Barefooted Youth Episode 14 - Thai Translation

******** โรงเรียนประถม/ด้านนอก
YoSuk เห็นว่าเธอเดินหายเข้าไปในความมืด,เขาต้องการพูดบางอย่างแต่ไม่สามารถหยุดเธอได้. เขาได้แต่ยืนอยู่ตรงนั้น...ทันใดนั้น เขาเริ่มออกวิ่ง. เขาเห็น HaeJun เดินอย่างช้าๆห่างออกไป. เขาเดินไปหา,แตะที่หลังของเธอและหมุนตัวเธอกลับมา. เขากอดและลูบผมเธออย่างทะนุถนอม. พวกเขาทั้งคู่ต่างหลับตา
พวกเขาต้องอดทนมามากเกินไปแล้ว! DoSu ซึ่งยืนอยู่แถวนั้นเห็นพวกเขา


******** คฤหาสน์มืด/ห้องนั่งเล่น
Jang MyungSuk : (ผลักเด็กสาวออกไปและทำแจกันดอกไม้แตก) ไอ้ลูกหมา! (เขาหยิบดาบที่แขวนอยู่บนผนังออกมาและชี้มันขึ้นไปในอากาศ) ไปหาพวกมันเดี๋ยวนี้! ไม่ว่าพวกมันจะอยู่ที่ไหน,ไปหาให้เจอ
JaeSik : ท่านครับ,มันกระทันหันมากที่จะย้าย SangYup ไปที่โรงพยาบาลในกรุงโซล
ทนาย Suh : ผมจัดการให้แกงค์ ShinShaeKi จองห้องไว้แล้วที่โรงพยาบาลของมหาวิทยาลัย
MS : ไปหาหมอที่ดีที่สุดมา. เราต้องช่วยเขา,ฉันไม่ยอมให้เขาตายหรอก!


******** โรงพยาบาลในชนบท/ห้องโถง
เหล่าอันธพาลและตำรวจกำลังเฝ้าสถานที่แห่งนั้นอยู่. YeJu กำลังเดินอยู่โดยสวมชุดคนไข้, มีนางพยาบาลเดินตามมา. เธอพยายามที่จะเปิดห้องของ SangYup แต่พวกผู้คุ้มกันห้ามเธอไว้
YJ : ให้ฉันเข้าไป,ฉันเป็นภรรยาของเขา
** ห้องของ SangYup
YJ : (มองดูสามีที่ยังไม่ได้สติของเธอ,เธอพูดกับตัวเองโดยไม่ได้ขยับริมฝีปาก) ที่รักคะ,ฉันไม่เคยเรียกคุณแบบนี้มาก่อน ฉันกำลังเรียกคุณอย่างนี้เป็นครั้งแรกแต่คุณไม่ได้ยินฉัน. ฉันรู้ว่าคุณจะไม่ยอมถูกทำลายแบบนี้,คุณจะต่อสู้กลับ (เธอจับมือขวาของ SangYup) ฉันจะไม่อยู่ห่างคุณเลย. อดทนไว้นะคะ (เธอวางศีรษะไว้บนลำตัวของเขา)
** กลับไปที่ห้องโถง
BangKe และ ลูกน้องของเขากำลังเดิน. เหล่าอันธพาลที่ดูแลสถานที่อยู่คำนับให้เขา
BK : (พูดกับ Sado) เจ้านายเป็นอย่างไรบ้าง?
Sado : เขาไม่ได้อยู่ในภาวะวิกฤตแล้ว. เราจะย้ายเขาไปที่โซลหรือเปล่า?
BK : ย้ายสิ,เขาอยู่ที่ไหนล่ะ
Sado : (ชี้นิ้ว) ทางนี้
BK : (พูดกับลูกน้อง) พวกแกรออยู่ที่นี่ (พูดกับ TalBok) ดูแลบริเวณนี้ไว้ให้ดี


******** โรงเรียนประถม/ห้องเรียนที่ว่างเปล่า
YoSuk นั่งหันหลังให้กระดานดำ,ใกล้กับหน้าต่าง. HaeJun นั่งห่างออกไป 2-3 ที่นั่ง,หันหน้าเข้าหากระดานดำ. พวกเขาดูเหมือนกลัวที่จะมองดูกันและกัน
YS : ผมคิดว่าคุณจะลืมผมไปแล้ว
HJ : คุณคิดจริงๆหรือว่าฉันทำแบบนั้นได้?
YS : (เขามองดูเธอ. HaeJun มองกลับมา) HaeJun…(น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองข้างของเธอ)


******** โรงพยาบาลในชนบท/ด้านนอกและห้องโถง
รถลาดตระเวนของตำรวจกำลังเข้าไปในโรงพยาบาลอย่างรีบร้อน ด้วยความเร็วเต็มที่,เปิดไซเรนดังลั่น. JiHoon และ SoongJun ออกมาจากรถลาดตระเวน. พวกเขาทั้งคู่เดินไปตามห้องโถง,และแสดงบัตรประจำตัวให้ผู้คุ้มกันดูและเข้าไปในห้องของ SangYup


******** โรงเรียนประถม/ห้องเรียนที่ว่างเปล่า
Lydia : (ยืนอยู่ข้างนอกห้องเรียนและลังเลเมื่อเธอเห็น HaeJun) ขอโทษค่ะ...คุณควรจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและไปที่โรงพยาบาลเดี๋ยวนี้. พวกนั้นจะย้ายเขาไปโซล


******** โรงพยาบาลในชนบท/ห้องโถง
SoongJun และ JiHoon เดินออกมาจากห้องของ SangYup. พวกผู้คุ้มกันทำความเคารพเขา. คนสองคนกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาทางพวกเขา. พวกเขาคือ YoSuk และ HaeJun. พวกเขาหยุด. SoongJun มองดู HaeJun และรู้สึกถึงการถูกหักหลัง. HaeJun ก้มหน้า
SJ : เธอลืมแล้วหรือว่าพ่อของเราตายอย่างไร?
HJ : พี่คะ...
SoongJun เดินออกไป. JiHoon จ้องมอง YoSuk. ประตูเปิดออก. SangYup กำลังถูกเคลื่อนย้ายโดยบุคลากรทางการแพทย์


******** โรงพยาบาลในชนบท/ด้านนอก
เตียงของ SangYup กำลังถูกปรับให้เข้าที่ในรถพยาบาล. YoSuk เห็นมือของ SangYup สั่นเล็กน้อย
YS : (เข้าก้มไปใกล้) พี่ครับ! (เขาแตะมือของ SangYup) พี่ครับ (เขาพยายามฟังแต่คนอื่นๆดึงเขาออกมา)
BK : (พูดกับ TalBok) เข้าไป! (เขาพูดกับคนอื่นๆ) พวกแกอยู่ที่นี่และดูแลคุณนาย Jang ด้วย (เขาเข้าไปในรถตัวเองและขับตามรถพยาบาลไป. YoSuk และคนที่เหลือมองเขาจากไป)


******** โรงพยาบาลในชนบท/ม้านั่งสำหรับนั่งรอ
HaeJun นั่งคิดอะไรคนเดียว. YoSuk นั่งติดกับเธอ
YS : (ไม่ได้มอง) กับพี่ชายของคุณ,เขาอาจจะตัดสินว่าเรามีความผิด,แต่สำหรับผมเขาเป็นเหมือนพี่ชาย ผมไม่อาจปฏิเสธได้ว่า ผม...ไม่มีความกล้าพอที่จะมีคุณ เราไม่ควรมาพบกันตั้งแต่ตอนแรก... (HaeJun จับมือของ YoSuk มองดูเขา. YoSuk มองตอบกลับมา)
HaeJun ถอดแหวนออกจากนิ้วก้อยของ YoSuk และสวมมันไว้ที่นิ้วนางของเธอ. YoSuk ประคองศีรษะของ HaeJun มาวางบนไหล่ของเขาและปลอบโยนเธอ


******** โรงพยาบาลมหาวิทยาลัยโซล
MS : (เขามองดูนาฬิกาข้อมือ) เกิดอะไรขึ้น? พวกเขาควรมาถึงแล้วนี่. พวกเขาประสบอุบัติเหตุหรืออะไรหรือเปล่า?
JaeSik : ไม่น่าจะเป็นไปได้ ผมจะไปดูเองครับท่าน
** ต่อมา
JaeSik วิ่งกลับเข้ามา,ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้
MS : (ยืนขึ้น) กลับบ้านกันเถอะ
JS : อะไรนะครับ?
MS : เขาจะไม่มาที่นี่ พวกมันหลอกเราอีกแล้ว (เขาเดินออกไป)


******** คฤหาสน์มืด/ห้องนั่งเล่น
ทนาย Suh และ MyungSuk กำลังนั่งอยู่. JaeSik ยืนอยู่ด้านหลัง. อันธพาลคนอื่นๆกำลังยืนอยู่ไกลออกไป. MyungSuk สูบบุหรี่. โทรศัพท์ดังขึ้น
JS : (รับโทรศัพท์) ใช่...BangKe, ไอ้ลูกหมา! (ทนาย Suh หมุนเปิดปุ่มลำโพง)
เสียงของ BangKe : ยกโทษให้ผมด้วย แต่ผมต้องเอาชีวิตรอด
MS : SangYup อยู่ที่ไหน?
เสียงของ BangKe : เจ้านายครับ,ผมเสียใจจริงๆที่ต้องบอกท่านทางโทรศัพท์แบบนี้. ไม่ต้องกังวลเรื่องคุณ Jang ครับ. พวกเราจะดูแลเขาอย่างดี
MS : แกทำแบบนี้กับฉันได้อย่างไร? แกทรยศฉันเพื่อใคร?
เสียง : ผมจะโทรศัพท์หาท่านทีหลัง. ผมจะบอกท่านเกี่ยวกับเงื่อนไข (เขาวางหู)
MS : Jung BangKe, แก ได้ลูกหมา!


******* สำนักงานของ SoongJun
SJ : (ทำเสียงเย้ยหยัน) คุณกำลังขอความช่วยเหลือผมหรือ?
ทนาย Suh : นี่มันเป็นคดีของคุณ
SJ : คุณไม่ละอายบ้างหรือไง? ครั้งหนึ่งคุณเคยเป็นรุ่นพี่ของผมที่มีศักยภาพมากมาย. แต่ตอนนี้,คุณเป็นได้แค่คนรับใช้ของพวกอันธพาล
ทนาย Suh : ถ้าโลกนี้เต็มไปด้วยคนดี,มันก็คงไม่มีความสนุก. ก็คนอย่างผมนี่แหละที่ยอมรับว่าไม่ได้เป็นคนดี
SJ : แม้ว่าคุณจะไม่ขอร้องผม,ผมก็เตรียมพร้อมอยู่แล้ว. ไม่ใช่เพื่อ Jang MyungSuk แต่เป็นเพราะว่านี่เป็นงานของผม. ราตรีสวัสดิ์!


******** บ้านของ SoongJun
HaeJun เดินเข้ามาขณะที่ SoongJun กำลังจะออกไป. HaeJun มองดูรู้สึกผิด. SoongJun พยายามเดินผ่านเธอไป
HJ : พี่คะ...(SoongJun หยุด) ฉันมีบางอย่างจะบอกพี่. ฉันต้องบอกพี่แล้วจริงๆ. ฉันรักผู้ชายคนนั้น
SJ : (ไม่อยากจะเชื่อ) อะไรนะ? เธอพูดว่าอะไร?
HJ : จริงๆแล้ว (น้ำตากำลังก่อตัวอยู่รอบๆดวงตาทั้งสองข้างของเธอ) ระหว่าง 4 ปีที่ฉันอยู่ที่ปารีส ไม่มีแม้แต่วันเดียวที่ฉันไม่คิดถึงเขา
SJ : เธอรู้หรือเปล่าว่าเธอกำลังพูดอะไรกับพี่?
HJ : (น้ำตาไหล) ฉันขอโทษค่ะ,พี่. แต่ฉันไม่สามารถโกหกตัวเองและคนอื่นได้อีกต่อไป. ฉันเสียใจจริงๆ (เธอกำลังร้องไห้)
SoongJun จับบ่าทั้งสองข้างของเธอ,ดึงเธอเข้ามาใกล้และกอดเธอไว้, “พี่...จะไม่มีวันยกโทษให้เธอสำหรับเรื่องนี้ และพี่จะไม่ยกโทษให้ผู้ชายคนนั้นที่พรากเธอไปจากพี่” เขากอดเธอแน่นขึ้น.และวิ่งออกไป


******** คฤหาสน์มืด/ห้องนั่งเล่น
ห้องกำลังถูกสำรวจ. สายโทรศัพท์หลายสายถูกเชื่อมต่อกับศูนย์คอมพิวเตอร์โดย JiHoon และ ตำรวจคนอื่นๆ. โทรศัพท์ดังขึ้น
JH : (พูดกับ MyungSuk) คุณควรจะรับนะ เขาจะไม่สงสัยหรอกว่าคุณขอความช่วยเหลือจากตำรวจ. คุณต้องคุยกับเขาอย่างน้อย 5 นาทีเพื่อให้เราตามรอยที่อยู่เขาได้
MS : (ยกหูโทรศัพท์ขึ้น) อะไร
BK : ผมคือ BangKe,เจ้านาย. ผมเอง
MS : แกกำลังพยายามทำอะไร?
JH : (หยิบโทรศัพท์อีกสายขึ้น,กระซิบ) สัญญาณมาแล้ว เริ่มเลย
MS : แกทำแบบนี้กับฉันได้อย่างไร?
BK : ผมขอโทษ,แต่เราไม่มีทางเลือก
** ศูนย์คอมพิวเตอร์
ผู้คนกำลังทำงานโดยสวมหูฟัง,พิมพ์อยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์,มองดูแผนที่ที่หน้าจอขนาดใหญ่
** กลับไปที่คฤหาสน์มืด
MS : แกต้องการอะไร?
BK : เรื่องง่ายๆครับ. แค่ยกแกงค์ให้เราแล้วไปอยู่ในชนบทซะ เรารับรองกับท่านได้ว่าคุณ Jang จะปลอดภัย
MS : แกคิดว่าทั้งหมดนั่นราคาเท่าไหร่? แกบ้าไปแล้วหรือ? เรามีแกงค์ย่อยๆอย่างน้อย 80 แกงค์
BK : ผมรู้,ดังนั้นเราจะจ่ายให้ท่านทีละนิดทีละหน่อย ยังไงท่านก็ปลดเกษียณไปแล้วนี่ (โทรศัพท์อีกสายดังขึ้น)
JiHoon : (รับโทรศัพท์,กระซิบ) คุณพบแล้วหรือ? ที่ไหน? (เขาเขียนอะไรบางอย่างลงบนกระดาษโน๊ตและฉีกหน้านั้นออกมา) ไปกันเถอะ! (เขาวิ่งออกไปพร้อมกับคนของเขา)
MS : ตกลง,ฉันจะทำตามที่แกขอ อย่าแตะต้องลูกชายของฉัน พาเขาไปที่โรงพยาบาลทันที


******** ถนนของกรุงโซล
รถตำรวจลาดตระเวนเร่งความเร็วเต็มที่, เปิดไซเรนไว้


******** คฤหาสน์มืด/ห้องนั่งเล่น
Jang MyungSuk ใช้ดินสอทำเครื่องหมายบนสมุดโน๊ตที่ JiHoon ใช้. เขาสามารถเข้าใจรอยของปากกาบางอย่างได้ : มันคือที่อยู่
** ต่อมา
JaeSik อยู่ในสายโทรศัพท์,เขียนหมายเลขลงในกระดาษ, “ขอบใจ,ฉันจะตอบแทนสำหรับเรื่องนี้” เขาส่งหมายเลขให้ Jang MyungSuk
MS : แกคิดว่าเขาเกือบถึงหรือยัง?
JS : ครับท่าน,เกือบถึงแล้ว (MyungSuk หมุนหมายเลข #) ท่านจะทำอะไรครับ?
MS : (พูดโทรศัพท์) ฉัน Jang MyungSuk นะ. ตำรวจจะไปถึงเมื่อไหร่ก็ได้ หนีไปซะ,แล้วทิ้งลูกชายฉันไว้ที่นั่น (เขาวางหู)
JS : ท่านครับ,ท่านทำอะไรไป?


******** โรงงานที่ตั้งอยู่โดดเดี่ยว
รถตำรวจลาดตระเวนวิ่งไปรอบๆสถานที่. JiHoon เดินออกมา
** ข้างในโรงงาน
JiHoon เดินเข้าไป ตำรวจเก็บหลักฐานกำลังคุ้มกันเขาอยู่ เขาเห็นโต๊ะว่างเปล่าตัวหนึ่ง,กับชามซุปอุ่นๆ ที่ยังรับประทานไม่เสร็จ เขาเดินไปที่ผ้าม่านและผลักเปิดออก. SangYup กำลังนอนอยู่บนเตียง. ไม่มีใครอยู่ที่นั่น


******** คฤหาสน์มืด/ห้องนั่งเล่น
MyungSuk กำลังสูบบุหรี่. JaeSik ยืนอยู่ข้างหลังเขา. เด็กสาวคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องของ MyungSuk นำเสื้อโอเวอร์โค๊ทและไม้ตะพดมาให้เขาด้วย, “นี่ค่ะท่าน”
MS : เธอเคยบอกว่าเธอชื่ออะไรนะ?
Girl : SooWok ค่ะ
MS : เธอคงผ่านอะไรมามาก (พูดกับ JaeSik) ดูแลสาวน้อยคนนี้ให้ดี และให้แน่ใจว่าเธอจะไม่กลับไปที่ไนท์คลับอีก (เขาสวมเสื้อโอเวอร์โค๊ท)
JS : (กังวล) ทำไมท่านพูดแบบนั้น?
MS : แกเรียกพวกเด็กๆหรือยัง? ไปกันเถอะ (เขาหยิบไม้ตะพด) มีสถานที่อยู่ที่หนึ่งที่ฉันเคยไปหลังจากเราเสร็จงานใหญ่ มีเพียงพวกเรา 2-3 คนเท่านั้นที่รู้ มันเป็นสถานที่ซ่อนตัวที่ดีที่สุด
JS : (ดวงตาของเขาเบิกกว้างขึ้น) ครับ...ท่าน
MS : ฉันจะไม่ปล่อยให้ตำรวจจับไอ้ลูกหมานั่น! ฉันจะไปฆ่ามัน
JS : ไม่ครับท่าน,ให้ผมไปทำเองเถอะ
MS : ไม่ต้องยุ่ง ไม่มีใครสมควรได้ทำงานนี้,แกได้ยินฉันไหม? ถ้าแกแตะต้องมันก่อน,ฉันจะฆ่าแก (เขาเดินออกไป)


******** ข้างในอาคารแห่งหนึ่ง
พวกอันธพาลกำลังกินอาหารอยู่ในห้องที่เหมือนชั้นใต้ดิน. Boss1 อยู่ที่นั่นด้วย,กำลังเดินอยู่. เขาสะดุ้ง. มีเสียงชกต่อยกัน. อันธพาลคนหนึ่งเข้ามา, “เจ้านายใหญ่ Jang MyungSuk มาที่นี่ด้วยตัวเอง!”
Boss1 : อะไรนะ?
พวกอันธพาลพยายามกั้นประตูไว้ แต่ช้าเกินไป. อันธพาลคนอื่นๆบุกเขามาในห้อง,จัดการฝ่ายตรงข้ามได้. MyungSuk เดินเข้ามาอย่างช้าๆ,ตามมาด้วย JaeSik
Boss1 : ท่านครับ... (เขาคุกเข่า)
MS : แม้ว่าพวกเราจะเป็นอันธพาล. ก็มีกฎเกณฑ์ที่เราจะต้องปฏิบัติตาม. แกกล้าลักพาตัวคนที่บาดเจ็บเจียนตายได้อย่างไร? เขาเป็นแค่เด็กหนุ่มคนหนึ่ง ยังไม่โตเต็มที่ด้วยซ้ำ,และแกทำให้ลูกคนแรกของเขาแท้ง แกยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า? แกหลับตาซะ! (Boss1 หลับตา) อ๊าก!!!! (เขาเงื้อไม้ตะพดของเขาขึ้น)


******** สำนักงานของ SoongJun
SJ : (ยืนขึ้น) คุณพูดว่าอะไรนะ?
JH : คุณ Jang ทำมันด้วยตัวเอง และหลังจากนั้นเขาก็ไปซ่อนตัว
SJ : ด้วยตัวเองหรือ?
JH : เขาน่าจะรู้ว่าทำอย่างนั้นแล้วจะทำให้เขาพินาศ เขาทำผิดพลาดแบบนั้นได้อย่างไร?
SJ : มันไม่ใช่ความผิดพลาด ก่อนที่จะมาเป็นเจ้านายเลือดเย็นของพวกอันธพาล,เขาเป็นพ่อคนหนึ่ง
JH : เราควรเริ่มต้นค้นหาเขาเดี๋ยวนี้เลย
SJ : ไม่มีเวลาให้เสียแล้ว


******** โรงเรียนประถม/ห้องของ DoSu
MyungSuk อยู่ที่นั่นกับ YoSuk, DoSu และภรรยาของเขา
DoSu : โง่,แกมันโง่
MS : ผมขอโทษ
DoSu : ตอนนี้จะเกิดอะไรขึ้นล่ะ? ดาบนำมาซึ่งดาบ
สุภาพสตรี : ไม่มีเวลาแล้ว ฉันรู้สึกว่าเราควรจะให้เขาไปคุยกับลูกชาย ไปกันเถอะ (พวกเขายืนขึ้น)
DoSu : งี่เง่า! (พวกเขาออกไป)
MS : (ไม่ได้มองดู) ตอนนี้,เวลาของฉันจบแล้ว อีกเดี๋ยวฉันก็ถูกจับ,ฉันจะไม่สามารถเห็นแสงตะวันได้อีก. พี่ชายของเธอนอนอยู่บนเตียง ไม่มีใครที่จะคอยดูแลแกงค์ ถ้าเธอยังเป็นลูกชายของฉันจริงๆ,เธอไม่ควรเป็นแค่ผู้สังเกตุการณ์ขณะที่ทุกอย่างกำลังพังทลาย (เขาไม่ได้รับคำตอบ) ดูแลแกงค์ด้วย อย่างน้อยก็จนกว่าพี่ชายของเธอจะอาการดีขึ้น (ยังคงไม่มีคำตอบ)
เสียงของ JaeSik : (จากด้านนอก) ท่านครับ,เราต้องไปแล้ว!
MS : YoSuk
YS : ผมเสียใจครับพ่อ ผมจะดูแลพี่ชายเอง แต่ได้แค่นั้น ผมไม่มีความปรารถนาหรือมีสิทธิ์ที่จะดูแลแกงค์ต่อ
MS : เจ้าลูกดื้อ!


******** โรงเรียนประถม/ด้านนอก
JiHoon และ SoongJun กำลังออกคำสั่งกับตำรวจคนอื่นๆ และตรวจค้นสถานที่ทั้งหมด. พวกเขาออกเดิน. พวกเขาเห็น Lydia เดินมาทางพวกเขา (SoongJun และ Lydia มองกันอย่างเศร้าๆ)


******** โรงเรียนประถม/ห้องของ DoSu
SoongJun และ JiHoon เข้าไปอย่างฉับพลัน,มองไปรอบๆห้อง. YoSuk, DoSu และภรรยาของเขากำลังนั่งอยู่บนพื้น
DoSu : คุณมาช้า
SoongJun จ้องไปที่ YoSuk


******** โรงเรียนประถม/ด้านนอก
DoSu กำลังเดินอยู่, ตามมาด้วย YoSuk, “ไปจากครอบครัวนี้ซะ. ถ้าเธอต้องการ, ปู่จะดูแลงานเอกสารเอง. ใช้ชีวิตให้เหมือนกับว่าเธอไม่เคยรู้จักพวกเรา ไปเถอะ”


******** บาร์ของ KangSoo
BangKe : (ดื่มอย่างหนัก) ฉันทรยศผู้ชายที่ฉันรับใช้มา 10 ปีและส่งเขาเข้าคุก ฉันไม่รู้เลยว่ามันหนึ่งฉันจะทำแบบนั้น
TalBok : ผมด้วย ผมรู้สึกแย่มาก
KS : คุยเรื่องอะไรกันน่ะ? คุณไม่ควรอ่อนแอเมื่อคุณกำลังทำงานใหญ่แบบนี้
BK : นั่นคือทำไมแกถึงทำงานให้ฉัน,เพื่อทรยศฉันภายหลังใช่ไหมล่ะ?
KS : คุณพูดอย่างนั้นได้อย่างไร?
BK : แกทำได้มากกว่านั้นอีก แกมันก็ไม่มีหัวใจเหมือนกัน นั่นคือเหตุผลที่แกมาได้ไกล
ประตูเปิดออก
KS : ใช่,พาเธอเข้ามา (เขาผลัก SuHwa เข้าข้างใน) ฉันเรียกเธอมาเพื่อจะแนะนำให้เธอรู้จักกับคนที่จะช่วยให้เธอประสบความสำเร็จ
BK : (ส่งสัญญาณให้ TalBok ยืนขึ้น) นั่งตรงนี้สิ
SuHwa : ไม่ค่ะ...ไม่เป็นไร ฉันไม่รู้ว่าเธอเรียกฉันมาเพื่อสิ่งนี้ (เธอพยายามจะออกไปแต่ KangSoo จับข้อมือเธอไว้)
KS : เมื่อเธอชนะการประกวดนางงาม, เธอไม่ได้พูดหรือว่าจะตอบแทนฉัน? ฉันคอยมา 5 ปี,มันพอแล้ว
SH : ไม่ใช่แบบนี้! (KangSoo บังคับเธอให้ไปนั่งข้างๆ BangKe)
KS : ฉันเอาคืนเสมอเมื่อผู้คนเป็นหนี้ฉัน ถ้าเธอมีหนี้,เธอก็ต้องจ่าย (BangKe กำลังยิ้ม,ด้วยความพอใจมาก) เธอควรรู้ว่ามันหมายความว่าอย่างไรเมื่อติดหนี้อันธพาล


******** บ้านบังกะโล
JaeSik กำลังเสิร์ฟชาร้อนให้ MyungSuk
MS : ทุกคนทิ้งฉันไปหมดเหลือแต่แก
JS : แกงค์มาเฟียของเราจะไม่ถูกทำลายครับ
MS : (หัวเราะกับตัวเอง) ไม่หรอก,มันจบแล้ว. ฉันกำลังคิดว่าจะมอบตัว
JS : ไม่,ไม่ครับ. ท่านต้องเป็นอิสระเพื่อที่ให้ลูกน้องมารวมตัวกันอีก ท่านต้องซ่อนตัวจนกว่า SangYup จะอาการดีขึ้น
MS : จนกว่า SangYup จะดีขึ้นหรือ?
JS : ครับ,รอจนถึงตอนนั้น. เราไม่ควรปล่อยให้แกงค์มาเฟียล่มสลายแบบนี้
MS : ขอบใจ
JS : เจ้านาย...


******** บ้านลับ/ด้านนอก
ผู้ชายคนหนึ่งเดินอยู่ใกล้สถานที่แห่งนั้น,มองอย่างสงสัยไปที่บ้าน


******** กรมตำรวจ
มือหลายมือสัมผัสที่แผนที่ขนาดใหญ่,ไม้บรรทัดและปากกาทำเครื่องหมายกำลังเคลื่อนที่. ตำรวจกำลังค้นหา...โทรศัพท์ดังขึ้น
JiHoon : ให้ผมรับเอง. ใช่. ใครนะ? รอเดี๋ยว... (พูดกับ SoongJun) มีคนที่มองดูเหมือน Jang MyungSuk พักอยู่ที่บังกะโล


******** โรงพยาบาลมหาวิทยาลัย/ห้องของ SangYup
SangYup ยังคงนอนไม่ได้สติ
เสียงของ YeJu : มัน 7 ปีแล้วตั้งแต่ฉันพบกับเขาครั้งแรก (YoSuk มองไปนอกหน้าต่าง)
YJ : ฉันถามเขาว่าเขาทำมาหากินอะไร เขาเอาแต่มองฉันอยู่พักหนึ่ง,แล้วตอบว่า : “ผู้คนเรียกผมว่าอันธพาล,แต่ผมไม่รู้ว่ามันเป็นงานของผมหรือเปล่า” หลังจากนั้น,ฉันจำได้อย่างแม่นยำ ผู้คนเรียกเขาว่าอันธพาลแต่ฉันไม่แน่ใจว่าเขาเป็นหรือเปล่า. เขาพยายามเสมอที่จะเป็นแบบนั้นแต่ฉันรู้สึกว่าเขาต้องการที่จะหนีจากสิ่งนั้นมากกว่าใครๆด้วยเหมือนกัน


******** โรงพยาบาลมหาวิทยาลัย/ห้องโถง
YoSuk ออกจากห้องของ SangYup. พวกอันธพาลโค้งให้เขา 90 องศา และยังคงอยู่ในท่านั้น. YoSuk หยุดเดิน
YS : ทำไมต้องคำนับฉันด้วย? ไม่ต้องคำนับฉัน (พวกเขายังคงอยู่ในท่านั้น. YoSuk คว้าคอเสื้อของ Sado) อย่าทำ (เขาปล่อย Sado และสั่งคนอื่นๆ) ยืนตัวตรงสิ (พวกเขาทำตาม) อย่าทำแบบนั้นอีก (เขาเดินออกไป)


******** โรงพยาบาลมหาวิทยาลัย/ข้างนอก
YoSuk นั่งอยู่บนม้านั่ง. ทนาย Suh นั่งติดกับเขา
LS : ปู่ของคุณบอกให้คุณเปลี่ยนนามสกุลใช่ไหม? เขาถามผมว่ามันจะเป็นไปได้หรือไม่ตามกฎหมาย จริงๆแล้วมันง่ายมาก
YS : พี่ชายได้รับบาดเจ็บเพราะผม เขาควรหลบมีดเล่มนั้น แต่เขาไม่ทำ เขาไม่ทำแบบนั้นเพราะว่าเราใช้นามสกุลร่วมกันตามกฎหมาย. ผมมาไกลเกินกว่าจะปฏิเสธมัน
LS : (ถอนหายใจ) จริงๆแล้ว,ผมบอกปู่ของคุณแบบเดียวกัน


******** บ้านบังกะโล
JaeSik คำนับอย่างเป็นพิธีการให้ MyungSuk
MS : แกกำลังทำอะไร?
JS : ผมไม่คิดว่าผมจะอยู่กับท่านได้อีกนานนัก
MS : แกกำลังพูดเรื่องอะไร?
JS : ผมบอกท่านแล้วว่าท่านไม่ควรถูกจับ
MS : มันจะไม่ได้ผลหรอก อย่าพยายามทำอะไรโง่ๆ
JS : มีทางออกอยู่ทางหนึ่ง ไม่มีใครรู้เรื่องนี้. นี่คือทำไมบ้านหลังนี้ถึงถูกใช้เป็นที่ซ่อนตัว


******** บ้านบังกะโล/ด้านนอก
ตำรวจกำลังวางกำลังอยู่รอบๆพื้นที่, ต่างเล็งอาวุธของพวกเขาไปทางบ้าน. JiHoon พยักหน้าให้ตำรวจเก็บหลักฐาน, พวกเขาบุกไปข้างหน้าอย่างช้าๆ. SoongJun ตามมาสมทบ และทุกๆคนรอจนกระทั่งเขาพยักหน้า. จากสัญญาณของ JiHoon, พวกเขาเริ่มเดินเข้าไปใกล้ขึ้น, อาวุธยังคงเล็งที่เป้าหมาย. ประตูเปิดออกและ JaeSik ออกมา, พร้อมกับยกมือขึ้น. ตำรวจกลุ่มหนึ่งเข้าไปใกล้. ทันใดนั้น, JaeSik ผลักตำรวจคนหนึ่งและคว้าอาวุธจากเขามาและวิ่งหนีไป. ทุกๆคนวิ่งตามมา. JaeSik หยุดวิ่ง เขาหันกลับมา...ใครคนหนึ่งยิงปืนขึ้น 1 นัด


******** บ้านบังกะโล/ด้านใน
ตำรวจเก็บหลักฐาน 2 คนเข้าไปข้างใน,เล็งอาวุธไปที่กลางบ้าน. SoongJun และ JiHoon เข้าข้างใน. พวกเขาไม่พบอะไร. พวกเขาถอนหายใจ


******** สำนักงานของ SoongJun/มืดแล้ว
SoongJun กำลังคิดอยู่,สับสน. เขาเปิดลิ้นชักโต๊ะทำงานและหยิบรูปของพ่อของเขาออกมา. เขามองดู


******** โรงพยาบาลมหาวิทยาลัย/ห้องของ SangYup
YoSuk กำลังมองสายฝนจากทางหน้าต่าง
เสียงของ SangYup :เอาน้ำให้ฉันหน่อย...
YS : (หันไป) พี่! (เขาวิ่งไปที่เตียง,ยิ้ม) พี่ครับ!
SY : (ลืมตาขึ้น) หยุดส่งเสียงซะทีแล้วหยิบน้ำให้ฉัน
YS : พี่ดื่มน้ำไม่ได้ตอนนี้ (เขาเอาผ้าชุบน้ำและแตะที่ริมฝีปากของ SangYup) ตอนนี้ต้องดื่มแบบนี้
SY : บ้าเอ๊ย! แล้วฉันจะหวังไวน์สักแก้วได้อย่างไรล่ะ...
YS : (เขานั่งลงพร้อมกับยิ้ม) เมื่อพี่ดีขึ้น,ผมจะซื้อให้พี่เอง
SY : (สูดหายใจเข้า) ฉันเห็นแม่ของนายในความฝัน. ท่านไม่ใช่แม่ของฉัน,ทำไมท่านมาหาฉัน...? (ยังคงเจ็บ) บางที,ฉันก็รู้สึกเสียใจกับท่าน สำหรับแม่ของนายและพ่อด้วย (YoSuk ยิ้มน้อยๆ) แฟนนายเป็นอย่างไรบ้างล่ะ? (YoSuk หยุดยิ้ม) ไอ้โง่! (SangYup ผลัก YoSuk) อย่ามามัวอยู่ที่นี่ ไปหาเธอสิ
YS : พี่...
SY : ขอร้องเถอะ,ปล่อยฉันไว้คนเดียว (รู้สึกเจ็บอีกครั้ง) และเรียกเมียของฉันให้ด้วย


********* ร้านขายของประดับกระจุกกระจิก
HaeJun กำลังแต่งตัวให้หุ่นอยู่ ข้างนอกฝนกำลังตก. YoSuk กำลังยืนอยู่ข้างนอก,ถือร่มและไม่ให้ HaeJun เห็น. เขาเดินไปตรงกลางกระจก,หมุนตัวไปมองเธอ,ยิ้ม
ฟ้าร้อง,ฟ้าแลบดังมาให้ได้ยิน


******** โรงเรียนประถม/ห้องของ DoSu
เสียงฟ้าร้อง!!!! DoSu ตื่นขึ้น,ตัวสั่น. ภรรยาของเขาตื่นขึ้นด้วย, “เกิดอะไรขึ้นคะ” เธอนวดเขา
DoSu : (เหงื่อออก) มันเป็นความผิดของฉัน! มันเป็นการกระทำของฉันทั้งหมด!!!
Lydia : (เธอวิ่งเข้ามาข้างใน,ตกใจ,พยายามปลอบ DoSu) พ่อคะ! (ผู้หญิงทั้งสองต่างตื่นกลัว)
DS : มันเป็นความผิดของฉัน! ความผิดของฉัน!!!…


******** จบตอน ********


Translated by Cutey