The End of Barefooted Youth

จากดินสู่ดาว ตอนอวสาน



ถนนในกรุงโซลภายนอกห้องพิจารณาคดี



แสงแฟรซจากทุกทิศทาง กองทัพนักข่าวต่างพากันแย่งทำข่าวเพื่อพาดหัวหน้าหนึ่ง
ไมค์โครโฟนถูกยื่นมาด้านหน้า ภาพจางเมียงซุกที่ถูกสรวมกุญแจมือกำลังเดินตามหลัง
ตำรวจ เขาถูกส่งตัวเข้าไปในรถบรรทุกนักโทษเสียงไซเรนเริ่มดังขึ้น นั่นคือครั้งแรก
และของโชคชะตาที่กำลังใกล้เข้ามา ยูซุกกำลังเดินลงมาตามบันไดขนาดใหญ่หน้าศาล
มองหารถบรรทุกนักโทษแต่มันไม่ได้อยู่ที่นั่นแล้ว หวลนึกถึง
**เสียงผู้พิพากษา : (เสียงการตัดสิน)ผลการตัดสินจางเมียงซุก ตัดสินให้ประหารชีวิต


ภายในห้องคุมขัง


ทนายซูเดินทางไปเยี่ยมจางเมียงซุก สนทนากันโดยมีบาร์กั้นกลาง
เมียงซุก : ตอนนี้ ถึงกาลสิ้นสุดของชื่อซินแซกีแล้ว ไม่ต้องกังวลถึงการเสียชื่อเสียง
ไม่ต้องขอให้มีการยกโทษจากการร้องเรียน ชั้นไม่ต้องการที่จะต่อสู้อีกต่อไปแล้ว
ทนายซู : ผมสามารถให้เขาผ่อนผันโทษจากการประหารชีวิตได้
เมียงซุก : ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ให้มันเป็นไปตามที่เค้าตัดสิน (หัวเราะกับตัวเอง)
ถ้าพ่อเสือตาย หนูก็คงไม่ต้องต่อสู้เพื่อให้ได้เนื้อมากิน ฮี่ ฮี่ อา..
ถ้าชั้นติดค้างบางสิ่งบางอย่างกับใครไว้ ต้องจ่ายคืน (กำลังใช้ความคิด)
รอก่อนนะ มิตรรักของชั้น..จะมั่นใจได้อย่างไรว่าพวกเขาไม่ได้ต้องการ
การแก้แค้น?
ทนายซู : (หยุดคิด) คุณพูดว่าทุกอย่างจบสิ้นแล้วอย่างนั้นหรือ? แล้วยูซุกล่ะ
เขาจะไม่ดำเนินรอยตามคุณหรือ?
เมียงซุก : อะไรนะ?


ลานด้านหน้าโรงพยาบาล


นางพยาบาลกำลังเข็นคนเจ็บมาในรถวิลแชร์ สูญเสียขาข้างหนึ่งไป แซงยุบคือคนที่นั่ง
บนรถวิลแชร์ กำลังใช้ความคิด ขาคู่หนึ่งเดินมาหยุดตรงหน้า ยูซุกยืนอยู่ที่นั่น ต่างมอง
ซึ่งกันและกัน ต่างจมอยู่ในความคิดของตัวเอง


สำนักงานซุนจุน


ซุนจุนกำลังตั้งใจฟังจีฮุน "ตอนเช้าตรู่ของวันนี้ จางแซงยุบได้หายตัวไปโดยปราศจากร่องรอย
ว่าเขาไปที่ไหน จากที่สอบถามหมอ เขาเข้าไปที่ห้องคนป่วยเมื่อเวลาบ่ายสองโมง ค่ารักษาพยาบาล
ก็ถูกจ่ายเรียบร้อยแล้ว


ห้องนั่งเล่นในองค์กรลับ


เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นถูกคลุมด้วยผ้าขาว ทั่วบริเวณดูเงียบเหงา จีฮุนกับซุนจุนมองไปรอบ
จีฮุน : ที่บ้านก็ด้วย มันถูกขายไปเมื่อตอนสิ้นเดือนนี้เอง และไม่มีทางที่จะมีใครมาที่นี่
ซุนจุน : นี่ก็เท่ากับว่าเราไม่มีทางจับตัวพวกเค้ามาดำเนินคดีได้ แต่ถึงยังไงจางแซงยุบ
ก็ยังตกเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดอยู่ดี เรามีโอกาสเพียงน้อยนิดที่จะหาตัวเค้าพบ


ด้านนอกโรงเรียนประถม


จีฮุน : (พูดโทรศัพท์มือถือไปเดินไป) ที่นี่เค้าก็ไม่ได้มา ผมเจอแค่แม่กับลูกสาวของเธอ
..เปล่า ตั้งแต่พวกเค้าไปจากที่นี่ก็ไม่มีใครได้เจอพวกเค้าอีกเลย

สำนักงานซุนจุน


ซุนจุนกำลังมองแฟ้มเกี่ยวกับกลุ่มซินแซกี ด้านใต้กองเอกสารนั้น เขาเขียน:ปิดคดี ครู่ต่อมา
เขาหยุดเขียนสิ่งที่ตั้งใจเขียนพร้อมปิดแฟ้ม นำแฟ้มใส่ลงในกระเป๋าและออกไปจากมี่นั่น


ภายในบ้านซุนจุน ห้องเฮจุน


ซุนจุนเดินเข้ามาด้านใน มองไปรอบบ้านที่ว่างเปล่า ในความทรงจำ
**เสียงของเฮจุน : วันนี้ชั้นจะไปเช่าอพาร์ทเม้นท์ และอาทิตย์หน้าก็จะย้ายออกจากที่นี่
**อพาร์ทเม้นท์เฮจุน
เฮจุนกำลังวาดรูปลงในสมุดภาพของเธอ
*เสียงของเฮจุน : และพี่เคยถามชั้นว่าถ้าชั้นยังได้เจอเค้าอีก เปล่า หลังจากอุบัติเหตุครั้งนั้น
ชั้นก็ไม่เคยได้พบเค้าอีกเลย ชั้นไม่รู้ว่าตอนนี้เค้าอยู่ที่ไหน ชั้นไม่เข้าใจ
ทำไมเค้าถึงหายตัวไปแบบนี้


คาเฟ่


เสียงเพลงคริสต์มาสบรรเลงอยู่ อินซูเดินเข้าไปด้านใน มองหาใครบางคน
อินซู : (ผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงหน้าเฮจุน มองดูนาฬิกาข้อมือของเขา) นี่มันเกิดอะไรขึ้น?
นี่มันสายมาสิบนาทีแล้วนะ
เฮจุน : พี่ไม่รู้หรอกว่าชั้นต้องเสียเวลากับเรื่องอย่างนี้มาเท่าไหร่แล้ว? คงไม่มีใครโทรหา
ชั้นหรอกถ้ามันไม่ใช่ทำเพื่อพี่
อินซู : (นึกเป็นห่วง) นี่น้องไม่เคยได้ข่าวเค้าเลยหรือ? (เฮจุนพูดขึ้นจมูก)เค้าไม่เคย
โทรหาเลยหรือ?
เฮจุน : (ถือถ้วยกาแฟไว้ในมือ พยายามเปลี่ยนเรื่องคุย) ตอนนี้พี่มีแฟนแล้วหรือยัง?
หลังจากวันพรุ่งนี้ก็เป็นวันคริสต์มาสแล้วพี่มัวทำตัวโดดเดี่ยวโดยไม่มีใครเหมือน
กับชั้นทำไม?
อินซู : เฮจุน
เฮจุน : ทำไมหรือ? (ยิ้มอย่างล้อเลียน) อย่าทำอย่างนั้นเลยนะ ชั้นสบายดี ชั้นเชื่อ
ว่าเค้าต้องมีเหตุผลที่ดีพอที่ไม่ยอมติดต่อชั้นเลย ชั้นกำลังคิดว่าตอนนี้เค้าอาจ
อยู่ระหว่างเดินทางท่องเที่ยวอยู่ก็ได้ ยังไงซะชั้นจะต้องมีกำลังที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป
(มองไปที่พื้น)


ห้องใต้ดินอพาร์ทเม้นท์เฮจุน


เฮจุนกำลังจอดรถ เธอลงมาจากรถและมองไปที่ประตู เธอนึกอะไรบางอย่าง หมุนตัวกลับ
มองอีกครั้ง ไม่พบอะไรและเดินจากไป


ภายในห้องเฮจุนในอพาร์ทเม้นท์


เฮจุนเข้าไปในห้องพร้อมทั้งเปิดเครื่องบันทึกเทปโทรศัพท์ ถอดเสื้อคลุมออกและฟังข้อความ
จากเครื่องบันทึกเทป
*เสียงผู้หญิง : เธอเป็นผู้หญิงประเภทไหนกัน? ยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า? หวังว่าการประชุม
คราวหน้าคงได้เห็นเธอนะ! ปี๊บ
*เสียงผู้ชาย : คุณกีเฮจุน ผมหัวหน้าโจ จากแดแมนเทรดดิ้ง รบกวนช่วยโทรกลับด้วย ปี๊บ
*เสียงผู้หญิง : ยังจีเองนะ เธอปิดมือถือทำไม เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า? เพจหาชั้นด้วย ปี๊บ
เฮจุนกำลังเดินจากไปทันใดเธอก็ได้ยินเสียงเปียโนบรรเลงเพลง "Love Affair" เธอหยุด
พร้อมร้องไห้อย่างเงียบ ๆ ****ภายในห้องพักโรงแรมแห่งหนึ่ง ผู้ชายคนหนึ่งที่มองเหมือนคน
ต่างชาติกำลังนั่งอยู่ด้านหน้าแบงเกกับแทบุก หนึ่งในนั้นเปิดขวดที่บรรจุเม็ดยาบางอย่าง หยิบมัน
ออกมาพร้อมนำเม็ดแค็ปซูลสีขาวซ่อนไว้ข้างใน เขาเปิดเม็ดแค็ปซูลออก สิ่งที่บรรจุอยู่ข้างใน
ไหลออกมา แทบุกเอานิ้วจิ้มผงสีขาวพร้อมนำเข้าปาก
แบงเก : (กระซิบกับแทบุก) แกสามารถบอกถึงความแตกต่างของมันได้หรือ?
แทบุก : แล้วถ้าชั้นทำไม่ได้ล่ะ เราจะทำยังไงให้มันรู้ล่ะ?
แบงเก : (พูดกับล่าม) บอกพวกมันว่าถ้าพวกชั้นรับรองให้ล่ะก็พวกมันก็ปลอดภัยและนั่นก็
หมายความว่าผลตอบแทนก็ต้องมากตามไปด้วย พวกมันไม่ต้องห่วงเรื่องเงิน ชั้น
ไม่เหมือนกับเจ้าจางเมียงซุก ถ้าชั้นพูดว่าชั้นจะทำ ชั้นก็จะทำมันจนกว่าจะจบ


ที่ทำการแบงเก


กังซูยืนขึ้นเพื่อต้อนรับการมาของแบงเกเมื่อมันเดินเข้ามา
กังซู : ฮรุง งานคุณคงยุ่งมากจนทำให้มาสายหรือ?
แบงเก : (ถอดเสื้อแจ็กเก็ตออก) ชั้นได้ยินมาว่าแกกำลังไปได้สวยกับเรื่องธุรกิจยุ่ง ๆ นี่เหมือนกันนี่
กังซู : นี่คุณคงไม่ได้เปรียบเทียบกับอะไรอยู่นะ เพราะถ้าคุณสามารถจัดการให้ทุกอย่างมาอยู่ในการ
ปกครองของคุณได้ละก็ ไม่ช้าทั้งโซลต้องอยู่ในมือคุณแน่
แบงเก : นี่แกกำลังประชดชั้นอยู่หรือ?
กังซู : ไม่มีทาง ผมกำลังมีความสุขมากเมื่อเห็นสิ่งที่คุณทำกำลังไปได้สวย
แบงเก : (เขาหัวเราะพร้อมมองไปที่กระดาษแผ่นหนึ่ง) อา..บนเส้นทางนี้
แกได้ข่าวพวกมันบ้างหรือเปล่า?
กังซู : ใครหรือ?
แบงเก : ลูกชายจางเมียงซุก
กังซู : ไม่รู้หายสาปสูญไปไหนหรือยังมีชีวิตอยู่หรือว่าตายไปแล้ว ชั้นอยากรู้จริง ๆ
แทบุก : มันอาจจะไปเป็นชาวไร่ชาวสวนอยู่ที่ไหนสักแห่งในชนบท คุณไม่คิดอย่างนั้นหรือ?
แบงเก : แต่ถึงยังไงเค้าก็เป็นลูกของเจ้านายคนแรกของชั้น ชั้นอยากจะดูแลพวกเค้า
แทบุก : คุณช่างมีความภักดีจริง
แบงเก : มีอะไรที่ชั้นสามารถทำได้อีกนอกจากความภักดี (เขาหัวเราะ)


โรงเหล้าแห่งหนึ่ง


อันธพาลคนที่ 1 มองไปที่นาฬิกาข้อมือ กำลังรอ บางคนก้อกำลังเล่นไพ่กัน กำลังดื่มและสูบบุหรี่
ประตูโกดังเปิดขึ้นพร้อมทั้งรถบรรทุกคันหนึ่งแล่นเข้ามา
อันธพาลคนที่ 1 : รีบปิดประตูลงมาเร็ว ๆ (ประตูปิดลง)
คนขับรถ : ในนั้นมี 400 กล่อง
อันธพาลคนที่ 1 : (กำลังพูดกับโทรศัพท์)ฮัลโหล ..ใช่ครับฮรุง มันมาถึงแล้ว ไม่ต้องห่วงครับ
มันคือการขนส่งสินค้าครั้งแรกของผมที่ไม่มีใบกำกับสินค้าหรือ? ผมจะดูแล
ทุกสิ่งทุกอย่างไม่ให้รอดสายตาไปได้แม้แต่อย่างเดียว สวัสดีครับ (วางสาย
พร้อมเริ่มออกคำสั่ง) เฮ้ยพวกแกนะ ขนกล่องพวกนั้นลงมา (ไม่มีใครได้ยิน)
นี่มันอะไรกันเนี่ย฿&%$!หยุดทำอะไรโง่ ๆ และเร่งมือเข้า!
พวกมันหยุดเล่นและยืนขึ้น แสงไฟดับลง
อันธพาลคนที่ 1 : อะไรกันอีกละ? ไฟขาดหรือยังไง?
ทันใดนั้น ประตูโกดังเปิดออก และมีกลุ่มคนวิ่งเข้ามาด้านใน ตรงเข้าทำร้าย ยูซุกเข้ามาด้านใน
ใส่เสื้อหนังสีดำ ตามมาด้วยซาดู ซาดูเปิดประตูรถออกพร้อมดึงคนขับออกมา เขาหันกลับมาพร้อม
หมวกที่มีไฟด้านบนดังนั้นเขาจึงมองเห็นการต่อสู้ ผู้บุกรุกกำลังสยบคู่ต่อสู่
ยูซุกผลักอันธพาลคนที่หนึ่งให้พ้นทางและตรงไปยังกล่องกล่องหนึ่ง ซาดูส่งมีดพกเล่มหนึ่งให้เขา
ยูซุกใช้มันเปิดกล่องออก และนำของข้างในออกมา


ในไนท์คลับแห่งหนึ่ง


กังซูกำลังเดินลงบันไดมา และพนักงานคนหนึ่งตรงเข้าไปต้อนรับเขา
กังซู : (พูดกับผู้จัดการ) นี่เป็นวันคริสต์มาส ชั้นเลยอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ดังนั้น แน่ใจนะว่าเตรียม
เอกสารที่ฉบับจริงถูกซ่อนไว้ในหนังสือไม่ผิดเล่ม เพราะถ้ามันเกิดผิดพลาด พวกมัน
ได้เอกสารนั่นไปล่ะก้อ แกตาย ดังนั้นระวังให้ดี!!
ผู้จัดการ : ไม่ต้องห่วง! (เขาพูดหลังจากกังซูจากไปแล้ว เขาเริ่มออกคำสั่งทันที)ปิดประตูและ
อย่าให้ใครเข้ามา! (แสงไฟดับลง)โอ นี่มันคืออะไร? ใครเป็นคนปิดไฟ?
(มีกำปั้นพุ่งตรงมาที่หน้าเขา และเขาล่วงลงไป)
มีกำปั้นลอยมาในอากาศไปทุกหนทุกแห่ง และมีคนได้รับบาดเจ็บเพราะมันไปตาม ๆ กัน
คนหนึ่งล่วงลงไปและก็มีอีกคนตามมา ซาดูเดินลงบันไดมา


ที่ทำการแบงเก


ประตูเปิดออก พวกลูกสมุนแบงเกและกังซูเข้ามาด้านใน พวกลูกสมุนทั้งหมดพากันเข้ามา
ด้านในพร้อมยืนขึ้นด้วยความเคารพ
กังซู : คนพวกนี้เป็นใคร? ห๊า..!!
แบงเก : (สูบบุหรี่) ไม่กี่วันมานี่ชั้นได้ยินว่าคนของกังซังดูมาที่นี่ ดังนั้น ชั้นคิดว่าน่าจะเป็นพวกมัน
แต่ถ้าไม่ใช่
กังซู : แล้วมันเป็นใคร? ถ้ามันเป็นนักสู้ที่ดี แกต้องรู้สิว่ามันเป็นใคร ไม่ใช่หรือ?แล้วมันรู้เรื่อง
ธุรกิจของแกได้ยังไง!!
เมจู : (มันจะต้องเป็นหนึ่งในพวกเราแน่ ๆ)ในองค์กรของเรา
ด็อกเอน : (หยุดเมจู) เฮ้ แล้วแกมาพูดอะไรเอาป่านนี้? เงียบไปเลย!
เมจู : (ไม่พอใจด็อกเอน) สิ่งที่ผมว่ามันน่าจะเป็นไปได้มากที่สุดก็คือ (กังซูมองพวกมันด้วย
สายตาส่อเค้าอันตราย)
แบงเก : เฮ้ โกกังซู ทำไมแกจึงไปหาคนแบบนี้มาเป็นพวกได้ยังไง?
กังซู : ผมเสียใจ อา..ชั้นกำลังคิดว่าชั้นนี่ช่างโง่เขลาที่ไปโจมตีพวกเค้า มันช่างไร้เหตุผลสิ้นดี
(พูดกับเมจูและด็อกเอน) มัวทำห่าอะไรกันอยู่รีบไปจากที่นี่สิ!(เค้าถีบและเตะพวกมัน
ด้วยเท้าของเค้าเอง)


ด้านนอกสำนักงานแบงเก


เมจู : (มองตรงมา) ชั้นชักสงสัยว่าโซลคงไม่เหมาะกับพวกเรา
ด็อกเอน : มันคงไม่เหมาะสำหรับแก แต่มันดีสำหรับชั้น (เมจูมองด้วยความสงสัย)จริงหรือ
เมจู : ชั้นกำลังจะไปจากที่นี่?

ด็อกเอน : ไปที่ไหน?
เมจู : ชุนชาง
ด็อกเอน : คนเดียวหรือ?
เมจู : แกพูดเองนะว่าโซลเหมาะกับแก!
ด็อกเอน : ไปกินข้าวกันเถอะ ท้องชั้นร้องแล้ว
เมจู : (ยิ้มอย่างสมใจ)จริงด้วยสิ ชั้นอยากคุยเรื่องยูซุก ไม่มีใครที่จะทำได้อย่างเค้าอีกแล้ว
ด็อกเอน : หยุดพูดโง่ ๆ ซะที
เมจู : จาก..หรือมันคือจางแซงยุบ?
เมจู : แต่เค้าเดินไม่ได้นี่ คิดก่อนที่แกจะพูดอะไรโง่ ๆ ออกมาอีก


ที่ทำการแบงเก


แบงเก : (หยุดเดี๋ยวนี้ ชั้นไม่มีอารมณ์จะคุยโทรศัพท์) อีกครั้งหรือ? ที่ไหน? ฿##


ห้องผู้จัดการในไนท์คลับ


ทันใดนั้นประตูก็เปิดออก แบงเกกับแทบุก พร้อมคนของเขาเดินเข้ามาด้านใน
รีบยืนขึ้นและวิ่งไปต้อนรับ ไม่กล้ามองหน้า หวั่นวิตก แบงเกมองตรงไปพร้อมเปิด
กล่องนิรภัยขึ้น และมองหากล่องที่ฝากผู้จัดการไว้
แบงเก : แกมองไม่เห็นหน้ามันหรือ?
ผู้จัดการ : ไม่ครับ (ในแค่เสี้ยววินาที แบงแกตรงเข้ามาทำร้ายเขา และเขาล่วงไปกอง
อยู่ที่พื้น)
แบงเก : อะไรมันจะน่าขายหน้าขนาดนี้!!!(โทรศัพท์มือถือดังขึ้นและแทบุกยกขึ้นพูด)
แทบุก : ครับ ครับ อะไรนะ? (เขาวางสาย) &$###แม่งเอ้ย!!
แบงเก : คราวนี้อะไรอีกล่ะ?
แทบุก : นายครับ คุณต้องกลับไปที่สำนักงานเราเดี๋ยวนี้
แบงเก : ที่สำนักงานชั้นหรือ?


ที่ทำการแบงเก


แบงเกตรงเข้าไปอย่างพายุ กระดาษกระจัดกระจายเต็มไปหมดไม่ว่าจะบนโต๊ะทุกที่ กล่องนิรภัย
ถูกเปิดออก แบงเกระเบิดทันที
**จากนั้น
กังซู : (พูดกับแทบุก)ชั้นไม่รู้เลยว่ามันเป็นใครแต่มันเป็นคนที่อันตรายมาก ถ้าเอกสารใบนั้น
ไปอยู่ในมือมันล่ะก็ มันสามารถจะทำลายชั้นได้ในเสี้ยวนาที
แบงเก : ใช่ แต่ถ้ามันไม่ได้ต้องการที่จะทำลายบริษัทของเราล่ะ มันเป็นไปได้ครึ่งต่อครึ่งทีเดียว
เราควรที่จะต้องกลัว (พูดกับแทบุก)ลงประกาศหนังสือพิมพ์ หาตัวมาว่ามันเป็นใคร


สำนักงานซุนจุน


หน้าโฆษณาในหนังสือพิมพ์
ถ้าคุณต้องการคำปรึกษาส่งข้อความของคุณมาที่ ลีแทรัง
โทร.000-0000 รอการติดต่อด่วนจากคุณ
จีฮุน : (พูดกับซุนจุน) เบอร์โทรศัพท์มีแต่เลขศูนย์ นี่มันหมายความว่าอย่างไร?
ซุนจุน : จางเมียงซุก ใช้มันสำหรับใครก็ตามที่เค้าต้องการฆ่า มันเป็นโคตลับที่จะ
เข้าใจกันในหมู่อันธพาลเท่านั้น
จีฮุน : ผมมีความรู้สึกว่ามันเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว

ถนนในกรุงโซล ด้านนอกร้านขายของขวัญ


ประดับประดาด้วยทหารคริสต์มาสเป็นระฆังส่งสัญญาณว่าคริสต์มาสได้เริ่มขึ้นแล้ว ถนนถูกตกแต่ง
ประดับประดาไปด้วยสัญลักษณ์แห่งเทศกาลคริสต์มาส เฮจุนในชุดเสื้อโค้ดเดินอยู่อย่างโดดเดี่ยว
เธอมองดูเงียบเหงา เธอมองผ่านไปยังด้านในกระจกหน้าร้านที่ตกแต่งด้วยของขวัญเกี่ยวกับ
เทศกาล มองไปยังกล่องดนตรีที่ตุ๊กตากำลังเต้นบัลเล่ย์ตามเพลงเธอยิ้มและเดินจากไป ยูซุก
ซึ่งนั่งอยู่กับโชคชะตาของตัวเองในที่ห่างออกไป

ชั้นใต้ดินภายในอพาร์ทเม้นท์เฮจุน

เฮจุนกำลังเดินตรงไปยังลิฟท์ เธอหยุดรอ เดินเข้าไปในลิฟท์ เดินออกมาและเดินตรงไปยัง ไปยังห้องพักของเธอ เธอได้ยินเสียงหมุนอะไรค่อย ๆ..ด้านหน้าประตูห้องของเธอ นั่นมัน คือเจ้ากล่องดนตรีที่เหมือนกับที่เธอเห็นเมื่อกี้ ตัวบัลเล่ย์กำลังเต้นหมุนไปตามจังหวะดนตรี เหนือกล่องมีการ์ดคริสต์มาสใบหนึ่งเสียบอยู่ เธอหยิบมันขึ้นมา ผ่านไปเพียงเสื้ยววินาที เธอเริ่มวิ่ง วิ่งลงไปและตรงไปที่ถนน เธอไม่พบอะไรที่นั่น เธอหยุดวิ่งด้วยความผิดหวัง ยูซุก มองตรงมาที่เธอจากจุดที่เค้าซ่อนตัวอยู่

ด้านนอกที่ทำการแบงเก ภายในรถของมัน

แทบุกเปิดประตูรถแบงเกและปิดมันเมื่อหัวหน้าของมันเข้าไปในรถเรียบร้อยแล้ว แทบุกพร้อมคนอื่น ๆ ที่ยืนรออยู่ก้าวเข้าไปในรถที่รับผิดชอบ ทั้งหมดขับรถตามรถแทบุกไป

แบงเก : (ในที่นั่งผู้โดยสารหลับตาลง พูดกับคนขับ)เปิดเพลงที่มันฟังสบาย ๆ (ไม่ได้ ยินเสียงตอบรับ เขาลืมตาขึ้น) แกไม่ได้ยินที่ฉันสั่งหรือ? คนขับที่ในเวลานี้สรวม "หน้ากากกันอากาศหนาว" เขาเปิดมันออก มันคือซาดู ซาดู : (ส่งโทรศัพท์มือถือให้แบงเก) บอกให้รถคันอื่นให้ไปให้ไกล ๆ แบงเก : แกเป็นใคร? ซาดู : นี่แกลืมชั้นไปแล้วหรือ? แบงเก : (มองผ่านไปยังกระจก)ซาดูหรือ? ..แกอยากตายหรือไง? แกเข้ามาในรถได้ยังไง? หยุดรถเดี๋ยวนี้นะ!! (ไม่ได้รับการตอบรับ)ชั้นบอกให้แกหยุดรถ ไม่ได้ยินหรือ? แกได้ตายสมใจแน่! ซาดู : แกจะได้อะไรขึ้นมาถ้าฆ่าคนอย่างชั้น? มีคนคนหนึ่งเค้าต้องการพบกับแกอย่างเงียบ ๆ แบงเก : ใครที่ต้องการอย่างนั้น? ซาดู : เค้าบอกให้ชั้นพาแกมาพบเค้าโดยลำพัง (เค้าส่งโทรศัพท์ให้มันอีกครั้ง) แบงเก : (กรอกเสียงลงในสาย) ชั้นเอง คนของแกต้องไปให้พ้น ชั้นต้องการพบแกเป็นการส่วนตัว (เขาวางสายลง) มันเป็นใคร? ใครส่งแกมา? ซาดู : เมื่อไปถึงที่นั่นแกก็จะรู้เอง

ในห้องนั่งเล่นภายในองค์กรลับ

ที่นั่นยังคงถูกทิ้งร้าง ของแต่งบ้านทุกชั้นยังถูกคลุมด้วยผ้าขาว

แบงเก : (เดินเข้าไป) บ้านนี้ถูกขายไปแล้วนี่ ซาดู : คุณซูฮรุงดู เป็นคนซื้อมันเอง แบงเก : ทนายซูนะหรือ? เขาส่งแกมาหรือ? แซงยุบ : (เข้ามาด้วยรถเข็น) ทำไมมันต้องทำอย่างนั้นล่ะ? แกคงคิดไม่ถึงละสิว่าคนอย่าง ทนายความซูจะกลายมาเป็นพวกอันธพาลอย่างชั้น? แบงเก : (ด้วยความประหลาดใจ) คุณจางแซงยุบหรือ? ฮี่ ฮี่.. แซงยุบ : เราไม่ได้เจอกันนานเลยะนะ แต่ก็คงพูดไม่ได้ว่ายินดีที่เจอกันอีกครั้ง แบงเก : (หัวเราะกลบเกลื่อน)ฮ่า ฮ่า ฮ่า...!!! ไอ้เด็กเมื่อวานซืนแกจะมาเทียบอะไรกับชั้น? ตราบใดที่แกไม่สามารถหาคนมาสนับสนุนแกได้ ลำพังแกคนเดียวจะทำอะไรได้ แซงยุบ : (ยิ้ม) เด็กหรือ?? แบงเก : แกรู้ไหมฉันเคยแบกแกใส่หลังเมื่อตอนแกเป็นเด็กนะ? ชั้นสามารถจบชีวิตแกได้แต่ไม่ ชั้นก็ยังให้แกมีชีวิตอยู่ และในตอนนี้แกกลับมาเล่นงานฉันหรือ? แซงยุบ : (มองตรงมาที่แบงเก) แบงเก..ชั้นไม่ได้คิดที่จะมาฟังแกพร่ำพรรณาหน้าที่ความรับ ผิดชอบอะไรของแต่ที่นี่หรอกนะ? (พวกลูกสมุนอีกสามคนของมันวิ่งเข้ามาภายในห้อง) แบงเก : (หัวเราะด้วยความสะใจ)มีคนแค่นี่นะหรือ?รวมกับคนที่นั่งบนรถเข็น ก็แค่ห้าคนนี่นะ? (เค้าไม่สามารถที่กลั้นหัวเราะได้อีก) แซงยุบ : (พูดกับซาดูโดยไม่หันไปมอง) มันหัวเราะดังไปแล้ว บอกมันให้เงียบเดี๋ยวนี้ (ซาดูตรงเข้าทำร้ายแบงเกให้มันเงียบเสียงลง) ร่างกายคนเราประกอบไปด้วยกระดูก 206ชิ้น ครั้งต่อไปที่มันเปิดปากออก หักมันออกมาที่ท่อน ซาดู : ครับเจ้านาย... แบงเก : แกต้องการอะไร? แซงยุบ : ง่ายมาก ชั้นต้องการเงินของชั้นคืน แบงเก : เงินของแกคืน? แซงยุบ : ไม่มีหมาที่ไหนที่มันจะแว้งกันเจ้าของที่เลี้ยงดูมันมาถึงสิบปี ดังนั้นไม่มีเหตุผลที่แก จะไม่คืนทุกสิ่งทุกอย่างที่แกขโมยไปด้วยความไม่ซื่อสัตย์ของแกที่แกทำลายมันลงด้วยมีดของแกเอง แบงเก : ยังคงหัวเราะด้วยความขบขัน

ห้องภายในไนท์คลับ

ฉาด!ซูวาล่วงลงไปกองกับพื้น กังซูที่กำลังโมโห กังซู : ใช่แล้ว ชั้นบอกให้เธอดูแลเค้าดี ๆ เพราะเค้าเป็นลูกค้าที่สำคัญและนี่เธอทำอะไรลงไป? นี่เธอกลับทำให้เขาไม่พอใจ? (ซูวาลุกขึ้นมาเองพร้อมทั้งจุดไฟบุหรี่ จนเดี๋ยวนี้เธอก็ยังไม่สนใจ กังซู) อะไร? นี่เธอต้องการให้ชั้นลงไม้ลงมือกับเธอหรือ? (มองไปอย่างไร้จุดหมาย)เฮ้! ชั้นโมโหแล้วนะ..*&%$มันน่า...(เค้าพยายามห้ามไม่ให้ตัวเองเข้าไปโอบเธอ แต่หยุดไว้ ไม่เข้าไปแต่ะต้องเธอ)จะไปไหนก็ไป!!! ชั้นให้เธอไป ชั้นไม่สามารถที่จะอยู่กับเธอได้อีกแล้ว (เดินออกไป) ซูวายังคงสูบบุหรี่ต่อไป มองไปอย่างไร้จุดหมาย เมจูกับด็อกเอนชโงกหน้าเข้ามา และเมื่อเข้ามาก็พบซูวาอยู่คนเดียว พวกมันนั่งลงตรงข้ามเธอ ด็อกเอน : ทุกครั้งที่ชั้นเห็นเธอ...ชั้นก็ไม่เคยเข้าใจเธอเลย เมจู : ที่เธอต้องการมาโซลเพราะต้องการชีวิตแบบนี้หรือ? ด็อกเอน : บางครั้งชั้นก็แปลกใจตัวเองว่าชั้นมาทำอะไรที่นี่ด้วยเหมือนกัน เมจู : ถ้าพวกเราชวนเธอกลับไปที่ชุนชางเธอจะไปกับพวกเราไหม? ซูวายิ้มอย่างเศร้า ๆ พ่นบุหรี่ขึ้นไปในอากาศและยังคงสูบมันต่อไป

สถานีตำรวจภายในที่ทำการกังซู

กังซู : (จีฮุนนั่งลง) ผมให้คุณมาที่นี่เพื่อจะมอบสิ่งนี้กับคุณ (เขายื่นแฟ้ม เอกสารปึกใหญ่ให้จีฮุน) จีฮุน : (หยิบเอกสารออกมาดู) มันดูเหมือนเอกสารการทำผิดกฏหมาย... กังซู : เมื่อคืนยูซุกมาที่นี่ จีฮุน : (เงยหน้าขึ้น)ยูซุก...แล้ว ของพวกนี้ กังซู : ถูกต้อง ถ้าคุณได้ตรวจสอบมันละก็ ผมคิดว่าคุณน่าจะได้เบาะแสอะไรได้บ้าง คุณสามารถพิสูจน์ได้ด้วยชื่อเสียงของกังซูอะไรทำให้เราอยู่มาจนถึงทุกวันนี้ มันอยู่ใต้โต๊ะนี่ จีฮุน : แต่ทำไมคุณถึงเอามันมาให้ผม? ชื่อเสียงของกังซูมันอยู่ในความรับผิดชอบของคุณ แต่ทำไมคุณถึงกล้านำมันมาเสี่ยง ซึ่งมันอาจจะนำปัญหาใหญ่มาถึงคุณก็ได้ กังซู : ผมไม่สนใจมันหรอก บางทีเอกสารเหล่านี้อาจจะทำให้คุณสาวไปถึงคนที่ทำผิดกฏหมายก็ได้ แต่มันก็อาจจะสาวมาถึงสิ่งที่เราทำผิดกฏหมายด้วยก็ได้ ผมบอกยูซุกคราวหน้าถ้าผมเจอกับเค้าอีก ผมจะจัดการกับเค้า

สำนักงานซักจี

คนหลายคนกำลังตรวจสอบเอกสารอย่างเคร่งเครียด ซุนจุนกำลังอ่านเอกสารแผ่นหนึ่งอยู่ ท่าทางกังวล

อพาร์ทเม้นเฮจุน

เฮจุนกำลังตั้งใจฟัง ซุนจุน : ผมไม่เห็นมีหลักฐานอะไรที่เกี่ยวข้องกับยูซุกที่จะทำให้เราจับเค้าได้ ถ้าเราปล่อยให้ เค้าอยู่ตามลำพัง ก็ไม่มีใครจะล่วงรู้ว่าเค้าจะทำอะไรอีก เราต้องหยุดเค้าก่อนที่เค้าจะทำอะไรที่ ผิดมากกว่านี้ เฮจุน : (พูดแบบประชดประชัน)ทำไมดูพี่เป็นห่วงเค้าจัง? ซุนจุน : (โบกมือ)เพราะพี่พึ่งรู้ว่าความเจ็บปวดมันเป็นอย่างไร เธอพูดถูก ถ้าพ่อยังมีชีวิตอยู่ เขาต้องยกโทษให้นานแล้ว พี่พึ่งเข้าใจเดี๋ยวนี้เอง เฮจู : ชั้นเองก็ไม่เคยเข้าถึงเค้าได้ ตัวตนที่แท้จริง ซุนจุน : บอกพี่ด้วยหากเค้าติดต่อเข้ามา เฮจุน : เมื่อไม่นานมานี้ เค้าเคยส่งข่าวถึงชั้น แต่ชั้นก็ไม่ได้คุยกับเค้า

เครื่องโทรศัพท์หยอดเหรียญเครื่องหนึ่ง

ยูซุกกำลังฟังเสียงจากโทรศัพท์หยอดเหรียญ *เสียงเฮจุน : นี่เป็นข้อความที่ 334 ที่ชั้นได้รับมา ชั้นไม่รู้ว่าตอนนี้คุณทำอะไรอยู่ แต่ชั้นรู้ว่า มันต้องเป็นเรื่องที่อันตรายมาก ชั้นรู้มาว่าคุณพยายามทำเรื่องบางอย่าง (ยูซุกกดปุ่มตัดสาย) อา...นี่ผมกำลังทำอะไรอยู่?ผมรู้ว่าผมไม่สามารถช่วยอะไรคุณได้เลย ผมไม่สามารถทำให้คุณมี ความสุขได้ ได้โปรดเถอะ ให้ผมเรียกคุณ ถ้าสักวันหนึ่ง ผมอาจจะเป็นผู้ชายที่เหมาะสมกับคุณก็ได้

ริมทะเลสาบนอกเมือง

ยูซุกยืนอยู่ที่นั่น มองไปในทะเลสาป แซงยุบ :(นั่งในรถเข็น)ป้าลิเดียกำลังจะบวชเป็นชี เราจะไปเยี่ยมเธอไหมไหม? ที่นั่นเป็นโบถส์ที่มีแต่แม่ชี เพราะเราอาจจะไม่ได้เจอป้าอีกก็ได้

ภายในรถที่วิ่งอยู่ในถนนนอกเมือง

ยูซุกกำลังขับรถ แซงยุบนั่งมาข้างเขา ลิเดียกับแม่ของเธอนั่งมาด้านหลัง รถหยุดลง หญิงชรา : (พูดกับเขาทั้งสอง) ปู่ของเธอมีลูกสาวตอนอายุ 70 ตอนที่เธอเกิด เขาพาเธอออกไปข้างนอกกอดเธอไว้แล้วร้องไห้ "นี่คงเป็นสิ่งมีชีวิตที่เล็กที่สุดในชีวิต ที่ชั้นเคยได้รับมา!" เค้าคิดเสมอว่าสวรรค์กำลังให้โอกาสเค้าได้กลับไปแก้ไขในสิ่งที่ ผิดพลาดในอดีต...โดยผ่านเด็กคนนี้ ลิเดียลงจากรถ เดินตรงไปด้วยเท้าของเธอ ยูซุกมองจากด้านในรถ พวกเค้าเฝ้ามองอยู่อย่างนั้น ประตูบานใหญ่เปิดออกและ แม่ชีสองคนเดินออกมารับลีเดียเข้าไปด้านใน ลิเดียเดินตามหลังแม่ชีทั้งสองไป เข้าไปด้านใน เธอหันกลับมามองไปยังยูซุก ประตูปิดลง **เสียงลิเดีย : ทางเดียวที่ลบล้างดาบแห่งการประหัตประหารได้นั่นคือการให้อภัย ยังไงก็ตามหากการให้อภัยทั้งเจ็ดครั้งจะล้มเหลว มันก็ยังไม่สิ้นหวัง ยังไงพวกเราก็ยัง ต้องการการให้อภัย

ร้านข้าวแกงนอกเมือง

สองพี่น้องกำลังนั่งล้อมโต๊ะกินข้าว แซงยุบ : สายเกินไป พี่มาคิดดูแล้วพี่ทำลายชีวิตแก ยูซุก : (ยิ้ม) ทำไมพี่ถึงคิดอย่างนั้น? แซงยุบ : วันที่แกพาพี่ออกมาจากโรงพยาบาล แกบอกพี่ว่าแกไม่เคยคิดที่จะเป็นอันธพาล แต่แกก็ไม่สามารถยกโทษให้คนอย่างแบงเกได้ ถ้าเป็นไปได้ล่ะก็ แกทำมามากพอแล้ว ทำตามที่ป้าลิเดียแนะนำและยกโทษให้ซะ ยูซุก : ไม่ มันยังเสร็จสิ้น (เขานำบางสิ่งออกมาจากกระเป๋าและวางมันลงบนโต๊ะ) แซงยุบ : (ตาพองโต) นี่มันคืออะไร? ยูซุก : ผมพบมันที่สำนักงานแบงเกและนี่ก็ด้วย (เขานำมันออกมาจากสมุดพก มันเป็นรูปผู้หญิงที่สวยมากคนหนึ่ง) นี่คือธุรกิจของเราที่พ่อพยายามหลีกเลี่ยงตลอดมา ยาเสพติดและการค้าโสเภณี แบงเกก็ทำธุรกิจนี้เช่นเดียวกัน (ยูซุกหยิบรูปหนึ่งในนั้นออกมา ซูวา...)ผมรู้จักผู้หญิงคนนี้... **ชั้นใต้ดินที่ทำการแบงเก ซูวากำลังเดินไปตามทางที่คดเคี้ยว ได้กลิ่นยาเสพติด "ซูวา!" ใครบางคนเรียกเธอ เธอหยุดเดิน แต่เธอมองไม่เห็น..ยูซุกปรากฏตัวขึ้น ต่างคนต่างมองกัน ซูวา : (ตาเธอเต็มไปด้วยน้ำตา)ยูซุก..(เขาเดินเข้ามาใกล้) **เสียงยูซุก : วันนั้น วันที่ชั้นเจอเธอ ตอนแรก ชั้นจำเธอไม่ได้ ยูซุกเพ่งพินิจซูวา เธอเอนตัวแนบร่างพยายามจะวางหัวของเธอไว้บนบ่าของเขา ยูซุก : ตามชั้นมา ชั้นให้เธออยู่ที่นี่ไม่ได้อีกแล้ว ซูวา : ชั้นไม่ได้อยากอยู่ที่นี่ ใครบางคนที่ชั้นรัก..ชั้นจะไป เธอเดินจากไป **ย้อนกลับมาที่ร้านข้าวแกง ยูซุก : แต่เมื่อวานที่ผมกลับไปหาเธอ เธอตายแล้ว **ห้องของซูวา เธอกำลังนั่งเขียนบันทึก เสียงซูวา : ชั้นได้พบเค้าอีกครั้ง เหมือนฝันเขามาหาชั้น ใช่! ตอนนี้ชั้นสามารถได้ ทุกสิ่งที่ชั้นอยากได้ เดี๋ยวนี้ชั้นสามารถไล่ตามความฝันและสิ่งที่ชั้นปรารถนา..(น้ำตานองหน้า) ถึงแม้ใครบางคนจะใช้ชั้นเป็นใช้ชั้นและทารุณชั้นก็ตาม และถึงแม้ใครบางคนจะรักและ ดูแลชั้นแค่ไหน แม้ใครบางคน : ลาก่อน ลาก่อน...(เธอหลับตาลงและซบหน้าลงกับแขน ของตัวเอง)นั่นคือขวดเปล่าและเม็ดยาที่กระเต็มโต๊ะ **ย้อนกลับไปที่ร้านข้าวแกง ยูซุก : ผมไม่สามารถยกโทษให้มันได้ ไม่มีวัน

ห้องใต้ดินอพาร์ทเม้นเฮจุน

เฮจุนขับรถมาถึง มีรถสีดำคันหนึ่งขับตามเธอมา เป็นรถสมุนแก๊งส์อันธพาล มันลงมาจากรถตรงมาที่เธอ และจับตัวเธอไป

สำนักงานในไนท์คลับ

กังซูกำลังสับเปลี่ยนกระเป๋าถือ พูดถึงของบางสิ่งที่อยู่ในนั้น แบงเก : ถ้าเอกสารทั้งหมดนี่ตกไปอยู่ในมือตำรวจล่ะก็ พวกเราตาย นี่คือสิ่งชี้เป็นชี้ตายเราได้ กังซู : (หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากสมุดโทรศัพท์) ที่นี่คือ มันมองเหมือน การส่งสัญญาณของเขา#

โทรศัพท์หลอดเหรียญริมถนน

ยูซุกกำลังฟัง *เสียงกังซู : ชั้นไม่ได้ต้องการตกลงอะไรกับแกหลังจากเกิดเรื่องนี้ ชั้นต้องการให้แก ส่งเอกสารทั้งหมดคืนให้ชั้น ถ้าแกบอกตำรวจ ชั้นไม่รับประกันความปลอดภัยของคนที่อยู่กับชั้น

ด้านหน้าไนท์คลับ

กังซูกำลังนั่งเอนไปบนเก้าอี้นอน ละเลียดดื่มและกินของว่างอย่างสบายอารมณ์
ในเสี้ยวนาทีนั้นเอง ลูกสมุนบางคนถูกส่งเข้ามาในสภาพสะบักสบอม กังซูตื่นตัวทันที มันลุกขึ้น มองอย่างระแวดระวัง ลูกน้องคนหนึ่งล้มลงไปเฉียดจมูกไปนิดเดียว ยูซุก เดินตรงมาที่มัน ล้มผู้ชายคนหนึ่งที่พยายามเข้ามาขวาง ยูซุกเผยด้านหลังของเขาให้ กังซู กำลังใช้ความคิด กังซูกลายเป็นอัมพาต ยูซุกหันกลับมาและ "ปัง!!"กังซูล้มลง

ด้านนอกไนท์คลับ

เสียงไซเรนตำรวจ จีฮุนและซุนจุนเดินก้าวลงมาจากรถตำรวจ เดินเข้าไปด้านในไนท์คลับ

ห้องด้านในไนท์คลับ

ทันใดประตูเปิดออก ยูซุกเดินเข้ามา แบงเกยืนขึ้นและเฮจุนนอนอยู่บนเก้าอี้นอน มีแผ่น กาวปิดปากเธอไว้ ยูซุกมองไป... แบงเก : ชั้นพยายามที่จะให้ทุกอย่างเป็นไปอย่างเงียบ ๆ แต่ทำไมแกถึงโครมครามล่ะ? เดินตรงไปยังยูซุก ยูซุกมองมาที่มันอย่างระมัดระวัง และพุ่งหมัดตรงไปยังมัน ทำให้มันล้มไป บนโต๊ะสิ้นสติไป

ด้านนอกสถานที่สารภาพบาป

ประตูเปิดออก ยูซุกเดินออกไป ตอนนี้เค้าจะไปที่ไหน? มีคนบางคนอยู่ที่นั่น กำลังรอคอย นั่นคือกีซุนจุน ทั้งคู่เดินไปด้วยกัน ซุนจุน : (มองตรงไปที่เรือนจำ)อะไรที่นายคิดเกี่ยวกับบ้านหลังใหญ่นี่หรือเปล่า? นายคงไม่อยากที่จะกลับมาที่นี่อีกแน่?...ในความเป็นจริงแล้ว ชั้นยังคงติดค้างอะไรนาย บางอย่าง (เขายื่นมือตรงไปข้างหน้า)ชั้นกำลังคิดว่า และเราไม่เคยจับมือกันมาก่อน (ยูซุกจับมือกับซุนจุน ซุนจุนกระซิบอะไรบางอย่าง) มีใครบางคนมากับชั้นด้วย.. ซุนจุนหันกลับมา และมีใครบางคนก้าวลงมาจากรถ คนคนนั้นคือเฮจุน

ริมทะเลสาปนอกเมือง

เฮจุนจอดรถลง ยูซุกนั่งอยู่ข้างเธอ ทั้งสองลงจากรถ ทั้งคู่เดินจูงมือกัน กำลังเดิน ด้วยท่าทางสบาย ๆ ด้านขวาของทั้งคู่คือทะเลสาป เยจูกำลังมองไปในทะเลสาปอย่างสงบ แซงยุบอยู่ข้าง ๆ เธอ ในรถเข็น กำลังเล่นของเล่นชนิดหนึ่ง (Toddler) ยูซุกและเฮจุนยิ้มให้กัน ด้วยความอบอุ่นซึ่งกันและกัน เฮจุนวิ่งไปพร้อมกับเด็กชายน้อย ๆ คนหนึ่ง...

"""อวสาน"""

ในที่สุดก็มาถึงตอนจบได้ซะทีนะคะ ขอบคุณมากค่ะสำหรับการติดตาม อ่านอย่างอดทนของทุกท่าน และที่ลืมไม่ได้คือผู้ร่วมด้วยช่วยกันแปลอีก 2 ท่าน คุณCutey และ คุณ Thida

With Love "Yimpan"