซาง หยิบหนังสือเล่มเล็กๆ ที่วางอยู่บนโต๊ะ มาเปิดดู แล้วก็ แอบมอง ยูจิน อีก
ยูจิน หันไปทาง จุนซาง แล้วหันมามองแผ่นเสียง เสียงเพลงดังขึ้น
ยูจิน หันไปดู จุนซาง : เพลงนี้ที่เธอเล่นให้ฉันฟังคราวก่อนใช่มั๊ย

( ตกลงคุณ สองคน เลิก แอบมองกันไป หลบสายตากันมาแล้ว นะ คนเล่าเวียนศีรษะ แล้ว)

จุนซาง ยิ้ม นิด ๆ ตาอยู่กับหนังสือ

( พอเขาพูดด้วย ทำไมไม่มองให้ เต็มสายตาเล่า จุนซาง)
ยูจิน : มันชื่อเพลงอะไรนะ

( สงสัยว่า ยูจิน เรียนหนังสือเก่ง ได้ยังไง ความจำไม่ค่อยดีต่างหาก หรือเก่งแต่ คณิตศาสตร์ ฟิสิกส์)
จุนซาง : ครั้งแรก
ยูจิน : ครั้งแรก ครั้งแรก ครั้งแรก ชื่อมันเพราะดีนะ รู้สึกเหมือน ครั้งแรก จริง ๆ
จุนซาง หันไปฟัง ยูจิน พูด
จุนซาง : เก็บไว้ฟังมั๊ย
ยูจิน ส่ายหน้า ยิ้มละไม ไม่ละ เอาไว้ฟังเธอเล่นเพราะกว่าตั้งเยอะ แน่ะ สบตากันอีก ยูจิน เขิน
หน้า จุนซาง ก็ อ่อนโยน
ยูจิน : ครั้งแรก.... ทำให้นึกถึง ครั้งแรกที่ฉันโดดเรียน ครั้งแรกที่ฉัน ฮื้อ.. ครั้งแรกที่ฉันจับมือผู้ชาย ครั้งแรกที่ขี่จักรยาน (เป็นคนซ้อนต่างหากคะ ...ยูจิน ) ประสบการณ์ครั้งแรกทั้งนั้น ทุกอย่างเลย
จุนซาง ทำท่าคิด เล็กน้อย ถาม ยูจิน ว่า : วันเสาร์นี้ เธออยากไปดูหนัง มั๊ย
ยูจิน นัยน์ตาเป็นประกาย
จุนซาง : นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันชวนผู้หญิงไปดูหนัง
ยูจิน อมยิ้ม

ที่บ้าน ยูจิน

ยูจิน คุยกับแม่ ที่กำลังเย็บจักรอยู่ ยูจิน นั่งที่โต๊ะ เอาคางเกยสองแขนที่ทอดวางบนโต๊ะท่าทางใช้ความคิด : ทำไมแม่ถึงรักพ่อ
แม่เริ่มสงสัย ทำไมถามยังงั้น ทำไมจู่ ๆอยากรู้ล่ะ แต่ก็ตอบว่า : คงเพราะเขามีเสน่ห์ ตอนที่เขาแอบมองแม่ละมั้ง ตอนแรกพ่อเขาเป็นคนเย็นชา แม่เลยคิดว่าเขาไม่ชอบแม่ แต่ที่จริงเขาทำเย็นชาเพราะแอบชอบแม่

ยูจิน ตาโต กับคำตอบของแม่ อมยิ้ม พอประโยคหลังๆ ยูจินก็ยิ้มกว้าง สองมือทุบโต๊ะ ที่นั่งอยู่ : นั่นแหละค่ะ จริงๆ ใช่มั๊ยคะแม่ เสียงดัง ดีใจ เหมือน คิดออกแล้ว
แม่ งง ยูจิน.: .เอ้อ... คือหนูหมายถึงเรื่องคุณพ่อน่ะค่ะ
แม่ รู้ทัน อมยิ้ม : ยูจิน ลูกกำลังมีรักละซี่
ยูจินโวยวาย อะไรกัน หนูเปล่าซะหน่อย

แม่เลยยิ่งได้ข้อสรุป : มีความรัก จริงๆใช่มั๊ย สายตาแม่คาดคั้น

ยูจิน อมยิ้ม หลับตา พยักหน้ายอมรับ

ในห้องเรียน
เพื่อนๆ นัดหมายกันว่าหลังงานคริสต์มาส จะไปเที่ยวหมู่บ้านบนเขากัน ในวันเสาร์

ยูจิน บอกว่า คงไปไม่ได้เพราะมีนัดแล้ว ทุกคนแปลกใจ ซังฮวก ถามว่า : นัดกับใครเหรอ หรือที่บ้านนัดไว้
ยูจิน ทำท่าอึกอัก ที่จะต้องโกหก : อือ ...ใช่

ซังฮวก ที่รู้จัก ยูจิน ดี เริ่มสงสัย

จุนซาง เดินเข้ามาในขณะ ที่เพื่อนๆ ช่วยกันทำความสะอาด นอกห้องเรียน
คงไม่ใช่เวรของจุนซางอีก จุนซาง จึงไม่ช่วยทำอะไร

ยงกุ๊ก ชวนไปเที่ยวบนเขา : ไม่ต้องเอาอะไรมาหรอก แค่มาให้ทัน
จุนซาง : ขอโทษนะ ฉันมีนัดแล้ว
ยงกุ๊ก หันไปทางซังฮวก ยูจิน ก็บอกว่ามีนัดแล้วเหมือนกัน สงสัยจะไปด้วยกัน เอามือตบขา แบบมั่นใจ ต้องใช่แน่ๆ สองคนนี้ต้องมีอะไรกันแน่ๆ
ซังฮวก เสียอารมณ์ทันที : นี่เลิกพูดเหลวไหลซะที
ยงกุ๊ก ทำท่าเป็นหมอดู แม่นๆ บ่นว่า : คัง จุนซาง คัง จุนซาง ดวงวันนี้ จะได้พบคนเก่ง ทางทิศตะวันออก ยกมือขึ้นทำท่า จับยามสามตา คนเก่ง คนเก่ง คนคนนั้นเป็นใคร หรือว่าจะเป็น ยูจิน แล้วก็ บอกซังฮวก : ทำไมไม่ตามเขาไปล่ะ ไปสิ ฉันดูไม่ผิดหรอก
ซังฮวก : เอ้า ไอ้บ้า ส่งไม้ถูพื้นให้ยงกุ๊ก สายตาครุ่นคิด เดินเข้าห้องเรียน

จุนซาง เดินออกจากโรงเรียน ไปหาอาจารย์คิม คุย ปรึกษา กันเรื่องแก้สมการโจทย์หลายข้อ ซังฮวก แอบมองที่หน้าประตูห้อง
จุนซาง และ อาจารย์คิม หัวเราะ ยิ้มแย้ม เข้าหากัน
อาจารย์คิม บอกว่า : เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นเธอยิ้ม เธอควรจะยิ้มบ่อยๆ รู้มั๊ย
จุนซาง ยิ้ม มีความสุขจริงๆ
ซังฮวก เดินลงบันไดมาในความมืด ครุ่นคิด นี่มันอะไรกันหนอ.....

วันนี้จุนซาง กลับเป็นฝ่ายไปนั่งคอย ยูจิน ในห้องกระจายเสียง

นั่งลงตรงที่ ยูจินเคยนั่ง หยิบแผ่นเสียง
ซังฮวก เข้ามาอยู่ก่อนแล้ว เดินมาจากอีกมุมห้อง ไปที่ จุนซาง
ซังฮวก : วันนี้ไม่มีติวพิเศษหรือ
จุนซาง ชะงัก : หมายความว่าอย่างไร
ซังฮวก : รู้อยู่แก่ใจ ฉันอาจเข้าใจนายผิด
จุนซาง ทำท่าตั้งใจฟัง
ซังฮวก : เมื่อคืนฉันเห็นนายที่ห้องทำงานพ่อ นายไปที่นั่นทำไม
จุนซาง เงียบ ไม่คิดว่าจะถูกถามเช่นนี้

ที่ด้านนอก ยูจิน กำลังเดินแกมวิ่งไปที่ห้องกระจายเสียง เปิดประตูออกได้ยินเสียงของ ซังฮวก
ซังฮวก : ทำไมนายต้องทำอย่างนั้นด้วย
ยูจิน ค่อยๆ เดินเข้าไปอย่างสงสัย
จุนซาง : ฉันอยากรู้ว่าเขาคือใคร
ซังฮวก ทวนคำ : อยากรู้ว่าเขาคือใคร

ยูจิน ค่อยๆ แย้มประตู ชั้นใน แอบมองและแอบฟัง
ซังฮวก และ จุนซาง ยืนประจันหน้ากันอยู่
ซังฮวก : นายทำไปเพื่ออะไร ทำไมต้องอยากรู้ว่าเขาคือใคร นายทำแบบนี้กับฉันทำไม หือ ?
จุนซาง : นายโชคดีเกินไป
ซังฮวก งง ...หา..
จุนซาง : เพราะฉันเห็นนายมีทุกอย่าง ฉันอยากจะแย่งมันมา
ซังฮวก : แล้วไง
จุนซาง : นี่แหละที่ฉันจะพูด
ซังฮวก : นายถึงได้ เข้าใกล้ ยูจิน งั้นสิ
จุนซาง เงียบไม่ตอบ

ซังฮวก คว้าคอเสื้อ จุนซางเขย่า และบริภาษ : ไอ้สารเลว ถ้านายเกลียดฉัน มันก็เป็นเรื่องของเรา สิ ทำไมต้องตีสนิทกับ ยูจิน ด้วย แกน่ะใช้ ยูจิน เป็นเครื่องมือ เรอะ ไหน บอกฉันมาสิ นายตีสนิทกับ ยูจิน เพื่อทำร้ายฉัน ใช่ไหมล่ะ
ยูจิน ยืนมอง รอฟังคำตอบของ จุนซาง เช่นกัน
จุนซาง เงียบ สักพัก ก็ตอบว่า ใช่
ซังฮวก ยกกำปั้นขึ้น : แก นะ แก
ยูจิน เปิดประตู เข้ามา เต็มตัว

ซังฮวก ลดกำปั้นลง จุนซาง หันไปสบตากับ ยูจิน ซึ่งทำหน้า ไม่คาดฝันกับสิ่งที่ได้ยิน ทั้ง ผิดหวัง เสียใจ งง
ยูจิน เดินเข้ามาถึง ที่ สองคนนั้นยืนอยู่ : ที่พูดมาเมื่อกี้นี้น่ะ เธอพูดจริงเหรอ
จุนซาง ตอบไม่ได้ และไม่ได้ตอบ

ยูจิน ย้ำ : พูดจริงใช่มั๊ย แล้วตบหน้า จุนซาง หันไปบอก ซังฮวก ว่า : วันนี้ฉันจัดรายการไม่ได้ ฉันจะให้ จินซุก มาจัดแทน คงไม่ว่ากันนะ
ยูจิน พูดเสียงสั่นเครือ หันกลับ แล้วชะงัก หันหน้ามาทาง จุนซาง พูดว่า : คัง จุนซาง เสาร์นี้ฉันคงไปไม่ได้แล้ว ฉันมีนัดที่อื่นแล้ว ละนะ
จุนซาง ได้แต่ยืนนิ่ง

มืดแล้ว เมื่อ ยูจิน เข้าบ้าน แม่เตรียมชุดสวยไว้ให้เอามาอวด บอกว่า จะไปเดทก็ควรใส่กระโปรง
ยูจิน ตอบแม่ว่า : หนูว่าจะไปเที่ยวภูเขากับเพื่อนๆ น่ะค่ะ ว่าจะใส่กางเกง
แม่ : อ้าวนึกว่าจะไปเดท
ยูจิน นั่งเสียใจ อยู่ที่บ้าน

ที่สถานีรถไฟ

ซังฮวก เรียกทุกคนไปขึ้นรถ แต่ แชรีน ให้รอ จุนซาง จินซุก บ่นว่า : จุนซางไม่ได้บอกว่าจะมาสักหน่อย
แล้ว จุนซาง ก็มาเป็นคนสุดท้าย ยูจิน เห็น จุนซาง ก็ทำหน้าเฉยๆ ซังฮวก เหลียวไปมอง ยูจิน ส่วน จุนซาง มอง ยูจิน ยูจิน นำหน้าเพื่อนๆ ไปขึ้นรถ

ระหว่างทางเดินไปบ้านพัก ทุกคนล้อเล่นกันสนุกสนาน

มีแต่ ยูจิน และจุนซาง ที่เดินไปเงียบๆ

แชรีน พยายามเดินใกล้ จุนซาง ดึงผ้าพันคอจุนซางเล่น จุนซาง ก็ไม่ว่าอะไร

พอถึงบ้านพัก ทุกคนก็วิ่งขึ้นบ้านพัก ดีใจที่เดินมาตั้งไกล ทิ้ง ยูจิน และจุนซาง เดินรั้งท้าย

ยูจิน ปรายตามอง จุนซาง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ( แหม จุนซาง ช่างเชื่องช้า ไม่ถูกใจ คนเล่าเลย )

แชรีน คุยกับ จินซุก มีตอนหนึ่งที่ แชรีน เอานิ้วจิ้มหน้าผาก จินซุก บอกว่า จินซุก และ ยงกุ๊ก เหมาะที่จะมาเป็นหัวหน้าหมู่บ้านแถบนี้
จินซุก ไม่คิดมาก กลับดีใจ ที่ แชรีน เห็นว่า เธอเหมาะกับ ยงกุ๊ก
ที่ข้างนอก จุนซาง หอบฟืน มาวางบนแคร่

แชรีน คุยต่อว่า : ทำไม ยูจิน ถึงเย็นชา กับ จุนซาง นักล่ะ เขามีเรื่องอะไรกันเหรอ ฉันขอเดานะว่า ยูจิน คงโดน คัง จุนซาง ทิ้งละสิ เพราะงั้นเขาก็เลยตั้งท่าเกลียด จุนซาง เพื่อจะปกปิดความรู้สึกที่ถูกทิ้งไงล่ะ

( จุนซาง ฉลาดมาก ที่ดูออกตั้งแต่ต้น ว่า แชรีน ชอบมีจินตนาการ ที่เอาไปทำละครรักได้)
จินซุก : จุ๊ จุ๊.. ฉันนึกว่าเป็นเธอเสียอีกที่ถูกทิ้ง
แชรีน หน้าบึ้ง เสียงดัง : ฉันไม่ได้โดนทิ้ง คัง จุนซาง ยังไม่พร้อมที่จะคบกับฉัน ก็เท่านั้นเอง รู้ไว้เสียด้วย เชอะ

จินซุก ตกแต่งต้นคริสต์มาส

แชรีน สั่งโน่นสั่งนี่

ทุกคน วุ่นวาย ยงกุ๊ก และซังฮวก เดินสายไฟ

ยูจิน เดินถือ กะละมัง ใส่ผัก เดินเข้ามา จุนซาง เงยหน้าขึ้นพอดี

ยูจิน เลยเดินเลี่ยงไปอีกทาง ทำท่าทางหมางเมิน จุนซาง มอง ซังฮวก

ซังฮวก มอง ยูจิน แล้วหันมามอง จุนซาง จุนซาง มอง ซังฮวก นิ่ง

ที่รอบกองไฟ

ทุกคนนั่งรอบกองไฟ เอาหัวมันใส่เข้าไปเผา
เริ่มเล่นเกม ทุกคน ต้องบอกชื่อ หรือฉายา ของตัวเอง

คนเริ่มต้นต้องบอกชื่อตัวเอง และเพื่อนคนอื่น

เพื่อนคนที่ถูกเอ่ยชื่อ ต้องพูด ชื่อตัวเอง และ เพื่อนอีกคน วนไปเรื่อยๆ

ตอนพูด ต้องยกมือขึ้น แล้วเอาสองมือปรบกัน 1 ครั้ง แล้วตบลงที่หัวเข่าของตัวเอง อีก 1 ครั้งโดย มีจังหวะที่พร้อมกันกับคนอื่นๆ น่าสนุก

ลองเล่าดูเอาไว้ไปเล่นกัน กับ คนในบ้าน หรือเพื่อนๆเวลาไป ปิกนิกกันนะ คนเล่า ไม่เคยเล่นเกมนี้มาก่อน

ซังฮวก ฉันหางหมู
ยูจิน กัปตันคิว
ยงกุ๊ก ตุ๊กตาจีน
จินซุก ฉันลูกหมี
แชรีน อาละดิน ( เห็นไหม แชรีน ชอบ เพ้อฝัน ตาม นิทาน นิยาย จริงๆ)
จุนซาง สวรรค์ และดิน ( หนักแน่น จริงจัง)

( ความเห็นส่วนตัว- บทละครนี้ คนเขียนบท ละเอียดพิถีพิถันจริงๆ ไม่ได้ สักแต่ว่าเขียนๆ

ซังฮวก เป็นหางหมู กวัดแกว่งไปเรื่อยๆ หาทิศทางไม่ได้ ( และไม่คิดที่จะเป็นหัวหมู ) ซังฮวก เป็นหัวหน้าห้อง ก็จริง แต่ไม่ค่อยมีภาวะผู้นำ ตัดสินใจช้า บางครั้งก็โลเล เรียนหนังสือไม่เก่งนัก

ส่วน ยูจิน เป็นกัปตันคิว ยูจิน เป็นคนเชื่อมั่นมีภาวะผู้นำ ชอบช่วยจัดการเรื่องต่างๆ ที่คิดว่าไม่ถูกต้อง หรือ ฉันทำให้ได้

ยงกุ๊ก ตุ๊กตาจีน บางครั้งก็ดูเป็นตัวตลก แต่จริงแล้ว ยงกุ๊ก มีสายตาเฉียบคม ประเมินสถานการณ์ต่างๆของเพื่อนฝูง ได้ ไม่ถูกต้องก็ใกล้เคียง แอบซ่อนไว้ในความเป็นคนพูดมาก ตุ๊กตา เป็น สิ่งของ เพื่อความบันเทิงของผู้คนทั่วไป

จินซุก ลูกหมี ผู้ไร้เดียงสา ไม่เป็นพิษเป็นภัยกับใคร แต่ ซ่อนเล็บแหลมคมไว้ตะปบ แชรีน เลือดโชก บ่อยครั้ง ดูดีมีมาดมากกว่าเป็นลูกหมา

แชรีน ผู้เหมือนอยู่ในโลกของนิทานหรือนิยาย เพ้อฝันแต่ว่าตัวเองเป็นนางเอกตลอดเวลา

ส่วน จุนซาง ก็หนักแน่น จริงจัง กับชีวิต จนลืมวัยรุ่นของตัวเองไป มีความแตกต่างขัดแย้งในตัวเอง เหมือนสวรรค์ กับดิน จริงๆ ทั้งๆ ที่เป็น คนอ่อนไหว sensitive แต่ เย็นชา ไม่แสดงออก เดียวดาย อ้างว้าง แต่ไม่เปิดตัวเปิดใจรับเพื่อนฝูง ต้องการความรัก แต่ก็ไร้ไมตรีกับผู้อื่น)

เล่นเกมกันพักหนึ่ง ยูจิน ก็ถูกปรับแพ้ เพราะ ไปเรียก จินซุก จาก ลูกหมี เป็นลูกหมา ก็ ใจลอย ใจไม่อยู่กับตัว กระมัง ถูก เพื่อน กินโต๊ะลุมละเลงทุบหลัง มีเพียง จุนซาง ที่นั่งเฉยไม่ร่วมเข้าไปทุบหลัง ยูจิน
แล้วก็เริ่มเกมใหม่ ทุกคนสนุกสนาน หัวเราะ เบิกบาน แม้แต่เสือยิ้มยาก อย่างจุนซาง ก็ หัวเราะ ยิ้ม สนุกไปกับเพื่อน

มันเผาสุกแล้ว

หลังจากแบ่งมันเผากัน กินกันอร่อย มันเผาร้อนๆกับอากาศที่เริ่มเย็นลง

จินซุก ก็ชวนเล่นเกมใหม่ เป็นเกมเล่านิทาน ทุกคน ต้องช่วยกันแต่งเรื่อง นิทานเรื่องใหม่ โดยต้องให้สอดคล้องเป็นเรื่องเดียวกัน

( เอ๋ เกมนี้ ก็น่าสนใจ ...เกมของเด็กเกาหลี..ทำให้คนเล่น มีความคิดริเริ่มและสร้างสรรค์ น่าจะเป็นการใช้วิชาเรียงความ นำมาเป็นการละเล่น โดยให้ผู้เล่น ช่วยกันแต่งเรียงความ ขอ เล่าอีกเกม)

ยงกุ๊ก : กาลครั้งหนึ่ง มีคนชื่อ ชุลโซ กับ ยังฮี
แชรีน : โธ่เอ๊ย ตั้งชื่อเชยระเบิดเลย ทำไมไม่ตั้งชื่อว่า แชรีน ล่ะ มันดูดีกว่าเยอะเลย
จินซุก : เลิกบ่นเสียทีได้มั๊ย เอื้อมมือ ไปหยิบมันเผา แล้ว บ่นว่า ร้อน นะ
แชรีน : เอาละ เอาละ วันหนึ่งมีหนุ่มหล่อมาที่หมู่บ้าน ชื่อ มิงโช มารักกับเธอ แล้ว ชำเลืองตาหวานไปที่ จุนซาง เพราะ ยังฮี เป็นคนสวยมาก.

(เป็นการบอกว่า ฉันคือ ยังฮี นะจ๊ะ)
ยงกุ๊ก ทนไม่ได้ : ดูหน้าเขาสิ
แชรีน : ใครๆ ก็รู้ว่าฉันสวย
ยงกุ๊ก แทบอยากร้อง โว๊ย : ต้องวกเข้าหาตัวเองทุกทีเลย ให้เรื่องมันโรแมนติกกว่านี้ไม่ได้เหรอ เอาละ เอาละ ยังฮี กับ ชุลโซ เข้าโรงแรม กัน ทุกคนโวยวายกันใหญ่

จินซุก บอกว่า ฟังแล้วฉันผิดหวังตัวนายมากเลย
ยงกุ๊ก งั้นเอางี้ ยังฮี อยู่ระหว่าง ชุลโซ และ มิงโซ เรื่องรักสามเศร้าไง
ซังฮวก : แต่ ชุลโซ ไม่เคยว่าอะไร ยังฮี ไม่ว่าเธอจะทำอะไร เพราะเขารัก ยังฮี มากเหลือเกิน
แชรีน : แต่ว่า มิงโซ ไปรักผู้หญิงอีกคนซะแล้ว

จุนซาง นั่งเงียบ แชรีน มอง จุนซาง แล้วพูดต่อ แล้ว มิงโซ ก็ทิ้ง ยังฮี แล้ว แชรีน ก็มองไปที่ ยูจิน
ยูจิน นั่งเงียบ คราวนี้ทุกคนมองไปที่ ยูจิน ที่เหมือนอยู่ในภวังค์จิต จินซุก บอกว่า ถึงตาเธอแล้ว
ยูจิน : อ้อ ... ยังฮี สำนึกว่า มิงโซ โกหกเธอทุกอย่างที่เขาพูด
จุนซาง มอง ยูจิน และ ยูจิน ก็มอง จุนซาง
ยงกุ๊ก : ที่ มิงโซ โกหก ยังฮี ก็เพราะเขาเป็น playboy
จินซุก หงุดหงิด : โธ่จะให้ฉันโมโหอีกแล้วใช่ไหม
ยงกุ๊ก : ก็ได้ งั้น ซีเรียส ละนะ
ยูจิน ขยับตัวลุกขึ้น
ยงกุ๊ก พูดต่อ : มิงโซ ไปพบกับ ยังฮี ก่อนที่เขาจะออกไปจากหมู่บ้าน

เอ้อ.. จุนซาง ช่วยแต่งตอนจบให้หน่อยซี
จุนซาง ...: มิงโซ บอกกับ ยังฮี เป็นครั้งสุดท้ายว่า.... เว้น คำพูด สายตา มองไปที่เปลวไฟ.....ขอโทษ

ยูจิน เดินออกมาจาก การนั่งรอบกองไฟ และเดินออกไปไกลบ้านพัก

จุนซาง ตามมา เรียก : ยูจิน
และ มายืนด้านหลังของ ยูจิน
ยูจิน รอว่า จุนซางจะพูดอะไรกับเธอ
จุนซาง : เธอกำลังเข้าใจฉันผิดนะ
ยูจิน หันไป : เข้าใจผิด เข้าใจผิดอะไร เรื่องที่เธอใช้ฉันเป็นเครื่องมือทำร้าย ซังฮวก น่ะหรือ
จุนซาง เงียบ อัดอั้น ตันใจเหลือเกินแล้ว

ยูจิน : เห็นมั๊ย แล้วเธอก็ตอบฉันไม่ได้ เธอคงว่าตลก ที่เห็นฉันจริงใจกับเธอ ใช่มั๊ยล่ะ สมน้ำหน้าฉันใช่มั๊ยล่ะ
จุนซาง : ฉันก็จริงจัง นะ
ยูจิน : จริงจัง รู้หรือเปล่า ว่ามันหมายความว่าไง
จุนซาง ได้แต่ เรียก อย่างง้องอน : ยูจิน
ยูจิน : เลิกพูดพล่อยๆ ซะที ฉันไม่เชื่อหรอก
จุนซาง : ฉันไม่โทษเธอหรอก แต่เธอต้องฟังฉันบ้างนะ
ยูจิน : คราวนี้จะพูดอะไรอีกล่ะ ฟังเรื่องเล่าของเธออีกยังงั้นเรอะ เธอนี่ช่างมีความลับแยะจังเลยนะ งั้นฉันฟังก็ได้ มีอะไรจะพูดให้ฉันฟังอีกล่ะ

จุนซาง ตัดพ้อต่อว่า : เธอพูดกับฉันได้แค่นี้น่ะเหรอ ทำไมไม่พยายามฟังฉันบ้าง
ยูจิน : เพราะฉันไม่อยากเชื่อคำโกหกของเธออีกแล้ว นะซี ฉันไม่อยากจะเป็น คนโง่
จุนซาง ผู้ไม่เคย งอนง้อใคร ถึงขีดสุด หมดความอดทน พูดสวนออกไปตั้งแต่ ยูจิน พูดยังไม่จบประโยค
จุนซาง พูดด้วยแรงอารมณ์ภายใน : ก็ได้ ทุกอย่างที่ฉันพูดกับเธอน่ะ มันโกหกทั้งนั้น พอใจหรือยังล่ะ ( เย็นไว้ เย็นไว้ คุณโยม จุนซาง อมิตตาพุทธ)
ยูจิน เสียใจหันหลังวิ่งออกไป โดยไม่ดูตาม้าตาเรือ ว่าวิ่งเข้าไปในป่า อย่างไร้ทิศทาง ขอเพียงแค่ ไปให้ไกล จาก จุนซาง ในขณะนั้น ยูจินน้ำตาไหลด้วยความรู้สึก ขุ่นเคือง ด้วยความคะนึงหา หัวใจของ ยูจิน สับสนอลหม่าน
จุนซาง ก็ ทั้งงอน และอ่อนใจ นั่งลงที่ขอนไม้แถวนั้น แถมหันหลังให้ ยูจิน ที่ออกวิ่งไป แล้ว จุนซาง ก็เสียใจ กับคำพูดของตัวเอง

แล้ว ที่บ้านพัก ก็วุ่นวาย ที่ทั้ง ยูจิน และ จุนซาง หายไป ซังฮวก พอรู้ว่า จุนซาง ก็หายไปด้วย ยิ่งร้อนใจกำลังจะออกไปตาม จุนซาง ก็เดินกลับเข้ามาในบ้าน คราวนี้ จุนซาง ต้องตกใจบ้าง.

ยูจิน เมื่อสงบจิตใจได้ ก็คิดจะกลับที่พัก แล้วก็ต้องแปลกใจ ที่อยู่ในป่า รู้สึกทั้งหนาวและกลัว ได้แต่ตะโกน ว่า มีใครบ้างไหม ร้องหา จินซุก เพื่อนซี้ แต่ไม่มีเสียงตอบ มีแต่เสียงสะท้อนของตัวเอง ยูจิน วิ่งไปตามทิศทางนั้น มองดูรอบๆอย่างหวาดกลัว ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ตรงไหน

ซังฮวก ถือไฟฉาย ตะโกนเรียกหา ยูจิน ยูจิน

ยูจิน หกล้ม ลุกขึ้นมา เดินไปได้อีกหน่อย ก็ล้มอีก เพราะมืดมาก แล้ว ยูจิน ก็นั่งลงร้องไห้ ครู่ใหญ่ ก็มีแสงไฟฉายส่องมา ยูจิน ไม่รู้ว่าเป็นใคร รู้แต่ว่า เขากำลังวิ่งมา จึงหันหน้าไป ลำแสงของไฟฉายส่องไปที่หน้าของ ยูจิน ทำให้ ยูจิน สายตาพร่าพราย

เป็น จุนซาง

จุนซาง แสนดีใจ ที่พบ ยูจิน แล้ว จุนซาง ยิ้มให้ และเรียกชื่อ ยูจิน อย่าง อบอุ่น อ่อนโยน ดีใจ
จุนซาง และ ยูจิน วิ่งเข้าหากัน ยูจินโผเข้าไปซบอก จุนซาง ร้องไห้
จุนซาง กอด ยูจิน แน่น ยูจิน ตัวสั่นด้วยความกลัวและหนาวเหน็บ มือหนึ่งของจุนซาง ตบหลัง ยูจิน เบาๆ แบบ ปลอบเรียกขวัญ (ขวัญเอ๊ย ขวัญมา )

เสียงพูดของจุนซาง แสดงความรู้สึก : ดีใจจัง ที่เจอเธอจนได้.

ใบหน้าของ จุนซาง มี เหงื่อพราว หอบหายใจฮัก ๆทั้งที่อากาศเย็นมาก คง เดินแกมวิ่ง ไม่ก็ วิ่งหา ยูจิน มาตลอดทาง

ซังฮวก หา ยูจิน ไม่เจอ ย้อนกลับมาดูที่บ้านพัก จะออกไปหาอีก

แต่ ยงกุ๊กห้ามไว้ ว่า ให้รออีกแป็บนึงเถอะ

ยูจิน หยุดสะอื้น จุนซาง ถอดผ้าพันคอ ของตัวเอง พันคอให้ ยูจิน แล้ว สองคนก็นั่งลง
จุนซางบอกว่า : ฉันไม่รู้ว่าควรมาที่นี่หรือเปล่านะ แต่ฉันคิดว่า มันเป็นโอกาสสุดท้าย ที่จะได้คุย
ยูจิน เงยหน้าขึ้นตั้งใจฟัง จุนซาง
จุนซาง : ฉันไม่มีข้อแก้ตัวหรอกนะ หันไปมอง ยูจิน แล้วพูดต่อ : แต่ฉันไม่เคยโกหกเธอหรอก แล้ว ก็ยิ้ม เศร้าๆ ให้ ยูจิน พูดต่อว่า : นี่แหละที่ฉันจะบอก
ยูจิน ดีใจ

จุนซาง ส่องไฟฉาย พา ยูจิน เดินต่อ ทั้งคู่เดินช้าๆ
ยูจิน เรียก : จุนซาง ฉันไม่ได้เกลียดเธอหรอก
จุนซาง : ฉันรู้ แล้ว หัวเราะให้ยูจิน

เดินไปได้ไม่ไกลนัก จุนซาง ก็ แบมือตัวเองยื่นให้ยูจิน ยูจิน มองเฉย

จุนซาง ถามว่า : ไหนบอกว่าไม่เกลียดฉัน
ยูจิน เอามือซ้ายของตัวเองวางลงไป จุนซาง จูงมือ ยูจิน เดินลงจากเขา
ยูจิน สงสัย : เธอรู้เหรอว่า เราต้องไปทางไหนน่ะ
จุนซาง : เธอกลัวเหรอ
แล้ว จุนซาง ก็ปล่อยมือ ยูจิน (อีกมือถือไฟฉายอยู่ ไม่อยากปล่อยมือ ยูจิน ก็ต้องปล่อย เน๊อะ จุนซาง )

จุนซาง ชี้มือไปบนท้องฟ้า : เธอเห็นดาว ที่เป็นรูป w มั๊ย
ยูจิน : คาซิโอเปียเหรอ
จุนซาง : ใช่ และเห็น ดาว polaris ไหม
ยูจิน : ดาว polaris เหรอ
จุนซาง : ดาว polaris ไง ดาวดวงใหญ่ ระหว่าง บิ๊ก ดิพเปอร์ กับ คาซิโอเปีย เห็นมั๊ย เมื่อไหร่ ที่หลงทางบนเขา ให้มองที่ดาว polaris ก่อน จากนั้นก็กางแขนออกเป็นเข็มทิศ หมู่บ้านบนเขาจะอยู่ทิศทางเดียวกับดาว คาซิโอเปีย แต่ตอนนี้
ยูจิน : อ๋อ อยู่นั่น เห็น บิ๊ก ดิพเปอร์ ด้วย
จุนซาง : ใช่ หมู่บ้านก็ตั้งอยู่ด้านล่างนั่นแหละนะรู้ไหม
ยูจิน : ฉันนึกว่าดวงดาวจะย้ายที่ทุก ฤดูเสียอีก
จุนซาง : ไม่หรอก ดาว polaris ไม่เคยย้ายที่ไปไหนตลอดปีเลย เราจะหามันได้ง่าย ไม่ว่า เราจะอยู่ ตรงไหน
จุนซาง ละ สายตา จากท้องฟ้า สอนว่า : เวลาเธอหลงทางให้มองหาดาว Polaris ก่อน จะอยู่ตรงที่เธอเห็น เป็นครั้งสุดท้าย ไม่ว่าเป็นเวลาใด ดาว Polaris จะยังคงอยู่ ที่เดิมเสมอ

“ ถ้าหากหลงทางละก้อ ต้องมองดาว Polaris " พอ ยูจินได้ยินคำพูดนี้ของ จุนซาง ยูจิน รู้สึกเหมือนว่า ดาว Polaris เป็นของขวัญที่ จุนซาง มอบให้ ไม่ว่าเวลาใดเมื่อ ยูจิน หลงทางหวาดกลัว ดาว Polaris ก็จะชี้ทางนำพาเธอ ไม่ว่าฤดูกาลจะเปลี่ยนไป แต่ ดาว Polaris ก็ยังคงอยู่ที่เดิมเสมอ ดาว Polaris ของ ยูจิน ก็คือ จุนซาง

ทั้งสองคน ต่างยิ้มให้กัน
จุนซาง : ไปเถอะ

ซังฮวก ฮึดฮัด ทำท่ารอไม่ไหวต่อไปแล้ว พอดี จุนซาง เดิน จูงมือ ยูจิน เข้าเขต บริเวณบ้านพัก

แชรีน เห็นแล้ว ไม่พอใจ ทำเสียง เชอะ (ที่เห็นทั้งคู่ จูงมือกัน) แล้ว กลับเข้าบ้าน

ซังฮวก ก้มหน้า ไม่อยากเห็นภาพนั้น เช่นกัน

จินซุก ส่งเสียงเรียก ยูจิน ทั้งคู่ปล่อยมือออกจากกัน จินซุก ถามว่าไม่เป็นไรใช่ไหม นึกว่าเป็นอะไรไปซะอีก
ยงกุ๊ก : ซังฮวก เขาเป็นห่วงเธอมากเลยนะ
ยูจิน : ขอโทษนะซังฮวก
ซังฮวก หันมาอย่างไม่ค่อยเต็มใจ แสลงใจ เหลือจะกล่าว ตอน จินซุก กับ ยงกุ๊กพูด ซังฮวก ก็ได้แต่ หันไปมองด้านข้างบ้าง มองพื้นดิน บ้าง
ซังฮวก : ไม่เป็นไร ดีแล้วที่เธอ ปลอดภัย แล้ว เดินเข้าบ้านไปอีกคน ตาม แชรีน
ยงกุ๊ก ไกล่เกลี่ย สถานการณ์ ว่า : เขาน่ะ ไม่เป็นไรหรอก เข้าไปข้างในเถอะ

รุ่งเช้า
ในขณะ ทิ่ ยูจิน เดินเล่นท่ามกลางสายหมอกยามเช้า

ซังฮวก ดื่มกาแฟ เห็นเข้า เรื่องที่ขุ่นข้องหมองใจเมื่อวานก็ลบเลือนหายไป ซังฮวก กลับเข้าไปในบ้าน เพื่อ ไปหยิบเสื้อโค้ท ของ ยูจิน จะเอาไปให้ ได้เสื้อแล้วก็เดินตามหลัง ยูจิน ไป
แต่ แล้ว ก็ถูก จุนซาง ตัดหน้า
จุนซาง อยู่ด้านหน้าของยูจิน ทักว่าตื่นแต่เช้าเลยเหรอ
ยูจิน : อรุณสวัสดิ์
จุนซาง : ไม่หนาวเหรอ
ยูจิน : ไม่เป็นไร
จุนซาง : ใส่นี่สิ
ยูจิน ไม่เป็นไร
จุนซาง : เถอะน่า แล้วเอาเสื้อ ของตัวเองที่ถือ มาสวมให้ ยูจิน
ทั้งสองจ้องมองหน้ากัน ยิ้มอย่างร่าเริง แล้วก็เดินเล่นกัน

ซังฮวก ช้าไปอีกแล้ว ได้แต่หันกลับ ถือเสื้อ ยูจิน กลับเข้าบ้าน ( แทนที่ จะ ถอดเสื้อของตัวเอง ให้ยูจิน ตั้งแต่ เห็น คราวแรก คุณ หางหมู ซังฮวก เอ๊ย ไม่ฉลาด อย่าง จุนซาง เล้ย แล้ว รู้ไหม ว่า ยูจิน น่ะ ใส่เสื้อ ของ จุนซาง มันอบอุ่นไปถึงหัวใจ กว่า อบอุ่นกาย จากการใส่เสื้อของยูจินเองน่ะ )

ที่สถานีรถไฟ ขากลับ

ซังฮวก ขอตัว ไม่ไปกินข้าวก่อนตามที่ยงกุ๊กชวน และมีแชรีน กับ จินซุก รุม แซว ยงกุ๊ก
ยูจิน หันไปมอง จุนซาง แล้ว บอกเพื่อนๆว่า ฉันก็ต้องไปเหมือนกัน แล้วค่อยเจอกันนะ แล้วหันไปพยักหน้า ลา จุนซาง จุนซาง ก็พยักหน้ารับ
ยูจิน รีบเดินตามซังฮวก ซังฮวก เกิดอาการ งอน ปนช้ำใจ ยูจิน ร้องเรียก ซังฮวก ซังฮวก แต่ ซังฮวก คงรีบเดินต่อไป ยูจิน ต้องวิ่งตามไปดักหน้า ซังฮวกไว้

ยูจิน : นี่ซังฮวก เธอเป็นอะไรไปน่ะ เธอไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนี่ ( โถ ยูจิน ไม่ยอมเข้าใจ ซังฮวก )
ซังฮวก : ไม่รู้ เหรอว่าฉันเป็นอะไร เธอไม่รู้ จริง ๆ เลยเหรอ
ยูจิน : เรื่อง จุนซาง น่ะหรือ
ซังฮวก ตอบด้วยการ เมินหน้า
ยูจิน : ซังฮวก เธอกำลังเข้าใจผิด
ซังฮวก : ลืมแล้วหรือที่เขาใช้เธอเป็นเครื่องมือน่ะ แล้วทำไมเขาบอกว่าเข้าใจผิดเหรอ เขาคงขอโทษเธอใช่มั๊ย แล้วเธอก็เชื่อใจที่เขาโกหกด้วยใช่ไหม
ยูจิน : มันไม่ใช่อย่างนั้นหรอก
ซังฮวก : เมื่อเช้าฉันก็เห็นเธอสองคน ยูจิน
ยูจิน : เอ้อ ... เอ้อ

ซังฮวก : ยูจิน ทำไมเธอถึงเชื่อที่ คัง จุนซาง พูด คัง จุนซาง ไม่ใช่คนที่จะรักใครได้หรอก จะบอกให้
ยูจิน : ก็เพราะว่าฉันรักเขาน่ะซี ( ชัดเจนไหม ซังฮวก ยังไม่ชัดเหรอ อีกครั้งก็ได้ ) ซังฮวก ฉันรัก คัง จุนซาง เขา รู้ไหม
ซังฮวก : เดินจากไปทันที ทิ้งยูจิน ยืนอยู่คนเดียว

เมื่อถึงบ้าน ซังฮวก ไปยืนที่โต๊ะ ของ ตัวเอง บนโต๊ะ มีรูปถ่ายคู่ ซังฮวก และ ยูจิน ใส่กรอบ ตั้งไว้

ซังฮวก คว่ำ ภาพนั้นลง
ยูจิน มาที่หน้าบ้านของซังฮวก ทำท่าจะเคาะประตูหน้าบ้าน แล้วเปลี่ยนใจ

จุนซาง กับ ยูจิน ช่วยกันเผาใบไม้
ยูจิน บ่นว่า เผาเท่าไร คงไม่มีทางหมด
จุนซาง : ถูกของเธอ
ยูจิน : จุนซาง ท่าทางปีนี้หิมะคงจะตกช้า ที่จริงมันควรจะตกแล้วนะ
จุนซาง : ฉันไม่เคยสนหรอก
ยูจิน : ปีที่แล้ว ตอนหิมะตกครั้งแรก ฉันทำไส้กรอกข้าวกินกับ ซังฮวก แต่เราก็กินไม่หมดหรอก เพราะมันเผ็ดเกินไป ซังฮวก ใส่พริกป่นมากเกินไป แต่เขาก็ยังช่วยกิน แถมยังบอกว่าอร่อยด้วย แล้วยูจิน ก็ทำหน้าเศร้า (เสียใจที่ ซังฮวก โกรธเธอมั้ง)

จุนซาง หันข้างให้ : ยูจิน มาทำหิมะกันมั๊ย รอแป็บนึงนะ
จุนซาง หันไปกอบใบไม้มาโปรย แล้ว หัวเราะ เห็นมั๊ย เหมือนหิมะเลย หัวเราะชอบใจ กับผลงานของตัวเอง แล้วหันไปกอบใบไม้มาอีก แล้วถาม ยูจิน ว่า : ยูจิน ถ้าหิมะตกเธอจะทำอะไรเหรอ
ยูจิน : หือ (เอ ใจลอย ไม่ทันฟัง ว่าถามอะไร หรือ ยังไม่รู้จะทำอะไร ในวันนั้น กันแน่)
จุนซาง ถามซ้ำว่า : ถ้าหิมะเริ่มตก เธอจะทำอะไร
ยูจิน ถามกลับ : แล้วเธอล่ะจะทำอะไร
จุนซาง ทำท่าคิด : อืม.. เอ้อ.. ฉันจะไปพบคนคนหนึ่งที่ริมทะเลสาบ แล้ว จุนซาง ก็โปรยใบไม้อีก
ยูจิน แหงนมอง แล้วก็ ร้อง ว้าว ว้าว ว้าว กางแขนออก ชอบอกชอบใจเหลือเกิน

ที่ทำการไปรษณีย์ มีเสียงพนักงานบอกว่า : อาจจะถึงช้าหน่อยนะ เพราะนี่มันช่วงสิ้นปี

มีเสียงของ จุนซาง ตอบว่า ไม่เป็นไรครับ
จุนซาง ออกมาจากที่ทำการไปรษณีย์ พอออกมา ก็มี หิมะ โปรยปรายลงมา จุนซาง มองหิมะ แล้วยิ้มออกมา รู้ว่า ตัวเองต้องทำอะไร วิ่งออกไปจากที่ตรงนั้น

ที่บ้าน ยูจิน
ฮีจิน เปิดประตู มาบอกพี่สาวว่า : พี่คะ หิมะตก
ยูจิน : จริงเหรอ แล้ว ยูจิน ก็เปิดหน้าต่างออกดู ยิ้มรับหิมะ

ที่ทะเลสาบ ยูจิน เดิน อยู่ที่แนวต้นไม้ริมทะเลสาบ แหงนหน้ามองหิมะ
มีคน ขว้าง หิมะใส่เธอ ที่ซอกแก้ม ยูจิน หลบไม่ทัน หิมะกระจายออก

ยูจิน มองหา ที่มาของหิมะนี้ มองไป ก็ เห็น จุนซาง ยืนยิ้มให้อยู่
เธอมาทำอะไรที่นี่ ยูจิน ถามจุนซาง

จุนซาง : ฉันมีนัดที่นี่

ยูจิน : อ้องั้นหรือ

แล้วเธอล่ะ จุนซางถามกลับ

ยูจิน : ฉันก็มีนัดเหมือนกัน

จุนซาง : อ้อ..งั้น .เหรอ แล้วจุนซางก็เหลียวมองอีกข้าง แล้วพูดว่า : ยังไม่เห็นมีใครมา

ยูจินตอบว่า อีกเดี๋ยวเขาก็คงมา

จุนซาง หัวเราะ ก้าวเดินไปข้างหน้า

ยูจิน เดินตามหลัง ไล่เหยียบเงาของ จุนซาง

ทำอะไรของเธอ จุนซางถาม

ยูจิน : กระโดดเหยียบเงาเธอไงล่ะ นี่รู้หรือเปล่า ว่าทำอย่างไรที่จะไม่เหงาในดินแดนแห่งเงา

จุนซางตอบว่า ไม่รู้สิ

ยูจิน : ก็ต้องมีคนจำเงาของเธอได้ไง นี่ไงล่ะ

ทั้งคู่หัวเราะ

จุนซาง : เป็นพระคุณอย่างสูง คร๊าบ

ยูจิน : แค่นั้นละหรือ

จุนซาง ; เอ้อ...โอ เค ฉันรู้แล้ว ถ้างั้นฉันจะอยู่ เป็นเพื่อนเธอจนกว่า คู่เดทของเธอจะมา ดีไหม

ยูจิน ล้อเลียนกลับว่า : เป็นพระคุณอย่างสูง

ต่างมองดูหิมะสีขาวราวปุยฝ้าย แล้วก็หัวเราะอย่างร่าเริง

จุนซาง หัวเราะ

ยูจิน กระโดด ขึ้นไปบนขอนไม้ แล้วออกเดิน

จุนซาง แบมือ ให้ ยูจิน

ยูจิน วางมือลงบนมือ จุนซาง

จุนซาง จูงให้ ยูจิน เดินอยู่ข้างล่างขอนไม้ไม้ ที่มีหิมะเกาะอยู่เต็ม

ยูจิน นั่งลงปั้น หิมะเป็นก้อนกลม จุนซาง อยู่ห่างออกไป ปั้นได้ก้อนใหญ่กว่า แล้วค่อยๆกลิ้ง มาหา ยูจิน

ยูจินเอาก้อนหิมะกลม ๆ ของเธอ วางบนก้อนของ จุนซาง

จุนซาง ทำปาก พะงาบพูดอะไรสักอย่าง ยูจิน กำหิมะ ขว้างใส่ จุนซาง

ขว้างกันไปมาสักพัก ก็เอากิ่งไม้แห้ง 2 กิ่ง เสียบ เป็น แขนให้ ใช้ กิ่งสนเล็กๆมีใบสีเขียว 2 กิ่ง เสียบเป็น หู ได้เป็นตุ๊กตาหิมะ 1 ตัว ตั้งบนพื้นของหิมะ

ไม่ไกลกันนัก ทั้งสองคนนั่งบนม้ายาว ทำตุ๊กตาหิมะใหม่คนละตัว

จุนซาง ตบแต่ง ตุ๊กตาของตัวเองเสร็จ ก็หันไปดูตุ๊กตา ของ ยูจิน

ยูจิน เอากิ่งไม้มาทำเป็นตาและจมูก กำลังวางกิ่งไม้เป็นรูปปากที่กว้าง

จุนซาง ถามว่า : ปากเขาเป็นอะไร

ยูจิน : เขามีอะไรอยากจะบอกเธอน่ะ

จุนซาง สงสัย : บอกอะไร

ยูจิน : ไว้ก่อนเถอะ แล้วฉันจะบอกทีหลัง พูดไปหัวเราะไป

จุนซางเอง ก็ ยิ้มไป หัวเราะไป ตลอดเวลาเหมือนกัน มอง ยูจิน แล้วทำท่า คิดอะไรได้ จึง หันตุ๊กตาหิมะของตนเอง กับของ ยูจิน ให้หันหน้าเข้าหากัน สองมือค่อยๆเลื่อนจนตุ๊กตาหิมะสองตัวนั้น จนหน้าชนกัน เหมือนจูบกัน

ยูจิน หัวเราะแจ่มใส : พวกเขาจูบกัน

จุนซาง เอามือ ลูบคลำ หัวตุ๊กตาหิมะ ตัวของตนเอง เอามือ ปัดไปปัดมา 2-3 ครั้ง

แล้วบ่นว่า“อิจฉานายจังเลย “ แล้วก็หันไปมอง ตัวเล็กของ ยูจิน มือยังตบเบาๆ ที่เจ้าตุ๊กตาตัวใหญ่

ยูจิน มอง จุนซาง ที่ดูตุ๊กตาหิมะอยู่ ด้วยใบหน้าเปี่ยมสุข แล้ว ยูจิน ก็ยื่นหน้าไปหอมแก้มจุนซางที่หนึ่ง แล้วจึงถอยหน้าตัวเองออกห่างอย่างรวดเร็ว

จุนซาง เหมือน ต้องมนต์ ค้างชะงักไปชั้วครู่ แล้วหันไปมอง ยูจิน
ยูจิน หันมามอง จุนซาง แวบหนึ่ง รู้สึกอาย แล้วหันหน้ากลับ พลางบอกว่า“ ทีนี้จะได้หายอิจฉาไง “

ยูจิน ได้แต่ก้มมองตุ๊กตาหิมะของตัวเอง

จุนซาง ยิ้มแล้วหัวเราะ ทำท่าคิดอะไรได้อีกแล้ว กระแอมเสียงในลำคอ มอง ยูจิน ที่ทำหน้าเขิน เอ็นดูท่า ทางนั้น แล้วเรียก “ ยูจิน”

ยูจิน ส่งเสียงตอบรับ หึม.. พลางหันหน้ามาหา จุนซาง

จุนซาง ยื่น ริมฝีปากตัวเอง ไปจูบ ปาก ยูจิน

ทั้งคู่ มองตากัน ปากชนกัน

จุนซาง ระบายรอยยิ้ม ค่อยๆ ถอยหน้าตัวเองออกมา

(ว้าว.. พวกเขาจูบกันจริงๆ ไม่ใช่ตุ๊กตาจูบ กัน)

ทั้งคู่หัวใจพองโต นี่เป็นครั้งแรกในชีวิต ที่มีความสุขเช่นนี้

จูบแรก ของทั้งสองคนในวันหิมะแรกของฤดู เป็นการต้อนรับความสุขในวันนี้

หิมะแรกของฤดู โปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย ราวจะอวยพร ให้ จุนซาง และ ยูจิน มีความสุข เกร็ดหิมะปลิวกระจายล่องลอยลงมาจากท้องฟ้าที่สดใส จนรอบบริเวณนั้นขาวโพลนล้อมรอบคนทั้งสอง แม้รอบตัวจะเยือกเย็นเพราะละอองหิมะ แต่ในหัวใจ ของ จุนซาง และ ยูจิน กลับอวลด้วยไออุ่น ด้วยกระแสธารแห่งรักแรก และจูบแรก เมื่อครู่นี้

ทั้งสองคนไปวิ่งเล่นที่แนวไม้ จุนซาง หกล้ม หงายท้อง

ยูจิน ย่อตัวลง ขว้างหิมะใส่ ขว้างกันไปขว้างกันมา และแหงนมอง เกร็ดหิมะ ที่ โปรยปรายลงมา

จุนซาง กางแขนออก ยอมให้ ยูจิน ขว้างหิมะใส่ตัวเอง หลับตาลงข้างหนึ่ง

บางที ก็ ต่างล้มลุก คลุกคลานอยู่บนพื้นหิมะ

แล้ว จุนซาง ก็กระโดด คว้ากิ่งไม้ แล้ว เขย่า ให้ หิมะ ร่วงพรูลงมา

หาก มีกิ่งที่ ยูจิน เอื้อมถึง ก็ จะช่วยเขย่าหิมะ

ยูจิน กระโดดไป หมุนตัวไป บางที ก็เดินถอยหลังให้ จุนซาง เดินหน้าเข้ามาหา ไม่ก็ ไล่เหยียบ รอยเท้า บนพื้นหิมะ

บางที จุนซาง ก็แกล้ง ก้าวเท้า ยาวๆ ให้ยูจิน เดินตามรอยเท้าก้าวย่าง ให้ลำบากขึ้น

ทั้งสองเล่นหิมะกันอย่างเพลิดเพลิน ร่าเริงแจ่มใส เป็นสุข

เป็นความรัก ที่บริสุทธิ์ดุจหยาดน้ำค้าง ที่ถูกกลั่น เป็นละอองหิมะ อยู่ในขณะนั้น
ทั้งสองสนุกสนานกันจนเย็น

ที่ร้านขายขนม
ยูจิน หยิบขนม ส่งให้ จุนซาง
จุนซางรับมา หัวเราะ

ที่ใต้ต้น คริสต์มาส ประดับไฟไว้สวยงาม
ยูจิน : ,มาตอบคำถามที่ฉันถาม พร้อมกันเอามั๊ยล่ะ ดูซิว่า เรารู้สึกแบบเดียวกันหรือเปล่า โอ เค นะ
จุนซาง : ได้

ยูจิน : เธอชอบสีอะไรที่สุด
จุนซาง - สีขาว
ยูจิน: เธอชอบฤดูอะไรที่สุด
จุนซาง-ฤดูหนาว
ยูจิน : เธอชอบกินอะไรที่สุด
จุนซาง -อืม... ชอบทุกอย่าง
ยูจิน: เลือกมาซักอย่างสิ
จุนซาง -ไส้กรอกข้าว
ยูจิน: เธอชอบผลไม้อะไรที่สุด

คราวนี้ จุนซางไม่ตอบ เริ่มรู้สึกตัวว่า ยูจิน ทำผิดกติกา

จุนซาง ต่อว่า : นี่ไหนบอกจะตอบด้วยกันไง ไม่เห็นเธอตอบอะไรเลย
ยูจิน : ก็ฉันอยากจะจำสิ่งที่เธอชอบที่สุดเอาไว้ให้แม่นไงล่ะ

แล้ว ยูจิน ก็แกล้งเดินตัดหน้า จุนซาง จุนซาง เดินตามไปเดินข้าง
ยูจิน : ทีนี้ เธอถามฉันมั่งก็ได้นะ
จุนซาง : โอ เค ได้
จุนซาง : ชอบดอกไม้อะไร
ยูจิน -กุหลาบขาว
จุนซาง ทวนคำ กุหลาบขาวแล้วถามต่อ : ชอบสัตว์อะไรที่สุด
ยูจิน - ลูกหมา ยูจิน ถามกลับ แล้วเธอล่ะ
จุนซาง - คน
ยูจิน : คน ใครล่ะ
จุนซาง : ไว้วันที่ 31 ธันวาคม มาเจอกันที่นี่ แล้วฉันจะบอก
ยูจิน : ก็ได้ ฉันก็จะบอกด้วย
จุนซาง : อะไร
ยูจิน : คนที่ฉันชอบไง

จุนซาง แจ่มใสมาก วันนี้ ยิ้มทั้งวัน กับ ยูจิน

ทั้งสองต่างยิ้มให้กันและกัน รอยยิ้มที่สดใสกว่าแสงตะวันสว่างไสวกว่าสีขาวของหิมะ

เมื่อ นั่งรถเมล์ กลับบ้าน ที่นั่งหลังสุดตามเคย

ยูจิน ถอดถุงมือ ออกข้างหนึ่ง ยื่นให้จุนซาง แต่แรก จุนซางไม่รับ ยูจิน ก็เลยดึงมือของ จุนซางมา
สองคน ใส่ถุงมือ คนละข้าง เอามือข้างที่ใส่ถุง มือ เล่น กันในรถเมล์
จุนซาง จูงมือ ยูจิน ด้วย มือ ข้างที่ไม่ได้ใส่ถุงมือ มาส่งที่บ้าน ยูจิน

ยูจิน ขึ้นบันไดไป แล้ว บอก จุนซางว่า ถึงแล้ว ไปได้แล้ว
จุนซาง ทำท่าถอดถุงมือคืน ยูจิน เอาสองมือ ไปจับ ห้ามไว้ แล้วกลับถอด ถุงมือ สีชมพู ที่ใส่อยู่ให้ จุนซาง และบอกว่า : มันหนาวนะ เอาไปด้วยสิ
จุนซาง : ไม่เป็นไรหรอก
ยูจิน เลยจับมือของจุนซาง มาใส่ถุงมือ อีกข้างให้ : ไว้วันที่ 31 ธันวาคม ค่อยเอามาคืนก็ได้
จุนซาง : ดูมือของตัวเองที่ใส่ถุงมือ สีชมพู ของ ยูจิน ยกฝ่ามือหงายขึ้น หันไปหายูจิน
ยูจิน หัวเราะ จุนซาง ก็หัวเราะตาม แล้วพูดพร้อมๆกัน : คือว่า
ยูจิน : เธอ พูดก่อนสิ
จุนซาง : เปล่าหรอก แค่หวังว่า เธอจะจำที่เรานัดกันได้ ใช่มั๊ย

ยูจิน : วันนี้กินข้าวที่บ้านฉันไหมล่ะ
จุนซาง ยิ้มกว้าง ดีใจ ( ที่ไม่ต้องกินข้าวคนเดียว ในวันนี้)

น้องสาว ฮีจิน ของ ยูจิน มอง จุนซาง ตาค้าง

ยูจิน ต้องเตือนว่า ฮีจิน สวัสดี พี่จุนซาง ซิจ๊ะ
ฮีจิน ทิ้งตุ๊กตาในมือ วิ่งเข้าไปกอดขา จุนซาง
ยูจิน แปลกใจ ถามว่า เป็นอะไรไป ทำอะไรของเธอ
ฮีจิน หันมาตอบว่า : พี่คะ หนูจะแต่งงาน กับเขาค่ะ
ยูจิน งง ร้อง หือ..
ฮีจิน แหงนมอง จุนซาง : ก็พี่เขาหล่อมากเลย หนูจะแต่งงานกับพี่เขา
จุนซาง ย่อตัวลงสองมือจับมือ ฮีจิน หัวเราะพร้อมกับ ยูจิน
ยูจิน : ย่อตัวลงพูดกับน้อง ฮีจินรู้ไหม ว่า พี่รูปหล่อคนนี้ เขาบอกว่าหิวมากเลย ช่วยทำกับข้าวให้เขากินก่อนแต่งงานได้มั๊ย
ฮี จิน อุทาน หิวข้าว แล้ว หันไปที่ พี่รูปหล่อ จุนซาง บอกว่า : ได้สิคะ รอเดี๋ยวนะคะ
จุนซาง : ขอบคุณมากจ้ะ น่ารักจังเลย

ยูจินให้ จุนซาง นั่งรอ ตัวเอง เข้า ครัว

จุนซาง ถอดเสื้อโค้ท ออก เหลียวมองโน่นมองนี้ แล้วก็ เลย ฆ่าเวลา เปิด อัลบั้ม ที่วางบนโต๊ะ ดู

ฮีจิน เข้าไปหอบอัลมั้ม มาจาก อีกห้อง บอก พี่จุนซาง รูปหล่อว่า : พี่ยูจินหน้าตาหน้าเกลียดมากเลย ตอนเด็ก ๆน่ะค่ะ จุนซาง ก็สนองตอบ ว่า ไหนดูซิจ๊ะ แล้ว พี่รูปหล่อ กับน้อง.ตัวเล็ก.จอมซ่าส์... เปิดดูอัลบั้มไปเรื่อยๆ ฮีจิน วิจารณ์ความน่าเกลียดของพี่สาว ไปเรื่อยๆ พี่รูปหล่อ ก็คอยเสริมว่า จริงด้วย หน้าตาน่าเกลียดมากเลย

ยูจิน ออกมา เรียกน้องสาวกลับห้อง แต่ ฮีจิน ไม่ยอมไป
จนมาถึงภาพสำคัญ ที่ มีคนยืน 3 คน จุนซาง หน้าตาเปลี่ยนไปทันที
ยูจิน : อ้อ นั่นนะหรือ รูปพ่อฉันเอง เธอก็เคยเจอพ่อของ ซังฮวก แล้วนี่ พวกท่านเป็นเพื่อนกันตอนเรียน ม.ปลาย
ฮีจิน ชี้ไปที่ รูป คัง มุยฮี ถามว่า ผู้หญิงคนนี้สวยไหมคะ
ยูจิน และฮีจิน กลับเข้าครัว

จุนซาง หยิบภาพของตัวเองออกมาเทียบ แล้ว แว่วเสียง ยูจิน ว่า ผู้หญิงคนนั้นสวยมั๊ยล่ะ แม่ฉันบอกว่า ทั้งสามคน เป็นเพื่อนสนิทกัน แต่ฉันว่า สองคน นั้น น่าจะมีอะไรล้ำลึก เธอควงแขน แถมทำหน้าเหมือนเป็นแฟนกันด้วย กับ คน ที่ เป็นพ่อ ของ ยูจิน

เมื่อยูจิน จัดโต๊ะเสร็จ ก็ให้ ฮีจิน มาเรียก พี่รูปหล่อไปทานข้าว แต่พี่รูปหล่อ หายไปเสียแล้ว

จุนซาง วิ่งออกมาจากบ้านของยูจิน แว่วเสียง “ พวกเขาเป็นแฟนกันตั้งแต่ ม.ปลาย
แต่เธอยังโชคดี ที่มีท่านอยู่
คำพูด ที่สถานีตำรวจ ฉันไม่มีพ่อ
จุนซาง วิ่งไปเรื่อยๆ มุ่งไปที่ทำงานของ อาจารย์ คิม และได้ถาม อาจารย์ คิม ว่า รู้จักนักเปียโน คัง มุยฮี ใช่ไหม
จุนซางบอกว่า ไปเห็นรูปภาพของ สามคนที่บ้าน ยูจิน ยูจิน อธิบาย ความสัมพันธ์ ว่า คัง มุยฮี สนิท กับพ่อของ ยูจิน มาก และที่ จุนซาง สนใจ เพราะ เขาชอบการแสดง ของ คัง มุยฮี มาก
จุนซาง ถามว่า คุณพ่อของ ยูจิน เป็น แฟน กับ คัง มุยฮี ใช่ไหม
อาจารย์คิม บอกว่า พวกเขารักกันมาก วันที่ พ่อ ยูจิน แต่งงาน คัง มุยฮี ก็ไปจากเกาหลี

จุนซาง ตะลึง ขยับปากถามต่อเกือบไม่ได้ว่า : ระหว่างคุณ กับ คัง มุยฮี ล่ะครับ
อาจารย์คิม ถอนใจเฮือกใหญ่ : ฉันน่ะรักเขาข้างเดียว มุยฮี รัก ฮุนโซ มากกว่า แต่เรื่องมันนานมาแล้ว
(พ่อของ ยูจิน ตอนต้นเรื่องใช้ จุง ซินเจา น่ะ)

จุนซาง รู้สึกผิดหวังอย่างรุนแรง เมื่อกลับมาบ้าน นั่งครุ่นคิด แล้วก็ตัดสินใจ โทรศัพท์ ไปบอก แม่ว่า : แม่ครับ ผมเองครับ ผมจะไปอเมริกาครับ จะไปเดี๋ยวนี้เลย
แล้วจุนซางก็ลุกขึ้นเดินมองฝ่าความมืดออกไปนอกบ้าน น้ำตาคลอ ด้วยความเศร้า กับ ชะตาชีวิตของตัวเอง

ในวันที่ 31 ธันวาคม

ยูจิน เตรียมตัว จะไปตามนัด เลือกผ้าพันคอ แล้ว ไม่มั่นใจว่า ใช้ ผืนไหนดี
ฮีจิน : วันนี้พี่มีท่าทางแปลกๆ จะแอบไปหาพี่รูปหล่อคนนั้น ไม่ให้หนูรู้ใช่ไหม
ยูจิน ถามน้องว่า ใช้ผ้าพันคอผืนไหนดี
ฮีจิน ตอบว่า ไม่สวยทั้งคู่เลย แล้วไปเอาที่คาดผม สีชมพู มีตุ๊กตาข้างละตัวมาให้บอกว่า: หนูให้ยืมเฉพาะวันนี้วันเดียวนะคะ อยู่ต่อหน้าเขาต้องแต่งตัวให้สวย
แก่แดด แก่ลม จริงๆเลย หนูฮีจิน

ที่บ้านจุนซาง
เมื่อขนของขึ้นรถหมด คัง มุยฮี และ จุนซาง ก็ขึ้นรถเพื่อไปสนามบิน และมีเวลาน้อยมาก

หิมะเริ่มตก
ยูจิน ไปยืนรอ จุนซาง ที่ ต้นตริส์ตมาส หน้าตาแจ่มใส

จุนซาง มองหิมะ นอกรถในรถ หน้าตา เริ่มกังวล มือที่ล้วงไปในกระเป๋าเสื้อ ก็พบถุงมือสีชมพูของ ยูจิน รถติดไฟแดงพอดี จุนซาง บอกแม่ว่า จอดรถก่อนได้ไหม ผมต้องไปแวะที่หนึ่งก่อนน่ะ ผมสัญญากับเขาไว้ ผมต้องไปเจอเขา แต่แม่บอกว่า เราต้องรีบไว้ไปถึงสนามบิน แล้วค่อยโทรศัพท์หาแล้วกัน
จุนซาง อ้อนวอน : ผมไปไม่นานหรอกครับ ขอไปเดี๋ยวเดียว
แม่บอกเสียงแข็ง ว่า ไม่ได้ แล้วบอกโชเฟอร์ว่า ไม่ต้องจอดรถนะ
จุนซางหันกลับมาจากแม่ แล้วตัดสินใจทันที เปิดประตูรถ ทั้งที่รถเริ่มเคลื่อนที่แล้ว จุนซาง วิ่งไปขึ้นแท็กซี่
ถนนรถติดมาก

ที่ต้น คริส์ตมาส หิมะ หยุดตกแล้ว ยูจิน เหลียวหลัง มองหา แล้วออกเดิน

จุนซาง ขอลงจากรถแท็กซี่ แล้วออกวิ่ง

ยูจิน มองข่าวใน ทีวี ข้างทาง สีหน้าเศร้าสร้อย ผิดหวัง

จุนซาง วิ่ง ไปเรื่อยๆ จนถึงสี่แยก จุนซางวิ่งข้าม จาก ฝั่งนี้ ไปอีกฝั่ง แล้วก็มี แสงไฟสว่างจ้า กระทบ ใบหน้า จุนซาง เสียงแตรรถ ดังสนั่น มีเสียงเบรก เสียงโครมคราม จุนซาง ผงะ

ยูจิน แหงนมองพลุ ที่จุดฉลองปีใหม่ ในท้องฟ้า น้ำตาคลอ

เสียงสุดท้าย ที่เปล่ง ออกมาจาก จุนซาง ที่ ใบหน้าผงะตกใจสุดขีด ท่ามกลางแสงไฟจากหน้ารถคือ ยูจิน

ในวันที่ จุนซาง และ ยูจิน ไปเที่ยวทะเลสาบในวันหิมะแรกของฤดู

จุนซาง เจ้าชายในดินแดนแห่งเงา ได้ร่ายมนตรา มหาเสน่ห์ ตราตรึง รัดรึง ราวกับสะกดจิตวิญญาณ เจ้าหญิงสายเสมอ ยูจิน ไว้อย่างแน่นหนา

มนตรา ที่....

แทรกไว้กับละอองหิมะทุกละออง ที่โปรยปรายกระจายว่อน ก่อนปลิวลงมากองบนพื้นพสุธา
ซ่อนไว้ใน ทุกอณูของไอเย็น และความหนาวเหน็บ ของอากาศ โดยรอบ
ฝากไว้กับสายลมที่หวีดหวิว ราวจะกรีดผิวเนื้อ
ซึมซับไว้กับ แสงตะวันที่สาดส่องสว่างไสว เจิดจ้า .....
แล้วรวมตัวเป็นหนึ่งเดียว กับดาว Polaris ที่สถิตนิรันดร์ ในฟากฟ้าเวหาหาว ท่ามกลางหมู่ดาว

ฉะนี้แล้ว ยูจิน จึงถูกปิด สองนัยนา เมื่อยามสบตาชายใด
ประตูหัวใจ ปิดตาย สำหรับ ผู้ชายทั้งโลก
เฝ้ารอคอย เจ้าชาย ที่จะกลับออกมาจากดินแดนแห่งเงา
แม้เหมันต์จะผันผ่าน กาลเวลาจะล่วงเลย ไปสักเท่าใด.................

.

พรหมลิขิต มนต์เสน่ห์เหมันต์ แม้คืนวันผันผ่าน รักนี้มิรู้ลืม

เล่ห็ร้าย..แชรีน ในม่านหมอก ลมรัก - ลมหวน

7 ตอน ของ เพลงรักในสายลมหนาว ทีคนเล่า นำบทของละคร มารวมกับการแปลนวนิยายของ คุณ รำพรรณ รักศรีอักษร หากคนเล่า จะมีการต่อเติมอะไรลงไป (คำแซว) คงไม่ทำให้ เพลงรักในสายลมหนาว คลายมนต์ขลัง ลงนะคะ หากมีบางท่าน รู้สึกว่า เป็นการ ทำให้บทเดิมเสียไป ก็ขออภัย มา ณ ที่นี้ และนี่ไม่ใช่การแปล แต่เป็นการเล่าเรื่อง น่ะค่ะ