Barefooted Youth Episode 15 - Thai Translation

******** แผนกอาชญาวิทยา/สถานที่เก็บศพ
JiHoon นำ YoSuk เข้าไปในอาคาร. พวกเขาเข้าไปในห้องแล็บ. SoongJun กำลังคุยอยู่กับหมอหลายคน, ซึ่งนำเตียงเข็นที่มีคนตายนอนอยู่ออกมา. พวกเขาเปิดผ้าคลุมออก. SoongJun จ้องเขม็งไปที่ใบหน้าของ YoSuk.
JH : Jo JaeSik,อายุ 42 ปี เป็นเจ้านายคนที่ 2 ของแกงค์ ShinShaeKi, และเป็นมือขวาของ Jang MyungSuk (พูดกับ YoSuk) ถูกต้องไหม?
YS : (มองไปทางอื่น) ถูกต้องครับ
JiHoon ให้สัญญาณและพวกหมอนำเตียงออกไป
SJ : เขามีญาติพี่น้องไหม?
YS : ไม่มีครับ, เท่าที่ผมรู้, เขาโตมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
SJ : พี่ชายของนายอยู่ที่โรงพยาบาลและพ่อของนายก็...ดังนั้น ไม่มีทางเลือก. อย่างไรก็ตาม เขาก็เป็นความรับผิดชอบของครอบครัวนาย (หมอหยิบแบบฟอร์มให้ YoSuk. YoSuk เซ็นชื่อ. SoongJun หรี่ตามอง) ฉันคิดว่านายมีคำถาม
YS : (ไม่ได้มอง) เกิดอะไรขึ้นกับพ่อ?
SJ : เขาหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย, ต้องขอบคุณมือขวาของเขา Jo JaeSik แต่ฉันคิดว่า JaeSik เป็นผู้ติดตามคนสุดท้าย
YS : ผมไปได้หรือยัง?
SJ : เราจะจับเขาได้ในไม่ช้า ถ้านายติดต่อเขา, บอกเขาด้วยว่ามันดีที่สุดสำหรับทุกๆคนที่เขาจะกลับตัว. การเป็นผู้หลบหนีตอนอายุเท่านี้, และยังไม่มีผู้ช่วยใดๆ มันจะไม่ง่าย
YoSuk ออกไป


******** โรงพยาบาล/ห้องโถงนั่งรอ
HaeJun กำลังมองไปนอกหน้าต่าง, มองไปในความมืดตรงหน้าเธอ. YoSuk นั่งห่างออกไป 2-3 ฟุต
YS : มันเป็นครั้งแรกที่ผมเห็นคนตาย แปลกนะ, เขามองดูสงบ. เขาเป็นลูกน้องคนสุดท้ายของพ่อผม (HaeJun มองดู YoSuk อย่างเศร้าใจ) มันแปลกใช่ไหม? จนกระทั่งเดี๋ยวนี้ ผมไม่เคยเผชิญหน้ากับความจริงว่าพ่อของผมเป็นใคร แต่ตอนนี้ผมรู้สึกว่าท่านคือพ่อของผม (HaeJun นั่งติดกับเขา,จับมือทั้งสองของเขาไว้)


******** ท่าเรือ
JiHoon กำลังคุยผ่านเครื่องว็อคกี้-ท็อคกี้ ของเขา, ให้คำแนะนำ. SoongJun กำลังออกคำสั่งกับตำรวจชายฝั่งให้เฝ้าระวังอย่างเข้มงวด เขาแน่ใจว่าชายแดนทุกด้านได้รับการดูแลอย่างดีแล้ว
SJ : เมื่อพิจารณาจากสุขภาพของ Jang MyungSuk, เขาไม่อาจจะซ่อนตัวได้นานมาก ไม่น่านานเกินกว่า 1 สัปดาห์


******** โรงพยาบาลโซล/ห้องโถงนั่งรอ
YS : (เขากำลังจับมือ HaeJun) คุณกลัวที่จะอยู่กับผมหรือเปล่า?
HJ : ไม่ค่ะ, จากนี้ไป, ฉันจะไม่ลังเลหรือกลัวอะไร, และฉันจะไม่วิ่งหนีอีกต่อไป (เธอมองไป...) ฉันจะปลดปล่อยความเกลียดชังในใจของฉันและฉันจะให้อภัยทุกๆคนที่ทำร้ายฉัน ถ้าพ่อยังมีชีวิตอยู่, ท่านจะต้องทำอย่างนี้แน่นอน (YoSuk กอดเธอ) ฉันจะไม่จากคุณไปอีก


******** ทางหลวง/ในรถตำรวจ
รถตำรวจหลายคันกำลังวิ่งด้วยความเร็วเต็มที่, พร้อมกับเปิดไซเรนไว้. SoongJun นั่งอยู่บนที่นั่งผู้โดยสาร,มองออกไปนอกหน้าต่างรถ, เคร่งเครียดและใช้ความคิด. JiHoon สังเกตุเห็นหมัดที่กำไว้แน่นของ SoongJun
JH : ผมขอโทษครับ...แต่ผมเคยได้ยินว่าพ่อของคุณตายอย่างไร
SJ : ทำไมคุณพูดเรื่องนั้นล่ะ?
JH : ผมรู้ว่าคุณรู้สึกอย่างไรกับ Jang MyungSuk…
SJ : (คาบบุหรี่ที่ยังไม่ได้จุดไฟ) ผมเข้าใจว่าคุณหมายความว่าอะไร? แต่ผมจะไม่ปล่อยให้อารมณ์ส่วนตัวขัดขวางคดีนี้ถ้าคุณกำลังกังวล
JH : ถ้าเป็นแบบนั้น, คุณควรปล่อยให้คนอื่นๆทำคดีนี้แทน
SJ : คุณพูดกับผมแบบนั้นได้อย่างไร? คุณรู้ไหมว่าผมรอเวลานี้มานานแค่ไหน
JH : Jang MyungSuk ไม่เหลืออะไรแล้วตอนนี้. แกงค์มาเฟียทั้งหมดของเขาพังทลายและลูกน้องของเขาทั้งหมดก็กระจัดกระจายไปหมด. แม้ว่าเขาต้องการวิ่งหนี, ก็ไม่มีที่ให้เขาไปหรอก. แค่นี้ยังไม่พออีกหรือ?
SJ : (ส่ายศีรษะ) ยังไม่พอ, ยังมีเหลืออีกอย่างหนึ่ง, ผมต้องการเป็นคนที่จับ Jang MyungSuk


******** ความฝัน
Jo JaeSik ซีดเซียวและใบหน้าของเขามองดูเหมือนผี, กระซิบ...
** กระท่อมชาวประมง
MS : (นอนหลับ) JaeSik… (เขาไอ, เหงื่อออกท่วมตัว) JaeSik! (เขาตื่นขึ้น)
เขาอยู่ในสถานที่ที่เปลี่ยวร้างและมืดมิดคนเดียว


******** โรงพยาบาลโซล/ห้องของ SangYup
SangYup : (นอนหลับ) พ่อ...(เขาตื่นขึ้น)
YeJu : (เช็ดใบหน้าของ SangYup ด้วยผ้าขนหนูชื้นๆ) คุณตื่นทำไมล่ะคะ? คุณควรนอนให้มากกว่านี้
SY : เวลาเท่าไหร่แล้ว? ทำไมที่นี่เงียบนัก? เวร, ผมเอาแต่ฝันร้าย
YJ : คุณกระหายน้ำไหมคะ? จากนี้ไป, คุณดื่มน้ำได้บ้างแล้ว
SY : มีบางอย่างเกิดขึ้นที่บ้านใช่ไหม? (เขาไม่ได้รับคำตอบ) ทำไมพ่อไม่เคยมาเยี่ยมเลย? (YeJu รินน้ำลงถ้วย) เกิดอะไรขึ้น?
YJ : จริงๆแล้ว... (เธอเปลี่ยนใจ) พ่อเข้าควบคุมแกงค์มาเฟียอีกครั้ง ท่านจะต้องยุ่งมากจริงๆ
SY : เวรเอ๊ย! ผมควรหายเร็วๆ เมื่อผมออกไปจากที่นี่, ผมจะทำงานให้ดีขึ้น ทำร่วมกันกับพ่อของผม, คราวหน้าผมจะทำงานให้ดีจริงๆ (YeJu ก้มหน้า)


******** บ้านของ SoongJun
SoongJun กำลังเดินอยู่ในห้องนั่งเล่น, นึกถึงพ่อของเขา
** เสียงของ SungJae : เด็กฝึกงานก็เป็นคนทำงานให้ประชาชนเหมือนกัน ลูกควรเรียนรู้ที่จะแต่งตัวให้เหมาะสม
** เสียงของ SoongJun : คนอื่นเรียกผมว่า คนล้าสมัย
** เสียงของ SungJae : ลูกไม่ได้มาจากครอบครัวของอัยการหรือ? นั่นหมายความว่าลูกต้องเป็นแบบอย่างในทุกๆเรื่อง
กลับมาเผชิญหน้ากับความจริง, SoongJun ถอนหายใจ


******** บ้านของ SoongJun/ห้องของ HaeJun
SoongJun เดินเข้าไปในห้องที่ว่างเปล่า, มองไปรอบๆ เขาเห็นรูปภาพที่ตัวเองถ่ายกับน้องสาว เขาหยิบขึ้นมาดู
โทรศัพท์ดังขึ้น
SJ : ครับ
เสียง : Jang DoSu ตายแล้ว
SJ : (ประหลาดใจ) Jang DoSu หรือ?


******** โรงเรียนประถม/บ้านของ DoSu
มีกรอบรูปของ Jang DoSu อยู่ตรงกลางโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารและเทียน. Lydia กำลังร้องไห้, สวมชุด Kimonos แบบดั้งเดิมสำหรับไว้ทุกข์
สุภาพสตรี : (ร้องไห้คร่ำครวญ, สวมชุดสีขาวหม่นเหมือนกัน) ช่างโชคร้ายอะไรอย่างนี้ที่คุณจากไปแบบนี้! ทายาทคนหนึ่งของคุณกำลังหลบหนีและอีกคนหนึ่งอยู่ในโรงพยาบาล ใครจะดูแลเรื่องพิธีศพล่ะ? ครอบครัวนี้กำลังล่มสลาย! คุณจากไปตอนนี้ได้อย่างไร?


******** กระท่อมชาวประมง
รถยนต์คันหนึ่งจอดอยู่ด้านนอก, และมีเสียงฝีเท้าของผู้ชายคนหนึ่งดังให้ได้ยิน. ประตูเปิดออก. Jang MyungSuk ได้ยินเสียงประตูเอี๊ยดอ๊าด. เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา. Jang MyungSuk โจมตีจากทางด้านหลัง, โดยบิดคอของผู้บุกรุก
ทนาย Suh ไอ, ดิ้นรนไขว่คว้าหาอากาศ
MS : คุณนั่นเอง...(เขาปล่อยคอของทนาย Suh)
LS : JaeSik ส่งผมมา
MS : อะไรนะ? JaeSik ยังมีชีวิตอยู่หรือ?
LS : กระสุน 8 นัดโดนเขา ท่านคิดว่าเขาจะรอดไหม?
MS : แล้ว...
LS : หนึ่งวันก่อนเกิดเหตุ, เขามาหาผม (ทนาย Suh ถอดเสื้อโอเว่อร์โค๊ทของเขาออก และคลุมที่ไหล่ของ Jang MyungSuk)
** ไนต์คลับ
JS : (นั่งอยู่ข้างหน้าทนาย Suh) เร็วๆนี้, ผมจะไปจากเจ้านายของผม. ผมรู้สึกว่ามันคือจุดจบ ถ้าคุณได้ยินว่าผมถูกจับหรือตาย, คุณจะรู้ว่าคุณ Jang จะไม่มีใครอยู่ข้างๆท่านเลย. ดังนั้น, ผมขอให้คุณช่วยดูแลท่าน (เขาผลักจดหมายไปให้ทนายความ) มีมากพออยู่ในนั้น
LS : (มองดู) นั่นคืออะไร?
JS : ไม่มีอะไรฟรีสำหรับคุณ. แต่คุณได้รับเงินแล้ว,คุณทำงานของคุณได้ดี, ผมนับรวมแล้ว นั่นคือทำไมผมถึงมาหาคุณ
** กลับไปที่กระท่อมชาวประมง
MS : ตอนนี้ผมควรทำอย่างไร?
LS : JaeSik บอกว่า ผมควรพยายามส่งท่านไปที่ญี่ปุ่น. ถ้าเป็นไปไม่ได้, ให้ช่วยทำให้โทษของท่านเบาลง
MS : คุณตัดสินใจอย่างไร?
LS : ข้อสอง ชายแดนทุกด้านถูกดูแลอย่างดี และคนเพียงคนเดียวที่จะช่วยท่านได้คือ KioKoto, แต่เขาไปซิดนีย์แล้ว หมายความว่าเขาจะไม่ช่วย
MS : ผมมีเรื่องขอร้อง พา YoSuk มาที่นี่
LS : YoSuk หรือ?
MS : ผมได้ยินมาว่าเขากำลังคบกับลูกสาวของ Ki SungJae ถ้าเป็นไปได้, พาเธอมาที่นี่ด้วย ผมต้องการการให้อภัยครั้งสุดท้าย


******** โรงเรียนประถม/ด้านนอก
มีเต็นท์หลายหลังและผู้คนมากมายเดินเข้าเดินออก, เตรียมพิธีศพ. รถยนต์สีดำคันหนึ่งขับเข้ามา. อันธพาลจำนวนมากที่กำลังนั่งอยู่ในเต๊นท์วิ่งออกไปต้อนรับแขก : BangKe และ TalBok ออกมาจากรถ
** โรงเรียนประถม/ห้องจัดพิธีศพ
YoSuk อยู่ในชุดไว้ทุกข์, ได้รับความเสียอกเสียใจจากผู้คน. เขาคำนับแขกคนสุดท้ายและแขกออกไป. เขาเห็น BangKe และ TalBok, และคำนับคนทั้งคู่. BangKe และ TalBok คำนับรูปของ DoSu, และพวกเขาคำนับ YoSuk อีกครั้งหนึ่ง ทั้ง 3 คนนั่งลง
BK : คุณคงรู้สึกตกใจมาก
TB : (เขาตรวจดูถ้อยคำที่เขียนไว้บนฝ่ามือและกระซิบ) “ มันคือคุณต้องรู้สึกเสียใจมากต่างหาก...”
BK : (พูดกับ TalBok) ใช้ได้น่า, ตราบใดที่เขาเข้าใจ (พูดกับ YoSuk) มันเจ็บปวดมากนะที่เห็นพิธีศพของท่านหงอยเหงาแบบนี้
YS : (มองดูอย่างเคร่งขรึม) ถ้านายทำ, นายควรไปซะ
BK : ผมอยู่กับเจ้านายใหญ่มาเป็นเวลานาน ผมไม่ควรเพิกเฉยในช่วงเวลาเช่นนี้. ถ้าคุณอนุญาต, ผมจะบอกลูกน้องของผมและเราสามารถจัดการพิธีศพที่ถูกต้องได้ นี่มันอะไรเนี่ย? น่าละอายมาก
YS : ฉันต้องบอกนายอีกครั้งใช่ไหม
BK : ผมไม่ได้หมายความว่าอะไรทั้งนั้น เวลาของ ShinShaKi จบไปแล้ว. หันมาเผชิญหน้ากับความจริงเถอะ ถ้าพี่ชายของคุณตัดสินใจที่จะมีชีวิตแบบธรรมดา, ผมจะทำให้แน่ใจว่าคุณจะสะดวกสบาย ผมรู้ว่าคุณอาจรู้สึกไม่ดีกับผม, แต่ผมต้องการให้คุณยกโทษให้และลืมความทรงจำร้ายๆเหล่านั้นซะ
YS : (ยืนขึ้น) ฉันยังไม่ได้บอกพวกนายให้ออกไปหรือไง? (เขาหันความสนใจไปยังคนอื่นๆที่เดินเข้ามา, คำนับพวกเขา)
** โรงเรียนประถม/ด้านนอก
BangKe กำลังอยู่ในรถของเขา, TalBok ขึ้นรถตามมา
BK : TalBok, ถ้าแกเป็นคุณ Jang, แกจะไปซ่อนที่ไหน?...


******** แผนกอาชญาวิทยา/ห้องทำงานของ SoongJun
SJ : ฉันไม่ร่วมงานกับคนอย่างแก
BK : (ยื่นกระดาษชิ้นหนึ่งให้) นี่, คือที่ที่คุณ Jang กำลังซ่อนอยู่
SJ : ออกไป, ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือของแก
BK : (ยืนขึ้นและหัวเราะ) คุณเข้มงวดมากกว่าพ่อของคุณ นี่มันแค่การกระทำธรรมดาจากประชาชนคนหนึ่งที่ต้องการมีชีวิตที่เหมาะสม (เขาออกไป, ตามไปด้วย TalBok)


******** กระท่อมชาวประมง
MyungSuk กำลังตกใจ เขาหายใจอย่างลำบาก. YoSuk นั่งอยู่ข้างหัวเข่าของเขา, คอยอยู่. HaeJun กำลังยืนอยู่ไกลออกไป
MS : ท่านจากไปเมื่อไหร่?
YS : เมื่อวานนี้ครับ, ตอนเช้า
MS : (คร่ำครวญ) โฮ!!!
** เวลาต่อมา
MS : (เช็ดคราบน้ำตาออกไป) พ่อรู้สึกว่าชีวิตของพ่อจะจบแล้ว. ถ้าพ่อมองกลับไป, พ่อมีชีวิตที่เลวร้ายจริงๆ. สิ่งที่เหลือไว้ทั้งหมดคือหัวใจที่เต็มไปด้วยความเศร้าโศก. พ่อผ่านมาทั้งหมดโดยไม่เหลืออะไรเลยหรือ? (เขาหัวเราะกับตัวเอง) มันเป็นชีวิตบ้าๆที่ดำเนินไปเหมือนสายลม
MyungSuk หันกลับมาเห็น HaeJun. YoSuk หันตามมาด้วย
MS : ลูกสาว, เหตุผลที่ฉันเรียกเธอมาก็เพื่อจะบอกเธอไม่ให้แบกภาระแห่งความผิดพลาดของฉันไว้ในหัวใจของเธอ. เธอสองคนต้องใช้ชีวิตเป็นของตัวเอง, ให้เหมือนกับว่าเธอไม่เคยรู้จักฉัน, ขอร้องเถอะ, จงคิดแบบนั้นและปล่อยให้ฉันชดใช้สิ่งที่ฉันทำทั้งหมด. ฉัน, เพียงคนเดียว, ที่ต้องชดใช้!


******** กระท่อมชาวประมง/ด้านนอก
พวกตำรวจลาดตระเวนใกล้เข้ามา, เปิดไซเรนดังลั่น. พวกเขาพังกระท่อมเข้าไป. SoongJun และ JiHoon เห็นไหล่ของ YoSuk และ HaeJun, พวกเขากำลังกอดกันและตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจ. ไม่มีร่องรอยของ Jang MyungSuk
SJ : (แยกคู่รักทั้งสองออกจากกัน, และเขย่าตัว YoSuk) เขาไปไหน? Jang MyungSuk ไปอยู่ที่ไหน? (เขาจะชก YoSuk แต่ก็เปลี่ยนใจและหันไปหา HaeJun) ฟังฉันนะ. เธอไม่ใช่น้องสาวของฉันอีกต่อไป.บอกฉันมาว่า Jang MyungSuk อยู่ที่ไหน (เขาไม่ได้รับคำตอบ) ฉันไม่สามารถจับกุมเขาได้เพราะว่าเขาคือครอบครัวของ Jang MyungSuk, แต่กับเธอมันแตกต่างกัน. ฉันสามารถจับเธอได้ในฐานะผู้สมรู้ร่วมคิดและขัดขวางกระบวนการยุติธรรม. เธอจะไม่พูดหน่อยหรือ? (ยังคงไม่มีคำตอบ) ก็ได้ (พูดกับตำรวจคนอื่น) จับเธอ (ตำรวจสองนายพาเธอออกไป. YoSuk มองตาม)
YS : (SoongJun เดินจากไป) ผมมีเรื่องจะขอร้อง (SoongJun ดูเหมือนไม่ได้ยิน ดังนั้น YoSuk จึงเดินเข้าไปหาเขาและคุกเข่า) มันเป็นการขอร้องครั้งแรกและครั้งสุดท้าย. ผมรู้ดีว่าพ่อของผมทำอะไร, และท่านไม่สมควรได้รับการให้อภัย. แต่ท่านก็ได้ชดใช้ในสิ่งที่ท่านทำไปแล้วโดยการไม่ได้ไปร่วมพิธีศพของพ่อของท่าน. ให้ท่านไปที่นั่นและคำนับคุณปู่สักครั้ง. ให้เวลาท่านแค่ 1 ชั่วโมง. หลังจากนั้น, ผมจะพูดให้ท่านมอบตัว
SJ : นายพูดว่า 1 ชั่วโมงใช่ไหม? ตกลง (เขาจากไป)
JH : เมื่อไหร่ก็ตามที่ฉันเห็นเขา, ฉันตระหนักได้ว่ามันน่ากลัวแค่ไหนที่จะเกลียดใครสักคน. แต่ฉันเข้าใจเขานะ. ฉันคงจะทำแบบเดียวกัน. นอกจากนี้, จุดมุ่งหมายสุดท้ายของเราคือการทำลายหัวหน้าที่จะทำให้แกงค์มาเฟียกลับมารวมตัวกัน. ฉันคิดว่ามันโชคดีมากที่นายไม่ได้ยืนอยู่ที่จุดนั้น. ฉันขอบคุณนายสำหรับเรื่องนั้น (เขาวางมือลงบนไหล่ของ YoSuk) เขาจะรักษาสัญญา (เขาจากไป)


******** โรงเรียนประถม/ด้านนอก
ผู้คนกำลังอยู่ภายในเต็นท์หลายหลัง, กำลังกินและดื่ม. Lydia กำลังเสิร์ฟอาหารให้พวกเขา. Lydia ตัวแข็งเมื่อเธอเห็น MyungSuk เดินมาทางเธอ. อันธพาลทั้งหมดเข้าแถวเพื่อต้อนรับเขา. Lydia เอามือข้างหนึ่งปิดปาก, อดกลั้นไม่ให้ร้องไห้. MyungSuk ปลอบโยนเธอ
** โรงเรียนประถม/ห้องที่จัดพิธีศพ
MyungSuk คำนับรูปของพ่อของเขา,ไออย่างหนัก, อดกลั้นไม่ให้ร้องไห้. Lydia, แม่ของเธอและ YoSuk กำลังยืนอยู่ที่นั่น
MS : พ่อครับ! โฮ!!! (เขาคร่ำครวญ)


******** ใกล้กับโรงเรียนประถม/ข้างในรถตำรวจ
JH : (พูดกับ SoongJun) คุณต้องการทำแบบนี้หรือ?
SJ : (ไม่สนใจ JiHoon, เขาคุยผ่านว็อคกี้-ท็อคกี้ของเขา) จอดรถ (เขามองดูนาฬิกาข้อมือ) Jang MyungSuk เข้าไปในโรงเรียน 20 นาทีแล้ว. พวกเราจะเข้าไป, อีก 40 นาที
JH : ผมรู้สึกว่ามันไม่ใช่...
SJ : (ขัดจังหวะเขา) ผมจะรักษาคำพูดของผมที่ให้เวลาเขา 1 ชั่วโมง แต่ไม่มากกว่านี้


******** โรงพยาบาลโซล/ห้องของ SangYup และ ข้างนอกห้อง
SangYup ดึงเข็มที่เจาะเข้าเส้นเลือดออกจากแขนและคลานด้วยความเจ็บปวด. เขาไปถึงเก้าอี้เข็นและออกไปข้างนอก, ที่ซึ่งลูกน้องของเขากำลังนอนหลับอยู่บนเก้าอี้. Sado ยืนขึ้น, ตกใจ. SangYup กำมือรอบคอของเขา
SY : บอกความจริงฉันมาไม่ว่าฉันจะถามอะไรแก. ฉันจะฆ่าแกถ้าแกโกหก. เกิดอะไรขึ้นที่บ้าน? เกิดอะไรขึ้นกับพ่อ?
Sado : ไม่มีอะไรครับ...
SY : โธ่เว๊ย!! (เขาตะโกนราวกับสัตว์จนปลุกผู้คุ้มกันคนอื่นๆ) บอกความจริงฉันมา อย่าโกหก (Sado ก้มหน้า)


******** ใกล้กับโรงเรียนประถม/ข้างในรถตำรวจ
SoongJun มองดูนาฬิกาข้อมือ. JiHoon ดูไม่ค่อยสบายใจนัก
SJ : (พูดใส่ว็อคกี้-ท็อคกี้) ได้เวลาแล้ว จำเอาไว้, คุณกำลังเจอกับหัวหน้าใหญ่ของมาเฟีย. ดังนั้นจัดการกับเขาให้เหมาะสม. ไปกันเถอะ! (เปิดไซเรน)


******** โรงเรียนประถม/ด้านนอก
ทุกๆคนได้ยินเสียงไซเรนของรถตำรวจ, และเริ่มวิ่ง. อันธพาลทั้งหมดไปที่ทางเข้า, กั้นรถตำรวจไว้ขณะที่พวกเขาเข้ามา
** โรงเรียนประถม/ห้องที่จัดพิธีศพ
YoSuk และ MyungSuk ได้ยินเสียงไซเรน
YS : (ยืนขึ้น) อยู่ที่นี่เถอะครับ
MS : ไม่, พ่อจะไป (เขายืนขึ้น)
YS : พ่อครับ...
** โรงเรียนประถม/ด้านนอก
Jang MyungSuk เดินไปหาพวกตำรวจ. YoSuk, Lydia และ แม่ของเธอเดินตามมาข้างหลัง. พวกอันธพาลเงียบเสียงลง
SoongJun มองดู MyungSuk อย่างเฉียบขาด
SJ : จับเขา (พวกตำรวจเดินเข้าไปหา MyungSuk)
MS : รอเดี๋ยว. ลูกน้องของผมอยู่ที่นี่. ให้ผมเดินไปเอง
SJ : (เข้าไปใกล้มากขึ้น) ....พาเขาไป
ผู้คนต่างตื่นตัว ตำรวจใส่กุญแจมือ MyungSuk และผลักเขา. แม่เลี้ยงของเขาวิ่งมาหาและกั้นทางเอาไว้, ร้องไห้ด้วยความขมขื่น, “ไม่!!!” ตำรวจผลักเธอไปด้านข้างและลาก MyungSuk ต่อไป
YoSuk ยืนอยู่ตรงนั้น, พยายามกลั้นน้ำตา. หลังจากดูพ่อของเขาถูกลากออกไป, เขาเดินไปหา SoongJun และชกเขาอย่างแรง. พวกตำรวจวิ่งเข้ามาขณะที่ SoongJun ล้มลง
SJ : (ให้สัญญาณ) ไม่ต้อง, ปล่อยเขาไป (พูดกับ YoSuk) ครั้งนี้ฉันยกโทษให้นาย เพราะฉันเข้าใจว่ามันรู้สึกอย่างไรที่เห็นพ่อของนายถูกลบหลู่...แบบนั้น...


******** โรงพยาบาลโซล
SY : ทุเรศอะไรอย่างนี้วะ! ฉันเป็นคนเดียวที่ไม่รู้เรื่อง (พูดกับ Sado) ออกไปเดี๋ยวนี้. ฉันต้องการอยู่คนเดียว (ตะโกนอย่างกับคนบ้า) อ๊าก!!!


******** แผนกอาชญาวิทยา/ห้องทำงานของ SoongJun
SoongJun กำลังสูบบุหรี่ มีเสียงเคาะประตู. เจ้าหน้าที่ตำรวจคนหนึ่งพา HaeJun เข้ามา. เจ้าหน้าที่ตำรวจออกไป, ปิดประตู
SJ : พรุ่งนี้, พี่จะไปเยี่ยมหลุมศพของพ่อ. เธอจะไปกับพี่ไหม?
HJ : ถ้าพี่จะปลดปล่อยความเกลียดชัง, ถ้าพี่จะให้อภัย. พ่อคงไม่อยากเห็นพี่เป็นแบบนี้
SJ : พี่ไม่เข้าใจเธอ
HJ : ฉันกลัวคนที่พี่อาจจะกลายเป็น
SJ : อย่างน้อยพี่ก็ไม่ได้ทำลายระเบียบแบบแผนและทำตัวแตกต่างจากมาตรฐานทั่วไป


******** สำนักงานของ KangSoo
SuHwa กำลังเมา. DogN และ MaeJu รู้สึกเสียใจกับเธอ
DogN : ฉันไม่รู้จริงๆ ว่า KangSoo เรียกเธอมาเพื่อเหตุผลนั้น
MaeJu : คราวหน้าที่เขาเรียกเธอ, ไม่ต้องมา. ไม่มีเหตุผลที่เธอจะเป็นสัตว์เลี้ยงของ KangSoo
KangSoo : (เข้ามาในห้อง, พูดกับ SuHwa) เธอทำทุกอย่างดีหรือเปล่า? เขาเป็นคนสำคัญมาก, ดังนั้นดูแลเขาให้ดี (เขาเลื่อนจดหมายซองหนึ่งไปทางเธอ. SuHwa ไม่สนใจ. ดังนั้นเขาจึงใส่จดหมายไว้ในกระเป๋าถือของเธอ) ซื้ออะไรก็ได้ที่เธอต้องการด้วยสิ่งนี้. มีไนท์คลับที่ฉันต้องการให้เธอดูแลถ้าเธอต้องการ ฉันบอกเธออยู่ว่าฉันจะดูแลเธออย่างดี


******** ถนนของกรุงโซล
SuHwa กำลังเดินอยู่คนเดียว, รู้สึกถึงอากาศเย็นที่มาสัมผัสเธอ, หนาวสั่นและเหน็ดเหนื่อย
เสียงของ SuHwa : YoSuk, มันไม่แปลกใช่ไหม? ทุกวันนี้ฉันยังฝันถึงเวลาที่เราอาศัยอยู่ใน ChungChan. แต่เมื่อฉันตื่นขึ้นมา, ทุกๆสิ่งดูเหมือนเลือนลางและห่างไกล. ฉันลืมช่วงเวลาเหล่านั้นไปแล้วหรือ? (เธอเดินไปที่ตู้จดหมาย) จริงๆแล้ว, ฉันอาจจะไปไกล. ใครบางคนขอให้ฉันไปอเมริกา, และฉันกำลังคิดอยู่. ถ้าฉันไป, ฉันอาจไม่ได้เห็นเธออีก (เธอหย่อนจดหมายลงในตู้)
เสียงของ SuHwa : มีบางอย่างที่ฉันต้องการบอกเธอจริงๆ. แต่ฉันไม่สามารถบอกเธอได้อีกแล้ว. ลาก่อน!


******** โรงพยาบาลโซล/ห้องของ SangYup
SY : (พูดกับ YoSuk) อย่าคิดนะว่ามันจบแล้ว. เมื่อฉันดีขึ้น, ฉันจะนำแกงค์มารวมกันอีก (YoSuk มองอย่างกังวล)
** โรงพยาบาลโซล/ทางเดิน
YoSuk กำลังออกจากโรงพยาบาลและใช้ความคิด
เสียงของ YeJu : ผู้ชายคนนี้จะเดินไม่ได้อีกต่อไป. เขาจะไม่มีความรู้สึกตั้งแต่ช่วงเอวลงมา


******** โรงเรียนประถม/ด้านนอก
เต็นท์หลายหลังยังคงตั้งอยู่ แต่ลมแรงเกือบทำให้พวกมันล้ม. พวกมันมองดูเหมือนซากแห่งความรุ่งโรจน์ของอดีต : ทำให้นึกได้ว่ามีพายุพัดมาและกวาดเอาทุกๆอย่างไปจนหมด และตอนนี้, ใครบางคนจำเป็นที่จะต้องทำความสะอาดความยุ่งเหยิงทั้งหมด. YoSuk กำลังยืนอยู่ที่นั่นคนเดียว, ใช้ความคิด
ทนาย Suh : (เดินเข้ามาหา) พิธีศพสามารถบอกได้จริงๆว่าบุคคลหนึ่งใช้ชีวิตอย่างไร. ที่นี่เงียบเหงาอย่างน่าสมเพศ...ผมรู้สึกแย่ที่ต้องมาในสถานที่แบบนี้, แต่ผมคิดว่าคุณอาจต้องการใครสักคนเป็นเพื่อนคุย
YS : อะไรจะเกิดขึ้นกับพ่อครับ?
LS : ถ้าเข้าโชคร้าย, เขาจะติดคุกตลอดชีวิต. หรือมิฉะนั้นก็อาจจะติดสัก 7 ถึง 8 ปี. แม้ว่าเป็นแบบนั้น, ท่านก็ต้องอยู่ในระหว่างภาคทัณฑ์เป็นพิเศษ. ดังนั้น, ที่สุดแล้ว, มันก็เหมือนกัน. ตอนนี้ไม่มีอะไรที่ผมสามารถทำได้. (เขาถอนหายใจ) มันยากที่จะเชื่อว่ามาเฟียที่มีอำนาจขนาดนั้นจะถูกทำลายได้อย่างง่ายดาย. ตอนนี้แทบไม่มีอะไรเหลือแล้ว. มันจบแล้วจริงๆ...ทุกอย่างจบแล้ว
YS : ยังไม่จบทุกอย่างหรอกครับ
LS : (หันกลับมา) คุณพูดว่าอะไรนะ?
YS : (เงยหน้าขึ้น) มันยังไม่จบโดยสิ้นเชิงหรอก


********จบตอน********

โปรดติดตามตอนที่ 16 ซึ่งเป็นตอนจบ ได้จากคุณ Yimpan ค่ะ

Translated by Cutey