นี่แหละ..เบยองจุน.../ I am BYJ.

If you want to know about BYJ ...
You should be read it..[BYJ Interview]

เดิมทีไม่คิดว่าจะนำบทสัมภาษณ์มาลงนะคะ..แต่มีสมาชิกหลายท่านได้ส่งเมลล์มาให้ช่วยลงบทสัมภาษณ์เก่า ๆ สุดท้ายเลยต้องนำเอาบทสัมภาษณ์ที่แปลแล้วของ MissSandy มาลงให้อ่าน

บทสัมภาษณ์เบยองจุน นิตยสาร GQ (มิถุนายน 2006)

original in korean: GQ, june 2006
translated into english: water / bb's blog
Thai Version by MissSandy

บทสัมภาษณ์ BYJ จากนิตยสาร GQ ฉบับเดือนมิถุนายน ปี 2006
ผู้สัมภาษณ์ Lee Choong Geul, the chief editor

บ่าย 4 โมงวันหนึ่งกับเบยองจุน ....
วันนั้นอากาศไม่ค่อยแจ่มใสเท่าไหร่ เบยองจุนบอกว่าอยากไปนั่งสัมภาษณ์ที่ ALFRESCO BALCONY ตรงที่มีรถและผู้คนสัญจรผ่านไปมา

Lee : สำหรับคุณในวันนี้ ดูเหมือนคุณต้องตัดขาดจากการใช้ชีวิตประจำวัน อย่างเช่น การเดินเล่นไปบนท้องถนน หรือการไปเดินช้อปปิ้ง ชีวิตของคุณขาดสิ่งเหล่านี้ไปเลย
BYJ : ผมไม่เคยได้ทำอะไรแบบนั้นครับ

Lee : ไม่เคยเลยหรือ
BYJ : ไม่เคยเลยครับ

Lee : แล้วคุณทำยังไงเวลาอยากซื้ออะไรขึ้นมา ต้องมีบ้างล่ะที่คุณรู้สึกอยากซื้อลูกอมสักเม็ด
BYJ : ผมก็จะให้สไตลิสต์ของผมไปซื้อมาให้ครับ

Lee : เวลาที่คุณเดินไปไหนมาไหน ก็ต้องมีบอดี้การ์ดคอยล้อมรอบตลอดเลยหรือ
BYJ : ไม่จำเป็นขนาดนั้นหรอกครับ แต่กิจกรรมประจำวันของผมมีจำกัดอยู่แค่ ที่บ้าน ที่ทำงาน แล้วก็โรงยิม แค่นั้นเองครับ

Lee : หมายความว่าคุณไม่รู้เลยสิว่าในกรุงโซลมีอะไรอยู่ตรงไหนบ้าง
BYJ : เมื่อก่อนผมก็เคยออกไปเที่ยวบ้างนะครับ บางครั้งผมก็ขับรถวนไปรอบๆ แต่เดี๋ยวนี้แม้แต่เวลาไปพบใครที่โรงแรม ผมก็ไปเพราะเรื่องงานเท่านั้น แล้วรีบตรงกลับบ้านเลย ที่โรงแรมลอตเต้ ซึ่งมีคอฟฟี่ช้อปที่บริษัทของผมดูแลอยู่ แม้แต่เวลาไปที่นั่น ผมก็ต้องตรงไปที่ร้านโดยใช้ประตูหลัง

Lee : พวกดารารุ่นเก่าๆ เขาใช้ชีวิตกันตามความพอใจแบบสบายๆ คุณรู้สึกยังไงบ้างที่ต้องถูกจำกัดขนาดนี้
BYJ : ถ้าผมต้องใช้ชีวิตแบบนี้ไปจนชั่วชีวิตล่ะก็ ผมคงรับไม่ได้เหมือนกันครับ บางครั้งมันก็ทรมานน่าดู มีบางคนที่ตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกับผมแต่ยังสามารถใช้ชีวิตอย่างอิสระได้ แต่ผมไม่เหมือนพวกเขา ผมไม่ได้เกิดมาแบบนั้น ผมเป็นคนแบบที่ทำใจยากที่จะกระโจนออกนอกกรอบที่ตัวผมเองหรือที่คนอื่นขีดไว้ให้ ผมชอบอยู่ในกรอบมากกว่า บอกตามตรงนะครับ จุดที่ยืนอยู่นี้มันก็ทำให้ผมรู้สึกขัดแย้ง

Lee :ก่อนที่จะมาพบกับคุณ ผมได้ดู ‘April Snow’ อีกรอบ ผมรู้สึกว่ามันหนักอึ้งเหมือนกับเราไม่รับรู้ถึงความหนาวเหน็บเพราะใส่เสื้อกันหนาวโปะไว้เป็นร้อยๆ ตัว มันไม่ใช่ความรู้สึกสิ้นหวัง แต่เป็นความรู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออกมากกว่า
BYJ : บอกตามตรงนะครับ ความรู้สึกหายใจไม่ออกแบบนั้น ความหดหู่ ความเปล่าเปลี่ยว และความหนักอึ้งพวกนั้นมันอยู่กับผมตลอดเวลาที่ถ่ายทำเรื่องนี้ และมันยังอยู่กับผมจนถึงเดี๋ยวนี้ ผมต้องต่อสู้กับความรู้สึกเหล่านั้น ผมคิดอยู่ตลอดเวลาที่ถ่ายทำ ว่า ผมไม่สามารถแสดงสิ่งที่ผมรู้สึกอย่างเต็มที่ และไม่อาจระบายสิ่งที่เก็บกดไว้ข้างในออกมาได้หมด แม้การถ่ายทำจะจบไปนานแล้ว ความรู้สึกนั้นก็ยังคงค้างคาอยู่ ผมไม่รู้จริงๆ ว่ามันคืออะไร ผมได้พบกับคิมแตวู เพื่อนสนิทของผม (คนที่เล่นเป็นอัยการ เพื่อนสมัยเรียนของชางวุน ในเรื่อง First Love ไงคะ) ผมคุยกับเขาถึงเรื่องการแสดง ผมบอกเขาว่า “การแสดงมันยากจริงๆ จนฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไรกันแน่” เขาตอบผมว่าแบบนี้ “นายไม่ได้ระบายทุกอย่างออกไปในการแสดงทั้งหมด นายไม่ได้บ้าคลั่งไปกับการแสดง เมื่อไหร่ที่นายบ้าคลั่งไปกับการแสดง นายจะแสดงได้ดีเหนือคนอื่น”

Lee : ในภาพยนตร์เรื่อง ‘The Champ’ มีดาราเด็กอยู่คนหนึ่งชื่อ ริคกี้ ชโรเดอร์ ตอนนั้นเขาอายุแค่ 9 ขวบเอง แต่เขาต้องแสดงความรู้สึกของคนอายุ 30 บางคนก็เป็นอัจฉริยะ เกิดมาเพื่อเป็นนักแสดงแบบเขา แต่บางคนก็ต้องใช้พรแสวง แล้วคุณล่ะ คุณเป็นนักแสดงที่ต้องผ่านความเจ็บปวดแทบตาย แม้แต่ในการแสดงง่ายๆ อย่างการเหยียดแขน ตอนที่ผมดู April Snow มีอยู่ฉากหนึ่งตอนที่คุณมาส่งซอนเยจินที่ประตู ไม่รู้ว่าท่าทางนั้นเป็นไปตามบทหรือเป็นไปเอง แต่ผมเห็นว่ามือซ้ายของคุณคอยดึงชายเสื้อของตัวเอง
BYJ : ผมเคยคิดแบบนี้นะครับ ว่าผมมาเป็นนักแสดงทำไม ผมมาแสดงทำไม นักแสดงบางคนขี้เกียจจะตายไป และบอกว่าการแสดงก็เหมือนชีวิตของตัวเอง Song Gang-Ho ก็อยู่ในประเภทนี้ เวลาที่คนมองผม พวกเขาไม่เห็นว่าผมเป็นนักแสดงประเภทนั้น แล้วผมมาแสดงทำไม บอกตามตรงนะครับ การแสดงมันเป็นอะไรที่เจ็บปวดมากสำหรับผม การแสดงมันน่าเจ็บปวด การต้องสร้างตัวละครนั้นขึ้นมา แล้วก็แสดงตัวตนของเขาต่อหน้ากล้อง มีหลายครั้งที่ผมไม่สามารถนำเสนอออกไปได้อย่างใจ แล้วผมยังจะฝืนแสดงอยู่ทำไม เป็นเพราะแฟนๆ รักผมงั้นหรือ ใช่ครับ นั่นก็เป็นเหตุผลหนึ่ง
หรือเป็นเพราะผมทำเงินได้มาก ใช่ครับ ผมต้องยอมรับว่าผมมีรายได้ดี แต่ก็มีเหตุผลอื่นด้วย ผมรู้สึกมีความสุขกับการแสดง มันตอบแทนผมในหลายๆ ทาง แต่การแสดงไม่ใช่สิ่งเดียวที่ผมหลงใหล ยังมีอะไรอีกมากมายที่ดึงดูดใจของผม

Lee: มีบางคนพูดว่าคุณไม่ได้เป็นเพียงนักธุรกิจที่เก่ง แต่ยังเป็นนักวางกลยุทธชั้นเลิศ คุณไม่รู้สึกว่าแบกภาระหนักเกินไปหรือ คุณต้องแสดงหลายบทบาทในเวลาเดียวกัน ทั้งเป็นนักแสดง เป็นนักธุรกิจ แล้วยังต้องเป็นแม่แบบให้กับแฟนๆ ของคุณด้วย คุณไม่คิดหรือว่าแค่ให้คนนับถือฝีมือการแสดงของคุณก็น่าจะพอแล้ว
BYJ : ใช่ครับ ผมย่อมต้องอยากให้การแสดงของผมออกมาดี แต่ผมขอพูดแบบนี้แล้วกัน การทำงานหนักมันเป็นเรื่องหนึ่ง ส่วนการทำอะไรให้ได้ดีนั้นมันก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

Lee: ภาพลักษณ์ของคุณนั้นเป็นทั้งเกียรติยศพอๆ กับเป็นภาระที่ต้องแบกเอาไว้ ยิ่งรางวัลยิ่งใหญ่เท่าไหร่ ความเจ็บปวดก็ยิ่งลึกล้ำเท่านั้น ผมว่านี่คือปริศนาของชีวิต
BYJ : จะว่าแบบนั้นก็ได้ครับ ยิ่งได้มากเราก็ยิ่งต้องเสียมาก

Lee: มีใครมั้ยที่ทำให้คุณรู้สึกเครียดหรือกดดัน
BYJ : ไม่แน่ใจนะครับ เวลาที่ผมเห็นเพื่อนร่วมงาน ผมหมายถึงนักแสดงคนอื่นๆ น่ะ พวกเขาดูแตกต่างจากผมเยอะเลย เวลาผมมองพวกเขา ผมรู้สึกอยากรู้เกี่ยวกับพวกเขา ผมไม่ได้รู้สึกอึดอัดที่ต้องคบหากับผู้คนหรอกนะ ถึงแม้กับนักแสดงด้วยกันอาจจะคบยากสักหน่อย บางทีผมก็คิดว่าอาจเป็นเพราะผมขาดความสามารถรอบตัว อย่างเรื่องการให้ความบันเทิงแก่คนอื่นด้วยการร้องเพลงหรือเต้นรำ แต่กับเพื่อนๆ ผมไม่เป็นนะครับ ผมรู้สึกสบายใจเวลาอยู่กับพวกเขา ผมเคยอยากให้ตัวเองสูงกว่านี้ ทั้งๆ ที่ผมก็ตัวสูงอยู่แล้ว แต่พอผมเห็นแจงดองกันหรือจุงวูซุง ผมคิดว่าพวกเขาหล่อจริงๆ มีบางอย่างที่ผมอยากเรียนรู้จากพวกเขา แต่ถ้าให้ผมลิสต์รายการพวกนั้นออกมา มันคงยาวไม่รู้จบเลยทีเดียว ผมจึงไม่ควรคิดแบบนั้น ผมชอบลุยไปข้างหน้าไม่ว่าหนทางมันจะวิบากแค่ไหนก็ตาม

Lee: ถ้าไม่ใช่ยอนซามะ คุณจะแตกต่างไปจากนี้มั้ย
BYJ : ผมก็คงเป็นคนเดิมอย่างที่ผมเป็นแหละครับ ผมเป็นคนเดิมตลอดเวลาที่อยู่ในวงการนี้มา

Lee: ใครๆ ก็รู้ดีว่าคุณเป็นคนเก็บตัว มีคนพูดว่าคุณเป็นจอมสมบูรณ์แบบและช่างเลือก นั่นคงเป็นธรรมชาติของคุณใช่มั้ย
BYJ : ผมเกรงว่าคงปฏิเสธไม่ได้ครับ

Lee: คุณไม่ใช่ปีศาจอย่างที่คนเขากล่าวหากันใช่มั้ย ครั้งหนึ่งผมเคยมีโอกาสไปแวะที่ร้านดิวตี้ฟรีของลอตเต้ ผมเห็นคุณอยู่บนโปสเตอร์กำลังอ้าแขนกว้าง ไม่ก็ยื่นดอกไม้มาให้ ขณะที่ส่งยิ้มโชว์ฟันขาวสวยนั่น ผมได้ยินมาว่าสาวๆ ญี่ปุ่นไม่อยากให้คุณยิ้มมากเกินไปหรือน้อยเกินไปกว่านี้
BYJ : ผมไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนเลยครับ

Lee: ผมหมายความว่าภาพลักษณ์ของคุณถูกกำหนดเอาไว้ตายตัวตามที่แฟนๆ ของคุณต้องการ มันเหนื่อยมั้ยที่ต้องทำตามความคาดหวังของคนอื่น
BYJ : ก็ผมเป็นนักแสดงไม่ใช่หรือครับ ผมเป็นคนที่อยากมาเป็นนักแสดงเอง ผมอยากพัฒนาฝีมือการแสดงของผม แล้วผมจะคงภาพลักษณ์เดิมๆ เอาไว้ตลอดเวลาได้ยังไง นานมาแล้ว ผมเคยไปถ่ายโฆษณาให้กับ Lotte DFS ผมบอกว่า “ผมไม่อยากทำหน้าแบบเดิมอีกแล้ว ผมเบื่อจะตายอยู่แล้ว ผมอยากเปลี่ยนเป็นแบบอื่นบ้าง” ผมบอกไปแบบนั้น

Lee: แล้วพวกเขาตอบว่ายังไงครับ
BYJ : พวกเขาได้แต่ยิ้ม

Lee: ทำไมล่ะครับ
BYJ : ผมก็ไม่รู้ว่าทำไม พวกเขาได้แต่ยิ้มให้ผม

Lee: ผมว่าคงมีบ้างที่คุณรู้สึกอยากจะเมา ผมก็รู้สึกแบบนั้นบ่อยๆ
BYJ : ตลอดหลายปีมานี่ ผมไม่เคยดื่มมากพอที่จะทำให้เมาได้เลย

Lee: ผมว่าที่คุณดื่มไม่มากพอ เพราะคุณไม่อยากแหกกฎของตัวเองใช่มั้ย
BYJ : ไม่ใช่หรอกครับ เป็นเพราะถึงผมจะดื่มมาก ผมก็ไม่เคยเมา

Lee: ผมว่าที่คุณไม่ยอมดื่มมากๆ เพราะคุณเป็นห่วงเรื่องแคลอรี่
BYJ : ไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับ ต่อให้ดื่มมากแค่ไหนผมก็ไม่เมา ผมยังรู้สึกดีอยู่เลย ผมก็จำไม่ได้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมเริ่มกังวลจนเกินเหตุเกี่ยวกับการควบคุมน้ำหนักของตัวเอง เวลาที่ดื่ม ผมก็จะดื่มแต่ไวน์ คนส่วนใหญ่พอดื่มหมดขวดก็เริ่มเมาแล้วใช่มั้ยครับ แต่ผมดื่มหมดขวดแล้ว ก็ยังไม่เมาเลย

Lee: งั้นทำไมไม่ลองต่อขวดที่ 2 ล่ะครับ
BYJ : มันจะทำให้ผมยิ่งไม่สบายท้องในวันต่อมาน่ะสิครับ ผมไม่เคยรู้สึกว่าได้ปลดปล่อยหรือรู้สึกผ่อนคลายเลยเวลาดื่ม

Lee: แปลว่าเราคงไม่มีทางได้เห็นคุณฟูมฟายสารภาพเรื่องงี่เง่าเพราะเหล้าใช่มั้ย
BYJ : น้ำตาของผมไหลได้โดยไม่ต้องใช้เหล้าช่วยครับ

Lee: เป็นอารมณ์ศิลปินใช่มั้ยครับ
BYJ : เวลาที่คนเราพบว่าตัวเองตกอยู่ในช่วงเวลาที่ยากลำบาก เขาก็จะร้องไห้ มันเป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่หรือครับ ผมยังจำได้ว่าวันหนึ่งผมร้องไห้ออกมาขณะที่ผมล้างหน้าอยู่ ผมเลยต้องล้างมันต่อไป

Lee: ท่าทางภายนอกของคุณดูสงบนิ่งราวกับผู้ทรงศีล ใครจะรู้ว่าในใจของคุณอาจเปราะบางราวกับเส้นฟาง
BYJ : เมื่อเร็วๆ นี้ผมต้องเข้ารับการรักษา เพราะผมต้องทรมานจากอาการนอนไม่หลับ ผมรู้สึกเหนื่อยมากๆ ผมล้มตัวลงนอน แล้วอีกแค่ชั่วโมง 2 ชั่วโมง ผมก็ต้องสะดุ้งตื่น ตอนที่ผมตื่นขึ้น ผมรู้สึกกลัวตอนที่ลืมตาตื่นขึ้นมา คิดว่ามันคง 6 โมงเช้าแล้ว แต่ที่จริงมันแค่ตี 1 ตี 2 เท่านั้นเอง ผมมองเห็นแต่ความมืดมิด ผมไม่รู้จะทำยังไงกับมันดี

Lee: ในช่วงเวลานั้นชีวิตของคุณคงยาวนานและเครียดมากๆ
BYJ : มันทรมานซะจนผมต้องไปหาหมอ ผมเป็นกังวลว่าอาจมีอะไรผิดปกติกับสุขภาพของผม ผมเลยไปตรวจร่างกายอย่างละเอียด แต่ผลก็คือไม่มีอะไรผิดปกติ แล้วหมอก็เข้ามาพบผม เขาแนะนำตัวเองว่าเป็นจิตแพทย์ เขาบอกว่าประสาทของผมตึงเครียดเกินไป ไม่มีการผ่อนคลาย หมอจึงสั่งยาให้ผม หลังจากนั้น 10 วัน ผมก็หายจากอาการนอนไม่หลับ

Lee: มีหลายอย่างในโลกนี้ที่ไม่ถูกใจเรา ที่แย่ที่สุดก็คือคนที่เราไม่ชอบขี้หน้า แต่บางคนก็บอกว่าโรคเบยองจุนที่ระบาดไปทั่วเป็นเพราะโชคช่วย
BYJ : ในละครเรื่อง Winter Love Song สำหรับนักแสดงแล้ว นี่อาจเหมือนโชคชะตาหรือโชคเข้าข้าง แต่ที่สำคัญก็คือผมทุ่มเทมาก วันที่ผมไปถึงญี่ปุ่น จู่ๆ ผมก็พบว่าตัวเองเป็นจุดสนใจ ผมทั้งตกใจและรู้สึกเหมือนต้องแบกรับภาระ การที่เราถูกคาดหวังให้ดีที่สุดในหลายๆ อย่าง ถูกคาดหวังให้เป็นอะไรที่พิเศษ แต่ผมไม่ได้เป็นอะไรแบบนั้นเลย มันทำให้ผมอึดอัดแล้วก็หวาดกลัว นอกจากนั้นผมยังต้องเป็นเหมือนคนที่ออกมารับใช้ชาติ ตัวอย่างเช่น ตอนที่ผมไปญี่ปุ่น ถึงผมจะไม่ใช่นักการเมือง บางครั้งผมถูกบังคับให้พูดถึงเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเกาหลี-ญี่ปุ่น ในฐานะตัวแทนของประเทศชาติ



Lee: มันมีบางเรื่องที่เราทำไม่ได้ ถึงแม้เราอยากจะทำก็ตาม มีบางเรื่องที่เราต้องทำ ถึงแม้เราไม่อยากทำ การที่คนๆ หนึ่งมีอิทธิพลมากมาย แต่ในทางกลับกันมันก็คือมีคนคอยฉวยโอกาสจากชื่อเสียงของคนๆ นั้น นี่เหมือนเป็นกฎของสังคมใช่มั้ยครับ
BYJ : บางครั้งผมก็รู้สึกอึดอัดที่ถูกถามว่า “เราคนญี่ปุ่นชอบคนเกาหลี แต่ทำไมคนเกาหลีชอบทำท่าเหมือนเป็นศัตรูกับเรา” สำหรับคำถามแบบนี้ ผมไม่อาจตอบตามที่ใจคิดได้ ผมต้องพูดแทนประเทศชาติ ซึ่งมันก็ทำให้ผมเหมือนแบกรับภาระอันยิ่งใหญ่ไว้

Lee: แล้วฐานะคุณจะเป็นยังไงถ้าคุณเกิดแต่งงานขึ้นมา
BYJ : ความนิยมของผมคงจะตกลงใช่มั้ยครับ ผมล้อเล่นน่ะ ผมว่าบางคนคงรู้สึกดีใจไปกับผมด้วย บางคนคงรู้สึกเสียใจ แต่แล้วจะเปลี่ยนมาแสดงความยินดีกับผมครับ

Lee: คุณพูดถึงแฟนๆ ชาวญี่ปุ่นใช่มั้ย
BYJ : ใช่ครับ พวกเขาอยากให้ผมรีบแต่งงาน

Lee: พวกเขาเหมือนเป็นญาติของคุณเลยสินะ
BYJ : นั่นคือเหตุผลที่ผมเรียกพวกเขาว่าครอบครัวไงครับ พวกเขาบอกว่าอยากให้ผมรีบแต่งงานและมีลูก พวกเขาอยากเห็นหน้าลูกของผม

Lee: จะว่าไปแล้วแฟนๆ ไม่ค่อยเห็นดาราเป็นครอบครัวของเขาหรอก ผู้หญิงยังไงก็เป็นผู้หญิงวันยังค่ำ ต่อให้เป็นอาจุมม่าหรือแม้แต่คุณยายวัย 70 ก็อดไม่ได้ที่จะฝันหวาน
BYJ : ถึงได้มีเรื่องนั้นเกิดขึ้นไงครับ เคยมีข่าวลือในญี่ปุ่นว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งตั้งท้องกับผม แฟนๆ ชาวญี่ปุ่นมาออกันอยู่หน้าเอเจนซี่ของผมที่ญี่ปุ่น พอเจอตัวผมก็บอกว่า “คุณจะทำยังไงกับเรื่องนี้ เธอบอกว่าท้องแล้ว คุณต้องรีบทำอะไรเข้าสักอย่างนะ”

Lee: นี่พวกเขาแนะนำให้คุณพาเธอไปทำแท้งหรือไง
BYJ : ไม่ใช่ครับ พวกเขาอยากให้ผมรีบแต่งงานกับเธอซะ

Lee: มีคนเคยพูดว่าถ้าหมดยุคของเบยองจุนแล้ว กระแสคลั่งเกาหลีก็จะตายตามไปด้วย สักวันกระแสคลั่งเกาหลีอาจจางหายไป ถ้าถึงวันนั้นจริงๆ คุณคิดว่าจะเป็นยังไง
BYJ : ตอนที่วัฒนธรรมฮ่องกงและญี่ปุ่นทะลักเข้าสู่เกาหลี มันก็เป็นแค่พัดมาแล้วก็ผ่านไป เช่นเดียวกัน ถ้าเราคิดแต่จะหาประโยชน์จากกระแสคลั่งเกาหลี มันคงต้องประสบกับชะตากรรมเดียวกัน สิ่งที่ผมคิดไว้ก็คือการสร้างกระแสของชาวเอเชีย การสร้างชุมชนวัฒนธรรมของคนทั้งเอเชีย ดูอย่าง ปีเตอร์ แจ๊คสัน กับฮิราอิชิ โจ ยังมามีส่วนร่วมในเรื่อง “The Legend” ได้เลย มันคงน่าเสียดายถ้าเราจะใจแคบเกินไป ทำไมเราถึงไม่มาช่วยกันทำให้มันยิ่งใหญ่ขึ้นมาล่ะ ครั้งหนึ่งผมเคยบอกนักข่าวที่สนิทกันว่า “อย่าใช้คำว่า กระแสคลั่งเกาหลี ได้มั้ย เราน่าจะช่วยกันทำให้มันยิ่งใหญ่กว่านี้ ช่วยผมหน่อยได้มั้ย”

Lee: แล้วพวกเขาช่วยคุณมั้ยล่ะ
BYJ : ก็ไม่น่ะสิครับ ถึงตอนนั้นจะรับปากผมก็ตาม

Lee: ถ้าผมเป็นคุณ ผมคงอยากมีชีวิตยืนยาว เพราะคุณมีทุกอย่างเลย ทั้งชื่อเสียง แฟนๆ มากมายที่ทั้งบูชาและชื่นชมคุณ อิทธิพลของคุณครอบคลุมไปทั้งทวีป คุณมีเงินทองและอื่นๆ อีกมากมาย คุณคิดว่ายังไงครับ BYJ : ผมไม่ห่วงหรอกครับถ้าต้องตายเร็ว แต่ยังมีอะไรอีกเยอะเลยที่ผมอยากทำ ผมจึงไม่ควรรีบตายเร็วนัก

Lee: คุณช่วยบอกผมได้มั้ยว่าตารางงานในแต่ละวันของเบยองจุนมีอะไรบ้าง
BYJ : ก็เหมือนเดิมๆ แหละครับ ไม่มีอะไรพิเศษ ผมตื่นแต่เช้า ไปออกกำลังกายหลังทานมื้อเช้าแล้ว ช่วงนี้ผมใช้เวลา 1 ชั่วโมงในการฟิตซ้อมร่างกาย ผมฝึกขี่ม้า ฝึกศิลปะการต่อสู้ เพื่อเตรียมถ่ายทำเรื่อง The Legend นอกจากนั้นผมก็แวะเข้าไปที่ออฟฟิศเพื่อประชุมสั้นๆ คุยเรื่องผลผลิตของบริษัท เข้าไปดูแลกิจการบ้างนิดหน่อย

Lee: ตอนที่คุณส่องกระจกต่อหน้าผมเมื่อ 8 ปีก่อน คุณพึมพำว่า “ผมมีรอยย่นเยอะเลย”
BYJ : มันเป็นเพราะผมหัวเราะมากไปหน่อยครับ

Lee: คนเราน่าจะมีความสุขเวลาที่เราเติบโตขึ้น แต่ไม่ใช่สำหรับนักแสดง มันคงดีถ้าจะหยุดเวลาไว้ได้แบบเจมส์ ดีน แต่เพราะคุณไม่ได้ตายตั้งแต่ยังหนุ่มแบบเขา คุณคงจะกลัวแก่ใช่มั้ยครับ
BYJ : เมื่อก่อนผมไม่ค่อยส่องกระจกบ่อยนัก แต่เดี๋ยวนี้ส่องบ่อยหน่อยครับ เมื่อก่อนผมไม่เคยคิดจะไปหาแพทย์โรคผิวหนัง แต่เดี๋ยวนี้พอผิวมีปัญหา ผมต้องรีบไปพบแพทย์ทันทีเลย ผมรู้สึกว่ามันเกิดความแตกต่างบนใบหน้าของผมเวลาที่ผมยิ้มอย่างมีความสุขกับเวลาที่ผมโกรธจนเครียด เวลาที่ผมเครียด ผิวของผมจะคันยุบยิบ ผมเลยพยายามจะมองอะไรในแง่บวกเข้าไว้ ถึงวัยที่มากขึ้นจะทำให้ใบหน้าผมมีรอยย่นเพิ่มขึ้น แต่ก็น่ายินดีที่ผมได้พบตัวเองในมุมมองใหม่ๆ เมื่อก่อนผมเป็นคนอารมณ์ร้อน แต่เดี๋ยวนี้ผมใจเย็นขึ้นเยอะแล้วครับ ผมเคยติดนิสัยชอบดึงกางเกงขึ้นมาที่เอวเวลาที่มันเลื่อนลงไปต่ำกว่าเอว ผมก็ไม่รู้ว่าทำไม แต่ผมรู้สึกมันโล่งๆ แปลกๆ น่ะครับ

Lee: คุณเลยชอบใส่กางเกงที่พอดีตัว
BYJ : ใช่ครับ ตอนก่อนปี 2001 ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองจะใส่กางเกงเอวต่ำได้ ผมเคยคิดว่ามันตลกถ้าต้องรัดผมหางม้า หรือไว้หนวดเครา หรือถอดแว่นออก แต่แล้วสิ่งเหล่านี้ก็เปลี่ยนไป ผมเริ่มสนุกกับการไว้ผมยาวหรือไว้หนวดเครา หรือลองสวมเสื้อผ้าแบบใหม่ๆ ผมเคยกลัวว่าจะดูงี่เง่าหรือแต่งตัวไม่เหมาะกับวัย แต่นั่นไม่ใช่ความจริงเลย มันทำให้ผมมีความสุขที่ได้เปิดภาพลักษณ์ใหม่ๆ ของตัวเอง

Lee: ชีวิตมีอะไรๆ สนุกอีกเยอะแบบที่เรานึกไม่ถึง ถ้าสมมติว่าเรา 2 คนตายไปเมื่อ 4 ชั่วโมงที่แล้ว เราคงไม่ได้มานั่งคุยกันอยู่แบบนี้
BYJ : ใช่ครับ ผมอยากทำฟาร์มด้วยนะ ผมอยากให้ผู้คนได้กินของสดๆ สะอาดๆ ที่ปลอดภัย ผมเป็นห่วงเรื่องสภาพแวดล้อมและสุขภาพมากเลยครับ

Lee: คุณรู้สึกยังไงที่กลายเป็นเศรษฐีพันล้านในชั่วพริบตา
BYJ : ข้อนี้ตอบยากเลยครับ เพราะรายงานเรื่องหุ้นของผมที่ทำให้คนคิดว่าผมรวยเพียงชั่วข้ามคืน แต่ที่จริงผมรวยมานานแล้วครับ ผมอยู่ในวงการนี้มาเกิน 10 ปีแล้ว ที่ผมเลือกทำงานนี้ เพราะมันดูน่าจะเป็นหนทางที่หาเงินได้เร็วที่สุด เป้าหมายของผมตอนนั้นอยู่ที่ 100 ล้านวอนครับ (ประมาณ 105,000 เหรียญสหรัฐฯ) และแค่ 2 ปีผมก็ทำได้แล้ว

Lee: คุณหาเงินเก่งมากเลยนี่ การเป็นดาราหน้าใหม่ในตอนนั้น ค่าตัวคงไม่สูงมากนัก
BYJ : ผมอยากได้เงินครับ เพราผมฝันว่าอยากไปนิวยอร์คเพื่อไปเรียนทำหนัง ผมหวังว่าจะไปเรียนที่นั่น แล้วก็หางานพาร์ทไทม์ทำ อย่างเช่นขายแซนวิช แต่แล้วผมก็อยากได้มากขึ้น ยิ่งนานวันเข้าผมก็ยิ่งหาเงินได้มากขึ้นๆ แล้วผมถึงรู้ตัวว่าผมมีแฟนๆ เยอะเลยที่คอยเป็นห่วงผม ผมรู้สึกว่าต้องรับผิดชอบจนไม่สามารถทิ้งอาชีพนี้ไปเฉยๆ ได้ นั่นคือเหตุผลที่ผมยังอยู่มาจนถึงทุกวันนี้ ต่อมาผมกลายมาเป็นที่รู้จักในญี่ปุ่น พอมาถึงขนาดนี้ ผมยิ่งต้องคิดหนักว่าจะใช้ชีวิตต่อไปยังไง ผมคิดว่าต้องทำในสิ่งที่ส่งผลในแง่บวก

Lee: เมื่อ 8 ปีก่อน คุณเคยบอกว่าอยากเปิดโรงเรียน
BYJ : ใช่ครับ มันน่าจะมีโรงเรียนสำหรับนักแสดง ผมยังรู้สึกเสียดายที่ตัวเองไม่เคยผ่านการฝึกแบบนักแสดงมืออาชีพมา ผมจึงคิดอยากตั้งโรงเรียนสำหรับคนที่อยากจะเป็นนักแสดง ผมยังคงฝันอยู่นะครับ และมีความเป็นไปได้ที่จะทำให้ฝันนั้นเป็นจริงขึ้นมา

Lee: ผมรู้สึกว่าเบยองจุนคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าผมคนนี้ เป็นเบยองจุนคนเดิมที่ผมเคยพบเมื่อนานมาแล้ว
BYJ : ผมเป็นคนเดิมเสมอครับ ผมไม่เคยแม้แต่จะคิด ที่จะเปลี่ยนแปลงตัวตนของตัวเอง



Original in Korean: GQ, June 2006 Edition
Translated into English: Fumi / Quilt
Minor Edition: Happiebb

GQ Interview

Whenever I meet BYJ, he reminds me of two words, "yardstick" and "frankness". This is my third time to meet him, and I want to add one more word about him: open-mindedness. (fumi: some introductory part of the interview article is omitted here because of my time limit.)

Q: I felt same thing from you. It seems you do not have a privacy at all that we others enjoy. it seems you cannot walk freely, you cannot enjoy shopping...
BYJ: No privacy to me.

Q: Not at all?
BYJ: Yes.

Q: Then what you can do? say when you need something, sometimes we want to buy something even like a candy bar.
BYJ: My stylist buys them for me.

Q: Then you always behave with these people who are with you to hide you?
BYJ: Not really. but the places I can go are my house, health club and my office. These are all.

Q: Then you do not know about the towns of Seoul that much?
BYJ: I've traveled a lot in past and now, of course I can see this town from my car. Now if I go to a hotel to meet someone then I should hurry from the car to get into the hotel. In Lotte, there is a coffee shop that my company owns, but I can only go there from the backdoor.

Q: Heroes in the past lived as they wanted, but you are not. Why don't you come out to public to show them the wonderful you?
BYJ: Sometimes I feel painful with living like this. I cannot live like this throughout my whole life, I think. Some people under the same situation with me behave and go about their lives freely. My personality does not permit me to do what I want under the current situation. Someone has made a circle around me and I cannot go out from that circle. This circle is possibly made by myself, but I cannot do anything now with this circle around me. Sometimes this thinking gives me pain.

Q: I saw the movie AS just before I met you now. Seeing that movie, I felt as if I was encloaked under a piece of very, very heavy cloth. I felt something very heavy in that movie.
BYJ: Frankly speaking, I felt something heavy, some feeling of loneliness, felt gloomy when I was shooting the movie. Even now, I still have some of these same feelings inside me. I feel heavy because I feel something inside me that I could not express in the movie AS. I was confused when I finished the shooting of AS. So I met my friend Kim Tae Woo. I told him, "I do not know how to act." He said "Yu were not crazy with your acting role. If you become crazy to your acting role, I think you will be the best actor.



Q: (shortened by fumi) There is so-called genius in acting among actors. I think you think too much when you act.
BYJ: Sometimes I think in this way: Why I do this job? Why do I act? There are actors who become crazy with his acting, who are saying "Acting is my life", say like the actor Song Gang Ho. But people think BYJ is not born to be an actor.
Why do I act?
Frankly speaking, I feel painful when I act. It is difficult to me to express some other person, other characters in front of the camera. Then why should I act? For those fans? For their love towards me? That is a good reason. For money? Well, I receive good financial reward for my job. I have interests in several things other than acting. This may be the reason I cannot be crazy with my acting.

Q: Some say you are an excellent businessman, splendid strategist. You have many things that other want to share. But don't you want to be an actor who is respected in his acting by others?
BYJ: Yes, I want to be an actor whose acting is repected by others. A good actor is different from a hardworking actor.

Q: Your image is your honor and at the same time, your burden. You receive many rewards which also have also given you lots of pain. That is why our lives are not easy.
BYJ: Yes, the more you get, the more you lose.

Q: Is there someone who makes you nervous?
BYJ: I do not know. Other actors are simply different from me. I cannot become a friend to those other actors. I think I do not have a Ki as an actor (fumi: I once wrote about Ki). This does not mean I don't have friends.

Q: (shortened by fumi) Is there something that you want to change about you?
BYJ: I want to be taller. I think Jang Dong Gun and Jung Woo Sung are very handsome. There is no limit in our desire. So I do not want something that is not me. I will go my way even if that is a hard way.

Q: Yon-Sama, did your popularity in Japan change your life?
BYJ: No, it's the same with me after I made an entry into the Japanese market.

Q: You are well-known for your "not coming out before public", people say you are perfectionist, a difficult person. But I feel these are due to your original nature, your own personality. It's something different in your personality or your way of thinking.
BYJ: Very simply, there is something I cannot do. That's all.

Q: (shortened by fumi) I heard the Japanese fans want your smile "exactly" as they can see in your photos.
BYJ: I never heard about this.

Q: I mean if fans want your fixed images, if they want you to look a certain way all the time, then it will make you tired.
BYJ: I am an actor. I want to be a good actor. How I can show the same looks always? Sometime ago, when I shot the Lotte CF, I said I'm tired of the same expression and the same look. I said I want to play some different roles.

Q: Then the reactions?
BYJ: People just laughed to hear that.

Q: I want to be drunk everyday. I think sometimes you want to be drunk too?
BYJ: I don't drink so much in recent years.

Q: For your health?
BYJ: I do not get drunk even if I drink a lot.

Q: Do you worry about calorie problem?
BYJ: No, I simply don't get drunk. I feel good when I drink, that's all.

Q: Liquor is the best food that God gives us.
BYJ: Yes. I've become very sensitive and watch when it comes to what I eat now. So now I drink wine. Even after I drink a bottle of a wine, I do not get drunk.

Q: Then why don't you drink two bottles?
BYJ: Even if I drink so much, that will just make me feel not good the day after. I do not get drunk and cannot be relaxed by liquor.

Q: So we can not see drunk BYJ?
BYJ: I cry even when I do not drink at all.

Q: Is that a sensitivity that's specific to an actor?
BYJ: Sometimes you cry when you feel life's too hard or in pain. At one time, when I was washing my face, tears kept coming, so I continued washing my face, washing my tears.

Q: Who could know your sensitive mind, your mind like a straw?
BYJ: I went to a hospital for insomnia. At one time, I really felt tired, fell asleep, but woke up after one or two hours of sleep. When I woke up, I had thought it was 6am. But it was 1 or 2am. I didn't know know what to do.



Q: That kind of experience makes you feel that your life is long and tough...
BYJ: Yes, you are right. I went to the hospital, went through all sorts of test because I thought there's something wrong with my body. But doctors said I am definitely OK.
The last doctor I met, an old doctor, who is a osychiatrsit told me my nervous system had a problem. My nerves were stretched. When one feels strained, his nervous will lengthen without contraction. He said I was under this condition and gave me some pills. I became fine after 10 days from this.

Q: (shortened by fumi) Some said the BYJ-boom happened because of its timing. Timing was so good for BYJ, they say. What do you think about this?
BYJ: For those things happened with WLS, I felt something in the natural order of events, some necessities. As an actor, I felt something close to destiny, something like luck. Of course, I've done my best. One day I suddenly became popular in Japan, I felt embarrassed and felt some responsibilities for this. That was a kind of heavy feeling. People said, BYJ can do several things so nicely, he has something in him. But I have nothing in me. I felt afraid thinking like this. People said I must do something for Korea.
When I went to Japan, they want me to talk about Korea-Japan relations. They want me to play such a role, while I am not a politician, while I am someone far from politics.

Q: You cannot do everything that you want. Also there is something you are requested to do which you do not want to do. Your influence is so strong and people want to use a man like you. This is the rule of this world.
BYJ: Sometimes I was posed mean questions. Some Japanese said, We Japanese like you Koreans and then why Koreans show hostility to Japan? This is something I cannot answer, it's not my field. Sometimes I must represent korea, and that's not easy.

Q: By the way, what would happen if you marry now?
BYJ: I will lose my fans. Just joking, of course. Some fans would be very happy with if I get married, and some other fans would feel sad at first, but would celebrate with me subsequently.

Q: You mean Japanese fans?
BYJ: All of my fans said they want to see me married.

Q: That sounds like your relatives.
BYJ: That's why I call my fans my family. They said they want to see my baby.

Q: To ordinary people, an actor is a kind of sexual dream. They are not family of an actor, generally speaking. Women has a sexual fantasy till she dies.
BYJ: At one time, I experienced this. You know there are lots of rumors in Jpn. There was a rumor a Japaenese woman had my baby. Many Japanese family went to my office in Japan and they told me you should do something about that.

Q: Abortion, they mean?
BYJ: No, they meant marriage to that woman.

Q (shortened by fumi) People said if there does not appear post-BYJ star, Korean Wave will be over. That will be over in someday. What is the meaning of the Korean Wave to you?
BYJ: I've thought about that from the start. There was Hong Kong boom and Japanese culture boom in Korea but did not root or stay permanently in Korea. If you think of the Korean Wave as a business, it will soon be over.
I want to make an Asian Wave, Asian cultural exchange, finding common culture of Asia. In Tae Wang Sa Sin Ki, we have assistance and support from foreign capital, Peter Jackson, Hisaishi Jo.
In Korea, we say, Your arm is bent to your body (fumi: means one would help their relatives, their neighbours rather than foreigners). But some arms are not bent to your body. Some Korean reporters do not help me. I once told to friendly reporters not to use the term Korean Wave, and I said "Do you think it is so important how much Korea earns from the Korean Wave? Think big and help me, help me for what I want to do for whole of Asia.

Q: So they helped you?
BYJ: They said, OK, they understand, but they did not help me.

Q: (shortened by fumi) You have everything, many fans, Asian-wide influence, money. If I were you, I want to live longer.
BYJ: I have no worry to die early. I have so many things to do. I will live long for those things.

Q: (shortened by fumi) Aren't you afraid that people would forget about you sometime in the future?
BYJ: When I was shooting HWRL, I heard sounds of kids running towards my direction. As I was reading my script at that time, I wanted to be alone and hid myself. But those kids ran toward Kim Hye Soo. Maybe, they saw her first. I felt shame at that time. Now I won't feel shame if the same thing happens. To me, there is no fear of "being forgotten", I think.

Q: So what is your daily schedule, the BYJ who has no fear?
BYJ: Same everyday. Not funny or interesting. Wake up in the morning, eat breakfast, exerise, health club for an hour, practise martial arts, horse riding, go to the office to have a short meeting, talk about the next drama for a short time, and check briefly what is happening in my business.

Q: Eight years ago when I met you, you saw a mirror before me, saying "I have many wrinkles on my face."
BYJ: Many wrinkles as I laugh so often.

Q: (shortened by fumi) Do you fear getting old?
BYJ: I did not see mirrors so often in the past, but now I often look at my face in a mirror. I'd never thought I would go to a skin doctor. But recently, I went to a skin doctor as I had felt some trouble with my skin. I found there's enormous difference to my skin between my happy smiling face and my face under stress and anger.
When I feel stressed and anger, skin troubles will appear; wrong color in my face, stress will even change the shape of my face. So I live and think positively. My wrinkles will increase but knowing the different and new "me" is a funny thing. I was impatient in the past, now patient. In the past, I like tight belt around my waist, now I prefer a loose belt around my waist.

Q: You mean you used to like trousers so tight to your size?
BYJ: I changed from 2001. Before that, Pony tail, no way. Beard on my face, no way. BYJ without glasses, no way. There have been changes happening within me. This would simply mean that I have become old, but I do not think so. I've become more open-minded after 2001. That has made my life more interesting.

Q: (shortened by fumi) I like this world and this lifestyle and way of living of ours.
BYJ: I want to be a farmer when I am old. Others said to me "Do not talk about your farm-thing. You are an actor, so do not talk about the future business in your mind."
I want to supply foods that people can eat without worrying. I have so much interest in environmental problems and heath issues.

Q: How do you feel when you become so much rich overnight?
BYJ: I thought I had some trouble here. They talk about stocks. I was rich even before I invested in those companies. I've been an actor for more than 10 years. I became an actor to earn money fast. I wanted to save 100 million Won. I saved that after two years after my debut.
Q: That's big amount, especially for a new face, then.
BYJ: I wanted to go to New York to study movies. I thought I would do anything to to go to New York and study. But after my debut, I thought I could save more money. And later, I began to feel some responsibilities for those fans who supported me. So I continued my job as an actor.

Q: Some neighbors of mine like what I am doing, but I cannot make money from this job.
BYJ: After I became popular in Japan suddenly, I thought a lot. I thought about how I should live from now on. I thought I wanted to carry out more important, influential works.

Q: Eight years ago, you talked about your dream of building a school.
BYJ: I was talking about education for actors and actresses. I feel regretful because I never received special education as an actor. So I had a dream of starting some special school for future actors to help them. I have the same dream now and I think that kind of school will be established within the next few years.

Q: Then you will become a founder of that school?
BYJ: Possibly, yes.

Q: For several year, BYJ to me is a kind of illusion. But now BYJ in front of me, you are the same BYJ I met eight years ago.
BYJ: I've been the same as always. I do not think I can change myself.

(fumi: final comment by this reporter is omitted. thank you for reading my Konglish)