หนึ่งปีต่อมา....
รปภ.คนหนึ่งกำลังเดินลงบันไดพร้อมไฟฉายในมือ เขายังไปยังชั้นใต้ดิน ที่ซึ่ง ยูซุก กำลังนั่งท่องตำราเรียนอยู่ ชายผู้สูงวัยแสดงความเสียใจที่เขาต้องจากไป "เพราะสภาพร่างกายของฉันมันไม่สามารถที่จะทำงานในยามค่ำคืนได้อีกแล้ว"
ยูซุก ไม่ต้องห่วงครับ ยังไงผมก็ยังทำงานที่นี่อีกนาน (ลงมือเปลี่ยนเครื่องแต่งกายมาเป็นชุดรปภ)
เดินตรงไปยังโต๊ะประชาสัมพันธ์พร้อมหยิบหนังสือกับสมุดจดไปด้วย
รปภ. นี่เธอก็สอบผ่านเทอมสองแล้วใช่ไหม ถ้าเรียนจบแล้วเธอคิดจะเรียนอะไรต่อล่ะ?
ยูซุก ผมจะสอบเข้าโรงเรียนนายร้อยตำรวจ
รปภ. รร.นายร้อยตำรวจเหรอ? ถ้าจบออกมาเธอก็จะได้เป็นนายตำรวจนะสิ ว้าว!เธอต้องทำให้ได้นะ
ยูซุกยิ้มหลังจากที่รปภ.ผู้สูงวัยเดินจากไป เค้ากลับไปท่องตำราต่อ ทันใดนั้น เขาก็ได้ยินเสียงสัญญาณโทรศัพท์ดังมาแต่ไกล ยูซุกหยิบไฟฉายพร้อมเดินหาที่มาของเสียง ภายในห้องเรียน เค้าพบว่าสัญญาณดังมาจากโทรศัพท์มือถือเครื่องหนึ่ง เค้าหยิบมันขึ้นมา
ยูซุก ฮัลโหล...
เสียงในสาย ฮัลโหล นั่นใครพูดนะ?
ยูซุก (น้ำเสียงหงุดหงิด) ผมควรจะเป็นฝ่ายถามคุณมากว่าว่าคุณเป็นใคร?
เสียงในสาย ฉันเป็นเจ้าของโทรศัพท์ เอ่อ..คุณจะช่วยส่งมันคืนให้ฉันได้ไหม?
ยูซุก ผมจะวางมันไว้ที่โต๊ะประชาสัมพันธ์ก็แล้วกัน (วางโทรศัพท์ลง)
ภายในบาร์..
เฮจู (ยังคงรอสาย ทั้งที่ยูซุกวางโทรศํพท์ทิ้งไว้บนโต๊ะ และพูดด้วยน้ำเสียงตกใจ)
นี่มันอะไรกัน..เค้าเป็นคนประเภทไหนกัน? (หันไปพูดกับอินซู) เค้าไม่เปิดโอกาสให้ฉันได้
ขอบคุณเค้าสักคำ
บรรยากาศภายในเหมือนเป็นงานเลี้ยงสังสรรค์ของกลุ่มเด็กนักเรียนและ "ซันเดย์" (คนที่ดูอายุมากที่สุดในกลุ่ม)กำลังรอเฮจูอยู่ เพื่อจะเริ่มงานเลี้ยงอย่างเป็นทางการ
ซํนเดย์ 1 เฮ้..พรรคพวก เราเริ่มกันได้แล้ว (กลุ่มเด็กวัยรุ่นลุกขึ้นยืนพร้อมชูแก้วไวน์ในมือขึ้น)เริ่มสนุกพร้อมดื่มไปด้วย (ยกเว้นเฮจู ซึ่งอินซูมองเธอด้วยความเห็นใจ)
ซันเดย์ 1 เฮจู นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ? ทำไม่เธอถึงไม่ดื่ม?
อินซู เธอดื่มไม่ได้หรอก พวกนายก็รู้นี่ ทำไมนายไม่ให้ชั้นดื่มแทนเธอล่ะ?
ซันเดย์ 1 นี่มันอะไรกัน? อย่าบอกนะว่าพวกนาย 2 คนกำลังคบกันอยู่?
ซันเดย์ 2 พวกเรารู้นะว่านายแอบชอบเธอมาตั้งแต่อายุ 12
ซันเดย์ 1 ก็ได้ พวกชั้นจะไม่นึกถึงมันอีก กฎก็ต้องเป็นกฎ ขอให้เข้าใจด้วยนะที่ทำไปทั้งหมดนะก็
เพราะว่ารัก เฮจู พูดแทรกขึ้น นี่พวกนายคิดว่าชั้นสองคนคบกันอยู่เหรอ? ถ้ามันเป็นอย่าง
นั้นละก็ชั้นจะส่งอินซูให้พวกเธอเลย (ร่วมดื่มด้วย)
เฮจู หยิบแก้วเครื่องดื่มขึ้น สร้างความประหลาดใจกับทุกคน และเริ่มดื่ม
ภาพต่อมา ไม่มีใครอยู่แล้วยกเว้นอินซู เฮจูรู้สึกตัวและเงยหัวขึ้นพร้อมอาการปวดหัวอย่างแรง พูดกับอินซูด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
เฮจู ทำไมเธอถึงไปบอกพวกนั้นว่าเราคบกันอยู่? เธอดื่มไม่ได้นะ...
อินซู มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ เธอก็น่าจะรู้
ณ สถานที่ราชการแห่งหนึ่ง
ภาพยูซุกทำงานเป็นรปภ. กำลังนอนหลับที่ชั้นใต้ดินและทบทวนตำราเรียนในช่วงที่ว่าง ซึ่งเขายังคงทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ภาพเขาเช็ดกระจกหน้าต่าง ล้างรถและเรียนสลับกันไปมา
ภาพเฮจูหยิบโทรศัพท์มือถือจากโต๊ะประชาสัมพันธ์ และเดินจากไป
ภาพยูซุกที่ย้อนกลับมาในเครื่องแบบตำรวจ ซึ่งณที่หนึ่งที่ใดที่พวกเค้าจะต้องมาพบกันอีกในสถานะที่แตกต่างออกไป ยูซุกกล่าวขอบคุณรปภ.ชรา และจากไป
ห้องสัมภาษณ์ในรร.นายร้อยตำรวจ
ยูซุกนั้งในเก้าอี้ ที่ชายวัยกลางคน ๆ หนึ่งกำลังสัมภาษณ์เค้าอยู่
ศจ.ปาร์ก ทำไมเธอถึงเลือกที่จะเรียนต่อรร.นายร้อยตำรวจแทนที่จะเลือกเรียนที่อื่น?
ยูซุก ด้วยความสัตย์จริง ที่ผมเลือกที่นี่ก็เพราะที่นี่มีทุนการศึกษาให้
ศจ.ปาร์ก ฉันชอบความตรงไปตรงมาของเธอ แต่ก็ต้องแสดงความเสียใจด้วยสำหรับเรื่องทุนการ
ศึกษา
ยูซุก คงจะไม่มีเหตุสำคัญที่จะปฏิเสธ ตราบใดที่สิ่งนี้คือหนทางเดียวที่จะทำให้คนคนหนึ่งประสบ
ความสำเร็จในชีวิตบนเส้นทางแห่งเกียรติยศนี้
ศจ.ปาร์ก (ก้มอ่านประวัติเค้าอีกครั้ง)ฉันก็หวัง ว่าเธอคงจะมีอนาคตที่ดีในเส้นทางนี้
ห้องทดลองกรมตำรวจ (อาจจะหมายถึงกองพิสูจน์หลักฐาน)
ดร.ฮอง (หญิงสาว)แสดงผลการตรวจสอบให้กีซังจีและอัยกายโยเกี่ยวกับการตายของ(ชานซิก)
มันเป็นสารที่ออกฤทธิ์รุนแรงที่ผลิตโดยเครือข่าย "จาง" กีซังจี แสดงอาการลิงโลด ที่เกมส์การไล่ล่าระหว่างเขากับกลุ่มจางจะเริ่มขึ้นอีกครั้ง
วันสังหาร
ภาพจางเมียงซุกกำลังล่านก พร้อมทั้งส่งเสียงตวาดผู้ติดตามของจีซิกที่กำลังขอให้นายของมันยกโทษให้
เมียงซุก จะต้องให้ชั้นบอกพวกแกอีกกี่ครั้งกี่หน ว่าทำอะไรก็ตามจะต้องไม่เหลือหลักฐานอะไรทิ้งไว้
นี่พวกแกมีสมองกันหรือเปล่า?(ยกปืนยิงขึ้นฟ้านกตกลงมา)
ลานโบว์ลิ่งในเมือง
ซูวาทำงานเป็นเสมียนของลานโบว์ลิ่ง บ่อยครั้งที่พวกลูกสมุนแก๊งส์กังซู ถามเรื่องเกี่ยวกับยูซุก แก๊งส์กังซู
ไม่เคยลืมว่ายูซุกเคยทำให้พวกมันได้รับความอับอายมากแค่ไหน ไม่ว่าจะนานเป็น 100 ปีก็ตาม ซึ่งซูวาไปบ่นให้มันโบฟังบ่อย ๆ ว่ายูซุกไม่เคยโทรกลับมาหาพวกเราเลย ซึ่งมันโบก็ปลอบใจเธอว่าที่ยูซุกต้องทำอย่างนั้นก็เพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของพวกเรา
สำนักอัยการ
อัยการกำลังคุยกับกีซังจี ถึงการฆาตกรรม "ชานซิก" ว่าจางเมียงซุกคือคนที่น่าสงสัยมากที่สุด
อัยการโย เท่าที่ผมรู้มาชานซิกเขียนหนังสือได้ (ยิ้ม) แต่จากข่าวลือที่ได้รู้มาเขาอ่านหนังสือไม่ออก
ลานเล่นสคอร์ต
เฮจูกำลังเล่นสคอร์ตอยู่กับซังจุนผู้เป็นพ่อ ตัวพวกเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อ เฮจูตีลูกพลาด หมดแรงทรุดนั่งลงกับพื้นพร้อมอาการเหนื่อยหอบ
ซํงจุน ทำไมตีพลาดอีกแล้วล่ะ? นี่ขนาดลูกง่าย ๆ ลูกยังตีไม่ได้อีกหรือ?
เฮจู โถ่พ่อค่ะ ทำไม่พ่อชอบเอาคนอื่นไปเปรียบเทียบกับตัวพ่ออยู่เรื่อยละค่ะ ใจเย็นก็ได้
ซังจุน ลูกเริ่มอีกแล้วนะ ทำไมลูกชอบเก็บคำพูดของคนอื่นมาเป็นอารมย์อยู่เรื่อย พ่อยังจำได้แม่นนะ
ว่าลูกเคยพูดกับพ่อว่ายังไงเมื่อตอนที่พ่อไปหาลูกที่โรงเรียน ลูกพูดว่า (ทำหน้าล้อเลียน)
"พ่อรู้ไหมคะว่าหนูกลัวอะไรมากที่สุด? กลัวว่าคนที่เหมือนกับพ่อได้ขึ้นมาเป็นผู้นำประเทศ"
เฮจู หนูพูดอย่างนั้นหรือค่ะ?
ซังจุน ใช่ ลูกพูดอย่างนั้น
เฮจู ก็ได้ค่ะ งั้นหนูเลี้ยงข้าวกลางวันพ่อแล้วกันนะค่ะ
ซังจุน พ่อเลี้ยงเองดีกว่า แต่อย่าคิดว่าลูกชนะนะ เข้าใจไหม?
ระหว่างนั่งกินอาหารกลางวันที่โต๊ะ
ซังจุน ลูกยังอยากจะเรียนต่อที่สถาบันวิจัยอยู่หรือเปล่า?
เฮจู ค่ะพ่อ เพราะมันเป็นสิ่งที่หนูอยากทำมากที่สุด
ซังจุน ก็ได้ ถ้าลูกเลือกแล้วละก็ แล้วมันจะเป็นอย่างไรต่อไประหว่างลูกกับอินซู?
เฮจู พ่อหมายความว่าอย่างไรค่ะ? มันไม่ได้เป็นอะไรอย่างที่พ่อคิดเลย!
ซังจุน ลูกหมายความว่าตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมาอินซูไม่ได้ชอบลูกเหรอ? กี่ปีนะ...8ปี?
เฮจู พอเถอะค่ะพ่อ เราเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น แล้วพ่อละค่ะ คนประเภทไหนที่พ่ออยากจะเจอ?
ซังจุน ใครก็ได้ที่สามารถตายแทนพ่อได้
เฮจู แล้วไงละคะ พ่อเจอใครบ้างหรือยัง?
ซุงจุน ใครสักคนจากพวกบ้า ๆ นี่นะหรือ? ไม่ละขอบใจ..(ก้มมองนาฬิกาข้อมือ)และตอนนี้ พ่อต้อง
ไปทำธุระที่อื่นต่อแล้ว พ่อไปละ!!!
'งานเปิดตัวหนังสือ
ซังจีและคนของอัยการโย ซ่อนตัวอยู่ในรถตู้สอดแนมที่จอดอยู่ด้านนอกอาคาร คนหนึ่งยืนอยู่บริเวณถนนเพื่อคอยกำชับคนที่ผ่านไปมาให้ไปห่าง ๆ จากบริเวณนี้ เพราะถ้าหากเกิดความวุ่นวายขึ้นเมื่อไหร่ พวกเขาจะต้องเข้าสู่การต่อสู้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ พวกของจังได้ถ่ายรูปพวกเขาเอาไว้ ภาพอัยการกำลังจับมือทักทาย
กับนายจาง ภายในห้องพักหรูของโรงแรม ซองจุนกำลังรอพ่อของเขาอยู่
ซังจี แกมาทำอะไรอยู่ที่นี่?
ซองจุน ผมอยากให้พ่อแนะนำผมให้พวกเขารู้จักผม ผมรู้นะว่าปู่กับพ่อมีข้อตกลงกับใครบางคนใน
พวกนั้น และในเร็ว ๆ นี้ มันต้องเป็นโอกาสของผมบ้าง ทุกที่ที่เป็นแหล่งการค้าของพวกเขาจะ
ต้องมีผมรวมอยู่ด้วยเสมอ ส่งหนังสือให้กับแขกผู้มาร่วมงาน ทั้งซังจีและเมียงซุกมาพบกัน
ยืนประจันหน้ากัน และจับมือกัน
เมียงซุก ท่านอัยการ ผมมีอะไรให้ท่านแปลกใจ! ผมขอแนะนำนี่ลูกชายของผม ซึ่งตอนนี้คุณก็เหมือน
เป็นครอบครัวเดียวกับเขาแล้ว
ซังยุบ (จับมือกัน พร้อมทั้งพูดด้วยเสียงเบา ๆ ว่า) ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเราต้องแสดงท่าทาง
ว่าเราเป็นเพื่อนกันทั้งที่ความจริงแล้วเราเป็นศัตรูกัน
เมียงซุก อย่าทำเป็นโอหังไปหน่อยเลย! (พูดกับซังจี)อย่าไปถือสาเขาเลย ตอนนี้เขายังเด็กเกินไป..
ใครจะไปห้ามเขาได้? (หัวเราะอย่างเสแสร้ง)
ซังจี เอาละ ฉันได้แนะนำลูกของฉันให้แกรู้จักแล้ว ตอนนี้แกก็คือคนในครอบครัวของเขาแล้ว
เมียงซุก ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันไม่ได้ดีอย่างที่เธอคิด(จับมือกับซองจุน)ได้ยินว่าเธอเรียนกฎหมาย
หรือ? เธอเป็นคนที่มีอนาคตไกลคนหนึ่งทีเดียว
ซังยุบ (จับมือกับซองจุน) ฉันคิดว่าจะไปที่กระทรวง แต่ตอนนี้ฉันยุ่งเกินกว่าจะเข้าไป (ทั้งหมดมอง
ไปยังคนอีกคน)
ซังจี ผมยังอยู่ที่นี่ ผมอยากถามเกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้
เมียงซุก (กล่าวขอบคุณสำหรับหนังสือ)ถามมาได้เลย (พยายามที่เขียนชื่อเป็นภาษาจีน แต่ก็ต้อง
ยอมแพ้ และเขียนชื่อตัวเองด้วยชื่ออัยการ)
ซังจี คุณเขียนเรื่องของผม ผมแค่เดานะ?
เมียงซุก แน่นอนที่สุด! ถ้าคุณเป็นคนที่ผมเขียนถึงละก็คุณคงมอบเหรียญทองให้ผมเรียบร้อยแล้ว
(พากันหัวเราะด้วยน้ำเสียงแห้ง ๆ)
ซังจี (กำลังจะเดินจากไป แต่ก็หมุนตัวกลับ)อ้อ..ผมลืมไป คุณได้ยินข่าวเกี่ยวกับการตายของ
โฮ ชานซิก หรือเปล่า?
เมียงซุก (อยู่ในอาการช๊อก หลังจากซังจีจากไป)เขากล้าดียังไงถึงได้เอ่ยชื่อนั้นที่นี่!
ที่บ้านเกิดของเขา (ยูซุก)
ยูซุกกลับไปเยี่ยมโรงเรียนมัธยมของเขา ที่ซึ่งครูใหญ่กำลังรอเค้าอยู่ที่ไหนสักแห่งภายในโรงเรียน กับใบประกาศนียบัตรเก่า ๆ ของเขาที่ออกรอไว้นานแล้ว เอกสารถูกจับใส่มือเขาพร้อมทั้งบอกให้เขารีบออกไปจากเมืองนี้ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ "ทุกคนในเมืองนี้รู้ว่าเขาทำให้พวก โกกังซู ได้รับความอับอาย และนั่นหมายความว่ามันต้องแก้แค้นเขาชนิดตาต่อตาฟันต่อฟันทีเดียว ดังนั้น ห้ามไปที่ไหนหรือไปพบใครทั้งสิ้น"
นอกโรงเรียน ครูใหญ่พูดกับเค้าว่า "เมื่อไหร่ก็ตามที่ฉันได้เห็นเธอ ฉันคิดเสมอว่าเธอเป็นคนที่มี 2 บุคคลิกในคน ๆ เดียว คนหนึ่งจะกลายเป็นหัวหน้าอันธพาลที่ยิ่งใหญ่ อีกคนหนึ่งจะกลายเป็นพวกนักบุญ แต่..."(กำลังยิ้ม) "ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอจะมาเป็นตำรวจ!!"
ภาพยูซุกกำลังมองดูซูวา (กำลังถูกตำหนิเรื่องการทำงาน)เป็นโชคชะตา และกำลังโทรหามันโบด้วยเครื่องโทรศัพท์หยอดเหรียญที่ดังขึ้นแต่ไม่มีคนรับสาย จากนั้น ซูวาได้รับข้อความจากยูซุก บอกเธอว่าเขาอยู่ที่ไหน "เสียใจนะที่ฉันไม่สามารถไปพบเธอได้ แต่มันเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่ฉันสามารถทำได้ในตอนนี้" ระหว่างที่ซูวากำลังฟังข้อความของยูซุกอยู่นั้น ด้อกเอนกับเมจูได้กระชากโทรศัพท์ของเธอไป
ชั้นใต้ดินของสถาบันวิจัย
ยูซุกกำลังมองดูโปสเตอร์หนังเก่า ๆ ของฮานซูนัม เขาพูดกับรูปที่มองอยู่ว่า "วันนี้ผมได้กลับไปที่บ้านเกิดของผม แต่ผมไม่สามารถไปเคารพหลุมศพแม่ได้ ผมขอโทษครับแม่"
ภายในห้องออกแบบเสื้อผ้าของดีไซน์เนอร์ชื่อดัง
ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังขอร้องให้เฮจูเปลี่ยนมาใส่ชุดสำหรับงานแฟชั้นที่จัดเตรียมไว้ให้ เฮจูพูดกับเธอว่า
ฉันจะไม่ขึ้นไปยืนไปเวทีเด็ดขาด ฉันเป็นคนออกแบบนะ ไม่ใช่นางแบบ ผู้หญิงคนนั้นหยิบกระเป๋าถือส่งให้ซึ่งภายในนั้นมีปลอกคอสุนัขเล็ก ๆ อันหนึ่ง พูดว่า ถ้าเธอเข้าไปร่วมงานแฟชั่นละก็ของสิ่งนี้จะเป็นของเธอทันที
เฮจูมีความสุขมากที่ได้ปลอกคอสุนัขอันนั้น
ในห้องเรียนของสถาบันวิจัย
พวกนักศึกษากำลังเรียนภาษาอังกฤษ เมื่อจบชั่วโมงเรียน เฮจูเดินออกมาจากห้อง กอดกระเป๋าที่มี
"ปิกโก้"อยู่ข้างใน เมื่อเธอเดินออกมาถึงด้านนอก เธออุ้มเจ้า "ปิกโก้" ที่อยู่ในกระเป๋าออกมา หยิบปลอกคอสุนัขออกมาจากกระเป๋าและบ่นกับตัวเอง.....ทันใดนั้นเจ้าปิกโก้ก็วิ่งออกไป เฮจูวิ่งตามเจ้าลูกสุนับไป พร้อมเรียกชื่อมันไปด้วย "ปิกโก้ ปิกโก้ กลับมานี่นะ"
ภายในห้องใต้ดินของสถาบันวิจัย
ปิกโก้วิ่งลงไปยังชั้นใต้ดิน เฮจูวิ่งตามมันลงไปและได้ยินเสียงของยูซุก เขากำลังเล่นกับเจ้าลูกสุนัขอยู่
"ไหนมาดูสิว่าแกเป็นตัวผู้หรือตัวเมีย? นั่นแน่..." และมองเห็นเฮจูยืนอยู่ที่นั่น
ยูซุก คุณคงเป็นเจ้าของเจ้าลูกสุนัขนี่ ถ้าเดาไม่ผิดมันต้องชื่อปิโก้ใช่ไหม?
เฮจู ก้มตัวลงและจับเจ้าลูกสุนัขกลับลงไปในกระเป๋า และจะเดินออกมา เธอหันกลับและถามเขาว่า
"เสียงนี้...ฉันเคยได้ยินมาก่อน คุณคือคนที่เจอโทรศัพท์มือถือของฉันใช่หรือเปล่า?
(ยูซุกยิ้ม) "เสียใจด้วยนะ ฉันไม่ได้คิดจะขอบคุณสำหรับเรื่องก่อนหน้านี้...." และก่อนที่
เธอจะพูดอะไรต่อ
รปภ.วิ่งมาที่ยูซุก พร้อมตะโกนเรียก "ยูซุก ยูซุก นายไปทำอะไรมา! มีแก๊งอันธพาลมาตามหานาย! มันกำลังวิ่งมาตามทางเดินและไม่นานคงจะมาถึงที่นี่ หนีไป เร็วเข้าเถอะ!" ยูซุกเก็บรูปแม่ของเขาและเริ่มวิ่ง
โดยมีเฮจูวิ่งตามมาด้านหลัง พวกอันธพาลเข้ามาขวางเขาไว้พร้อมทั้งตรงเข้ามาผลักเขา เขาเต่ะและต่อย และวิ่งต่อไป อีกด้านหนึ่ง ด้านนอก เฮจู กำลังรอเค้าอยู่ ในรถเช่าคันหนึ่ง กลุ่มอันธพาลขึ้นมาหาพวกเขาบนรถ
ที่บ้านของเฮจู
เฮจูพายูซุกเข้ามาในบ้านของเธอและโทรแจ้งตำรวจ
ยูซุก (มองไปรอบ ๆ) เราอยู่ที่ไหน?
เฮจู นี่บ้านของฉันเอง (ยูซุกยังดูกังวลอยู่) ไม่ต้องห่วงหรอก เราจะปลอดภัยที่นี่
ยูซุกนั่งลงและเฮจูนำน้ำมาให้ดื่ม เฮจูมองดูยูซุก หน้าตาเธอแสดงความอยากรู้อยากเห็นอย่างชัดเจน
"ชั้นชักสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้น?"
ยูซุก เธอคงอยากจะรู้ว่าทำไมพวกมันถึงตามหาฉัน? (ยิ้มพร้อมทั้งก้มหัวให้เฮจู)
เสียงอ๊อดดัง เฮจูพูดว่า "นั่นต้องเป็นพ่อชั้นแน่!" และวิ่งออกไป เดินออกไปด้วยกัน เฮจูวิ่งเข้าสู่อ้อมกอดของซังจีและยูซุกโค้งศีรษะให้ซังจี
ซังจี เธอเป็นใคร?
เฮจู เขาเป็นเพื่อนของหนูที่สถาบันวิจัย
ซังจี ก้มหัวให้ และพากันเดินเข้าไปข้างใน ยูซุกหันกลับมาและต้องประหลาดใจเมื่อมองหน้าของซังจี
ภายในองค์กรลับ
จังเมียงซิก กำลังมองดูหนังเก่าที่ฮานซูนัมแสดง ภาพที่เหมือนกันผุดขึ้นมา ภาพยูซุกที่เฝ้ามองคนที่ใกล้ตาย ผู้หญิงที่ตายไปด้วยโรคมะเร็ง
แซงยุบเดินเข้ามาหยิบสิ่งหนึ่งให้พ่อเค้าดูเกี่ยวกับธุรกิจใหม่ของเขา มันเป็นการนำเสนอเกี่ยวกับการเปิดองค์กรการศึกษา เมียงซิกไม่ยอมรับองค์กรการศึกษาและคิดว่ามันไม่เหมาะกับองค์กร (แก๊งส์)และมันจะทำให้คนภายนอกพากันหัวเราะเยาะพวกเราได้ ซังยุบไม่เห็นด้วยและคิดว่ามันถึงเวลาที่จะต้องเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่างในกลุ่มมาเฟีย และเป็นการยกฐานะพวกเราให้ดีขึ้น
เมียงซิก ถ้าแกคิดจะทำธุรกิจละก็ เปิดบาร์หรือไม่ก็อาบอบนวดดีกว่า เพราะมันเป็นอะไรที่ดูเป็น
พวกเราหน่อย และนั่นเป็นสิ่งเดียวที่แกควรจะทำ
ซังยุบ (มองไปที่หนัง พูดด้วยเสียงหยัน ๆ)พ่อก็สนใจผู้หญิงคนนี้เหมือนกันหรือ?
ห้องทำงานอัยการ
ซังจี มองเห็นซองจดหมายวางอยู่บนโต๊ะทำงานเขา เขาถามหาว่าใครเป็นคนนำมันมาวางไว้ ซังจีเปิดซองออกและต้องแปลกใจที่เห็นรูปที่เขาถ่ายคู่กับฮานซูนัมอยู่ด้านใน
ที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง
ซังจี กำลังมองไปรอบ ๆ ยูซุกมองเห็นเขาแต่ไกลและเขายืนขึ้น ซังจีเดินเข้าไปหายูซุก และหยิบรูปให้เขาดู
ซังจี เธอคือคนที่นำมันไปวางไว้บนโต๊ะทำงานฉันใช่ไหม?(ยูซุกพยักหน้ารับ)บอกฉันได้ไหม
ว่าเธอเป็นใคร?"
ยูซุก เธอเป็นแม่ของผม (ซังจีอยู่ในอาการตกใจ) คุณคือ...พ่อของผมใช่ไหม?
ซังจี .....!
จบตอนที่สองแล้วค่ะ และสามารถอ่านตอนที่สามจากคุณ Cutey ต่อได้เลยนะค่ะ ต้องขออภัยมณีเป็น
อย่างมากที่ใช้เวลานานไปหน่อย หวังว่าคงไม่ทำให้ผิดหวังนะคะ
แล้วพบกันใหม่ค่ะ
"ยิ้มแป้น"
หน้าเหมือนพี่เบริด์เลย
ReplyDelete